Joannis Dallaei De duobus latinorum ex vnctione sacramentis confirmatione et extrema vt vocant vnctione disputatio

101쪽

mediὸ ad salutem necessaria, sed etiam alia multa , quae ad fidem Euangelij animos praeparabant. Itaque licet linguarum, vel prophetia donam, neque ad tautem, neque ad fundamenta religionis propria dicta pertineat; nihil tamen vetat, quin locum inter ista sui se dicam initialia & elementaria ea quoque habere potuerit , siue de ea intelligas, qua in ordinandis ministris , siue de ea , qua in curandis infirmis, siue etiam de ea, qua in eonferendis miraculosis donis ut bantur vel Apostoli, vel Apostolici; sue quod ego quidem malim de omirious uniuersim & in genere acet pias. Nihil enim istorum

fuit, quod non aliquid conferret ad excitandam , atque confirmandam in catechumenorum animis veritatis euangelicae fidem. Nam

illud habebant omnes, quod ligna , eaque proscistb haud spernenda

continerent, quae non poterant aliundό, quam , coelesti aliqua aediuinavi proficit ei. Itaque Apostolus in hae ipia epistola variώνut res, quo nomine haud dubie A curationes comprehendit, MWhy I sancti distributiones inter ea recenset, quibus confirmata est salutaris Iesu Christi Domini nostri doctrina. Cum ergo ad utrumque illud opus Apostoli impositione manuum sirpe uterentur ; Bella minus proseim, nisi ficinus Catecheta indignum putet stis audien- tibus ea tradere , quae ad confirmandam salutarem doctrinam pertunent , neque debet, neque potest etiam istam de datis per Apostolicam manuum impositionem prophetiae, aut linguarum donis, commemorationem , ab his elementaribus Pauli sermonibus exeludere.

Quinto sie agit Bellarminus; Si nihil inquit conferebat Spiritiis

Sanctus datri per manκum impotionem, ni se dona illa miracularum Icei υ nunquam Apostoli primaris Petrus o Ioannes ex Hierusalem tu Sama nam descendissent, ut manum imponerent. Nam satu multa miracula

operabatur Philippus in Samarιa, ut non essent ibi necessaris alis , qui vi racula facerent. Sed primi, unde didicit aduersarius nullam aliam in Glendorum Apostolorum causam sit ille, nisi hane unam , ut dona miraculosa eredentibus impertirentur 3 Certe Lucas hoc istic opus ab iis editum narrat , aliam aliquam missionis caussam suille, non negat; simpliciter praefatus Apostolos, qui Hieros hins erant, cum audissent, quod recepisset Samaria verbum Dei , mi isse ad eos Petrum o Ioannem. Consilii occasionem dicit, causam, & finem proprium non dicit. Sed magnam omninb suisse causam apparet , quae tales viros,hoc est non Apostolos modo, sed pri inarios, imb ficile principes Apostolos, & quidem unum ex Lis totius collegii isi aduersariis ci cumus caput, atque Monarcham, impulit relicta Hierosolyma,vna hactenus, tune de praecipua Ecclesiae sede, in Samariam excurrere.

Neque dissicultatem exl seris, si dixeris, quod aduersarii cantillant, ideo necesse fuisse istos initti , quod hoc sacramentum nemo praetex

102쪽

Apostolos ministrare possA. Nam neque istos videmus , quicquid de huius sui sacramenti praestantia atque utilitate sentiant, vel unum de tam multis quibus abundant Episcopis, in quasdam ex iis regioni-biis mittere , in quibus receptum situm Euangelium audiunt; ut in Sinas, verbi gratia, aut in Britannicas nobis vicinas insulas. Curia maritanis hoc quod vocantὶ sacramento non aeque carere licuit, quam nostris hodie Sinensibus , aut Britannis Sed esto. Necelle fuerit Sa maritanos ob nescioquam occultam de ignotam rationem, hoc saer mentum accipere : Esto de hoc verum, quod placet aduersariis, nemini nisi Apostolo, id adminimare tum temporis lieuisse. Ratio haee conficiet, mittendum filisse Apostolum; Petrum mittendum, hoe est Regem de selio, de regia, de iis locis, in quibus eius praesentia

