장음표시 사용
31쪽
Practer has tres delibabimus proditionis species plane singu
lares, quarum unam assert LYCv Gus in Or. contra Leocratem: sculicet quando quis in dissicilibus reipublicae temporibus publici periculi vitandi caussa, urbe et patria: relicta, alio migrauisset. Sic post cladem illam ingentem, quam Athenienses ad Chaeroneam acceperant, ii, qui vel ipsi urbe excessistent, vel familiam, quam quam ad militiam inutilem, alio trans portassent, Areopagi decreto hostes publici stant declarati et capitali poena affecti . Alterum, quod proditionis loco habebatur, delictum discimus e Dio GLNε LAERTIO '), qui legem suisse tradit, ut, qui primus Atheniensium Aeginam insulam esset ingressus, indemnatus capite plecteretur. Caussam huius interdicti prosecto aliam probabiliorem inuenire non potuimus, quam bellum, quod Aeginetae habuerunt illo tempore, quo Plato in Aeginam adductus ibidem est venditus, cum Atheniensibus: quocum apprime conuenire videtur P L, TARCHI h) narratio, licet a LAERTII testimonio nonnihil diuersa.
σκειν. es Io. MEvnsII TZ-it Attua Lib. II. e. II. in GRONov. thesauri. gr. VOl. V. P. I98a.b in visa Dionis e. s. Vol. V. P. 26 4ed. REI SK. διο καὶ λεγεταε IIολλις εις Αιδειναν Φηρων αἰποδοσΘαι II τωνα, πολεME 'χος 'ΑΘ ηναιως ovoς αυτοῖς, vi ινφισχατος, ο πως ἡ ληφθεὶς Αθήναιων εν Λ6ίνη παρασκηται. es. AEG. M AGH Comm. ad LAERTII I. c. Ceterum hiae bello et legibus inde ortis oeeasionem dedisse implacabilem aemulationem et inuidiam, qua Athenienses persequuti sunt Aeginetas, quod classe et nauiam numero cum ipsis oli incertassent, non obleure videmur nobis colligere e PLvTAnc Mi Themistocle e. 4. Ll. p. 4 6. ed. RLISK. RIVSD. Demo
32쪽
Ille enim narrat, Aeginetis suisse simile plebiscitum, ut, si quis
ex Atheniensibus captus esset, is Aeginae venderetur. Itaque non tςmere videmur nobis hanc legem inter subitas quasi et tempora. Tias numerare, quae tempore belli latae sinito eo rursus exoleverunt. Vltima denique sanctio, quam ad maiestatem imminutam referre licet, a Diopithe Atheniensi lata, ita a sui nΑ ς proponi
itaque visiim est ex hac lege, si quis ex urbe in Piraeeo pernoctaret; hanc fortasse ob caussam, quod, quum, teste A RisTOTELE in , magis populares essent, qui in Piraeeo 'quam qui in urbe habitarent, metuebanti Athenienses, ne dissidiis inter urbanos et Puraeenses ortis reipublicao exitium pararetur' . Quae tamen sententia quum intra coniecturarum limites Iubsistat: ad certiora progressuri, missis, quibus proditioni ac maiestatis crimini domi militiaeque ab Atheniensbus cautum est, legibus, inquiramus in nonnullas perduellionis species, quae solis militibus propriae fuerunt. Ac primo quidem loco recensebimus legem, quam seruauit nobis Lusi As his verbis: ει μυ τις ον τι προυδωκεν, rara ν,
ταις αν ζημίας ἐζ μiουτο. Capitis igitur rei fuerunt non solum, qui arcem, aut nauem, aut exercitum prodidissent, sed etiam, qui
M Nane rerio rationem assest SA M. PETITus i. e. Lib. VIIL tit. 4. p. 67I. Constat etiam, saepius suisse rixas inter utrosque agitatas et foedus aliquando ictum, cuius meminit LYSIAS acta. Am eidem Vol. Id p. 234. sqq. et adu. Ago me. Vol. I. pag. 6 6. ed. REI SK. Poterat vero etiam metus ab incendiariis eaussa huius legis esse, quia in Piraeeo omne erat rei nauticae et imperii Atheniensium robur, quemadmodum idem PETITUS
