장음표시 사용
371쪽
vere ae proprie paulo ante haec interpretatus erat , eum diceret per chrisenia ostendi, baptizatis regalem acerdotalem conferri a Domino dignis ratem. Ita, non aliter,uera erunt, quae idem statun subiicit, Non ego
visu inquit sed Apsuis Petrus imὸ per Apostolrem Christi re, conlatam hanc ponantiar dignitatem. Sic enim loquitur ad fineses, id es qui baptismate inuti, o chrismate censecratisiunt; vos autern genus regAe, Jce. Si hoc, uod dixi, voluit, ostendi &significari chrismate, neophytos utramq; lam dignitatem in Domino elle consecutos irecte dc apposite Petrum induxit, id quod elitismate significatur, verum esse, adeoque vere si--gnificari, docentem. Sin & rismatis vi, atque opere id actum proprie fuisse vult, vi essemus Christi regnum , de sacerdotium ; profecto nihil ad eum Petrus, cuius verba , ut liquet, de chrismate illo externo Plane nihil tinniunt. Sed cum aduersariis quidem, non est quod is hi pluribus agamus 1, qui si liuitas te ij scriptoris aeque ae duorum supe- Tiorum, dicta de presbyterali chrismatione eum P. Aurelio accipiant; omnino coguntur de hoc istorum sensu nobiselim fateri, qui presbyteralem illam unctionem scilicet non sacramentum, cuius opere res δ ieitur, sed caerimoniam , cuius tymbolis res significatur, esse do
Hi equoque reddendus est libri vel epistolae de Ecclesiae ordinibus
ud Rusticum seriptor, quem in hunc locum distuli, quod totum opus
Meget, se esse Hieωnymi, cuius nomine non modo a Gratiano 'in iuris Pontifici j decreto, sed etiam a Mierologi aucti, re ante annos com Ee ab Hinemaro ante octo propemodum secula laudatum reperitur. Eruditissimus ae Reuerendi inmus Vitarius videtur putasse auctorem
Iibri vixisse circa Leonis Pontificis Romani tempora ; &sub anno Domini so. scripsisse quod is Rustico Narbonensi inseris tus sit; quem
Episeopum eius & nominis & ciuitatis esse existimat, ad quem e stant Leonis Romani litterae. Sed leuius est argumentum ι Nam Eracinus i testatur suisse eodices in quibus Damase, tuisse &in quibus nulli inseriberetur hoc opusculum. Erasmus ' , Estius L, Coeus ., Blon-dellus in , &exteri eruditi consentiunt non esse Hieronymi; de tempore, quo scriptus fuerit, nihil habemus certi. Antiquum esse apparet ex iis,' quibus memorari tametsi alieno nomine diximus. Blon delius noster in turbam eorum eoniicit, quae inter saeeulum VII.&Ix cetim sunt. Auctor certe, quisquis est, Hieronymianam de hoc,
quod nunc tractamus, argumento lententiam accurate secutus est;
quod si vel unum esset, dignum faceret, euius verba expenderemus Primo ergo iste plane ut supra Hieronymus, consciendorum omniusicramentorum potestatem presbyteris aeque ac episcopis conuenire liquido definit. Praedicare inquit presbteros decet, utile est benedicere, μ' uum confirmare, conamit reddere communionem, necesse est ri tare
372쪽
Titi . . LTin . . . rhil. ι. . . Ioan a