maxime erat necessaria , praeter dignitatem auestendum suis te, non

conficiet. Ioanni alius de gregariis Apostolis collega facile addi potuit. Ergo vel aduersario inprimis confitendam est, aliam ille prae ter huius quicquid est ritus, mittendi Petri rationem ; quae si alia filii,& quidem idonea, vides jam de Petri & Ioannis missione in

neutram quaestionis nostrae partem praeiudicari vel polle, vel debere; vanum adeo este quintum lumini hine ductum argumentum. Nimirum suam rationem habuit virorum tantoriam mimo; quae si mihi ignota sit, non ideo nulla fuit. Imbiaille aliquam demonstr tumest. Quod si coniecturis locus in re obscura dandus est, ego quidem putauerim ideo potissimum hos viros ad eam prouinciam dei chos , quod prima haee Christo extra genuinam Iudaeorum gentem surgeret Eceleua ; quam imbui ae deditari, constituique manu , ac lin- sua Apostolica ere, & ipsius, & caetetorum Christianorum esset; ne nouellam, Sc in alieno sui se dicam sbio consitam Domini vineam ob vilitatem operari j, Iudaei ,&Iudaici homines vel spernerent, vel

calumniarentur. Sanctius vel eandem, vel certe similem huius postolociam missionis caullam adfert; res erat magna inquit Inaa r.i ἰconuersam esse ciuitatem saetitici quondam regni, o nunc ciuitatum multarum caput, res visa est digna , quam summis Pastor Petrus cognosceret, remque Christianam apud Samaritas ita cavsitueret, ri diuturnus esset fructis, qui runc primum ex agro Samaritano ostendebatur. Ab hoc inia. s. i..

non abludit, quod diei posse seribit Estius Apomus fuisse missus honoris

caina , utque per eos magis solidarentur in fide Samaritani neophyti. Et simile est, quod commentantur Menoesius & Titinus,ambo Iesui-ticae secietatis sodales, nil sum potius fuisse Petrum, quam aliam, tum in a. a 'ut quo Poror Ecclesiae, in eam recipiat gentem exteram; tum ut quasica ut omnium Samaratas uniat Iudaeu , a quum ante implacabili schismate

dissidebant. Quid , si ille omnium conscius , quo Apostolorum consilia regebantur, Spiritus Simoni Satanae primogenito, apud miseros K a Sam

103쪽

Samaritanos grastanti, ne sitos neophytos vastaret , imatu se opponi voluit sui gregis sortissimos ξ Diaboli Simoni, suum Simonem tareo praeconi coeleste Ioannis tonitru Z Sed hactenus quidem fas nobis sileriteonjecturis indulgere. Enimverὼ sae nihil omnino isto runt. sitisse; De nullam aliam causam habuiste Apostolos cur in Samaria invenirent, nisi ut Spiritum illum miraculo tum fidelibus traderent; Tibi ne Bellarmine, id usque adeo vile, ac nihili esse videtur, ut M. postolos rem vel suo ministerio indignam, vel Domini sui rebus non fatis utilem secille judices, si ea sela de caulla, Hierosolyma S

mariam venerint 3 Ego vero longe aliter sentio. Quid enim umquam. apud homines maius, aut diuinius ab orbe condito visum, vel aurutum est, quam hoc, ut s- cui homuncioni, rudi, atque imperito, omnium rerum ignaro manus imponat aliuet que mortalis, in illum: ὸ coelo nouus repente illabatur Spiritus, de statim eius animum t

tuta sic immutet, ut ignotas ante linguas planissim ξ usurpet,& sit, limia , ae diuina mysteria expeditissim ξ peregrinis vocibus eloquatur3. Itaque & eaetera quidem jam a Philippo edita Samariae signa stupens

