Hippocratis et aliorum medicorum veterum reliquiae, volumen tertium

131쪽

scribit R. p. 142. de coniectura, ubi vulgo τὰ σημεια ἐκμανθάνοντα praestat ἐκμαθύντα)πάντα δύνασθαi κρίνειν. Unus cod. Μed. ταυτα πάντα, alterque cod. πάντα ταὐτά. Si quis iam ταυτα πάντα scribere malit, fieri poterit, sed quomodo in δυνασθαι κρίνειν aliquis vitium agnoscere sibi videatur, aut in eo latere putet quod R. dedit, non capio. Correctio est plane arbitraria, nec necessaria. P. 143. vs. 1., χρη δἐ καὶ τὰς φοράς τον νοσημάτων τίν Κεὶ ἐπιδ μαντων τα ρωο ἐνθυμέεσθαι τῆν τε τῆς Ωρης κατάστασιν vulgata est lectio, quae vitii suspicionem non habet. R. vero de suo peribit ἐνθυμέεσθαι ἐκμανθάνειν τε την τῆς ιM. κ Quae mutatio plane arbitraria. omittit us. 5. καὶ μῆ λανθάνειν post σημείων; in redundante tamen epilogi oratione non

est otiosum; non est emblema, non glossema, nec constat cur reiiciatur

Ibidem us. 6. vulgo ἐπει . . . φαθεται τα προγεγραμμ Dα ὰ θεύοντα σημεῖα ἐξ ον ευ γουν GH., ευ ουν ms. unum) χρὴ cmαι δ εν τε γε Littr. , Reinh.) τοῖσιν αὐτέοισι χωρίοισιν ωδεν δεινον τι μη ob intulit Littr.) τα πολλαπλασια αὐτῶν ἐπιτυγχάνειν. In his unum quid mutavit R., quod placet, nimirum τύ ante μῆ οὐ delevit. Malim nune Zmis τοῖσι αυτοῖσι scribere quam τε in γε mutare. Non tamen credo illum iure suo incere σημεῖα ἐξ Iν χρὴ MDαι, licet σημεῖα emblema esse posse haud negem. Non dicam nullam vitii suspicionem obserre ista, sed emendandi ratio parum placet, τι πιθανον οὐκ ἔχει. Mihi nondum constat num ἐξ Γν, an ευ ουν s. ευ γουν legere oporteat; si Γν legam, sere αὐτών dein abesse velim, sin ευ οὐν legam, pronomen illud non offendit. . Vellem sere: ἐπεικαὶ ἐν Λιβύη καὶ ἐν Δελφ καὶ ἐν Σκυθίη φαίνεται τὰ προγεγραμμέω ἁ θεύοντα egὼν χρη rimm δτι ἐν τοῖσι αυτοῖσι χωριοισι οὐδἐν δεινον μὴ οὐ τὰ πολλαπλάσια ἐπιτυγ

Respondit epimetro huic Reinholdus epimetro, quod gratum mihi accidit, quodque non neglexi, sed animo attento persecutus sum. Misi ad Hippocratem accedentes postea videbunt quid vere quid salso uterque nostrum statuerimus. Epid. VI. 5. 15., Vol. I. p. 585., οπνος εὐαῖος, ὀρθ* νυσταγμις non intelligitur. Membrorum concinnitas postulat i πνος ἐδμίφ, ορθο νυσταγμος. Quod quidem si probe teneas, Sapis scilieet lGl in Erotiani συν σε συνεβίβασεν ducta est ex Thessali oratione, p. 619. N. 4.vol. III., ξυναν σε δε ὁ Νεβρὸς οἴτος καὶ Καλυδώνιον ἀνδρα κ. τ. ἐ.

