장음표시 사용
81쪽
tur. Ceterum in liae re plurimum consuetudini tribuendum, tum illarum rorum intuitu , ex quibus decimae praestandae sint, tum respectu illorum, quibus decimas persolvere oporteat, uti mox videbimus. IX. Decimae iure antiquo , et communi non nisi parochis praebendae. Id sane primaova decimarum origo indieat : suppeditari enim coeperunt tamquam necessaria sacerdotibus totius populi saluti prnspicientibus stipendia , tum ex conciliorum canonibus patet qui husnam decimarum solutio primum sancita fuerit , praesertim ex can. Au concilii cabilonensis II. . el can. II. Concilii metensis, quibus expresse cautum est, ne quis fideles ab decimis Ecelos iis parochialibus praestandis avertat. Et sane habebantur veluti oblationes parochis, et Ecclesiis parochialibus praestaudae: id quod et romanorum Pontificum deer tales etiam exhibent. Consultus enim Iunocentius Ill. de quartandam decimarum praestatione sic rescribile
quum Perce tio decimarum sed parochιtiles Ecclesias de iure communi pertineat si in Unde iandiu Parochus ius habet sibi decimas vindicandi,
quandiu ovidenter non ostendatur speciali titulo eas ad alium spectare. X. Verum ius percipiendi decimas contra ipsam parochialem Ecclesiam praescribi posse haud ambigendum : ad quod tamen cum possessione quR-draginta annorum titulus quoque concurrat necessum est, vel duntaxat
tituli deseelum suppleat possessio immemorabilis illin. Et sane nonnunquam per Episcopos, atque etiam per Romanos Pontifices Capitulis, et monasto riis non modo decimas concessas, verum et ipsas parochiales Ecclesias incorporatas constat. Illud vero prorsus mirandum, decimas iam inde a saeculo VIII. in laicorum manus transferri coepisse , in quam rem sane diligentius inquirendum.
XI. Ac primo ius percipi di docimas ab ipsis deeimis distinguendum ,
illud prorsus spirituale est: consequitur enim , ut recte uolat S. Thomas 3): illuss debitum, quo ministris altaris debentur sumptus de minia
Steris, et quo seminantibus miritualia debentur temporalia, quod ad solos elericos pertinet habentes curam animaa rem. Res autem, quae nomi ne decimarum dantur , comorales sunt. Unde possunι in u3um yMO-rumlibet cedere, vi sic possunt eιιam ad laicos Pervenire. Xl I. Ut autem haec decimarum in laicos translatio logi limo sal. legitima quaedam requiritur caussa, scilicet necessitas, vel utilitas Ecclesiae, pauperum lavamen, vel aliud liuiuscemodi 4 . Sie ad recuperandas Ecclesias a Saracenis occupatas regibus catholiris a romanis Pontificibus tertias decimarum concessas reseri Emmanuel Gonta leg 53. Porro tria hine mala sensim profluere. I. Principes decimas sibi in subsidium ad tempus concessas in beneficium stabile, sive in laudum possidere voluisse. 2, Donnullos Episcopos , Et Praelatos nimis faciles , neque ex iusta caussa , decima concedere consuevisse. 3 , laicos aliquando decimas propria auctoritate ,
vel parochri e niventibus, usurpaSSe.
XIlI. Non desuere quidem Episcopi, atque etiam R. Pontifices, qui hu- i) Cap. XXIX. de decimis. Cap. XXX. ibid. - aὶ cap. Iv., et VI. de praeseriptionibus, et cap. I. eodem in VI.
82쪽
iusmodi abusioni pro virili xege opponerent: at nimis arduum erat declamas e lateorum manibus eripere , qui in illarum possessione diu fuissent. Satius igitur visum est rem veluti transigere ; id quod m concilio lateranensi II l. Alexandro II l. primum adgredi coeperunt, dein sub Innocentio IlI., aliisque secutis Romanis Pontificibus identidem prosequuti sunt. Ae
et . Ut qui decimas haereditario i ure tenerent, possent eas eui voluerint idoneo clerico dare , eo quidem pacto , ut postea ad Ecclesiam, cui de iure competunt, reverterentur ain.
