장음표시 사용
551쪽
ΟΣ . Nol. 4. Quod Scotus in diuersis locis diuersimode asi signat huiusmodi instantia naturae; nam in I. d. s.& 6. as. signat tantum duo signa naturae: assignat primum, in quo estentia abet esse per se sine personis, & secundum, in quo sunt productiones,& personae in Diuinis: de tertio autem instanti, in quo personae Diuinae simul producunt creat
ras in esse ideati, nullam facit mentionem. In a. d. I. q. I. assignat duo instantia naturae, nempe instans, in quo habetur productio D. personarum in essentia D. ideoque primum appellat signum naturae, in quo creaturae produCuntur ab intellectit D. Nihilominus in I. d. s. q. a. F. tertia
difficultas, & distinctione τ. q. ri assignat tria instantia is naturae: in primo essentia D.consideratur ut habet esse per se, & a se: in a. pullulant ab essentia D. relationes, & ω- posita diuina: in personae D. simul producunt Creaturas in esse ideali. Ratio huius diuersitatis est, quia in a. l. I. accipit ordinem naturae comparando obiecta ad intellectum, & voluntatem; in alijs vero locis assignat primum naturae, in quo essentia habet esse per se existens;secudum, in quo personae D.& operationes ad intra producuntur ;tertium denique, in quo producuntur Creaturae inesse ideati. . I. Concl. In Diuinis non est admittendus ordo naturae in quo essendi,bene tamen ordo naturae in quo intelligendi. Est Scoti loc. cit. & Scotistarum. Prob. CORC. quo ad primam partem; prioritas in quo essendi infert separationem aptitudinalem inter prius, & posterius I sed una perfectio Diuina nequit naturaliter separari ab alia, ergo in Diuinis .noia est admittenda huiusmodi prioritas in quo essendi. Tum quia talis prioritas inseri diuersitatem in essentia, & natura extremorum, quae neque in D. pers ctionibus, neque in personalitatibus est ullo pacto ponenda ; ergo &c. Prob. quoad a. partem. Inter Diuinam essen etiam,& eius perfectiones, & inter ipsas perfectiones datur distinctio formalis; ergo & ordo prioritatis naturae in quo intelligendi: cons. Pal. nam iste ordo ex natura rei conue xjt essentiae, & persectionibus, ac proinde est realis,Vocatur tamen Drdo intelligendi, quia essentia, & formalitates praebent intellectui fundamentum illas concipiendi cum
tali ordine reali obiectivo, quod per probationem sequen-
552쪽
tem Confirmatur. Etenim effetitia Diti ina concipi potest ut existens, non conceptis formalitatibus sapientia: dic. similiter concipi potest, ut infinitum quoddam Pelagus omnium perseetionum, quae ab ipsa emanant: ergo conci .pi potest ut prior ordine naturae in quo intelligendi ipsis perfectionibus. ; & sic pariter discurrendum est depersectionibus attributalibus , quae licet attributales in eodem instanti durationis omnes simul exiita iri; tamen una concipi potest prius emanare ab edentia,& esse veluti Cau. sa virtualis respectu alterius, qua ratione immutabilitas est veluti cau1a Diuinae arteriai tat is . II. Conc. In Diuitiis recte admittitur ordo ominis, ac p. O de prioritas, & posterioritas originis. Est, coli,&Lis ipulorum eius, quam amplectuntur etiam quamptu res dic utrales, ut btiareZ, VasqueZ, Amicus,&ali j Recen