132쪽

Aretaeus, quem ipse anno 1847 edidi, postea denuo recensitus in Anglia prodiit anno 1856 cura viri eruditissimi Francisci Adams. Cum Londini novus Aretaeus erat editus, Adamsius, quem hodie non amplius in vivis esse doleo, eius exemplar ad me misit, quod

cum acceperam, avide arripui, de eoque aliquid scribere mecum constitueram. . Totus autem illo tempore eram in Hippocrate, cuius editionem parare coeperam; quo factum est ut ad hunc usque diem quae annotaveram seponerem. Otio vero tandem mihi facto nolo non de

illa editione Londinensi aliquid monere; quod tamen fieri, nequit, quin simul de me loquar; sunt scilicet plura in quibus prorsus ab erudito Anglo dissentio; quod statim patebit, ubi quomodo de mea editione iudicaverit, audiveris. Partim maiores mihi tribuit laudes quam ipse mereri mihi videor; partim illa plane mihi vitio vertit, in quibus bonum quid me praestitisse existimabam. Ac de laudibus tributis sane non dicam: de reprehensione aliquid in medium proferam. Puto enim utile soro iis, qui Aretaeum intelligere cupiant. In praefatione sua nonnulla animadvertit, quae partim minoris momenti videri possint, partim vero gravissima. Atque illorum primum hoc esti is I Was raster dis potnted to snt so many instances os very inferior Latini ty both in tho prolegomena and notes.' Id quorsum spectet, non indicavit; ego vero probe mihi sum conscius bene Latine scribendi facultatem in me esse exiguam. Ipse Adamsius patrio sermone usus in eiusmodi reprehensionem sane incurrere non potuit. Alterum hoc est: , and even in the Teri the lapses as regards accentuation and typographyare more numerous than in the Oxsord edition V Equidem certo scio Wiggani, editionem accurate typis descriptam esse. Mihi numquam contigit, ut aliquid eiusmodi a me scriptum typis mandaretur ipso loco, quo habitabam, - quod est aliquid. Sed si Adamsius suam editionem respexisset, fortasse de hac re nihil dixisset. Tertium hoc est: is I have also remacted in severat instances, that the Latin translation has not been altered so as to fuit the changes of the teri introduced by the editor.V Fieri potest ut uno alteroque loco id neglexerim, sed nondum vidi medici cuiuscumque Graeci interpretationem , in qua non tale quid hic illic appareat; quin prosecto ne ipsius quidem Adamsii interpretatio Anglica ab eiusmodi maculis est libera

133쪽

Sed haec, uti dixi, leviora videantur; possis habere editionem, in qua his in rebus nihil omnino desideretur et quae tamen perexigui sit pretii. Gravius vero hoc est, qu6d obiicere pergit: is But, as Hready hinred, my principes groundos objection to this othemi se valvabie edition is the momous amount os conjectural emendations, more repecialty the heedom mitti Whict he has ,-V suo periculo j- ejected humdreti os Worct hom the texi oti the proved assumption, that they are interpolations, whichliave crepi into it iram the glossema V - rit haec obiectio eiusmodi, ut editio, in quam iuste talia animadvertas, repudianda sit. Itaque de his singulis dicam. Tacerem et lectoribus rem diiudicandam permitterem, si philologi tantum talia legerent; sed legunt potius m*dici, et ex his sortasse aliquando illi etiam; qui serio veterum studio operam navent, quin qui

scriptorem denuo tractandum et edendum sibi sumant; quapropter haec respondeo. Me quidem iudice iniquum est parvo exiguove numero emendationum de coniectura lactarum editionem qualemcumque aestimare, nisi alia computes. Fac nondum editum scriptorem, vel scriptoris partem detegi; lao in ea diligenter perteria, - licet id vix fieri posse

Videatur, - nullum apparere vitium; - nihil sane in editiono emendabis et boni editoris munere rite functus et fortunatus fueris. Sin sumas in manuscripto inesse vita longe plurima, - sin Sumas subsidia manuscriptae, quae conquirere liceat, nihil boni eiusmodi locis suppeditare, singula locis singulis eadem vitia repetere; - desidesne exspectabimus, doneo aliquis adserat, quod numquam acquiretur 3 Immo ingenium qualecumque experiemuriet coniecturis quid fieri possit, tentabimus; multus utemur, ubi multis opus est, paucis, ubi paucis; . quod plano desperatum est sibi relinquemus. Utrum iam coniecturas illas recipias, an non, haud ita magni momenti est: - lectorum in gratiam recipere oportet; - ne Adamsius quidem id non secit, - sed hoc curandum, ut semper constet, qualis codicis,lives codicum lectio sit. Weyersit discipulus aliquando mihi dixit, loquebatur de libris Arabicis, praeceptorem suum iuvenibus dicere solitum fuisse, is mutate i quidquid sedulo re perpensa mutandum vobis visum suerit , sed curato ut in ima pagina adnotetis seripusi traditam lectionem.' Est hoc sanum de his rebus iudicium; - de numero coniecturarum magno, parvo loqui, ubi taces de vitiorum numero, de numero eorum, quae subsidiorum mss. ope tollendi

