장음표시 사용
231쪽
illum ad recipiendam cum fructu Extremam Uncti nem disponat. Ab hac obligatione nullatenus liberari credimus Parochum etiamsi morbi contagium time dum sit; docet etenim Christus a Pastore bono omnia dimittenda , et animam ipsam ponenclam esse , quoties sibi commissarum ovium salus id pinstulet .
IX. Usque ad saeculum XIII., si peculiares aliaquI Casus excipiantur, constans omnium Ecclesiarum praxis fuit Extremam Unctionem infirmis ante Eucharistiam administrandi; tunc enim Omnibus Com pertum erat, EXtremam Unctionem Sacramenti Pomnitentiae complementum esse, et ideo per illam amplius infirmos disponi, ut Sanctum Sanctorum digne reciperent. Nata vero falsa opinione , qua credebatur Extremam Unctionem quamdam esse publicae poenitentiae speciem; et cum pariter existimarent isdeles , huic addictum poenitentiae Μatrimonio uti ampiuius non posse, nec conscribere testamentum, nee carnes edere, inde factum est, ut cum sibi ab huiusmodi Tebus abstinendum esse metuerent, huius Sacramenti administratio ad illud fere momentum differri coepta sit, quo de infirmi sanitate actum esset. Istorum mors, quam in his cireumstantiis statim post acceptam Extremam Unctionem naturaliter contingere oportebat, aliquos ad eredendum induxit ab ipso Sacramento monem Cel
rius portari: hinc aliam nacti sunt causam illud usque ad extremum vitae spiritum differendi. Uel ipsum recens Exremae Unctionis nomen , quo per id temporis hoc Sacramentum appellatum fuit, aut potius falsa huius novi nominis notio et interpretatio indicatum modo praeiudicium in hominum animis fortius impressit, quo creditum fuit, non nisi post E charistiam suscipiendum esse: invalescente vero in
dies hac opinione, in particularibus occidentis M.
232쪽
cIesiis consuetudo Viaticum administrandi ante E tremam Unctionem paulatim obtinuit, quae paene in omnibus adhuc pexseverat. X. Igitur Sancta synodus in Spiritus Sancti nomine Congregata ecclesiasticam splendidiorum Ecclesiae saeculorum disciplinam , quantum tem Porum circumstantiae sinunt, revocare cupiens, et ad Pristinam reddere venuritatem, et suppeditata hae in rea quibusdam aliis . yraesertim Gallicanis Ecclesii ςeκempla imitari volens, Farochis mandat, ut non So- Iiam Extremam Unctionem parocciae suae infirmis illam anter Eucharistiam postulantibus conferant, sed
etiam ut exhortentur . et Curetat , mi Omnes eamdem ante Vi tisaam petant atque suscipiant . . Pro certo enim
habet haec Salacia Synodus . absque difficultate induci populum posse: , .ut huic. disciplinae se- se aC- commodet , si Parochi modum , quo contraria consuetudo invecta fuit, explicare curabunt; si populo persuadeant, Extremam Unctionem veluti Sacramenti Poenitentiae perfectionem a Patribus constanterfuisse descriptam , ac ideo aptiorem esse, quae nos
ad Viaticum digne accipiendum disponat ; si denique inculcabunt , nedum infirmi mortem ab ipsa portari, inter eius effectus immo recenseri , Corporalis quoque sanitatis restitutionem , quoties animae saluti profutura Sit XI. Et quoniam spiritualia gratiae auxilia, quae Christiano graviter decumbenti exhiberi possunt ,
numquam Superabim lare Censenda sunt, si cum instructis tunc temporis a Daemone insidiis comparentur ; hinc Sancta Synodus Parochum hortatur, ut ne etiam post administrata Poenitentiae, Extremae Unctionis, et Uiatici Sacramenta infirmum deserat, donec aut Periculum cessaverit, aut vita functus fuerit. Quam ob rem unusquisque parochus sine ulla
233쪽
personarum divitum aut pauperum acceptione et cybstinctione , quanto magis invalescet morbus, tanto magis orationibus, consiliis, et praesentia aut Sua. aut alterius Ecclesiastici hominis, atque etiam laici spectatae probitatis, si quando ipse vero impedimento detineatur, moriturum confortabit atque adimvabit. Hinc argumenta ad animum permoVendum apta in promptu habere curabit; et pro aegrotam hium discrimine et affectionibus , pro variis temporum , locorum, et domesticorum circumstantiis varia exhortationis genera usurpabit. Ceterum omnes generatim hortabitur ad infirmitatis incommoda ipsam. que mortem pro suorum scelerum satisfactione patienter tolerandam, ad se cum Iesu Christo, et per
Iesum Christum Deo in sacrificium offerendum , ad ipsius misericordiam implorandam.
