Hippocratis et aliorum medicorum veterum reliquiae, volumen tertium

111쪽

ΕΡIMETRUM. t in duobus illis libris, qui τελεπαῖον ἐσάaras habent. Nequo ipse αλλὰ τελευτίαι ἐσάπικτε καὶ διεμ δησε dare debueram, nec R. VH plura movere.

Sub finem capitis μέλλει ra. 14. p. 54 servavit, ubi μίαλοι de meo dedi et vf. seq. ἔπειπα δ' ἀφελέειν dederam, ubi ille , non adscripsit; nequa Nero hoo opus erati

- mss. 4 , edd. Vetti , Litu. τῆς ος. . Equidem quare de veterum . editorum et codiis eum illorum lectione παραδαν ωτερίζων deflectat, non capio. Ibi d. p. 55. Vs. antepenuit. Αλλα φυλάσσεσθαι .χ- ας .μὴ λάθης αροσβαλῶ, τὸν πνονα, ἀλλ' δκ δοκέη παχύτατον λαοτι θστέον, ἐς τουτο Κεὶ ἐνστηλίζειν τω φρίονα. Haec claudicant, quapropter ego in his dederam ἀλλ' ' δπη et ἐς τουτο δ' Hes κ. λ, quod nune etiam faciendum .existimo; vulgata scriptura consistem non posse videtur. Melius p. 56. vs. antepenulti vulgatum Orpis Ma ὶν μηνιγγα in προς δὴ ri ν μ. mutavit quam ipso in πρις γε τὸν μ. i Haec quidem adhue in nova editione Iibelli vero Hippocrates observavi; in quo perlustrando aliam rationem tenui quam secutus eram in sophistae libellis et iura iurando; cum hos percurri, solum annotavi quod non probandum existimabam; nunc tum hoc indieavi, tum ea, quaΘ grvus ah R. acceperam. Qua in re nunc sane non sui severior erga illum quam erga me ipsum. Huius autem praeclari monumenti artis Hippodratene intelligentiam cum ex Reinholdi editiono, tum ex hisee meis meterematig criti ei a proiecisse partim novi, partim spero. Illum ut in editione pergat oro; ego videbo quo loco, deinceps quod de iis, quao proseri, sentiam, publiei iuris sadiam. Ut his . finem imponam, glossematis liberum lubet duos in his medicorum scriptis lovos. Ep. I., p. 183. mihi, εστι οἴει ἀρχόμενος ἀνθέει καὶ ρικμα ed μάλιστα. De morbo sacro

co Stat ea, -quae intersepia, esse emblemata. - Nuper vero 'Redem detegere mihi visus sum

glossae Erotianeae, cui nemo, quod sciam, locum suum assignavit. Logis Δειμώδεοί φοβε- ρου, καὶ δεῖμα ὁ φοβος 'Ἀττικῆ δὲ ἡ λέξις. Non λιμίδης, quod nihil esse opinor, sed hi λώδης si formatur. Glosino vicinin docent vocabulam a libro de Victu aeui. esse desumptum, quare erodo, Erotianum falsam lactionem λιμώδεος vidisse, ubi editiones recte p. 290. mihi): ὀκίταν γὰρ μὴ λοιμώδεος νομου τρόπος τις κοινος ἐπιδηφι σκ.jMeyb. in thesaurum δειμίδης hau auctoritate introducere non debuerat.

112쪽

Credideram Statim postquam antecedentia typis deseripta exanti volumen, hocce in publicum esse proditurum. Quod quum nou. Sit sactum, occasionem aliquid addendi nactus continuationem epimetri et nonnulla ad Aretaeum spectantia subiicio.

Reinholdi editionem libri de Aere, M., locis perlustrans haec observavit Loeo capite L M. 16.5 vulgata lectio haec est: καὶ πότερ ν ελώδεσι χρέο,ται καὶ μαλακοῖσι, ξ ' λ μοι τί τε καὶ ἐκ μετεώρων καὶ ἐκ πετρωδέων, εἴτε αλυκοῖσι καὶ ατεράμνοισι. Cones coniecit: καὶ πότερον εὐίδεσι χρέονται. καὶ μαλακο- καὶ ἐκ μετεώρων, ξ ἐκ πετρωδέων καὶ σκληροω τε καὶ ἀλυκο- καὶ αυραριγοισι. R. dedit: καὶ ποτερον ευίδεσι χρέονται καὶ μαλακοBι, 8 σκληροBι καὶ d. ιυρ-ι καὶ Στεράμνοισι καὶ εἴτε ἐκ μετείρων ρέει, εἴτε ἐκ.πετρωδέων. -Μihi non praeplacet Reinholdi Ooniectura prae supra descripta Grais; nam removentur a se invicem quae proxime iuncta fuerint; tum infertur de coniectura ρέει ad exemplum subsequentium et ut constet unde nτε in vulgata ortum sit. Equidem, si quid in Corsis lectione mutarim, legerim: καὶ πότερον εὐώδεσι χρέονται καὶ μαλακοBι καὶ ἐκ μετείρων, ξ σκληρο- τε 1 καὶ δευκοDι καὶ ἀτεράμνοισι καὶ ἐκ πετρωδέων. Ceterum non nego locum' ita se habere, ut facile alius alio modo eum legat. In fine capitis primi vulgo: πότερον φιλοποται καὶ αριστηταὶ καὶ Διτα Θωροι, sit φιλογύμνασταί τε καὶ φιλοπονοι καὶ ἐδωδοὶ καὶ ἄποτοι, in qua lectione alii et Comes, οὐκ ἐδωδοὶ καὶ ἄποτοι. Reinhesdus καὶ εὐδίαιτοι καὶ ἄποτοι. At huius εὐδίαιτοι in tradita

lectione nihil apparet; correctio est plane arbitraria, quam probare neutiquam pOMum, mi nime vero collato loco e e Q 4.s ubi ἐδωδοί et οὐ πολυποται memorantur.

