장음표시 사용
261쪽
teri, dicentis illos qui perierant, Don aceepisse , ut salvi esse posissent , his verbis: Anathema illi qui dixerit illum, qui periit, non
accestisse , iat sat ua esse Posset. Lucidus vero inter suas assertio nes retractat Ortas , Rit: assero ... eι Periciuari eum , qui saltas est, et eum . quι Periit , Potuisse saloari. .
Ex Concit. Senonensi parte prima in decretis fidei, c. I S. dieti
ur e Non tale est hujusmodi trahentis Dei araxilium , cui resisti non possit. Quotieaenuo DoLmnus Motuu congregare inlios Iem- salem ; Mout gauinin congregaι pullos suos sub alas, et noluerunLMatth. 23. Frustra cerae vit phantis,Aol. 9. Adaeos durae ceroteis et incircumcisι cordis argueret, qui Diritui Sancto resisterem. FrustraPaulus Thessalonicen es admoneret, ΘDiιum ne extinguerent, si disinis inspirationibus inepitabiliter raperentur. Nihil hia effugi i relinquitur Ianseuianis et nam Concilium loqui ivr de gratia interiori data ad actum persectum , dicens : Eo extendimus liberum arbitrium ut poluntas humana misericordiae praeoenientis auxilio sustultu , et interiori quodam et o titio secretiori ossatucontacta sese conνertat ad Deum. Postea asserit illam Dei trahemiis gratiam Dori esse talem, cui resisti non possit. Tandem ex varii Scripturae locis illi saepe restitum suisse , Probat. . Prob. 3. Ex damnatione a. propos. Iansenii: Interiori gratiae, in statu naturae ἐπε- nunquam resιειitur. Quae Propos. dym Dala est ut haeretica pi ergo de side est interiori gratiae resisti posse ; atqui Ecclesia per interiorem gratiam ia intelligit gratiam vero et Telatige sussicientem, ut probavi mi R in propos. superiori; ergo. Prob. 4. -- P P. Inter quos unum resem Augustinum , quem patronum Praetendunt Iameniani, quibus quatuor Augustiuites imonia opponimus: Q imum, Exl. I. ad Simplic. q. a. Nem o credit, inon eam sed non omnis credit pocalias: noliaiι Esau ηι non cucurru. sed etsi potuisset et cucurrisset, Dei altilorio Perrenisset, nisi poc tione contempta reprobus feret. Erso gratiae vocationis internae relative sussicienti obstitit; nam eius resistentiae unice adscribitur quod non bervenit; vires ergo pares habuit ut perveniret. Secundum , lib. de natura ei gratia , cap. 67. ait cum Mero
isue ait prorae s Deus in qui mυιιis modis , Per creaturam sibi
Domino serpientem'. aperram Vocet , doceat credenιφm , console me merontem , diligentem adhortetur conantem a Myet , exa diat depreeuntem; non tibi deputatiar ad cul'm quod inritus igno
ore , t sed quod negligis quaerere quod ignoras , neque illud quod
inerata membra non colligis , sed quod solentem sana re contemnis. Nihil certe evidentius probat gratiam,vere sussicientem ad fetum persectum credendi sperandi, etc. cui tamen resistit humana libertas i
Tertium , lib. 83. quaestionum quaest. 68. Neque illi debent
262쪽
de Gratia Christi. 259sibi tribuere qui Oenerunt i neque illi . qui noluerunt penire , debent alteri irιbuere , sed lanitim sibi ; quia ut Menirent pocati , erat in eortam libera Moluntate , non quidem sibi relicta , sed vocata per gratiam : addit enim ; Etsi quisquam sibi tribuit quod
