Hippocratis et aliorum medicorum veterum reliquiae, volumen tertium

101쪽

ολλὰ γὰρ του ασψαλέος ανέδην περιλαμβανοντας αγειν ἐπὶ τι ακριβέστερον num reoto habeat, vix satis scio: om ἀν ἔδει natum sit ex ἀνέδην dubium videtur. Id certum est me eo loco exspectare aliquid, quod cum particula oῖν construatur; quare nisi pro sty πει aliud quid magis aptum quis mihi praebeat, fere αν ε' velim; saltem id, quod de coniectura Undatum, vix ferri posse dixerim. Sed haec nunc satis sunto: possit quis iure illud helaudito iam rivos pueri sat prata hiberunt' mihi obiicere. Quorsum vero haec disputavi 3 Uι significarem quam parum fulicitis Relaholdus Uiderit hos libellos 3 Proeul abesti Vidi tam Ireaeolare emendatos iocos, ut cum primum eius edi O-nem inspiciebam, crederem peritissimum philologum eam saravisse. Diligenter inspecta sontentiam mutavi et medicum probe agnovi. Quod tamen non impedit, quominus nunc etiam affirmem pullarius et felicius quam ille restituit plures locos, alios a medico redintegratos me vix hilosnovisse. Si sorte exempla velis L. B., non deerunt: optime restituta est perturbatio ideo capitis 1. libri de Arte p. 5. o. D. vol. II. mih5, ubi legit: ἀλλα κ ακαγγελίη μ αλλον

p. 7. vs. antepenuit. mihi, δια in οἴα mutavit. Ρulchro vidit p. 9. D. I2. negationem ante πας servari posse, modo 'ost γνειαι signum interrogandi ponatur. Veris mel p. 11. vs. ante-

ἀλλα πολο μαλλον διὰ τι ὁμού που ἀτρεκεστατου si σθαι si ιν λοπισμοῖ προσίεσθαι καὶ Malim και τοι, καὶ γάρ, vel eiusmodi qui Q πολλῆς ανγνω ς μῆ θαυμάζειν τὰ ἐgευμμένα Δς καλδε καὶ ωθῶς ἐξεύρμτα κ. r. ἐ. - Sunt sand plura, sed ingubsisto in homo: cap. mihi 37. p. 42.ὶ initio perturbationem pessimam plane egregie sustulit, ubi edidit: Λέμουσι δέ τινες καὶ 'τροὶ καὶ σοφισταὶ, ῶς οὐκ ἔνι ἰστρικὸν MMναι ἶστις μῆ οἶδεν ε τιωτιν ανθρωπος καὶ Zκως ἐγένετο πρῶτων και ὁκοθεν p-πον uia χμζ ἀλλὰ λύτο δεῖ καταμαθεῖν τον μέλλοντα θρεις θεραπεμειν τοῖ ς ἀνθρώπ r. Tείνει ὁ αἰπιὸν ὁ λύγος la φιλοσοφίην, καθα ερ Ἐμπεδοκλci si Eλλοισιν, G περὶ ob ος γεγράφασι. ' o δἐ κ. r. l.

Ego spero fore, ut A. pergat in cursu suscepto et quid in aliis scriptis sit praestiturus avide exspecto. Ceterum plane omnia mihi confirmata sunt hoc epimetrum componenti, quae dudum anto in postrema parto praelationis ad hoc volumen scripseram et quae ut Rein-holdus etiam aliquando legat πω.

Seripsi mense Aprili Cimo CLXIV.

Brevi postquam antecedentia scripseram, accepi a Minhesdo librum de capitis vulneribus, in quo quae observari item annotare lubet. Nimirum deleetor illa editione et gratum mihi aedidit de ea cum editoro quasi colloqui, et denuo cum eo libelli textum explorare. Primum R. in aliam sedem transtulit caput mihi b., quod perturbationis suspicionem mihi

102쪽

dem assentior; ista nunc demum suum sibi locum proprium obtinuisse existimo. In capitis vero illi 8., mihi f., descriptione periodos eo modo, quem Litimus iudi mitp. 208. suae editionis, disposuit. Equidem non seci et nunc etiam num laetendum sit dubito: hoc contendo, si quid innovandum sit, nondum recte factum esse. Uureus et R. quinque τροπους laesionumfossium capitis numerant; ego mss. sequenda sum arbitratus, in quibus septem recensentur. De hac re primum aliquid monendum hebeo, dein de orgine, quo τρόποι sint disponendi. Uureus et R. existimant teli sedem cum fracturalet contusione, et teli sedem cum sola contusione non esse τροπους laesionis, quum non sint nisi magis compositae τῆς ἔδρης species. -- Ego rursus provoco ad verba capitis 8. Rein liuo p. 41. ra. 25. ἐνδε των τρόπων εκάστ* πλέινες imu γίγνονται, quae nunc etiam opinor Hippocratem non scripturum fuisse, si in illo capite unus tantum τρόπος descriptus esset. Sed idem indicant

vecta citatis illis statim subiuncta καὶ περὶ suri φλασιω τε καὶ ρωγμῆς, ξν ταυτα προσγένηται καὶ ην φλάσις μούνη γένηται προ Dηταιγὶ ἡδη πέφρασται, οτι πολλαὶὶδέαι γίγνονται καὶ τῆς φλάσιος καὶ i τες. φωγμῆς, e quibus patet eum sedem teli cupa

contusione et fractura et teli sedem cum sola contusione rροπους esse eristimare, licet hos

non singillatim iterum describat, quia cum iis, quae ante capite 5. et 6. Reinhesdo) exposuisset, fere conveniani , Tertium vero indicium peto e cap, 41. Rei Moldo et mihi, ubi initio: τοs,

sedes teli cum Daetura et contusione et teli sedes cum sola contusiopu manis to inlar τρόπους illos enumerantur. His de causis nune etiam septem τρωους illos distinguo, quos p. 376.

vol. I. in adn. enumerae i.

