장음표시 사용
301쪽
nocensanam dedietatem nullam apud Patres eius elitisnuitionis men ionem seti confessus faeris, quae extra frontem est ; prosei emu- sere non potes quin concedas Toletanam Synodum XVI ante hi
nocentij histolamannis habitam, de chrismatione, quae dicit, ea de illa ipsa quae in fronte fit, intellexisse. sed tu quidem videris. Ego be-οῦ nignitatem tuam nihil hie magnopere requiro. racilis enim in hi est hoci si minus *onte id tua concesseris, a te vel inuito extorquere. Nam cum apud Hispanos Patres ante Innocenti j decretalem negas mentionem esse ulla in de chrismare a presbyteru, πινt ministru tractando; tu qui nullam presbyteris elicismatis , nisi extra frontem , ministrandi Potestatem concedis , aperte intellims si quid ante illud tempus Hispani Patres de eleslsimate dixerint, id eos de frontis chrismatione intel- Ierisse. Cum ergo Toletana Synodus ultimo illo Innocentij anno o- iis annis sexdecim sit petior fuerit , omnino vel teips, auctore in esse est, quae illa de chrisinatione dicit, de ea inrisinatione intelligi, quae fit in fronte. Eam vero de qua loquitur chrismationem, Toletana S nodus presbyteris quod tu non negas ) concedit. Ergo vel te aucti re ne iudice necesse ea ea ipsana presbyteris a Toletanis patribus Aricanationem esse concessam, quaerit in fronte.ἈVnde postremo intellisere potes , quam falso, quam temere atque insteliciter hoc neges, , defendasque eos de chrisnatione extra frontem loqui, Id ipsem Gliam inde Eliaeet , quod quam chrismationem presbyteris concedit Toletana Synodus, eam Diaconis adimit. Sinuuium est inquit in diaconum non chrismare sed prest terum. Tu vero Aureli , eam quae extra frontem est, chrismationem Diaconisaeque ac Presbyteris suille eonfiteris a Patribus concessam. Meministi enim his te totidem verbis seripsisse; N nefarem'r diaconos o prolateros chismare in ba- oithod. ptismo vises, non tamen quostonies v emtZ Ergo inquam, non hanc, quam diaconis vetant , Toletani intelligunt; sed illam, quae in frontetit: quam autem diaconis negant, eam iptam presbyteris coiicedunt. Ergo velis nolis Aureli, necessario confitendum est eos presbyterissionus chrismationem concedere. Neque profecto aliter hane eorum legem interpretari licet, quin eam absit tam ae ridiculam eisicias. Cum enim in Hiij ania ante id tempus, ipse fatente Aurelio, ine gnita esset illa neophytonim extra nontem chrismatio; cum His ranipresbyteri nullum ves ab is pissetis quod vult Aurelius in vel, ut
nos verius putamus , seipsis, de adiaconis, de ab Episcopis, ne rh3etiam, nisi in fronte chrismati scirenti qvi vel ipsi, vel alij Hispaniensis Ecclesiae homines illud. quod de chrismate, a Toleranis nune decretum audiebant, aliter quam deipsa illa frontis elitisinatione quam vitam apud suam Ecclesiam hactenus norant) accipere potu
runt' qui diuinare, Patres loli non de hac, quae ipsis sola nota G
302쪽
