장음표시 사용
81쪽
Censorinus de die natali cap. IX. is Pythagoras autem, inquit, quod erat credibilius dixit, partus esse genera duo, alterum septem mensium, alterum decem: sed priorem aliis dierum numeris consormari, aliis p6
Idem vero paulo post: bHis expositis redeo ad propositum, ut doceam quid Pythagoras de numero dierum ad partus pertinentium senserit. Primum, ut supra memoravi, generaliter duos esse partus dixit; alterum minorem, quem vocant septemmestrem, qui decimo et dueentesimo die post conceptionem exeat ab utero; alterum maiorem, decemmestrem, quipedatur die CCLXXIV, quorum prior ac minor senario maxime continetur numero. Vides L. B. non immerito me statuere libros, de quibus in hac j vidimus, sophistae Ρythagoreo deberi.
De epistolis, orationibust, celeris. Epistolae, sermones, cetera, spuria esse sponte apparet unicuique vel leviter tantum ea tangenti; non tamen ideo plane negligenda sunt haec scripta. Novem primis epistolis agitur de Hippocratis vocatione ad Regem Persarum virique recusatione iPrima epistola Rex Artaxerxes scribit ad Paetum subditum suum, ut auxilium aliquod excogitet adversus pestem , qua milites misere pereant. - Αltera epistola Paetus Regi respondet et Hippocratem ut quovis pretio, ad se ut proficiscatur, alliciat suadet. - Tertia Artaxerxes Hystani Hellesponti praesecto mandat, ut omni opera efficero studeat ut Hippocrates in Asiam proficiscatur,' qui pestem pellat. - Quarta Hystanes hac de re seribit ad Hippocratem. Quinta Hippodrates ad Hystanem seribit se Graecorum hostibus opem ferre plane nolle. Epistola sexta ad Demetrium scripta Hippocrates huic narrat se a Persarum Rege arcessitum esse, sed ire noluisse. - Septima Hystanes ad Regem seribit se responsum ad Regis epist tam ab Hippocrate accepisse, seque per nuncium illud responsum ad Regem perserendum curavisse. Epistola octava Artaxerxes Cois imperat ut Hippocratem sibi tradant, quod nisi faciant, eos poenas daturos minatur. - Nona epistola Coi Regem certiorem faciunt se quaevis perpeti malle quam ut Hippocratem Regi traderent. His quidem novem epistolis continetur historia, aut si mavis sabula, de Hippocratis ad Persas vocatione. Epistolae hae omnes, si res propositas et orationem, qua expressae sunt, teneas, ab eodem viro, eoque ordine, quo nunc dispositae sunt, conscriptae videntur. Ch nologica repugnantia non inesti Hippocrates in fastis Hellenicis natus dicitur anno 461. A. C. , obiisse anno 357. Artaxerxes ὁ Μακρόχειρ ad annos 465 24 resertur, ὁ Μνῆμων ad annos 405-362. Itaque Artaxerxem Mnemona Hippocratem arcessivisse fingit noster epistolarum auctor. - Quis Demetrius sit, ad Dem sextam epistolam seripsisse Hippocrates fingitur, nescio; videtur idem esse Rex Demetrius, ad quem epist. 23. ab Hipp. scripta fingitur, sed tamen quis sit Rex Demetrius quaero; ad Macedoniae Reges huius nominis referri non posse
82쪽
constat. Sed fortasse respicit aliquem ex eadem principum gentei Νeque magis novi num Paetus et Hystanes, qui memorantur, nomina sint apud Persas re ipsa nobilia illo aevo, an
Ceterum do his epistolis nihil amplius habeo dicendum: pergimus ad epistolas 10-24, de
quibus plura observanda erunt.