Antequam dem dine dico, rursus cf. preseg. vol. I. p. Xm. quaero, sintne isto εις Gτος τροπος, δευτερος Οἴτος τριτος, oeit. insiticia. t Unum quid Driasse ea vindieaeti nempe locus initio capitis 5. Minhesdo, τιτρώσκεται δε οσων τὸ εν κεφαλfi τοσούσδε τρόπους. Et tamen το οσδε ibi poni potuit, neque. opus erat idem tuu eros: ν τροπών deinceps notore.

Sed pergimus videre de ordine, quo οἰ τ στοι di ponendi sint. Uttrem p. 208. in adn. capitis huius 8. Reinhesdo) periodos disposuit quemadmodum iam

R. eas aeoibuit: Adscribit autem h cet arx gement serest du motus sus naturet que , velut quenous trouxons dans Ios mauuseriis. Car probablement Hippoexate a parto de Phedra simple, puis de Phedra compliquge de confusion, tenno de rhedra compliqueρ de fracti ire. et de contusim. Copendant cette rem que est Ioin de suffre pour aut iser un parest dεplacument. Offendit .aliquantum Litirem quod observat Hippocra em in his non a re simplicissima, sed axe maxime composita ordiri. At neque in superioribus id faciti nam cap. 5. Minholdo loquitur

de contusione cum fractura, cap.. 6. de simplici contusione, caep. 7. de contusione cum iraetura , ita ut os intro recedat. - Sentio tamen eum, qui locos alio ordine quam adhuc factum sit, des cribere velit, aliud argumentum expromere posse, quod me iudice maioris momenti

103쪽

est. Nimirum advertit in vulgato textu definitionem τῆς ἔδρης demum proponi postquam

iam bis nomen illud usurpatum fuit. Et tamen, opinor, vel hoc fieri potuit. - Sed largiamur periodum, quam primam secit Uitreus in adn. sua, re vera eum locum tenere debere, at minimo ideo ordo inverti debet periodorum, quae adhuc in textu prima et secunda fuerunt. In verbis illis, quae supra e principio' capitis 11. citavi, ipse Hipp. iterum enumerat sedem teli cum Daetura et contusione ante sedem teli cum sola contusione. - Idem sagit cap. hocce octavo, de quo agirius, loco infra obvio, quem item supra iam citavi, καὶ περὶ μ ἐν φλάσως

ται, ξ έφρασται κ. τ. λ. - Puto luce clarius demonstratum esse Hippocratem non semper eum ordinem sequi, uisa re simplicissima ad magis compositas deinceps procedat itaque admodum dubium esse num illa ἔδρη simplex primo loco poni debeat; quod si laetem dumiesse existimes, at saltem periodus primazet .secRnda textus Litues. eo modo sese excipere debent, non inverti. - Τum vero miror in hac quaestione numeros τῶν τρύπων tam parum eurari. Non est hoc nihil, in codicibus τὸν ἔθην cum fractura et contusione esse τον τρόπον ν τέταρτον et in codicibus, in quibus descripta legitur, ἔδρὸν cum sola contusione esse τρύπον τὸν πέμπτον. - Ista ἔδρα simpleX in nullo libro est o τροπος o τέταρτος, quem sacere eum volunt. - Equidem nunc, si iterum laciendum esset, non alio modo, quam seclipse, haec descripserimi de una re tantum dubitarem, num scilicet numeri ε Οἴτος τροπος et sic deinceps ad ἔβδομος οἴτος τρόπος addendi iterum essent, an omittendi. - Sed pergo capita singula percurrere: Cap. 1. Quae obiiciuntur in adn. adversus comparationem postremi suturarum schematis eum litera X mihi parvi momenti videntur; nempe haec litera scripta fuerit apud antiquositru ut lineolae πρὸς ὁρθὶς γωνίας. ἀλλελας secarenti . Utrum igitur nominaliterarum unaeum earum figuris ab auctore adseripta suerint, an solae illae figurae, sola . nomina; utrum igitur γράμμα nostro scriptori sit Astura, an Elisu, quis scire poterit 3

ο' του ὀστέου - κασω; attamen si addas, δὶς ταὐτὸν ἡρων εἶπεν, tum vero τύ τε ανί- τατον καὶ τι κατώτατον miro modo a se dimoventur interposito priore illo, glossemate Sealigero et mihi viso. - Contra rectissime me iudice eiecit quod uncinis interseptum deseribam, ἐπὶ το μαλθακώτερον καὶ Γῆσσον πυκνον καὶ ἐπὶJ κοιλότερον. - Intelligo dissentire eum posse ubi ego de meo η δἐ διπλύη τυ κοιλότατον κ. τ. h. dedi articulum interponens. Quod in fino capitis οὐτως et In sedem invicem commutare iussit,' recte sane factum est. Capito 3. Locus καὶ δῆλον 3τι οἱ τω ταπιτα ἔχει ἐκ των τρωσί- των τε βελέων - καὶ ἡσσο, αποθνεσκει κ. τ. λ. de coniectura est descriptus, . similiterque alter huic partim seresimilis cap. 4., de quo postea. Primum dicam, si principium eo modo scribas de coniectura pro καὶ διότι δο) οἴτυ ταυτα εχει, τίν τε τρωσίων καὶ των βελέων κ. τ. λ., omnino loco

quolibet quidvis pro quovis dari posse; sed praeterea si καὶ δῆλον ὀτι οἱ τω ταύτα ἔχει scribatur, non exspectas των τε βελέων κ. τ. λ. , sed των γαρ β ων κ. τ. λ. Emendationis ratio mihi non placet; bonum tamen factum illum vidisse ista consistere non posse. Me iudice loeus sola interpolatione maxime laborat, tum loco aliquo ταυτα periit., Ego nune legerim: Καὶ οτι Ουτω ταυτα εχει, τίν τε τρωσιων καὶ των βελέων Βων τε ἐοντων κατὰ μί-

