장음표시 사용
211쪽
Ipse vocis familiaris sensus id ipsum demonstrat, cim impii iustificatio vulgo vocari soleat Con Versio αidemque sit iuxta S. Ausustinum ac conversio a Creatura ad Deum VI. Cum igitur homo in se ipsom reversu , in profundo cordis sui , et animae amaritudine suorum affectuum inordinationem considerat, tunc Sanctam concipit iram vivumque status sui odium , et secum ipse irascitur, quod a fine suo recesserit. Gra tia. quae in eo primos odii et doloris motus Operatur , illum quoque spiri um compunctionis et pietatis excitat, quo ad finem suum redire ardenter cupit, et gemit de servitutis et miseriae statu, in quem Se Sc Voluntarie coniecit. En primas dispinsitiones cordis ad iustificationem aspirantis ; hae solae irreligi cisa eorum systemata destruere aptae Sunt, qui per manifestam contradictionem peccatorem adu, tum ad habitualis charitatis statum sine aliquo ipsius
VII. Cum in hoc humilitatis et confusionis statu peccator manet, ipsa rei natura postulat, ut Deo satisfacere propter culpam desideret; et qui corporis sensus voluptati ac peccato servierunt, eos nunc poenae et macerationi subiicere vehementer Cupiat . Ipsa humani cordis natura hoc. gignere debebat desiderium. Huic principio tam praeclari exempli innixa erat praxis primorum poenitentium, qui quod servierat peccato, nunquam satis in se ipsis castigare sibi videbantur. Non expediebat tamen Purii. tionem hanc liberae fidelium voluntati permittere . Alii enim nimis ardentes christianae prudentiae limites excessissent , alii nimis languidi nullatenus prosecissent. Ecclesia itaque Apostolorum, praecipue vero S. Pauli exemplum imitari volens quamdam disciplinae methodum statuit, quae poenitentia cano.
212쪽
stea vocata mit, communis omnibus , sed omnibus accommodata . Per hano non solum culpa punienda erat, Sed praecipue peccatores ad gratiam et ad augmentum ipsius disponendi. VIII. Ueritas est certissima, gratiam passim non operari nisi per gradus , incipit, augetur, Perficitur.
Cum primos caelestis charitatis motus peccator Sentit , otiandum ipsi non est ; sed operibus propriis ii nutriendi, fovendi , et promovendi sunt. Hi primi divinae gratiae radii per otium et frigidam animi indifferentiam nimium periclitrentur. Tunc ergo Peccator in solitudinem secedat, voluptatibus ac solatiis valedicat , oratione, et sanctorum librorum lectionibus nutriatur , in ieiunio vivat, et in humilitate ; sicque firmam habere poterit spem , prima hac semina profundas radices proiectura, et cordi suo dominatura. Haec fuit aequissima Ecclesiae, et magnorum illorum hominum mens, qui poenitentiales canones sanciverunt; hinc illa prudens moderatio nata, quae inpietate ferventioribus aliquam poenae huius partem remittebat, quae indulgentia vocabatur . Poenitentis ardor et sollicitudo satis ostendebat, charitatem in corde suo amplius non esse languidam et imbecillem , sed progredi et augeri . Post haec tam mira et certa experimenta absolutionem , sive iuxta illorum temporum phrasim reconciliationem et pacem per ministros suos Ecclesia concedebat. IX. In hoc miro augustoque ordine huius tam necessarii Sacramenti dignitatem omnem Cognoscimus . ab iis subtilitatibus liberam, quae temporum decursu adiecta fuerunt , quin illud frigidum time
mus Verbum , derogari nempe auctoritati ministe.rii , si multum charitati tribuatur . Novimus et firmissime credimus , datam Ecclesiae auctoritatem reis
mittendi peccata esse veram iurisdictionem, pera quam
213쪽
quam non solum peccator a criminibus absolutus declaratur, sed revera solvitur; sed aeque Credimus, indispositioni cordis, et charitatis, sive amoris Dei dominantis desectui nullatenus absolutionem Supplere . Quod charitas perfecta etiam ante absolutionem
iustificet i l certum est; sed isthaec in praesenti gratiae
Statu numquam est persecta, nisi ad absolutionem , quae.Sacramenti Poenitentiae pars est, desiderio referatur ; eademque Sacramenti gratia sive essicacia ea plane est, quae nobis huius charitatis augmentum Impetrat, quae si desit, numquam ei supplere potest Sacerdotis absolutio. Hoc in sensu verba Patrum et Concilii Tridentini intelligimus, cum asseriae Uni , imbecillitati charitatis. quae extra SacramentUm ad iustificationem non sufficeret, sacramentalem ab&OJutionem supplere. Non huic desectui supplet absoltistio , nec Charitatem Confert habitualem, poenitentis actibus in imbecillitatis statu permanentibus; sed S, cramenti emcacia actualem charitatem roborat, ut illum ad iustitiae et sanctitatis statum transferre sum-eiat. Iniusta ergo calumnia est , iuςtificationem in statu gratiae graviorem dicere, et dissiciliorem , quia Craeter charitatem, quae ad reconciliationem Cum Deo ineundam semper necessaria fuit, confessio et