3. Ut latet sorvitia Ecclesiis, quarum decimas inlaudatas haberent, praestare tenerentur sa)4. Ut occasione decimationis antiquae decimae novalium non usurpa
5. Ut religiosi possent de e sensu Episcoporum decimas a laicis dolentas accipere 5ὶ: id quod do iis duntaxat decimis , quas ante Concilium lateranense III. laici in Ieudum possidebant, intelligendum ibidem monetur. Unde communis illa, ac ubique hodie recepta canonis larum regu
la profluxit, scilicet illas tantummodo decimas a lateis in laudum relinari posse, quas Bulo conellium lateranense li I. consecuti fuerint. Lieet igitur ius percipiendi decimas ex primigenia institutione omnino spirituale sit, possunt tamen decimae ipsae a laicis vel iusto litulo, vel immemorabili praescriptione possideri. XIV. Ad decimarum solutionem iure communi obstringuntur omnes prorsus christiani, atquct adeo oliam ludasti, ac pagani, si de praedialibus sermo sit; praediis enim ipsis adiacent 6). Quinimmo iure communi etiam monachos , et regulares ad decimas persolvendas teneri certum omnino
XV. Porro ab onere praestandi decimas polesi quis eximi vol ex privi legio, vel ex praescriptiove , vel ex pacto. Ac primo ex privilegio romani Pontificis innocentii II. prorsus a decimis exempti declarati sunt cister. cienses , quod postea privilegium ita restriclum , ut exempla non esSeut, nequo praedia post concilium lateranense IV. adquisita , neque ea , quae vel ab aliis loearent, vel aliis colenda traderent. Et sane, ut recte obser vat Alexander ii I quando privi logium illud ordini eis lore tonsi dalum suerat, eiusdem abbatiae, et nimis raras, vi ea iles erant 8). Porro quod spe clat ad praedia, quae monachi ipsi suis manibus exeolunt, ut inde victum capiant, generatim ab decimis exempla sunt, quo privilegio omnes fruuntur, qui sub certa, et probata regula communem vitam agunt 93.
XVI. Praescriptione etiam, seu consuetudine adquiritur decimarum imo munitas, qua B, ut supra notavimus, sine titulo debet esse immemorabilis ;eum titulo vero annorum quadraginta. Porro decimarum praescriptionem de maioribus lauium modo intelligas, non de minoribus, et novalibus, quae r Com. Ialeran. III. cap. XIX. do decimis. - Εὶ syn. abricensis An. 72. ean IX. - 3ὶ Innocentius lIl. lib. IV. epist. s. - 4) Innocentius III. cap. XXV. de decimis. - 5ὶ Alexander lv. cap. I l. de decimis in V l.
83쪽
semper ad paroelium spectabunt, nisi litulus adsil eontraritas. Sie immuniis ias personalium decimarum inducta est, eoque taeilius, quod qἈum impen-Εae essent Subducendae, saepe parum superesset lucri. Mixtae quoque mul lis in loeis exoleverunt, ut et in aliquibus etiam praediales , ex eo prae Sertim tempore, quo regiis sanctionibus parochis optio proponi coepit, ut vel decimas , vel eongruam portio nom eligerent. Novissimis regiis reseruptis, praesertim die go. Augusti 17o8. non nisi ubi parochi construa sint destituti, ex decimis congruae descelus supplendus. XVII. Conventione demum, sive pacto immunitas decimarum inducitur, quod antiquitus, ut supra observavimus , ex caussa etiam gratuita, et liberali fieri eonsuevit , at deinde nonnisi ex caussa onerosa transactionis, vel compensationis alterius rei spiritualis fieri posse decretum est; ut puta si religiosis huiusmodi largiatur immunitas, ut ipsi habendis in parochia cou-cionibus obstringantur r . XVIII. Illud hic postremo animadvertendum, nomine decimae non siri. elim decimam frugum partem venire : plerumque Enim minus praestatur , veluti duodecima, vel quintadecima pars , et alicubi eliam Vigesima , vel trigesima. Vorum quaecumque hae in re sit consuetudo , illud constat, posse laicos ad decimarum solutiomem compelli. In capitularibus regum fraucorum iam sanellum erat, ut qui decimas pro erebis sacerdotiam admonitionibus, et praedicationibus dare negleaeerint, eae Ommuniceu
tur set . Idem ab Alexandro III. statutum legitur 33. Id quod seculi triden lini Patres in hunc modum deeernunt 43. Uui decimas auι 3ubtrahunt, ανι impediunt, eaeeommunicentur, nec ab hoc erimine, nisi Plena resιimtione aecuta, absolvantur.