Mocatus penit, non potest tribuere quod Mocatus est. Ergo gratiae vocationis , quae sussicit, ut4vocatus vel iat, resis litur. Quartum, lib. de peccat. meri l. et remissione, de adulto ait rnabet concupiscentiam ) cum qua pugnet , eamque adjupante
Deo superet, si non in pacuum gratiam ejus susceρerit , si reproba us esse noluerit. Certe adiutorium . Cujus Ope superetur concu- Discentia , nisi homo illud in vacuum suscipiat. Et velit esse reprobus , eSt gratia interior vere et relative sussiciens , cui humana voluntate resis litur ; atqui tale admisit D. August. in allatis testimoniis , et insiti itis aliis; ergo. . 'Prob. 5. ratione : Multi sunt, etiam justi, qui non implent divina mandala ; atqui tamen habent gratiam vere et relative sum- cientem , qua illa observare possent, ut docet Concit. Trid. sess. G. de justificatione r Deus impossibilia non iubet , sed jubendo admonet eι facere quod possis , et petere quod non possis, et adjuMatut possis. Ergo gratiae relative sussicienti resistunt. Solpuntur Objectiones. Objicies I. Scriptura non aliam gratiam astruit, quam esscacem et victricem i ergo. Prob. ant. Ioann. 6. Christus ait : Omnis qui audioit a Patre. et didieit , penit ad me. Ergo nullus verae et luternae vocationi resistit. Resρ. nego conseq. Equidem citato Ioro Scriptura gratiam Mineacem astruit, cum loquatur de iis , qui noti QOhim audiunt, sed qui audientes . vocationi obediuut, ut verbo . didicit, designatur; sed non excludit gratiam sussicientem , cui resistatur. ζ Instab. a. D. August. lib. de praedest. SS. e. 8. ait: Si omnia qui audiose a Patre et didicit, penit, Profecto omnis, qui non nil, non audirit a Patre, nec didicit. Ergo ex D. Augustin. Scriptura astruit gratiam essicacem per exclusionem gratiae mere sussi-
Res'. diu. ant. Qui non venit, non audivit a Patre vicaciter , conc. sussicienter , nego aut . Ideo enim non venit, quia vocationi resistit, cum qua venire poluit, ut ait D. Aug. lib. de gratia Christi , c. 13. Non est autem consequens , ut qui potest venire , etiamoeniat , nisi id potuerit atque fecerit.
Ins ι. a. D. August. lib. de grat. Christi, c. I 3. dicit: Qui no-Mu quod seri debeaι , et non faeit, nondum didicit secundum
gratiam , sed secundiam legem : non secundum spiritum , sed --
cundum litteram. Ergo gratia sussiciens, cum qua opus bouum uousit, vel nulla eat, veI duutaxat externa.
263쪽
αμ Traetatus. δέω dis . ant. Nondum a Deo didicii seeundum gratiam, in
hypothesi Pelagianorum qui gratiam internam voluntatis et opera. lionis reiiciebant , conc. in mente D. August. subam. secundum gratiam esseacem , coucis secundum nullam omnino gratiam inie-yiorem, nego ant. Hic itaque D. Doctor impugnans Pelagianos vult duntaxat probare , praeter gratiam legis et doctrinae , qua mens illustratur , adhuc necessariam esse gratiam voluntatis et aetionis,
qva id fiat, quod iaciendum per legem cognoscitur; quod quidem probat , quia qui per legem cognovit quid faciendum est, si in.