Cap. 2., p. 58. vs. 10 , ῆν se τις ταυτα προτερον Hδως προφρων τις θ fert vulgata. Η ingre e πρψρων τις θ effecit προφροντΘνι postea Oobesus docuit emendationem recte

quidem esse inchoatam, nondum absolutami προτερον εἰδῶς esse glossema ad πρόφρων lectionis Vulgatae olim adscriptum, legendum esse: ῆν μ' τις ταυτα προφροντων. Sunt has excellentium virorum emendationes eiusmodi, ut non facile quis ultra aliquid requirero posse

videatur. R. tamen dedit: ῆν φιρ τις ταυτα πρότερον διαφροντων, quia cap. I. legitur δαφρον-αι χρὴ τὸν θέσιν αὐτης, quasi inde deduei possit loco, de quo agimus, διαφρον'

-αν esse legendum. Est host aliud quid, non meliora velle quam voluerunt alii, non est hoc prudentem criticum agere. Pag. 58. Vs. II. περὶ δε χρονου προσιο υτ ος καὶ του ἐνιαυτου λέγοι ἁν ὁκοσα τε νοσήματα μέλλει πάγκοινα την πολιν κατασχs iv. Ita R., de coniectura προσιοντος

113쪽

scribens pro προῖόντος, quae mss. est lectio. Notissima sane utriusque pronominis perm latio; - προ Πόντος ferri h. l. posse non negabo; sed causam idoneam, cur de vulgata deflectat, video nullam. Ibid. vs. 20. recepit speeiosam sane Cobesi emendationem, de qua dixi in praef. ad vol. II. p. V., et de qua sententiam nondum mutavi. 1llustre exemplum significationis, quam dixi,

verbi μεθίστασθαι habetur in vita Hipp. p. 628. vs. penult.: μετέστη τες πατρίδος. CV. 3. , pag. 59. M. 2. , vulgata fert: ἐν Osτη τε πόλει ἐστὶ τά τε ἴδατα πολλὰ καὶ

ἴφαλα καὶ ἀνάγκη εἶναι μῆ μετέωρα του μὲν θέρεος θερμιὰ, τού δἐ χειμονος ψυχρά,

tum sequuntur nonnulla a recentioribus editoribus in alium locum translata et pergitur, τούς

τε ἀνθρίπους τας κεφαλὰς ορὰς ἔχειν καὶ φλεγματώδεας. Negationem με ante μετέωρα serri non posse, dudum viderunt; de Corais ratione ipse in adn. monui. R. dedit: ἐνταυτιν τε πιλι ἐστὶ τά τε ὁδατα τα πολλὰ υφαλα καὶ μετέωρα, Id στε του μ ἐν θέρεος θερμα εἶναι, του δε χειμῶνος ψυχρα, τούς τε ἀνθρώπους τας κεφαλας πρἁς ἔχεινανάγκη καὶ φλεγματώδεας. credo illum optime τα πολλά scripsisse ex Avicenna apud Coram; num in Reinholdi lectione recte coniungantur υφαλα καὶ μετέωρα dubito, quiae . 8. γλυκέα esse dicit τὰ ἐκ μετείρων χωρίων καὶ λόφων γεηρών. Fecit sane R. quod

fieri sore potuit, sed vereor ne desperatum locum hic habeamus, quem ad recti ordinis verberum speciem revocavit quidem, sed quem tamen nondum probe intelligimus. Pag. 59. vs. 14. dedit vulgatum 2 νομίζουσι τὸ παιδεῖον ποιέειν. Ad τι παιδεῖον cogitatione supplere debebis πάθος, cuiusmodi ellipsi os nisi exempla asserantur, ego nae fidem illi non habebo. V. 4., p. 60. ys. 5. , πρωτον μἐν - υδατα ταωνσι σκληρά τε καὶ φυχρα. ος ἐπὶ τοπλῆθος ἀγλευκέα τε legit R. de coniectura τα&mνσι praebens, quo addito eo minus opus est, quia proxime antecedit Ion ἔχει περὶ τίν πολίων τούτων. Tum vero vulgo ος ἐπὶ τὰ πλῆθος γλυκαίνεται, sed Litu. ad ductum ms. sui Latini ἐγγίγνεται. Videtur R. ἀγλευκία τε dedisse ut propius ad γλυκαίνεται accederet, sed vocabulum Hippocrati obtrudit, quod nusquam apud hunc legitur. Acquiescendum videtur in ἐγγίγνεται. cap. d. , p. 61. Vs. 22., o γὰρ si λιος τὰν θυα κωλύει ἀνίσχων καὶ καταλάμπων Corassost lectio a R. recepta. Sed sol non κωλειι τὸν θέρα, sed eum ἀναρπαζει. Sol non impedit quo minus noctu vapor oriatur, sed hunc exortus dissipat; quare τὰν θέρα κωλύειν inepte dicitur. Nondum me poenitet eorum, quae de hoc loco scripsi in adn

Ibid. vs. 24. ῆν μθ τις νουσος ἀλλη κωλύη dedit R., vulgata non ἁλλν, sed ἁλλη

ferente. Non credo quidquam mutandum esse, vide adn. p. 248. via. I. Quod p. 61. vs. 26. pro vulgato εἴπερ cum Corae νπερ scripsit, recte sane factum est,

nisi malis cum Cobeto ἐπείπερ dare. O . 6., pag. 62. Vs. II., vulgo δο o Mρ τὀ ἐωθινον κατέχει legitur. R. o deles ad dis adseribens, ἀνάρθρως δηλονωι. Videtur nempe o Mρ esse putare aerem, θερ nebulam, sed potuisset ἡ ιμίχθη scribere Hippocratis, itaque quare o Mρ scribere non potuit pΙbid. vs. 15. vulgata lectio est: ὁ θλιος ἐγκαταδύνων Ιστε μάλιστα διέφει τούς ἀνθρώπους. Ρro Iστε Cobesus ἐς τά reponere voluit, quo reiecto quare R. ἔσω edat, non capio.