admiratus erat Simon Magus; Hoc vero ubi vidit, totus extra se r stus, tantaeque rei desiderio inflammatus, prorupit, oblataque, quod actenus non secerat, pecunia tantum donum redimere voluit; quasi caetera quidem Philippo non usque adeo inuideret; hoc unum tanti faceret, ut etiam auri, hoc est rei animo sito longe omnium carissimae, iactura redimi dignum putaret. Et hoc tantum est , ut non dubitem, quin ipse tuus Papa, Bellarmine, si eam haberet saeuitatem , Vatic nam ,Tarpeiamque rupes, quibus alioqui totus, loci dignitate captus, astixus haeret, libenter ad aliquot menses derelicturiis sit, & Heluetiam verbi gratia , &Galliam peragraturus, tum ad suos nouo isto M. inaudito miraculo in Romani mysteri j fide confirmandos;.tum ad exteros, qui eius iugum aspernantur , vel lucrandos , vel certe te rendos & eonvincendos. Quid ergo absurdi est, si principes Apostolos Hierosolyma, cui illi multo minus, quam vester Pontifex suae Romae, astixi erant, ad tempus relicta, Samariam usque exci irrisse putemus ad confirmandam atque amplificandam hoc tam raro, tamque inustato signo Christi sui Melesiam apud alienam a Dei sordere gentem tum primum natam Z Certe nemo non videt & ad Dei, Christi que gloriam ae veritatem , d ad hominum fidem , acta utem pertinuisse, nequid inter hane, & priorem ex Iudaeis collectam Ecclesiam interellet; Discrimen autem inter utramque notabile tuturum erat,si quod haec acceperat miraculosi Diritus donum, illa eius expers r . mansistet. Sic enim confirmatus esset noxius, quo tum omnes serἡ l borabant, error de enixo vni Iudaeori; in geuti Messia, Messiaeque

s dere; Quo ut plane , penitusque Petrum Apostolum liberaret

104쪽

Dominus, min alio poste i vilis est , quam hoc ipso documento; NL Acta. mirum & in Gentiles ipsos Spiritum illum linguarum, & Prophetiae suum immisit; eo clarissime ostendens nihil se inter eas , ct Iudaeas ,1cernere ut optimὶ id Petrus intellexit; ex eo hoc ipsum argumentans quod de illis spirittim Sanctum dedisset. Unde patet eius, quod tu Bellarmine, objieis si lutio multa inquis miracula operabatuar Asta. a Pbilippi in Samaria, ut non essent ibi necessaris alij, qui miracu ace rent. Philippus alia fateor , Samariae miracula s Erat ; hoe non secerat. Daemoniaeos quod narrat Lucas liberauerat , parat icos ct cuilos curauerat Spiritum illum linguarum, o prophetia nemini dederat. Neque hune, prae ter Apostolos, quemquam alium dedisse in Scriptura legimus. Si caussam quaeris, illud mihi verisimillimum videtur, quod est, Grotio allatum, Deum ordinarie non conti sere baptizatis dona ista admiranda, nis per Ansolos , ut ea ratione principibus Ministris, quos resessuos elegerat, auctoritatem quam na ianiam conciliaret. Ad caetera ergo praestanda alios, praeter Phili in um,

quod tu ais, necessarios nono se concedo ; Ad hoc, quod longe maximum fuit, nec larios mille Apostolos liquet ; quod non Philippus, non alius , praeter Apostolos, edidisse cognoscitur; ροῦσο se το inquit Chrysestomus) G. Hoc enim ianum solorum duodecim erat. Et Philippus quidem de alij discipuli δαώ λυ-In Act hom.

