Hippocratis et aliorum medicorum veterum reliquiae, volumen tertium

71쪽

quamdiu enim calet, liquet; sin a frigido quod inest et ab externo frigore tangatur,1 in cuticulam mutatur, quam si quis demat, nova brevi succrescit. Constat inde simul extremas comporis partes adflantibus ventis a frigore in eas agente necessario cutem fieri.V, Artieuli vero ita orti sunt: quum ossa fierent, citissime exurebantur eae partes, quae essent frigidae; quae vero glutinosae essent, exuri non potuere; sed inter exustas partes conclusae et exsiccatae a calido nervi fiebant et mucus. Quae autem pars glutinosi humidissima erat. calefacta crassiorievasit et ita mucus exstitit.' bΑ glutinoso autem nati sunt ungues; nam ab ossibus et articulis pars humidissima contibnenter secedit et a calido siccata glutinosa fit et magis arefacta unguium speciem extus induit.''is Dentes vero sero nascuntur hac de causa: a capitis ossibus et maxilla incrementum c

piunt: glutinosum et pingue, quod inest, a calido exsiccatum exuritur et dentes fiunt reliquis ossibus duriores, quia stigidi nihil inest. Primi dentes a victu in utero nascuntur et septimo anno sere decidunt; ii vero, qui postea in illorum locum sudorescunt, ad senectutem usque persistunt et a cibis et potu fiunt. Nascuntur autem, post ceteras partes propterea quod in

maxilla venae sunt, quas Ossa cetera non habent, sed quaei alimentum praebent ex ventre. Ossa vero cetera non solum, sed omnes reliquae partes tale capiunt incrementum, quales sunt

72쪽

PRO LEGO ME

magnum sonum proferunt. Unde constat spiritum esse, qui vocem laciat. Tandem evidi, qui sese intersecturi totum praeciderant guttur: qui quidem vel sic in Vita manere sunt, sed vocem edere naqueunt, nisi guttur comprimant. Ita quidem circa vocem se habet. Haec quidem libro περὶ σαρκών continentur; subiungo statim his conspectum capitis 19., quod scriptum separatum a nonnullis habρtur περὶ αὶωνος inscriptum. b Vita hominis, ita auctor, septem diebus circumscribitur. Primum quidem septimo die, postquam in uterum genitura illapsa est, partes habet omnes, quae in posterum illi competunt. Tum Veroisi quis septem dies a cibo et potu abstineat, plerique intra hoc tempus moriuntur, Pinci supersunt, qui postea tameni eunt. Fuerunt etiam quibus persuaderetur ut cibum caperent, Verum venter non amplius eum admittit, nam intestinum ieiunum illo tempore

73쪽

PRO LEG Ο ΜΕΝΑ.

coalescit, adeo ut hi quoque moriantur. Tum puer septimo mense natus secundum tertium legem in lucem editur et vivit et derium habet rationem ad septenarios numeros responde tem: octavo vero mensea natus insansa non vivit, sest post novem menses et decem dies in lucem editus et vivit et numerum habet septenario ad amussim respondentem. 'st Ad eandem normam etiam morbi acutissimi oriuntur, diiudicantur: acuLISSIMI diebus quatuor, seu dimidioi septenario; qui sequuntur; integro dierum septenario; tum uno septenario et dimidio; porro duobus septenaeriis. Reliqui vero morbi haud ita certam finis sui rationem ferunt. Pariter magna in capite et reliquo corpore vulnera quarto die instammari coepta sunt; intra septem dies vero inflammatio cessat aut intra duodecim; sin inepte aliquis ea curet, homines moriuntur.

Plerique vero Metus septimo illo mense, quum membranae laxentur, quae parte hae laxentur cedunt, et: ibi alimentum capiunt per quadraginta dies primos plus minus laborantes. Multae autem mulieres illo tempore partu edito labricitant, aliae cum prole sua pereunt V ist Aiunt autem mulieres 4 Octavum i mensem: molestissimum graviditatis tempus esse. Ierequidem illae, at tempus illud non est solus mensis octavus, sed et septimi et noni mensis dies si accesserint. . Quando vero septimo mense membranae rumpuntur est foetus suam sedem mutaverit, incipiunt labores, qui octavo mense et circa sextum quadragenarium accidere solent. Quo tempore praeterlapso in iis, quibus faustus rerum eventus est futurus, inflammationes solvuntur itum matris, tum foetus, ita ut mollis fiat venter et tumor descendat: ab hypoch driis ad locos in seriores. Septimum autem quadragenarium ibi loci fore transigit laetus et

