장음표시 사용
391쪽
men actus, ratione duntaxat dii incti, actus intelle
N, udi ctus sibi correspondentes perbelle supponunt. Adsii dia quorum claritudinem annotandum est, Deum opti-stuis . Inum intelligere suam beatitudinem qua suapte natura solus ipse fruitur, creaturis intellectualibus, suo
modo, seu secundum earum capacitatem recommunicabilem,in hane notitiam , concomitatur voluntas eam ipsam nonnullis communicandi , quae quidem communicatio ex dilectione oritur singulari . Ex hac vero voluntate quae eli finis supernaturalis, nempe aeternae se licitatis, ratiocinatur intellectus practicus, intelligitque quibus sit commum canda,
quibusve minime, hicque actus, diuinum vocitatur consilium , non quidem quo ad collativam inquisitionem , at quo ad certitudinem conclusionis ipsius consili j. Hanc vero conclusionem duas partes habe.re,alteranIamrmativam, negatiuam, alteram, perpulchre dignoscimus . Et assirmativa quidem est,quod talibus, est ipsa aeterna fellicitas communicanda,quae dici potest approbatio, seu intellectus alieni S. Negativa vero,quod talibus, eadem fessicitas commutat canda eli minime,quae S reprobatio, seu intellectus disia sensus, nuncupari potest. Hoc autem intellectus diuini conlilium, electio sequitur, qua nonnulli ad hanc acceptantur sql: citatem , alij vero ab hac repelluntur. Et heae duae conclusionis partes, approbatio, reprobatio,merito dici quae unt. Cumque electio non ipsius finis sit, at mediorum ad finem perducentium,eapropter quotquot eligit deus, ad aeternam gloriam, ut etiam illis medii opportuna cUnferat,
quibus illam adipisci valeant, Ampedimenta quaeque remoueat,necessum est. Rursusque ex hoc consiliatur intellectus practicus, quae sint electis media conserenda ad finem hunc supernaturalem nanciscendum it huiusce consili j conclusio, praedestina
tio appellatur, quae rationem ordinis creaturarum
intellectualium in supernum finem, lationem pariter
392쪽
riter collationis omnium eorum qua electos ad sq-lic Hatem promouentin perducunt, 'remotionis omnium impedimentorum quae adipiscenda felicitati obsistere possunt resonat. Et id consilium sequitur demum actualis mediorum collati, quibus finem ipsum seu aeternam consequantur se licitatem, remotis quibusque impedimentis. Hic autem rationis ordo secundum nostrum intelligendi modum in deo positus, sic breuibus explicari potest,
ut primo deus intelligat beatitudinem suam, intelle 'ctualibus creaturis, fore communicabilem. Secundo per eius voluntatem decer at& velit ipsam communicare. Tertio consiliatur intellectu practico, quibus sit communicanda, quibusve minime, ter
conclusionem consilisapprobat quibus communicari debeat, quibusque negari. Quarto per electionem hos eligit cillos minime. Quinto consilia tur intelligit, quae sint electis debita media Mauxilia tribuenda, suum ut assequantur finem, ter consilij conclusionem , praedestinet S definiat talia me dia . Sexto actu confert praefata media simulque impedimenta quaeque remouet quibus a finis consequutione impediri possent. Ex his itaque sat clarescere arbitror, quonam modo praedestinatio,electio nem,& electio, dilectionem, supponat, 'uid ipsa sit, 'uomodo omnis praedestinatus est electus, in dilectus, demum quomodo hi j actus quodam rationis ordine, ad inuicem sint Ordinari. Verum circa ordinem diuina praescientia & divi GiὸMisinae pr destinationis, aduerte Reuerend. Caietant in posito eieiij. q.j.art. iij.nonnulla tradere pariter&docere,quae ea ordinε mea sententia,& a veritate deuiant,& dictis. D.Th. itiitia expresse repugnant. Nam loco supra citato, inquit, sia disi