εξη ρdai. Virtutem acceperant linquid faciendi Agna , non aurem dandi 'altu Spiritum Sanctum. Igitur hoc erat Apostolorum eximium, mingulare. Vltimum sepei est tuorum argumentorum sextum; Idem sin- qui ὶ exempla, quae ηduersan prose uni de umbra Petri, o hdario Pauli. Quid , inquam, illa ostendunt i Certe , si quod tu agetidum iumpsisti ostendunt , hoe utique 'stendunt, salsum esse quod nos

dicimus, issam Apostolicam manuum impositio nem, Acta.&.I9. memoratam non dedi e nisi dona quadam loquendi linguo , ct miraculorum hoc enim ipsum est, quod huic disputationi probandum tute praefi-risti.) Hoe vero, quomodo quaese ista Petri umbra, sudariaque illa Pauli ostendunt Z quia sinquis nusquam legimus per ea infrumenta Ortim esse Spiritum Sanctum ,seis tantum temporalem samtatem. Ego verb nego ex hoe illud sequi. Quae enim, quaelis te, est inter ista. nnexio , ut quia Apostoli per umbram, S sudaria nuspiam leguntur Spiritum Sanctum tradidisse; ideo nectilest nos negare Spiritum Sanctum per manus impositionem ab illis xraditum , donum linguarum , ιχ prophetiae finise 3 Ista omnes vident non cohaerere; dc immane es le inter ea interiectum spatium ; quod tibi omnino completi, dum fuit, siquid ei sene velles,& demonstrandum hoc ex illo ne icellarib sequi. An illud socias . vis, Spiritum linguarum eiu demi

105쪽

eum sanitate generis esse sutrumque enim ad dona pratis data perti. nere) eoque communi eodemque utrumque medio ab Apostolis dari debuisse ; proindeque quo sanitatem datam medio legimus , hoe est, umbra & sudariis, eodem spiritum linguarum dari decuisseὶ vel qua manuum impositione Diritum datum constat, eadem quoque sanitatem restitui oportuisseὶ Haee quidem ratio, si,quod videtur, tua ista est, nihil contra nos concludit. Primo, quod ad charismata huius generis danda nullum Apostoli certum, statumque medium, sed aliud, atque aliud, interdum etiam nullum usurparunt. Corporis enim Valetudines adhibita interdum unctione ex oleo', interdum in nuum impositione *: aliquando sine ullo signo curarunt. Ita Spiritus prophetia: modb a Domino ipse in linguis igneis ε, ' modo imp sitis Apostolorum manibus Τ, modo post nudam praedicationem Gnullo usurpato externo signo , credentibus datus est. In tanta diue sitate clarum est nihil certi posse statui de horum charismatum signis, siue sym bolis externis. Seeundb, Hue etiam & illud accedit, quod si proprie loqui velimus, neque umbra Petri L neque setaria vel Pauli corpore contacta, symbola fuerunt ab Apostolis in curationibus usurpata. Homines quodam veluti, sancto quidem illo de tautari fidei furto, has eurationes ab iis potius rapiebant, quam accipiebant, Deo qui nullis mediis astrictus tenetur, simplicem,sed veram & ardentem istorum pietatem benedictionesia se pro uente , ut magna inde rediret ad seruos suos commendatio. Apostoli veris quoties hoe opus ipsi administrarunt legitimξ, ut se dicam, de selenniter , vel verbo solovsisent, vicum Petrus claudum curauit', vel impositione manuum, ut in Actis, eum Ananias Paulum caecit te , Paulus vero Publium V febri liberauit, ves oleo, ut apud Marcum in Evangelio, ubi Apostoli a Domino Iesu missi dicuntur multos aegros oleo unxisse, anasse. Unde patet, eum umbra ct 'dam neque sint, neque verb dici possint ibi ennia , ae legitima media gratiae gratis datae, nulla ratione eolligi spiritum illum , de ciuo A i.s. si cha risina huius generis fuit, ipsit in quoque debuiste aliquando, perm-bram, &sudaria conserri. Multd verius hine confeceris, cum gratia illi gratu data sepὸ ab Apostolis , ut ex his liquet, per impositionem manuum datae fuerint, suilla dc huius generis gratiam Spiritum ibium , qui Ai2.8. eodem instrumento siue signo datus legitur i, si ulla quidem est, quod hie apponit aduersarius, a signis ad gratiae per ea collatae .genus vera ae ibita consequentia. Sie ergo depuliis omnibus aduersariorum obiectiunculis, quae re vera nihil aliud sunt, quam vel inanes paralogismi, vel talacia sephismata, nune constat nihil valere praecipuum eorum argumentum , quo Confirmationis sacramentum ino concludebant, quod Act. r. leguntur ij Spiritum San- inim