M Var. Hor. Lib. I l. e. 9. Quid mirum igitur, quod . vel solum tangere gloriae et imperii maritimi olim aemulum nefas existimarunt Athenienses t i Q in T γtim et Διοπεδεμ... d) ειδει. Lib. V. cap. 3. cf. ME
33쪽
ordinem deseruissent, aut arma abiecissent, aut ad hostes transiui. gissenti Esse enim in loco aliquo VLPIANI S) αυτομολγ eum, uui ab Atheniensibus ad hostes defecisset, obseruauit iam PENTH h ι neque nos plura de hac lege addimus, nisi illud, quod impune. fuerit αυτοριολκtria artificibus scenicis, ut ibidem ostenditur. De sertiouis vero quemadmodum variae deprehenduntur fuisse spe cies, ita una semper eademque poena, capitalis nempe, fuit, . Tandem quod ad armorum alienationem attines, seuerius in hoc delictum ab Atheniensibus, quam a Lacedaemoniis reperimus suisse animaduersum. Apud hos enim, teste PLUTARcuo μ), qui clypeos abiecissent, infamia notati. qui vero galeas aut loricas, ab omni poena simi exemti: Athenientes autem τὸν ἁ-ομυοho, και - σκε is non infamia solum, sed mortis etiam poena affecerunt ν). Eandem statutam quoque suisse in eos. qui somnum
in excubiis cepissent patet e MARcELLI NO, qui Di Hermogenem sic scri bit: νομος, τρη φυλακα μη-η Θανατω-Denique
nec illa praetermittenda ost laesae reipublicae species, cuius reus
i) ARasTOTELEs quidem Erhic. σου τί τίς μεν τας α πίδας παρ αὐτοῖς Nicom. Lib. V. e. I. tria ait Psse in mili- is βαλό'M Wi-σι,-δε τω κρα tia prohibita: Uη λεσειν την ταξιν, νη, κα/ τους , uri επι' oτι, ρι,1δε φευγειν, μηδi είπτειν τα οπλα. ταυτα μεν, ἐαυτων περια Haec omnia iudieat se Atlienienses virlino τι' εντα ' τὸν δ' ἀσπιδα, τῆς κων supplicio digna, docuit ΜεvR 3vS in ενεκα. cf. MKvRSIVS l. e. pa Tnem. Att. Lib. I. c. 9. p. I9S6. ΙΠ iPsβ Ω3 1. . o. I γ, ero desertionis speciebus roeensendit l) Leges, quae hue pertinent, praeis multus est HERALDvs I. e. Lib. III. I3. clare exposuit ΜΕvΗS vs in Them. Aies p. a I. piq. qui hic omnino consulendus. Lib. i. e. 9. in GR NOV. rsus Vol. U. pag. Ceterum etiam Lacedaemoniorum legi- I9 6. unde etiam oppignorari arma ne. bus fuga visa est tam turpis ae proditioni fas sui late apud Athenienses diseimus. ensimilis, ut, qui vulnera in tergo accepis Io. TAYLORI Lectiones Lysiacae e. II. set, insepultus abiiceretur, queinadmo- 3I6. R. et 3I9. R. ed. ΗΚ lxtc. ubi multa dum ex RusTATMao ad Iliaae probauit leguntur 1ion vulθaria de ἀσρατεία, λει. 1o. ΜEvasius Mocetineorum Lacoui*μ ποταεια et δει α. . . '. . .
34쪽
erat imperator, qui corpora militum in proelio occaeorum in patriam non reportasset ). Tantus enim fuit his, qui in acie cecidissent, honos habitus, ut non solum ipsi publicis sumtibus sepulti ludis et orationibus funebribus ornarentur, sed liberi etiam eorum a republica alerentur et educarentur' . Quare grauiter in rem
publicam peccasse visus est imperator, quod, abiectis, quae publica sepultura exspectaret, mortuorum cadaueribus, fortissimum propugnandae patriae incitamentum sustulisset.