De oblationibus XIX. In eo a deeimis disserunt oblationes, quod ad illas praestandas P
pulus ex iustitia teneatur, at oblatio proprie sit munus a fidelibus Deo , vel Ecclesiae sponte oblatum. Huiusmodi obluitones antiquitus adeo frequentes, et copiosas suisse, ut quaedam Ecclesiae poluerint de iisdem portionem Ecclosiis indigentioribus conferre , constat ex Apostolo 53. Tu inde Ecclesia Romana ies latitur Dion Isius Corinthi Episcopus apud Eusebium s6ὶ, et Dionysius alexandrinus apud eundem Eusebium 7) eousue -
isse , scilicet ad dissitas, easdemque pauperes Ecclesias necesSaria Vitae subsidia transmittere. XX. Porro in spontaneis hisce offerendis muneribus Ecclesia hieroso lJmi lana inter celeras omieuii: ibi en iis, ut habetur ae t. Il: qui credebaut erant Pariter, et habebant omnia communia , posSesdiones , eι Substan'tias vendebant, et dividebant illa omnibus, rout euique Oms erat. En n. dem ab orientalibus non paucis initam fuisse rationem, scribit Eusebius 83.
XXl. Oblationes proprie dictae , sive quae Ecclesiae offerebantur prae- i Cap. II., ei cap. VIII. do transact. - a) Lib. II. cap. XLVIII. - 3 cap.
84쪽
cipue ad mἰnistrorum aliaris sustent Alionem duplicis erant generIs: alia a ad aliare offerebantur, scilicet trilicum, racemi, oleum, ilius; aliae in do multi Episcopi deserebantur, puta mel, lac, legumina, volatilia, pecudes, poma, aliique fructus I .XXll. Verum in rerum Ecclesiae oblatarum partitione praecipua penes Episcopum potestas erat, ad quem spectabat providere, ut rectissime a Ginistrarentur, ei distribuerentur 2 . Iam vero Episeopus diaconorum operauli consuevit, ac praesertim archidiaconi, aliusve constituli oeconomi, qui ex eius mandato necessaria pro divino cultu suggererent, alimenta item sacerdotibus, et clericis suppeditarent, habita lamen ratione gradus, et oro dinis, et quidem vel quotidie, vel singulis mensibus, unde haud raro apud veteres occurrunt sportulae quotidianae , et divisiones menstruas. Sua quo que alimenta pro uniuscuiusque necessitate recipiebant pauperes, virgines, viduae Ecclesiasticae, mariFres, el eonsessores in carceribus delenti, in D.
mi , peregrini, aliique huius gPneris. XX lil. Omnibus ex aequo fidelibus permissum erat munera aItari, et Ecclesiae offerre: at vero in iis recipiendis illud quam maxime cavebant veteres sane lissimi Episcopi, ne cui fraudi essent; praesertim filiis, et parentibus. Eo speciat quod ait s. Ambrosius: non quaerit donum Deus das ame parentum Ad haec osserre velabantur pubi ice poenitentes, fratres dissidentes, et qui pauperes opprimebant 3). Id. quod non de omnibus indi. geriminatim oblationibus intelligendum, at de iis lanlummodo, quae sacri. sietum spectabant, Etenim, uti modo ex constitutionibus apostolicis observavimus, iam inde ab Ecclesiae incunabulis mos obtinuit, ut populus parinem, et vinum ad altare offerret, ex quibus corpus, et Sanguis Christi
XXIV. Porro seculis temporibus loco panis, Et vini offerri coepit pecuuia, cuius mulationis originem rariori fidelium communioni adscribemdam censet Honorius augustodunensis 4ὶ: id quod VlII. saeculo primum seri coeptum, saltem in Missis privatis, demonstrat Mabillonius 5 . Tum denarii inter Missarum sollemnia ad altare oblati, quum in usum sacerdotis celebrantis cedere eoppissent, bine sensim iacium est, ut omnis prorsus oblatio in Missa desuesceret, sed qui pro se, tanquam praecipue o rento, Missam e elebrari, aut orari vellei, id oblato de uario a Sacerdoto postularet: huius moris prima occurrit mentio apud Petrum Damiani 63. AHque hinc ille denarius, quem hodie honorarium, aut stipendium Missa a
XX v. Inter huiusmodi uipendium, et antiquum inter Missarum sollem. nia offerendi morem haud leve est discrimen. Tune enim omnes , qui M. erificio intererant fideles panem, et vinum, vel denarios ad Allare ossermbant, quum sacerdos nonnisi unam pro omnibus Missam celebraret. Atinis i in Can. apost. III. IV., ei V. consili. apost. lib. VII. eap. 3o.