106쪽

adhue & inconcussain stare nostram illam eius selucionem , qua respondimus viriti micti nomine eo loco significati linguarum, vel prophetiae miraculosum donum

Spiritum ab Apostoluper Dranus impositionem datumsignia ficare charismata extraordinaria, prophetia , ct linguarum, oc. probatur septem ra

tionibu . A C tametsi aduersariorum objectiones disjecisse ad eas partes,quava Ain hae disputatione sustinemus , satis sit; tamen v tres tota cla rior fiat ae certior, hic velut - περιουσα:rationes aliquas colligemus, quibus id ipsum , quod diximus , & obiter jam non semel probauimus, abundE confirmaturri nempe Spiritvi Sancti nomine in illo Lucae loco extrordinaria spiritvi puta linguarum , & prophetiae signiscari, quae vult in Scholis dicuntur data. Mitto, quod sapra satis exsecuti simus ; cum aduersatus ipse statuat datum ab Apostolis Spiritum ejusdem generis atque ordii ais cum eo fuisse, quem ipsi festo Pentecostes die acceperant, euidenter hine eonfici, Spiritum illum Prophetiae, & linguarum donum fitille; quod Apostolos Elicet eo die accepisse de per se constat, & nos fuse demon strauimus. Neque illud repeto, quod supra me quoque dixis tememini , esim Spiritum, quem a Mellia vulo dandum Israelis spes erat, prophetia Spiritum & Iudaei intelligerent, Sc non obscure Scripturae tignificauerint, omninb elle contentaneum de eo accipi dona, quae . sacri Seriptores a nostro Iesu passim effusa in illis naicentis regni sit initiis narrant. Sed praeter has tertia iit haec ratio 1, quod tam e dentes eum ab Apouolis Petro & Ioanne Spiritum accererint, quoad eorum usque aduentum caruerant, omnino eos neces le est Spiritum vel propnetiae vel linguarum, vel huius generis miraculosum ab

Apostolis accepisse; qui scilicet a Philippo baptizatii in antequam illi venissent, Spiritum fidei, & sanctificationis habuerant. Clara sui it

Lucae verba; Nonduim in quemquam illorum venerat Spiritiu Sanctu , sed Act.i.i D'ieati tantum erant in nomine Domini Iesu. Vides baptizatos iam

futile. Qui vere baptizati sunt, illi Christi sunt; qui vero Christi

sunt, illi Spiritum Christi habent. Siquu enim inquit Paulus: Spiri- Rom. .s tum Ch. isti non habet, hic non es eitu. Consentiunt aduersarii. Ergo

Samaritam illi a Philippo tincti jam ante Petri aduentum Diutum

107쪽

Sanebim Libebant; adeoque acceperant. Lucas autem quemquam eorum accepisse negat. Ergo necelle est, ut haec inter se concilientur,

sateri habuisse eos jam unius generis Spiritum hoe est spiritus dona nondum habuisse alterius habuille scilicetvatiam vatum facientem,

quae in baptismo, quem acceperant, datur; nondum habuisse gr. nam grais datam ; eamque adeo ab Apostolis per manuum impositionem acceptile. Eam enim certum est ab Apostolis istos accepisse gratiam, quam nondum antea acceperant. Neque est, quod dicas habuisse eos virum Spiritus sanctificantis gradum ; alterum auctiorem

acceptile , habuiste a Philippo gratiam iustificantem ; ab Apostolis, confirmantem. Nam qui Spiritum Christi habet gratum Deientem in aliquo, de quidem memorabili gradu, ut is est qui in baptismo datur,de eo nonnisi falsb5 absurdὰ diei potest, quod eum Spiritum nouaceeperit; quod de istis Lucas disertὸ ;- inquit) in quemquam

illorum venerat Spiritin Sanctiu. Itaque lixe aliter stare non possunt, nisi concedamus, quod res est, eam gratiam, quam hie Spiritus nomia