74쪽

i, Quaecumque Vero mulieres . plures partus ediderunt , in quibus aliquis Metus claudus auteoeeus fuerit, illae fatebuntur illius graviditatis mensem octavum sibi molestiorem fuisse quam graviditatis, qua integrum laetum ediderunt. Nimirum laetus mutilus octavo mense vitae aegrotaverit et morbus abscessum fecerit. Qui vero laetus alio tempore admodum aegrotant, intereunt antequam ad abscessum res perveniat. Octimestres autem laetus non valde laborantes, nec tamen recte valentes, quadraginta dies illos debiles transigunt, sed in utero fere eonvalescunt. Sin in lucem edantur, sere moriuntur, quum morbo iam in utero orto accedant mutationes et labores post partum. At illi, qui in utero morbo defunguntur et mense nono in lucem emittuntur, superesse solent; praecipue cum sub finem noni mensis nascuntur, quia illo tempore sunt robustiores et longiore intervallo ab octavi mensis aerumnis remoti: nempe qui intra septem quadragenaria in lucem eduntur, eadem de causa in vita manent. Indicio vero morbosum esse octavum mensem est tenuitas pueri nono mense nati, quum nupere morbis istis evaserit. Septimestres contra bene nutriti in lucem eduntur, quum sani in utero fuerint.Vis Mulieribus autem laetus conceptio et ortiones et partus illo tempore iudicantur, quo morbi hominibus omnibus. Ista vero omnia partim secundum dies, partim secundum menses, partim secundum quadragenarium dierum numerum, partim secundum annum sui significationem praebent. Dies maxime notabiles esse solent primus et septimus, tum in morbis, tum

quod ad laetum attinet: nam illis etiam diebus plerisque abortiones accidunt, quae eo tempore ἐκρύσεις vocantur. Reliqui autem dies ante quadragesimum minus quidem insignes sunt, sed multi sunt iudicatorii. Mensium vero eadem quae dierum est ratio. Fluunt etiam sanis muliebres purgationes quoque mense, quum mensis peculiarem vim in corpora habeat. Quo fit etiam ut septimus mensis laetum ad persectionis initium deducat, quo tempore talia in laetus corpore accidunt et dentes se produnt. b Idem valet de diebus eriti eis, medicum in primis animum advertere oportet ad dies pares, decimum quartum, vicesimum octavum, quadragesimum secundum. Hic enim terminus harmoniae ratione et integer et persectus numerus a quibusdam statuitur. Spectandum est autem per ternarios numeros et quaterearios: per ternarios omnes copulatos, per quaternarios vero alternis vicibus copulatis, alternis eonnexis. Quadragenarius numerus vero primum quidem iudicat in embryo: quae hunc diem superant, abortionem effugiunt, quippe haec primo quadragenario maxime frequens est, nam postea robustiores sunt foetus et corporis membra dilacernuntur, quod tamen in foeminino foetu tardius accidit. Nempe similia in simili diutius similia sunt: tardius distinguuntur propter consuρtudinem et coniunctionem. Ceterum cum a matre editae sunt puellae, citius quam pueri et pubescunt et senescunt propter corporis imbecillitatem. Alter quadragenarius numerus est, quo circa ocimum mensem foetus in utero aegrotant; tertius, quo superiore periodo absoluta nascuntur robustiores et magis intelligentes Nimirum simul ac nati sunt, in somno rident insantes et plorant et vigilantes statim rident et plorant ante diem decimum quartum, neque vero tacti et irritati ante illud tempus rident nam pituita vires obtunduntur. Etiam mora ex lato accidit. Itaque documento est omnibus .ecundum naturam omnia ex iisdem orta certis temporibus constitutas habere mutationes VPervenimus igitur ad libellum περὶ ὀ κταμνου, in quo haec sere habentur:

75쪽

PRO LEGOMEN

76쪽

librum de septimestri partu; eandemque citationem repetitam video in hist. liti. praemissa Galeni operum editioni Κuhnianae. At ego hunc locum frustra quaesivit in seci. 7. libri Ep. VI. non insunt sententiae 47.ie divisione Foesii; itaque totum perlustravi. comm. in Ep. VI., nihil vero eiusmodi reperi. - Νotandum est etiam fragmentum inscriptum is Hippocratis de modiborum septimanis diebus sermo,V quod in Calvi Latinis p. 323. legitur et num sit tribu dum auetori librorum, de quibus agimus, an alteri, non' satis mihi constat. Pergimus autem. ita ut nonnulla colligamus, quae in his libris advertant, ac primum qui,

dem, quare eos una comprehendamus, dicendum.