infirmos, orare pro inuatio, arque omnia Dei sacramenta complere, sertim cum in oriente eam consuetudinem, o in re ic=, ct in Italia, amin Africa , omnibuι in locis temporibus apsesorum fuisse mainis sum D. Ac sola propter auctoritatem summos cerdoti clericorum ordinario, o viriginum consecratis reseruata sit, cum basilicae, altaris, ct chrismatu ded catione, ressat: factione ', Ne a nitistis disciplina Ecclesia xendi ara camcordiamsacerdotum flueret, scandala generaret. Tum lixe prestUteris eo conuenire arsamentatur, quod & corpus Christi eonficiant; quod de Hieronymi olim, & postea yhoiij, de nutusquidem in hae ipsa nitra Latinos disputatione epichirema fuit, Qui non vult inquit noster presbyteros facere quae iubentur a Deo, dicat, quis maiores Chri Το3 ais quid corpori e aut sanguini poterit anteponi t Si presbyter Christum con secrat, om in altaris Dei sacramenta benedicit benedicere populo non dolet, qui ora sturn etiam meruit consecrare Z Chrisma pauid post diserte, ae magnavi press yteris eadem ratione vindieat. Denique o chrismatu inquit ea rati's, atque his ordo legitimus consecrandi baptizatum D mitioni ct in militudine columba morite chris mutua Patre unctum fuisse manifestim est, ac plenituri fairamenti corpus eisso sanguis ostensum, quactivi est erre licet, etiam reliqua qua in eo sunt consecrare, quia in Chrisso Omnis plenitudo diaetvitaris corporaliter habitat. Pre,fieri ergo si necesses, possunt chrisma cρη vere, quia in corpore euo chrisma es. Siquidem hac regula etiamnunc struatur a plurimis, atque in Ecclesis multis scistas ciunt. Vltima haec verba a guere videntur multo ante septimum i ,
culum scriptum esse libellum , quo vix verisimile est presbyteris apud ullos nedum apud plurimos relictam chrismatis conficiendi potestitatem ) Tum auctor ut pacis studiosus, suam sciatentiam se temperanramen meae hoc scito esse sententia, nulli episcopo super hoc iniuriam te facisndam, nec leg m a me opponcηdam ese ei, qui lex es presb iteri. Hi altius insurgit, de presbyteros ab initio, quae & Hieronymi sententiae'. eo idem eum episcopis futile non ob ire ex scripturis exstruit. Misitio ri legimus inquit vegeticrum iudices esse mandati sunt pre, teriliter se episcoporum c cilis, cli iam ct ipse probteri, episcopi, ut i mus, nuncupantur. Qxiod, ut & Hieronymus solet, ex Paulinis at Tistum, ad Timotheum, de ad Philippenses epistolis, de ex Ioannis altera epistola probat. Fido, inquit, pro 7terum epy opum dici, O spo Miratici essesenten:iam. Denique totum locum ite concludit , Propterea. hris, ibo. νis praeteriti temporis oror non potes iam reuocari, vel ad pra βου, in Ecclesiisseruetur ba ilitari ut prellieri hac in Ecclesiissat aciant. hod Roma, me θηρd in Oriente, q-od in Italia,quod in Creta, quod in C pro quod in spica, quod in lilyrica, quod in ID tanta, quod in Britannia piadetiam ex parte per Gallia , que in omnibus locis, ubi humilitas perseuerat. .
Atque haec quidem hactenuo scriptor ille igpotus, definiens 'resby
373쪽
xb prima Christiani ii otigine Ausebin' eum episcopis nominis
ac potestatis sitisse; quod mutatum est , errori denitans; chrismatis quidem certe non ministrandi tantum , sed etiam consciendi ius iis apertissime vindicans. Quod respondet Estius non esse haec Hieron mi, fateor, sed esse veteris seriptoris, de ante multa secula dena
α huiusmodi qui diu pro ipse Hieronymo , de quidem apud ipsos Latinos habitus sit, ex iis quae diximus liquet, quod ad nostrum iu-
C A p v T IX. septimi saeculi de hoc capite doctrina, at praxu. S nota Hispalensis Museris cano similia eo isdem temporum ex Isidoro Hispaleost testimonia.