spes nulla est, iniqui est iudicis. Verum de centenis vocabulis illis o contextu eiectis item aliquid dicendum. Quod Mam-sius assirmat me centena vocabula respuisse, ea in re prosecto non utitur litote. Non magnum est Metari volumen: mirum ni dicat integra capita me delevisse. Ego certo scio me non

dolevisse' quidquam, nisi sensu et iudicio adhibito, qua in re falli me potuisse nemo sacilius credet quam ipse sentio. Sed non sedi, nisi admonito lectore; et prsteterea videndum est quare tam graviter me inculpet. Adamsius sibi persuasit Metaeum scripsisse τ in βαλλας τεθηρια προσβαλλειν, - eum dedisse η δι' ἐχιδνων καὶ σκίγκου του θ ρίου, - elegantem scriptorem reliquisse ἄριστον, και το δια του σκίγκου/του θηρίου φαρμακον ποτόν et καὶ θ δια των ἐχιδνών των ἐρα ετ ιγν ; - ei putavi et nunc etiam puto logis singulis ταθηρία, του θηριου, του θνρχυ, των ἐρπετων esse glossemata; - equidem illa et eiusdem generis alia plurima e textu eieceram, - ille rursus intulit. Iam tu iudex esto L. B. lQuid tandem, quod argumentis inti firmaxe debuisse contendit eiusmodi fossag re ipsa

134쪽

ab aliena mana esse prosectas 3 Postillat demonstrationem in re quae maximam partem adsensum refertur. Nisi credas absurdum esse Metaeum medi eum medicis scribentem hos docere debuisse et voluisse βδέλλας, vel σκίγκους esse θηρία, - docuisse illum τας ἐχιδνας osse υπετε, - his deliciis frui litibi licebit. Demonstratio, si qua daretur, esse . deberet testimonium, quod nemo proferet, ἐπειδὴ μάρτυρας περὶ αὐτῶν οὐχ οἷόν τε παρασχωθα lΡlura de lala putentibus illis Adamsit incriminationibus dicere supersedeo. Verum, age, unum caput, idque primum statim quod in scriptore occurrit, perlustremus, ita ut de locis singulis, quibus reliquid notatu dignum insit,i videgmus.

Prinei pio capitis legimus in Adamsit editione: a QM 1τες, ἴλιγγοι, τενύντων βάρεα, φλeβει ἐν τῶ τραχελν πληρίσπες καὶ διατάσιὸς, ναυτία τέ πολλὴ μεν ἔπὶ G- τίοις - οὐχ ματτα δἐ καὶ ἐπ' ἀσι σι καὶ βληχρεύ- mimum moto in editione Ultraiectina

legi φλεβον τοῦ ν ἐν τιν τραχελψ πληρίσιες, - est autem τών receptum 2 mSS. tribus; quin Petitum id iam requisivisse adscriptum est. Quare editor Anglus articulum, qui sane otiosus non est respuat, non apparet.a- Tum ναυ- τε πολλῆ scis ἐπὶ θατίοις coniectura est Mamsit, libris ναυτ' τα πολλὰ μῆν tam σιτίοις serentibus. ΘΤhe contrast, inquit,bet,een πολλῆ in the one case and βληχρε in the oster, is more sui tablo to ἄρ text. Ego non nego, si voluisset, ita bene Graece seribere potuisse Metaeum; sed si τὰ πολλά in τε πολλὴ mutes, aliud quid eum dicentem saeis quam fert textus, qui vitii suspicionem habet nullam. In ivulgata non 8emper, sed plerumque nauseam ciborum esum excipere legibmus: in Adamsit lectione illa ναυτία πολλῆ aemper eum consequi dicitur. Est autem in vulgata antithesis apta inter ναυτίαν et ναυτίαν βληχρο. Itaque editor, qui alios, non me solum; carpit propter coniecturas in textum illatas, ipse inutilem coniecturam statim prosertet in textum infert in editionis suae introitu Tertio tandem loco καί ante βληχρε in editione Ultraiectina de coniectura omissum est: st That the repetition, inquit Adamsius, o καί is legitimate in this clause of the senienee, Will not be questionediby any one , Who issamiliis With the stylo os Galen. See sor example de Locis assectis p. 296. ed. Basil. prope initium.'' - Primum dicam καί ante βληχρῆ otiosum esse: copula esse non potest, vis intensiva illi: tribui nequit, plane nihil,significare potest, quod sanum sensum referat. Apud Galenum si simili modo voculam positam reperias, perinde reiicias.. Respicit autemvir.eruditus. haec G levi verbiW: D. ἡ ριδε ἐνεργεῖν αυτα δια τψν οὶκείαν καρδίας εοκρασίαν, ἀναγκαῖην ἐστι Δπολλυμνης ταύτης συναπολλυσθαι τάς ἐνεργείας καὶ κατατούτο καὶ τας ἐγκεοάλου τε καὶ si πατος, οὐ μὴν ταῖς ἐκείνων γε τὸν τῆς καρδίας. Ibiter saneti καί, sed locis singulis certo sensu. Paulo post Galenus: καὶ μέντοι καὶ φαίνεται