ne significat Lucas, alterius generis misse quam quae in baptismo a cipitur; hoc est, non, ut hane, gratiam misse fratum facientem; sed, quod diximus , gratiis datam. Non fuit enim alterius generis, si Mipa cyaolae gratia gratum faciens fuit; quod volunt aduersarii. Nam quod aiunt tametsi eiusdem ambae generis ellent, illam tamen , quae per impositionem manuum data est, hoc habui ite ab altera , quae in baptismo confertur, diuersum, quod confirmauerit ; id inquam αgratis, de sal dicitur. Quis enim si lion istorum placita, sed rem ipsam spectemus, quis inquam non videt, tam quae in baptisnia dantur Spiritus dona confirmare animum in Evangeliea fide , quam qu*in Confirmatione dantur, Vt isti fingunt 3 Datur in baptismo, etiam istis confitentibus, Christus, quem illi e induimus; datur omnium peccatorum venia; datur adoptio , A ius filiorum ; datur Spiritus sanctificans,& conseians; datur certa beat. e immortalitatis spes; Ista sci licet Christiani militis animum non confirmant 3 Nugae. Imb, si v xum amanaus, nihil est, quod potentius, quam ista, credentium invocatione animos confirmet. Frustra ergo sua nobis inuenta cantillant. Res ipsa clamat istis donis baptismatibus vere confirmari Christianos; nihil aded vetare , quin ea in gratiae confirmantis nomine, &censia habeamus. Ceterum non est haee mea vel sententia, vel ratio.

Vtraque est Chrysestomi, de qui Chrysestomum hic, ut alias sue

αβον, το Τῆζα s. ως τὸ δὲ των Muciωνοῦ πω σπι λαβο ,, si 'modo, inquit, Spiritam sanctum iri non receperant Spiratam acceperant rem tonu ; Spiritum autem SIGNORVM nondum receperant. Oec

memus haec ipsa Chi Ustomi verba describit. ItaquePulbpost Spirituma

108쪽

ritum, Mein dedisse Philippum negat eum si G-- σωι is. 6.viratum signoram, id est mirxculosum, vorat; eumquecitare id Ap 'stoloruin cuin sto Chrysostomo ἔξ V .si, praecipuum fuisse scribit, IV . Idem ex eo etiam confirmatur, quod Lucis de huius , quem ab Apostolis Samaritani acceperunt . Spiritus etsisione & donatione lo- quens, verbo Hiπἰύειν irali, vel irruere ad eam signis indam usiis

est. ἡπω ba ἐπ α τωνδε πέπL.iat. Nondum enim in rerum quem quam irruerat, incideratives ι apsu erat Spiritus Sanctus. π ων est

inhaere idem, quod Hebraicum bo naphat, quod & LXX. Hi Linlειν, ut hic Lucas, reddunt, interdum simpliciter πίπων. ut apud taZechielem ετενεν m. τμὰ Κυριμ. In Hebraeo est baa Optalcea 'θd2, vel ruit tu me Spiritu, numiui. Eodem senili dictum est de Saulem n IN nra Nan za a by )nna μ' ας α άμα θει. ractio im est etiam super eum Spiritus Domini; eaque loeutio in hoc negotio. Seripturis est familiaris. Iam in omnibus Dei litteris, nitiquὶm, cliuodlmeminerim , Spiritus sanctificantis donatio his verbis significata est; bi quibus datur, vel cecidisse, vel ruisse dicitur. Haec verba Spiritus prophetici sunt in Scripturis propria; qui,ut ex his duobus, quae adduximus locis, & aliis non paueis patet, eum aduenire& conferri alicui diuinitus significatur, ferε semper dicitur meum incidere , irruere, de inbi. Neque huius rei obseura eiecit ratio, qui obseruarit quod sit utriusque Spiritus ingenium,quove modo eos, quibus datur, afficiat. Cum ergo hie, de quo Luca agit, Spiritus hi liusmodi sit, qui in eos, quibus datur, λώHειν ω- ' i'ersdicatur ; quod est in Seripturis, non sanctificantis 3c o dinarii sed prophetici de extraordinaris proprium; nemo non videteium huius, non illius census fiuile ; hoe est donum linguarum, vel aliud mira lotium, quod nos volumus; noniratiam alumfacic rem, quod nulla ratione contendunt aduersarii. Atque hane esse vocabuli Graeci vim , ipse quoque, quantumvis Iesu ita . Menochius animaduertis e videtur. dum in illa verba Latini interpretis, in aue