Epistola decima Hippocrates ab Abderitis invitatur ut ad ipsos veniat curatum Democritum, qui mente captus sit. - Undecima pollicetur medicus Cous se invitationi obsecuturum esse. - Duodecima epistola ad Philopoemena, Abderae civem et amicum suum scripta Hila crates hospitium sibi ab illo paratum accipit et suspicionem suam significat Democritum studiis suis totum deditum non insanire, sed cives id salso existimare. - Epistola decima tertia Hippocrates ad Dionysium amicum suum Halicarnassensem scribit, ut Coum veniat et se absente patriae urbis et domi suae et uxoris curam habeat. - Decima quarta ad De- magetum Rhodium scribit Hippocrates, ut sibi mittat navem, qua he Abderam conserat. Epistola decima quinta ad Philopoemena eundem, ad quem ep. 12. scripta fuit, Hippocrates enarrat somnium sibi visum de Aesculapio et Veritate et Opinione sibi apparentibus, quod significet Democritum minime insanum esse reputandum, sediAbderitis furere videri. Decima sexta scripta fingitur ad Crateum κοτύαον ab Hippocrate ut ab hoc impetret ut herbas, radices, flores, alia medicamenta in so mittat, ne imparatus Abderam proficiscatur Democritum curatum, quamquam philosophi causa istis sibi non opus sore opinari se profitetur. Epistola vero decima septima ad Demagetum Rhodium, ad quem epistolam Iam scribptam fuisse vidimus, ab Hippocrate data amplam continet narrationem de adventu apud deritas, de congressu Hippocratis cum Democrito, sermonibus cum hoc habitis, de admiratione philosophi, qua medicus Cous teneatur, ceteris. Ab his epistolis quodammodo differro mihi videntur nisi omnes sequentes, at horum nonnullae saltem, de qua re postea dicam. Epistola dedima octava Democriti esse fingitur, qui ad Hippocratem scribit de huius itinere, ut se furere creditum curet, qua ad eum se mittere dicit sermonem quendam suum de su- .rore. - Decimo nono autem loco est promissus ille a Democrito λόγος περὶ μαν*ς. Epistola vicesima Hippocratis est ad Democritum, in qua tum alia quaedam seribit, tum hunc invitat ut frequentius quae scripserit ad se mittat, et de curatione per veratrum libellum a se conscriptum ad Democritum se perserendum dedisse narrat. - Vicesimo primo loco ponitur iste Hippocratis ad Democritum de curatione per veratrum tractatuS. Epistola vicesima secunda Hippocratis est ad filium Thessalum, cui pater arithmetices et geometriae studium commendat, utpote medico perutile. Vicesima tertia de natura hominis a Democrito ad Hippocratem conscripta fingitur. Vicesima quarta est Hippocratis epistola ad Regem Demetrium de sanitate tuenda. Iam vero paulisper subsistamus et de nonnullis in his epistolis obviis et do epistolis nonnullis integris quaedam notemuS. Ac primum quidem ad epistolam 10 m observo illa, quae ibi do Democriti delirio eredito seribuntur, partim ita se habere, ut de alio quovis ita proponi possint; inesse tamen, quae manifesto ex Democriti operibus innotuerint epistolae auctori. Ubi hic de Democrito: καὶ
83쪽
PRO LEGO MENA.es λων φησί, inquit, πλῆμ1 τον θέρα ἐμαι, id omnino e Democriteis desumpsiti nam Plut. de plac. philos. IV. 8. Λεύκιππος, inquit, καὶ Δημύκριτος την αλησιν καὶ την uti criis γίνεσθαι εὶδώλων ἔξωθεν προσπιπτοντ- μηδενὶ γὰρ ἐπιβαλλειν μηδετέραν χωρὶοτου προσπιπτοντος εὶδίλου. - Quod in eadem epistola dicitur de Democrito καὶ ἀποδημεῖ, ἐνίοτε λέγει ἐς τὸν απειρ ν, illud omnino cohaeret cum eo, quod de Leucippo et Democrito affirmat Arist. de coelo III. 2., nempe eos dixisse ἀεὶ κινεισθαι τα πρωτα σώματα ἐν τωκεν καὶ α πειρον. Nescio unde ductum sit quod in epistola affirmatur, philosophum dicere Δημοκρίτους εἶναι. ὁμοίους εωυτψ ἀναρUμετους, verum cum iis, quae de philosopho habet
Orig. Phil. I 3. ελεγε δε ἀεὶ κινουμένων των ὁντων ἐν το κον, ἀπeίρους μἐν ε ι κόσμους καὶ μεγέθεi διαφέροντας convenit id, quod auctor epist. 17. obiicientem lacu Democritum Hippocratii ὁ δ' ὐπολαβών , πολλαί γε, φησὶ, ἀπειρίαι κόσμων εἰσὶ, Ἱππόκρατες, καὶμ 1δαμως, εται , κατασμικρολόγει πλουσμν τὸν φυσιν ἐούσαν. Quid quod iste γελώς
Democriti, qui cum contemptu aliorum proxime coniungebatur, egregie quadrat cum iactat,one Democriti apud Clem. Alex. Strom. I. p. 30 l. A. ἐγω δέ sunt philosophi verba) των κατ' ' ἐμεωυτον ανυίπων γῆν - την ἐπεπλανησάρ 1ν ἱστορέων τα μή κιστα, καὶ ἀέρας τε καὶ γέας πλειστας εἶδον, καὶ λογίων ἀνθρώπων πλείστων ἐπιήκουσα, καὶ γραμμέων συνθέσιος μετα αποδειος οὐδεὶς κί με παρῆλλαξε, οὐδ' οἱ Λιγυπτιοι καλεόμενοι ' πεδονά- πται, οὐν ταῖς δ ἐπὶ πασι ἐπ' ἔτεα ιγδώκοντα ἐπὶ ξεινῆς ῆγεν ν. Nolim ideo te exigi,