104쪽

γεθος καὶ ἐλασσίνων, τὸ ιστέον ταων τῆς κεφαλης φλειαί τε μαλλον καὶ γνυται καὶ Dω Dc arat, . καὶ θανασιμώτερά ωτι ταυτα ι καὶ πιλεπώτερα b τρεύεσθαί τε καὶ ἐκφυγγάνειν τόν θάνατον ταύτη ξ κου ἁλλοθι τῆς )κεφαλές, καὶ μοίως τε τήωθεὶς καὶ

ἡσσον, αποθνῆσκει ὁ ανθρωπος κ. T. E.

Fortasse recte in verbis sub finem capitis καὶ Hν σίς ἐστι ἐν scy o sep vulgatam servavit , non ree it Dem, sed vix scio quid praestet. Facilius Deret in Des abierit quam contra Cap. 4. Quod initio πει et ante τι δπισθε et anter τι πρόσθεν legit, per me licet, ego

meam rationem etiam muncia praesero; sed . quod cibi de suo ταύτη pro τουτο scribit in καὶ σάρκα πλέονα .... Drὶ εωυτο ἔχει τουτο τὸ ὀστίον, arbitrarium est, nec necessarium

Sequitur illa periodus καὶ δῆλον δτι - ῆν ωρωπος ἀποθνῆσκειν καὶ Eiλωοκ. τ. λ. Me iudicet haec verba sola interpolatione laborant; legami Καὶ δῆ τούτων οἱ τως ἐχύντων Mes τε τἄν τρωσίων καὶ των βελέων ἴσων τε ἐόντων καὶ με νων ταύτη τῆς κεφαλMς τὀ ωτων ῆσσον Μγνυται καὶ Φλοῖται θωω, κὴν ' μέλ- Iνθρωπος ἀποθνθὰκειν καὶ

Exλως κ. τ. o. j- Reliquas omnia in vulgato textu otiosa sunt.

putabam'; nunc nihil mutandum censeo, oues R. sentio.

Eodem capite: I στε ob καταφανέες γίγνονται ν H τῶν φωγμέων, οὐτε αὐτίκα μετατην τρωσιν, οὐτε ἐν τρσιν ἡμέρησιν , ἐνὶ σιν,ἀν καὶ προνοέειν ἔφελος γένοιτο του θανάτουτ ἀνθράπφ.MIn his καὶ προνοέειν coniectura est pro librorum scriptura καὶ πόνων Aν, quae sine dubio corrupta et de qua ' meliora i nondum novi quam quae dedi p. 374. via: I. - Hunum nunc quaero, num locus in Reinholdi , lectione intelligi possit. - Quid προνοέειν του θανάτου p Debetne hoc esse praenovisse mortem8 At primum significalae eiusmodi quid illa dictio 3 Tumii veros quid homini ad curationem proficiet ipsum aut medicum laturum obitum Istaenovisse PDebetnsii se orir oram; praere e . omnia Lentare ut ne mciriatur ae r 8 At iterum quaero num προνοειis του ita του id significet; tum quaero num postea demum, non statim aeger ut salvus evadat curare medicum oporteat. Ego Reinholdi scripturam non intelligo lDe postrema periodo capitis non sacile certo dixeris quae Nera scriptura sit, sed eam intelligimus tum ex Liurei. et Reinhesdi lectione, tum ex nostra. Aegre tamen in illorum lsetione sero αἱ δε καμπυλώτεραί τε καὶ καμπυλξαι, quippe καὶ πανυ καμπύλαι scriptum hoc logo fuit, sicuti supra καὶ ἰθέαι πάνυ. lcaput 7. initio. Περὶλασμένου δέ τε καὶ ἐρρωγοτος του ιστέου R., de mao πεφλ σμένου δέ praemittens. Et, quod caput rei est, recte eum ista adscripsisse puto; sed minus placet δέ τε, quare malim legere καὶ πεφλασμἔνου τε καὶ ἐρρωγωος του ὀστέου.CRP. 8., vs. 11. capitis., Ιἐν δε τει τρύπων εκάστω .do suo dedit pro ἐν δε τψ τρω φεκάστ*; fortasse genitivus praestat. Ibid. D. penult. p. 41. καὶ 8ν φλάσις μούνη γένηται omnes, etiam R. Legendum

προσγένηται. Ibid p. 42. vs. 3. του τοιούτου τρόπου omnes; malim τούτου του τρόπbυ, nam Asibi

respondent πολλαὶ, αλλαι ὶΩαι - ὁκοῖον ἄν τι καὶ τι σχῆμα κ. τ. λ. Rid. vs. 4. καὶ δι' αὐτο καὶ βαθυτεραί σε ἐς το κάτω καὶ ἔσσον βαθέαι καὶ συνίτεραί τε καὶ ἡσσον στεναὶ καὶ εὐρύτεραί τε καὶ πάνυ εὐρέαι, ἡ διακεκθφαται διακοπὸ δοκοσ -

105쪽

EPI METRUM.