Prob. a. ratione . In Diuinis ad inittitur secunda, & teratia Persona, & quidem non ex nostro modo concipiendi, sed ex parte rei, ergo datur ordo inter ipsas Persi, nas; sta in orfini ordine primum est prius secu ndo , & secundum tertio: ergo prima Persona erit prior secunda , & secunda prior tertia, ac proinde datur prius, & pollerius origine. Confirmatur . Etenim ordo secundum Aduersarios, &praesertam secundum Durandum, & D.Thomam est habitudo plurium ad unum primum, seu ad unum principium, a quo reliqua omnia sunt, sed in Diuinis est ordo realis,&maturalis secundum omnes : ergo ex natura rei est ibi primum , secundum , & tertium, & per consequens prius, Scio sterius. Prob. r. Omne producens est prius producto, ut patet ex D. Aug. & ratione; nam ex se nihil gignit inta; ergo de ratione generantis ,& producentis est esse ante genitum, & productum : sed i ater producit Filium: ergo Pater est prior origine Filio, cum enim non sint simul Ori-
553쪽
gine, sequitur, quod unus sit prior, & alter posterior
Arg. I. Contra I. Conc. quod in Diuinis non detur ordo naturae ex Scot. quoi q. art. I. ubi docet, prioritatem n turae dicere imperfectionem, ergo non est admittenda in
Diuinis. Resp. Scol. loc. Cit. loqui de ordine naturet,qui cst inter diuersias essentias, quia quando una essentia Producit aliam essentiam distinctam, est semper imperfectio ex parte essentiae productae: non vero loquitur de ordine naturae, qui est in eadem essentia, cuiusmodi est sola es.sentia Diuina. Arg 2.Quando aliqua sic se habent,quod unum est prius natura altero, illa sunt distincta: sed cognitio, qua Deus cognoscit se, & Cognitio, qua cognoscit creaturaS non sunt distinctae cognitiones, ergo in Deo non sunt Plura instantia distincta, & priora ordine naturae. Confirmatur, quia Scot. in I. d. Io. asserit, distinctionem rationis non susticere pro ordine naturae: ergo inter quaecunque est ordo naturae, illa sunt distincta ex parte rei, sed intellectio Dei, qua intelligit creaturas, &seipsum non sunt distinctae ex parte rei, ergo &C. Quod si quis respondeat pro Scoto finquit arguensJ eum non asserere cognitionem, qua Deus cognoscit se esse dist inctam a
Cognitione, qua Cognoscit creaturas, sed esse prorsus eandem, dicitur tamen prius natura, Patrem Cognoscere se , quam creaturas, quia illa eadem cognitione prius natura cognoscit se, quam creaturas. Contra arguitur. Quia tunc sequitur , Deum posse e gnoscere se, absque eo quod cognosceret creaturas; cons quens est falsum : ergo &c. conseq. probatur, nam omne Prius natura potest esse absque suo posteriori, ut saepius admittit Scotus falsitas consequentis prob.quia DeuS non Potest non Cognoscere creaturas, ut omnes Theologi do- icent : ergo &C. Resp.COnC. mai. & etiam min. admittendo insuher resp. ab ipsomet arguente allata in est enim eadem cognitio realiter, diuersa formaliter ratione tantum diuersorum obiectorum: Ad rationem factam contra negatur conseq. Ad Probationem eius dist .ant. Omne prius natura &C. in quo
essendi potest esse sine suo posteriori, concedo, in quo inttelligendi, nego ant. Scotus igitur loquitur de primo,non de secundo. Arg.