terna non moveatur gratia , omnino honum opus agere nequit. Objicies a. Apostolus Roman. 9. ait: Igitur non est volentis, neque currentis, sed miserentis eει Dei. Atqui si esset in pniestalevocati, vocationi obtemperare, Vel non obtemperare, esset volen- lis atque currentis ergo. Rev. dist. mai. Non est Volentis neque eurrentis , per solas naturae vires , cone. per gratiam di inam , subdist. Non est volentis
primario et principaliter . cone. neque Primario , neque secunda Tio , quasi homo nihil divinae gratiae cooperaretur , nego maj. Hoc unum vult Apostolus , bonum opus magis esse a Deo per gratiam , quam ab homine , qui absque gratia nec conari, nec ton sentire potest. Sese explicat D. Doctor , lib. de gratia et lib. arbit cap. S. dicens: Ne ipsa ooluntas 4ine gratia Dei putetur bonioliquid posse , continuo cum dixisaete gratia eius in me vacua non suit, sed plus omnibus illis laboravi: subjunxit, atque ait: nollego . autem , sed gratia Dei mecum et Id est, non solus, sed gra- eia Dei mecum ae per hoc , nec gratia Dei sola , nec ipse solusἰ sed gratia Dei cum illo. Quibus Ferbis significat conversionem esse partim humanae , partim divinae volunt ali tribuendam , licet primario et principaliter divinae misericordiae, sit opus. Inst. 1. Nemo potest se discernere in negotio saluiis , iuxta il
lud I. ad Cor. 4. Quis te discernit 8 quid autem habes quod nouacee'isti' Atqui si ducibus hominibus detur gratia sussiciens, cui
tinus obtemperet, alter reluctetur; qui obtemperaverit, se discer' nit ab eo qui obluctatur; ergo non datur latis gratia. Resp. dist. maj. Nemo potest se discernere, per vires proprias, cono. quatenus per gratiam motus et adiutus , nego maj. Nequo Cnim qui sic per gratiam , qua excitatur, et Juvatur, se di8cernit, Contradicit Apostolo prohibenti solum ne homo glorietur de boso opere, quasi principium illius incienς non acceperit a Deo; quam tu e relationem probat August. lib. de spirιtu et lili. cap. 33. di cens et Quando Deus agit cum anima rationali, ut ei credat, pro feιο et ipsum pelle credere Deus Operatur in homine . . . consen ιire autem Mocationi Dei, pel ab ea dissentire, proprie poluniosi eat. Quae res non solum non infrmat νod dictum est: quid b/'hes quod non accepisti e rerum etiam con malo accipere quippς
264쪽
et habere anima non potest dona , de quibus hoc audit , nisi consentiendo e ac per hoc quid habeat, et quid accipiat, Dei est: ao-cipere antem et habere utique acc*ientis et habentis est. Inst. 2. Gratia communis non est idoneum discretionis princi Pium . ex D. August. lib. de praedest. M. cap. 5. Numquid per haec dona, inquit, qtiae omnibus communia sunt hominibus, di-l scernuntur homines ab hominibus i quis te discernit y gratia quae discernit bonos a malis, non gratia quae communis est bonis et ma-l. Iis. Atqui gratia sussiciens communis est bonis et malis ;l Res'. dist. mo. Gratia communis, ad sensum Pelagianorum, qui, nomine, gratiae communis, intelligebant naturam et liberum urbi l irium , conc. gratia communis ad SenSum eat holicorum, qui , Dul mine, gratiae communis, intelligunt gratiam vere et relative suΓ-l cientem, quae communiter datur hominibus cum urget Praeceptum, nego maj. Sese explicat Augustin. verbis immediate praecedentii Lus In hac Apostoli epidentissima intentione, inquit , qua cora i tra humanam superbiam loquitur, dona Dei naturalia suSPicari. . .l nimis quantum existimo abstardum est. At vero gratia vere et re t lative sussiciens, non est donum Dei naturale, sed est naturae gra-l tis superadditum ad supernaturale salutis meritum obtinendum. Inst. 3. Gratia datur a Deo ex voluntate hominem salvandi; at i qui voluntatit salvandi hominem nunquam resistitur ex Aug. a polenti saloum facere nullum resistit hominum arbitrium ; ergo gratia ex tali voluntate collata nunquam effectu suo frauda lua . Rev. dist. min. Voluntati Dei absolutae , nunquam resistitur, cona. Voluntati conditio natae, nego min. conditionata autem est iu Deo voluntas hominem salvandi, nimirum ex hypothesi quod gi a-l tiae suae praevenientibus auxiliis cooperaturus. sit; quae voluntas duo includit. Primum, largitionem mediorum ad salutem idoneorum. Secundum, intentionem conserendi salutem ipsam si media Collata non contem riantiar; voluntas ergo illa, quae est conditionalis respectu salutis, est absoluta respectu collati Otiis mediorum ad sal Iulem consequendam necessariorum. De hac conditionata voluntu-l te August. lib. de catechietandis rudibus num. 5a, ait: A quo interitu, hoc est, ab inferno, Deias migericors Molens homines liberare, i si sibi ipsi non sint inimici, et non resistant misericordiae salo a -l toris stii, etc. . .