114쪽

Iungere debebis ἐγκαταδυνων ἔσω; at ubi locorum erit illud ἔσω Θ ἔσω ἐς τούς ἀνθρώπους p

reor ne absurda sit mutatio.

Ibid. vs. 16. δ' δ καὶ αχρύους τε εὶκω εἶναι καὶ πρίστους των τε νοσευμάτων πάντων μετέπειν μέρος πων προειρημένων, ζον ουδεν αὐτοῖσι ἀποκέκριται. Comis est lectio, qui Γν post προειρημένων de suo dedit. R. aliam viam tentans scribit, δι' 3 καὶ ἀχρύους τε εὶ κὰς εἶναι τοὐς ἀρρώστους το τε νοσευματων πάντων μεrέχαν μέρος ειν προειρημένων οὐδἐν αὐτοῖσιν ἀποκέκριται. Est hoc rursus, quod supra illi obieci, aliud non melius

quid velle, quam voluerunt alii. Color orationis non sane, antiquus; illud το τε - αποκέκριται tum per se parum aptum videtur; tum parum apte partices1 τε cum antecedentibus copulatur.

Ibid. M. antepenuit. vulgo, περὶ μεν πνευματων, ἁ τέ ἐστιν ἐπιτεδεια καὶ ἀνεπιτρδεια, ID ἔχει. Recte R. scribit καὶ ἁ ἀνεπιτρδεια, pronomine addito omnino opus est. Cap. 7., p. 63. vs. 19. , vulgo πρός τε τούτοισι οἱ bδρωπές τε καὶ πλεῖστοι γίγνονται καὶ θανατωδέστατοι. In his Coraes τε post ἱ δρωπες abiecit textus Galenici Oh, ego οἱ delevi. R. scribere maluit 5δρωπες πλεῖστοι τε γίγνονται καὶ θανατωδέστατοι. Non male prosecto lCap. 8., p. 64. m. 10. , δσων clσὶν αἱ πηγαὶ ἐκ κ. τ. p. de suo pro δσων εἶεν ἁν αἱ πηγαὶ ἐκ κ.ιτ. ἐ., qua innovatione opus t esse non credo. Ibid, vs. 24. ταωτα τὸ μεν ἐπίπαν de coniectura pro ταυτα πιν πάντα; rursus autem dubito num emendatione sit opuS. P. 65. vs. b. καὶ ταυτα ἐν τοισι μὲν νοτίοισι πάνυ πονηρα R. de suo D inserens, quo addito num opus sit, valde dubito. cap. 9., p. 65. VS.,II., vulgo: ὁκόσων μῖν αἱ κοιλίαι σκλ ραί εἰσι καὶ gυγκαίειν ἀγαθαὶ Γναι, in quo εἶναι abundare alii recte viderunt. R. pro eo reponit 2 ἔνι, quo sacto tamen oratio nascitur , qualem ab Hippocrate non m ectas. Certum sane εἶναι esse incongruum, sed non minus certum in eo non lutere 2 ἔνιο litura sola medelae esse poterit.

Ibid. vs. 15. de suo dedit τα ἱ φαλα, ubi vulgo τὰ υφάλυκα, quod recte eum secisse arbitror: ἀλυκύς notum est et i φαλος; formari potest quidem a priore illo adiectivo υφά-Hγκος, sed erit εGya vinosis, quod huic loco parum adaptatum. Ibid. vs. 19. ἀλλὰ γὰρ ἐφευσμένα ἴσασιν οἱ ἄνθρωποι των α υρων μάτων πέριμ ἀπειρίην καὶ ο τι νομίζεται διαχωρητικὰ εἶναι τὰ ἁλυκά dedit R. Codd. φευσάμενοι εἰσιν; nunc etiam ἐψευσμένοι εὶ σίν in scriptura vulgata latere opinor. Illud ἐινευσμένα εὶ δέ-

ναι περί τινος mirum sonat, neque sane Hippocrateum est existimandum. Tum vero miror R. Iacquiescererin vulgato καὶ δο , quod:recte emendavisse videtur Comes κατ- pro eo

proponens.

CV. 10., P. 66 vs. 8., οταν ἄνθρωπος vulgatae retinuit, ubi Cobetus vere exemplis exhod libello citatis οταν γὰρ ἄνθρωπος requisivit. Ibid. M. 17. reiecit Id στε σεπεσθαι τάχιστα, quod ego factum nolim. Vulgo: διὰ ταυταδε καὶ σεπεται των μάτων τάχιστα ταυτα, οτι ἀσι πλείστων συνεκται καὶ ξυμ μιη'

ται, &στε σῆπεσθαι τάχιστα. Postrema autem non videntur emblema reserae.