234쪽
f. I. ipso iam exordio mundi Sacerdotes fuisse con4stat, quibus solis commissum erat Religionis ministe.ri iam. Ad hoc ossicium familiarum rectore& ac primogeniti primis temporibus eligebantur, sive Patrum traditione id fieret, sive in hoc facto illum
Religionis sensum sequerentur , quo docebantur homines , ut augustum prae ceteris ministerium lio. minibus maiori in illis parvis societatibus dignitate praecellentibus committeretur. Alium deinde ordinem pro Altaris ministris Deo placuit constituere . Tribum elegit, et ex sola Aaronis familia ministros sacrose XI Stere oportere sancivit. Hoc pacto ad Iesu Christi Sacerdotium via parabatur. Ipsius erat Veritatem umbris sussicere , et unico sacrificio varia , quae praecesserant sacrificia , consummare . Hinc ad maximum periectionis gradum sacrum ministerium erige
re voluit. Non amplius de familia in familiam ha reditarium, aut uni adnexum tribui hoc esse debebat. Ipse sibi reservavit ius quem sibi lubitum esset ad hoc ministerium vocandi . Ipse distinctam hanc hominum classem voluit instituere , qui Religionem
administrarent. Ipse ministros suos ordinavit, iussitque, ut nullum sibi est gerent successorem , qui divinae vocationis indicia non exhiberet. Hinc ritum
quemdam peculiarem stabilire voluit Christus , quo
235쪽
sacri ministri ab hominibus reliquis segregarentUr is et quo una cum potestate divina munera exercendi gratia quoque tam augustum ministerium rite Obe itindi in ipsos derivaret . Ritus iste, ut legitur in Actis Apostolicis , in mantium 'impositione et orati ne consis it , Sacrique ordinis nomine insignitus ab omnibus Eccleriis semper habitus est Verum et Proprium novi foederis Sacramentum, quo Altari inserviturus a ceteris segregatur , eidem ministerii Potestas et gratia confertur, et per indelebilem ch, racterem ipsius vocatio ad sacra obeunda munera obsignatur . II. Apostoli a divino' Praeceptore edocti , S, Crumque ministerium rite aestimantes , in habitis a se Ordinationibus summae illius cautionis et prudentiae, quae in tanti momenti negotio adhibenda est , Splendidum exemplum praebuerunt. Ut de divina vocatione caelesti lumine certiores fierent, fervidiores preces Ministrorum delectum praecedebant: solaeque rationes, quae ad manus imponendas determinarent, erant sacrarum litterarum Scientia , excellens sanctitas, singularis pro Dei gloria, et animarum Salute Zelus, et virtus perfecta bonorum operum exercitio , et publico populi testimonio comprobata. Legantur actus
Apostolorum, legantur Sancti Pauli epistolae ad Titum
et ad Timotheum ; apparebitque, quanta in Sacrorum ministrorum delectu Circumspectione Hierentur, et quam fortiter eam suis successoribus inculcarent: Nemini cismmavus imp0siuris: probentur primum, et sic ministrent Primo assumat sibi honorem, sed qui vocatur a Deo tamquam Areon, aliaque similia S. Paulus saepe repetebat. Neo generatim tantum cautionem hanc commendare Contentus fuit. Peculiares etiam dotes et virtutes singillatim recensere voluit, quae ministris ecclesiasticis necessariae sunt. Requisitas in Episcopis , Presbyteris ,
236쪽
rarchia , qualitates accurate descripsit, uti ex epi totis a S. Paulo ad varias Ecclesias directis agnosci facile potest. III. Huius apostolici spiritus depositaria et haeres Ecclesia Apostoli vestigiis insistens suas pro Sa-Crorum ministrorum ordinationibus leges efformavit. Fidelium neminem ad Sacerdotium assumi posse statuit, nisi baptismalem innocentiam conserUasset. Proprio enim sensu intelligebat S. Pauli verba: oportet Episcopum irreprehensibilem esse s oportet esse siue crimine; et quamvis ipsa nosset quaelibet delicta per dignam poenitentiam expiari posse , hoc tamen Pro
sacri ministri electione susticere nolebat. Peccatum enim illis temporibus irregularitatem conStituebat , quae a sacro ministerio perpetuo excludebat. Statuta leX erat : ex poenitentibus , nemo quantumvis sit bunus, clericus ordinetur . Adeo hac in re rigida fuit Ec-Clesia , Ut non solum peccatum , sed et ipsam ii, continentiae suspicionem pro canonico impedimento haberet. Hinc lege cautum erat, ut a sacra ord, Datione bigami excluderentur . Sola morum puritas, vitaeque innocentia in ministrorum delectu respiciebatur . Tunc quaedam impedimenta, quae eX Corporis defectibus postea constituta sunt, pro nihilo habebantur . Si qtiis , legitur in canone apostolico . vel oculo orbatus , vel femore oblaesus , Episcopatu autem dignus sit, fat. Et Episcopus quidam apud Palladium dicere solebat: Lex vetus in usti sit apud Iudaeos ; mihi autem si vel truncatis navibus adduxeritis qui sit bonis moribus , ego eum ordinabo. Soli animae defectus tunc temporis sacrae ordinationi obicem op- Ponebant .