mare me vanum hominem esse credere philosophum: talis si scisset, non tantum sibi nomen comparavisset. - Verum de alia re monendum: locus ex epistola 12 i ικοταν γὰρ ὁ νιος
ὐπὸ τίν φροντίδων κοπτιμ ενος αναπαύσασθαι θελ η, - καὶ ὁ μέγας πύλος ἐν
ἐκεινφ τω χωρίω τους πουλυκιορτους αστέρας κατέστεπται, - totus poeticum colorem refert, neque alia est ratio eorum, quae in epistola decima septima Democritus cum Hippocrate de vanitate studiorum hominum disputare fingitur. Quid autem p Cicero Orat. 20.jItaque video, inquit, visum esse nonnullis Platonis et Democriti locutionem, etsi absit aversu, tamen, quod incitatius seratur et clarissimis verborum luminibus utatur, potius poema putandum quam comicorum poetarum.' Et de orat. I. 12. is Quamobrem, si ornate locutus est, sicut et sertur et mihi videtur physicus ille Democritus, materies illa physici, de qua dixit, ornatus vero ipse verborum, oratoris putandus est.' Itaque mihi non plane improbabilis videtur opinio, epistolarum auctori cognita fuisse opera Democriti, sive ipse legerit, sive alios de Democrito narrantes et fragmenta operum, apophthegmata eius citantes, eumque nonnulla de eorum argumento in epistolas intulisse et sine dubio formam orationis iis locis, ubi ipsum loquentem inducit, interdum etiam ubi de eo narratur aliquid ab aliis, esse imitatum. Quapropter ne philosophiae veteris studiosis quidem hae epistolae negligendae sunt. Noli putare me credere epistolarum auctorem ad unguem reddidisse orationem Democriti, sed eum illam imitari studuisse et aliquatenus saltem eam hic illi φ nobis reserre, probabile esse opinor. Verum nunc ad alia me converto: supra iam monui epistolas 10 17 mihi proxime inter se eoniunctas videri, sed ab iis quodammodo differre me putare sequentes. Qua de re primum dicam, in epistolis 10-17 filum narrationis est continuum perinde atque in primis novem epistolis. In utraque narratione, licet compositio laetorum et eventuum non sit ingeniose α- cogitata et interdum eum veri similitudiue pugnet, nihil tamen inesse puto quod vehementer
84쪽
offendat, saltem quod a mediocri seriptore exspectari non possit. Et quemadmodum prima illa sabula absolvitur epistola nona, ita altera sabula absolvitur epistola 17'. Verum ea, quae accedunt, ineptissime superioribus sunt adsuta, quin nonnulla antecedentibus adversantur et plurima leguntur, quae perabsurda sunt. Quod nai durius .affirmare videar, age inspiciamus
In narratione epistola 17 tradita proponitur Demoeritus occupatus in animalium dissectione, ut bilis naturam et sedem investiget, et περὶ μανω seribens. In epistola vero 18' scribentem laciunt Democritum: ἐτυγχάνομ εν δὲ κύσει- διαθέσιος καὶ στολογραφί ς, ἔτι τε αστρων οὐρανBν ξυγγράφοντες. Est hoc sane lotige aliud liFuitne sabulae auctor tam
parum memor, ut prorsus oblitus esset eorum, quae antea scripserat p. At quid porro servamus 3 Illa epistola 18 est Democriti ad Hippocratem, in qua mirum est: Democritumlin Hippocratem praecepta mittere, ido . arte medica facienda; verum in
epistolae fine, philos plius ιξ απέσταλκα sic σοι, inquit τον περὶ μανει λέγον l. Itaque. respici dixeris illum de insani ii librilum, de quo sermo P sulti in epistola 17' cum pri iuum' apud Democritum venisset ' Hippocrates, Verum ipse i Ilei περὶ μανιους λόγος, qui Demoeriti esse fingitur, constat e locis librorum antiquitus Hippocrati tribui solitorum et qui saltem ad Democritum auctorem reserrit inullo i modo: possunt, . i. e. e locis ex libro de morbo saero et epidemiorum vinio. i statim. initio occurrunt loci te scriptot spurio de imbrbo sacro, qui habentur in hac editione: p. 7I. Vs. 24. .vol. II. usque ad capitis i 18.ὶ finem, p. 73. ibidem. Loci ex epid. V. i in epistola: citati legunturi in nostra ed. epid. VII. vol. I. cap. 85. 86. , Constat autem . ex citatione in epistola eo tempore, quo haec scripta fuit, lepidemiorum quinis iam adhaesisse illa, quae nobis Galeni auctoritate ad librum VII. solum pertinere visa gunt et de quibus monuimus p. cXXII. prolegomenorum ad vol. I. Epislata tamen sine dubio ante Galeni tempora fuit conscripta, ita ut statuere oporteat iam antiquo tempore, epidemiorum quinti duas fuisse apographorum familias, in quarum altera occurrebat M. V. fere quemadmodum nos edidimus, in altera quemadmodum in editionibus ceteris nostri aevi circumfertur.