Ibid. Vs. penult. inter ξυστραφέν et καὶ ωβροι γίγνονται pro emblemate eiecit haec:

115쪽

τότε γὰρ ἐοικὸς τουτο μἄλλον γίγνεσθαι, ὁκοταν τὰ νέφεα - , ανέμυου στάσιν μὴ ἔχην- τος ορμημένα, lorea suντα mss.) καὶ χωρέοντα ἀντικόφιν πνευμα Dαντίον καὶ ἔτερα νέφεα ἐν ίθα τὸ μῖν πρίειον αὐτου ξυστρέφεται ιτο n μισθεν 1πι ρε ί.τε - οἱ σω παχύνεται καὶ μελαίνεται καὶ ξυστρέφετEt ἐς τὸ αὐτο, καὶ ori βάρεος καταρρεγνυται.Εquidem non intelligo quomodo aliquis haec summatim suspecta habρre possit. Sed dicendum insuper de Reinholdi iudicio de nonnullis in ipsis illis expulsis obviis. Descripsi iam verba eiecta quemadmodum ipse edidi; R. in iis scribiti, ὁκόταν τὰ νέφεα μι-- ινεχοντα ἐξαχ νης πνευμα ἐναντίον ' καὶ ἔτερα νέφεα ἐνταυθα μιD o των αὐτου ξυστρέφεσπι,' τὰ δὲ ὁπισθεν', ἐπιφέρετα κ. r. Dii Adi στάσιν ἔχοντα autem adnotat:. ς ἔτερος αὐ προσέγραφε τὸ Δρμημένα ἐοντα καὶ χωρέοντα. Verum nunc quaeris q modo quis probabili ratione e vulgata elicuerit , ὁκοταν τὰ νέφεα ιι η υπ' ἀνέμου στάσιν ἔχοντα ἐξαπνης ἀντικόφν πνευμα Dαντί νὴ quomodo quis divellere possit πνευμα ἐναντίον καὶ ἔτερα νέφεα 3 Quomodo quis serio I sena μέ si ἐοντα καὶ . χωρέοντα .glossam habere possit adscriptam ad verba, quae ipse i corrupit 3 Equidem horum omnium nihil pro

bare possum omnino.

Ibidem us. penest. in Verbis ταυτα μD ουν ἐστιν αριστα κατὰ τὸ εὶκις, δέεται Πὰφ εσθαι καὶ ἀποψύχεσθαι, ceteri omnes αποσρθεσθαι pro αποψύχεσθαι, quod de coniectura R. invexit. Sed credemusne Hippocratem lectorem monere voluisse aquam fervidam refrigerari debere antequam 'bibatur 3 Miror ἀποσῆθεσθαν aliquam:vitii suspicionem cuiquam Cap. 11. ,. p. 67. Vs. 7., res γὰρ βούλοιο de suo dedit pro es γάπι βοόλει. Potest sane optativus eo loco constare, sed quare indicativus non possit, non video. Ibid. vs. 16. logita πονηρύταταὶ ταυτα τὰ οδα T. . . . πρὰς ἁπαν χρεμα, ubi ceteri πρὸς ἁπαντα χρῆματα. Credo eum trecte sing. numerum dedisse. Cap. 13. , p. 68. vs. 15. , καὶ τι sin λεπτύτατον αὐτου του οὐρου nempe) ἀποκρίνεται καὶ τd καθαρώτατον μει καὶ ἐξουρεεται fert vulgata. Pro Miει R. . de suo dedit ὶ δίν, sodnon credo h. l. adverbium, sed verbum fuisse scriptum. In us, quae brevi postis sequunturmvs. 17. , καὶ ξυμπργνυται το stata πρωτον σμυῖν, ἔπειτα δἐ μέ , γίγνεται dedit, de coniectura δέ inserens; sed: nunc etiam καὶ τὀ scis πρώτον requiro, ut sacilis sit periodi decursus Lectionem τῆς οὐρεσιος, de qua dixi in praef. ad vol. II., integram habere videtur; eam

saltem recepit.

Cap. 15., p. 70. vs., 11., vulgo: ἁκρατέα τὰ παιδία τίκτειν , Iστε ἡ αὐτίκα ἀπολλυσθαι, ἡ ζώειν λεπτά τε ἐόντα καὶ ἀσθενέα καὶ νοσίδω. Post απολλυσθαι θ R. de coniectura insert ῆν ζίωσι, quo addito nullo modo opus, est; textus sine causa idonea mutatur. Rid. vs. 22. vulgo: ὁκιταν γὰρ του χειμωνος ἐόντος νοτίου του θερμου του σώματος

se ευν- αι, μηδε φλάβες, του ἡρος κ. τ.LE. In his dudum καὶ θερμου legerunt pro

του θερμου, receperunt καὶ . ἐπομβρου, ita ut Ἀκύταν γὰρ του χειμῶνος ἐόντος νοτίου καὶ ἐπεμβρου καὶ θερμου τι σωμα μῆ ξυνίστηται, μηδε αἱ φλέβες, του Αρος κ.Vτ. ε. tandem seriberent. In his non acquiescens R. dedit: ὁκοταν γάρ του χειμωνος ἐόντος .... θερμού, τουἈσωματος μὴ ξυνιστῶνται si δ' αἱ φλίβες, του ἡρος κ. τ. ε. , in quibus μι-

116쪽

στώνται arbitraria est mutatio lectionis traditae B πίστηται, quae satis firma; tum vero quid τού σίματος αἱ φλέβες 3 In loci scriptura, quam dedit R., του σώματος plane otiosum est; et vero ριηδ' αἱ φλέβες ineptum hoc nexu verborum. Nihil horum probandum videtur. Pag. 7 I. vs. 1. in τῆς iμεταβολMς ἐπιγι γ suius recte praesens participii servavit ubi

ipse storistum dare non debueram. Tum recte καί ante τῆς μεταβολῆς omisisse videtur. Item recte paulo post Vs. 2. cum Cobeto κέαταί τε καλως scripsit. Cap. 17., p. 72. N. 8., vulgatai fert: καὶ μετε φάρμακον διδόναι ἔκοντα, μῆτε καίειν δ τι ἐς κοιλίην, μητε τέμνειν κ. ἔ. Reinholdusi καὶ μετε φάρμακον διδόναι ἔκοντα οτι ἐς κοιλίην, μῆτε καίειν, μῆτε Hμνειν. Sed φάρμακον ἐς κοιλίην nusquam legi in his