a) Can. apost. XXXI. et XXXIV. constit. apostol. lib. II. cap. 25. aliique vo. lorum conciliorum canones. - 3 Can. XVIII. cone. eliber. et can. XCIV. et XCV. concilii cliariag. IV.
85쪽
Ε dueto stipendio quisque fidelis illud praestans , peeuliare pro se postulat
Sacrificium. Celera, quae ad hane rem speelant, habebitis in theologicis moralibus institutionibus.
XXVI. De primitiis fruetuum, lanquam de parte alimentorum cleri, non modo canones sic dicti apostoliei i , et eonstitutiones loquuntur sὶ, verum et Patres an liquissimi. Origenes contra Celsum φ) , et Irenaeus tia. Tum Irenaeus ipse oblationis primitiarum hanc adfert talionem: suis discimiis dans eonsilium Christus, primitias Deo serre, non quasi indigenu, aed tiι ipsi nec infruemosi, nee ivrati sint. Et alibi b): Nemre isitur vortere Deo primitias eius creaιurae. XXVII. Porro non modo ad agnoscendum Crealorem p verum et ad ministrorum aliaris sustentationcm primitias suisse oblatas, inde colligi posse videtur, quod in s3nodo gangrensi haeretici eustathiani arguantur, quippe qui primitias fructuum ex veletum institutione Ecclesiis tribui solitas si-hi vindicaverint, ei tanquam sane lis sibi eas ollerti debere erodideri ut, apud se, et inter se dispensandas 6ὶ. Porro ex uvis potissimum, et frumentis primitias suisse oblatas constat tum ex eano ne quodam astieano, quo de cernitur 7ὶ : nee amplius in primitiis osseratur, qtiam de uvia , eι frumentis, tum ex Naziungeno, qui earundem meminit 8ὶ Demuni ad aliare fuisse obialas ex eo evinci potest, quod auctor constitutionum apostolica rum 93 formulam precandi proserat, cui λημμα timius adseribitur, επι- κλησις CTι απαρχωυ i seratio super ρ λιι a. XX VIll. lam vero secutis temporibus in desuetudinem abiere et vix enimiam inde a saeculo V. earundem occurrit mentio: tantummodo sane ila reperiuntur in concilio quodam hispanico apud Ιvonem carnolensem io . Ceterum ubi adhuc obtineant, quo modo, et quibus ex rebus praestandae sint, propria cuiuseunque loci consuetudo praeseribat,ut doeet os liensis i a .
Nominis benefeti apud Veteres usus I. Beneficii voeabulum apud veteres latinos auctores lum progreδεω nem significabat ad altiorem gradum lia), et promoti dicebantur vel homi nes beneficii eius, a quo evehebantur, ιδὶ, vel benesciarii si ): unde inveteribus inseriptionibus apud Gruterum haud raro oecurrunt benesciarii i) can. Iv. - u) Lib. VIII. cap. 4o. - 3ὶ Lib. VIII. - 4ὶ Lib. IV. cap. 32.