HI s ita explicatis, nune ad sequentia tempora veniamus, quibus magna secta est inominibus Occidentis Ecelesiis mutatio. Omnes enim breui in Romanum morem concesserunt, siue quod iis cum densissimae poene ubique essent ignorantiae tenebrae; facile persita semest externum morem suo praestate ; siue quod illae ultro res Romanas, urbis Jc Ecelesiae splendore, ae pompa captae admirarentur, atque aemulirentur, siue denique quod Episcopi urbiei iugum paulatim iam admitteretit, quod postea mulli mum earum ceruicibus to tum incubuit. Vtcunque sit, illud 'vide: ti cons fit stomanam illam pLeter veterem morem a sylvestro primum, sed leuiter, instoatam, bInnocentio postea constitutam, & a Gregorio nouissime explicatamae eonfirmatam episcopalem chrismationem in reliquas Occidentis prouincias, in quibus antea recepta non fuerat, septimo, octauoque seculis fuisse tandem propagatam, vincente urbicae Ecclesiae quam suarum traditionum inprimis tenacem esse merito seribit Aurelius; reotinaeia, de omnia paulatim suis ritibus exaequante atque conformante. In Hispania quidem era os . hoe est anno Domi ni vix expletis post Synodum Barcinonensem totis viginti annis , presbyteris interdic tam esse stolatis elitisinatione, ex Synodo Hispalensi elarum est,non
tamen simpliciter dc absolute: sed ita, si id ministerium praeter Epis copi siti voluntatem inuaderent, utex Synodi verbis patet, quae haec sitiat. Vuamuis cum Epi ovis plurima pres teris mini teriorum communis sit distensatis, quadam noue ii ct Ecclvasticis regulis fibi prohibita nauerint s. predditerorum,odiaconarum, a trirmum consecratia cui constitutio
374쪽
altare Mnedictio, vel νηλαμ uidem nec licere eu Ecclesiam,vel altaris misereare, nec per impositionem manus Melibi bapti u , vel conuer, ex haeres paraclitum Spiritum tra tire, nec chrisma con cere, nec chrismate baptieatorum fontem Agnare, sed nec Dblice quidem in Musa quemquar itentem reconciliare, nec formaras cuilibet epistolas mittere. Haec enim
omnia illicita esse presbyterim quia Pontificatus apicem non habent, quem s- Iis deberi Episcopu auctoritate canonum praecipitur; ut per hac o discre vadauru , o dignitatutastigium sumnii Pontificu dentonstretur. Sed neque coram Episcopo licere presbyteru in baptisterium introire, nec praesente an Lsite infantem tingere, aut signare; nec paenitentes sine praceptas i L si ri reconciliare ; nec praesente sacram ntum corporis ct sanguinu ciuisti
constrere ,nec eo coram posito populum docere, vel benedicere , aut salutare, nec plebem utique exhortari. Haec ex Carsiae Locis editione. Nam vulgata Isidori Mercatoris, impudelitissimi corruptoris manu vitiata est. Sed de operaepretium est huius decernendi canonis oecastoriem repeteret, Septιvio examinerculum snobu .inci aiunt Patres) renerandisimum quondam agapium, Cordubenses vrbu Episcopum, stequenter Deu teros desinasse s vulgata editio male habet chare si pos, vel presbyteros qui absente Ponti ce altaria erigerent, Lollicas conbecrarem, Quod qκiadem non est mirum pracepisse virum Ecclesiasticu disciplinis enarum, ct rim a faculari militia in ocerdotale ministerium dele atum. . Eust ne ruris tulis a nobis licentia usurpetur, communi seniotia tu oportuit, sciento uia ficut presb ero illicita confratio es altaris, ita ct consitutio. At hune Hispalensum Patrum canonem primo obsessiandum est vid ii nullam fuisse antea de iis, ouae ab istis cecernuntur ,di semun Hispanicae Ecclesiae legem , quam ii qua filisset, non erant hoc loco praetermis stiri, quo suum hoc decretum illidiose etiam petitis ex veteri testamento, rationibus confirmant. secunta, videri itidem varium & ab iis. quae nune statuuntur, diuersum fuit se antea in Hispania usum , quodi