Communis est omnibus Pythagoreis doctrina, qua numeri certi proponuntur tanquam rerum omnium et hominis aetatis et morborum domini. Hae de causst iure dudum interpretes Πυθαγιρειον aliquem eorum auctorem suisse crediderunt. Quodsi iam inspicias Prel-leri historiam philosophiae Graeco-romanae et locos capite II. 92. p. 62. seqq. collectos de doctrina Pythagoreorum et inpriinis Philolai, non poteris non eius, quam dixi, originis h08 libros . esse existimare. Et de aliis rebus postea videbimus,' sed nunc statim locum asseram e cap. l. libri steri αρχων, ubi: ἀποδείξω, inquit; δ τι, το 1 ιαίνειν καὶ ὀ τι τι κάμνειν, καὶ δ G το ἐν ἀνθρώπον κακον καὶ ἀγαθόν; nempe in his vestigium reperio istorum δέκα Δρυν κατα συστοι αν, quae apud Arist. in Metaph. memorantur et apud Hellerum p. 65. descriptae sunt, inter quas ἀρχὰς κατἁ στοιχίαν una est ἀγαθὸν - καὶ κακόν. - Hac de causa etiam praesero inscriptionem libelli περὶ ν alteri, qua περὶ σαρκον dicitur. Ex huius autem libelli περὶ ἀρχει principio constare mihi videtur, eum esse fragmentum maioris alicuius operis: nam nisi ita statuamus, non intelligo verba bis τὰ μέχρι του λύγου τούτου κοινῆσι γνώμη τι ἐχρησαμ1ν 4τέραν τε τῶν ἔμπροσθεν, ἀταρ καὶ ἐμεωυτου νυν δε ἀποφαίνομαι αὐτος τὰς ἐμεωυτου γνώμας. Iam vero non inirmo inter librum περὶ ἀρχών et eum, quem separatim edentes περὶ αἰωνος inseripserunt , nihil deesSe; attamen certum esse iudico utramque scriptiunculam ab uno auctore esse relictam, sortasse utramque unius operis duas partes esse existimo. Nam quemadmodum in libro περὶ αὶίνος septenarius numerus veluti summum quoddam auctori vitae leges explicandi est principium, ita certa eiusdem rei vestigia deprehendo in libri περὶ χων capitis 13. sub finem:verbis:

αὐξάνεται δε καὶ ἐς την τρίτην ἐβδομάδα, ἐν β νεην ος γίγνεται, μέχρι τεσσάρων θπDτε εβδοριάδων, καὶ ἐν τεταρτιν δε ἐβδομάδι μόντες φύονται δυο τοῖσι πολλοῖσι τίνὰ ρίπων, ουτοι καλέονται σωφρονιστῆρες. Itaque vidimus de nexu inter librum περὶ ἀρχον et libellum περὶ αἰωνος. Sed sequeDSπερὶ ἐπταμενου cum libello περὶ αἰωνος ita cohaerere mihi videtur, ut a se invicem disiungi non debeant. Quodsi animum attendas ad postrema verba libelli περὶ αὶωνος, ubi: θαυμάσειε δ' ἄν τις, inquit auctor, καὶ τουτο, οστις αν απειρος ν, εὶ ἔπτάμηνον γιγνεται παιδίονκ. T. λ. , et conseramus principium libri περὶ ἐπταμενου, videbimus novum operis τμῆμα facilius distingui posse eo loco, quem indicavi, quam illo, quo nune principium esse statuunt libri περὶ ἔπταμενου. Neque vero solum hac in re arctus inter hos libellos nexus apparet, sed praeterea conserenda, sunt verba libelli περὶ αἰωνος οῦ τὀ παιδίον ἐπτάμηνον γενήμενον λ φ γεγέν ηται καὶ θροὶ καὶ λογον εχει τοιουτον καὶ ἀριθμὸν ἀτρεκέα ἐς τας

