장음표시 사용
61쪽
. mulieris ercalionem lata est, et in hominum natura coaIuit., Qui enim matrimonium contrahit, parentibus relictis , uxoris coniungitur, ot tanta sit coniunctio, ut duo una caro existi- mentur. . . Divinus porro Apostolus recitata lege matrimonii, . ostendit eam in spiritualibus quoque nuptiis elueere, et V i-- foratur : sacramentum hoc magnum est; ego autem illeo in, Christo et Ecclesia. Ipse enim, superno Patre relicto, coniunca lus est Ecclesiae. . . Non omnino, inquit, in Cluistum et ris clesiam nuptialem legem translusit si 12). Nequo aliter S. Athanasius Apostoli verba exponit; scribens enim de virginitate : . Audi, inquit, ancilla Christi, et quis cumque Salutem quaerunt, et auseullant Verba oris mei, et . accipiant aures tuae a Deo inspiratos sermones : Hoc enim my
, terium, in Imit divus Paulus, magnum est, eo quod omnis, quis agglutinatur uxori, ambo unum corpus sunt 13). α Et ante hos omnes Origenes : α Scriptum est, inquit, in , lege : Propter hoc relinquet etc. Haec quod allegorica mysterias contineant, Paulus cum in epistola sua hoc ipsum posuissola exemplum, pronunciat dicens : Mysterium hoc magnum est, . ego autem dico in Christo et in Ecclesia. Quod autem oporteat, hoc otiam secundiam litteram custodiri, ipse Dominus et Salu . tor docet, dicens : Scriptum est propter hoc ete. elostendit . utique observanda esse haec etiam secundum litteram , cum, adiicit : Quod ergo Deus coniunoest, homo non separet ). Origoni autem praecessit s. Irenaeus qui scripsit : . Nam, quum de vitae huius coniugio scriberet Paulus , hunc in s modum est loculus : M Tarneniunὶ hoc magnum est; ego autem, dieo in Christo et in Ecclesia ll 5 : exprobrans gnosticis , quod Paulino lextu abulerentur, eum transferentes ad ea comi gia, quae in Pleromate sunt, ut ipse loquitur, eum Apostolus loculus sit do coniugio christiano.
ill) Theodoreti interpretatis, in epist. ad Ephra. V. 11. 12. 15. opp. edia Paris. 1602. lom. III. l δὶ Lib. De virginit. n. 2. Opp. ed. Maur. iom. II. Pag III. stlιὶ Hom. X. in Num. Opp. ed. De la Rue , tom. II. pag. MI. lib) Adv. haeres. lib. I. cap. VIII. n. 4. ex Billii versione.
62쪽
CAP. I. ART. III. DE VERIT. SACR. MATR. EX TEXT. S. PAULI. 43
His veluti sigillum adiicimus auctoritatem Rom. sentificum,
ex quibus S. Leo M. in ep. ad Rusticum eamdem exhibet verborum Apostoli interpretationem Scribens : α Cum societas, nuptiarum ita ab initio constituta sit, ut praeter sexuum, coniunctionum haberet in se Christi et Ecclesiae sacramen, dubium non est, eam millierem non pertinere ad matrim
. nium, in qua docetur nuptiale non fuisse mysterium is 6). . Et haec quidem attulisse sussciat l 1 T). Interim ex liis patet,
haud paucos Veteres Apostoli Verba exposuisse de coniugio , qualenus aut ante Christi adventum typum gerebat futurmo coniunctionis Cluisti cum Ecclesia , aut post eius adventum, eamdem coniuuetionem ae mysterium incarnationis in se r praesental , cuius Signum ac Symbolum est, et quidem efficax gratiae ad munia implenda, quae ibidem Apostolus coniugibus christianis commendat. Neque his Patribus alii adversantur, qui benedictionem seu vim gratiae conserendae coniugiis chri lianorum repetunt ex benedictione a Christo adiecta in nuptiis
Nulla igitur ratione omitti debet argumentum biblicum quod licet per se, ut monuimus , minus efficax ad probandum videri possit, quo sensu Τridentiniim aifirmavit, Apostolum in adducto textu innuisse Christum gratiam conferre, quae amorem naturalem perficeret , conjugesque sanctificaret ;si nihilominus spectetur sensus traditionalis vel a primis E clesiae seculis tum in sacramentariis ac ritualibus libris , tum a