rat, ted de alia quadam pectoris, siue alterius extra hontem , in m unctione,qtiae post annos XVI. erat at innocentio in hominu in luceni edenda' Illorum te em , siquidem hie eius sensus Diti, quem vult Aurelius , clarum est ab eorum , quibus serebatur, nemine potuisse intelli ri: nisi qui non modo Oedipus, sta etiam propheta esse. Quo quid absurditas de legislatore dici potest Decet enim inprimis clarasae perspicuas esset eges, iiique verbas conceptas, quae omnes , quibus eae feruntur , statim capiant, atque intelligant. itaque si quod ibi niat Aurelius, id Toletani Patres in animo habuit lent; .primo eam, quam unam apud sitos notam atque usitatam ei te sciet ant clari imati nem diligenter ab illa altera, quam presbyteris concelluri erant, d, ininxissent, eamque dixitient penes solos episcopos ut hactenus manserat, ita in posterum quoque mansuram. Tum si ibiectilent id se prisbyteris concedere, ut neophytos ipsi quoque chrisinate consignaret .mndo tamen in alia corporis parte, qua n in stolate. . Ac ne quid homines turbaret nouum, de insistens, & quod negari non poteth etiam in si ciem abi dum inuentum , addidit lent aliquas eius, ration , ip ita Ecclesiae Romanaevam, suum nequis non aliquo modo chris maius moreretur, metum , de alia eluuiem generis. Nemo est, qui
non videat neces o ita efferendam, de explicandam lause hane Iorem , si ea id , quod vult Aurelias, decernebat. Et sie sane postea se seisi Innocentius,& alij, quotquot hane legem secutis temporibus tulerunt; quibus eam tandem obtinuit lenon. negamus; ut infra sns locis demonstrabitur. Atqui nihil istorum Patres Toletani; nihil de Roma, e qua huc defluxiste nouum Atisra hariolatur Aurelius; nihil de pectore, vel de vertice, vel alia extra se tem parte. T intum abibluteae limpliciter statuunt, Dina um non chrismare , se νβin , Qtiae oratio huiusmodi est , xt etiamti notam illis tum filiae quod salsum estὶ aliquam ertra stontem ciuiunationem fingamus, vir tamma videatur aliter, quam de Dontis unctione accipi potui te. Notum mi mei nomina rebus diuersis communia de pticitantissima, cum simpliciter ponunturi de dici&accipi sulere. Cum e no duarum chrismationum ea quae fit in honte potiorae praestantior iit , de ea intelligi decet iis mandi vocabulum simpliciter etiam ab iis dictum, qui utramque norunt. .Neque hodie apud Latinos aliter st,apud quos cum lit in viii duplex, una verticis, altera frontis chrisnatio, nemo tamen est, qui chrisna nisi de posteriori, hoe est potiora, vel sim sticiter dicat, vel ita ab alio dictum intelligat. Vnde illud est, quoda-rud eos chrismare vulgo dicatur pro on lare, & inrisenarro ipso consamationi, sacramento. Qimis magis id vocabulum eo sensit -- leipiendiam est in Toletano canone iistem tibiis edito, quibus vi a
303쪽
in stor te si vi nuper demonstraui in s 3 Atque ita sine aede Periant e- bem ex ipsis aduersariis nonnulli. Des dii bolido iam diximus. seli Nininum in eadem esse sententia liquet. IJu: ver, ne suorum causam prodat, non alium qu. ain episeopum huius christinationis lepitimum La quid . ministrum esse statuentium, cauillatur letanos Patres id ossicis extra ordinem prest teris concessisse ; ex solenni Romanorum more
scilicet, qui quae imis,.quam ipsi vellent fiunt, ea ex disi ensatione aliqua extraordinaria fieri fingunt. Sed iste primo plerosque omnes hodiernae scholae Tlleologos pulsat opinantes id, non a singulis Epi- . si opis, non congregatis ii synodum, sed a selo Romae Pontis e
