장음표시 사용
471쪽
lam edituri non solere a diuinis viris unum idemque symbolum adhiberi: qualiter legimus aliud suis te ab Ilaia in curando Ezechia, aliud ab Elis eo in mundando Naamane signum usurpatum. Sed cum plurima eiusdem generis mira fiunt, nihil vetat virum idemque ut in re vulgari ae paene ordinaria , symbolum adluberi. Ita Moyses qui essent a serpentibus laesi, eos omnes uno eodemque adhibito fiagno, & quidem , Deo praescripto, nimirum serpente aeneo, sanauit. Ita & Apostoli, Apostolicorumque temporum presbyteri; quod illa, cuius charisma habebant, sanatio, licet miraculosa , plurimis
tamen contingeret , ac paene vulgaris in Ecclesia esset in ea procuranda unum idemque, ut plurimum , symbolum adhibebant, sciliaeet oleum; Eo impensius quod eius usus ne apud Hebraeos quidem, e. quibus multa Christus& Apostoli mutuati sint, in hoe gens re ignotus esset ; quod E Grotio supra diximus. Caeterum quod
res usitata esset, non ideo neeessariam, perpetuoque ustirpatam
iste ei ediderim, quasi virtus miraculi ei quod ait Bellarminus auligata esset. Nam & Apostolos, quos Marcus complures oleo vi xille, & sanasse memorat, etiam aliquos sine oleo curasse scimus. Nihil vetat presbyterorum eandem filisse rationem. Apud virosque oleo ungere usitatum, spleniae, ae ut sie dicam, ordinatium in hoc ere erat, perpetuum, necessarium , fixum , immotum , ac inui ille non erat. Cur ergo inquie) dixit Iacobus, Orent super segrotum ungentes eum Meo ρ .ia inquam plaerumque ita feri sol bat. Charismatis illius usim describit ab eo, quod ustatum de selenne erati, tametsi&aliter fieri posset, imo etiam interdum fieret. Ita de Orationem praeci, it, sine qua tamen multos ab iis qui isto dono praediti erant, sanari potuisse, imo de sanatos esse veritimi te est, & sine ea etiam situm sacramentium eonstare ij ex aduersiariis satentur, qui formam eius enuntiatiue ut loquuntur , in recit tam valere existimant. Non ergo Iacobi consitum est hoc loco hominibus sanationum dono praeditis legem prescribere, ae veluti trabalibus elauis ita defigere , ut ne latum quidem unguem ab ea discedere debeant. Tantum fideles aegrotos hortatur, ut eorum operam ad valetudinem recuperandam adhibeant. Ipsi quid acti ri fiat, de qualiter hoe iis beneficium praestituri , exponit ea commemorando , quae illi ut plurimum in hoc genere agere i
Qiuinto Bellarminus ex his Iacobi verbis, & oratis frit siluabit
infirmum alleuratit eum Dominin, sic argumentatur. Haec, sinquit promis io abs lata es, πραde referri non potes praecipue ad comparalem sanitatem. Nam aut semper sinati fuissent agroti isti, qui FVGanruti νt. Iaco praescribit ,.aηt Si semper crgo nulli
472쪽
fuissent moraui Apostolorum tempore, nisi iri qui Iacoba non obediissent, qui paucisiimi fui sent. Et praeterea sanitri corporatu quia non semper villa est aviniae non etiam semper obtinetur a Deo, quicumque sit, qui orat, etiatust donum habeat curations. Quare non semper j .maba πω qui ungebant'. Ergo vel falsa es absoluta ista promisso Iacobi, quod cra non pote se, aut quod ver imum est, ad animam praecipue, 9 ab solute referenda est. Respondeo primo hoe argumentum in Adue strium non minus , imo magis, quam in nos valere. Nam ii absoluta est haeMaeobi promtilio, sique ad animam priccipue de absolute reserenda est , ut iste vult, aut semper saluantur aegroti illi, qui unguntur, ut Iacobiis prςscribit , aut non semper. Si semperierio nulli damnantur nisi aliqui ex iis qui non unguntur, Uti paucis limi sunt,adeoque saluantur etiam ij qui fine vera fide es poenitentia, ex more tantum, unguntur tales enim i pevngip tam est quod eis longe abstirdissimum. Si non semper, ergo salusa est abs bluta illa Iaibi promissio, quod erim fieri non possit, ns celsario concludendum est, vel non ei se illam Iacobi promtisionem absolutam, vel certe de animae salute, non esse intelligendam, quod utrumque tamen ponebat aduersarius. Seeunta , Iibid quicquid est argumenti, Iacobum ipsim re I E serit. Ille enim quicquid obstrepat aduersarius de corporis sanitate manifestissime loquitur, ut
supra demonstrauimus, ae ut omnes hactenus interpretes de vel res A recentiores constatiunt, si unum sorte Maldonatum exceperis.