554쪽
Arg. r. Contra 2. Cone. per Scot.& Scoti stas. Esse prius origine est elie a se, elle posterius origine est esse ab alio, ex quo deduritur a nonnullis Scottitis, quod illa, quae sunt in primo signo sunt a se; quae vero sunt in a. signo sunt ab
alio ; sed per Scot. Pater generat Filium in a. signo: ergo Pater generat ab alio , &non a se, quod est malaifeste falsum. Resp. breuiter, quod illa maxima, nimirum quaecunque sunt a se &c. est falsa uniuersaliter sumpta, Cum
de aliquibus tantum veri ficetur i nam quia Pater est Bese rus a se, intelligit a se, ideo dicitur in primo signo esse Beatus, & intelligens &c non tamen sequitur, quod quaecunque habet Pater a se, illa habeat in primo signo originis , quia licet Omnia, quae habet Pater, habeat a se, non ' tamen habet omnia illa in eodem signo, sed ordine quodam secundum originem I prius enim producit Filium, deinde cum Filio Spiritum Sanctum. Citerum quicquid sit de illis Scotistis admittentibus maximam uniuersaliter sumptam, non curamus; nobis suffciat Scoti mens. Arg. a. ex Aureol. disp. 9. & Bacchon. sic. Signa in quibus, sunt signa alicuius durationis; sed in Diuinis non est signum prius, neque posterius duratione,etiam secundum Scotum:ergo in Diuinis non possunt poni signa in quibus. Resp. dist. mai. Signa in quibus esiendi, conc. signa in quibus intelligendi, nego: non omnia igitur signa impo tant durationem; licet enim signa Scoti sint signa in quibus, non tamen sunt signa in quibus iurationis, sed ii turae , & originis. Arg. a Caietan O. Secundum rem purὰ nulla est prioriatas, & posterioritas inter Patrem, & Filium,& conLaqueia. ter, nec inter eos, & Spiritum Sanctum, ergo ista signa .
originis in Diuinis Personis non possunt poni ex parte rei, sed solummodo quo ad nostrum modum intelligendi: ant. prob. qu ia in Diuinis Personis nihil aliud est, nisi es.sentia, & relatio: sed neque in essentia, quia est unica, nec in relationibus, quia sunt simul natura, potest esse prioritas, & posterioritas: ergo &c. Resp. neg.ant. Ad prob. nego min. Si de relationibus sit sermo; licet enim prius, & posterius non possint admitti
in essentia, admittuntur tamen inter relationem, & Cominmunicationem essentiae, ut supra dictum est 3 nam etsi rmit trudi ,
555쪽
lationes sint simul natura , admittunt tamen prius , & p sterius originis simpliciter; oc inter essentiam, S attri buta, nec non relationes rit ordo originis secunaum quid,
QUESTIO V. 'Vtrum detur Trinitas ,siue tres Personae Dia .
uma, quae sint unus Deus. . NOl. i. Quod vix reserri possunt , quot haereses circa ineffabile Mysterium Sanctissimae Triadis, peruersi homines, daemone instigante, euomerunt. Alij namque ut Praxeas, Noetus, Priucili lanistpe dixerunt, Patrem, i Filium , & Spiritu in S. sicut solum sunt unus Deus , sic solum esse unam Personam. Quam haeresim magis propagauit Sabellius, asserens unicam Personam in S. Scrip. dici
Patrem, quatenus in tempore creat mundum, tiae creatu.
ras, dici Filium, quatenus ex Virgine assumpsit Carnem ,& dici Spiritum S. quatenus in tempore creatur in tartio calem sanctificat. Vnde denominantur sicquentius Patris passiani. Alii ut De istae, sed Trinitar ij, nec non haeia retici recentiores; ut Michael Seruet tus unam solam Petasonam in Deo posuerunt. Arrius autem praesby ter Alex. Patrem, & Filium, & Spiritum S. eise quidem tres Personas, sed unam solam ex illis esie Deum, nempe Patrem , ipilium vero, ac Spiritum S. esse creaturaS, seu non Con
substaiatiales Patri. Alij denique Haeretici, ut Trithe ist somniarunt tres Deos distinctos, tum quoad essentiam, tum qui ad Personas, quem errorem su per i ori faeculo secutus est Valentinus Gentilis Italus Caluini discipulus . ConcLCatholica. Datur Trinitas, seudamur in Deo tres Personae ab inuicem realiter distinctae, quae sunt unus Deus I suntque Filius, & Spiritus Sanctus. Patri Consubsuntiates: Haec est veritas catholica definita in pluribus Concilijs, aduersus recensitos Haereticos , & praesertim in Concilio Lateranens , quod refertur cap. firmiter de sum.
