Acta et decreta synodi dioecesanae Pistoriensis an. 1786. Pars 1. 2. Pars 1. complectens acta et decreta. 1

271쪽

n sius, aliique plures Sancti Patres commendaUertulat, u et eas ferendi auctoritatem in Principibus agno- is verunt. Ecclesia et Concilia, quae muneri suo,, satisfactum esse putabant, si quibusdam impedi- ,, mentis. impedientibus a se constitutis maiori contractus honestati consuluissent, non solum eius se generis leges approbaverunt, sed saepius etiam, , Supremam civilem Potestatem sollicitabant, ut N ipsas constitueret. Ceterum hoc exercitium statu

v endi impedimenta Matrimonium dirimentia, et ab v iisdem dispensandi , quod a iure et ab ipsa ,, natura profluit supremae Potestatis , aliquam

di, Circa octavum et nonum saeculum mutationem

is subiit, eo scilicet infelici nimium tempore, quo,, salsae Decretales apparuerunt, et in directae pote , , statis opinio invaluit ; quae nimium infelicissima ab monumenta sanckissimis etiam Ecclesiae Ministris ,- turpissime imposuerunt, et sacratiora Principum iura ,, subverterunt. Vastum illud Romanum imper in bar ,, barorum incursionibus iam ad extrema prolapsum, is in plures parvosque Principatus divisum erat; itaque,, si Principes singuli certissima sibique a Deo tra. dita in Matrimonio auctoritate uti voluissent , is confusio et perturbatio in ditionibus suis exortari fuisset. Hinc . factum est , ut ii prudentissime inis Ecclesia ius illud confirmarent, quod eidem aliundem accesserat , quoniam cum latius ipsa extenderetur, si generaliores etiam hac in re leges constituere po- terat , eX quibus et rectus ordo , et quaedam in ,, impedimentis uniformitaS derivaret. -- Ab originario iure , quo Principes gaudentis statuendi impedimenta dirimentia , et a factis ab se historia depromptis, quae Veritatis lux est, et ve is nerabilis antiquitatis custos , degitime consequitur .

A quod Petrus Solo, qui Concilio Tridentino inter suit ,

272쪽

- Lait, et Van- Espen stabiliverunt, pcclesiam nem. Pe ius ponendi matrimonio impedimenta dirimen- ,, tia a tacito Principum consensu agnoscere. HinGis nobis persuasum quidem penitus est, Ecclesiam ,, habere ius impedimenta huiusmodi dirimentia con- ,, Stituendi , sed quod tamen ipsi ex Principua

H Con Sensu accesserit. Hoc ex ipsa praefatione pari tet Praemissa canonibus contra Lutherum sancitis, is qui asserebat, nullam humanam Potestatem Conis Stituere posse impedimenta dirimentia , aut ab se ipsis dispensare. Hinc Concilium declarans nolleis se in definitione complecti , nisi quod haereti

is corum error eXposceret , eam iis limitibus cir- Cia inscripsit , quin determinaret, unde talem ipsa se obtineret auctoritatem. Quare amrmamus, EcCleo Fidm , quae hoc iure gaudebat , non aliunde il-- lud accipere potuisse , nisi a tacito consenSuis Principum , in quibus dumtaXat originaria pO-- testas in omnibus civilibus contractibus residet , Praesertim Vero in contractu Matrimonii , cui se tota Reipublicae stabilitas , et felicitas innixa

is Ut adeo aequani Canonum Concilii Triden se tini interpretationem unus ex oppositoribus elu- deret, eo confugit, ut assereret et quod si ita resis se haberet verba ipsius sunt tunc purum . fa- ctum a Concilio definitum fuisset; fieri autem ne-

A quit sequitur ipse ut tale sactum definitionisse subiectum sit , quia mutabile est , quoniam CDn- ,, cessionem hanc retractare Principes possent. Vch rum hic Adversarius Iallucinatur, ius a Principi-- bus Ecclesiae concessum cum facto ex codem iu- re Proveniente confundens . Cum igitur Concilium A desinit, Ecclesiam habere potestatem statuendiis impedimenta dirimentia, factum desinit. Sed tuncis P.,