86쪽
ribunorum , eonsulum, praefectorum cle. Tum quoquo proemium den ta hal, quod do Republica heueiueritis ex publico aerario consorti solebat. Eleuim apud Romanos in more luit, ut magistratus o provincia r versi nomina eorum ad aerarium deserrent, quorum opera in munerct suo adimplendo salubriter usi fuerant, unde φρασις deferre in beneficiis rI: in ba. nosciis ad aerarium delatus est a L. Lucullo praetore. Quum xero po-sloa hisce de Republica bene meritis, praesertim militibus, praedia utenda rhon a plargiri consueverint, hi ue, benefletum pro Praedio usurpalum est imperatoris liberalitate alicui concesso propter bonam Reipublicae datam opstram Haud igitur immerito tu iure nostro praedia, quae cler eis M. ne de re ecclesiastica merilis tribuuntur , quoad vixerint utenda, beneficia dicta sunt. Salis de nomine ').
De origina denes elorum II. Originem quod speetat, iam observavimus stin prioribus Ecelosiae
saeculis clericos ex muneribus sponte a fidelibus Ecclesiae oblatis vicit.
2. Hasee fidelium oblationes praeeipuam eonstituisse reddituum ecclosia. alicorum partem, etiam postquam Ecclesia bona immobilia possidere coepit. 3. In reddituum eeclesiasti eorum distributione praeeipuas Episeopi suisse
partes, cui tamen ex synodicis sanctionibus, ad omnein fraudis suspicionem declinandam, oeconomo utendum ercti.
4. Antiquissimo ecclesiasti eo iure quum Ecclesiae bona inter clericos dispertirentur, eam tantummodo rationem habitam suisse, ut quantum quisque indigeret, tantumdem acciperet. S. Cyprianus inter abusiones in Ke-elesiam sua aetate inductas illam recenset, quod clerici, spreta communicum Episcopis vivendi ratione, singuli per hebdomadas, vel per menses aequales accipere ut portiones 33. 5. Nonnisi V. saeculo primum radditus Eeci si asticos in tres, quatuorve portiones dividi coepisse Ecelesiae, Episcopo, elericis, et pauperibus adsignatas. III. Iam vero VI. saeeulo ineunte ea vigore coopit consuetudo, ut Elericis, qui strenuam rei ecclesiastica o navassent opPram , praedia Ecclosia oad tempus fruenda concederemur. Synodus agat liensis an . 5O6. can. VII. post perlatam sanctionem , ne Episcopi res Ecclosiaμ alienare praesum reni, subnectit: minusculas vere res, aut Ecclesiae minus utiles peregri .nis , vel clericis, salvo iure Melesiae, in usum praenari Ae ιιlimus. Et ea nono XX l I. presbyteri, vel clerici, solvo iure Ecclesiae, rem Mo&δiae , sicus permiserunt isemi , teneant, vendere autem, aut donare penitus non praesumant. Tum sJuodus aurelianensis I. can. XXIII. si Episcopus humanitatis intuitu vineolas, vel terrulas clericis, vel monachis yraestiteriι eaeolendas, vel pro tempore tenendas, et e. Vides hie prima veluti rudimenta beneficiorum, licet beneficii vocabulo non adhuc si in Cicero pro Archia. 'ὶ Vidosis iractatum do boneficiis ecclesiasticis cl. Caroli Gagliardi cum nostris
addi iionibus: odit. Neap. vol. 3. an. I 842.
87쪽
usurpalo: at vides simul haud se quonios eiusmodi fuisse eoncessiones, et non nisi vel ex necessitate, vol ob singularia persona o alicuius mori in suis-S saetas, unde polius iuro personali, quam uiro liluti pro edia illa clericos alenda accepisse palel, quibus decedentibus praedia sua Ecclesia recuperahat, poteratque usque relinere , nec praeterea in successores ullos tradu
sunt, oblationesque , ac decim ac fidelium intra earundem limites in colon. tium adsigna lae, et quid0m plano iure inde pondenter ab Episcopi adnaini. stratione, ita quoque simul inductum est, ut ius percipien)i fructus, sive proventus pectesiasticos iam non personis , sed Ecclesiis , si vo titulis adne cleretur, adeo ut ubi prosi,1ter, vol cloricus Eeclesiae cuiusdam ministerio, si vo titulo a iudicaretur, iux simul reddi ius eidem titulo adnexos percipiend i sibi eompararet. Atque hinc cliam factum est, ut ipse titulus beneficium direretur, tum quod ius illud proventus ecclesiasti eos percipiendi ipsius tituli adquisitionem eonsequeretur; tum quod litulus, sive Ecclesiae ministerium tamquam principale esset, cuius ius illud, ut mitius praecipuum , ne veluti accessorium haberetur.