Inter epistolam 20. et 17.: hunc esse nexum opinori in illa καὶ θωγε, legimus, δοκίω πλείονα μεμψιμοιμη ἡ τιμην. κεκληρώσθαι τὸν τέχνην, quae Hippocratisiverba esse seruntur; in 17' vero Democritus Dippodrati didit i ἡ κου γὰρ υπονοέω λωβασθαI σου τὰ πολλα τες , ξ δια φθόνον, ἡ δι' uχαρι- γ κ. α λ.; locum ipsum inspicet Quod in epistola 20. legimus ab Hipp6crate, si Dis placet, scriptum: bis μεν γαρ ' ιη ς ῖς τίλος οἰὸκ αφῖγμαι, καίπερ ξδη Ορμος καθεστεώς, - id manifesto positum est pr0pter aph. l. I. ὁ βίος βραχ*ς, ἡ δε τέχνη μακρῆ. Unde constat, cuius rei plura sunt
indicia, alias epistolas et hanc scriptas esse, postquam aphorismorum syllage ea, qua hodie eQS possidemus forma, edita sit. -- Quod ibidem s6quitur. εἰ ηνύ ην μῆν ούν, Γ Δημοῦχριτε, ως μεμηνιτα ἐλλεβοριων οὐ καταμαντευσάμενος δστις ποτ ε'ς, id rursus pugnat cum epist0la Io., in qua somnium Hippocrati obversatum enarratur, unde ipse efficere se dicit Democritum salso mente captum haberi. Sed ponitur illud, ut causa certe aliqua appareat, cur Hippocrates ad Democritum scribat de veratri usu. Facit autem hoc epistola 2l , quae conflata est e locis ex aphorismis, ex additamentis spuriis d librum de victu acutorum, prorrhetico primo, do morbis mulierum, quos in adnotatione
85쪽
indicavi: Unde liquetthaeo oonsarcinata esse postquam sylloge librorum Hippocraticorum magnam saltem partem exstiterit. - Do loco e Prorrh. I. hoc annotare operae pretivmividetur eum interpolatum esse certum. est; in adn. p. 16. vol. Ι.) scripsit is me iudice debetur auctori
epistolae ad Democritum περὶ ἐλλεβορισμούp qui consulto huic libro inseruerit, ut eam in epistola citare posset et ita ei speciem obtrudere scripti vere Hippocrates. Fateor nunc mihi probabiliorem videri sententiam, locum in prorrh. I. iam fuisse interpolatum quo tempore noster scriptor eum in epistolarum prorrhetico citaret. Scilicet epistolae auctor medim omnia, quae in hac epistolae et in D :mtat 'aliunde habet. Grai mihil dedit. Epistola 22. cum narratione de Hippocrate Democritum, insanire creditum inraturo nihil
Epistola 23' una re coniuncta est cum extremis epistolae 20 verbis: nempe iis Hippocrates ad Democritum scribiti ἐπειδὴ τοίνυν τὸ αὐτόματον ημέας ἐς τὀ αὐτὴ gυκργαγε, δρθως ποιῆσεις ἐπισταλ- ῆμῖν va κἀπερον. καὶ μεταδιδούς τῶν enia σιο i γραφομDων.