Obiicies 3. Discrimen suit inter gratiam status innocentiae , et gratiam medicinalem status naturae lapsae, ex Aug. lib. de cor resti. et gratia ωρ. II. dicente: Ouid ergo A davi non habuit gratiam' immo habuit magnam , sed disparem ; atqui in hoc stat di-l scrimen , quod gratia sanitatis fuerit tantum sussiciens libero vo-l Iunialis arbitrio, quantum ad usum vel non usum , relicta, gratiat vero medicinalis sit tantum emeex; ergo, etc.
265쪽
α5a 'aetatus Res . nego ian. Diserimen enim utriusque gratiae, sani lassa et medicinalis, non in eo reponit D. Augustin. quod gratia medicinalis sit tantum emcax, sed I, In eo quod homo innocens sola indiguerit gratia suffciente, cum econtra homo lapsus, Praeter gratiam suffieientem. prout ab efficaci distinguitur. indigeat etiam emeaei. n. Quod gralia sumetens sanitatis solam includat mentis illustralionem, non vero praeviam, ut gratia medicinalis, voluntatis motionem, quia cum inlegra esset viribus, talis non indigebat praevia motione, qua nunc omnino indiget natura corrupta; unde Auctust. Cay. 48. asserit quod gratia naturae inculpatae, Esset adiutorium Dei, et tanquam lumen sanis oculis,qua adiuti pideant, se praebere Dolentibus. ' .
Inst. Div. August. ibidem cap. II. ait: ora adiutoria distinguenda sunt. Aliud est altitorium sine quo aliquid non si, et a-ιiud est adjutorium quo aliquid si . . . primo itaque hos ιni . . . datum est ad torium perseperantiae, non quo feret ut perae' Meraret, sed sne quo per liberum arbitrium Perseoerare non posset. NMnc Mero sanetis in regnum Dei par gratiam praedestinatis, noutate adjutorium Aerseoeranuae datur, sed tale ut eis perse eroo'ria ipsa donetiar. Ex quo textu sic argumentor: adjutorium, PQ, est gratia efficax; adiutorium vero . sine quo non, est gratia sussi eiensi atqui ex D. Augustino in praesenti statu naturae lapse d4tur duntaxat adiutorium, quoἰ ergo. Rem. I . nego maj. Nam per adiutorium, quo, D. Doctor Dod intelligit gratiam a clualem efficacem , sed donum ipsum perse e Tantiae, quo homo sormaliter, fit perseveraris; siquidem initio cap
Io. ait, Hine oritur alia quaestio non sane contemnenda . . . 'quaeritur enim a nobis, quantum ad hoc donum Dei quod est per εο erare usque in Mem, quid de ipso primo homine sentiamuri, idque manifeste probat exemplum beatitudinis quo utitur, ut e pq M t, quid per adiutorium, quo intelligat; adjutorium enim est, id ru, non Solum sine quo non M, erum etiam quo fi propter q*qiatur. Qua Propter hoc adjutorium et quo si est,et sine quo ορ' si quin et si data fuerit homini beatitudo, eontinuo si beαμ ieι si data nunquam fuerit, nunquam erit. Ergo sicut adiutorium quo, beatitudinis, est ipsa sermalis beatitudo, ita auxilium PerseVerantiae, est ipsa formalis perseveratilia, ut ipsemet D. Pst Ctor mentem suam exponit, lib. de dono perseverantiae o. 6. Hi Fe erantiam usque in em inquit, quoniam non habet qui qμμ' Nisi qui perae eraverit usque in em, multi possunt eam ho ς
Itaque D. August. doeet Adamum aeeepisse duntaxat adisti'