Hactenus de iis criminis maiestatis speciebus, quae in ciues Athenienses cadebant: supersunt iam duae sanctiones, quas a primribus seiunximus, quia ad solos peregrinos pertinuerunt. Prima quidem, quae peregrino murum adscendenti capitale supplicium comminatur, videtur nobis, quidquid dicat SAM. PETIT us '), n hilominus vere Athenis lata, nec solummodo in rhetorum sicli lis esse conficta. Nititur nostra sententia non solum multorum scriptorum testimoniis, qui omnes eiusmodi legem Athenis suisse uno ore tradunt P), sed etiam communi de murorum Onctitate opinione: quam, quum apud Omnes gentes recepta fuerit, quidni etiam apud Athenienses, quorum nota est religio et superstitio, obtinuilla statuamus λ Alteram sinctionem discimus
3 κατα-m svLPITIus vICTOR in Inst. Orat. pag. 269. ex edit. PITHOEI: Imperator militum eorpora in proelio peremtorum reuehebat in patriam e orta tempsale cadavera abieeit. Accusatur, quod laese. νit rempublicam. n) Prolixe hoe argumentum prosequutus est ΜEvRSIus L c. Lib. I. e. IO.
NEvns Ius in nem. Aty. Lib. II. c. affin GRONov. rhef. Vol. V. pag. I98 . quarenos eorum repetitione supersedemus. adiecto uno crCERONI s loco de Orat. Lib. II. c. 24. Lex peregrinum vetat in murum adflendere, quem NEvRSIVS negi XI Ceterum, ut hoe obiter moneamus. Neinque in re ficta, neque iii serta contietas suillic a rhetoribus leges, aduersus FA- unici I biblioth. gr. II. I , I 6. Et EIUSD. Bibl. antiqv. I S, 6. tuetur HA PTMAN NVs l. c. c. 7. pag I.q inter Orarr. gr. ex Edit. REISKIsi
35쪽
φευγοντων ε ξ Apem πάγου κατιη Tantum igitur fuit proditorum, etiam exterorum, licet non populo Atheniensi, sed sitae ipsi patriae infesti sivissent, apud hos odium, ut a finibus Atticae plana arcerentur, et, si intrassent, eandem poenam subirent, quae ab Areopagitis in exsilium missos et sine venia reuersos maneret. Erat autem haec poena et ipsa capitalis, quod non solum dilerte confirmat PETITVs 0, sed inde etiam colligi potest, quod, quum Areopagitae cognoscerent de plerisque delictis capitalibus, in primis vero de caede et vulnere voluntario f), solebant plerumque exsilii poenam irrogare; ex quo si quis redire ausus esset, constat eum capitis fuisse damnatum V . Ac perduellionis quidem species hae fuerunt omnes sere e pitales, Vna vel altera excepta, quam suo loco indicauimus. His unum saltem leuius profecto delictum neque capite sancitum addere placet propterea, quia magnam habet cum vi pullica Romanorum similitudinem. LucrΑNvs R) enim scribit, mulctam irrogasse Solonem ei, qui in urbe citra necessitatem ferro accinctus vel armis instructus in publicum prodierit. Voluit sine dubio hoc interdicto cauere caedibus et seditionibus, quas quotidiana armorum gestatione non parum ali sciebat ); idque iam ab antiquissimis temporibus obseruatum fuisse ab Atheniensibus, e THv-cYDIDE constat.
o L e. Lib. VIII. tit. 4. pag. 674.