117ὶ Nonnulla alia cf. apud Salmeron. Diss. cit. necnon apud Bolaeum in Traite des e dehemens du mariage, chap. II. 118) Quod caimet comment. in h. loc. animadvertit scribens : a Coniugiumn Adae et Evae typus erat coniugii inter Iesum Christum et Ecclesiam ; hoc veron inter Iesum Christum et Ecclesiam forma eSt, atque exemplar illius, quod is inter Christifideles habetur. Hoe Salvator ad Sacramenti dignitalem evexit, is eiqne gratiam suam tribuit, vel cum adsuit nuptiis canae, vel cum doeuit aut m per Ee , aut apostolos suos fidelium coniugium imaginem esse unionis eius-n dem eum EccIesia. nCI. etiam Tirinum hic, nee non Biblia marirna p. Io. De Ia uaye tom. XVIII. in h. loe. sive Controvers. Dei. Controv. XXVII. De matrimonio.
63쪽
Rom. pontificibus ac SS. Patribus passim , atque ab interpretibus catholicis receptus, atque ex communi scholasticorum consensione, qui huic inniti textui Paulino consueverunt ad sti tuendam veritatem sacramenti matrimonii, vim omnimodam ad probandiun Paulinus textus Oblinet. Saltem Veleres OmneS, qui sacramenti vocem hoc tu textu ab Apostolo adhibitam consuerunt in Sensu sacramenti presso sumpti de signo sacro et efficaci gratiae, totidem sunt locupletissimi testes veritatis huiuς sacramenti, quae iugiter in Ecclesia clu istiana seu catholica
0uid mirim , si haeretici non acquiescant huic biblieno probationi , si alia eum mullo validiora reiiciunt bibliea testimonia, quae aperto adeo nobis veritatem exhibent caeter rum sacramentoriun, quae tamen ipsis respuere placuit propria ipsorum exegeSi, quin rationem habeant ullam iann iminconsensus lotius antiquitatis Nimirum ipsi prius ex privato sensu interpretantur , Seu potius detorquent Scripturas , in quibus nil vident, nisi quod ipsis arridet ; ciun vero ipsis suculorum omnium interpretatio obiicitiire Patrum , conciliorum, Rom. pontificum, et EccleSiae uniVerine Sensus et praxis, eamul to hominum interpretationem Superbe respuunt atque contemnunt. Quid porro agas cum eiusmodi haereticis, qui nihil nisi sua magnifaciunt, utpote soli Videntes, dum caeleri eorumoxistimatione et iudicio totidem caces sunt Τ Ιpsi ut sinimiunpone Oxclusi vo Vocum etymologias consectantur atque grammaticam pliilologiam, uti ex eorum libris palost ; intorim
logicam, seu verius traditionalem exegesin omittunt, atque eatholicos ut minus peritos exegetas passim carpunt. Atque ut insistamus in eo , quem Versamus, textu Paulino, autumant protestantes ideo catholicos agnoscere in coniugio Sacramentum, quia ΛpOStolus iuxta Vulgatam versionem Sertin
1 19ὶ Sane eone. Tridentinum post allata Pauli verba immediate subdit: re Cum igitur matrimonium in lege evangelica veteribus connubiis per Chris- istum gratia praestet merito inter noVae legis sacramenta connumerandum v Patres nostri eoneilia et universatis Ecelesiae traditio semper docuerunt. n
64쪽
sit : Sacramentum hoc magnum est, non animadvertentes ipsum graeco posuisse μυστήριον ; quasi nempe l. calliolici peregrinam hanc ignorassent eruditionem ; 2. nescirent perinde passim esse Graecis mystemium, quod est Lalinis sacramentum , qua sacramenti Voco cum illi careant, mysterii voces significant, quod isti sacramentum vocant; 3. non alia docausa in allegato textu viderent sacramentum in coniugio christiano, quam ex Voce materiali, quae in eo Oecurit, et non potius ex intima rei natura, alque ex totius Orationis Serie ; 4. denique toties catholici admitterent sacramentum presse di tum, quoties in Bibliis vox sacramenti reperitur, quod tamen quam falsum sit, patet ex eo, quod sex alia sacramenta agno