quod praedestinatio Petri non presupponit praescit nis prae tiam suturae gloriari psius, quoniam baec ipsa Petri si iio gloria, est primo per praeseliinationem seriura.& ira secundum naturae ordinem vult primo est Petri
393쪽
praedestinationem ad gloriam in ex hoe, ipsam eme R., oba iaturam,&sic demum a deo esse praevisam Subiniis, ni culcat deinde praedestinationem haudquaquam prae
Q. Ac supponere omnium la: utorum praescientiam, at ean Ac.; o dem praescienciam uapponere aliculus tuturi praede-
is dubii stinationem,admittu autem praedeliinationem lup
. O au ponere praescientiam futurorum non praedeliinato-ctoritati rum . Atqui quod naec sua prorsus a veri- A. D. rate aliena,quam facillime ostenditur. Nam nemo a. um . est quianficietur, praedestinationem esse pro 'identiae partem,S i eius est pars,cum prouidentia, ipsam praescientiam necessario includat, pariter supponat& ipsa praedestinatio eandem me includet clupponet, Includit autem inquit. D. Thom. De Ver. q. v. art.j prouidentia ipsa scientiam, voluntatem, at essentialiter in cognitione manet, non speculatiua, sed practica, supra ipsam praescientiam , praeparationem quandam addit seu promotionem in ultimum finem quared ipsa praedestinatio, praescientia necessario in ludet atque lupponet, supra ipsam promotionem addet in vitam a ternam,quae supernam ratis est finis Rursus. Qui fieri potest, ut deus, Petrum ad gloriam praedestinet, eligat, ordinet, α promoueat,ni praesciat, agnoscat, ipsum ad illam esse ordinandum' Promotio quippe alicum in finem, eiusdem cognitionem necessario supponit, ni fateri velimus, deum ipsum, Petrum ad gloriam casu perducete. Et licet Petri gloria, si per praedellinationem, uti per propriam immedia tamque causam,omnino futura ,haud tamen sequitur, ipsam,ante eius consecutionem, non esse praescitam GH inc.
D. Thom. super illud Apostoli. Rom. viij. Quos praesciuit, hoc praedestinauit, perpulchre aiebat Diei autem quos praedestinauit, non quia omnes praestitos praedestinet, sed quia praedestinare non poterat,nisi praesciret . Nec consonat eiusdem Reuerendissinu Caietani interpretatio, his inbis reddita
394쪽
ta,huic D Thom interpretationi, quin imo eidem contradicit, dum haec verba sic exponit. Praescientia inquit horum eventuum, scilicet conformes esse inter se sanctos secundum imaginem fili dei, Sc. non praecedit diuinam praedefinitionem eorundem eventuum, sed sequitur illam. Prius enim non tem pore, sed rationis ordine, deus volendod finit hos euentus quam sciat illos fore, immo ratio, quod sciat illos re est quia volendo definit illos. Et subis dit quod non significiri Paulus, praescientiam esse rationem piaede finitionis, sed e conuerso prae definitionem esse rationem praescientiae. Contradicit in qua
doctrina hare, apertissime. D. Thomae doctrinae ut supra dictum est,contradicit Theophilato praeclarissimo doctori, qui hare apostoli verba exponens ait Praescius itaque deus est, praevidetque qui sint vocatione digni,deinceps praedestinat. Prati edit itaque praedessinationem agnitio Contradicit S Haymoni sic inquienti. Quos praesciuit, subaudis esse credituros,& in sua fide permansuros,illos praedestinauit, siue praefiniuit Mordinauit, consormes etiimaginis filiisui. Repugnat mi ui Bede,ae Diui