Agapij sinum, demonstrat. Quod enim disciplinae Eccle sica ignaram eum suisse Patres inde colli glant, quod statim asculari militia in facerdotale minis feriam deligatus ' ; id quam parum si firmum vel Ambrosii exemplum ostendit, qui licet a seculari quoque militia sibito ad sacra transsatus, maximus tamen , ac disciplinae Melesiasticae peritissimus Episcopus fuit. vero propius putauerim Agapium, viarum simplicem,& exotico euItu carentem, simpliciter ae bona fide fecisse , quae apud suos & facta antehac esse, & nunc etiam fieri, nulla E maioribus in contrarium latalem, in elligebat, hos vero, ac pro sertim Isidorum Hispalensem Synodi principem, cum Romanorum episcoporum decreta , atque epistolas legissent, ct ho ab iis . ita constituta suille didieillent, ea rem censiuilexi praua, quae ab Agapio aliter, licet ex patrio more, gesta erant, arr laqueo one non solum dealb
375쪽
de altarium: basiliorum consectasione, in quibus precesse existimabant Agapium , sed & de caeteris omnibus , quae urbici, Antistites R. piscoporum esse propria voluerant, ex eorum sententia ad ampli Leandam sit ordinis dignitatem , statuisle. Tertili , notandae sunt rationes, quibus haec sua decreta muniunt. .Jus quidem altaris ungendici consecrandi unius esse Episcopi ex Mosa'ea lege conficiunt, in qua suus Moses in tabernacula erexit altare, solis ipse rexit. Atque iure ut id obiter dicam. suisse videtur ratio, qua Montanus Toletanus in e dem Hispania Episcopus , sacrarum Ilitterarum testimontis ponitis non licere presbyteris chrisma coi cor, in epistola ad Palentinae ha bitatores scripta, ut est ab Ildesonso traditum. Haec autem ratio quam vim habeat, vel pueri vident. Sed hinc tamen factum est,ut Isidorus Mereator in sita huius Synodi editione addiderit quada a presbieris amctoritate veteras legis esse prohibita. Cetera, quae longς plurima sunt, mnia non aliis, quam nouessu , ct Ecclesia lic regulis prohibita esse presbyteris, ipsi Patres Hispalenses agnosciant ac profitentur. Cum ergo & in istis sit tum quod manus neophytis, de ex haeres conuersis ini ponere, tum quod chrismate baptiearorum sto; item signare ili debeant Episcopi: apparet vel horum iudicio, non iure ullo diuino, neque Dominicae dist itionis veritate, sed nouelia Ecclesia regati . & ut olim lci-quebatur Cornelius in canone mi Ilico utrumque institutum filisset
quod unum omne Latinorum recentium dogma. landitus euertit... arui, Idem quoque fatetur finis ob quem ista sic instituta esse docent, ut per hoc o discretiograduum, o dignitati alligium summi Pomri cis demons Detur, quae Hieronymianis sapra recitatis. consentanea. sint, & ex eis dum videntur. ergo Gli Episcopo chri .ire
fontem, & caetera huius nodi facere nouilis Ecclesia regulis attributum lerata id isti factum putant , non quod Deus ita praecepisset, sed vi e-- mineret Pontifex siue Episcopus, hoe est, quod aiebat Hieronymus, non ad legis nec iratem, sed ob sacerdot3 dignitatem. Idque eo impensus tenendum est, quod Isidorus, qui Synodo pra aerat, ibi cum eodem Hieronymo docet initio ex diuino instituto eosdem presbyteros cum episcopis fuisse , adeoque non aliter sentire potuit, quam quos eosdem fuisse putabat, eorum quoque commuitia suisse officia, muniaque omnia. Quintd, Quae fueritu nouera lina Ecclesiae regula, quae ad euehetidam epit Apatus dignitatem tam multa presbyteris pronibuemit, satis res ipsa loquitur. Nam hunc ipse rum canonem totum, partim ex decretis veterum quarumdam Synodorum, Graecarum, fricanarum,&Hispanicarum, partim ex Innocentii, Gelasiique vrbiacorum Pr ultim epistolis duitam, ac contextum esse sacile animaduertit, quisquis utraque inter se comparauerit. . sextδ, Notandum i