medicis veteribus, neque scriptum suisse videtur hoc loco, de quo nondum meliora novi quam quae olim protuli. Cap. 19., p. 73. vs. 17., μεταρι οντες ex Cobeti emendatione dedit. Tum τά τε ἐκτρε- φθμενα κτενεα ευθηνδειν Mκις καὶ μάλιστα τίκτειν τε πυκνότητα καὶ ἐκτρέφειν κάλλιστα vulgatae retinuit, ubi nunc etiam μάλιστα καί inverso ordino vellem. - Neque καὶ μεγέθεα μεγίστους mutavit, ubi Franchenius recto voluit καὶ τα μεγέθεα μεγίστους. Ibidem ra. 25. felicissimam, ut opinor, habemus emendationem Reinholdi, quae ex genere

est plurium eiusdemmodi ad superiores libellos prolatarum. Nempe edi soleti τὸ δε ἀνδρεῖον καὶ τὸ ταλαίπωρον καὶ τι. μιτονον καὶ τὰ θυμ οειδες οὐκ ἁν δύναιτο ἐ-τοιαύτη Φύσι γίγνεσθαι ..... μῆτε οριοφύλου, μῆτε ἀλλοφύλου, αλλὰ τὴν ἡδονὸν ἀνάγκη κρατέειν ' διτι πολύριορφα γίγνεται τα ἐν τοῖς θηρίοις. Reinholdus autem membrum periodi αλλα τὼ s δονὴν ἁνάγκη κρατέειν ante lacunam post ἐγγίγνεσθαι inseruit, quo facto seribpturam antiquam certo restituisse mihi videtur. Cap. 20., p. 74, vs. 2., retinuit glossam s. schesion potius mihi visum οἴτος γάρ ορος τῆς Εὐρίπιης καὶ τῆς 'Aσω. Nondum haec non esse emblema mihi persuadet. Ibid. vs. 4.. vulgo: τάδε τὰ ἔθνεα ταύτη διάφορα αὐτὰ ἐωυτει μαλλον ἐστὶ ἰ τῶν

προδιηγουμένων, διὰ τας ριεταβολὶς τον Δρίων καὶ τῆς χου την φύσιν. Manifesto δὶατας μεταβολὰς - φύσιν est epidioegesis antecedentis Osτν: locus autem integerrimus est. R. tamen eum tentat et τάδε τὰ ἔθνεα, τὰ ταύτη κ. r. ἔ. scribit, sine causa idonea τά inserens; seu potius Reinholdi mentem expresseris legendo: Τα ἔθνεα τὰ ταων διάφορα κ. π ε. Ibid. vs. 6. ὁμοίως Ισπερ pro ὁμοίως απερ cum Corae scripsit. Cap. 21., p. 72. vs. penuli., vulgata serit το παιδίον ὁκοταν γένηται ταχιστα, τὴν κεφαλην αὐτου ἔτι ἁπαλὸν ἐουσαν μαλακου ἐοντος αναπλάσσουσι τρει χερri κ. τ. ε. ReinhoΙ-dus hinc de coniectura eiicit μαλακή ειντος, quod idem esse quod ἁπαλὴν ἐουσαν contendit. Eius de loco integro iudicium miror: μαλακού ἐόντος non est glossema, sed rationem,reddit, cur ἡ κεφαλε sit ἀπαλθή caput est molle, quum τι παιδίον ipsum sit totum μαλακον. Rid. p. 75. vs. 12. lectionem ὁμιλίην prae altera αμέλειαν praetulit. CV. 22., p. 76. VS. 9., e vulgatae verbis τά τε πνεύματα τὰ πολλὰ νοτια, πλῆν αυρης

sis ἐπιχωρίης ' αἱ του ει πνέει ἐνίοτε βίαιος καὶ χαλεπῆ καὶ θερμ ἡ, καὶ κέγχ ονα ινο-

ριάγυσι τουτο τὸ πνευμα reiicit de coniectura καί ante κέγχρονα, quod puto illum recte sacere; m itus. de hac re credo καί eo loco librariis deberi.

Cap. 23. , p. 76. D. 20. , οὐ γὰρ γίγνονται ἐκπλεῖιες τῆς γνῶμης, οί τε μεταστασις

117쪽

ὶσχυρῆ του αρματος, ἀφ' δτων εἰκός τινα την θοὴν ἀγριουσθαί τε καὶ του ἁγνίμονοοκαὶ θυμοειδέος μετέχειν μαλλον, ἡ ἐν το αὐτ* αὶεὶ ἐόντα dedit, de suo τινά inserens: aesane, me iudice, nisi ἐόντας scribere malis in fine loci pro ἐόντα, non inepta est correctio. Pag. 77. vs. 8. in vulgato ἐρημουσθαι τὸν γην ὐπό τε πολεμίων καὶ ἀργ*ς pro πολε

μίων dedit de suo πολέμων, qua mutatione sane opus non ecl.