y Lib. I. e. 6. ἐν τοις πρωτοι δε
36쪽
Restat, ut de accusiationibus, iudiciorum ordine et poenis, quibus haec delicta apud Athenienses notata fuerunt, pauca disse
ramus. Quod ad accusationem primo attinet, Varia eius et diuersit omnino legimus apud veteres nomina, quae ipsa diuersias species innuere videntur. Grauissimum quidem accusationis genus suit εἰσαγγελία, de cuius natura quum omnia diligenter collegerit, quae apud priscos reperiri possent, DESIDERIUS HERA Dus η , nolumus praeter breuem eius descriptionem quidquam de ea ulterius addere. Erat igitur, ceu ex loco POLLUCIs ' ostendit vir doctissimus, εἰσαγγελία de criminibus publicis, non tamen omnibus, sed tantum de αγtαφωις. Hoc sensu opponitur τη γραυ-
φη, quae est, ut Cum eodem loquamur, publicorum quorundam criaminum accussatio, quibuδ certa poma non erat legibus consituta; quaeque scripto erat comprehendenda, et ad magiWratum, ad cuius curam criminis
illius exsequutio pertinebat, deferenda. Hinc accusiator, qui του γνα ηutebatur, poenam ipse aestimabat, quod vocabatur τιμαν : quo facto, reo licebat aestimationem hanc coram iudicio minuere et ἀντιτιμῶν ). Iam, quae fuerint Atheniensibus αγήαφα λι- άλκηματα, facile patebit: scilicet ea delicta publica, de quibus nulla esset γραφη, quamquam legibus seuere essent coercita . Noni igitur
PETITvs I. e. Lib. VIII. fit. 4. pag. 6 I. et ad eum WESSELINGIVS. Errant it que rhetoros recentiores et cum iis 'MEvnsius in Them. Att. Lib. II. e. 23. P. I967. qui de nocturno tantum tempore hane legem acceperunt. M ob exuart. ad Ius Att. et R-. Lib. III. e. 7 - 9. Pag. 22 - 3Ο. Magna ei de εἰςα γελιας notione lis suit cum LΜANIO, temere hane cum crimine stellionatus confundente; cuius controversiae historiam exposuit PET. WESSE-3. INGIVS in antisadrueris ad SAM. PETI-xi LL Atticas Lib. VII. tit. 13. pag. 6 I. a) Lib. VIII. e. 6. quem quidem locum eorruptum restituit, emendauit ae suo more interpretatus est HERALDUS I. c. b Optime hoe doeult HERALDUS I. c. . Lib. III. e. I. pag. I93. Fuit Nero nonnunquam etiam Macri, licet mulcta esset legibus determinata, sed tantum in poenis aliemis, E. g. δωροδοκια . RALDVA I. e. Lib. IIL e. 3. p. 2 I. R.
quare ob id ipsum γρα natura haud
37쪽
igitur erunt maleficia, de quibus nullae omnino leges st iplaciunt, sed potius ea, quorum accusatio propter determinatam te. gibus poenam non potest per institui. Possunt tamen ea dem nihilominus quodammodo etiam inscripta maleficia dici,
περὶ ων νομος ου γέγραπτα quemadmodum interpretati sunt Grammatici graeci, POLI UX, HESYCHIVs, alii), sed eo sensit, quatenus nullae exstant leges, quibus eorum criminum exsequendorum et in iudicium deducendorum cura peculiari alicui magistratui sit mandata q). Clare pro nostra sententia loquitur HARPOCRATION ' , qui tiαγγελίαν locum habere vult ε m λμοσίοις αδικ μασι μεγίσοις,
coram quibus iudicibus haec accusationis species institui potuerit. Βουλὴν nominat, id est, senatum, tam Areopagiticum, quam Quingentorum: autem, populum. Denique, quod ad delicta attinet, aduersus quae data est ei σαγγελta, POLLvx quidem tria
potissimum memorat: τm του μου καιταλυσιν, proditionem, et