77쪽

PRO LEGO MENA.εβδομα δας cum Ioeo cap. 2. libri περὶ ἐπτα νω, ubit ἔστι δέ, inquit, α καὶ περιγίγνονται ἐκ πολλῶν θλίγα, οτι ὁ λογος καὶ ὁ χρονος, ἐς δν ἐτρα ' ἐν τε mi ν,

κατέστησε φιετέχειν πάντων, Γνπερ καὶ τα τελeώτατα μετηαει καὶ μάλιστα περιγιγνο- μενα et cum altero cap. 9., ubi: -- δε παιδίοισι επταμρνοισι ἐούει καὶ αλλα διαφέροντα γίγνονται ἐν τοῖσι σω σι καὶ οἱ οδοντες φαίνεσθαι ἄρχονται ἐν τουτ* τον χροφ' ὁ δε

αὐτος λόγος καὶ eri κρισίμων οἶτος γαρ ὁ δρος τίθεται τον τῆς αρμονίης λύγφ προς τινων καὶ ὁ αρτιφυής τε καὶ τέλειος ἀριθμος, - quibus inter se

comparatis indicia certissima inesse videntur, hos libros unius eiusdemque auctoris scripta esse et probabiliter unius illius operis partes. Libellum περὶ ὁ κταριρνου cum superiore coniungi, ita ut non divellendi sint, sed procul dubio unius sc ipti sint partes, vel argumentum, quod exposuimus, docet et perspexerunt ludum alii, Foesius, Griinerus et, qui diserte de hac re monuit, Uitreus. Horum autem scriptorum auctor ad alia sua opera dimittit lectorem locis sequentibus

extremo libello Ἀπερὶ,αὶειος legimus i τῆς δε φυσιος τὸν ἀναγκουν διτι ἐν ἐπτἀ τούτωνεκαστα διοικειται, bis φράσω ἐν ἁλλοισι eodem respicit locus e cap. 9. libri περὶ επτα- μενου, ubit δι' ῆν δέ, inquit, a 'ν μακρμερον ἀν nues iri του παρόντος διεξελθεῖν. Equidem, nisi φράσω ibi legerem, vix dubitaverim, quin respiciat librum περὶ ἐβδομάδων; nam licet liber iste, quod principio huius presegomenorum capitis iam dixi, sit pessime habitus et

male Latine expressus, dubium tamen hon est, quin item huic scriptori debeatur. Quin sortasse existimandum librum περὶ εβδομάδων primam suisse partem operis, cuius membra disiecta in iis, de quibus adhuc vidimus, supersint, ita ut eum in pristino ordine exceperit liber περὶ χἄν. Sed me iudico, quominus certo ita rem se habere statuamus, impedit miserrima illius libri conditio, quis lacit, ut iudicium satis firmum ferre vix possis. Id unum tamen certum unius auctoris opuscula esse haec omnia. At videamus num quid Oeeat de tempore, quo libri hi eonseripti sint, eorum cum aliis in hae syllogo medicorum veterum obviis comparatio. Uureus credidit librum περὶ αρχῶν S. eius partem, quao περὶ HIνος audit, post libros, qui περὶ φύσιος παιδίου του ἐν τόκφ. de morbis IV., de mulierum morbis I., dicuntur, esse conscriptam. Primo noto locum e cap. 6. libri περὶ χἄν, ubii τὴ δε παιδίον, inquit, ἐν τρ γαστρὶ ξυνέχον τα χείλεα μυζεῖ ἐκ τει μητρέων τὸν τροφὸν καὶ ἔλκει καὶ τὸ πνευμα τε καμον εἷσω, ὀταν περ ἡ μετηρ ἀναπνέν. - Foetum per matrem, sive una cum matre spiritum ducere docet etiam seriptor libri de nat. pueri, ceti. cap. 12. et 15., quo ultimo loco etiam de matre ali dicitur. Advertit quidem locus o lib. περὶ Κωνος de partu abacto in ταῖς ἐταίραις ταῖς δημοσίαις, qui quodammodo convenit cum narratione de partu abaeto apud auctorem libri de nat. pueri cap. 13. Sed non ausim affirmare alterum locum ex altero esse descriptum, quod Liureus contendit, adeo ut propter id ipsum librum, de quo agimus, post illum de nat. pueri scriptum esse iudicet. Locus porro dignus, ad quem mentem attendamus, est ille, qui habetur prope ab initio libri περὶ ἐπταμενου, ubii οἱ bμένες ..... τα μἐν ἰσχυρύτατα καὶ αδροτατα τον ἀμ-

βρύων βιησάμενα καὶ διαρρείαντα τοὐς ομένας θνάγκασε τιν τόκον γενέσθαι Scilicet

78쪽

mptis membranis parium sequi, etiamsi graviditas nondum ad finem sit perduela, Meetur etiam libro de nat. pueri cap. 30. Manifesto autem imitationem loci e libro de natura pueri deprehendere mihi videor cap. 5.