Polle presbyteris dari, eos vero etiam multo magis, qui ne a Pa qui- . dein suo tantum concedi unquam licere disputant. Praeterea illa extra. ordinem rei alicuius con suo atque indulgentia tum liabet locun i, a cum causa aliqvα non vim aris comi a se ni de usitato iure . diste M. . Illi veto demonstrare non polliuit, neque es ile Euiusni di caiisam, quaeToletanos cneret hac dispensatione uti, neque, qu latvultd grauit is est, ullo vel Apostolico, ver etiam Ecclesiastico iure prohibitum sitisse Hispanis i reinyteris se tem neophyt'rum chrismare.. Contra ficile est demolinrare diuino & Apostolieo iure nullam escE- .piseopi supra Presbyterum dignitatem , vel eminentiam ; adeoque . ius potito , quod isti statuunt eliri sinationem Ecclesiasticum esse ossicium, tam presbytero, quam Episeopo ex illo iure licere chrisin
re. Ecclesiasticum vero ius ad quarti saeculi finem,quo celebrata est Toletana Synodus,i Hiisse ostendimus,ut etiam presbyteri in Graeca, tu: mque Ecclesia chrismarent, idqueetiam nune apud Grae M& omnesi sit Latinos exceperis qui Graecis communicant, Christianos, manet. Frustra ergo & inepte concessum ira ordinem finite cauillatur Pellari minus, quod erat publici, communisque in Ecelesia luris. Nilial est extra orcantan in Toletano canone, si bene reputes, decretum nisi illud unum , quod diaconis chrismandi potestas adempta est; quae ad id tem- pus in his oecidentis prouinciis eorum fuerat cum presbyteris .c - . munis. Caterum quae ad Toletanum hune canonem di ut imus,
ea probant ex synodo Carthagi iacta LV. cuius eandem esse liquet cum hae Toletana rationem valide quoque concludi presbyteris in sit aeque in Hispania per illa tempora chrismare lieuillὰ Non Gnim presbyteros clitis ab Episcopo, nisi eo usi est ent, petere iussis suit Asta Patres ; vsos porro non aliter his temporibus fitille , quam ad .ctaismandam stontem,sitis patet exsuperioribus.
304쪽
T9. teaim. Lat. ex quinto saeculo in te , augurini ; cuiuι e penduntur quaeram rue Verri selent pro υ de manui imp.
tione, secundo de chrismationed is , o a Aia. O isti ais
SE O antequrim pedem ex Africa esseramus, expendenda sent, quae ex Augustino obiiciuntur, eiusdem loci, & temporis, ex samae praecipuae de in paucis florentis viro, quem his cmidem Carthamnen tibus Synodis internisse, probabile est; sanctissimἰ verb in rim obdormiuisse constat ann. D. 43o. post gestum annis pluribus magna eum gloria Hipponensem episcor alum. Ex eius operibus , quae pri rima superstitit, loca asseruntur duorum generum; alia de inanias ii l ostione ; alia de chrismate. I Nos utraque, scii seorsim singula dricribemus. De manus impostione lixe habet. Nisque enim s inquit aliquis discipulari ritu Christi)dedit viri in ranctum. Orabant qui
pὸ, ut veniret n eos, quibin manum imponebant ; noni si eam dabant. Muem ninem insitu praepositis etiam nave seruar cle Drni sia mon ' Ligus offerens Apostola pecuniam, nm ait, Daieci mihi hanc potem statem, ut dem Spiritum Sanctium ; Sed, Cuicumque impossiero in nus, ut accipiat Spiritum Sanctum. Quia neque xcript ira superius il xerat, Videns autem Simon,quod Apolloli darent Diritum Sanctum; sed dixeras, Videns autem Sim on, quod per impolitionem manuum Apostolociim daretur Spiritus Sala s. Idem in alio opere, Spiritis autem Sali inqui quor in sal a Catholica per manus impositionem dari dicitur; nimirnm hoc intesisti maiores nostri voluerunt, Pod Apostolisait, Quoniam caritas Dei dissuta est in cordibus nostris per Spiritum sanctum,qui datus est nobA. Ipsa enim est caritas, quam non humi qui ab Ecclem Cathistica communione praecisistunt, ac per hoc etiam lingui, hominum loquantur ct angelorum , s sciant omnia Sacramenta, ct omnem scientiam, o c. nihil eu prodest. Non autem habent Dei charitatem , si eouit. oo t. Ecclesia iam diligunt unitatem; ac per hoc recte intelligitur di non acci s P, nisi in Carbolica, vilitis Sanctus. Neque enim temporalibus, Osen laci rumiraculis attestanti bin per manus impostionem modὸ datur Spiritis Muttin ; fcut antea dabatur ad commendationem indu fidei, dr Eccle