Quin hae de causa sortasse aptius 23'm epistolam ante 22RN collocaveris. Ipsa illa opistolai 23' mim plurima Democritea reserat, nec ne, in philosophi reliquiarum penuria, dissicile dictu est. Advertit sane orationis Ornatus, maxime si reputes locos supra e Cicerone de Democritea dictione citatos.χVir doctissimus B. ten Brinh in diario philes. VIII. p. 414. , seqq. philosophiis fragmenta re ipsa huic epistolae inesse opinatus est. Qua de'requum dubitarem, epistolam legendam dedi a Franckenio, qui mecum consentiebat in ea non reperiri quod non potius recentiori . philosopho quam Democrito tribuas. Passim facta mentio δημιουργου potius e Platonico philosophiae systemate quam ex Democriteo profluxisse videtur. Democriteae doctrinae περὶ του πλερεος καὶ κενεού, quam etiam ad perceptionem per sensus, organa retulit philosophus, vestigia nulla reperiuntur. His de causis admodum incertum' vi detur re vera Democriti verba in hin epistola legi, licet auctorem Democriti orationeis italari
Lubet autem de ipsis epistolae verbis haec adponerei p. 610. vs. 7. Franckenius praesert θυμος, quod si velis, οἷσι ἐπεί ν ο θυριθς legendum erit et οἷσι non ad Ira, sed ad μύθων in antecedentibus reserendum' est. Dubitavit idem de ἐς κέλευθον πνευματος p. 610. vso 13.; - vide num ὁ μῖν γάρ ἐστο κέλευθος πνεύματος, an ο μἐν γαρ ἔχει κέλευθον πνευματος sit dandum. - Εiusdem pag.Qvs. 29. malit coniungere μ υργ* Γυνδονεύμενα:itaque scribendum eriti Dοχα δἐ κοιλωευνθέσι, δημιουργ* ξυνδονεύμενα liniarm περὶ
κοιμν Dτερα. - rig. vero 6 Il. m. 14. prae ἔννομον δ' ἡ 'κ. r. λ. praeseri seu Brinhil ευνητον δ' ῆβη. - Ibid. ivs. 19. me nolente non est expressa eiusdem emendatio ξυνηθροισμένην, licet in Latinis data sit '- In postrema periodo epistolae verborum ordo fuerit: σώματος ae ἐν μυχοισι ἡ φύσις ἐξοτευξε κ. T. λ. - Τandem Franckenius me admonuit p. 609. Vs. penulli , ubi κοιλάσι dedi, se κυλάσι praeserae; qua de he consentio: Epistola vicesima quarta ad Regem Demetrium nullo modo coniuncta est eum epistolis superioribus, nisi eo nomine, quod sexta ad eundem Demetrium missa esse fingitur. Ex iis, quae disputavimus, summatim patet epistolas 18-24 cum sabula in epistolis 10-17 tradita laxo nexu contineri; - non loquor de duabus, i. e. do 22. et 24. , quae ab illa fabula
plane alienae sunt; - quin constitit repugnantias inter utrasque epistolas occurrere, quae mi-
86쪽
nime dubiae sint. Estne igitur statuendum has epistolas ab alio auctore prosectas esse quam a quo superiores ρ - Fateor me, si ad materiem epistolarum solam mentem attendam, dubitare; - sed orationem si respiciam tum reliquam, tum in ep. 18 sermonis Democrites affectationem, non possum quin in m ima rerum propositarum repugnantia, eundem tamen auctorem sumam; qui quali ingenio fuerit, inde simul ultro apparet lVicesimo quinto loco venit illud δογμα Ἀθηναίων, quo Hippocratem se initiaturos magnis mysteriis, corona aurea donaturos eluvietum in prytaneo illi praebituros spondent, quia in p6ste, quae Graeciam affixerat, opem Getaecis tulerat; harbaris contra serre noluerat. Itaque in hoc dogmate respicitur ad narrationem: epistolis I memoratam. Vicesimo sexto loco est illa oratio, quam supplex ad aram Minervae apud Τhessalos habuisse fingitur Hippodrates,' ut horum auxilium imploraret contra Athenienses patriam suam
Coi bello' aggressuros M. in servitutem. redacturos.
Postremo loco legitur oratio at Thessalo Hippocratis filiis habita ad Athenienses, quum legatus missus esset, ut bellum ab A theniensibus in patriam suam Co susceptum, de quo in oratione adi aram ab ipso Hippocrateihabita sermo erat, averteret. Quem in finem Thessalus in Atheniensium memoriam revocat quatuor beneficia, quae a civibus suis .et patre et se acceperint partim soli, partim unae cum Graecorum pluribus. Primum beneficium commune fuit Atheniensibus cum Amphictyonibus. Erat autem hocce Crisaei patrum memoria circa templum Pythicum habitabant et nefaria in Deum perpetraverant; itaque Amphictyones arma contra eos susceperunt et Eorum regionem devastarunt. Crisaei autem intra moenia magnae cuiusdam urbis suae se recipiebant, ad quam Amphictyones praesidium collocarunt eius obsidionem parantes reliquoi exercitu dimisso. Sed hic pestis eoxum milites invadebat et tandem perlapsi rerum adversarum ad Deum mittunt, qui oraculum consulerent, unde responsum tulerunt, eos κρατῆσειν , ῆν ἐς Κῶ- ες ἐλάφου πουδα ἐπικουρίην ἀγάγωνται ξω χρυσ*. Erat autem inioe medicus celeberrimus Nebrus nomine, cui filius erat Chrysus appellatus, quorum virorum ope oppidum illud Crisaeorum fuit captum. Hoc primum Coorum erga Athenienses beneficium. Alterum autem erat huiusmodi: quum Rex Persarum Graecis inum et terram negantibus bellum indixisset, Coii: belli datamitates sustinere'et, mala quaevis subire maluerunt quam exercitum contra Gradem mittere. Quod maxime factum egi per Cadmum et Hippolochum, quorum alter materno . alter paterno genere proavus erat Thessali. Cadmus autem in primis de Graecorum rebus benet meritus dicitur, utpote qui in Siciliam se contulerit ut Gelona ethatres a societate cum barbaris avocet.