quam iPorum venerat Spiritus scilicet) ita stribit; A G .is, Lot,non erat lamis, scilicet per visibile signum. V. Qub illud accedit , quod Spiritus iste non fuerit a Philippo datus ; imb neque ab eo dari potuerit , ut Chrysostomus, de Oecumenius, & plaerique omnes tam. veteres, quam recentes interpretes consentiunt. Cur autem ab ordi nario, eoque in paucis excellenti, Christi seruo dari non potuerit o clinarium Spiritus donum, ratio nulla idonea fingi potest. Ohi cum&neeest ria fidelibus gratia, eam absurdissimum est ab ordinario ministro dari non polle. Et quae aduersarii garriunt de Episcopi & presbyteri discrimine , ea neque veraunt, neque ad hanc rem apposites Nqnsivat inquam, vera. Nullum

109쪽

enim vernitur in omni nouo instrumento linius dis minis vestiai sim ; quin-imo nullum adhue tum suille Sc liquid, ex Scripturis apparet, dc jampridem est ab Hieronymo, &aliis patribus non m db obseruatum , sed etiam demonstratum. Tum etiamsi, quod a surdissimum est, fingeretur aliquid iam tune fit ille inter Episeopum,

de presbyterum discriminis; satis est , quod Philippus, qui si is de

extero miri is certe minister suit, cui & praedicare verbum Dei, Miaptizare per muneris sat rationem ius,& fas fuit. Haee enim ei si facere licuit ; cur non it Crtera, quorum eadem omninb ratio sex ad

uersariorum quidem hypothesi filii) ministrare licuerit 3 Certξ si set, sibilem ritum, siue caerimoniam spectes, cum Ananias eiusdem cum Philippo census, atque ordinis minister, manin imposuisse legatur; Stultum est imaginari non idem & Philippo collegae lieuisse. Sin rem ipsam intuearis; quidni Spiritum eum baptiratis dare potuerit, quem jam in baptismo contulerat Z Nulla , ut vides, neque S re ipse, neque aret symbolo ratio est, cur istos Phili procos mare aeque ac baptieare jus potestasque non fuerit; si confirmatis quidem id vere est, quod isti docent. At non potuisse Philippum Spiritum illum , quem dederunt aduehientes Apostoli, Samaritanis dare& res ipsa loquitur, &paene

omnes confitentur. Ei ' necesse est Spiritum illum alterius omisitabordinis suisse, quam eum quem de Philippus , de caeteri omnes ordinati j Ministii dant; suis sese ilicet illud ο νοῦν -μέαν mi υμα fgn om siue miraculorum Spisitum, Chrysostomus, ct caeteri fere omnes putant a solis Apostolis datum fuisse. Extraordinarium , de singulare charisma extraordinariorum de singularium Ministrorum esse ut suit, plane erat consentaneum. Ordinarium , quale hoe fuisse volunt aduersari j , non fuisse ordinariorum Ministrorum, absit id uiri& inscitum est. VI. Idem ex eo elarissim ξ depreheuditur, quod hie ab Apostolis datus Spiritus Simonem vehementer commouit, ut potiundae mirabilis huius facultatis desideri O inflammatus pecuniam, qua eam redimeret, Apostolis obtulerit. At si nihil aliud actum e set quὶm quod in isto aduersariorum faciamento fieri vulgo videmus, non ita allectus esset Simon ; im , ne intellexiliet quidem, an ullum qui Apostolicis manibus obumbrati erant, Spiritum reuera accepi csent. Is enim Spiritus, quem isti se tradere putant, ita placidus est,ac

taciturnus , t vocem nullam inittat, nullum sbnum edat , ae ne tinniat quidem, vel musset, ex quo tu judicare possis, an sit in eorum, qui eum accepisse dicuntur, pectora vere illapsus. Apostolici huius planὸ aliud suisse intentum indε animaduertis, quod eum etiam h mo prosemis, &impurissimus Simon, sensit tamen &agnouit omnibus iis esse datum , quibus a Petro de Ioanne manus erant impositae ,