absolutio requiritur. Equidem has novas obligationes ad iustificationem obtinendam nova lex addidit; sed ipsum hunc charitatis dominantis spiritum per Sacramenti virtutem faciliorem , et magis familiarem reddidit, Cum in veteri foedere veluti extraordinarius divinae
Omnipotentiae conatus haberetur, paucissimis tantum animabu' concessus, quas ut parvum iustorum nil merum Continuarent elegit Deus, voluitque semperessea Vel in statu naturae et legis , veluti legi gris
214쪽
stinctasque reginas revocemus, quae hactenuS ex antiquitate , ipsaque i6acram ti natura derivata princi- P in Posuimuse, et , quaed cura ni momenti confectaxia, pro praκi colligamus t brat .s .ἔς Ut igitur bacramentum . Valide suscipiatur , eharitas Dei dominans in corde nostro prorsUS ues Saria est, et istbaec per omnimodam a vitio se- Parationem , vi Rumque desiderium puniendi peccatum in se ipso oportest extra manifestari. Conve sto relapsibus interrupta et claudicans non adhuc couversum, me indicat, et languor in exerciti in poe-oitentiae magnam charitatis nimium parvulae imbecillitatem prodit. Cum hoc contingit, ab impertienda absolutione cavere Sacerdos debet. ne novo crimini se ipsum , et poenitentem obnoxium faciat. ' a. M' temporis momento cor hominis 'ad e trema dilabi l soleει ν nec rursus ad iustitiae statum perveni. Is, perdi gradus 'sicuti in Peccata prosundum se se non coniicit , . nisi multa leviora pec- ata Praecesserint, quae naturalem hominis debilita: tem paullatim vincentes eo per euiunt, ut sanctificante gratia hominem privent. Ergo uti duo ibeorema. ta fundamentalia Sacerdos stabiliet; primo, improvisas iIlas conversiones ab extraordinaria animi coniacussione natas semper esse suspecias , et potius esse
servescentis imaginationis , quam mutati cordis effectum. Irregularis illius novae consuetudinis streputus , quam exercitia aut missiones appellamus , et improvisus procellae aut alterius damni temporalis
terror nunquam fortasse, aut Saltem raro. perfectam conversionem producere Consueverunt illique apparentes externae commotionis actus , nil aliud suemni, quam transeuntia naturalis concussionis fulgura. Se
215쪽
dam vitae languidae et inertis rationem , quae a pluribus christianis ducitur. Haec acedia, hic languor argumento saepe est , non habitare amplius in christiani illius corde amorem Dei summum et dominantem, cum illum, ubi operatur, sollicitum esse Constet ἔ saepe vero gravibus lapsibus insensibilis est dispositio . Non erit ergo adeo imprudens S cerdos , ut languentes hos spiritus sinat quiescere . istosque homines debiles et infirmos ad Eucharisticam menSam , quae Panis fortium est, facile actmittat . 3. Ex supra dicto principio haec quoque'terribilis consecutio fluit, quae certos nos facit, eorum Conversiones , qui peccandi consuetudine detine a tur, et relabuntur in crimina , non nisi inanem Speciem esse qua facile decipimur . Gratiae status inamissibilis non est, ut Novatores somniarunt, et transire potest homo a gratia ad peccatum; sed gratiae Statu . non induitur aut spoliatur bomo quasi veste quadam , ut veteres novique Pelagiani contenderunt, et iurata s.'Paulum Sanctosque Patres status stabilitatis est et fortitudinis . Ut a' gratia ad peccatum transitus fiat , affectus motusque cordis immutentur necesse est, diligendum est, quod odio habebatur , et odio habendum, quod hactenus diligebatur. Haec immutatio in amore naturali non unius momenti est opus, multo minus esse potest in Charitate superna turali , quae illo fortior et constantior est .iCavebit igitur Sacerdos, ne huiusmodi recidivis nisi post longissima experimenta , et veram mutationem vitae absolutionem impertiatur. Qui hanc regulam negligit, certe indisposito confert Sacramentum, CUmampossibile sit, ut cor vespere diligat, quod mane perfecte oderat. Hinc prae oculis semper habebit PraecePta , quae tanta cum Veritate proposuit Op.