-υν γιγνομέν' κ. τ. ε. - Sunt haed maximam partem melius descripta quam in editio nibus superioribus factum est; quod tamen principio, M H το dedit, non satis perspicuum mihi. Voluitne καὶ δια τὸ τουτο exspectaverim. Non video quo iure hic coniectura utatur, spium optimi codd. 3. lectionem habeant perspicuam et lacile mi αἱ δ' αὐτα Mi βαθύτεραικ. τ. L - la postremo vocabulo citatorum γενομένη praefero. Ibid.vius. II. AI δἐ εδραι - οὐδ' ii γ t. Quare mutetur . sana codicum. lectio,

γίγνεται κατα δίκην, οὐδ' si ν γ mmi serues mss. et edd. Omnes, quod quomodo xitii Suspicionem moveat, non capio. Fest ipsa oratio; quam Hippocrati obtruditi sane non anuqua: αι βάστουσαι is το ὀστέω probum psse credam si exemplis rimetur, sed ne vel si in admitterem , quia eiusmodi dictionis inocovolas neos:π fi mi apparet in traditae lectiones . .ubi autem de suo ὁξ Ἀ- δm ἐκ πούτων θάνατος seribit iam thinum δῆ λον δm do comectura insert. Cap. 10. in fine: recte δκη dedit e mss. lectionibus Zani, δκω. Melius scripsit quam laee

In fine capi ῆν καὶ εὐρέα legi g, ubi irrete R., ii ste,coniecturat addidit. Cap. 12. , Vs. 4. capitis , 8 ἐσω μέγα - 'τὰ τ μοι, nempe αἰ τριχες. tabri καὶεὶ ἔ 'σαν ἐς τὸ τρομα, in quo latere quod R. dedit, affirmare non audeo. Maliger ἔσω

ἐπιεῖσαν, quod exhibuia i sed imperfectum in eo soffendit. , Non credo veram, lectionem ess insequentibus' ναι κινδυνεύειν oστέον et ψAMκήναι πης παρκὲς ωιν π hoe τ δε οστέρνυπι τού βέλεος, sed inam; quae I in ulgata latet .imula λι-οστέον ψιλον λαι τῆς Ἀσαρκος καὶ φαναι , ἔχειν τι iθένος τι ὁ σπέον ista σου βέλεος. Ibidem us. II. recte do suo ἐον intulit, sed si ordinem verborum, qui in libris habetur, Serves, melius apparet, quomodo perierit. Habebis καὶ ἡν ,μὰν χατα νες iῆ τοισι ὀφθαλμοιαι ri ὀστέον ἐον φιλύλ-l i DNnid p. 44. vs. 4. φιλου ἐοντος τού ιστέου dedit, recte Vulgatam ServstnS, quam non satis intelligens ῆ ψιλού κ. m R. scripserm. Eadem pag. vs. s. ἐξελεγχ'ντα vulgatae servavit; Litueus et ego .e mss. 8. ἐλέγχειν dedimus. Hoc etiam inano Praeplacet, maxime quum ἐπιπα- supra ferant. mss et edd.; ἐλυχοντα si scriptum fuisset. non exspectavissem Apost Lm . Ibid. M. 12. ἐσφλασθη recte datum e Martini coniectura: pro vulgato ἐμφλασθρ. Caput 13. - Principium capitis hic refert locum egregie restitutum. Equidem duo tantum, eaque levioris momenti mutata vellem. Prius est μαλιστα vs. 3. capitis, quod, quum μαλλον dein legatur, emblema alienum esse opinora allierum est illud si igκων in vulgata, quod R. explevit in loci finem transferens et μαλλον η ο ταν αίκων scribens, ego vero potius

106쪽

τρίσκη, Nempe vir ne i ρσαι βουλιμενος .eo', quo d0scripsi, loco meliuhi congruerea bitror. Omnis itamen huius restitutionisi laus Rein ido debetur. Ibidem vi. II. μγῆναι καὶ φλασθῆναι sdedit cum Uurti, o mss. 2 , ubi vulgo μγεν ιτε καὶ φλ. - Μita 'mne fleti ais πε on negligendum videsur,'quia utrumque simul fieri

metorem supponere opinor. s inid.. s. i45. . . Is πιτρώσκει ἔν τε πι i. μέον καὶ αὐτι τὸ ωτέον ' In his: ἐς τε triamis. pro vulgato Non credo B: rebipebo debuisse, G,κεi ῆς eὸ ιπων id quod φρίσκει ὸ ὐπὸ . ιστων. contra Q h. l. recte se habM; vide π.. o p. 47. Vs, 5. καὶ προς τε τι ὀστέον καὶ ἐς i τὸ ισσίον σπι ρίξειε τὰ βέλος ibid. ' ... 2 ἐσπεσεν pro vulgato 0 εαμ restis datum esse puto. . Paulo post 'rectissime . eaihil καὶ ῆκιστα κούφον τε καθ pro καὶ ς ιστα κωφον καὶ ἐκιστα τε καὶ Alterum καὶ ς κιστα ei 1Mema lest. mi . In fing capitis r ἐνίου γάρ pro Dis , γάρ mutatio est de coniecturai sueta; εια γαρ τῶν τρωμάτων τρν οἱ τω τρωθDτων οἱ δε φιλουται τὸ ὀστέον τῆς Ἀρκες codicum est ieetio. Quod si i set sema, . τρωματων delere debebis , neque enim iunges τον τρωμα πων τουστέον. Si quid mutarem, mallem locum legere ad hunc modum: κατ' Dια γὰρ τει πρωμάτων τίν οἱ τω τρωθέντων οὐδἐ φιλουται τὸ θωτέον τῆς σαρκός. quo 14. vs. 6. καὶ τα ἔλκεα, ἁ γίγνεται dedIt de coniectura a inferens, tum us. eq. τε πλαγίον recepit recte pro ἐς τὀ πλαγιον , sed qui E intulit , etiam ἐστι vs. 8. capitis delere debuerat. Dandum i καὶ τα ἐλκεα, ἁ γίγνεται -δ. ν σοι ο5των βελέων, - τε-πλαγιον καὶ ἐνs Ἐκλφ υπόκοιλα καὶ διάπυά τε μαλλον mγνεται καὶ oria, καὶ ἐπὶ