IV. Hinc in exploranda ordinandorum Vitae Puritate, et signis vocationis ecclesiasticae unice illa
237쪽
hendens Ecclesia , varios stabilire voluit gradust iquales sunt Subdiaconatus, et quatuor ordines, qui
minores appellantur, non tantum pro officiorum ecclesiasticorum necessitate , quantum pro diuturno eorum, qui ordinandi essent, eXperimento; ut, quemadmodum Amalarius ait, ad Sacerdotalem gradum productior esset ascensus. Ad hunc finem Ecclesiae diasciplina de interstitiis inter unum et alterum ordinem servandis referebatur. ObserUabantur haec, Ut longiora et tutiora Clericorum Vocationis experimenta haberentur. Hinc si Clericorum quis vitae sanct late distinguebatur , et dignus aestimabatur , qui ad Ordines sacros ascenderet , ipse ad Diaconatum , aut ad Sacerdotium promovebatur, licet inferioribus gradibus initiatus non esset , neque ordinatus per saltum dicebatur, quemadmodum postea dictum est propter inductam disciplinae ecclesiasticae mutationem. V. Noverat praeterea Ecclesia unicum sacrarum ordinationum titulum esse Ecclesiae necessitatem, et utilitatem ; Sacerdote in ad fidelium sanctificatio nem , instructionem , et Sacramentorum administra tionem ex divina institutione adstringi , atque hac solum de causa ministrum Ecclesiae posse praeberi. Hinc non alius erat Ordinationum titulus quam Ecclesiae ministerium; quae disciplina usque ad saec. XII. tanta severitate fuit observata, ut inter plur. s, quae invaluerant, abusiones nondum quis Presbyter ordina.
tus fuerit absoli te, ut synodus Chalcedonensis loquitur, nempe quin Ecclesiae inserviendae destinaretur. Oradinationes Sacerdotum , quae dici possunt in partibus, ad ea usque tempora inauditae fuerunt. Si quis Eccleasiae minister non fuisset ordinatus pro animarum Saluate, pro administratione Sacramentorum, pro populi
instructione, ille in hierarchico Christianae Ecclesiae ordine veluti monstrum habitum fuisset. Ordinatio,
238쪽
Benescium, et Ecclesiae ministerium tunc synonima
VI. Quamdiu Ecclesia principia haec in sacro
rum ministrorum delectu secuta fuit; florentem ecclesiasticum ordinem, suorum Pastorum decus amplifica tum, suppeditata christiano populo excellentium vir tutum exempla , fidem, morumque puritatem PropagM tam , et magis magisque auctam fidelium pietatem imgenti cum gaudio conspexit. Beata illa Ecclesiae sae Cula sacerdotalem fraternitatem universam nobis exhi bent, veluti unam familiam per totum orbem dispersam , et mutuae communionis vinculis colligatam; de hoc uno sollicitam , ut virtutem excoleret, et fi dem , charitatem , et divinae legis observantiam in populis excitaret. Uno eodemque spiritu universum agebatur Sacerdotium. Una cum Episcopis et sub Episcopis fidelem populum in concordia sancta, et fraterna consensione Presbyteri gubernabant. Singuli propriis quibus destinabantur muneribus obeundis intenti longe a contentionibus, riXis , aemulationibus aberant. scopus unicus erat animarum salus f ininstructio . Uerbum Dei , Catechismus , Sacrament rum administratio, spiritualis populorum directio unica erat eorum exercitatio. Sacerdotii maiestas
aedificationi erat fidelibus, venerationi gentibus, inimicis terrori et confusioni . Sed abierunt beati illi dies , qui adeo pulchram hominum oculis Iesu Christi Ecclesiam reddiderunt. Nova principia veteribus subrogata fuerunt, quibus ecclesiastica disciplina in Sanctuarii ministris eligendis corrupta fuit; et infeliciorum circumstantiarum concursu ad eum corruptio venit excessum, ut Ecclesiasticorum numerus , et
vivendi ratio Sacerdotalis Ordinis contemptum pepe' verit, sacrae et civili reipublicae pondus inutile fuerit, et pro Iesu Christi Sponsa perennis fons lacrimarum .