castos quidem Putasse solute, ac simpliciter prcs teris probi v xx 3 bitumi
376쪽
Utrum esse, ne chrisment. Nam si are non aliter prohibitum es S
locent , quam tingere, quam in bapti l iam introire, quam paenitentes reconciliare,quam sacramentum corporo ct finguinu Chrisi conscere, as . denique populum docere, *el bene Fcere, autρIutare, vel exhortari. Hare autem omnia presbyteris vel absente Episeopo, vel etiam priesente, si iuberet, vel annueret administrare licuisse,&constat, & apud omnes consessum est. Ergo &Dontem chrismare, cuius plane eadem est me
istorum ratio, presbyteris per hune canonem in Hispania licuit. Quoaec ipsi Patres liquido significant, dura presbyteris, ut in baptisterium
introire, ut mittentes reconciliare, ut sacramentum corporis ct sanguinis Chrisi conficere , ut populum docere denique, vel benedicere, asti s Iutare, aut exhortari ; ita de infantem tinxere, aut signare, non simpliciter de
ab lute, sedcoram Episcopo, sed praesente Anti ire , sed ne praecepto scapi, sed eo praesente is coram posito licere negant. Ggo pres eteris
abiente antistite insentem, ut tingere , sic de Signare licere volunt, quod ut ab hodierno Latinorum ritu alienum, ita & sit pra laudatis v
terum Hispaniae Synodorum Placitis consentaneum est. Septim5, Illud quoque in hoc canone obseruandum est quod traptizatos in roum re proprie 'gnatos fuisse testatur. Octavo, Neque illud denique praetermittendum est, quod hi Patres per manm impo itis in tam ex haeresi conuersos, quam facies baptizatas in Eeclesiam receptos fuisse, tamque illis, quam his per eum ritum Spiritum Paracletum traditam stille nos docent. Vnde videre est nullum eos stati se inter neophytoram de ea hares conuersorum movi impotionem dis Timen , ut si horum malim postionem pro vero ae legitimo secramento minime habuerim quod eonfitentur aduersari j) nulla ratio dici possit, cur de altera, quartae, philorum erat, aliter senserint. Atque haee quidem de Hispalena Synodo; quorum plaeraque ex Isidori scriptis certissime confirmantur, qui Synodo prictitit eiusdem ciuitatis antistes. Is enim chrisma non
unum per se ae seorsim proprie dictam secramentum este; sed initistionis Christianae. hoc est baptismi in partem Elarissime docet in ope-Lib m. e. tu. re Originum iubi primo sacramentum' ita definit; Sacramentum est
de ori ' ri inquit in aliqua celibratione cum retrista ita ', rt aliquid aliud signi care intelligatur, quod anae accipiendum est. Quae definitio omni factori tui, siue ab ipse Christo, siue etiam ab Ecelesia institiito conuenit,
ut non sit mirandum Patres, quod ita accipiebant, Sacramenti vocabu-
. tum chrismati & aliis Eeclesiasticis ritibus siue caerimoniis tribuisse. Tum se pergit Isidorus; sunt autem sacramenta baptismum, ct chrisma; corpus os inguis Chri , quae ob ids cramenta dicuntur, quia Ab tegumem
to corporalium rerum virtus diuina secretias salutem earum Esecramentoraveratur, unde ct a secretu virtutibin, res sanis sacramenta dicuntur. Haec ille. Iam ut corm defangua, id est panis, de vinum Dominio mensae, unius
377쪽
-ius eiiislenique sacramenti partes ditae sinit diuersae inter se, non ta