Beneficῶ ecclesiastici Κτια egSentia. V. Canon istae priorem benescii acceptionem relinentes illud definiunt rius perPetuum peremiendi fructus eae bonis Ecelesiae propter ossicium
spirituale auctoritate Ecclesiae constitulum. Praestat paucis singulos huius dos nitionis partes explanare. VI. Ius perpetuum, seu ad vitam beneficiarii. Sicul enim clericus non ordinatur ad tempus, ita nec alicui Ecclesiae ad tempus addicitur. Porro iacclesiasticum ministerium, si vo Ecclesiae a leui addictio, est veluti benes eii, sive iuris illius standamentum. VII. Aiquo hinc duo veluti eo rollaria deduces. I, ministerium ecclesia sit eum cum adnexo iuro percipiendi fructus, ac tomporale, et ad nutum re vocabile , propria honesicium diei nequit A, o Iseia claustralia blerum quo benescia non sunt, quum superiorum arbitrio adimi possint. IIII. Pereipiendi fruetus eae bovis Ecclesiae e nimirum ex Ecclesia abonis, de quibus superioribus litulis iam locuti sumus. IX. Propter Uycium Miritualer honescia enim ecclesiastica eodem pror. Sus intuitu clericis adsignata voluii Ecclesia, quo antiqui lus iisdem per Epi- Seopos, alimenta, sive stipendia suppeditabantur . nimirum, ut qui altarisqrvit, de altari vivat. Et unodus tridentina sa): benescia, ait. ad divinum ullum, atque ecclesiastica munia obeunda consιisum sunt. Quare merito beneficium propter osse tum dari dicitur. X. OFeli spiritualis nomino intelliguntur Sacramentorum administra-lio, Missarum colubratio, aliaeque sacrae sun eliones, quibus ex primaeva institutione beneficiarii adstringuntur. Porro osse tum eunctis beneficiariis
Commune est horarum canonicarum, sive breviarii recitatio, unde hoc κατ' i) Thomas p. III. lib. II. cap. 36. a) Sess. XX l. de res. cap. III. Duiligeo by Cooste
88쪽
tho v per ereellenIiam divinum osseium dicitur: praesertim quum ab
saeculo X l. in multis beneficiariis haec duntaxat residero coeperit obligatio; eorumque propterea bene licia, quippe quae Ecclesiasticum ministerium
adnexum non haberent, simplicium honosciorum nomen acceperint. XI. Auctoritate Ecclesiae constitutum: et sane sicuti antiquitus proventuum occlesiasticorum cura penes Episcopum erat, ita opiscopalis auctο-rilas beneficio constitu on do voluii ουσι δης substantialis est. Nec quaecunque episcopalis sanctio boni ficio constituendo satis est, at ea requiritur, qua usitatis, si alutisque legibus, ac rilibus ad beneficii titulum erigatur. Atque hinc colliges proverius, licet perpetuo stabiles constitulos, et clericis ob spirituale aliquod ossicium adsignatos, uti legata pia, et capellaniae , benescii naturam, nisi accedenio Episcopi auctoritalo, et legitimis adhibitis sollemnitalibus, non induere; sed stipendia duntaxat ceuseri, vel
De praebendis is XII. Antequam ulterius progrediamur iuvat hie pavea de praebendis dare. Uti apud Romanos vi elualia , quae magistratibus, legalis publice missis, aut militibus hospitii eaussa de more conserebantur, praebendae, Sive praebenda dicta sutit: ita canonis tae illam rod diluum, rerumque capitularium portionem, quam canonici ration o divini ossicii in Ecelesia peragendi sibi vindicant, praebendam dixerunt: quae et genus quod ψam beneficii est. De dignitalibus, personalibus , aliisque canonicatisus salis lib. I. iit.