rium, βine quo non, quia non ipsam perseverantiam accepit, =ς at tum Hratiam intellectus sine qua perseverare non poterat quacutu, si VOIuisset persevcrare potuisset, absque ulla prae emφη
266쪽
le gratia voluntatis quae cum esset sana et integra, sufficientes hahebat vires ad perseverandum, cujus proinde meritum fuisset , si
Permanere poluisset, ait August. nunc autem Propter naturae nostrae sauciatae infirmitatem ac perpetuo rebellantem concupiscentiam, opus etiam habemus gratia Voluntatis, Non Solum ut perge veremus, sed etiam ut possimus perseverare, quare Vocatur ab Augustino adjutorium quo; porro eo non indigebat integra pri mi hominis voluntas, cujus arbitrio relictum suerat, ut cum gratia sussi- Ciente intellectus perseveraret, si Vellet. Resy. 2. Dato etiam, et non Concesso. quod Di V. August: per , adjutorium quo, gratiam efficacem intellexerit; nego min. argumenti , nam tunc equidem ostenderet esse in statu naturae lapsae gratiam es sicacem, sed absque exclusione gratiae sufficientis; quid inde contra nos p
OMicies 3. Cum Ian senio , lib. 3. de gratia, cap. 24. gratia
cui humana voluntas resistat, est inutilis; ergo. Resp. dist. ant. Est inutilis, vitio voluntatis libertate sua abuten-lis conc. desectu virtutis intrinsecae et relatiVae in gratia nego anc. gratia, enim dat potentiam relativam et expeditam ad bonum, ad quod natura sua tendit: non igitur ratione sui est inutilis, sed voluntas creata, dissensu libero, eam rcddit inutilem. Inst. I. Gratia sum ciens est perniciosa, qua nemo unquam , fatentibus etiam scholasticis, nisi majorem damnationem , assecutus est, ait Iansen. ibidem cap. 3. Ergo, etc.
Resp. Nego cint. Quia non ipsa gratia, sed resistentia libera. per quam voluntas abjicit gratiam, homini perniciosa est: ipsa enim, et Non gratia multiplicat peccata. unde Alex. VIII damnavit hanc Syri Dictati propos . Gratia subiciens, non tam utilis , quam Pernicιο saest. ut Proinde merito possimus petere: a gratια sus icienti liberarios. Domine. Et vero quis Perniciosa dicat sacramenta, eo quod multi iis in sui perniciem abulanluri . Inst. 2. Ian senius lib. 3. cap. 3. Illud a recenti Orthus prolatum gratiae sit bicienti. genus, quo adjuvante ritillum unquam opus factum est, aut fel unquam . . . Videtiar monstrum quoddam Singulare; atqui gratia nostra sussiciens est talis; ergo. Resρ. dist. maj. Monstrum est singulare . si gratia illa desectu Virtutis intrinsecae et relativae non sortia lut esseClum, conc. si unico voluntatis liberae , et idoneis viribus instructae, Vitio, nego maj. Quod enim gratia sussiciens, prout gratiae efficaci opposita, nequa' quam sortiatur essectum . nihil est mirandum; gratia enim illa non appellatur, mere sus iciens: tii si consequenter, ad liberam Voluntatis resistentiam a Deo praevisam. Quod si talis gratia monstruosa dicatur, monstruosior certe gratia Iansenti parpa, quae ab initio lapsus hominis usque ad diem iudicii , est insussciens nd oppositam sibi concupiscentiam debellaudam, ei cum qua voluntas nece
267쪽