ἡ νούσας κ. τ. λ. Nempe soriptori nostro haec litteris mandanti obversabatur Ioeus e libro de nat. pueri cap. 9 : ἔστι δτὸ τὰ τεκνὰ λεπ- καὶ ἀσθενέα. γίγνεται ἐκ παγος καὶ ρ ρυιο παχέων τε καὶ ὶ Ἐρει ἐόντων. κῆν ρι ἐν πολλων ξδη γενομένων τIν παιδίων τοιουτον γένηται, δῆλον δτι ἔν τε σι μετρησι ἐνόσησε τὸ ἐμβρυονκ. T. λ. Apparet utrumque seriptorem distinguere inter matres, quao semper Aetus morbidos pariant easque, quae saepius edito sano in lueem tandem unum sive mutilum, sive imbecillum emittant, quod si fiat, laetam hunc in utero aegrotaviss6 affirmant. Me iudice post alterum seriptus est locus ex libro περὶ επταμῆνου nam auctor eius magis uς ἐν παρέργ distinctionem illam memorat, quam alter scriptor multo disertius protulit.

Tandem noto locum principio cap. 9. libri περὶ ἔπταμιρνου obvium, ubi haedi τρσι δε γυναιξὶ αἱ ' t υλλφ u ς τών ἐμβρύων καὶ οἱ τρωσμοί τε καὶ οἱ τύκοι ἐν odi ' τψ χριμφυίνινται, ἐν ιτυ αῖ τε νουθοι καὶ αἱ θιαι καὶ οἱ θάνατοι τοῖσι ξύμπασι ἀνθρώ ποι τι.

Quippe agnoscere mihi videor I lectorem verborum prognostici e cap. 38. p. 149. l. I. κατα δε τιν αὐτὸν λόγον καὶ τεσι. γυναιξὶ αἱ Θιες ἐκ τίν τμων γίγνονται. - Contra Cnidiorum vocabulum, s. dictionem; βροριις ἔχει legimus in libello περὶ αἰῶνος. - Τalia indicio sunt librorum, de quibus agimus, scriptorem saltem Hippocratis aevo esse multo Sed redh6 ad libri περὶ ἀρ-ν initium, ubi auctor noster νύν δέ, inquit, ἀποφαίνομαιαυτὴς τας ἐμεωυτου γνώμας. Scilicet aut ego insigniter fallori aut plurima pro suis noster venditat , quae re ipsa aliis viris iisque inter Graecos philosophos clarissimis debentur. Iam supra apparuit Pythagoreorum placita illum arripuisse, sed operae pretium est de aliis quoque videre Notemus primum verba e cap. 2. libri περὶ ἀρχρν δοκέει δέ μοι, inquit, 3 καλέομ ενθερμον ἀθάνατον τε εBαι καὶ . νοέειν πάντα καὶ πην τε καὶ ἀκουειν καὶ ε δέναι πάντατα ἐθντα τε καὶ μέλλοντα ἔσεσθαι. Mirum nisi auctori ob mentem obversabatur celebra- tigrimum illud Epieharmeum νους υρ καὶ νους ακούει ταλλα κωρ α καὶ τυρλα. Et vero Anaxagorae doctrinis tarta vestigia deprehendere mihi videor tum in hisce, tum magis etiam in sequentibus ibidem 'τουτο ουν σ3 πλεῖστον, ὁ τε ἐταράχθη πάντα,

τε καὶ παχύτατον. Nempe Anaxagorae libri auctore Diogene Laertio hoc suit initium, πάντα χρῆμα τα ην αμού, εἶτα νους in κ αὐτὰ διεκθ os . Ad prius illud resero nostri verba:

79쪽

οτε ἐταρά η πάντα, quod vero ad posterius attinet, videmus nostrum calorem, τι θερμόν, ipsum νουν esse credidisse. Ad nostri verba, quae adtulimus, explicanda facit etiam locus Plutarchi de plac. philosophorum, ubi 'Ἀναξαγοραν statuisse dicit τον περιμαμενον αἰθέρα πί- ρινον μ/D Gαι κατὰ τιὸν οὐσιαν. Sed praeterea totus, quem descripsi, locus explicandus eseqq. , quae statuisse Anaxagoram idem Laertius docet: των δε σωμάτων rα μὲν βαρέα

τὰν κατω τόπον vi τὸν γῆν, τὰ δε κουφὰ τον ἄνω ἐπισχεῖν, ως τὀ πυρ, Γαρ δἐ καὶαίρα τὸν μέσον. Neque negligendum est in ratione, qua auctor noster incertus dein eodem loco corporis genesin explicat, omnino pellucere Anaxagoreum illud: ζοα γενωθαι ἐξ πρου τε καὶ θερμου καὶ γεώδους. Quae verba adfert etiam Stesib, ad Hatonis Phaedonem loco dignissimo, qui conseratur cum incerti nostri scriptoris verbis: ταυτα καταληρθέντα περὶ ἐωυτὰ σηπεδόνας ποιέει, οἷόν περ πτύνας. Scilicet Socrates l. l. p. 90. B.: καὶ πολλάκις, inquit, ἐμαυτον ἄνω κατω ριετέβαλλον σκοπων πρωτον τα τοιαδε, ἀρ' ἐπειδαν τὸ θερμὸν καὶ το ψυχρὰν l σηπεδόνα τινα λων, Oς τινες ἔλεγον, τοτε δὴ τα ζφα ξυστρέφεται. Quo loco cum incerti nostri auctoris verbis, collato sere in suspicionem inducor Platonis οῦς τινες ἔλεγον, item ad Anaxagoram respic*re. Certissimum autem esse arbitror locum e cap. 13. , ubi: τα δἐ ιστέα, inquit, τοιαύτηναοίησιν ὁποῖά πέρ ἐστι, καὶ τa ἄλλα δε πάντα τοιαύτην ἀποδδωσι αἱ εισιν, ὁποῖα αὐτά ἐστι . . .. η δε τροφη ἐπειδὰν ἀφίκηται ἐς ἔκαστον, τοιαί ην-απέδωκε ὶ ν ἐ--στου, οκοῖά περ ξν κ. τ. λ. ad Anaxagorae ομοιομερειας respicere; quod ultro patebit, si conseras Phaedonem p. 96. D. M Wyttenbachii adnotationem p. 254. Ratio, qua noster auditum interpretari studet, hibi proprium habet aliquid, quum illum a duritie simul et cavo, quod est in osseo auditus organo repetat cap. 15. At partim tamen Alcmaeoni deberi illam auditus explicationem arbitror: hic. enim auctoribus Plutarcho deplacitis philosophorum et Galeno de hist. philos. , opinatus est ἁκούειν ἡμάς τίη κενδ το ἐντος του e τός τουτο γὰρ λαι τι διηχουν κατα την του πνεύμ. ατος ἐμβολξν. Cum loco de olfactu cap. 16. maxime convenire dixerim ea, quae Empedocles hac de re domit, vid Plutarchum et Gal. l. J ), nempe ταῖς ἀναπνοαῖς ταις ἀπο τού πνεύμονος συνεισκρίνεσθαι την ὀδμῆ δταν γουν - ἀναπνοὴ βαμα γέο ται κατα τραχύτητα μὴ ἴυν- αισθάνεσθαι, Δς Drὶ τον λυματι μένων. Quae de visu habet, longe maximam. partem. ad organi γένεσιν spectant. Ad ipsam visionem. respiciunt verba: τούτ* γπι το διαφανδε ἀνταυγέει το φος καὶ τὰ λαμπρὰ πάντα τούτφ ουν υρ ἀνταυγέοντι. δ τι δἐ μγ, λα γον ἐστι, fra H ἀνταυγεῖ, τούτιν οὐχ

iii. Non tamen interpretatur visum. Vocis explicatio magnam partem e naturae observatione est hausta, sed quo metore dicat capite resonante Spiritum per vaeuum emissum vocem. sormare, mihi non innotuit.