Quin &ipse Bellarminus parum sibi constans de vi veritatis victiis alibi haee ipsa Iacobaeae promissionis verba , oratio fidei fluabit in immam de corporis non de animi curatione accipit, ubi de tribus suae unctionis effectis disputans, S. Iacobus, inquit, breuisii ne omnes tres essectus sacramenti huiuι complectitur, ac primo incoit a leui mo , id e s a sanitate corporati, cum ait, Oratio fidei salvabit infirmum. Ergo ex ipse Bellumino, etiam corporalem sanitatem iis Iacobus pollicetur, qui uncti fuerint. Ergo tam in ipsit in quam in nos valet allatum argumentum. Cum enim ipse quoque conc dat his verbis, oraria fidei salvabit insimum , sanitatem eorporalem comprehendi, aeqtie in ipsum ae in nos se agi potetae Aut semper sanantur aegroti illi, qui ex Iacobi privseripto unguntur, aut nono Sihoe dixeris,salsa etes bi promimo. Sin illud, ergo nulli moriantur, . nisi qui ex eius praetcripto non ungantur, quod viriumque ut liquet ) vehementer absurdum est. Itaque necesse eli tibini, si sua tueri, sibique constare velit, liniae quam in nos torquet obieeti nem, ipsam siluere, quod si fecerit, nos quoque eadem opera suis illis vineulis, exsoluerit. Neque vero eum iuuat, quod Iacobaea unctione corpus. quidem concedit, sed . tamen minus praee Pae
473쪽
Pue , quam animum , quodque hoe eius effectium exteris leuius esse astirmat. Fatemur pluris esse animi , quam corporis talitatem. Donamus etiam id quod isti, tametsi liquido assumunt, nem-Pe simitatem corporis non primario sed secundario tantum hie promitti , non ideo tamen hinc se explicabunt. Nam qualecumque sit bonum corporis sanitas, & quoeumque loco ea promittatur , seu Primo seu secundo, seu tertio , id ad rem, quam agimus, nihil iam terest. Satis est, quod eam clare promittit Iacobus, & quidem e dem verborum sorma, qua quae ad animum spectant, id est ut viile aduersatusὶ Meuiationem moti . ct remissionem peccatora/m. Ergo hinc euadere non potest, quin telum, quod in nos frustra mittit, in
se totum admittat, eoque adigatur, ut vel neminem storiim unctorum mori defendat, vel certe mentitu insuisse quod absit Iacobum dicat, qui sui quidem iste vultὶ corporis finitatem iis pollies
tur scilicet quos aliptae Romani more ac ritu sto perunxerint. Praeterea ut vi seliabeat Iacobi locus, certe isti negare non possunt nam donum, quod Paulus si ἰαματων vocat in prima illa Mpostoli ea Eeelesia diu viguisse. , Atqui si haee valet Bellai miniana a gumentatio,' ea perinde hine conficiet nullos tum mortuos fuisse aegrotos, iii si si qui eo dono praeditos curando morbo minime adhibuerant. Quas vero tam facile tamque certum remedium spreuule
illius temporis fideles erediderit. seumque aegrotos Oleo vngebant Apostoli & alij eodem eliarismate praediti , eos sanabant. Alis, i aegroto opem poscenti oleum situm illos negas lenon conredet Bellarminiis, ergo nulli tum in Ecclesia aegroti moti tantur, nisi qui vel Apostolos, vel alios eo dono praeditos minimδ eersiuerant, quod cum abfridum exi sumet Bellarminus, neces Iario ipsi fatendum est vanam de Aphisticam esse suam illam algumentationem ex qua id concluditur. Uod ut elueefuit obseruandum est& Apostolos, & hos presse teros qui apud Iacobum commemorantur, de caeteros denique, qui vel curationum, vel aliorum miraeulorum dono praediti erant, nihil in suo quemque genere aggresses esse sine fide. Alioqui enim si quid aggraei ellent de cuius euentu non suissent certi, se & religionem Christi ludibrio expositissent. Iam
vero , hoe erat istud donum, non ut miracula quoties vellent dein quos vellent nullo discrimine in pro sua libidine ederent, sed quoties id ad gloriam Dei& hominum tautem utile erat. Id autem diiudicabat idem ille spiritus qui eos in his regebat, citiusque nutui, atque arbitrio se permittebant. Quod ergo quaerit Bellarmiunus, An semper lanati fuerint, qui laeo o illo oleo rite unctis
rant, aio semper sanatos sitisse. Clara enim Sc certa Iacobi promictio, oralia suci sal bu Insinu inti Q d idem colligit nullos.