110쪽

solorum di etur virum Sanctis , Obtulit eis pecunio. Obsecro te, iquo modo hoe νidit, sit iste Spiritus , aeque ae tuus , in uno eoide I tuit aeque mutus , atque obscurus fuit Si huiusmodi denique, qui unus sui sibi eonseius , totumqus se intus continens, non vocem ediderit , non vultum ostenderit, non lucem, non fumum , nihil denique foras emiserit 3 Illum Simon , inquit, vidit dari. Videre autem non potuit, nisi aliquo signo emicantem, ac prorumpentem, liri aliqua sor semissa voce vim suam prodentem. At hie quidem Dpiriatus alius elle non potest, nisi vel prophetiae, vel linguarum , vel huius generis signorum S tus. Ergo hune ipsum, quod nos assirmamus, futile neeesse est datum ab Apostolis Spintum. Et hoe etiam vidit, atque obseruauit ad imi Lucae verba Chrysostomus; - αν ουτως ειπεν inquid εἰ μὴ τι ἐγ-. . 'ζῶ Παυλοι ἰπis , Ora τῆς γλώλ cἐλαλοω. Non sic dixisset, nis 2 sen bile quiddam factum esset. Hoc oraula, fecit, quap . lingiuuloquebantur. Idem quoque notauit Oe menius; sinquid Aio ma δόσει τῶά,ίου τι ἐγίνε5-- ων πηοσῆλθεν , ειμη-ἐhα-T. Licet autem intestirere quod in datione Spiritui Sancti sensibile quippiam admiranduo contingebat. Neque enim alioqui Simon ad petendum accessisset; nisi hoc constexisset. Sed quid veteres memoro Notarunt ex ipsis aduersariis multi. Caietanus; Accipiebant Spiritum Sanctu proculdubio x inquit: in esse sensibili. Per baptismum acceperant ipsum in essectu μ-tius gratia ιnternae. A cepisse autem eos Spiritum Sanctum in essectu θη- bili pura locutione linguartim testantur subjuncta , quia Simon , qui fu rat Magus , viderit Spiritum S. datum per impositionem manuum. Sanetius Iesulta; Agitur hic sinquat) de virim Sanati aduentu fecundum em In aternam aliquam , ct assectabilem formam ; quaeque sylendenti Iustraret igne' cr donum conferret linguarum. Nam secundum internum essectam datum esse in baptismo dcibitari non potest. God Simonem mouit, hominem vani imum, ct hamana laudissilientsimum , n oblata pecunia imperiirimi talem ab Apasola facultatem cuperet. Eltius i Quomodo hoc inaret. t.

ridebat Simon) nisi quia vi iis Agno istutionu linguarum, vel alio βmili, foris ostendebatar id, quod Spiritis Sanctus operabatur interius' M nochius, ad illa Lucae verba, crauerunt pira ipsi j vi scilicet inquit i 'ε' cρngrue se d/Jonerent ad sacramentam Confirmations ; utque super eatri biliter de eederet Spiritus Sancti. Denique nam hi quidem satis sunt Tirinus constetur tune temporis selitii in suis te Spiritum, esim ab Apostolis per manuum impolitionem dabatur,signo fere aliquo sibili linguarum, vel irnu gratiam sitam prodere. VII. Postremo rem tutam sic illustrat alter Luci huius parallelus in hoe imo Actuum libro locus , ut dubitare de ea quemquam, nisi stupidum, dc amentem,

sit nefas. Narrat de duodecim quibus tam discipulis Ephesi a Paulo