Tt initate, ubi habetur quod Unus solus au et erus Dιus, Pa er , o Filius, is Spiriιur Sanctus, tres quidem Pertona , μή una obson-
556쪽
me Candem Veritatem S. Scrip. & quidem distinctio Per
bis , quae omnia indubie realem distinctionem inferunt.. Deinde . Inter producens, &productum est distinctio realis, saltem personalis,sed Pater producit Filium; ut habetur ad Hebr. Cap. s. Filous meus es tu, ego hodie eenui 3e; Spiritus Sanctus pariter mittitur a Patre, & Filio, teste Ioan.
sed non mittitur Persona nisi ab illis, a quibus procedit . ergo Cum Spiritus S. mittatur ab utroque, ab utroque re liter distinguitur, ac proinde vere dantur in Diuinis tres Personae realiter distinctae. Prob. quod tres Personae sint unus Deus, ac proinda consubstantiales, esto auctoritates iam adductae suffcero
possint. Io. I. Uerbum arar apud Deum, ct Deus erat Verbum : &Io. II. Ego, ct Pater unum fumus: & de Spiritu S. Io. I Mittam vobis S risum veritatis. qui a Patra procedit oee. & Cap. Cur tantauit satanas eor tuum mentiri te Spiritui Sancto ὸ Non e
mentitus hominibus, sed Deo: ergo ex Sac. Scrip. euidenter, re aperte insertur, tres Personas Diuinat , realiter diast nactas esse unum Deum. Arg. prob. quod non sint tres Personae, sed unus Deus. ac proinde una Persona. Sac. Scrip. affirmat Deum esse solum in psal.3s. Tuas Deus solus: & I. ad Timot. Regis.-culorum immoraias, ct inui bili soli Deo bonor , ct gD ia : er o solitarius , ac proinde non sunt plures Personae Diuitiae in eadem essentia. Resp. I. eX SS. Patribus, Sac. Scrip. etiam docere , Pa trem non esse solum, sed Filium habere, & Spiritum S. quare ipsemet Scriptura vocat, Deum solum per exclusi Dem allorum Deorum, non vero Diuinarum Perspnarum, quae eito sint tres, sunt tamen unus Deus. . - , Resp. 2. ex Scot. in I. d.2. q.un. quod vocabulum,solui. sumi poteit dupliciter, nempe cathegorematice, & syn Chategorematice, primo mocio est idem ac solitarius; & siqiocum non habet in Diuinis. Synchategorematice autem
sumi porcit quatuor modis: primo, prput determinax in
557쪽
hiectum essentiale respectu praedicati essentialis; quo sen. su vera cst ista propositio: Tu Deus solus, & unus Deus: I. quatenus determinat subicini in personale respectu prp. dicati essentialis ; & sic falsa est ista propositio : solus P ter est Deus. 3. quatenus determinat subiectum persona. Ierespectu praedicati personalis; & sc vera est ista propo-htio: solus Pater generat. q. denique quatenus, solus, d terminat subiectum personale respectu praedicati noti natis communis pluribus Personis; & sic non recte dicersetur: Solus Pater spirat, sed dicendum est, solus Pater, &Filius spirant; & sic patet responsio ad argumcntum. Arg. 2. Quaecunque sunt eadem simpliciter alicui, sunt simpliciter eadem inter se, quia aliter nullus syllogismus valeret; sed Personae sunt eaedem simpliciter essentiae, qu est simpliciter eadem: ergo personae sunt eaedem simpliciter inter se. Resp. Scol. in I. d. a. q. 8. Ad primam principale dico, quod non potest concludi identitas duorum in conclusione, nisi talis sit identitas duorum in tertio; &terti j in se; aliter enim esset accidens, vel aequivocatio insvllogismo. Nunc autem personae sic sunt simpliciter eredem essentiae , quod essentia in ista persona non habet aliam subsistentiam ab ipsa. At tertium cui personae sunt eaedem, non est in se idem per identitatem subsistentiae, ergo non potest concludi identitas subsistentiae in conclusione; non enim fuit medium idem, ira in Report. ubi assert exemplum de Anima intellectiva, in qua perfecti nis est, quod sine sui diuisione sit in pluribus partibus corroris , in quo excedit alias sormas, quae educuntur de potentia materiae ; ablatis autem impersectionibus , possumus quoquomodo capere, quod possibile sit, aliquam es.sentiam non per informationem dare totale esse pluribus Histinctis, quae non sunt partes alicuius totius; quet erunt fet se subsistentes. Resp. Faventinus de mente Scoti, Personas non esse idem essentiae adaequate, cum includant relationem, seu subsistentiam,quam non includit essentia: Quare ex prin. cipio philosophico allato in argumento solum insertur, Personas D.esse idem essentialiter inter se, non autem personaliter, quia non identificantur cum omni eo, quod estra es entia diuina.