474쪽
fuisse tum more os aegrotos, nisi qui non hoe niodorem essenti id quoque admitto. si enim sanati , quotquot rite uncti, certe nubii mortui,nisi qui non uncti. od postremo ooncludit, Ergo paucissimos aegrotos illo tempore mortuos sutile , id vero nego ex saperioribus confici. Non enim quod iste temere ae salse supponit uncti quieumqtie id poscebant; scis ij tantum quos morbo linerari& gloriae diuinae, & ipserum silutis intererat. Sin aliter e set, an autem ita elliet, qui dono hoe pollebant, certe ex spiritu Dei intela ligebantὶ oleum omittebant. Vid autem ait Bellatininus nause; per senatu fulse. qui ruebantur, praeterquam quod eum auertis I cobi verbis pugnat, qui ait aratu e siti seruatum iri otam , prudentiae Apostolorum & aliorum hoc dono praeditorum, adaeriatur. Fingit enim iste Aoostolos etiam quos certo nesciebant sanatum iri, iis oleum situm adsibuille, quod si feci issent, & ibi im, de Domini nomen ludibrio, ut diximus, imprudenter expositum luissent quod non est de tantis viris credibile. Itaque Paulum tametii hoc satim tionum dono praeditum neque Timotheo stomachi infirmitate, Se liis morbis laboranti, neque Trophimo Mileti aegrotanti unctionem illam administrasse legimus; quem tamen virorum carissimorum valetudini consultuna euviui se non est dubitandum. Sed obstabat nimirum hule eius cupiuitati spiritus, quo regebatur, nutus atque arbitrium, sine quo in hoe genere nihil vel Paulo vel exteris Dei ministris licebat. Eadem ergo haud dubie filii eorum presbyter riam ratio, de quibus hie Iacobus. Nunquam illi sta tionum d num, quo pollebant, numquam oleum, quod eius symbolum Grat, dispensabant. nisi iis quibus intelligebant spiritum velle id admitti strari. Hoe ereto Iacobus hie in primis suppon: t ut loquuntur cum ait, Oratis sides fluabit infirmum , imo hoe se requirere A ipsi significat, quod orationem , eui id effectam tribuit , vocat Ox.tizarem fidei , quod non dicerer, nisi orantis certam de euentu fidem elle intelligeret. Non ergo quositis aegrotos temere ae sine ullo dicerimine, presbyteris via vult, sed eos tantum qui rite de ex ipbritus voluntate uncti ab iis fuerint, morbo liberatum iri intelligit. Eodemque modo aecipienda sunt prima illius verba, Iu.lucat presbyteras Ecclesia, ct orent super eum , rugentes eum oleo in nomine Domini. Haec enim verba, ct orent super eam, finem signifieant ad quem illi inducendi sint, nimirum vi oreηt 9,ungor aegrotum, idemque quod H hoe loco valet particula ct quo sensu saepe in sacris litteris eam usurpari seiunt, qui eas eum aliqua diligentia legerunt. Presbyteros ergo oraturos, de uncturos aegrum significat, imo id vict-ciant praecipit; sed recte dc legitime ; hoe est. ea lege, qua ista admia tisirati decebat, ita ut spiritus voluntate administrarentur, non ex
475쪽
propcla ac priuata cuius ue cupiditate. Ergo verum quidem est quod ait Bellarminus , sanitarem corporalem quia non semper utitu est animae, non etiam semper obtineri a Deo. Sed inde non sequitur, quod ille continuo addit, ne eos quidem qui donum curationis habebant semper illam obtinuise ; quia nimirum numquam illi cuilicquam fidelis curationem aggrediebantur, nisi cuius animae utilis ecset corporis simitas, quod, ex spiritus quo ducebantur iudicio, intelligebant,