πλέο 'χρόνον καθαίρεται.

gbid. ivs. antepetiuit. p. b. pulcre emendat καὶ - ν ριὸν ἐμποιέει αῖ τιν καὶ διακο- θν, pro αὐτι καὶ διακοψ αν, in quo διακοφαντα ipse dederam. Sed non capio quomodo rursus inserat emblema, quod eiecerata διακοπη γαρ καὶ ἔθη τωὐτόν ἐστι, de quo dixi ad finem capiti si I ita , p. 378. Vol . q. Egregie 4n 3extremo opite ἐκ τες φύσιος τῆς ρωυτού scripsit, τῆς ' εωυτρο huc revocans e verbis initio capituli sequontis, ubi. vulgo ἀλλἀ ἐωυτου, ὁ .m ἀν σοι φαίνηται editur. Cap. bis.. Nondum mihi persuadeo καί M. B.J ante σὸν ἔδρην ab auctore prosectum . se; neo dum i sero θν τε τύχη Nulgatae us, 5. , .sed ἡνσε Gra lego. Videtur etiam λὶν ἐκ το λφ o c* φανερην αν γενομένην dandum esse. Verum acuto s. 6. capitis εοκλέπτεί

sane Scaliger συγκλέπτει emendavit, quod ipse trecepi, sed vera sitii ratio mune demum paruit.

In periodo, quae us. 9. capitis incipit, in verbis προσγίγνεται δε καὶ gις trist εὐη, ῶς ἐπὶ mo πο-b αἰ τη D τῆσι ραφρσι γιγνομένη, καὶ γίγνεται καὶ αὐτὸ ν ρεξιο πιαλεπωτέρη .pρασασθαι, ἐρρωγοτος τού οσμυ, δια τουτο δ κατ' αὐτὸν τὸν - 1ν η ρς ις γίγνεται,' ὴν ρηγνύηται, ως ἐπὶ το πουλύ - habemus locum, quem'alii alio modo descri-

107쪽

pserunt, et quem R. iterum alifer scriptum proserti In huius lectione deteriorem habem scripturam quam data fuit. Principio periodi, nisi statim. sttaniatur locus , quo fiat. ne verum quidem est quod ibi affirmatur. . Litueus: ibi rectissime τi Dpm, eum qua emendatione conserens iterum codicum trium lectionem i qui ferunt, Video indo

τέρη φρασασθαι ἐρρωγοτος,τού. ὀστέου, δια τουτο κ. τ. t λ. illud χαλιπωτέρη φράσασθαι ἐρρωγότος του ιστέου mihi non serendum videtur; quid significabit comparativus, nisi aliquid

sit cum quo comparatio fiat 3 -Quid eo nexin υμγιτος του ιιστέου 8 Est hoc, inquis, e solita aliis quoque locis . in i hoc libellos orationis ,redundantiat Imo vero haest observatur, sed non inepto usurpata, ut hoc loco ita, scripto. Ego de meo intuleram ἡ κου ἄλλο&. Anxie circumspexi num his carere possit lodus, , sed frustra. ἰέ, Funobetum a md πιγίγνεται,δὶ καὶ

λε πωτέρη φράσασθαι, ἡ κου , ἁλλοριἰ μγνυμένω του δε μυ, δι ἡ τουτο δ κ. T. λ. Quod us. penult. p. 46. ωειδάν . non mi iri quem inmudum i Litire ego sesteramus, recte factum esse opinor. Sed us. Ut. prae αλλ' laι,nunc etiam ἀλλ' ἐστι praesero eadem de causa, quam dixi in adn, p. 382. ves. I. Ibist. p. 47. vs. 8. recte reiectum est καὶ ὁμοιων post το μέγεθος, et τε post ὁμοίως illatum ., quod in sibris: post πολλο ponitur et Littr. et ego reiecimus. Cap. 17. Vs. 4. capitis redis πλῆν Gly pro δεῖ δὶ λ de coniecturab est datum. Ibidem Vs. 7. ,eapitis post, opis ac, pro emblemate eiecta est haec periodus: ἐνταυθα δεγενομενα τα ελκεα καταπλασι καὶ ἐπι-ιος ιι λον κέχρηται ρ κου ἄλλοθι τῆς κήαλῆς της ἄλλης. - In adn. R. : ἔμπληκτον γάρ, inquit, τουτο τι μάλλον, ατε τρκαθολου απαγορεύθει ἀντιβαῖνον.δε- Itaque, ex eius opinione, quum Hipp. dixerit; aliis in partibus quam in fronte vulnus capitis non esse deligandum, non potuit nune dicere magis in fronte, ceti. vulnus requirere deligatiovem quam in ceteris partibus, quia in his nullam omnino deligationem admittat. Ista Reinboldi argumentatio valet si solum, antecedentia respicias, non si etiam sequentia. Quodsi seceris, videbis Hippocratem assirmare, licet frontis vulnera magis quam reliqui capitis requirant τὸν κατάπλασιον καὶ ωίδεσιν, in illorum tamen

tractatione non per totum curationis tempus auxiliis istis utendum esse. Tum vero ista κα-