Hen si proprie loquendum est duo diuersa, distinctaque sacramemta; ita baptismum & ehtisina Isidoro non duo proprie sacramenta, sed duae unius, eiusdemque partes , quod Graecis illuminatis, Latinis initiati sue rege irream, utrisci te baptimin, quod vocabulum hie Isidoriri strictiori, &angustiori sensu, non pro toto regenerationis sacramento , sed prsaltera tantum , eaque potiori, ac praecipua ius parte usurpauit; nimirum pro mersione, siue tinctisne, quae proprie
Graece ut omnes norunt. Vnum est inter haee Isidorimento id est sura signa) diserimen , quod scinguis siue calix Euchai
stire saeramentum est ab ipso Domino institutum,& ab Apostolis traditum, chrisma s.cramentum siue sacrum signum est, sed ab Ecclesia institutum, &s olla veterum auctoritate, atque consuetudinein usum re
centum. Itaque Eucharistiae quidem singuli, siue calix pars est essentialis , materiae scilieet eius, quae Eueharistia constat, pars integrans, ut loquuntur, ae plane necessaria, sine qua ipsa Eucharistia eonsistere non potest chrisma verbΥ φωτισμου siue mysterii initiationis Christia- nae pars est duntaxat siue ritualis. una scilicet ex iis caerimoniis, quibus hoc mysterium exornare veteribus placuit; unde est,. quod absque hoe ritu tua nihilosecius constet initiationis sacramento veritas,& partium vere essentialium integritas. Hoc autem loquendi genus, quo Gumc μnguinem Christi duo sacramenta voeant secuti Pionseriorum similorum Patres Theodulsus Aurelianensis anno D mini 97.Synodus Cabilonensis seciuida, anno Domini sis. Ordinis Romani aucti r circa eadem tempora, quorum testimonia stupra al ptianum exhibuimus. Sie etiam Rabanus, de quo breui dicendum erit, anno Domini t m. Fulbertus Carnotensis, circa initia undecimi si li, Dis sit quis rita sacrament id est Dominui corporis o sanguinis. Erist. I. τIta Iuo quoque & Hugo de Sancto Uictore, Sacranunta miratis, id Uιο ρm o sanDin m Christi, accipere debet, vel ,sacramentu unitatis, id mon.de saetis Christi corpore ct μη me coinfirmaturi sed redeo ad Isidoriim, qui hi, quae recitauimus, ista pauid post subiicit , sicut in baptismo peccato- Eecies. lib. i. in remigio datur , ua per unctionem Spiritis sancti cations adhiberare. Quo reseratur utrumque signum, docet; illud ad peccare remissionem,. a ablutio, qua constat bapti simus, eam commodissime significat, hoe ad spiritum, citius unctio familiare symbolumessi Hactenus quidem haec conueniunt. In hoe dis rimen est, quod baptismi, sid est tincti nis ab auctore Christo essicientia est, νωιonu, quae ab hominibus est, milia proprie nisi ad signitiandum, vis esse potest. Isidorus tamen de ea perinde loquitur, ac si eius aliqua eslet vis ad conciliandum nobis Spiritum ; moro Patrum solenni, qui ea quae significantur, signis pas sim uibuunt. Gregorius idem , sed proprie, actine tropo dixerat ιμυλι
378쪽
In cant. i. i.. sinquit in Spiritin Sani exprimuntur; & diu ante eum Prosper, Vnctione Grai .inus sanctificatur, ut intelligat se sacerdotalis oregia dignitatu esse consortem. Inde ex Tertulliano docet Isidorus chris
. via esse de pristi id est Mosaio disciplina, qua ungi in sacerdotium orignum solebant. Ex eodem auctore ista quoque sumpsit, auri ionem dum carnaliter st,stiritaciter procere, quomodo sinquit edi baptismi gratiar Lis actus esse, quod in aqxa mergimur, sed fritatis essetis, quod delictu mundamur. Tuni de mamu impositione seorsim quoque tradit, & quae de ea dicit, plaeraque ex eodem Tertulliano habet. Vn ci ii telligitur eoi tra absurdissimum Bellarmini commentum, chrismilionem & manus impositionem duos diuersses, & a se inuidem distini s is esse, non quod ille se inniat) unum eundemque s eosque ita seorsim a se inuicem administratos adhue suille Isidori temporibus. Hue etiam pertinet , quae idem in libro de Ossiciis Ecelesiasticis tradit,