sario haerebit in solis ine eaeibus desideriis, an magis Indecorum est gratiae Christi quod ipsi voluntas libere resistat , qu niuquod necessario supetetur a praedomina ule cola cupiscentia Z valet ergo argume ulum Jau sciati contra parvam, quam propuguai, gratia ni; at sponte ruit in systemate Augustini et Calliolicorum. t. 3. Si daretur gratia mere susticiens, posset peti a Deoi ob surdum conseq' Ergo. Resp. dist. maj. Posset peti a Deo, qua pere sussciens . con C. qua mere sufficietis, nego maj. Quod gratia sit pere sufficiens, Lahet ab intritiseco, nimirum a propria virtute, quod vero Sil meres ussiciens, habet ab exti ivsecornutiirum a libero voluntatis disse uia su praeviso et sic involvit resistetitiam volunt alis; sane cum Postia lamus gratiam, non petimus dissensum et resistentiam gratiae, sed gratiam gerieratim. ut est νere sufficiens. Inst. 4. Gratia mere sufficietis, iustitiae severitatem potius arguit, quam misericordiae indulgentiam commendat; erso est Deo danteiudigi a. Re SP. nego an L. Quia gratia per se et ex primaria Dei iniculio De ad divinae misericordiae ostensionem tendit, licet per accidetis et ex secundaria Dei in letilione ad iustitiae divinae ostensionem et gloriam pertineat, nempe ex hypothesi quod Deum satiare vole iem coulemnamus: In ideles, inquit August. lib. de spiritu ei liti Ta c P. 23. contra poluntatem Dei facιunt cum ejus Epangelio non crediant, exPerturi in Stiyρlicis potestatem ejus, cujus in donis
Objcies. 5. Gratia sussiciens, cui voluntas resistat, est gratia POssibilitatis Pelagi ua, quam consulavit August. et damnavit Eccle-
Resp. nego am; Nam adiutorium possibilitatis, quod impugnabat Aug. contra Pelagium, erat adiutorium non conseretis , Sed suppotiens possibilitatem qualis sset lex, atque doctrina ; docebat euim liberum arbitrium per se solum valere ad quodlibet opus sa- Iutare. adeoque nou indigere gratia ad posse simpliciter , sed tantum ad Iacilius possu, et hanc gratiam dicebat esse legem, doctri- uam et exempla Christi , unde adjutorium possibili talis repotiebat in Natura. Eco utra gratia sum eleus, quam admittimus, consistit , Non solutu in super naturali illustratiotae tutellectus . sed etiam initia motione voluntatis indeliberata quae dat posse simpliciter veIe, et agere bonum salutare , volu utatem immediale excitando et adjuvando ad illud holendum et agendum. I si .' a. pelagius admittebat posse beue agere esse a Deo; ergo. Resp. dhι. ant. Pelagius admittebat, Posse hene agere , eSsu αDeυ. ut aucto te tiaturae, conc. ut interiorem agendi virtutem gub-Ruuialraule Per Matiam C isti actuale in , naturae supuradditam ,
268쪽
d. Deo Ineam, .neeo anteced. Pelagius naturam et ilia iam arbitrium vocabat gratiam possibilitatis, legem vero et doctrinam vocabat adjutorium possibilitatis naturalis, Audistur D. Aug. lib. de gratia Christi cap. I. Gratiam Dei, inquit . el adytitorium quo aliasiamur ad non Peccandum , aαι in natura eι libero γοαιι arbitrio , aut in lege
atque doctrina. .. possibilitatem datam constetur a Creatore na- ωrae . nec esse in Ποιιra potesiste, sed eam nos habere etiamsi no-
ust: a. Pelagius deinceps possibilitati naturali subiungit adiolo - xium Dei actuale: Adjupat nos , inquit apud Augus inum cap. I.