sexto obiicit aduersarius illa Iacobi verba , risi tu peccatu fuerit
dimittentur ei, in quibus negat tergiversationi locum ese. Expresse enim ad animam referri: donum autem curations ad corpus pertianuisse. Ego fateor ill a verba beneficium spirituale signifieare, remissionem ei licet peccatorum ; adeoque ad animum pertinere. Dfieri, ut unimo Iacobaeaia finitatem corporis ex dono sanationum miraculose restituendam non pertineat, Nego. Nimirum virumque beneficium sepe Dominus simul ae semel iisdem confert , t metsi non semper. Ita Christir paralyti eo & peccata dimisit, & v
letudinem restituit, Itaque non ex eo quod istis aegrotis peceat ' hrum remissionem pollicetur Iacobus, sequitur administratam iis unctionem ad sanitatem eorum corporalem minime pertinuisse. sed inquis) interdum tamen eorum eorpora sanabant Apostoli quorum animae nihil conserebant. Nihil enim vetabat donum lana
tionum vi R caeterorum miraculorum, etiam ad infideles de incredulos exporrigi. Ergo si de eo hie intelligeret Iacobus remissionem peccatorum, non sie simpliciter iis promitteret., qui uncti ecsent, Ego vero id sequi nego. Non enim hie in genere de quibus uis aegrotis loquitur, sed de Christianis qui in Ecclesiae communi ne degebant, in rinarur quu in vobu' inquit. Ecclesiam enim allo- suitur. Ergo & de Ecclesiae homine proprie intelligit ; quasi dicat ii quem ex verbis infirmati contigerit. Ei aduersarii non alios,quam baptizatos, & ad Christi Domini peculium pertinentes suo oleo inungendos, hine probant. Iam iis qui sunt huiusnodi, id est vere Christiani & quod ait Iacobus, ex vobis, Nego sanitatem diuina
benignitate restitit, sine eorum peccatorum remissione quibus morbus, quo liberantur, accersitus suerat. Itaque Iacobus eum de istis proprie hie loquatur, non dubitauit post corporis sanitatem , ped-catorum quoque remissionem ipsis polliceri. Caeterum non eo proprie ac primario spectasse illam, quam commemorauit Vnctionem; sed tantum secundario, & nos infra contra Lduersarios demons rabimiis,& ipsa oratio Iacobi clamat, qui corporis quidem sanitatem primo ac simpliciter absoluteque promittit ; peccatorum remissio
nem secundo, ac conseqxienter, de cum h*: hypothesi, de si in L peccat.
476쪽
peccatis , remittentur ei; Quo apertὸ signifieat istius unctioni
perpetitum quidem ae necessarium eiseetiam esse corporis filiatio arem; non ita peccatorum renu nem, quae nulla hie est, nisi eum ae frotus morbum aliquo peerato ipse sibi accersivit,Tum demum enim Devin peccata illa ipsi quoque remisi um. Saepe autem contingitiva: fidelibus morbi , non ob ulla peccata , sed ad ipse rum probatione immittantur. Itaque eum morbus erat posterioris huius generis apraret corpus quidem fanatum fuisse , peccata quae nulla huius. modi erant, ne reiarissa quidem tum sitisse. Vnde videre est morbi curationem proprium ac formale set loquuntun huius unctionis es sectium suille, remi oram peccatorum huic per accidens , dc exconsequenti tantum accessisse. Sed de his infra pluribus. . Superest leptimum idemque ultimum argumentum Bellumini.