tum de chrismate, tum de manus impositione; quibus duobus ossiciis duo tribuit ultima illius operis capita, In priori commemorat oleum tibi de ossie. α quo sacerdotes,®itiau, quo Reges Israelis in Christie is. Tom. x. Domini typum olim ungebantur. Sed postquam sinquit )-no- , . . - , ct acerdos aeternus, a Deo Patre coelesti m quo unguento es delibutus, iam non soli Ponti ices o Reges, sed omnis Maesa unitione chrismatis consecratur, pro eo quod membrum sat emi sacerdotu ct regis. Erga quia genus regale ct sacerdotale sumus deops lauacrum νngimuriri oriasi nomine censeamur. Neque plura Isidorus de chrismate. De manus nid ς- impositionem persequitiar: Sed quoniam post baptimum per Disopo' datur Spiritus Sanctus cum manuum impositione, hoc in actibin Anuolorum fecisse meminimis Apsoles. Tum loca recitat ex Aebrum cap.r9. de cf. quibus Paulus quibusdam discipulis . Petrus & Ioannes Samarit i . nis manus imposuisse narrantur. Hi ne pergit, &haee ex Augustino sempta subiungit; Spiritum autem Sanctum accipere possumus, sed ut d rur, Deum inuocamin. Hoc autem a quo potissimum flat, quemadmodum Papa Sanctus Innocentiasscribit, subrciam. Dicit enim non ab alio, quam Discopo fieri licere. Atque hic locum Innocenti j ex epistola ad Decentium supra descriptum recitat. Haee Isidorus: quae diligenter sunt o seruandae Hinc enim apparet primta etiam tum in Hispania unam sitis te chrismationem; non ex Innocentiana& Gregoriana di plina duplicem. Nam eap.r . quo de baptismo tradit, chriunatis extra fronte illiti nullus meminit; quod eo loco non erat omissilms, si ia apud suos id factum esset, non magis quam posteriores, rituu expositores qui v'tramq; chrismatione memorant, quod scilicet ea in suis Ecclesiis seri viderent. Isidorus unam tradit, quia unam factitari in Hispanue Des sis tactat. Hanc autem, quam commemorat, ipsam illam fuist quae
Romae asilis ita, pis ministrabatur, tune primo liquet, quod Per
379쪽
eam nos Christianos censeri, &in Christi sacerdotis ae regis membra inungi ait. Secundb, ex eo quod exSynodo Hispalens didicimus ex consignatos futile in fronte neophytos. Praeterea ex his ilidori disci mus eam ipsam chrismationem ad baptismum pertinuit et Diserte enim eam baptismo concludi atque contineri significat, cum ait, Sed quoniam ρυr Lipsis num per Episcopos datur Spiritus Sanctis cum manuum impositione, post baptismum, inquit. Ergo quicquid Episcopalemmanus impositionem antecellerat , id baptismi censebatur. Chrisma autem manui impositionem praecessi se ex toto hoe Isidori termone manis stum est. Ergo & chrisma baptismi partem, siue ritum habitum suis se necessct est. Unde tria colliguntur. Primum, chrisma illud unicum etiam presbyteris, absente Episcopo, vel si abellet, annuente, fuisse tum ministratum, Cum enim id eliri ima baptismi ritus censeretur, id a presbytero, quem baptismi ministrum esse, nemo ambigit, eadem lege ac ratione qua ipsum baptismum , administratum futile neeelle est. d& bine confirmatur, quod Ilidorus de manus impolitione dicens, de eius ministro diligentemnonet, eum episcopum elle, non presbyterum, de chrismate agens, nihil de ministro peculiare notat; unde colligitur ab omni baptismi ministro indisserenter Dille eliri Cmatos, sue is episeopus seret, sue presbyter. Secando, Hriae etiam sequitur chrismationem Sc manus imp utonem diuersses futile, planeque inter se distinctos actus; contra stulcissimum Bellarmini ibinnium; qui unu in eundemque eite vult. Terti b, Denique hine apparet, quod eruditissimus Sirmondus obseruauit id omnibus istis temporibus iam inde ab anno Domini uero. quo aduersus Luci serianos scripsit Hier nymus, ad Isidorum, chrisma nonnihil ab impositione manus ieiun- suille, ita ut illud quidem baptismo, velut unus ex eius ritibus,