cant, quin umquam tali nomine in Scripturis ea donentur; tum ex eo quod, licet pluries tam in velari quam in novo laedere sacramenti Vox inveniatur 20), nuspiam tamen catholici ex iis ullum allegarunt loeum ad OVicendum sacramentum proprie dictum designari. Quae quidem adnotare constitui, ut catholici theologi longe absint ab eiusmodi novatorum agendi ratione, nec sinmt se irreliri ipsorum laqueis, cum nereus probationum , quibus fidei dogmata adstruuntur, in sensu polissimum traditionali constituendus sit, sine quo Scripturae in varios sensus facile detorqueri possunt, ita ut Vix vim omnem non amittant. Tum olim ut non adeo sese praebeant dissiciles in nonnullis probationibus admittendis urgendisque, quae si haereticis praesto
essent, illas contra nos maXtae Urgerent, canerentque triumphum. Dum nonnulli theologi sub criticae severitatis oblentu ora negligunt, aut respuunt etiam , interim vix non ab ipsorum manibus, ut ita dicam, veritates catholicae elabivitur 2 ).
120ὶ Tob. XII. 17. Dan. II. 47. Coloss. l. 27. I. Tim. III. 16. Apoe. I. 20. item XVII. I. et in ipsa epist. ad Ephes. I. s. et III. I. 121ὶ Exemplo sit ipse Vasquea, qui, dum ad adstruendam dogmaticam Sacramenti matrimonii veritarum, nullum invenit in Scripturis testimonium et dum testimoida S. Augustini omnia respuit; dum testimonia seponit Leonis papae, Chusostomi, et Ambrosiani, utpote qui ex eius s3stemale non Io-
65쪽
Sod ut finem iam huic satis prolixae disceptationi imponamus, ex hactenus dictis constat veritatem sacramenti matrimonii ostendi ex perpetua Ecclesiae doctrina, alque ex ipsa etiam ecclesiastiea interpretatione verborum Pauli Ephes. V.
de natrimonii Ohristiani Ministro
Nemo est disciplinis theologicis vel mediocriter initiatus , qui non perspiciat quantae gravitalis sit contrOVerSia , quam agitandam suscipimiis , do matrimonii christiani ministro. Siquidem ex quo caepit in ocelesia catholica disceptari quaestio,
contralientes ne haberi doberent coniugalis sacramenti ministri, quemadmodum hactenus re optum erat, an VPro SacordOS.
illico ex posteriori hac spulentia originem duxit exilii dis ac inaudita hactenus distinctio inter contractum et sacramentum iueoniugiis christianorum, ac paullatim matrimonii civilis prinfanum nomen inventum eSt. Originem huius controversiae repetit Benedictus XIV. In celeberrimo opero De synodo dioecesana l) a Guillelmo, episcopo Parisiensi , qui in suo tractatu De Sacram . matrim. c. IX. di Stinguem Visus est rationem contractus a dignitate Sacramenti , illamque ab hac quandoque separari. Hac inquantur nisi de sacra metito latiori significatione accepto, rem totam revocat ad pauca quaedam testimonia , quorum aliquod desumptum est ex spuria Evaristi decretali, aliorum ad rem non facit, cuiusmodi est illud S. Si ricii papae in epist. ad Himerium TarraconenSem, in qua est sermo do sponsali-hus, non autem de matrimonio: Quia illa benedietio quam NUPTURAE sacerdos imponit etc., ut admonet Coustant. in annot. ad hanc epist. , aut saltem dubia res est; frustra autem Vasque E contra veterum documentorum testimonium negat, datam suisse benedictionem sponsalibus. Caetera, quae adiicit, decretoria omnino, saltem aliqua, non videntur. Verum quidem est, quod hic traelatus sit posthumus ac solum inchoatus, quique secundis euris a VasqueZio ipso emendatus suisset. 1)Lib. VIII. cap. XIII. n. l. 2.