πολλάκις κ. τά E. , ubi. neutrum καί est otioSumi t. .. .

Soquuntur paulo post haec in Adamsii Metaeo: ῆν δε πλησίον , si h lῆ του παροξυσμου, κυκλον μαρμαρυγαὶ πρῖ τῆς διιος. Codd. ferunt ῆν δε πλησίον εἴδεος ἡ του παροξυσμου. Voluerunt alii ῆν δε πλησίον δέος η του π.: equidem in εἴδεος latere dixeram εη δέος et p. abundare. Wigg nusΓεse δήος coniecit, quod quum ἡν antecedat, serri nequit. θ Nono, inquit Adamsius, of these editora hoWever, refers to any authori ty sor the expression, Whichappearsito me quaint stud unnaturai. I preser si on the authordy of many parestes passages, as sor example am σίω δε,ἡδη του φρενίζειν οντες Galen. de Lodis affectis III. ἐνστάν

135쪽

τος δε ξδη του συμπτώματος P. Aeg. III. 5., ceti. - Nunc quaero quo iure aliquis, qui coniecturas inferre sibi religioni ducit, εἴδεος ex si δη natum esse credat 3 Palaeographico εν δέος vix coniectura dici potest; est potius certa corrupti vocabuli restitutio. Δέος passim apud scriptorem occurrit: nunc cito verba e capite de elephantiari: δέος καὶ ἀμφὶ μεταδύσιορτου κακου. Quod ille demonstrat ξδηλα-σίον cum genitivo legi apud scriptores Graecos, plane supervacaneum est; nemo dubitabit. Quare non concoquat ῆν δε πλησίον ἔν δέος του παροξυσμου, minime intelligo; metus prope abesse, longe abesse potest; certo constat auctorem illa formula usum esse; nihil inest, quod iure reprehendas. Sed non vidit in sua lectibone illud p ν δἐ π αον si δη ii του παροί-υσμου singulari numero ad aegrotantem reserri, quum in sequentibus eadem periodo δργίλοι, πικροχολοι, κατέπεσον plurali numero de

aegrotantibus ponuntur. - Ιtaque frustra emendat idque vix apte.

Brevi post Adamsius dedit, σπερ γαγάτου λίθου, ubi Ρarr. duo melius il σπερ του γ. λ. sicuti in Ultraiectina legitur. Vulgatum textum servavit editor in verbis δάκτυλοι γουν μεγάλοι χειρον ἡ ποδῶν ξυνέλκονται καὶ πίνος καὶ νάρκη καὶ τρέ μος ἔπεται καὶ ἐς κεφαλὸν τουτέων a1 ορμῆν κεν, θν υπορ τὀ κακον εὶς τὸν κεφαλην Ita ταi, παταγος τουτέοισι γίγνεται ως ἀποπληγῆς ῆ εο λου ἡ λίθου. Quodsi iam aliud non agens haec legas, vides vocabula notata illo loco inepte inferri unoquo tenore legendum esse καὶ ην υπον τι κακον ἐς τὸν κεφαληνῖκηται, πάταγος τούτοισι γίγνεται κ. T. ε. Verum si nesciremus unde aberraverit id, quod iam exemi, fortasse dubitaret aliquis, licet tamen certo constet illa isto loco a scriptore dari minime potuisse. At de sede eorum manifesto constat: paulo ante legis μετεῖετέροισι