Tertium suis beneficium, eum pestis ab Illyria Et ri mnia: inde Graeciam invadere velle Videretur. Scilicet Hippocrates ab earum regionum Regibus, ut opem sibi serret invi tus, id facere recusavit, sed filios et discipulos monitis suis instructos per Graeciam dimisit, ut
Quartam beneficium erat, quum Alcibiades in Siciliam mitteretur ab Atheniensibus cum
exercitu. In condione deliberabatur de medico cum exercitu mittendo. Hippocrates vero promisit Thessalum filium suis sumptibus rebus omnibus, quibus opus fore .videbatur, iustructum cum exercitu iturum, ut medicus militibus sua opera adesset.
87쪽
Horum beneficiorum commemoratio princeps argumentum faciunt, quo orator utebatur, ut Atheniensium animos flecteret. Iam vero de una alteraque re monere operae pretium videtur.
D6 prima historia inter benepeta illa relata nihil adnotatum reperio apud alios, unde tamen esticere nolim eam non veri aliquid continere, licet id aestimare quale sit non valeam. In altero beneficio memoratur Artemisia Lygdamios filia, cuius mentio aliis locis apud Herodotum lacta et VII. 99., ubi inter Xerxis socios occurrit et: si γεμόνευε δέ. inquit historicus, Ἀλκαρνησέων τε καὶ Κέων καὶ Ναπρίων τε καὶ Καλυδνίων, πέντε νέας παρεχομένη. . De peste illa, de qua sermo est, in tertio Coorum beneficio, tenendum, eam ab Illyria et Paeonia inde Graeciam invadere, itaque diversam esse ab ea, quam in epist. 1-9. in Asia grassatam esse legimus. Crediderunt olim pestem Athenis grassatam et a Thu dide memoratam spectari. Quod praesertim opinati sunt propter inscriptionem κατάστασις λοιμώδης in Ep. 1H. p. 212. vol. I.); sed qui istam κατάστασιν cum loco Thucydideo conseri, statim videt morbum alterum ab altero toto coelo distare. Non ausim tamen plane negare epistolae auctorem non usum esse loco Thucydidis ut suam fabulam ornaret, quippe ille ῆρξατο n,
inquit, τὸ μῖν πρίατον , ῶς λέγεται ἰξ Αἰθιοπίας τῆς Miaρ Αἰγύπτου, ἔπειτα δἐ καὶ ἐς Αἴγυπτον καὶ Λιβύην κατέβη καὶ ἐς την βαυλίως γῆν τὸν πολλῆν. Nimirum
qui Gxit Hippocratem cum Alcibiade in Siciliam mittere filium suum Thessalum, facile loco
isto Τhu dideo uti potuit, ut fabulam de Hippocrate ad Persas evocato superstrueret. Sed hoc utut est, in epistolis duaon memorantur pestes, quarum utriusque etiam mentiosacta in dogmate Atheniensium. Hoc rursus argumento esse poterit, probabile esse omnes epistolas, repugnantiis licet redundantes, ab eodem viro esse literis mandatas, qui res gestas nonnullas ex historia notas arripuerit, ut narrationi suae eas landamenti loco subiiceret, quemadmodum ini narratione de
Democrito philosophi operum locos usurpavit ut sabulam de colloquio inter Hippocratem et
eelebrem Abderitam exornaret. Transimus ad vitam Hippocratis. Circa hunc βίον Ιπποκράτους κατα Σωρανον animadvertendum, eum cum epistolis esse coniunctum. Constat enim e verbis de Democriti curatione: ρύσασθαι τὸν πόλιν δλην, quibus
respicitur ad locum in epist. 10, haud procul ab initio obvium: οστε φαῖος οὐχ ὁ τυχί)ν, ἁνφθαρη τὸν λογισμον Δημοκριτος, θντως se την πολιν ἡ ν τίν 'Aβωιτgν καταλειφθε-
σεσθαι. Respieitur praeterea ad alios locos de eadem re in epistolis obvios. Coniunctio vero ista apparet etiam e lactorum in epistolis memoratorum excitatione. Apparet e citatione epi
stolasi in vita illa, ubi di vi καὶ τουτο, inquit auctor, δια τῆς πρὸς αῖ τον ἐπιστολῆς
Duo me iudice fieri potuerunt: aut vita illa conscripta est ab homine, qui epistolas legerit ab alio conscriptas easque fidos sontes historiae medici Coi esse existimaverit; - aut epistolae et vita ab eodem viro sunt prosectae. Equidem vero maxime in hanc partem inclinare me lateor. Nam licet advertat repugnantia inter ea, quae de praeceptoribus Hippocratis in vita narrantur et ea, quae de eadem re in epistola secunda oceurrunt, ubi solum pater et avus memorantur, latendum tamen, quod abunde e superioribus constitit, vel eiusmodi repugnantiam
88쪽
non esse certum in hac quaestione indicium; eamque minime evertere quod de oratione supra diximus et ad vitam adnotavimus.