inordia dilaranda. Quis enim nunc hoc exspectat, ri ν, quibus manus M a cipiendum spiritum Sanctam imponitur, repente incipiant linguu Dyri Sed ' inui biliter, ct latenter inrefigitur per vinculum pacti eorum corvis. ilianina charitas in 'irari, vi possint dicere, Quoniam chacitas Dei distula est in
305쪽
esi in cordibus nostris per si iii tuin Sanctu ni, qui datiis est nobis. λ autem sunt operationes Spiritin icti, qu. is idem Apostolvi chm quodam lacό, qua tum sincere arbitratus es, commemorasset, ita conclusit, nania autem haec operatur unus atque idem Spiritus, diuidens propria unicuique, pro ut vult. Cum ergo sit aliud sacramentum, quod habere. Mh L-iam Mawpetuit , aliud operatis Spiritin, quae in malis homili Hiseriam feri selet; sicut Saul habuit pro heriam; aliud operatia ei dem viri- rin, quam nise Mni habere non possunt,sicut est finis praecepti caritas de
corde puro, &conscientia bona, & fide non ficta; qνο libet Dretici. Os smatisi accipiant, charitas, quae cooperit multitudinem peccatorum , proprium donum est catholica unitatu Opacu ; nec eisu in omnibus, quia nec eius sunt omnes, sicut μί latiridi imus. Praeter ipsam tame uestra charitas non potes, e qua caetera, etiamsi et Uci ct appr4bari possunt, prodese tam ct liberare non te sint. Asanus autem impositio non cob iptismus, repeti non potes. Quid est enim aliud, nisi oratis ex hominem ἡ .Horu gemina sunt, quae Mibsapud eundem leguntur. Si inueneris in-. iij te habere charitatem, habes Spiritum Dei ad intelligendum. I alti tra'. c inccnim necessaria res es. Primu temporibus cadebat Aper credenter Spiritiu, natu, O loquebantur tingau, quas non didicera i , quomodo D:titui da- M . b. e. t. Lat eis procinctare. Signa erant tempori opportuna. Oportebat enim ita βsviscari in omnibus linguis Spiritum Sanctum , quia Euangelium Dei per mnes linguas curserum erat totὸ orbe terrarum. Significatum est tris , croa fit. Numquid modὸ, quibus imponitur manus, vi accipiam Spiritum s nctum; hac expectatur. N lingau loquantur Z aut qu/ndo impossimis in inum is, infantibus, aitentirnusquisque re um utram linguis loquerentur λ It cum videret eos lingus non loqui, ita peruerse corde aliquis νυ' fuit, ut dicti et, Non acceperunt isti viratum Sanctum. Nam si accepissent in linguo loquetentur , quemadmodum tunc factum est Si ergo per hac mirarcula modo testim tum praesentia Spiritis Saocti non t ; unde cogusscit quis e accepissese Spiritum Sanctum ' Interruet cor suum. Si diligit Dirent, manet Spiritus Dei in iro. Hae de manus impositione Augustinus suis temporibus selenni, omnia ex iis, quae ad Tertullianum, Cyprianiam,& Hieronymum diximus, clara. Nam dehic testatur praepos.s Ecclesiae,
id est vel episeopos silos si tum in Africa id obtines , quod de quibusdam estis ait Hieron, mus, suisse earum consuetudinem , ut a-Pudeas bapti ratis non alij, quam Episcopi manus imponerent) vel episcopos, &piis, yteros si vetus mos isti e manebat, quod vix credo)in Onubru, id est neopbytis, manus imp iij se, ut acciperent Spiritum Samo m ; ut olim Apostoli, ut quibus manum imponebant, donum ilinguarum aeciperent. Sed haec pro id omnia nihil ad praesentes Ita sinos ; qui neque manum suis confirmandis, quod sit pia demonstra- αια, imponunt; neque eam in us imp'utionem, quae olim rix