Ibid. vs. 17. τουτέων δέ pro τούτων δέ dedit adnotans τῶν διαφορών δηλονότι. Itaque patet illum τουτέων semininum esse credere, quod aliis item locis animadverti ab illo laetum. At sallituri αὐτέων legitimus genitivus pluralis est seminini generis, sed non τουτέων, quod

non nisi salsus lanismus est. Cap. 24., p. 77. vs. 26. , οὐ πρότερον . . . ἡπερ τα ἰερα θύωσι τα ἐν ἡμ* dedit. Non congruit praesens θύωσι, legendum θύσωσι, quod in adn. iam significavi. R. penult. quare certam et elegantem Cobeti correctionem εὐρηται pro ἄρηται non receperit, non perspicio. Voeabulum postremum capitis ἐκδιδόναι mihi nunc etiam ex ἐπιδιδόναι exstitisse videtur. CV. 25., p. 78. Vs. 12. , pro ἐνταυθα καὶ οἱ Σκύθαι διαιτευνται de suo dedit καὶ ἐνταυθα οἱ Σκ. διαιτ., fortasse non malet Ibid. vs. 21. quare omiserit υν τοῖσι παιδίοισι post διαιτευνται, non liquet. Vs. 22. eiusdem pag. οἱ Aνδρες servavit, quod emblema esse Cobetus vero monuit.

Ibidem in verbis επονται δὲ αὐτοῖσι καὶ τα προβατα τα ἐόντα καὶ αἱ βόες καὶ οἱ ἱπmuomisit τα anto ἐύντα et καί ante βόες, adnotat autem πρόβατα δηλον- καλεῖ βίας. καὶ

ἶππους. Non nego, sed non ea de causa in textu aliquid mutandum, nisi quod inter ἐύντα et καὶ αἱ βεις comma interponere licet. Dubium saltem non est, quin τα πρόβατα τα ἐόντα recte se habeat, et ab auctoris manu sit. Cap. 26., p. 79. vs. 13. , vulgata lectio est: Mρ τε κατέχει πουλυς της ημέρης τα πεδια καὶ ἐν νότοισι διαιτευνται. Haec ita emendavit C eius ut ἐν νότοισι ex ἐν oτοισι natum esse doceret et καί ante ἐν κτοισι pro emblemate eliceret. Est haec correctio tam evidens, ut mireris aliquem ultra aliquid postulare. R. tamen maluit καὶ ἐν τούτοισι scribere, quod

licet sensum loci non perturbet, minime latet in tradita lectione. Sed praeterea R. aliud quid tentati pro 'sups legit de suo ἐρυ c.' nc vero corrumpit quod sanum est. Non sine causa τρα ἡμ,έρης scripsit Hippocrates; nempe quum sol exoriens plerisque locis nebulam nocturnam dispellat, de his regionibus dicit etiam interdiu τον θέρα πουλυν ἔχειν τοι πεδία. Ibid. vs. 16. καὶ οὐκ ἐστεφάνωται ὁρεσιν, ἀλλ κ η ἀνατεινει ἀνάντεα υπο των ἀρκτων, αὐτοθι. Καὶ τα θηρία οὐ γίγνεται μεγάλα, ἀλλ' οἷα ola τέ ἐστιν υπο γῆν σκεπάζεσθαι. Ita haec describit R. plura de coniectura mutans: primum de suo insert 8 η ἀνατεινει, quo laeto loeum planum et vitii suspicione vacantem pro lubitu in longe alium sensum quam voluit auctor detorquet. Tum ubi vulgo ante αὐτοθι interpungitur, ille post hoc adverbium distinguit, cum tamen manifesto αὐτόθι ad seqq. respiciat. Denique vulgo ἀλλ' οἴά τέ ἐστι, ubi Osietus αλλ' a οἴά τέ ἐστι emendat, ille vero οἴα repetit. Ρostremum hoc non displicet, nisi quod ita male euphoniae consulitur; cetera mihi sine dubio repudiano videntur. Ibid. vs. 10. καὶ ο Obκ ε ιν αλέη οὐδε σκέ 1. De vulgato καί τοι nondum sententiam mutavi, quam protuli in adn.; tum nunc etiam αλεsi non ἀλέη legendum opinor.

118쪽

ΕΡΙΜ ET RUM.

Vs. 22. ὁμοιοι αὐτοὶ ἐωυτοῖσι receptum est recte e Cobesi emendatione. rig. 80. m. 3. ἀλλά δια πιμελέα τε καὶ φιλὴν πιὸν σάρκα τα τε εύω ἔοικεν ἀλλέ - λοισι destit R. cum Corae πιμελέα pro vulgato πιμελεν scribens. Ex Cobeti animadversione O nna pro τα τε ε εα dandum fuisse opinor. Ibid. vs. 6. των γὰρ Δρέων παραπλησίων ἐουσέων, φοραι Ουκ ἐγγίγνονται οὐδἐ κακίσιες ἐν τη του γύνου ξυμπεῖι. Vulgata φθοραί habet. Similiter cap. 31. o. 83. vs. penest.) καὶ γάρ φοραὶ πλείονες ἐγγίγνονται τον γόναν ἐν τε g ι εξι, ubi item ceteri φθοραί. Tum vero hoc loco R. του γόνου de coniectura in τίν γόνον mutavit. Sed ego nondum perspieio quo iure aliquis de φθοραί dubitet; fuerunt qui μορφαί, qui διαφοραί substituere vellent, sensu saltem manifesto, sed quid φοραί his locis esse debeat, non assequi me sateor, nec quidquam movendum esse arbitror. Cap. 27., p. 80. Vs. 10. , Σκυθέων γἀρ τούς πολλοω απαντας, ὀσοι νομάδες, ευρρσεις κεκαυμένους κ. T. E. edunt. R. reiicit ἀπαντας δ τοι νομάδες adnotans: προσγραμμα γὰρ ε' ἀν τι ἁπαντας δ σοι νομάδες. Ac nunc quidem non dissentio: puto R. re vera emblema indicavisse, quod aliquis duxerit e * 26. verbis νομάδες δὲ καλευνται, ἴ- κ. τ. ἐ. Ibid. vs. 18. φοικὰ δὲ γίγνεται καὶ πλαδρὶ dat R., ubi vulgo πλατέα, unde βλαδία dedi ipse. In fine autem huius capitis mss. τα τε θελεα θαυμαστον οἷον ροIκα καὶ βραδέα, ubi ipse item βλαδει reposui, R. vero πλαδώδεα scripsit. Et ut ab. hoc ordiar, πλαδίδης mihi tam pstrum ex Hipp. cognitum erat, ut de tota forma dubitarem; nunc video e recentioribus scriptoribus citari. Vellem saltem apud Hipp. πλαδαρά, verum nondum discedo ab opinione, quam in adn. ad Vol. I. p. 275. in medium protuli.