273쪽

pariter definit ius, quod verum ac reale est , Is

se cet a Principibus ipsi concessum . Quamvis vero is hoc possit revocari, nihilo tamen minus, donec Prin

is cipes idem illud sibi iterum vindicent, est, fuitque iUsis Verum aC reale, quod Ecclesia exercere potuit, et M quo interea potest, ac poterit impedimenta dirimenis tia Statuere. Merito igitur Tridentina Synodus defi- ni Vit, Ecclesiam potuisse et posse constituere imis Pedimenta, praeter ea , quae in Leυitico conti- nentur contra Lutheri doctrinam, qui ea velutiis tyrannica et iniusta traducebat , Unicuique si Cis es ipiens facultatem ea ponendi atque tollendi .is Non est opus, ut in re adeo clara atque perspiis Cua amplius immoremur, aut quibusdam levibus si Adversarii animadversionibus respondeamus , Ut- se pote quae falsitatis re ipsa convincuntur, et is firmissimis ecclesiasticae historiae monumentis is ad Versantur , ad quam , ut magis illuminetur , et is erudiatur, ipsum libentius remittimuS. Post haec consueta methodo lecta fuere decreta de Oratione, de vita et honestate Clericorum, et

de Collationibus moralibus; tum libelli memorialestina cum supplici libello R. Principi exhibendo ci

Ca sponsalium abolitionem , et imminutionem impedimentorum dirimentium Matrimonium ; tum pro iuramentis reformandis, pro festis reducendis, pro finibus atque ambitu Paroeciarum ordinando; PO-stremo ut aliquod reformationis Regularium systema probetur, et Nationale Conci Ilum convocetur. Cum Decreta et memoriales Iibelli perlecti et unanimi Patrum consensu approbati fuissent , ad subscribendum, sicuti in aliis Conventibus, Ventum

Hinc iuxta morem a primo Secretario Sessio septima indicta fuit die et S. Septembris hora oc--

274쪽

va matutina, ut Constitutionum Synodalium aucto. xitas, sanctique Concilii conclusio determinaretur. Episcopi benedictio hanc Sessionem absolvit, eique interfuerunt Parochi 17sCapellani Curati ' - - - I3

- . .

275쪽

DE ORATIONE.

f. I. Cum creaturae rationalis a Creatore suo , supremo Domino , unico principio, et ultimo fine, Semperet necessario dependeat, hinc opus est, ut quocum que in statu homo consideretur, se se ante Dei sui maiestatem demittat, eiusque magnitudinem, et mirabilia sapientiae et potentiae apsius opera profunde Veneretur , et meditetur, illi benedicat, illum invocet, eique gratias agat, ac demum frequentibus amoris motibus in ipsum feratur, seque illi Coniungat. Haec animae ad Deum elevatio, hic motus nostri spiritus eiga supremum Ens , hoc Creatoris sui maiestati praestitum obsequium, generali quodam sensu oratio potest appellari. II. At si insuper consideremus, Deum esse rerum omnium auctorem, a quo omne datum Optimum , et omne donum persectum est, descendens a Patre luminum, ab ipso , quaecumque bona , Sancta, perfecta sunt in natura, gratia, et gloria, dependere. et de ipsius bonitate participare, facile intelligitur, Continua hominem urgeri necessitate , ut ad

Deum confugiat, fervidas humilesque supplicationes ad ipsum dirigat, ut ab ipsius misericordia ea bona obtineat , quae ex fide firmiter credit , spe ex Pectat, et desiderat, et diligit charitate. Haec humilis

276쪽

supplicatio, quae ab amoris, adorationis, laudis, et gratiarum actibus nunquam divelli potest, proprio et stricto Vocabulo oratio dicitur. III. Quamvis hoc sensu, hacque ratione Sumpta oratio etiam in statu innocentiae homini fuerit neces- Sariri , tamen post ipsius lapsum multo magis atqtae omnino necessaria fuit . Superbus enim

PRUPer, indigus, piger per peccatum homo factus est. Nihil boni ex se ipso habet, et nullo ad quidpiam gaudet iure. Solus Deus, qui nihil homini debet , hanc animi vacuitatem atque vastitatem liberalitate sua replere potest. Accedit, Christum pluribus Evangelii locis orandi praeceptum nobis inculcasse , et transactis in oratione noctibus, et in agone Suis precibus ad Deum iteratis clarissima orationis eXempla nobis praebuisse. Hinc pro omnibus hominibus, et omni tempore orandi necessitas existit. Sal Uator ipse, qui nobis et orandi praeceptum inculcavit, eteriem plum praebuit, formam etiam praeScripsit in ea oratione, quae ideo dominicalis dicitur, quia a Iesu Christo Domino nostro tradita est. In ea deSiderio ,