Omnia alia, inquit ) qua habentur in ida Di ia , fue -nte
hunc iachim, siue distea, non ad eos flos pertinent, qui t tuebant, . sed etiam ad nos, qui posea futuri eramus. Patientes estote. Confirmate corda vestra, Nolite iurare. Confitemini alterutrum peccata Vestra de caetera , Igitur etiam illa , qui eodem tenare verborum in medio posta sunt. Infirmatur quis in vobisὶ Me. ad nn perimeret. Haec astems de dono curationis intelligantur ad nos non pertinebunt quibus
scilicet deest hoc Disum, qaod rarisiimtim est, ct non semper haberi potes. Erra ista non de curationis dono intelligenda sunt, sed de sacramento, quod semper taxat o facile a quolibet haberi potest. Res
pondeo non omnia praecepta, quae uno eodemque libro siue tractatu continentur, esse unius, eiiisdemque generis. Nam ut care
in discrimina mittam, clariun est assirmativa praecepta, quibus achiis aliquis iubetur, alia ad omnes omnino fideles pertinere, Ut praec plum de Deo de proximo diligendo,alia ad certum tantum fidelium ordinem, ut praeceptum de danda eleemosyna, de similia. Cuius discriminis ratio manifesta est. Nimirum pricepta omnia inlim tiua in iis quibus praeeipiunt, eius actus, quem iubent, facultatem ac copiam, ut loquuntur, supponunt. Si ergo is qui iubetur , actus huiusmodi est, ut eius peragendi omnibus omnino fidelibus facultas sit, praeceptum quo iis iubetur, ad omnes pertinet. Itaque cum nomo homo sit,cui non sit a natura facultas concessa, qua amatur, amparet, amandi Dei, proximique diligendi praecepto omnes de ubique&semper teneri. Sin is actus, qui praecipitur, huiusmodi est, ut vel non omnibus, vel non semper, aut ubique eius fungendi facultas de copia sit, praeceptum, quo is actus iubetur, non ad omnesi nee ubique aut semper, Ied ad eos tantum pertinet, quibus ea fac ips est, proque tempore, ac Ioco, quo ea ipsis saeuitas erataque dandae
'ri inqsynet ytaecepto non alij, neque alibi aut alio xempore ten
477쪽
4hur, quam quibus, quando, & ubi ea ilippetunt , quae sunt ad eam
dandam necessaria. Neque enim ea omnibus, aut ubique aut semper adsunt. Iam. hoc Iacobi praeceptum asstrinatiuum est. Actus autem quem iubet, est adhibito oleo de precibus AEgrotum ino ho liberare. Eius autem aetiis fungendi iis tantum eopia ae facultas suppetit, qui donum i mationum a Deo habent. Ergo non ad alios pertinet quam ad eos, qui id donum diuinitus acceperunt. Acut inepte fureret, qui ex eo quod Christus sitis apud Lucam praeci- LM.is. D. pit, ut eleemosinam dent, colligeret etiam egenos, quibus nihil omnino est, quod donent, eo pix imo teneri, quod scilicet ad eos pertineant alia praecepta quae in eodem loeo leguntur, ut hoc, Quaerite ibid. veri A H. yrimum regnam Dei ct iustitiam eiis; de hoc, Notite timere, pus grex de illud , mi lambi robi praecium, o lucernae ardentes in m tribin vestri , dc alia complura, quae in illo Christi sermone habentur, Ita plane nune ridieulus est Bellarminus, qui Iaeobaeum illud de sanandis olei unctione aegrotis etiam ad nos, qui curationum dono caremus, pertinere ideo contendit, quod vita quae in illa Iacobi psrieope continentur, ad nos pertineant. Sed quo res tota clarior nat, alia exempla Iambaei huius negotii plane gemina, afferenda sunt. Legimus in priore Epistola ad Corinthios hoe Pauli praeceptum, comconuenitu νnviuisque νestrum psalmum habet, doctrinam babet, apoc lypsim habet, linguam babet, interpretationem habet, omnia ad ad cationem flant; quorum verborum, interprete Menoehio Iesulta, hie est sensus, ego vobis sum auctor, vi quotiescuntque conueniris ita snt inter ros omnia constituta, ut alius quidem cantuum, alius doctrinam proferat, alius peregrino sermone loquasur, alias reuelationem promat, alius adhibeat interpretationem , NAM. Ecclesia utilitatem is cuncta referantur. Tum prieipit Paulus de modo & ordine, quo
prophetandum sit, & peregrina lingua loquendum, me lingua q i