239쪽
VII. Pro temporum infelicitate latiori iii se .su intelligi coeptum est Apostoli effatum : opor
ret Episcopum sine criisiue esse . Saeculo undecimo
peccata publica ab occultis distincta fuerunt . Huia distinctioni S. Petrus Damiani se opposuit, eamque
canonicis sanctionibus repugnantem demonstraVit .
Interrogavit hac in re Romanum Pontificem Leonem IX. qui respondit, obi de occultis criminibus ageretur , quid iactu opus sit cum peccatoribus , Episcoporum iudicio esse reservandum . Ceterum id a se dici addidit secundum indulgentiam non secuniam im Ierium . Verum iam a Saeculo nono obtinuerat huiusmodi distinctio Decretalium Isidori auctoritate , quae Cum a Gratiano antiquis canonibus oppositae repertae fuissent, aditum aperuerunt admittendi ge neratim publicorum ab occultis criminibus distinctionem , statutumque fuit, ad apostolicam sanctionem salse tam tectam servandam sufficere, si ordinandus a quolibet peccato esset immunis, cum ordinationi se sisteret. VIII. IIuic disciplinae prolapsioni occurrere St duit Ecclesia , verum Cum propter temporum calamitatem non posset illam ad pristinam integritatem revoca re , Variis decretis sategit, ne prolapsio in peius labere tur. Praeter publica crimina, etiam alia notare voluit ;quae licet occulta ab Ordinibus arcerent. Interim Me. To haec Crimina, quae irregularem peccantem em.
ciunt , in iure Canonico expressa fuerunt; et inde creditum fuit , per haec sola indignum reddi sacra ordinatione, qui ea admiserit. Hinc per aliquod
tempus non aliud de ordinandorum moribus examen institui consuevit, quam circa Peccata irregularitatis, donec sacrum Tridentinum Concilium Pastores de obligatione admonuit vitam ordinandorum examinandi , eosque a sacro ministerio pro quolibet delicto etiam occulto excludendi, quin in liuius invi
240쪽
Iabilix muner ς sui exercitio impediri queant. Per
quamlibet dispensationem , sive ut aiunt licentiam is se promoveri faciendo .
IX. Altera quoque causa disciplinae , de qua
Ioquimur prolapsioni cooperata est. Falsa qUaedam Isidori decretalis ad credendum induxit, mino-xes Ordines ordinibus sacris necessario esse PrRemittendos . Hinc nata opinio est , superiorum ordi- Mum vim et quasi validitatem a susceptis minoribus Hependere . Quare statutum fuit , ut qui ad Sacem Hotium absquc minori bos Ordinibus ascenderet, O clinatus per saltum iudicaretur , declararetur irregula- Tis , et ad supplendum, quod omissum fuerat, ad- Stringeretur . Hinc gradias istos ecclesiasticos veluti Partes sacris Ordinibus essentiales , et veluti totidem
Sacramenta considerare homines consueverunt ; et
Sic illa persuasione paulatim abolita, qua huiusmodi ita feriores gradus ad capiendum de Ordinandis experimentum destinati credebantur, opinici invaluit, ininoribus initiatos quasi ius habere , ut ad Diaco- Datum , et ad Sacerdotium admitterentur. Atque Iaaec opinio multis Ordinationibus facilem aperire viam debebat: etenim ut quis Clericus Ordinaretur, Parum aut nihil exquirebatur; qui vero iam ordinatus erat quodam veluti iure donatus iudicabatur, ut ad superiores Ordines promOUeretur.
X. Sed nihil magis Ecclesiam , et Statum inutili Sacerdotum otiosorum malorumque pondere oneravit , quam male intellectum synodi Lateranensis sub Alexandro III. decretum. Constitutum in eo fuit, ut si quando ordinatus Sacerdos, unde honeste viveret ex proprio non haberet, ordinator Episcopus ipsi, quod opus esset, suppeditare cogeretur. HinCNovus ordinationis titulus, nempe Patrimonii titi Hlus natus est, qui a saeculo XIII. usque ad aetatem