Quod apud Suidam in voce 'Iπποκράτης legitur, id manifesto ex his epistolis et vita hacce κατα Σωρανεν ductum est. Apud Suidam primum Herodicus Selybrianus enumeratur inter Hippocratis praeceptores; dein vero, e ς δε τινες discipulus dicitur καὶ Προδίκου. Haec res ita intelligenda mihi videtur ut in vita cum epistolis coniuncta alii 'H δικος, alii Πρόδικος
Quot reriptor luisa medicorum ullos stumere oporteat inuratistatur. Adhuc persecuti sumus libros singulos huius collectionis scriptorum medicorum, quae vulgo Hippocratis opera audit. De scriptorum singulorum auctoribus passim in his prolegomenis monuimus. Vidimus esse plures libros, quorum unum aliquem scriptorem sumere neutiquam possis, sive quod excerpta continent e sontibus diversissimis, sive alia de causa. At ea, quae in protegomenis supra disputavimus, respicientes iam id agamus, ut enumeremus primum scriptores partim cognitos, partim incognitos, quibus certo certos libros tribuere liceat; tum subiungamus aliquid de iis libris, quos ita certo alicui scriptori sive cognito, sive incognito adscribere non detur. Auctores cogniti sunt hi I. HIPPOcRATES, quem certo conscripsisse affirmo libros Epidemiorum I. et III. praeter
interpolata; librum de Aere, aquis, locis; librum de Victus ratione in morbis acutis exceptis additamentis spuriis; librum de Capitis vulneribus
Admodum probabile existimo in Praenotionibus Coacis non paucos .esse locos sive ex uno aliquo opere , si e e pluribus operibus Hippocratis ductos. Hos autem singulos ita diseernere ut certo assimes locum illum Hippocratis esse, alium esse non posse, quum e ne visuO di, vulsi sint, res est per dua. Locos plerosque in Prognosticum translatos esse Hippocrateos,
probabile existimo. Idem fere statuendum videtur de Iure iurando i scilicet certo id Divinoro, sed probabile est Dud veteres Coos id exstitisse et in usu suisse. debetur fragmentum de Venis, quod legitur cap. 10. libri de Natura iri deiNatura hominis. Praus, qui scripsit fragmentum de Venis, quod repehitur cap. 9. librit scriptores, quorum nomina novimus.
'ertuθ, cui debemus fragmentum, quod legitur cap. 12. , seqq. libri demdemiorum L. et IIT, qui Ρrognostieum consarcinavit et reliquit librum
89쪽
III. Sophista serenua, qui metor est libellorum vulgo Lex, de Arte, et de Vetere medietna dictorum. IV. ω tua , qui librum de Morbo sacro conscripsit. v. Doctri auomr libri, cuius fragmenta supersunt in scriptis de Natura hominia , excepto
Polybi fragmento M venis, et de Victu salubri. H. G ista, qud librum de Flatibus composuit. VII. So ista, a quo prima pars libri de Morbis I. proiecta est. . VIII. So ista, qui libellum de iis, quae ad Virgines spectant, reliquit. Dubium enim
admodum, num idem sit, quem quarto loco enumeravimus, libri de Morbo sacro auctorem.