ει καὶ ἀπθ των πορροτέρω τῆς κεφαλες νεύρων, ὁκοσα ξυμπαθέα τii ἀρχῆ γίγνεται,

quod necessario expleri debet, et vero aptissime expleveris, si addas quae illo loco abundare

ostendi: habebis, μετεξετέροισι ει καὶ ἀπὸ τίν πορρωτέρω τες κεφαλῆς νεύρων, θκύσα ξυμπαθέα τε ἀρχῆ γίγνεται, ἐς κεφαλὴν τούτων η ορμὴ ῆκε. Atque ita editum est in

Ultraiectina editione et res indicata est in adnotatione; verum eruditus Anglus audire noluit. Legimus deinde eodem capite apud Adamsium in μέντοι ἀπάτη γίγνεται κ. λ , quale quid si mss. praeberent et nemo de re monuisset, statim mutaveris in με μέντοι ἡ ἀπάτη γίγνεται, nam alterum illud Graecum non est. Quid autem sactum est 3 Codices et edd. sin μῖν τοιου ἀπατ', pro quo recte Reuhius scripsit ῆδε μέντοι - απάτη, quam Resinii

emendationem adscripsi in adnotatione et recepi in textum in editione Ultraiectina. Verum, inquis, Adamsius de re non monuit, tacitus male Graeco scribentem lacit Aretaeum, est omissio sortuita, calami lapsus. Ipse credebam, donec pervenirem ad sequens caput, ubi

edidit και θανάτου με φύσις, ubi in Ultraiectina καὶ θανάτου ἡ φύσις sini nempe libri ἡ φύσις, sed sequens periodus incipit voculis,ῆν Π, unde facile intelligis sin ante ξν δέ periisse. Ille vero consulto male Graece scripsit, quod probabili coniectura erat restitutum. Verum eccet non phgam sacere, quod me velle dixi; - non percurram totum caput reliquum: unum locum ex eo desumami et duos ex aliis operis Aretaei partibus; tum ad alia pergam.

Adamsius intactum reliquit hocce: ὀφρυες ἄλλοτε μἐν, ἔς τι μεσοφρυον ἀνειμέναι, οκως τοῖς χαλεπαίνουσι, ἄλλοτε de ἐς τους κροταφους ἀπηγμέναι κ. τ. ἐ. Adnotat haec:

136쪽

ν Dr. Emering on pure conjecture substitutes μDari, as I thi h unnecessari ly. Ἀνει- μάναι may be interpreted literab hinclining, i. e. drasn upWarti. See Mes. oecon. Hipp. under ἀνιούτω is Would notiabim sumbo a suit te reading ρ Ι have' translatest the passage cordin y.V - Nempe in Anglica interpretatione habeti o The Vebrom somelimes res edtoWards the mesal space, as in those, who are fro ing, ceti.' - Ιmo vero si hominem iratum usquam vidit Adamsius, videre debuit iratum Γυναγειν τάς οφρυς, non ανιέναι,

non ἀναγειν, - non ανιέναι ἐς τὸ μεσόφρυον, quod fieri nequit, sed ξυνάγειν ἐς το με- φρυο . - Supra exempla requirit loco, ubi de palaeographica vitii origine in dictione,

quaeisacile intelligitur' et restituituri certo constat. Hoc loco ne vi quidem exemplorum in adnotatione adlatorum moveturqAtque de primo illo capite nihil amplius dicam; excito duos locos ex aliis, unde editorem

cognoscere licet.