558쪽
telligendum esse de ijs, quae sunt adaequatὸ eadem uni teretio; vel ut ali j loquuntur, de medio, seu tertio singulari incommunicabili; essentia autem D. Ob infinitam suam is foecunditatem est communicabilis mediante processioncipluribus suppositis, realiter distinctis ; unde, ut syllogis. mus Concluderet, deberet hoc, vel simili modo proponi: Omne, quod est essentia est Pater, sed Filius est id , quod est essentia ; ergo Filius est Pater. Verum tunc maior est falsa. Arg, q. Nihil est ponendum in entibus, maximd in summo ente, quo non posito, nihil perfectionis deesset in Unia uerso, sed non posita secunda , &. tertia Persona in diuinis, nil perie tionis deesset, ergo&c. min. patet, qui
quicquid perfectionis est in a. & 3. Persona, est in prima di es p. Nicol. de Nyse in hac quaest. Quod si in maiorrpropolitione implicetur politio impossibilis; sic maior est falsa; quia illud est ponendum, quod non potest poni:non esse absque positione impostibilium . Si autem ibi implicetur conditio possibilis; sic maior est vera, sed tunc mi non est falsa includit si quidem contradictionem, primam Pe sonam D. esse sine a.& 3.Et quando dicitur; tora persectio esset in prima Persona, si deessent caeterar: respondetur diasting. si illa conditio esset possibilis, conc. si sit impossibialis, ut reuera est, neg.
Arg. prob. quod Personae possint esse plures tribus. Inia Diuinis idem est esse, ac posse. sed Filius D. potest alium , Filium producere, ergo de facto producit: min. prob. D. Aug. lib. r. Contra Maximinum asserentem Filium Dei non esie aequalem Patri, quem sic perstrinxit cap. 7. Plorsus
ad hune articulum res coιluitur, υι Dens Pater aquatem sibi signara
Filium , auι non po/uersi, aut uoluerit 3 β ηοn potuit, infimui s Anoluit. ιnmaas inuenitur; θή utrumque falsum ess ; Pori erroceo Filius verus aqualis eg. Et tandem cap. I a. itacoucluditis Abst autιm , ut quomodo putas, ideost potentior Pater Filio . qui creatorem genuit , εοι o alium Filium; uaqua enim nan priuit .sed
non oportuit: ergo ex doctrina Aug. insertur Filium Dei alium Filium sibi similem potuisse gignere, quem non go nuit. Resp. Mot. in I. d. 2O. q. un. neg. min. Ad D. Xuδε cons. dicit, eam valere solum per locum extrinsecum; ita
559쪽
nt si Pater non gigneret sibi Fillium aequalem non esset
omnipotens, non quia omnipotentia sit principium,& ratio cur Pater possit alium Filium producere; alioquinta etiam Filius, &Spiritus S. cum sint omnipotentes Filios producere possent: sed quod ii Pater Filium sibi aequalem producere non posset, illa impotentia argueret in eo aliquem defectum, qui certe alius esse non posset, quam defectus omnipotentiae, cum ni l aliud esset in Patre, quod posset productionem aequalis Filij impedire: At non est eadem ratio de Filio; quia negatio productionis alterius Filij non potest refundi indefectum omnipotentiae, sed quia Filius est terminus adaequatus, tam intensiue, quam extensiue inessendo, & in operando; ut etiam paulos peritis ostensum fuit., Resp. 2. cum Frassen. Aug. ibi arguere ad hominem .