66쪽
hypothesi, si coniugium absque sacerdotali benedictione mutuo
tantum contrahentium consensu celebraretur, Sosius contractus naturalis , aut civilis conditionem indueret , perpetuitamen atque indissolubilis ; si vero sacerdotis praeterea praesentia ac benedictione muniretur, sacramenti naturam asSequinretur , gratiamque coniugibus conciliaret. Quocirca in haesententia nuptialis Mederis sacramentalis minister laret saee dOS, forma autem Verba, quae a sacerdote sacro hoc in ritu promuntur materia porro remota, quam dicunt, consisteret in ipso contrahentium consensu, seu civili contractu. Hinc coniugia omnia clandestina, quae celebrari contigerit sine sa-eerdotis opera, totidem forent meri contractus naturales, aut civiles ; quae cohonestata fuerint sacerdotis benedictione, totidem evaderent Sacramenta presse dicta. 0uae res sacramenti baptismatis exemplo illustratur et confirmatur, cuius remota materia aqua est naturalis, sit autem Sarcamentum dum Vedibum ad elementum accedit.
Haec eadem doctrina tribuitur Petro Paludano scholastico secus XIV.; gomisso siquidem peribetur an. 1340.; nec non concilio provincias Coloniensi, quod celebratum est m. 1536., nec non Hermanno, qui postea ab Ecclesia per apostasiam defecit , ut profiteretur haeresim Lutheranam, quo praesule concilium Coloniense celebratum fuerat. Is enim in suo catechismo, quem per id temporis in usum suae archidioeceseos Vulgaverat, insinuavit hanc sententiam de sacerdole ministro saeramenti matrimonii.
Haec quidem Benedictus XIV. ac reliqui omnes, qui de huius sententiae primordiis disseruere. Verum, re bene pe pensa , deprehenditur omnium primum, qui doctrinam de sacerdote christiani coniugii ministro, adeoque de distinctione
inter contractum mere ciVilem et sacramentum in nuptiis
christianorum in seliolas catholicas invexerit, fuisse celebrem Melchiorem Canum, qui opus suum De locis theologicis vulgavit an . 562, aut 1563 2 . Hoc in opero es. auctor lib.
2ὶ Nonnulli primum fuisse hoc Cani opus vulgatum an s562. existimant,
67쪽
ΙΙΙ. cap. V. totus in eo est, ut evincat non alium huius sacramenti ministrum esse, aut osse pOSSe praeter unum sacerdotem, qui benedictione christianos coniuges sacro DF dere copulat, eorumque consensum Seu contractum eleVatia dignitalem sacramenti, gratiam ex Operse operato impe
liendo. Quod vero attinet ad nuptiale foedus quodcumque sino sacerdotali benedictione initum , ad merum naturalem ei vilemque eoniraelum amandat. Suam hanc sententiam ipse pariter Guillelmo Parisiensi, Petro Paludano, immo Vero et ipsi S. Thomae tribuit. Ast perperam; siquidem etsi Guillelmus summoperct eommendet benedictionem sacerdotalem in nuptiis celebrandis,
attamen eam non habet uti essentialem ad verum constituemdum coniugium, et ad sacramentum conficiendum. Nam ipse aperte statuit coniugium et saeramentum haberi per solum contrahentium consenSum, ex quo patet benedictionem ab eo requiri ad integritatem, atquρ uti meram convenientiam, ut aiunt; minime vero uti partem essentialem, qua saeramentum constituatur, uli constat tum ex rationibus, quas adducit, exemplisque, quibus utitur ad rem suam, tum ex Orationis serie.