γλ . ἀπαγρρευσις, idi intecedentilaus restringitur postremae periodii capitis verbis εὶ μὴ καὶ τομες, δέοιτο. Neque . vero in verbis, quibus ista enunciata sunt, quidquam inest non Hippocrateum; dubitabam primum de κεχρῆχθαι, at quemadmodum h. l. ἐπι-ιος μαλλονγὶ ρητα, ita capite Il. πρίσιος, ληιστα κέχρηται. - NHla causa apparet, cur Periodus illa insiticia habeatur et eliciatur Cap. 18 ί p. 45. FS 1 I., recte receptum est ρ in μῆ ἰῆ ἱκανά. Tum ra. s. post Dμαρὰ

non receptum e)t ἐστι, quo certe non opus est.

Cap. 19. sub finem recte receptum est ἐν τ* ἐπ' αριστερα - κροτάφν et ἐν τω iδεξια - κροταφω, altera salsa lectio est. CV. 20. Vs. 4. ταμνοντα δε πρὸ αναστεῖλαι την σάρκα ἀπθ. του ὀστ υ, ἰῆ προσκει

μέν hi πρ ς τ ρ οστ. ω πεφυκε dedit R., ubi, libri πρὸς τfi μήνιγγι καὶ πρὸς τοοστίω πέφυκε, quod equidem totum, quum absurdum esset, abieci: Illius autem lectio ΠΟΠ

108쪽

Naeeit non credo in προς τε μ νιγγι καί latere προσκειμέν', neque apte dici προσκειμένη πρὸς τμ ωτέον - κε arbitror. Si id, quod inieceram, servare velis, partim tantum servari poterit, ut legas: ἀναστειλαὶ τὸν σάρκα απο του ὀστέου, ῆ προς τ* ὀστέιν πέφυκε, - ἔπειτα διαμοτίσαι τὰ κbς κί T. L. Ibi d. p. 49. vs. I. χρ' recepit, quod alii non secerunt et sere perinde est num addatur nec n4. Cap. 21. initio capitis τῆ δ' υστεραίη ἡμέρη retinet R., ubi mihi ἡ μέρη nunc etiam glossema esse videtur. Delevi, quias in opidemiorum libris o0ns1anter τ' πρίτη, τῆ δευτέρη, ceti. , tum vide cap. seq. p. 50. Vs. 8. τ8 δ' υστεραίη ἀπολίσας. Ibi d. ivs. 5. capitis και er ασθαί m dedit de suo G addens. Non omit, nec tamen eo

Ibidem vi. 10. capitis habemus ἐξελέγχει γαρ η go τις μάλ' αἰ τίκα, ὴν μὴ καὶ Ελλως

καταφανέες ἐωσιν αἴται αἱ πάθαι αἱ ἐν τιμ ιστεω ἐουσαι του βέλεος. In quibus μάλ' αὐτίκα est coniectura: vulgata fert solum μαλλον, alii libri μάλα τὸ κῶκον. Equidem ex altera doctione emblemae τὸ κακιν abieci, necdum credo μάλα τὸ κακόν e μάλ' αὐτίκα prodiisse. Tum observo, in verbis αυται αἱ πάθαι αἱ ἐν τίμ ιστέον ἐουσαι vulgo legi αἴται αἱ πάθαι οὐσαι ἐν τ* ὀστέον, tres vero libros habere αἰ ἐουσαι pro ουσαι; alterum hocce αI

Uitreus et ego non recepimus, quod recte nos fecisse opinor: Si addas, erit αυται αἱ παθαι,αΤ ἔνεισι ἐν το γοστέφ, sin omittas, erit Κυται αἱ πάθαι, εὶ λη ἐν τ* ocretiy; posterius vero hoc Hippocratem voluisse opinor. Tandem quid erunt αἱ παθαι του βέλεοζ3 Illud του βέλεος Liuiam et ego cum mss. 3. omisimus. Equidem, quod. dixi, e vicino καὶ ρυ ἔθισμIῖνο ἐν τφ ιστέον του βέλεος huo appulisse existimaevi. Quodsi tamen servare velis, fieri non poterit, nisi data praemittas; legendum erit ῆν μὴ καὶ ἄλλως καταφανέες Mere αυται αἱ παθαι ἐουσαι ἐν τίν ocreny απο του βέλεος. Tuin tamen me iudico του βέλεος omittetur. Ibidem in fine capitis μῆ, Ξ πολλάκις τν ἔθη προσγεγληται de coniectura ita est constitutum. Vulgata lectio est ἐπιγειν χρὴ αὐτεν τεότὴν ἔδρην κα ὶ τα περιέποντα αυτ νυττω, μη πολλάκις τη ἔδρη προσγένηται ρρεις καὶ φλασις, ἡ μουνη φλάσις, ἔπειταλανθών ob καταφανέα ἐοντα. Concedo perspicuitatem scilicet quamdam coniecturae Rein-holai; sed ne tantillum quidem de sede sua movendum in vulgata. Nempe quemadmodum Hipp. h. l. loquitur, nos homines, non solum Graeci, Omnes saepe loquimur; oratio , quam R. Hippocrati obtrudit, speciem habet perspicuitatis, ro ipsae tamen incongrua est

Quid in ea esis poterit ἔπειτα pCap. 22. Prima periodus ἐπειδάν - τh Iημα ex Reinholdi lectiona impedita est, quia os