306쪽
veteribus fiebat , pro vero Confirmationis sacramento, vel pro essentiali , aut etiam integrante eius parte habent; sed eam meram saeta menti ea remoniam bisse ex Apostolico more dictam censent. Itaque
quod de Spiritu Sancto, peream accepto dicunt vel hic Augustinus, vel alij Patres alibi, id illi nobiscum sie interpretari coguntur, ut Spiria tus datus intelligatur, non ipsius proprie manus impolitionis, sed ei ui
sacramenti vi, cui illa caeremonia adnexa erat; eo uno a nobis discrepantes, quod eam i Ili quidem Confirmationis, nss vero bapti sint ea remoniam suisse eensemus. S uid spi ritualis doni praeter id, quod visu ramenti aeceptum erat, impositio manus eonferret, id non ex opere
verato, sed ut in filiolis loquuntur j ex vere verantista est pro fide,
ae deuotione sue ministri siue neophyti, ut precem siue orationem contulisse virique consentimus. Sed noue Sirmondus qui veterunt manus impositionem sacramentum filii leputat in his Augustini quies quam habet, unde manus impositionem proprie diebam, de a baptis moseorsim distinctum Sacramentum apud veteres filii te probet. Ex dato per eam spiritu argumentari non potest; qui non nescit inn- tumdem a Cyrillo & aliis chrisnationi attributum seisse ; quam tara
men non veri nominis sacramentum, sed baptismi ederemoniam illis. temporibus fuisse confitetur. Nos verli non pauca contra aduersarios.
in his Augustini habemus obseruida. Ae illud quidem primo quoὁ -
isti tanti antiquarii ritum, quem vetus Ecclesia ad Augustinum, de infra, ut audiemus seruauit, ipsi totum penitus antiquarunt, eoque satis issiperquetestati sint se, quicquid interdum aliter seribant, aut loliantur, omnes istos Ecclesiastico ime baptismo adiunctos ritus pro cor montis nullo diuino mandato in usum publicum inuectis habere. Neqne enim de chrismatione, quam retinuerunt, qui etiam ex vel ribus proserunt, cuius non possit simile aliquod de manus impositione veterum dictum afferri. Hanc tamen abolere nulla illis religio miti 'Quod ergo chrismationem retinent, id nulla, ut apparet religio, sed . tuna eorum libido, nullis sulta aut impulsa rationibus efficit. Secundi, , t Uine distimus totum hune manu; neophytis imponendae ritum, non Christi, vel Apostolorum mandato, sed a maioravi, id est anteriorum Episcoporum auctoritate atque usu extitissici quod Spiritus Sanctio in
sola Catholica per viantis impositionem dari dicitur, nimirum hoc inquit
. interio maiores nostri voluerunt. Vides ut maioribus totum hune titum,
eiusque significationem tribuat: An ita de baptisno, aut Eucharistia. Domino institutis loqueretur an diceret quod per ea regeneratio θ ii A communia dari di itur , maiores hoc via illud interei voluisset Ab c Et res, & rerum significationem ad Christum, & ad Scriniuras retulisset; non ad maiores. EN Miaee quidem Christo sunt: illud de quo loquitur, totum maiori ei te Augustinus putauit. Tertib ro' tundE
307쪽