desertionem bellicam, quae quidem crimina speciali lege resertfuisse determinata, quam appellat νομον εἰ αγγελτικον. Accusator ipse, qui instituebat εισαγγελ ν, si vel maxime caussa caderet, nihil periclitabatur, praeter mulctam mille drachmarum, si infra quintam suffragiorum partem obtinuisset ), quae quidem poena in omnibus publicis iudiciis accusatori irrogari solebat, si reus es set tanto suffragiorum numero absolutus ). Verum enimuerosuit
38쪽
fuit etiam alia aliαγγελ ς species, quae in primis locum habebat
περὶ κακωσεως, et a priori in eo differebat, quod magistratui pecu liari, Archonti ἐπωνυμοι scilicet, potestas exsequendi iudicium eiaset demandata. Haec, quum aliquam habeat cum γραφαῖς smilitudinem, promiscue solet ab IsAEo et eli γελ et γρας η appellari; quamquam ipsa plane diuersiae sit indolis, et και σεως de nuntiatio non minus aestimatam legibus poenam ac delatoris ab infamia immunitatem admittat, quam vera εὼαγγελ- h . Praeter kαγγελ ν, qua maiestatis crimen deserri solebat, in promtu sunt
alia huius accusationis nomina, V. g. μγ1 τις, κατηγορια, 'προβολη,
inter quae de sola προβολη pauca afferre lubet, quia re vera differt ab ει ἀγγελι , nec tamen a viris doctis satis distingui videtur I Nobis quidem pracprimis arridet HERALDI sententia, binis pLv-TARcili testimoniis nixa, qui locum habuisse προβολὴν assirmat, quando, εἰ αγγελια ad populum secta, eademque recepta et adluduces remissa, nominaret populus, qui reum accusarent, eiusque caussam coram iudicibus agerenti Neque tamen negare possumus, esse quoque aliquot loca, in quibus προβολη accipienda videatur pro ipso tis γελίας actu, ita tamen, ut semper oporteat intelligem denuntiationem ad universum populium factam; cuius quidem disti. cultatis caussa remittimus lectores ad ΗERALDI locum citatum, ubi etiam, quid intersit inter κατηγορουs et συνχπορους, praeclare exposutum inuenient. Nos iam de accusistione nihil amplius addimus,
o quam illud, quod inueniantur nonnunquam lecti a populo peculiares magistratus extraordinarii, qui conquirendis publici maleficis operam darent, praemiis subinde indicii propositis. V cantur lii singulari nomine o ταὶ, quorum exempla frequentia
sunt in ANDOCIDIs et LYsIAE Orationibus
li Multa de hoe posteriore εις-γε- προβολυ ct suisse dieam, quae reipubli-λίας genere habet HERALDVA l. e. Lib. eae malevolis, et iis, qui plebeculam ab III. e. I . P. 247. sqq. es. HARPOCRA- ossicio abdueerent, inseriberetur. TION L e. p. I o. λὶ t. c. Lib. III. Q IO. pag. 233. . i) Sie v. e. admodum ieiuna nobis l) eL HARPOCRATION v. ςη 1 1ς p. videtur PoTTERI interpretatio, qui s. c. ISO. RAVPTM M libellus citatus e. 9.p g.
39쪽
Nunc de ipso iudiciorum publicorum, quibus in maiestatis crimina inquirebatur, ordine dispiciendum ). Facta itaque, quae a quolibet ex populo institui poterat, εισαγγελία vel alia quacunque accusationis specie siue ad thesmothetas qui tanquam principes legum vindices iudiciis adhiberi et populum conuocare solebant siue ad Areopagum ' , siue ad Quingentorum senatum,
siue etiam ad uniuersum populum, rei statim tenebantur in vinculis, donec disceptatum esset, utrum εἰςαγγελία recipienda esse nec ne φ . Recepta ac probata εἰσαγγελία, ab Undecimuiris, τοις ε δε ιιι penes quos fuit carcerum custodia et iudiciorum capitalium exsequutio , nisi peculiare adesset curiae decretum a scriba prytaneae exceptum et thesinothetis traditum, intra triginta dies
pag. 6o I. M. Quid, quod etiam liberta.