Ibid. vs. 22. βραχύ τι βαδ- χρέονται de suo dedit pro βραχ, τῆ βαδίσι codicum.

Non credo lectionem traditam mutari debere. Cap. 28. , p. 81. Vs. 2., e vulgato τὸν μαλθακότητα τε καὶ τὸν φυχρότητα omittit articulum ante ψυχροτητα. Tum paulo post pro ἀφ' δτων ῆκι τυ εὶκος εἶναι ἄνδρα οἷόν τε λαγνεύειν dedit ἀφ' οτων ρκιστα ἀνδρα οἷόν τε εἶναι λαγνεύειν, qui ordo verborum prae vulgato praestat. Denique in sy τε πιοτης τῆς σαρκῖς καὶ ispo in de suo θ ante ο - της adiecit. Cap. 29. , p. 81. VS. 16., εbνουχίαι γίγνονται οἱ πλειστοι ἐν Σκύθησι scribit de suo οἱ addens, quod sacile sero. Paulo post vero pro καὶ γυναικεια . ἐργά νται καὶ Δο αὶ γυναῖκες διαλέγονται τε δμοίως καλεονταί τε κ. τ. ἐ. exhibuit καὶ γυναικεῖα ἐργά νταί τε - αἰγυναῖκες, διαλήγονταί τε ομοίως καλευνταί τε, quae lectio plaeet, nisi quod τε ante M

esse malim.

Ibid. vs. 21. pro ἐμοὶ δἐ καὶ αυτομ δοκεῖ ταυτα τα πάθεα θεῖα εἶναι scripsit: ἐμοὶ δεκαὶ ταυτα δοκέει τὰ πάθεα θεῖα εἶναι. Me iudico nulla causa est cur καὶ αὐτω non ab Hippocrate scriptum existimemus; quin apte poni maxime apparet, quando haec cum periodo proxime antecedenti comparas. Ibid. N. penest. ατε αὶεὶ κρεμαμένων ἀπῖ των ωπων τοῖσι ποσι vulgata; R. κρεμαμί- νοπι scripsit, quod ne consistere quidem posse mihi videtur. Ibid. vs. est. καὶ Ἀκονται τὰ σια retinuit, ubi mihi ελκουνται seribendum visum erat. Primum mihi dubium num τὰ 2σια ελκονται recte dieatur, licet τὀ σκέλος ἔλ-

119쪽

ΕΡΙΜ ET RUM.

κονται facile tulerim Sed lac dici posse τα ὶ Να ελκονται, at quid erit eo nexu, quo dicit Hipp. ἔπειτα ἀποχώλουνται καὶ ἔλκονται τα is α ΟΤ ἀν σψ όδρα νοσε σι 3 Erit hoc

δὶς ταυτόν nam χωλουσθαι et τα ὶσχία ἔλασθαι idem erit. Nunc etiam DAκουνται requiro P. 82. vs. 3. λ λαμβάνει servavit, de quo a me, et Coras in mutato dixi in praef. ad Vol. II. P. XI. cap. 30., p. 82. vs. 26., cum C eto οἱ πλούσιοι ante οὐχ οἱ κάκιστοι recte omisit. Ibid. vs. I9. ἐπεί servavit, ubi vere monuisse credo Gobetum εἴ περ esse dandum de re, quam tanquam fide non dignam proponit auctor. Sed locum describam totum, quia plura mutavit. Ex Comis et C et i emendationibus habebimus: καίτοι ἐχρην, εἶ περ θειότερον τουτο τι νοσευμα τών λοιπών ἐστι, οὐ τοῖσι γενναιοτάτοισι τῶν Σκυθέων καὶ τοῖσι πλουσιωτάτοισι προσπίπτερον μούνοισι, ἀλλὰ τοῖσι ἀπασι ὁμοίως καὶ μαλλον τοῖσι θλίγα κ ητημένοισι, εὶ δη τιμῶμενοι χαίρουσι ρι θεοὶ κ. τ. I. Reinholdus in . his καὶ ριβλλον τοῖσι θλίγα κεκτημένοισι , οὐ τοῖσι πολλά ' τιμω m δὴ es χαίρουσι κ. τ. L 'Nempe quum vulgata serat οὐ τιμώμενοι ξδη εὶ χαίρουσιν, explevit ob de suo suribens οὐ τοῖσι πολλά; tum reliqua propius ad vulgatam accedens alio ordine quam Cornes excudenda curavit. Ρ banda esse mihi videtur a R. proposita lectio P. 83. vs. s. τοῖσί τε Σκυθησι cum C eto dedit pro vulgato τοῖσι γε Σκ. , sine dubio recte. Paulo post προειρημένας cum Litueo intulit, quo locus carere plane neqvit. Ibid. vs. J 3. ἐπιλαθήσθαι in Dri θεσφαι mutavit, quod recte factum esse opinor, quum

praesentia vicina sint.