tunde siletur, imo docet, impositam olim neophytis ab Apostolis manum ad miraculorta Spiritus Sancti operationem pertinuisie: quae nostra fuit sententia ; tum operationem illam Spiritus senum fuisse primis Delesiae temporibus opportunum; itaque transisse, adeoque desiisse ritum, qui ad eam reserebatur Apostolicam manus impositionem ; neque ab ea, quae nune datui, qui equam eius generis expectiri. cum ergo ritus natura ab eo ad quod is resertur rendeat, necesse est diuersum esse utriusque Apostolici 5 Ecelesiastici ex Augustino naturam; eum illum ad signum , quod traii lit; hune ad donum , quod mansit, referri ae pertinere putauerit. arid docet Augustinus, quae suetit illius Fecletiam manus impositionis ex maiorum sensit ratio, ecquid intelligi voluerint, eum Spiritum Sanctum per eam Dira dixe- iunt. Nempe ia significari caritatem, quae sola salutaris in spiritos Sancti ope o & gratia, non alios habere, qurim qui in Elaesae,nitate sunt. Imponebatur enim manus iis, qui in Eeelesiam vel sm-rliciter exeomipto naturae statu per baptismum,vel ex haeresi per eius negationem ingrediebantur. Cum ergo caritaton non habeant qui extra Ecclesia Cathesicamitatem sunt, qui in EMesam ingrediebantur, ed testabantur se, non alia. quae etiam extra Ecelesiam haberi possunt, hoe raritatis donum, quod extra eam non est, accepisse. Itaque Spiritum sanetiim permanis impositionem accipere dicebantur . quod per hune ritum in Ecclesiam ingrederentur, in cuius unitatem nemo proprie admittitur, nisi qui hoc spiritus donum si dest ritatem acicipiat. Erat enim ma impositio ultimus eo in titulam , qui in saeramento initiationis nostrae peragebantur, ipsi in Ecilesiam ingreC sit , atque admulioni proximus; quo saetiam est, ut is in haereti eorum quoque receptione sit ustirpatus. Quod ergo interimetur dimnam cis ritatem larintero his biliter per pariι vinculam eorum credibia ιns rari, qui in Melesian uniciam charitatis toto oi domicilium in rediebantur ; ideo illi ρer manin impastionem, qua scilicet in Edesenam
introducebantur, Spiritum Soctum accipere dicebantur. Haec erat m-nvi imp. tiouu ex Augustino ratio; quae tota ex eo pendebat, quod is ritus quidam ellet in Ecclesiam ingressiis. Ea ergo non tam aliquid per se efficiebat, quam quid fieret indicabat. Signifiea at enim limminem in Ecclesiam admiui, adeoque caritatem a Spiritu Sancto accipere. Nam caritatem per baptismi lotionem iam a neophyt5 aere piam esse, nemo negauerit; o Spiritum Metificationis qui sine caritate nullus est, in baptismo etiam sine ulla manus impositione conser- .ri, Ac docuit sipra Hieronymus, & omnes fitentur. Illud equidem libens concesserim per orationcm, siue benedictionem, qua una omnis hie ritus censeri debet, etiam aliquid e estis doni pro orantis & sucscipientis fide impetratum esse. Sed huiusmodi orationis effecta nihil Nn ad
308쪽
ad sacramenti rationem pertinent. Iain id ipsam inde quinte,nius, quod Augustinηs praepositos manum imponentes statuit non ipsos Spiritum dare, sed orare mettoas, ut reniat in eos, qui. mo' imponunt; Ergo non ex opere operaro, sed ex opere verantis ut loquuntur ) Spiritus per manus imp tionem dabatur. Quod ut diserti s. doceret Ausumnus, Rid s inqiuic malim impositio abud, nisis Ver hominemὶ Non igitur maniu impWrtio sacramentum, Augus verum acproprie dictit in sulci Quis enim de baptismo. Vel de tacti