tis praemium propolitum est seruis, qui in eaussis ad rempublicam spectantibus iudieia detulissent, dummodo vera esse comparuerint, quum proprie seruis testimonii dictio Athenis non esset. Eruit hane legem primus e LYSIAE υπερ τἄσηκου ἀπολογA UOL I. p. 274. R. ed. RE AN. IO. TAYLOR in Lectionibus Ly. Aacis cap. II. P. 3I4
nonimentum seruauit nobis DEMOSTHENEs in Or. aduersus Tmperarem Vol. I. p. 72O. M. REI SK. cuius verta propter argumenti praestantiam adscribere liceat:.ποσοι 'ΑΘσαί- κατ εἰςar λιαν eni) νῆν εἰσιν εv τω δεσμι,γ
σθῆ. vid. ad h. I. HERALDVs I e. Lib. lli. e. IO. et II. PETITvs I. e. Lib. VILtit. 13.n Nam et Areopagum de proditione et desertione iudicasse, E LYCURGO Pr bauit HAvPTΜΑNNus in libello saepi citato, e. 8. p. 699 es. NTVRSII Areopa.gus e. 9. in GR NOV. thes Vol. V. pug. 'a I 4. Ο Nexi igitur habebantur, etiam a tequam essent eonui hi : quod eonfiat praeter legem modo laudatam etiam eiureiurando Quingentorum, cuius me. minit DEMOSTHENEA in eadem orationeVOl. I. P 7 S. ed. RE SK. οὐδε ὁ σω ΑΘ m αιων ἀδινα, ος αν ἐπινυς τρεις κα94η το αὐτο τέλος τελῖντας, πλην ἐαν τις ἐπὶ προδοσία τῆς πολεως, ηἐπὶ καταλύσει τy δηυκ trariisv αλν. s. PETITVa l. c. Lib. Vin tit. 4. Pag. 67aa,
40쪽
sistendi erant rei in iudicio Heliaeae p), introducentibus undecimviros thesimothetis ι quod quidem semper orat obseruandum, niti publicum adesset impedimentum. In iudicio ipso caussa utrimique agebatur; dum accusare liceret unicuique ex populo, nisi
κατηγοροι aut συνη σοι peculiares essent lecti: reo autem per
κους se defendere. Tunc, si conuictus esset reus et a iudicibus caussa cognita capitis damnatus, rursus traditu8 suit τοις is κου, Ut poenam per υο ρετας, vel apparitores suos, exsequerentur: si vero mulcta tantum irrogata esset, ab iisdem tam diu in carcere retinebatur, donec soluisset q). Iam, ut poenas ipsas et suppliciorum genera, quibus affecerunt Athenienses proditores et maiestatis reos, inuestigemus, superest. Ac primum quidem tanta in eos seueritate animaduerterunt Atticae leges, ut non solum unicuique Atheniensium liceret impune occidere hominem, qui mala aduersus rempublicam consilia vel vero iniisset, vel certe inire vellet, sed etiam ad hoc ipsum iurisiurandi religione inter sacra omnes adstringerentur. Formulam
huius iurisiurandi, quod in primis post XXX. tyrannos exactos E 3 obis.
pὶ Nam plerumque apud Heliastas
suiste iudicia horum eriminum animadvertimus: unde etiam iurisiurandi eorum, quod in DEΜOATHENIs oratione saepius laudata Vol. I. p. 746. R. ed. N I. I Sic.
I. e. Lib. Illi. tit. I. Pag. 397.q Nonnunquam enim in proditionis iudieio poena non fuit eapitalis, sed tan. tum pecuniaria, cuius exemplum habemus in historia Miltiadis, qui, quia mulctae aestimationem soluere non poterat . in vinculis mortuus est. Ceterum maxime memorabile iudieii, quo proditionis dam, nati sunt Arehoptolemus et Antiphon, exemplum sistit Senatuseonsultum, quod seruauit pLvTAncisus in vita Antiphonistis, Vol. 'IlII. pag. 3I3. sqq. ed. RE A M. quodque apprime eonuenit cum illo, quem modo exposuimus, ordine; unde etiam infra saepius ad illud prouocabimus. Neque enim ad eoenoseendam sorieriminalis indolem impeὸit, sine vere id a senatu Atheniensi verbis a PLUTARCHO commemoratis sit coneeptum, siue, quod nonnulli malunt, tantum eonfictum. Fidem autem eius eleganter stabilivit HERALDvs l. e. Lib. III. e. IO. P. 233. qui omnino hic interpretis partibus langitur.