XXVI. De multiplici benesciorum genere
XIlI. Beneficia primo dividuntur, ut alia sint maiora, alia minora. Primi generis sunt papalus, patriarchalus, arcti lepiscopalus, episcopatus, ad Eliam cardinat aliis, saltem sententia eorum, qui illum pro beneficio habent. Adiici quoque potest abbatia: abbates enim in suos potestatem quasi opis eo palem exercent. Allerius generis sunt omnia illis inferiora, ex quibus aliqua eliam σχετει relatione habita ad reliqua, dicuntur maiora, scilicet quae ad noxam habent dignitalem, vel personalum. Xl V. Hic duo statuendi canones. I , beneficia illa maiora communi benescii nomine non intelligenda , alque adeo nequo dignitatis Vacabulo , quum sint dignitatum culmina. a. In materia, uti aiunt, odiosa beneficii nomino simplieiter prolato, neque dignitates , neque personatus intelligendi , quum plerumque simplici
beneficiorum nomine haud indicentur. XV. Ben scia rursus alia sunt curata, alia simplicia. Curata sunt , quast mimarum curam adnexam ha boni: porro cura haec vel internum conscientiae forum respicit, et proprio curata dicuntur; vel ad forum lantummodo DIlernum spectat; sive contentiosum, quo intuitu iurisdictio diei consuevit, Di non nisi improprio curata , aptius vero duplicia adpellantur. Beneficia simplicia vocitantur, quae in neutro soro regimen habent animarum , ne
que populum, aul Clerum habe ut, in quem huiusmodi cura exerceatur si). i cap uli. de praebendis.
89쪽
XVI. Iam vero plura hic observanda. 3, ut benegetum dieatur curatum otia uino requiritur, at cura animarum ipsi beneficio sit perpetuo adnexa , eamque beneficiarius libero exercere possit. M. Cathedrali uiu, et collegi alarum canonicatus bone sciis quidem simpli. cibus adceiisendi , haud vero in materia Odiosa , ob eor uua eminentiam ,
qua ipsis poetae dignitalibus comparari videtur i) , id quod probare videtur stylus li. Curiae. 3. Simplicibus honos iis adnumerandae quoque Sunt capellae, Sive Ca pellaniae : de capellis, earumque origine salis tu. XL hoc libro rporro vel capulla constituit corpus per se , et est veluti sacra aedicula , aut etiam Ecclesia a parochiali seiuncta , et tunc proprio capella dicitur , quique ei praeest rectoris nomen habet ; vel capella aliud non est , quam sacellum, aut allaro in aliqua Ecclesia crectum, et lunc proprio capellania dicitur, quique ei praeest cespellanus per Pettius. 4. Denique simplicis beneficii nomen aliquando ea notione accipitur , ut beni seium , quod ad residendum non adstringit, significet , unde alia emersit beneficiorum divisio, nimirum in residentiaria, et simplicia. XVII. Dividuntur quoque beneficia , inspectis personis , quibus conseruntur, in ri gularia, quae non nisi regularibus , et saecularia , quae Saecularibus tantummodo clericis conferri possunt. Haec divisio sero in Ee-elesia audita est; antiquitus enim claustrales regularium prast secturae simplicia erant ossieta. quae postea alicubi in ben Heia , et dignitates dogenerarunt. Qua de re exceptis capellis intra monasterii claustra constructis,
quae nisi per saeculares administrari consueverint . rogulares censendae beneficia omnia saecularia praesumuntur, nisi contrarium demonstretur.
XVIII. Triplici potissimum via beneficium aliquod regularibus addi
elum demonstratur, scilicet in stilutione, sundatione, praescriptione. rasti. Iulione , ubi ipsam regularium disciplinam , et regimen adnexum habet, junctatione , ubi sun dator expresso cavit beneficium regulare , vel nonni Siregularibus conserendum instituere pse voluisSE ; praescriptione demum , scilicet ubi quadraginta annorum spatio perpetuo , ac paci nee a regularibus administratum sit. XIX. In eadem hae beno siclorum divisions tertium oceurrit bene scio. rum genus, scilicet quae commendata dicuntur, seu data in commendarn:
id quod antiquitus sebal ad tempus , at hodie plerumque Suul perpetua.