loquitur, linquit) secundum duos, aut νt multum tres, ct per partes, o νηπι interpretetur. Item. Prophetae orem duo aut tres dicant, ct I ii ς; τ' ri diiud cent. Quod si Ar reue Litum fuerit sedenti, prior taceat Po- ' testu enim Omnes per singulos prophetare, ut omnes discant o stin es r. Cot. u i .exhortentur. Alibi in eadem epistola praeeipit Apostolus quo h bitu mulieres prophetare debeant. Onanis inquit,) mulier orMis, prubetans, non velato capite, deturpat caput suum, unum est enim ac si
Idem iubet nos aemulari spiritualia sid est dona spiritus sancti in
maxime autem ut prophetemus, ct amulamini sinquit; prophetare bIstqui linguis nolite prohibere. Haec Paulus. Nune a Pellarmino, quaero, an haec ad nos pertineant' vi sint scilicet in conuentibus notas, alij qui canticum, alij qui docinaiam proferant, alij qui per E a inno
478쪽
strino sermone loquantur, alij qui interpretierat ri alij qua reuelis,
nes Promant ut omnes certo ordine Prophetenti ut sint item nites
nos mulieres prophetantes ὶ An deniqMe iri animulari, ae sectarit,neam tir, quod iste praecipit nimirum ut ProPhetemus t ne abit ut in. Aduersarius. Atqui inquam, ista iri ea epistola ieris a caetera paene omnia re quae antecedunt, oc quae cons uuntur lios loeos ad nos pectinetu. Ita est, sed res iPsa clamat tamen non id alies ista pertinere, quam ad cos inter qMos vulgaria sint illam
rhetandi, & lin is peregrinis loquendi dona, quae eo quidem
to inter Christianos ubique obuia familiaria erant, nostis temporibus vel nusquam pune occurriarit, vel certe rarissima sunt, si qua tamen sunt.) icaque nemo Drara victor, cum quae Paulus dehoriim visi praecipit, supp0Π-iH in iis , quibus P cipit, huiuimo di siri tu chnoimata , ea quς pr cipit tu Prima quidem illa Ee
etesia locum habuisse, iii nostra nuDc Dori habere. Ergo eadem quoque est laeob i loci ratio. Cum ei im is achias, quem Deobus p iei sit, sanare i Ilicet aegrotos pdhibito aleo, donum curationum, eiusdem cuius erat propheria o risma, ordinis, in iis . de quibus Io quitur si nonati elarum est d veteres apud quos vigebat hoe do num Iacobi praeceiitum pertinerς, Ad nos , apud quos illud desit. non pertinere, etiamsi caetera huius epistolae praecepta.ad nos quo que spectent. Hoc enim viroriimque Praeceptoriam discrimen ne eestario exigit ipsa rerum, de quibus praecipiunt, diuersitas. His ergo Bellarmini caeterorumque aduersariorum Glutis obie ctionibus, eonclusum esto Iacobum his verbis de corporali aegro rum sanatione ex miraculoso curationum dono loqui, quod & ve teres omnes, ut postea app rebit, senieriint, non adeo de nouo illo extremae unctionis sacramento perperam hine aduersatij, nulla ue ratione eruere conantur Od tametsi satis iam ex iis quaeisputauimus, pateat tamen id initi per aliquot rationibus ex aduerasani dogmatis cum Iaco a sententia comparatione ductis , demon
strate ope preti qm Vi αμ γ ne quis superia dubitandi iba
479쪽
Dmonstratur unctionem Iacobaeam alimam esse ab extrema ad--uersariarum unctione l. arg. inde sumptum quod haec adaniamum pertineat, ista ad corporis curationem referebatur. Vi dicantur a Bes m. fro u verba Iacobi σώσει καμονb..εω-
E sto ergo nobis prima ratio, ea quae , Caietano secundo lom po
sita est quaque Bellatinii ius aduersiis quosdam E sitis, Marci vimetionem probauit non esse sacramentalem ; Vnctio , Iaeobo eom memorata hunc aut si lum, aut certe primarium ac pr eiptium habet finein, ut aegrotum, cui adhibetur, morbo liberet, unetio aduersarioram hune snem, neque selum, neque praecipuum , imb ne om- asino quidem faerumque habet, ergo unctio aduersariorum non est Iacob a unctio. Minor propositio , siue t. loqui in tun assimptio manifesta est primo ex iis, quae silpra ex aduersariis attulimus, eum quod de quale sit hoe eortim dogma constitueremus. Nam tametsi indefiniendo suae huius unctionis fine vehementer inter se dissentiant, in hoe tamen omnes consentiunt, quod negant eam ob sanitatem corporis aegroto