Advertit denique locus libri περὶ .c ταμενου cap. 9.: πλειονα γὰρ χρονον τῖ ὁμοῖον ἐν τφομοίιν ὁμωAν ἐστι καὶ διακρίνεται βραδύτερον δια την ξυνῆθειάν τε καὶ φιλότητα. Aut ego insigniter sallor, aut Empedocleum in his cernitur placitum de amicitia res coniungente. Quodsi iam reputamus, quae e supra dictis de his libris vidimus, puto sic sero de iis sta

tuendum eSSe :

Libri περὶ . ἐβδομάδων, περὶ αρχών, περὶ αἰῶνος, περὶ ἐπταμενου, περὶ h. ιργου

80쪽

omnes debentur uni eidemque auctori, quem Pythagoreum suisse, qui aliorum etiam philosophorum placita arripuit, abunde constat. Nemo Hippocrati ipsi hos libros tribuere poterit, nisi qui huius seripta minime noverit; sunt incertae aetatis, sed procul dubio Hippocratis

aevo recentiores.

De sorma pristina horum opusculorum haeo' rmare ausim: liber περὶ ἀρχών est pars operis maioris. Probabile est caput illud postremum, quod περὶ Κίνος inseribitur, esse principium operis, cuius partes sunt libri περὶ επταμενου et περὶ ὐκταριρνου. Itaque existimo uno tenore esse describendos libellos tres postremo memoratos. Utrum omnia haec opuscula sint unius operis Πιθματα, nec ne, non certo definio, sed fere inclino in eam opinionem esse partes unius operis maioris. Melius hac de re iudicare liceret, si liber περὶ εβδομάδων Graece superesset. Quia vero iudicium hae in re anceps est, non mutavi solitam in mss. et editionibus distributionem. In adn. ad fragmentum primum libri περὶ εβδομαδων monui de modo, quo nobis servatus sit iste liber. Superest aliquid, de quo dicendum esse sentio. Quum protegomena ad vol. I. conseribebam, iudicium tuli de ratione, quae intercedere mihi videretur, inter locos comarum praenotionum similesque in libro de numero septenario occurrentes. Vide proleg. θ 3. p. XXVIII. Seq. Voluminis I. Dixi autem mihi non certo constare Coaearum locos e libro περὶ εβδομαδων esse dederptos, fortasse contra e Coacis in librum περὶ εβδομάδων esse introductos. Ita vero semtiendum mihi visum est, quum librum de numero septenario tantum cognovissem e laurei editione. Postea Darembergius, qua est erga me humanitate, ad me misit suam editionem, eamque tandem ini postremis voluminibus editionis Liti rei item accepi. Quo facto vidi vix aliter statui posse quam sedisset Darembergius et re vera putandum esse librum περὶ ἐβδο-μλάδων esse sontem, unde Coacarum collector locos similes in praenotionibus obvios desumpserit. Collectio igitur Coacarum omnino recentioris est temporis quam quo libri, de quibus pestremo vidimus, exstiterunt. Tam parum vero intelligebam Latinam interpretationem a Uitreo editam, ut inde nihil certi deduci posse de quaestione illa existimarem. Nunc res mihi certior videtur, cum et Darembergit apographum Latinum perlustravi et fragmentum Graecum, quod ille primus nobis edidit. Me iudice certum est interpolata inter historias morborum in Epid. ΙΙ. IV. VI. recentiora esse quam scripta haec, de quibus munc agimus. Ita V. c. Ep. VI. 8. 6. verba οἱ πόνοι ἐν περιύδοισι κ. τ. λ. cum horum librorum doctrina conspirant, ut inde ducta videantur; quin id paene certum fit, si conferas locos ex Epid II. 3. l 17. In Pandectis mentio fit Hippocratis, quod mihi dixit collega amicissimus J. H. Philipse, qui mihi tradidit Gluehit commentarium, unde hos logos emerpo:

Paulus libro XIX. responSorum: o Septimo, inquit, mense nasci persectum partum iam receptum est propter auctoritatem doctissimi viri Hippocratis et ideo credendum est eum, qui ex iustis nuptiis septimo mensenatus est, iustum filium esse.

Idem Paulus lib. IV. tit. 9. 9 5.ν Septimo, inquit, mense natus matri prodesti ratio enim 'thagorei numeri hoc videtur 'dmittere, ut aut septimo pleno, aut decimo mense partus maturior videatur.