Conceduntur enim commens talariis , quoad vixerint, possidenda. De coin- mendis mox susius agemus. Tantummodo hic iuvat observare, ubi conlingat beneficium aliquod regularo a Summo Pontifim commendae nomine clerico saeculari conserri , eius naturam non mutari, nee ideo seri sae-
XX. Postremo ex diversa collationis, sive provisionis ratione benescia alia sunt electiva, ad quae scilicet quis per electionem adsumitur, alia collat via , quae nimirum per collationem Episcopi, aut alterius Praelati obli
ne Diur, et alia patronata , qua o scilicet ad patroni praesentationem conse runtur. Il in alia Suni referratu, et a seela , quae scilicet ad Ponti sciam pertinent collationem , et alia non reservata, neque ad ecta, quorum
nempe collatio alterius, quam R. Pout ilicis, iuris est. iὶ cap. II. de rescriptis in VI.
90쪽
I. Antequam redditus ecclesiastici in beneficia erigerentur, Iam canones praei vero, quibus beneficiorum pluralitas damnata est. Synodus chalcedonensis binos in hane rem canones habot, X, et XX. , quorum priore elericum in duabus simuι Ecclesiis conscribi vetatur, depositionis poena in transgressores inflicta: posteriore Episcopum , qui cleri eum ad alium Episcopum pertinentem Su See perit, una cum elerico suscepto, communione privandum decernitur, illis lanium modo eaeceptis , qui proprias amittera res patrias, eae necessitate ad aliam Ecclesiam transierunt. Profecto quid hoc aliud est , quam beneficiorum pluralitatem ex residentiae divino iure
statuta lege illicitam iudieare r I. Consonant chalcedonensi conellia Meutis temporibus habita, uti au- relianense III. i), epaonense aὶ , aurelianense item V. 3), etc. Negan
dum quidem non est exempla occurrere , alqus adeo conciliorum etiam ea non es, quibus uni Episcopo, vel Presbytero binae cathedrales , vel parochiales Ecclesiae regendae permittuntur , verum hoc lum denique oblinuit, vel quum maxima urgeret necessἰlas, uti in Ecclesiis vi cauis pro
pler idoneorum sacerdotum inopiam O , vel quum maxima illud postularet Ecelosiae utilitas. III. At hae non nisi rarae admodum, et antiqui lus inusit alao sunt cano num relaxationes. Frequentiora enim occurru ut exempla Ecclesiarum cathedralium, vel parochialium, quae ex pluribus in unam pontificia, vel unodali auctoritate coaluerint, quam plurium Ecclesiarum uni Episcopo , vel presbrtero commissarum. Sic Gregorius M. misenatem , et cumanum spiscopa ius in unum conglutinavit 5,. Et sInodus ioletanus XVI. 6) ns plurali lati Ecclesiarum ulla sterneretur via, etiam in Ecclesiis vieanis an tiquum servandum canonem decrevit, nimirum ut potius pauperiores di lioribus augerentur , vel in unum coniungerentur, quam ut unus preSbΥ'ter pluribus praeesset. Tum sInodus parisiensis VI. et , et aquisgranensis II. 8 diserte constituebant, ne quis simul parochiam regat, et basilicam , vel mariIrium, sed singulis Ecclesiis sive parochialibus, sive auxiliaribus, ut aiunt, singuli adsignentur presbrteri. Demum IX. saeeuto quum abu sio invalescere coepisset, ut quis simul parochiam teneret, ei canonica lum, Bdversus eandem insurrexerunt Episcopi purioris disciplinae studiosis
rum abusioni, quae cleri eorum avarilia paullatim invalescebat, sInodorum ea uouibus satis obviam itum est, licet nunquam radici lus evelli quiverit. At vero saeculo XII. perversa illa consuetudo lum ubique, tum Vel ma Can. XVIIl. - et Can. XIV. - . 3) Can. XIV. - 4 Sun. emeri lenSisean.