Tum nostrorum, nostrorumque officiorum scopus hompendio exhibetur. Ipsa orationum omnium, quae ad Deum dirigi possunt, perfectissimum eXemplar est. IV. Ceterum ille spiritus orationis, quae ab ipso in odore suavitatis accipitur, a nobis nec est, nee esse potest. Si Verum est , quod Μω sumus sit cientes cogitare ahqr id a nobis . quasi ex nobis, qui fieri poterit, ut Cor nostrum ad Deum per sancta desuderia sublevemus 3 Solus igitur Dei spiritus ille est, qui nostram adiuvat infirmitatem. Et sane nisi ille Dobis nostrarum miseriarum abyssum detegat, efma Irim, qVae nos suble Vare potest, parataque a divina misericordia, et oblata nobis bona ostendat, nisi eorum desiderium, et fiduciam eadem a caelesti P tre

277쪽

α o SESSIO VI. re postulandi nobis inspiret; denique nisi ipse i L

lum ineffabilem cordis gemitum , cui benignas aures. praebet Deus, in nobis efficiat, aut nullatenus , audnon sicut oportet, orabimus, immo nec quid postulandum erit, noverimus. Iste orationis spiritus ιν haec gratia, quae non est in nostra potestate isecus enim gratia non esset in profundae humilitatis sensu Constanter detinere nos debet, sine qua humilitate oratio nostra non esset, nisi superba praesumpti O ,

noUumque peccatum .

U. Spiritus Dei, qui in nobis gemit, et desiderat , ea quae beneplacita Deo sunt, ut docet S. Paulus , unice postolat. Ac perfectio consiliorum Dei super electos una cum peccati destructione , et perseverantia in charitate praecipuum verae orationis finem constituit . Iam vero perfeCtio Consiliorum Dei super electos suos in regni caelestis possessione consistit: iustitia sive charitas adminiculum , quod ad illam ducit, est. Ideo Iesus Christus ait: quaerite primum regnum Dei, et iustitiam eius. Cetera nisi in ordine ad Deum, et ad regnum eius postulari nequeunt, id est, nisi quatenus adminicula esse possunt , quibus beata ipsius possessio Obtineatur. IVI. Ex his principiis consequitur primam ad

mandum, Sicut oportet, necessariam dispositionem esse perfectam a creatis rebus Separationem , et CU-iuslibet terrenae consolationis quasi fastidium , quoad veram laetitiam in regione pacis a Deo nobis promisSam ardenter anhelemus , et ab ipsa nos eXOleRConsiderantes gemamus et suspiremus. Ideo declaramus : r. orationem impiorum , amatorum mundi , et ceterorum in peccato voluntarie viventium , quin ad Deum reverti cogitent, non esse Veram orationem , sed mendacium potius , et hypocrisim ex

278쪽

crabilem : Σ. orationem non solum vere iustorum . sed etiam Uere poenitentium et Conversorum Deo gratam esse, utpote sociatam gemitibus magis minusve ardentibus pro magis minusve perfecta charitate in iustis, et in aliis pro fervore poenitentiae: 3. Pe catores ipsos, qui licet nondum conversi sint, pec-Catorum tamen suorum pondus experiri, et iustit,am licet debili et imperfecto modo desiderare inc,

Piunt, vere et utiliter preces ad Deum fundere. VII. Haec prima, quae paucis hic delineata est, animi affectio plures alias includit, et secum trahit rSinceritatem , qua eX animo oramus, exaudiri desiderantes : humilitatem et Compunctionem, qua corde Contrito , propriae miseriae, et infirmitatis conscio, et sub malorum nostrorum pondere humiliato Deum deprecamur: fiduciam, quae nos ad Deum orandum impellat, credentes et confidentes. Deum posse et velle nos exaudire . nobisque exhibere miserico diam : perseverantiam nunquam permittentem ab oratione cessare, ratione habita necessitatis nostrae, Dei

misericordiae , et praecepti Iesu Christi : denique

attentionem, qua cogitemuS, et quem rogamus, et

quid petimus, caventes maXime, ne mens ullo modo in alia distrahatur. UΙΙΙ. Uerum inter ceteras conditiones or tionis necessarias , illa est praecipua, ut in nomine Iesu Christi fiat. Post interpositam Deum

inter et hominem peccati culpa separationem , ad divinae Maiestatis thronum ex nobis ipsis accessus non patet, nihil in nobis et per nos ipsos habemus, quod Deum ad exaudiendum nos possit movere , immo potius ab ipso reiici promer mur : quidquid enim ex nobis ipsis Deo offerimus, quia cupiditate infectum, ipso indignum est