Anselmi, interpretationi,qua concorditer inquiunt, Praedest natio est gratia praeparatio, quae sine pra scientia esse non potest, esse autem potest sine praedo flinatione, praescientia Praedestinatione quippe ea praesciuit, quae fuerat ipse facturus. Aduersa tardemum hae Reuerendissimi Caietani interpretatio, beati doctissimi q. Ambrosj, expostioni, qua insit. Istos quos praesciuitiaturos sibi deuotos psos elegit ad promissa praemia capelienda. Constat enim ex his sanctorum dictis praedestinationem, praescientiam ipsam uti priorem , prioritate tamen rationis, ex parte nostri, omnino supponere. Et quis tam excors est ut recte inritosiit, deum prius velle definitionem eventuum, quam eorundem praecognitionesiue praelatentiam λ Nemo sane . Et salsum est quod
395쪽
subdit, nempe quod ratio cur sciat euentus quoiadam fore vel suturos esse, sit, quia volendo de Lim illos. Voluntas quippe ac eius actus, intellectum, aeeiusdem actum suapte natura supponit, uti prius declaratum est, deunctis recte sentient: bus fassum Falsum quoque et prae definitonem esse praescientiae rationem, imo oppositum fra tutabimur. Quod
postremo ex tertia parte astruebat, praedestinatione non supponere, omnium futurorum praescientiam,
atqui praescientiam supponere praedestinationem alicuius sutu i id falso altruxit, quoniam cum praescientia sit omnium suturorum tam malorti, quam bonorum,& praedestinatio ipsa, bonorum duntaxae sit futurorum, iam necessario sequitur , praedestina tionem, obiecti praescientiae partem solummodo recipientem, praescientiam piam uti uniuersaliorem supponere Quare ad aures. D. Thomae, nemini
dubium esse debet, quin praedestinatio semper praescientiam supponat,utpote, ad scientiaeJeu praescient ar auributum spectans Nam ut idem D.Thom. De ver. q. vj art j ad octauum ait, Praedestinati cum in deo nil aliud ponat quam ordinationem alicuius in supernum ac supernaturalem finem δε huiusce ordinationis principium proximum, sit ratio vel intellectus, remotum vero voluntas, ob id praedestinatio, principalius rationi vel intellectui, quam voluntati attribuitur, Et incor ari ait, quod licue prouidentia in actu ra ionis vel intellectus consistit, eo quod solius rationis vel intellectus est dirigere, vel ordinare, ita etiam iraedestinatio in acturationis vel intellectus consistit dirigentis vel ordinantis in finem. Cum igitur ex his apertissime constet praedestinationem, essentialiter ad intellectum vel eius actum spectare, quonam modo intelligi potes ut praedestinatio ipsa esse queat, sine intellectus actu,qui scientia,vel praescientia, seu scire vel praescire in deo estλImplicat enim aliquid in finem quem uis
396쪽
Diuina praedestinatione. Io quis dirigi, sine dirigentis praecognitione. Et haec de
articulo primo. Articulus secundus.
V ad articulum secundum ambigitur
Num diuina praedestinatio, pr destinatis ipsis,& saluandis, absolutam imponat necessitatem , ita ut praedestinati non possint non saluari, nee in alicuius sit potestate, essicere, ut non saluentur . Id enim necessitas sonat absoluta. Et an cum eius certitudine, infallibilique effectuum euentu , liberum subsistat arbitrium . Hoe enim est, quod unusquisque maxime scire peroptat, quodque cuiuique animum angit& excruciat. Et ad primum oui bara quidem dubium assirmative responderent, Petructa bis Aba:lardus,& Ioannes uitelet F; quia cum omnia, thritola, absoluta necessitate euenire sustineant, nec deum, absiblutares plures creare posse quam creat, nec aliter re se n/e C, t.