δεῖ, quod mss. 3. ferunt, in vulgata vero abest, nee recipiendum est, in si δει. mutans assumpsit. Ipse R. si relegat periodum, statim videbit eam claudicare Did. p. 50. vs. 3., ceti. De hoc loco fuso egi, necdumoma poenitet eorum, quae illi adscripsi.' Legi locos, quos ad suam horum leotionem citavit R., sed parum lucis adferre comperi. Ego nunc solum demonstrabo locum, qualem R. dedit, Sanum sensum non Pine'

bere. En eum di τούτων δὲ οἱ τω γενομένων,'ῆν μὴ διαγιγνώσκης εἰ ἔρρωγε τὀ timcον ῆππλασται, ὴ καὶ ἀμφότερα ταυτα, μηδε ἄλλως ὁρίων διεσδύνης ἐπὶ τ ὀ οστίον, τηκτον υ μελάντατον δεύσας τν μέλανι φαρμακον, τιρ τηκομένιμ σπεῖλαι τι ελκος, οποτείνας ὀκνιον ἐλαίον τέγgας' εἶτα καταπλάσας τῆ μ ν ἐπιδησα

109쪽

τρ in υστεραίη ἀπολυσας ἐκκαθῆρας τι εAκος ἐπιξύσαι, - Ρrimum offendit de conieetura datum διωδύνω ὁρέὰν ἐπὶ τὴ θστέον, cuiu modi formulam ab Hippocrate fuisse usurpatam

tum credam, cum quis mihi ex ipso, vel probato scriptore antiquo alio exempla adserat. Insequentibus quaero num probabile sit, Hippocratem nigerrimum reliquod remedium madefacere altero nigro et quaero quodnam tandem remedium sit, quod τι μέλιν φάρμακαν appellet pTum vero tam certum est τ* μέλανι φαρμάκν τψ πι κομDφ iungendum et ad δευσαι reserendum esse, ut si cum R. iungas τ* τηκομένφ στε vi τὸ ἔλκος, aliquid Hippocratem dicentem facias, quod nemo medicus8nec dixit, nec secit. Non remediis clauditur vulnus, sed manibus: immittit Cous inivulnus τὸ φαρμακον, tum manibus claudit vulnus, dein καταπλῶσας ἐπιδεῖ - Fateor me in hac emendatione nihil boni inesse existimare. Ibidem p. 50. M. 12. τὸ φάρμακον etiamnunc emblema esse opinor. Ibid. vs. penest. capitis si δ' dedit e cod. uno, qui iὶ δὴ τοιαί 1, quod recte eum fecisse

opinor.

Cap. 23 , Vs. penult. p. 50., ῆν καὶ 11 σπιε ἡ περιέχουσα τὸ ιστέον κακως θεραπεύηται καὶ φλεγ μαίνουσ α τε καὶ θ δυνωμένη περισφίγγηται legit R.; codd. καὶ φλεγμαίνηται καὶ περισφυγηται et καὶ φλεγμαίνηται καὶ ὶίμενον περισφίγγη L. Dubium sane non est, quin φλε μαίνηται ex φλεγμαίνη τε sit ortum, lίμενον vero in alteramss. lectione emblema sit. Locum R. non recte descripsit. Ibidem p. 51.3vs. 4. καὶ ἐκ τούτων τών εὶδειν υπόπυον γ γνεται datum est. Codd. καὶ ἐκ τούτων In b. γ., unus καὶ ἐκ τούτων ξδ In b. γ., in quibus lectionibus non latet quod R. dediti οδε constare nequit, quum in sequentibus minime describatur ratio, qua osori ον fiat. Si ἐκ τούτων τῶν esδέων Reinholdi cum antecedentibus conseras, quaeras num εἴδεα dici possint quae ante sunt memorata. Restat ut recipias sine lin. . Ibid. vs. 14. υπέρ vulgatae servavit, ubi ex aliis mss. περί dederam. Recte ille, uti opinor, propter euphoniam, quia brevi post iterum περί ponitur. Cap. 24. vs. 3. ἐπὶ πουλb φιλωθέντος recte dedit; nempe quum ἐπὶ πουλύ vulgo legatur

tum ante φιλωθίντος, tum ante ἔξαιμον vs. 4. , rectius quam ego priore, non altero loco dedit. Ibi d. p. 51. vs. penest. καταπωστρακωμένον τουτο de coniectura e codd. legi. ἀποστρακος ἐν τούτ . Nunc etiam praesero laurei αποστρακωθεν τουτο. Quare καταποστρακου- σθαι γ quare persectum praecedente a lato p Maenisesto απογρανθἐν καὶ αποστρακωθέν latet in librorum lectione. Tum vero nexus rerum docet μαλ στα αποστρακωθD et τάχιστα ἀφίσταται esse legendum; non est optandum ut os μαλ-τα apis 1ται, sed ut ταχύ σταἀφίστη i. Quod dein Ευῖν μάλ dedit R., μάλ o verbis a Scaligero reiectis repetens, parum placet: αὐτὸ ἔξαιμόν τε γούμενον καὶ ξηρύν sumit.

Cap. 25. Vs. 12. capitis e codicum lectione ποήσεται. καί effecit ποιθσει. ἔτι καί, ubi ego solum ποιῆσει. καί dederam. Fortasse, sane non certo, ἔτι in terminatione passiva sive potius media latet. Equidem non video isto m opus esse.