Quod ut evineamus, satis nobis erit Verba eiusdem auctoris in medium asserre, ut eius germana mens melius percipiatur. Sie igitur scribit Guillelmus in opusc. De matrimonio eap. VI. De sanctitate motrimonii: . Habet etiam matrimonium non, parum sanctitatis ex benedictione, Vel oratione sacerdotali; . sine qua numquam celebrandum est matrimonium, quam qui-
alii vero an . 1565. Verum componi possunt hae sententiae ex iis, quae scribunt PP. Quetis et Eehard in Scriptoribus ordinis praedieatorum in art. Melchior canus tom. II. pag. 177.; hoe opus privilegium impressionis obtinuit Matritidie 27. Augusti 156'. et iterum die 22. nov. eiusdem anni; editum autem est Salmanticae typis elegantibus in sol. an. 1565. quo eodem anno die li. novembr. habita est sess XXIV. cone. Τridentini, uti notum est ex histori eard. Palavicini lib. XXIII. cap. s. n. 15. ubi scri hit paulo ante annum, quo datum suit a concilio decretum de matrimoniis clandestinis, canum opus suum
68쪽
M cumque contempserint, aut deesinaVerint, nisi metu iusto, aut M alia causa neceSSaria, non sunt coniuges habendi, sed sornu, carii, nec filii eorum legitimi esse censendi. Etenim nec cibus a sumendus est absque oratione, et benedictione saeurdotali, ubi η sacerdotis est copia, nec aliquod Opus etiam leve, aut naodi-
cum, quod operis nomine dignum sit, aggrediendum Vel f ciendum absquo benedictione et divina invocati no 3)., ΙΙis plures alias adikit per integrum folium probationes, quibus
solum evincat convenientiam recipiendi exquirendique ben dictionem sacerdotis, quo sancte celebretur coniugiiun, a quo inter caeloras alsori exemplum petitum ex antiquis patriarchis, qui orationi referebant acceptam prolem, quam OX coniugio SuSceperimi , non obstanto uXOrum Suarum sterilitato; noci Imquam Vocat sacerdotem ministram sacramenti matrimonii; talis porro soret, si benedictio Seu Oratio, quam fundit facem dos super eoI1trahentes, sormae rationem haberet. Νue minus lueuienter Guillelmus mentem suam palosa est
in eapilo ΙX, cui litulus: Quaestiones quatuor Singulares,
scribens: α Utrum Sacram nium Vori nominis et Sacramentulis, virlulis sit matrimonium , Si praeter nuptialem benedictio-
nem, et orationem, quam habere potest, contrahatur ' Voriam, corium est, quia et Sa Tum Signum rat, et SacranS, sive Sarw, tisicans virtute enentiali . . . . et larSilan merit O , dummodo, nuptialis lienedictio non contemnatur; Sed Virtutem Sacranion, talem omnino non habet, nec Veri nominiS est Sacramentum,
, nisi sicut diximus. Unde et matrimonium apud fideles , ut, apud infideles , aequivoce dicitur : apud infideles enim non. ost, nisi si eut diximus; apud fideles autem eSt illo modo, et, insuper sacrans benedictionis Virtute, qU eSt proprium 1 o. rorum plenae virtutis Sacramentorum ). Iis aliud adlidimiis 10stimonium ex allegato cap. VI. ubi asseri rationes sepioni nil matrimonii sanctitatem adStruendant; pono septimo loco am ponit, quae pelitur: κ ΕX ipso Sacrii uulo, quo ipsum
69쪽
. matrimonium sacrum signum est matrimonii spiritualis, quod, esse debet inter Deum et animam humanam . . Quod quidem fuse enarrat, ac demum concludit Guillelmus: . Et attondos quod ipsum sacramentum matrimonii fortissimam habet im- . pressionem spiritualis matrimonii propter vehementiam rem , morationis ipsius. Assidue enim illud coniugibus , quantum . in ipso est, rememorat, et imprimit, et propter hoc fortissi- , mum est adiutorium a parte ista, Vehementerque impressis Vum Sanctitatis 5). .