Deus per dmtrinam et reoelationem suam, dum cordis nostri Osu-ιos aperit: dum diaboli pandit insidιas, etc. Ergo iii eo lani uin arguebatur abAugustino quod uollet ubique eam esse conjunctam cum
Resρ. dist. ant. Possibili lati naturali subiunxit adiutorium Dei
actuale, quod esset lex, vel doctrina, Vel revelatio, vel exemplum. conc. quod esset subministratio virtutis tuterioris, nego ant. Unde D. Aug. verbis Pelagii immediate subjungito In his omnibus nan recessit a commendatione legis atque doctrinae. . . qua demonstrae et repe&ι Deus quid agere debeanitis: non qua donat citque adiu- ναι ut Gyamus, cum ad hoc potius Maleat agri io, si gratiae desie opitulatio ut fat mandati praeparicatio. Gratia autem sufficiens quam admittit Ecclesia Catholica, est gratia interior naturae superaddita, Vires pares in relative proportionatas Submitiistrans. Objisies. 6. Semipolagiani necessuatem admiserunt gratiao su D scientis, cui posset humana voluulas resistere , ves obtemperare ;atqui tu hoc fuerunt haeretici; ergo non est admittenda. ResP. nego maj. et mira. In quibus continetur 4. propositio Jan senti. quae ah Innocent. X. et Alex. VII. damnata est. ut falsa, et
Prob. maj. Ex D. August. lib. de praedest. SS. c. i. de Semi- Pelagianis scribente: Peroenerunt, ut praepeniri Moluntates hominum Dei gratia fateantur, atque ut ad nullum optis bonum Mel in-cιρiendum. Del perficiendum , sibi quemquam stes'icere Posse Consentiant. Ergo gratiae sufficientis necessitatem ad omne opus inlutare incipiendum vel perstetendum admittebant. Resp. Nego conseq. Necessit aleni enim gratiae non admiserunt ad initium fidei, dicentes; ut ait August. cap. I. Ex nobis quidem nos habere imam Idem, sed incrementum ejus ex Deo: tanquam fides non ab ipso donetur nobis, sed ob lyso tantum augeatur in nobis, eo merito, quo eepit a nobis. Et infra, post citata haec Apostoli verba, Non sumtis susscientes cogitare aliquid quasi ex no-ias metiysis, ait .' Verba ista perpendant, qui Putgni' ex nobis essesdei coeytum et ex Deo esse fiat supplementum. Inst. D. Ηkarius, Epist. ad August. declarat. Stinipelagiauoa
269쪽
α66 naetatur' doeuis et Ad nullum opus etiam mei tend-,nedum Perseiandum quemqnam sibi susseere posse. Atqui initium fidei haud dubie est
Resp. dist. min. Est bonum opus, in rei veritate, cone. lnd ei sena Semipelagianorum, nego min. Nam boni operis nomine , tu lux pelle sanari, neque ψsum credere intelligebat . id testatur Ν. Hilarius dicens a Neque enim alicui operi eurationis eorum an-n numerandum putant exterrita et supplici voluntate unumquem v que aegrotum velle sanarisquod enim dicitur: crede et salotis en ris ; Unum horum exigi asserunt, aliud offerri, ut Propter , id n quod offertur, deinceps reddatur n. Ergo voluerit 1 initium salutis esse, tum in desiderio salutis, tum in fide, per quani obtineretur gralia ad opus bovum , sive incipiendum , sive perficiendum,
Inst. I. Gennadius Semipelagianus, isb. de Eces. dogmatibus,
cap. 2 . docet: Initium saltatis nostrae, Deσ miserante, nos hab re, ut oero acquiescamus salutiferae ins 'irationi, nostrae est ρο- restatis. Ergo Semipelagiana doctrina eadem est ac nostra. Resp. nego. conseq. Quia Gennadius in libro citato, quem se ipsit postquam ex errore Semipeta iano revocatus suit, non iradii, doctrinam Semipelagianam, sed Catholicam. dist. t. Vitalis Carthaginensis, qui errori Semipelagiani nomen dedit, admisit gratiae inierioris praevenientis necessitatem , teste Aug. Ep. Io . Ergo. : . Rε . dist. qnt. Admisit Necessitatem gratiae praevenientis intellectum. ut est lex doctrina, conc. praevenientis voluntatem. ne go an . Unde D. Aug. ibid. redarguens eius sententiam, avi. Haec est illaPelagianorum mala, meritoque reprobata et ab iρso etiam
Pelagio, timente damnari in Orientatium Episcoporum Constitis, Oententia. qua dicunt gratiam Dei , non ad singulos actus dari, sed in libero arbitrio esse, rei in lege atque doctrina.