216쪽
straetus de laborioso Baptismo , in Pastore etc. pariter que S. Caroli Monita , memor tamen PFopter temporum infelicitatem sanctissimum hunc virum aliqua usum fuisse indulgentia, summopere Vero desidera se, ut ad aequissimam antiquitatis, et Patrum disci plinam unusquisque magis accederet. 4. Si charitas ab initio exigua semper est , ut ipsius augmentum obtineatur, plerumque a Sace dote curandum est, ut illi actus humilitatis et pom.
nitentiae praecedant, qui quolibet aevo ab Ecclesia maxime commendati suerunt. Hos actus ad paucas preces, aut ad ali uod ieiunium siquis redigit, data iam absolutione I materiale potius desiderium is prodit nudum poenitentiae nomen huic Sacramento Comservandi , quam prudens et aptum adminiculum praebeat ad illum charitatis fervorem augendum , quem Maec dere absolutionem oportet. Absit, ut praxim imp . nendi poenitentias etiam post absolutionem faciendas improbemus; ac si omnia bona opera nostra non sine aliquo vitio sunt, quam metuendum , ne plurimas in dissicillimo , et maximi momenti opere reconcialiationis nostrae imperfectiones admiserimus i cet rum persuasi sumus, haec ipsa opera poenalia ante reconciliationem facta opportuna fore ad ' illud char, talis augmentum impetrandum . quod ad iustificationem necessarium est, et quod postea sperari frustra posset, si antea defuisset. s. Quicumque tamen status et fervor charitatis in poenitente sit, non est absolutio nuda declaratio, ipsum iam fuisse gratiae restitutum , sed verus iurisdictionis actus, quo supra peccatorem illa sinprema auctoritas exercetur , quam Christus Ecclesiae suisque Ministris suo nomine etaercendam comcessit .
217쪽
6. Exerceri autem haec auctoritas non potest nisi ab eo, qui saltem in Presbyteratus Ordine constitutus sit , quorum singulis in impositione manuum , quae ordinatio dicitur, immediate a Deo confertur . At quoniami potestas haec per modum iudicialis actus exercetur , ideo post Dioeceseon , et Paroeciarum institutionem par est , ut nemo nisi
in sibi subditos au L loci aut personali iure hoc iudicium exerceat. Si secus fieret, omnia essent COmfusa et inordinata .Xl. De peccatis , pro quibus danda est absolutio . quae a Scholasticis Sacramenti materia r m ta Vocata sunt , quam locutionem Sancti Concilii Tridentini Patres , ut mentem explicarent suam , laserasse vel inViti usurpaverunt , declaramus nullum Peccati m nos credere natura sua irremissibile; illam tamen adeo venerabilem antiquitatis disciplinam satis admirari non possumus , quae non tam facile , aut fortasse numquam hominem post primum peccatum primamque reconciliationem in crimina relabentem ad poenitentiam admittebat. Magnum Certe esset Proris frenum . qui peccati malum parum considerant , minusque metuunt, si timenda ipsis esset exclusio a communione et a pace etiam in articulo mortis. XII. Peccatorum venia tum confessio vetita non est, et aliquando laudabilis ; nos tamen iuxta antiquitatis spiritum optaremus , ut huiusmodi consessiones non adeo freque ites essent, ne nimium in Contemptum veniant. Ceterum ab illa absurda multorum opinione distamus, qui has confessiones, Se Clu-So directe voluntario contemptu, sacrilegii periculo nos exponere docent. Non aliunde profuit extraordinarius iste rigor, quam a perversa Scholae dialecti- Ca, quae in Ecclesia ante Arabum philosophiam inaudita fuit, quasi crimen esset, absolutionem illi
218쪽
eoncedere , cui desit id , quod materiam Sacramenti proximam ipsis placuit appellare. Nos e contrario actum humilitatis natura sua laudabilis esse censemus, proprias imperfectiones , ubi graves non habeantur, Sacerdoti aperire , et clavibus Ecclesiae sobiicere ; ne a possumus intelligere, quomodo illi coscessa absolutio. qui in statu gratiae est, et qui opus ex-lηQMnde perficit, eum gravis peccati reum hac solum de causa emcere possit, quod formalem et plenissimam, illarum impersectionum detestationem non habet. XIII. Est autem omnino necessarium, uti Sametum Concilium Tridentinum docet, ut omnis peci
cata sua mortalla poenitens confiteatur, omne uexircumstantias aperiat, quae Saoerdotis iudicium aliquo pacto immutare queunt . Si ipis Pater, Iudex , Medicus esse debet, omnes spirituules posnuentis miseriae et egestates ipsi innotescant oportet, 'ut iuxta christianae charitatis et prudentiae spiritum eum .eonsoletur et infimat. Licet vero de omnium peceatorum notitia debeat esse sollicitus , diligentioremeamen illum in cordis dispositionibus, quam in scrupulosa et numerica peccatorum serie investiganda cupere naus. Immensius Casuistarum grex, qui tanto cum ardore peccatis numerandis , ponderandis, et distinguendis incubuerunt, quin diligentius in quaerendo
curandae infirmitatis modo immorarentur, ais eam nescio quam materialitatem. Ut sic loquar, hoc Sacramentum perduxit. Omissa fidelium instructione, licet in eorum magistros indigestis suis casuum definitionibus..plerumqne vine Vocatione, Sese ereXerint , sterilem, itibus plenam . et problematicam Sacranienti admini--strationem effecerunt. Hinc Sancta Synodus optat . ut Sacerdotes omnes, quibus animirum cura Commissa est, ivina antiquami ac nobilem simplicitatem
christianam, potius docti Directores, et magistri fie-
219쪽
m satagant, quam minuti et sophistici preeatorum gra. itatis pensitatores, quorum pondus accuratum solus Cordium et perversorum operum malitiae infallibilis scrutator Deus saepe sibi voluit reservare . .