Ex his testimoniis simul collatis colligimus quod iuxta mentem Guillelmi Parisiensis l. matrimonium fidelium habeat rationem sacramenti ex se ipso, quatenus est Signum sacrum et sacrans gratiae Sanctificantis, quae in omnibus sacramentis
novae legis consertur; 2. quod hoc sit essentiale ipsi signo,
quod habetur per coniunctionem nubentium, seu per eorum consonsum; 3. quod Signum sacrum et Sacrans non interv niat in coniugio infidelium, adeoque istorum connubium non habeat rationem sacramenti, prout habet fidelium coniugium :4. quod benedictio sacerdotalis minime censenda sit essentialis sacramento matrimonii, cum sacramentum habeatur, ubi necessaria causa interVeniente, benedictio sacerdotalis omittitur. Hoc vero astimari non posset, si sacerdotalis benedictio ad sacramenti formam atque adeo ad eius essentiam spectaret: n. quod proinde eiusmodi benedictio et Oralio superveniat e niugio iam contracto, Seu Sacramento matrimonii iam consueto ad ulteriorem a Deo impetrandam sanctitatem, Vi inhaerento
ipsi orationi, quatenus nomine Ecclesiae funditur a sacerdoto; quapropter haec benedictio accidentalis est ex Guiuolmo consenda , qui ipsam eodem modo requirit ad sanctificandum cibum et ivitum, aliudque Opm quodcumque ex monito Apostoli, quod ipse refert immediate post allegata Verba ex cap. I. . Omne quodcumque facitis in Verbo, aut in opere, om- . nia in nomino Domini Iesu Christi laetio, gratias agentes Do
70쪽
CAP. II. DE MINISTRO. ART. I. QUAEST. ORIGO. 5
Noe obest Guillelmum benedictioni tribuero sacerdotali virtutem saeranae talem, aut etiam asserere matrimonio sine benedictione colebrato haud competere veri nominis sacramentum: uti enim liquet ox totius orationis serie, Guiliemus nil aliud significare intendit, quam fructum, sive gratiam minimo obtineri ab iis, qui connubium non contragunt iuxta Ecclesiaμritum, sed claudestino more, quod semper illicitum fuit, cum a clandestinis nuptiis Ecclesia Semper abhorruerit , easque voluerit; adeoque latiori significatione virtutem Sacramentalem, ac veri nominis Sacramentum nominat. Siquidem in hoc ipso
contextu iam assirmaverat auctor noster, matrimonium esse per se verum Sararamentum, utpote, Signum Sacrum et sacrans et
sanciscans; item habere virtutem sacramentalem, et quidem uirtute essentiali, quamvis celebratum fuerit absquo sacerdotali benedictione.
Nisi proinde velimus sibimetipsi in eadem periodo Guillelmum
turpiter contradicere, fateamur necesse est, nonnisi latiori sensu, ut dirimus, eum assirmasse per sacerdotalem benedictionem et orationem haberi Veri nominis sacramentum, et sacramentalem Virtutem, quatenus cum debilis dispositionibus ad sacramentum matrimonii contrahentes accedunt; aut etiam ad uberiorem fructum obtinendum ex Opere operantis. II ipsum aperte confirmatur ex loquendi ratione, quam usurpavit Guiliolmus, dum Voluit emolumentum eXponere, quod matrimonio provenit ex sacerdotali benedictione , dicens : . Habot, etiam matrimonium non parum Sanctitatis ex benedietione: ,
si igitur etiam supervenit aliquid sanctitatis coniugio ex benedi
tione, manifestum est ex eius mente sanctitatem inhaerentem ess
ipsi coniugio. Unde vero habet christianorum connubium eiusmodi sanctitat m, nisi ex eo quod sit sacramentum, otiamsi legitima aliqua de causa contingat matrimonium sine benedictione celebrari Nec pariter obstant, quae scripsit Guillelmus de his, qui nulla legitima intercedonio causa benedictionem sacerdotalem neglexerint, eos neque coniuges habendos, sed potius fornicarios, eorumque liberos legitimos non esse censendos; siquidem hisce