eere, quam facit, coguntur sanc ponere praedestina i euolsatos Omnes necessario, absolum necessitate siluari, nee aliter ipsum issicere potuisse quini destinarentur quotquot praedestinati sum, Talui effecti, Hie autem error nempe, quod omnia absoluta eveniant necessitate, qui est articulus Ioannis uiteles vigesimu sieptimus,velut haereticus, a Concilio Colaiatiensi sessione octaua, cum alijs quadragintaquattuor damnatus est, quem errorem,& nostio aevo, Martinus Lutherus sequutus est, dum asseruit,Omnia qua fiunt tam absoluta fieri necessitate, ut impossibile sit aliter fieri, quam sunt. O perditissimos sa ne homines. οἰ perditissima, ac seclestissima dog Confuta-
ma a, quibus adimunt quasque fidelium orationes turissi- ad deum et Fusas: adimunt Slibtrum hominis albi mω,ac 'trium, quo nil perniciosius, nilque pestile ritius audi niciossuri potest. Si enim nil contingenter vel libere euenit, mud aereat omnia absoluta necessitate, erunt sat eo rationes licorum
397쪽
prorsus inutiles Vt quid deum orare oportet,sii cessario euenit, id quod semel decretum est' Nonne quaeso stultra oratur deus, si id quod ab orantibus petitur, illis etiam non petentibus fieta Et si futurum non erat, ut fiat, impossibile est, sicque fievistustra sua datur oratio. quod neutiquam est dicendum. Nam seruator noster aditandum sic nos hortar dicens ΜΥΛ. l. Sic vos orabicis . Pater noster qui es in coeli istanctificetur nomen tuum . t Luc. xviij. Oportet semperorare&nunquam deficere. Et Apostolus. . ad Thesalo. v. ait Sine interi iasione orate. Si itaque orandum est, ut saeris constat ex literis, via deo quippiam impetremus, non sar eomnia absoluta tuenient necessitate. Demi autem librum arbitrium certe non potest, nisi sacris contra dicamus seripturis,in quibus elarissime id expli-eatur . Nam ut innumeras pene auctoritates subticeamus , tres duntaxat propositum firmantes, nune adducemus. Et primam quidem ex Ecelesiast. cap. xv. ubi dicitur Deus ab initio constituit hominem,
S reliquit illum in manu consili j sui. Adiecit man data δε praecepta sua si volueris mandata seruare, conservabunt te. Apposui tibi aquam, ignem, ad quodet inque volueris porrige manum tuam. Anteibminem vita&mors , bonum&malum, quod placuerit ei, dabitur illi. Secundam vero ex Ioan cap. primo inquiente. Dedit eis nempe hominibus potritatem filios de fieri, his qui credunt in nomine eius . Postremam ex Apostolo d. Cor. iij. dicente. Vnusquisque autem propriam mer-eecem aceipiet ecundum suum laborem Dei enim adiutores sumus , Interpretans autem haec vitima verba Theophilatus, inquito Qui alios instruimus , eo cooperamur , quippe qui operanti de , ipsi operam nostram praestamus Hisce certe auctoritatibus luce clarius, liberum non seruum,ut ait Lutulerus, probamus homini inesse arbitrium s
398쪽
bitrium,id ipsumque non pati solum,ut idem asserit,
at agere,ut omnes conclamant scripua rar.Sed his ommissis quae ampliorem exigerent disputation ni ad ea qua tum christicolis, tum Theologis dissicultatem in girum, transeamus.
Est primo communis etiam literarum ignari ar Arguinugumentatio. Quia si praedestinatio aeterna,est certis ium pri-sima in omnino in fallibilis , igitur quotquot eu mum ab aeterno praedestinauit ad gloriam , illam certissimae, inlathbiliterque consequentur , agnu .gant quicquid velint, homines, enormi quantum ut Scommittant erimina , necessario praefatam adipiscentur gloriam. Quod si minime, iam fallibilis vanaque reddetur praedestinatio ipsa Amplius posta eausa per se, necessaria nee vitate. τη-nus impedibili, necessario sequetur etffectus,atquilo ηms -- nitur praedestinatio quae est eausa per se, neces .m-ria, cum sit aeterna, non impedibilis, quandoquidem diuinam ineludat voluntatem cui resisti non potest, Rom. ix igitur praedestinati necessario salutem aeternamque consequentur se licitatem His similibusque obiectis,in si modo quodam factum sit satis, dum quaereretur, an prouidentia rebus prouisis necessitatem imponeret, nihilominus adhue plenius nunc respondebitur. Et pro huiusce rei claritudine annotandum est,quod etsi divina praedestinavo Ninuta se eundum se considerata prout scilicet ipsi deo Mes.sentiae diuinae intellectae realiter idem plificaturi, necesssaria sit, abso 'utissima necessitate , veluti deus ipse,quo nil magis necessarium esse valet nihilominusqnia creaturas intellectuales, in sua essentia contentas uti secundarium obiectum respicit, ad quas certe non necessariam, at liberam habet habitudinem, quando qu dem praedestinatio ipsa, in teste tum pariter voluntatem includat, ob id piae testinandis saluandis, absolutaui neccsi a tem minime imponit,ia solum necessitatem suppositionis seu condialona