proprie adhaereret.&una cum eo ministraretur , haec vero ab Episcopo, si quis eo absente bapti Eatus ellet, aliquanto post conferretur. Atque hanc posteriorem caerimoniam consimationem vocatam sui sie, ex Eucherio, siue Hilario, de aliis supra audiuimus. Iam de ipsa nutinis impostione docet ex Augustino Isidorus quod peream Spiritus Sanctus ab Episcppo dari dicitur, id ita ei te accipiendum ut intellig. imus non ipse proprie Episcopo Spiritum dari, sed videtur, est inaο- cari; quo id ipsum confirmatur quod supra ex Augustino audiuimus t manus tm a uionem nihil aliud mille quam orationem super homine non
adeo ullum proprie dictum sacramentum. Libet hic commemorare,
quod est ab eodem Isidoro in alio opusculo proditum, Iutropium quendam Ecclesiae Valentinae in Hispania Episeopum scripsi . ad PM Lib. de si ptipam It anum valde utilem epistolam , in qua petebat ab eodem pro quare baptizatu infantibus chrisma pol haec rectio trafuatur. Haec certe eruditi
380쪽
ae legitimo & Christo instituto saeramento habitum. Cur enim quae sunt eiusmocli fidelibus administrentur , stultum & abGrdum est virum eruditum ignorare aequaerere. Sed Eutropius scilicet eum per baptimum a Christo praeceptum Spiritum Sanctum accipi ex si eris litteris, de ex omni Ecclesiae doctrina didicisset,non immerito a bigebat, quorsum baptizatis .haee unctionis carrimonia adhiberetur, quisque et iis esset vita, , cum Spiritus donum , quod ea significatur, iam abunde per Cliritu baptisinum praestitum esset. Atque haec de Udoro SUM.
unctione : adeoque meram esse baptimi caerimoniam. I U
xulis P. Aurelij caui alio fuse refellitur. Eiu dem comme . rum explodi ur ngenti, chrismationem fuisse ipsam man-
impositionem. Hoc eNο loco adhue erat apud Hispanos chrismatio annotaptimi saeculi XI X. Quid vel in ipsa Hispania vel in vicina Gallia,
Occidentis prouinciis de ea deinceps toto septimo saeculo statutum sit, Jcanaliquid in hoc negotio mutauerint illae Ees ae , nos latet, qui nulla eorum temporum habemus in alterutram partem ea de re testimonia. Tantum monebo Sardorum, &Hispalentium,&Isdori ipsius exemplo nos doceri, quod Innocenti j de Gregor ij epistolis Romae decreta, atque instituta ellet duplex chrismatio, una precbyterati v extra frontem, altera in fronte episcopalis, eo minime est se, ut utraque in exteris quoque Occidentis prouinciis recepta suerit; .cum & Sardi , qui Gregorij, & Isidorus atque Hispalenses, qui Inno
centi j leges norant, una tamen chrismatione ex veteri suorum more contenti, alteram a Romanis oblatam spreuerint.
Sed in ipsis octivi saeeuli initiis illus rem habemus ex Britanni scriptorem Bedam, quem anno Domini s. salosio stincti inestes . tis constit. In eius viri monumentis quaedam sunt, quae huic disputa tioni non parum lucis asserre possunt. Ae ipsam quidem Angloria xonum in Britannia gentem, ex qua Beda erat oriundus; morem Romanum , ut in caeteris, ita & in hae parte ab eodem illo Augustino, Gregorij discipulo,accepisse, ὶ quo ipsum tau istianismum acceperant, se minime