rima vel dieat, vel dicentem serat, nihil ista utrumque esse, visi orati nem super hominem ' Profecto qui equid vexeae proprie sacramentum est, illud omnino aliud est, quam oratio super hominem. Vnge illud refellituri quod innuit, non eloquitur Aurelius, haec Augustini eode' modo interputanda , quo 1 suis exponi solentea veterum disti, qxu bus ij preces in Eucharistia dhiberi sonifieant. Non est Ese locus . istis aduersariorum expositionibus disputandi. Hoc unum diis iam , posse luce Augustini verba eo sensis accipi, quo illi veterum d ista ὸς
Iucharistiae prece accipitant.. Preces allas isti scilicet de iis orationibqs accipiunt, quibus Deus rogatur, ut elementa immutet; adeoque rationes esse volunt, q flant super Eucharistiam. Augustinus oratiρηem. ait, qκae t. super hominem. Tum nemo veterum est, qui dixerit, is T charistia aliud est, quam oratis super hominem a Voc vero is fultun , atque ab urdum est, ut nisi in insani hominis animum venire non possit. Atqui hoe illud ipsum est, quod de manus impositione dicit Av- sustinus. Ergo quod ipse dixit, id ne linquam potest eo modo sensi, que exponi, quo veterum de Eucharistiae prece dicta accipi a Latinis Taleologis seni ; quia cum his illud nihil hahet commune. Nihil. os usest ad tuos Aureli, Carrulicos eonfugere, ut sciamus, quid si velit Augiastinus. Plana est, ac clara omnis haee eius oratio; Qvi' inquit) manis imp tisaeiad, nise oratio super hominem Z Negat ibi
cet ipsius manuum aQqs vllam esse in hoe Ecclesiastico ritu vim,vri inicientiam totum opus, in rea eratione super hominem factum situm esse; ea una censendum , atque aestimandum. Neque est ad rem iri . . quod ex Chrysestomo adducit Aurelius, vsolossan etiam Ore presse Emcerxi ritum anctum tradere; Quid tum posteat An ideo falsui ,, vel dubium est, quoddocet Augustinus Z Mira Aurelij dialectica, a tr oti inter m εtiam fine precibis Spiritum Sanctum trada serum/; Ergo movi impoli.alisἰή quid is, quam eratio super homine Primum quodlin Chrysostomus id deprece vocali, oreque ipso pronuntiata intelli gendum videtur. Vix enim credibileest Apostolos sine ulla omnino prece, ac ne tacito quidem animi voto concepta, cuiquam Spiritum rancitam tradidisse. Augustinus qui dom certe orasse eos afirmat, ut πηοι Ἱππω in coosus inmanini ρης M. V. esto , Spiritum A
309쪽
st,eduli iliciti sine preee tradiderint. Primo unde habes isti manum Gine impostam.' Tum etiamsi detur isti, pro quo nullam precem s cerint Apostoli, manum tamen eos imposuisse; quid boe ad Ecclesi clicani manus impositionem, de qiis loquitur Augustinus quamque isertissime, neque semel& ipse&alii test intur cum
medictionesi per homine eoniunctii suisse E Hoe vero neque Chrysia sortius, neque veterum quispiam negat 3. Ergo stat, quod docet Aug
stinus illam in vi impositionem nihil auiis fuset, enitisne μ', hominem ι adeoque sacramentum proprie dichium non sutilii, quod aliud est scilicet. quam sam super hominem oratio. Ex quo etiam semo intelligitur ipsin, huius ritus sermam aliam . rapud veteres fuisse , quam nune apud Latinos , quod est &
ter negatum. Nam Latini quia xc infirmatini huius ritus sit . orti . e ita ronim his conceptis verbis , SIGNO TE, CONFIRMO TE, dce. 'e' ο contineri aiunt ; quae, ut liquet, nihil commune habenteum orati ne super hominem facta, qua totum veteris mantium impositionis intum constare ae eoncludi definit Ait institius. Cum ergo res forma sia dc sint, Eceenseantur ; apparet instinem Latinorum ritum labantiquo illo plane alium esse; euius non modo materi renon retinus runt m. inus hvstisne vi ; sed & ipsam insiper forn πι mutarunt.