De gratia e eaci. Nota r. Fide divina certum est, dari gratiam ess cacem , qua
Deus voluntates nostras certo et insallibiliter flectere potest qu Cumque voluerit, Prov. a1 .cor. Regis in manu Dei, et quocumquc Moluerit, inelinabit illud. Et Philippens. a. Deus est, qui ostero tiar in Mobis et pelle et perseere pro bona Moluntate. De illa ergo una, eaque gravissima, restat difficultas solvenda, qua ratione nem pe gratia efficax UIuntatem moveat ad consensum , effectumque ε.d quem datur, pbtineat, proindeque quo pacto a gratia mere Fas scienti distinguatur; porro ne in verborum aequivoco ludamus. Rota a. Gratia efficax speciatur, vel in actu primo , ei aure
270쪽
denter ad consensum voluti talis; vel in actu secundo. et Consequenter ad illuni consensum, item gratia efficax in actu ρ imo, est talis late, vel struicle; quae Omnia accurule distingui debent, ut multis dissiculiatibus via praecludatur. Unde . Efficacia gratiae in acto primo late , est Virtus gratiae PraeVenientis, par, et proportionala et seclui bono, ad quem datur. Essicacia sic intellecta est essentialis et intrinseca gratiae, sive sortiatur , Sive non sortiatur es iactum, quem apia est sortiri. Eslicacia gratiae in actu primo stricte ; est Virtus gratiae prae-Venientis , ut certo et insallibiliter illatura essectum , seu, consensum Voluntatis. Esscacia gratiae in actu sectindo , est eadem virtus gratiae ut conjuncta cum essectu, qui illius vi elicitus est. Haec includit gratiam adiuvant citi et cooperationem voluntatis. Nota. 3. Hinc non est quaestio de gratia efficaci in actu secun- .do, quae consensum involvit, quia est ipsam et formaliter operatio, cui consequenter volutilas non potest dissentire, eum sit impossibile ipsam. dum operatur, non operari. Nec de gratia efficaci in actu Primo late dicta, nam sic gratia ipsa mere sussiciens, efficax dici Potest, ut constat ex dictis quaest. praecedenti, et ex ejus definitione mox data. Solum ergo quaestio est de gratia essi caci in actu primo Stricte sumpta, et quae simpliciter dicitur gratia essicax, de qua quaeritur, quo pacto a gratia mere Sussicienti distinguatur, seu uu- de repetenda sit ejus efficacia. Nota 4. Ut hanc intricalissimam quaestiotiem solverent , et hoc aenigma theologicum exponerent, id varias abiere sententias. Non solum Novatores, verum etiam Theologi Catholici; unde. t. Praemittemus systemata Novulorum, eaque consutabimus. 2 Reseremus varia Scholasticorum sustemata, iisque consutatis, quae nobis improbabilia visa sucrini, illud quod probabilius videbitur , stabiliemus duplici articulo.
Systema Nopatorum circa gratiae e caciam. I. sestema. Est Calvini, docentis a) gratiam efficacem esse Vere ac physice necessitatem, ita ut non possit ipsi voluntas humana refragari; additque: : Medium quem Saphistae, sic Catholicos appellai imaginantur motum, cui obsequi, pel quem repellere liberum Sit, αρerte excludi Midemus, ubi asseritur effficax ad Peraeperandum constantia. ' . .
Contra hoc impium systema , Concit. Trid. Sess. 6. can. 4. hoc anathema pronunciat : Si quis dixerit liberum hominis ar- bitrium a Deo motiam et excisaliam, nihil cooperari assentiendo