XIV. Pro huius tantae rei conclusione , quidpiam dicendum iuret de eo , quod Sacramenti fommam Scholastici nuncuparunt. Hanc in illis verbis euo te abso o a. peccatis tuis etc. Consistere recentiores Passim docuere t credentes absolutionem hanc utpote iudicialem adium non posse sub aliis formulis assiministrari . ceterasque orationes et caerimonias d Coris tantum non necessitatis causa admissas iudic
Tunt: Antiqui Patres et Magistri de hac formula suluerunt . et de oratione super poenitentem , et de impositione manuum locuti sunt. Itane impositionem et orationem praetermittere, quacumque de causa iumOre positum esse contigerit, semper est abusi nimium repugnans venerabili traditioni. Quam ob rei a Sacerdotibuq omnibus praecipimus, ut in danda pia. nitentibus absolutione ab his verbis Misereatur tui foris mulam exordiantur, toto huius primae orationis tem.
Pore manum tenentes supra poenitentem extensam
modo quo poterunt commodiori; hinc alia verba Indulgentiam prosequentes graviter usque ad finem recitabunt quidquid in Rituali Romano legitur , ut in Rituali novo clarius exponetur. Igitur cavebunt
Sedulo, ne regulam hane transgrediantur, iis rarissimis casibuq exceptis , in quibus omnem explere ritum improvisus eventus non sineret. His in casi-hus, si tamen aliquando contingant, satius est aliquid utcumque venerandum praetermittere . quam chria tianum , pro quo Sacramenta instituta sunt, omnino derelinquere. . εXV. Tandem illam formulam, quam recenti
res aliqui conditionalem dixerunt, numquam in P
220쪽
,terum usurpandam esse praescribimus . Nimiam saypiunt novitatem inventa haec antiquitati incognita . puerilibus plerumque argumentis et fallaciis innixa . quae huius sacri ritus gravitatem non parum de
XVI. Nimis cum Sacramento Poenitentiae Imdulgentia coniuncta est ι quam ut aliqua de ea principia stabilire hoc loco negligamus ; qui magis absolutat hac de re notionem.desideraverint , librum illum adire poterunt cui titulus: Trauato Storico - Dogmatico MCritico sulis Indulgenae si . Indulgentia igitur in proprio suo sensu accepta nihil aliud est , quam remissio partis illius poenitentiae , quam peccatori Canones praescribebant. Cum in sanciendis sic appellatis Canonibus poeniten-.tialibyis ad peccatoris conversionem Ecclesia respice. Tet, nollet autem illum nimis opprimere , ita semper benignitate et indulgentia erga illos usa est ι qui non aequivoca extraordinarii fervoris indicia Praeferebant. Barbarorum irruptio, temporum igno Tantia. Ecclesia ςticorum cupiditas , ac denique Cru.ciatarum Expeditionum furor admirabilem hunc ordianem eVerterunt, iustasque eius notiones aboleverunt.
i successerunt Scholastici. quod hac in re reliquum o 3 erat,
r) Tractatus iste lupis editus est pistorii anno I 86 per Attonem Bracali; et insertus quoque est tomo XI. collectio. nis opusculorum ad relig onem kpectantium , quae ab eodera Typographo publici iuris fit. Vide subiectam . nodo Appen dicem n. X.