Uc igitur accedamus ad Deum, nil aliud nobis restat

279쪽

α' a SESSIO UI. quam Unigenitus eius filius, qui propitiatio , Pont

sex , et Mediator noster factus est. Sicuti Deus nos non diligit nisi in eo , in quo unice sibi complacuit. ita non nisi per ipsum nos exaudit . Itaque Prorsus necessarium nobis esse declaramus , orare in Domine Iesu Christi , adeo ut quaelibet non Per Christum effusa deprecatio , non solum peCCatorum veniam non obtineat, immo eadem vertatur in se

catum .

IX. Iam vero non aliter proprie loquendo ita nomine Iesu Christi Oramus, quam si ipsius charit ii et meritis innitamur , ab ipso procedentem Spiritum in nobis gementem , et postulantem agnOSCA mus , omnia iuxta ipsius voluntatem , et in ordine ad promerita nobis bona poscamus, tandem huius unici Mediatoris nostri orationi, et sacrificio unia

mur .

X. Ceterum non solum Iesus Christus pro no- his ut Sacerdos, in nobis ut Caput orat, Sed etiam uti Deus .a nobis exoratur . Cum enim ipse una Cum Patre et Spiritu Sancto verus Deus sit, et omnis gratiae auctor, Sic una cum Patre, et Spiritu Sansito, unicum nostrarum precationum obiectum esse debet, sicuti est nostrarum adorationum . Et sicuti adorate in Iesu Christo humanitatem , carnem , aut partem ipsius a Divinitate seiunctam , aut sophistica distinctione praecisam, error esset iam ab EcUesia confixuς anathemate , ita pariter idem esset, ad ipsam humanitatem preces nostras dirigere facta C dem divisione aut abstractione. Hinc Epistolae pastorali Episcopi nostri circa novam devotionem Coris

dis Iesu diei 3. Iunii I 81. lil ex animo subscri-

έιὶ Vide Append. n. XXXII.

280쪽

SESSIO VI. a 73

bentes, hanc aliasque similes pietatis Iormas Dii novas et erroneas , aut saltem uti periculosas reiicimus ;sdeoque cum eas in Ecclesiis nostris abolitas penituS esse velimus , Pastorum erit ossicium fideles exhortari, ut sicuti semper consuevit Ecelesia, Iesum Christum praecipue in mysteriis suis sine di Uisione adorent , invocent, deprecentur. XI. Sane in meditando Passionis Iesu Christi Mysterio peculiari quodam modo pietas nostra continue debet exerceri. Optandum tamen esset, quod et to a cordis nostri enusione inculcamus , ut haec ipsa pietas, et meditatio omnium expers esset inutiliu , et periculosarum quarumdam formularum , quibus superstitiosi nostrorum temporum devoti eam subiicere voluerunt, et a quibus eam plene eXpurgare nimis esset difficile . compunctionis et amoris spiritus alligari certe nequit determinato cuidam stationum , ut aiunt, et refleXionum numero , quae saepe falsae sunt, saepius arbitrariae , Semper Uero ostendiculis refertae iij. XII. Cum veram ac solidam erga Iesum Christiam devotionem commendamus, cum deci iramus mediationis ipsius necessitatem , Sanctorum invocationem excludere non intelligimus. Omnia Ecclesiae membra generatim inter se charitatis vinculis colligantur, quae sanctum inter eos commercium constituit , cuius finis est gloria Dei , et electorum salus. IIuius coniunctionis Vi Sancti , qui nunc cum Iesu Christo regnant, de propria immortalitate securi de nostra sunt salute solliciti . Hinc ad implorandam Sanctorum intercessionem excitamur, ut per mediationem Iesu Christi nostri et eorum Salvatoris nobis ad eas obtinendas a Deo gratias auxilientur, quibus

S ad

ι Vide Append. n. XXXIII.