Etenim cum Maximinus concederet limul Filium Dei esse naturalem Filium,& tamen esse laetum,& creaturam iniesequebatur, quod aliquis Filius Dei fuit factibilis, qui M. ret aequalis Patri; ergo Pater non fuit omnipotens, si non potuit facere hunc Filium aequalem, & factibilem , & hqc
videtur esse mens Aug. ait Frassen,ut colligitur ex ijs,quet subdit dicens; immoderata esset D. generatio &C. o Quaeres. An Personae D. faciant numerum . Resp. Quod triplex est numerus secundum communem doctrinam. Alius formalis, seu transcendentalis, qui est communis omnibuS rebus CorporeiS, & incorporeis; ac earum rormalitatibus inter se ex natura rei distinctis; alius praedicamentalis, seu mathematicus pertinens ad determia natum genus quantitatis, ut species quantitatis discretae, resultans ex diuisione continui; alius tandem est num rus sensibilis, qui est idem, ac mathematicus, contractus tamen ad materiam sensibilem,& ideo dicitur numerus acicident1lis. Personae igitur D. faciunt numerum realem transcendentalem, non Vero praedicamentalem, seu quantitatiuum: patet hoc ex Concit. Tolet. D. in confessiona
fidei, ubi sic habetur. In relatrone Personarum numeras cernia sur , tu Diuinitatis ver Nautia quid enumoratum sit , non comprehenditur. Consonant etiam PatreS, quorum aliqui, etsi
videantur excludere numerum a Diuinis ; intelligendi tamen sunt de numero Praedicamentalii qui inter alia exi-
560쪽
nit, ut docet Scot. in I. d.24. q. tin. quod neuter enumera-rorum includatur in altero; & quod unitates numerandae 1int ordinatae ad inuicem, ut pars ad totum; & in hoc set ca loquitur D. Basil. epist. I I. diCens . Non ea Deus nume-- υχ ur, & rationem reddit, addens: eg namque numεrus corporalis natura ἰ non tamen negat unitatem transcendenta-
Iem I ei, aut numerum transcendentalem Personarum,. Ratio theologica est, quia secundum fidem sunt tres persionae, ergo admittendus est numerus ternarius persona
Γum , Cum terminus, tres, sit numeralis. Immo numerus
iste, ait Scor. nil reale potitiuum additentitatibus, sta unitatibus personarum, sicut eum dico: tres lapides, non dico aliquam unam formam in istis, sed tantum hunc lapidem, & illum cum praecisione maioris, & minoris aegro
gallonis. olC in D minis terminus numeralis Connotatus Cisionem alterius ab illis, ad quos additur, ut Cum di. Citur, tres personae non significat aliquid irisi Patrem, Filium, de Spiritum Sanctum.
knrum intestem s ereatus viribus Natura cognoscere
possit Sanctifimae Trinitatis My serium. Not. i. Quod haec quaestio habere potest duplicem .
sensum; primum, an sola vi rationis, vel luminis nais turalis, seclusa omni reuelatione possit quis in hac vita . imysterium Trinitatis agno sicere, quo sensu omnes Catholici partem negati a. m merito tenent: secundum, an sapposito lumine fidei, vel aliqua illustratione supernaturali nobis diuinitus infusa, p0ssit demonstrari, & euidenter cognosci in hac vita Trinitas Diersonarum,& in hoc sen- .su videtur tenem partem affirnaatiuam Raymundus Lullus , & nonnulli alij Theologi; quamuis aliqui putent Rayiriundum loqui in primo sensui prout colligitur ex eius discursu, & doctrina. Not .et. Quod omnia mysteria nostrae fidei sunt supra rationem naturalem, non autem Contra rationem naturalem, nam Veritas non potest esse veritati contraria. Quara ratio naturalis, si non erret, non ostendit uiu varitatem ,