conferendam praecipue, ac primario adhiberi. Imo Maldonatus unctionem Apostolicam, quam eandem eum si a mille vult, plane negat propter curationem corporu adbibitam Disse. Caeteri etiam sanitatem eorporis suae unctionis finem esse concedunt quidem, sed non per se ac proprie, neque absistute dc primario ae iam cessario, verum per accidens & conditionaliter, si aegroto ad animae salutem expedit. Itaque hunc suae unctionis effectum ait Emus recte scholastieisse κndarium , seu miniu principalem vocari: neque enim propter eum principaliter hoc sacramentum institutum esse, sed propter alios spiriti tales, Qti in Se istos clarum est non vlim , neque sponte sed inuitos propter hune Iacobi lociam , de propter Veterum de unctione sententias ed compulses fuisse , ut sanitatem sitae vitistionis aliquatenus finem esse dicerent: quia scilicet intelligunt , nisi hoe dicant, unctionem suam plane, penitusque a Iacobi de veterum unctionibus fore alienam, in quibus sanationis mentionem perpetud fieri vident, absque libe incommodo ret, omnes una cum blaldonato rotunde confiterentur oleum suum minime ad corporis eurationei,
480쪽
lias tum de sacramenti natura in genere tum de huim pros evnctionis ratione philosephantur. Sacramenta quidem noua Ie nimis, non corporibus sanam is instituta esse s ut est apud Estium) omnes docent, illudque Augustini semper in ore haiant , Totum, quod salutaribis agitur sacramentis ni u ad stem futurorum bonorum, qui
ad retentionem, vel adeptionem praesentium pertinet. Baptismum i me, dc Eucharistiam ad corporis commoda, vel ad huius vitς bona munime pertinere palam est. Ideo Maldonatus errorem elle ait, quod
putemus illud sacramentum fuisse institutum ad curationem corporis , sacramenta enim linquid non sunt medicamenta corporis sed animi. Quod vere recteque in nos dictum esset, si id, quod iste nobis tribuit,r uera sentiremus. Sed ille quidem solens mentitur , nobisque Per sycophantiam ea affingit, a quibus, ut qui maxime, absimus. N que si qui ex nostris oleum ab Apostolis in curandis aegrotis olim adhibitum , sacramentum fitille dixerint miraculosae illius curati ius, eo essicitur, ut in alia sententia Herin: Isti enim si qui sint, sacramenti voeabulum late Ampserunt, quo sensa apud veteres pactsim occurrit, pro saero euiussi bet rei eti3m miraeulosae signo, nori autem proprie ac stricte, ut nune vulgo in Theologicis utrarumque partium scholis intelligi solet, pro stata , ae Glenni peipetuaque religionis eaeremonia a Domino Christo ad gratiam suam ' designifieandam & exhibendam instituta. Huius generis saeramenta non ad corporis, sed ad animi curationem omnia pertinere. libentii sine Maldonato assentimur. Ergo cum isti νnctionem sitam sacramentum illius generis esse statuant, necesse est eos, si sibi consentanea loqui velint, illud quoque quod nos diximus, confiteri, scilicet huius siue unctionis finem nullum este corpora curationem. Sed &ex iis, quet de sita unctione dicunt, ae sentiunt, idem quo ue euia delitissime colligitur. Primo enim totius huius mysteri j tbrmam his verbis, quae a presbytero super aegrotum pronuntiantur, contineri volunt, Per i tam sanctam unctionem 2 suam pii simam miserico diam indulgeat tibi Deus, quicquid desiiquisti per visium, auditum , g sum, odoratum ct tactum. Amen ; ut in Concilio Florentino eoim stitutum esse, & ex Tridentino colligi ait Toletus. Atqui his verbis nulla habetur sanitatis mentio. Ergo istos fateri necesse est
surationem nullum esse suae unctionis finem, adeoqile neque eis inim per se, & si sanatio interdum eam unctionem consequitur, id mere per accidens contingere, non ex rei ipsius ingenio, quae plane ad aliud comparata est. neundo. Idem ex eo' confirmatur, quod
omnes consentiunt aegroto sanitatem per hane unctionem conservi conditianate ininum. Atqui sacramenta ut sacraruenta absoluam, i
ste talo, ba mi occum. Quae ratio ita taluta commouit, ut eoi sessus