IX. Nemesileus ille, qui libros tres de Diaeta et librum de Insomniis reliquit. X. Pythagoreug, auctor librorum de Principiis, de septimestri et octimestri Ρartu, de
XI. Auctor libri de Assectionibus internis. XII.i Sophista ille, qui e Doriensibus in Italia fuit et librum de Locis in homine com-XIII. Inoer κε auctis librorum de Morbis IV., de Genitura, de Natura pueri, de Morbis
mulierum Ι., de Sterilibus. De quo tamen tenendum, eum in duobus scriptis postremo enumeratis potius ἐπιδιασκευαστην operum aliorum quam auctorem Se praebere.
XIV. Gisturma et anatomtous ineret , cui debentur libri de Fractis et articulis, de Glandulis, de Corde, tum fragmenta anatomica duo in libro de Natura ossium, quorum prius capp. 1-8., alterum cap. 11. eiusdem libri M. in Epid. II. feci. 4. Cum quibus libris cohaerent Veetiarius et de ossicina mediet. . Auctor fragmenti περὶ ανατομῆς. XVI. Auetor libri de Medico. XVII. Auctor librorum de Decenti habitu et Praeceptionum. XVIII. suetor inoctius Epidemiorum V. XIX. Auctor Epistolarum, ceti. et Vitae Hippocratis secundum Soranum. Hos quidem incertos auctores undeviginti certo distinguendos esse opinor. Minus certo mihi eonstitit de hisce I. Fuitneramus scriptor aliquis fragmentorum descriptionis morborum epidemiorum et morborum singularium, qui leguntur in Epid. ΙΙ. IV. VI. 3 Neque nego, neque assimo; plane
II. Pariter incertus sum, num ab eadem manu sint Epid. VII. et libri de Μorbis II. et III. De orationis similitudine in his scriptis fuso egi in Prolegomenis ad -vol. I. III. Fortasse unus idemque auctor reliquit librum de Asiectionibus, libri de Morbis I. partem secundam, tertiam, libellum de Visu. IV. Suspicor libros de Ulceribus, de Haemorrhoidibus, de Fistulis tribuendos esse auctori alicui librorum e Cnidia schola prosectorum, in quibus doctrina de duobus humoribus pellucet. Fieri tamen possit ut alii cuidam ex ea schola debeantur. V. De libris de Morbis mulierum II., de Superlaetatione, de Foesus in utero mortui
resectione nescio num singulos suo auctori incerto, an plures omnesve uni alicui tribuere
90쪽
oporteat. Liber de Natura muliebri recentior fortasse quam illi libri, sed huius quoque scriptor potius consarcinator quam auctor est. VI. Quomodo nati sint libri, quales Prorrheticus I. et Praenotiones Coacae plane ignoramus. Praenotiones post plures libros alios in hac sylloge, etiam post 'thagorei scripta quem decimo loco supra posuimus, exstitisse certum est; sed ceteroquin id unum scimus, esse locos e diversissimis scriptis congestos. Aphorismi eodem se lictent modo; de tempore, quo nati sint, incerti sumus. Si locos consimiles ex aliis libris cum iis conferas et sormas locorum in his et Praenotionibus obviorum inter se conseras, ut probabili coniectura efficias locos quosdam in alterutro libro formam sive antiquiorem, sive recentiorem referre., et hoc vel cum fructu aliquo seceris, ne sic quidem multum proficias, quum neque de sontibus harum collectionum apophthegmatum medicorum, neque de ipsarum syllogarum consarcinatoribus, neque dejeorum et sontium aetate qui
quidorum usu, do: eo, qui de Alimento inscribitur nihil sere certi dixeris. Interpolata illa, quae primum,memoravi, esse multo recentiora morborum descriptionibus, quibus intermixta sunt, certum esse iudico VIII. De additamentis spuriis ad librum de metu acutorum incertum quando sint scripto mandata. Pleraque eorum uni scriptori alicui deberi videntur; nec tamen de omnibus, minime de postremis idem affrmare ausim. Hatonicae doctrinae vestigia in iis detegere mihi IX. Collectio sententiarum brevium, quae in libello de Dentitione habentur, recensior esse videtur Aphorismis. Sintne illi loci omnes ab uno auctore profecti, an a pluribus non
X. Formularum medicinalium congeries, quales in libris de Morbis mulierum et in fine libri de Morbis Im. occurrunt et quae partes sunt φαρμακιταν, quas appellaverunt veteres illi, singulae uni alicui seriptori eo nomine tantum tribui posse videntur; ut is eas collegis Estatuatur. Natae autem videntur illae formulae apud practicos plures. XI. Quomodo et quo tempore exstiterint locorum distractorum apographa, quae in libris do Crisibus et de Diebus iudicatoriis supersunt, nemo novit.