alitialio modo describunt, R. iterum novo modo descripsit. Num antiquam scripturam iam restitutam habeamus, merito dubitaveris; quin parum vero simile Vulgatum αὶσθήνεσθαι ex λκάστοτε esse natum. Est tamen locus ad probabilem sensum descriptus. Pag. 84. vs. I4. καί ante δειλοτάτους non recepit cum Corae. Ibidem us. 17. οκύσοι δε αὐτονομιοι, υπὲρ αυτον γάρ τοις κινδύνους αἱρεύνται καὶ οὐκαλλων, προθυμευνται καὶ ἐκοντες ἐς τι δεινον ερχονται. Haec vulgata est lectio, nisi quod ουτοι in ὁκωο' s. δσοι mutatum est a sorae, Litueo, et quod ipse pro ἐκόντες καί scripsi καὶ ἔκοντες. - R. dedit: ἶσοι δε αὐτονομοι, θειρ ἐωυτων γ τοῖ ς κινδύνους α ευνται καὶ οὐκ ἁλλων πρηι θεύνται, ἔκοντες καὶ ἐς το δεινον ἔρχονται. De suo πρηινθεύνται praebet, ut in ἐκοντες. καί consecutionem vocabulorum mss. traditam servet; mihi tamen προθυμιάσαι. non mutandum videtur.

Cap. 32., p. 84. vs. 25., cum Zuingero in marg. dedit φιλην pro vulgato b λεν,. quod iure suo secisse videtur. Ρ. 85. vs. 9. απεργαζοιτο αν dedit, quod ipse requirebam in praes ad vol. VI.Ιbid. vs. 15. scripsit ἐκεῖ ε' αν Hδεα μεγαλα καὶ ἐωυτοῖσι παρα-ρσια, quo facto propius ad traditam lectionem accedit. Ibid. Vs. 18. τησί τρ μεταβολησι των ορίων οὐκ ευ κρυπτα de suu R. pro οὐκ ευκρητα Me iudice locum corrumpit, non emendat.

120쪽

Cap. 33., p. 85. Vs. 2b., μέγισται μD οὐν εἰσὶν αυται - φύσιος διαλλαγαί servat, ubi 'ipse α τα -l - δὶαλλαγαί dederam, quod nunc etiam faciendum militi videtur. i Quare p. 86. ivs.l 5 ψ κακοί pro κάκιστοι dederit, non 8 tis intelligo. . Ibid. vs. II., καὶ θί-s cum Calvo, Como dedit; nune non dissentio. IV. Ρrineipio libelli de Iorbo sacro comparaviti inholdus inter se introitum in hoc scriptum cum capitis 5. initio Ib e utrilisque loci einendatio exquisiti: qusim lubentissime amplector. Nimirum recto dedere mihi visus ien ospite l. αλλα φολγμῖν ἔχει καὶ ταλλα νο ματα καὶ πρόφασιν εκαστα; Uενl γ δετροι; φύσιν δὴ καὶ τουτο καὶ o σι οἱ δ' ειυ mi ἐνοφσαν iam ι τι πρῆγώα olimssu 2 additum vellemi εἶναι , - ἀτειρι κ. r. h. li Item recte capitis lib. iniu6, HI nuνόσημα t τουτο lia δεν τί μοι lδοκέει θει 6τἐρον' εἶναίτων λοιπών, αλλ' ατο et αὐτον, μνεσθαι, - Τῖτοξυ καὶ 3. τΞλλα πάντα, t καὶ ἰητου= εἶναΨ ουδῖν ἡσσον ἐτέρωνκ. τ. λ. Verei vidit' vulgMaelilectioni prinhipii capitis quinti intermista esse quae e capitis primi loco supra descripto sint desumpta.

. Maulo post in uestis N τ α δἐ ν ε ομν που μου τῆς Ilicuo lGνται; ἀσαλλυταιl sorvavit si iisνται , quost abieceraruieti denquo nondum aliter sentio quam significavi in adn.u Pyg 289. rvs.j10, deditως l ἐγω αποδειξω ἐτερα ουδεν -- Σοντα. M userin οὐδὲ ἡσσον τερατωδεα, α ούδεις' μι ι ἐερα εἴ ic Do suo ii μ ante τερατώδεα intulit, quod quin subintelligendum sit, minime dubito; dubito vero num ipset auctor adposuerit, adeo ut denuo

il Ibid. vs. 20 ,. dedit μειτα Hi ιέας ἐύντας καὶ γονέοντας Iu περ Hαὶ πρότερον, ἐοντας τ'αῖ χρούς τε καὶ ἀσθενίας. ljisis L sautem ἐοντας τ'αυ τέως Reinholdi coniectura Pro imssi, leotione iiονθας G -τους, quod i ipse eieceram solum stχρους δε καὶ ἀσθενέας δzribens r)Folim assirmare certam esse meam emendationem; sed minus nunc arridet Reinholdi ratio: quid αὐ eo nexu 3Pjg. ysa I , ikκ ἔκαστου iri 1 Odit 'pro γον περὶ ἐκ του. Perime licet.

Ρ. 91. vs. 5. post ii αἶγες delevit quod ceteri omnes habent, καὶ βοες, quo facto insulso additamento locum liberavit. ii . I . lle . ,3. 1lpa 9L U. . 29. ,' καὶ ἐν τού φ το λ φ τι θεῖον ὰπολλυται edidit. Nondum concoquo ἐν Ἀ h. l. ι ' praepositioihaeo a librariis rementies otiose insertur, quod nunc quoque factum opincti Quare πάντως ante τούτ* λυν non admittatur, non intelligo; non Cap. 4., p. 92. 2 , vulgo καὶ θάλασσαν ἁφορον καὶ γῆν, pro quo recepi Lobeckii coniecturam καὶ θάλασσαν απορον καὶ γῆν bE φορον. R. dedit καὶ θάλασσαν εὐ*ορον καὶ γῆν αφορον, quod praepiaeet prae Lobeckii ratione

라틴어 텍스트