Cap. 26. vs. 3. καὶ οὐτε γρά de coniectura scripsit pro καὶ οὐτε σκλ ρά codicum; ου γάρ, inquit, πάνυ ἀντιστοιχεῖ τορ ἐναιμύτερα το σκληρά. Equidem dissentio; os Dαιμον propter id ipsum quod ἔμιμον est, etiam est μαλθακόν. Tum paulo ante pueri ossa μαλθακίτερα esse quam adulti dirit. Otiosam puto esse mutationem.

110쪽

Ridem us. 5. καὶ μάλλον ὐποπυωκεται dedit ubi libri καὶ μαλλον καὶ θασσον o. Verum, licet sequatur καὶ ἐν ἐλασσονι χρον, non redundat καὶ θασσον, quippe boo ad tempus, quo fieri coepta sit suppuratio, illud ad spatium temporis ipsius suppurationis spectat.

Cap. 27. vs. 4. καὶ ἡν τι πεπονθν1. Utrum sortuita sit omissio nec ne, quod τού πων post ri non apparet, non constat, sed praestat sane prononien non negligere:

Paulo post φυλασσόμ, ενον τὴν μῆνιγγα de coniectura, ubi vulgo p. ἐπ' θλίγον. Adnotat R. oro Π ἐπ' θλίγον μων γέγονεν ἔκ τινος προωγράμματος μυηλίγγ ιον, - parum probabile hoc mihi videtur, neque credo ἐπ' θλίγον esse vitiosum. Cap. 28. , p. 53. Vs. 12 νοῆσας dedit pro ἐννοῆσας, aliis μὴ ἔννομας soribentibus, quod praesero. Sub finem huius ipsius capitis Hippocrates es ἐννοοίης τὸν προετὀν ἐπιλαμβάνοντά.

Ibid. vs. 20. καὶ 'τὸ ιστέον σφακεMζειν ἁρχεται καὶ γίγνεται περκνον, μελανίον, τευθαῖον δε οπινχγγον γενύμενον, ἔκλευκον. Ita R. pro vulgato Mῖον ἴν. Tum vulgo ἔπωχρον ἐπανωχρον C.) γενόμενον ξ ἔκλευκον. Non placet μελανέο δ praestat Mυκον ἐόν; cetera, quas emendavit, probo. Itaque lego σφακελίζειν ἄρχεται καὶ γίγνεται περκνον λευκὴν ἐθν, τελ ταῖον δε υπωχρον γενόμενον, ἔκυυκον. Expleor καὶ το ὀστέον αρχεται σφακελ ζειν καὶ Mυκὸν ἐὸν γίγνεται περκνον, τελ υταῖον δε ἱ πωχρον γενομενον γίγνεται

Duυκον. Quin non plane certus sum ἔπωχρον esse mutandum, si quidem επωχρον Supe scies ossis colorem significare poterit.

Ibi d. p. 54. vs. 2. δμοίως δε τὰ σημεῖα ταυτα-υμβαίνει dedit, gυμβαίνει pro M μαίνει legens et vere observans, si σημαίνει legas, principio ὁμοῖα dandum esse. Hoc autem edere noluit, quia potius τὰ αὐτα quam ὁμοῖα sit legendum. Μe tamen hoc parum movet m limque ομοῖα δὲ τὰ σημεῖα ταυτα σημαίνει legere. Saepius leges τὰ σημεῖα γ γνεσθαί τινι, non τὰ G1μεῖα ξυμβαίνειν τινί.

Ibidem Vs. 7. recepit καπυρον pro ευπριστον. Nunc etiam puto, si καπυρον reciper0 Velis, καπυρὸν δε γίγνεται καὶ εὐπριστον καὶ εὐξυστον esse dandum. Εὐπριστον non est glossema, quo καπυρόν exponatur; εἰ πριστον vero καὶ Gξυστον ad amussim respondent superioribus, ita ut eorum neutrum repudiandum videatur.

Cap. 29. initio δον δ' ἐπὶ τρώματι ἐν κεφαλη ἀνθ ρίπφ, η πεπριωμίνου η ἀπριώτου, ἐφιλωμένου ει τού γοστέου, οἴδημα ἐπιγένηται. Quare in his de suo ἀνθρίπου in ἀνθρίπον mutet, non satis perspicio; auctor ἀνθρώπου Θ πεπριωμένου ξ ἀπριώτου dicere potuit, φιλουσθαι de eodem dicere non potuit. Quia homo istam operationem subit, hic πεπριωμίνος et απρίωτος apto dicitur. Neque opus est ἀνθρώπον seribere, ut ἐπιγένηται habeat ad quod referatur, nam ἐπὶ τρώματι ἐν κεφαλῆρ - οἴδημα ἐπιγένηται apte sibi respondent. Quod autem us. 7. ὀδυνῶται, ἐπιλαμβάνη et uss. seqq. ter ἔχιν pro . optativis dedit, Sine dubio recte lactum est. Optimo vero us. 6. αὐτο τά τε απὸ τῆς κεφαλῆς dedit, τά de suo

addens, nam nisi inponatur, sensu vacua sunt haec.

CV. 30., P. 54. vs. est. , πολλάκις γὰρ διεμύδησε καὶ τελευτωσα ἐσαπη. - Vulgo pro his αλλἀ τε υταῖον Πάπη καὶ διεμύδησεν, eodd. duo αλλἀ τ υταῖον ἐσάπη καὶ διεμο- δησεν, alii 4. αλλἁ NMυ σά πη καὶ διεμυμπε, quae lectio recte a Litueo recepta et antiqua est. Ex τελ υτωσά που exstitit σελιυταῖον σάπη, quod, si Dis placet, emeud tum

라틴어 텍스트