Hue aecedit quod septimo obseruandum in quod Augustinus actum illum suum ad Spiritum Sanctum tradendum fieri silium, iterari pos se assirmat; Manis autem inquid impotis , nonsicut baptismin, repeti Mon pol Latini suam Confirmationem, non magis quam baptisinum, xepeti posse, quod notum est, docent. Atque hie resilienda est larmini de hoe Augustini loco aduersiis Caluinum nostrum, , quo is obiectias fuerat, plorax atque sophistica disputatio. Ille ergo Principio negat hinc probari posse manus impositionem non esse tatamentum. Ego vero id iam in superioribus inde mola, i, quod nullum st sietamentum proprie dichtam de quo vere id possit diei, quod de ni nus impositione hie dieit Augustinus, nihil aliud esse scilicet, quam rationemsuper homine fictam. Tum de id ipsem hine euidenter e6suditur, quod si manus impositio sacramentum sitit, eerte Confirmati nis secramentum fuit quod etiam volunt aduersari j.ὶ Mon filisse autem hine liquet, quod cum Confirmationem repeti sit neses; A Pstibus nimis impos nem repeti potuisse ait. Neque nauci est, quod Bellae iniis obiicit bico materiam seu em, impositionem manuu; esse formitati, orationem; esse essectum, gratiam Spiritus Sancti , Erga esse Sacramentum. Atqui neipse quidem aduersarius hoc admiserit, qui manus imposionem seorsum, ae per se spectatam saeramentum sitisse MUM; partem tantam sacra uti,. eamque caeremonialem,& acci-N n 1 denta
310쪽
dentalem sitisse vult. Quid ergo est 3 Nimirum ut sit aliquid vervit, de proprie dictum sieramentum, 1 terra e forma non simpliciter requi ritur, huiusmodi,quae sit utraque Domino Christo instituta; quod' de manus impositione diei nequit. Tum & effectum eum esse neces se est, qui ab ipsius Aeramenti vi pendeat, non autem a ministri, vel 1 suscipientis oratione; siue, ut loquuntur aduerari j, qui non ex ope
re operantu, sed ex opere veratν fuit. Alioqui totidem erunt sieramemta, quot sunt vel fuerunt rituri vel eaeremoniae Metellasticae. Recocti. tiatoria uidem manetis inuestio, quin his suis legibus vere secramen
tum iit quod tamen ipse strenue negat in Bellarminus inligere non Rerit ; per quam scilicet hoe ipse in loco eonfitetur tari gratiam
'm' ' Augustini dicti respondet eum loqui de finistra rnois ivi 676ρηe, it sebar in reconcit itione dimientium ; node in impositisne cum chri snrare, qua es proprie sacra tuum. Ego vero pertendo Augustinum de una, eademquemanusimpositione loqui; sed quae de neophnis, de . ex haeres venientibus dabaturin risella. Fuisse autem istas duas m ius impositiones re intersi apud veteres diuisis uta vi qua neophyti
obumbrabantur ea proprie diebun si amentum essete, qua vero ex haeresi conuersi reeonciliabantur, ea mera esset eaeremonia, probari
non potest, ct ab aduersiriis ex Ala animi libidine pro stoeommodo, fingitur. Sed hie tamen Bellarminus probare conatur Augustinum, . de ea tantum manus impostione loqui, qua in Gesesia suscipiebanturiis haeresi eo nuersi. . I imo inquit) aris inaspabsim doret, confirmati . xem fieri cis mate; ut patet ex locu supra asseratu. Mis autem, non sol τ irati mei uinis chtismatu,sed aperte indicat se laqui de impositione manuum fine chra mare. Atioqiu non diceret, Quid est aliud, nisi oratio / Posi ini re .Heri; Isceissecrario ; ct consiluatis per chrisniatu vactionem. Respondeo eo quidem, quod Augustinus hic non meminit christa
tis; non ii, videnranus impositione. neophytorum non si Dei tus. Nam iaeque sexto in Ioannis epistolam l. .tractitia, loco quem. tertium descripsi miri, christriatis meminit ; eum tamen de manus impositione, quae neophytotum erat, ipsem ibi loqui clarum.& eo tellum i . . Numquid modo qui mavis impolluux,ut accipi int Spiritum Fanct*m, hos expeciatur, vi linguis loquantur 'Aut quando nianum is
ius uitio impos imum, . Qiod vero obiicit. nisi hoc statuatur, A tuilino roganti. Quid es aliud nisi oratioὶ rest deri lotu e. cen .serio, M. primo id, si laid valeret, essi redine de. reconciliatoria quidem inaum impositione loqui Augustimim , quam ex Coneilio Ares iensi ' de ex Gennadio Masiniensi h constat illo iseulo, etiam in Oeeidente, cum chrismate niunctam fessis. Sed nihil erat sine
quod Augustinus verrietur , ne quis sibi ira quar mi hoc responder .