399쪽
tam . Nam sicuti ab aeterno deus quosdam praedestinauit ita potuit absolute eosdem non praedestinata se, cum praedestina: io, cu praedestinantis actus, alibera ipsius dei pendeat voluntate,quae antequam determinetur, in aliqu4d potes S eius oppositum, licet post determinationem ad unum opposito', non
possit in reliquum ob eius immutabilitate . Et id est
quod necesssitatem suppositionis, stes conditio natam inducit. Postquam igitur deus quosdam praedestinauit, cum eius voluntas penitus immutabilis sit, fieri nequit ut praedestinati non sint, non saluentur, modo infra declarando inchoe est quod pulcherrime docuit. D. Thom. De Uer. q. vj.arta iij. ad decimum inquiens Ad decimum dicendum, quhsabsolute loquendo,deus potest, num quenque praedestinare vel non praedestinare, seu praedestinasse vel non otae desti. nasse, quia actus praedestinationis cum aeternitate
mensuretur, nunquam cedit in praeteritum, licui nunquam est futurum. Vnde semper consideraturit e grediens a voluntate per modum libertatis. Tamen ex
suppositione hoe essicitur impossibile. Non enim potest non praedestinare, supposito qudd praedestinauerit vel econuerso,quia mutabilis esse non potest. Hoc idem edocuit prim q. xxiij art vj. ad tertium dum dixit. Ad tertium dicendum,quod cum praedestinatio ineludat diuinam voluntatem, Deum velle aliquid creatum,est necessarium ex suppositione propter immobilitatem diuinae voluntatis, non tamen absolute, ita dicendum est de praedestinatione. Vnde non oportet dicere quod deus possit non praedestinare quem praedestinauit in sensu composito accipiendo licet absolute considerando,deus possit pra Nolania destinare vel non praedestinare. Annotandum quoque est, quod licet quandoque causa, respectu alicuius effectus, sit per se, necessaria, ae in finire potentiae cui resisti non potest sicuti deus est quia tamen non est causa agens, ex naturae necessitate, sed libere ea- propter
400쪽
propter non producitur ex illa, effectus, neeessario , neces State absoluta,at solum conditionata. His itaque diligenter annotatis, argumentis in oppositum facillime respondetur. Et ad primum quidem dicitur, admittendo, prae destinationem diuinam certam penitus& in falli hi-lem esse iraedestinatos quosque in fallibiliter ae ernam gloriam esse consecuturos, Et ad ultimam consequentiam subditam , qua inserebatur, igitur pra destinati agant quicquid velint, enormia etiam crimina committant, necessario gloriam nanciscentur aeternam, dicitur , per ipsam nil aliud concludi , quam quod praedestinati, necessario, non absoluta quidem necessitate. at suppositionis, seu immutabilitatis, salvabuntur, si licitatem perpetuam assequentur; Et admisi quod praedestinati quandoque mala
peragant, ct enormia perpetrent facinora que inadmodum Pettus Chri lium dominum nega do, Paulus ipsumae eius eclitam persequendo, haud tamen in eisdem peccatis pes manere pei mittitur, quoniam praedestinati.omnes, non obstantabus criminibus, ab ipsis quandoque perpetratis diuino si fragante auxilio quod ipsis poscentibus cmper adist, ct illos ad gratiam suscipiendam, miro quodammodo trahit. semper ingratia decedunt. Re pugniatis: e nim praedestinatis cunctis, in mortali peccato mori. Tot enim & tanta, inquit. D. Thom. De Ver. q. vj. art. iij. ipsas prata est malis, deus, adminicula, auxilla, ac suffragia praebet ac porrigit, ut vel non cadant, vel
si ceciderint omnino resurgant. Eos autem in peccatum labi posse uti de Potro ac Paulo diximus, ne mi ni catholico, dubium est. Qua de re mentatur Ioannes Uss. dum in secundo suo articulo a Concilio
Constanti eo si condemnato, asserit Paulum nunquam fuisse membrum diaboli, licet acius quosdam fecerit,ecclesiae malignantium consimiles. Ad sc cundum vero cum dici batur,quod posita causa per se, ne eessaria