Capite de curatione phreniticorum p. 134. eius editionis) legimus ὴν γὰρ πρις' τὸν αὐγῆν αγριαθωσι και θρέατι τὰ μὴ , ὁντα καὶ τὰ μη μαντα φαντάζωντα, ξ ἀνθ' ἔτορων ἔτερα γιγυωκωσι, ὴ εDα Dδάλματα προβάλλωνται καὶ τὸ ξύνολον αὐγῆν ς' τὰ ἐν αὐγη δεδιττωνται, ζόφον αἱρέεσθαι χρεὼ Adnotat autem: is Ermerins solioWing in

the wino es Witam suppremes .firre the clause καὶ ὁρέωσι τὰ ρυὸ δντα, and second, ἡ ἀνθ' . - ἔτερα γιγνώσκωσι .as bring mere glossae oo the clauses connected With these. I must say decideMy; stat I cannot approve of incli editorial praelicess Is ste Mas of the ancient anthorities are to be thus modi sed agree ly to the instes and caprices Oi modern editors, me stati by-md- e be at a Ioss to know What is anciens and whati modern in Works reputedito be M olden date. Αnd moreover, although the clauses in question may not beindispensabie in thevmeaning,iI cannot but think that they give effect to the other clauses in this passage, i. - Adsero haec, ut cert6 constet Adamsium non mihi male velle, sed methodo ,. eumque Wigganum non lacilius serrε quam mei Tu, LB , iam Wiggani notulam ad locum Metaei lege et quo modo res se habeat ultro patebit. Longe alius generis hoc est. Sub finem capitis περὶ κοιλιακῆς διαθέσιος, p. 108. in

the is a Scottish term sor Stomach. It oecura in Burns poems.V - Non latet sane παθεi in κύτεῖ; - Sed quam vellem mea esset emendatio, quam in textum recepit Egregium illud inventum αλλ' ου τε κοιλ* Dσκεπτει ἡ νουσος debetur nostrati Genio, cui sane potius obtemperare debuerat Adamsius in re certa, quam dubitare propter Seoticum illud utet Summatim ut dicam, praeiudicata opinione circa scriptorum subsidiorum auctoritatem re tineri se prasus est Adamsius, ubi pergere debuerat, impediri se, ubi libero mentis et ingenii motu erat utendum. Certo sibi persuaserat id, quod Wigganus, Petitus, alii eandem atque illi viam ingressi secerant aut sacere studuerant, ad confusionem et tenebras ducere et tamen partim idem sedit ipse. Qua ratione accidit, ut editionem pararet, quae si summam respicias non meliorem, sed deteriorem refert textum,. quam qui datus ante suerat. Nec tamen Verum

137쪽

inveniendi s ultas plane illi desuit. Ad hanc igitur partem me converto: sedulo colligam quod sine dubio melius est quam quod Hii attierint: p umidubia et salsa attingam dubitatio

nisque rationes annotabo, ne sive errore eius SIvei veri: ense alii abripiantur. De Blis; quadtacitus praetermitto, sic statuito, me illorum nihili non Perpendisse. sed .consulto ea praeserire, quia manifesto salsa visa sunt et taedium parit alium redarguere et iterum redarguere. ,

Paginas iam cito ex editione Ut traiectim. ut ad eam reseram quidquid huctuum ex Adamsi ilabore colligere lipeat hi ad te rumi expoli eqstum bibe e V ut . Pag. 38. vs. 1. legimus: βουβῶνες μῆνέοι λοιμῶδεες si τας iῆξ, δε- γιγνονται

Osδενος. Wimanus pro si πατος legendum existimavit , adversus 1 quem disputavi l in adnotatione. Adamsius se lare praeferre dicit, neque ego inplius adversor igginus rem acu tetigit, quae contra ipse protuli evertere .non possunt quae vir egregius in notula sua attulit. Ipsum nomen βουβωνες docet. Quum contrariam sententiam defenderem, recentiorum potius notiones quam veterum mihil μν 3 tur mis inii GraΡag. 49. vs. 1. de reni s haeo habentur ὁ θροη G is ,.quost omnes inteliretes intelligunt, quysi renes facilla per Nom adserrst' dister vir. . Vero monet Adamsius Metaeum significare renes quod attinet ad vitae periculum esin imontes. Primum rei sdm non habe, bam propter ea, quae de vesica et renibus auctor scripsit p. 228. va. Ι-- d, et p. 265 capite 3. Sed si conseras dictiones similos, p.. 63. Vs 7. ῆς-- p.r 88 2vL Mi ius τερα. lam μν, P. 34. . s. 8. -- γρον MI , i dubitare, non amplius dicet. t Patiuntur diu gravissimas affectiones Mnes inlardum . neu nisi, longo temporis tractu in i mortis periculum adducunt; eo spectat Aretaei formula i- rum . sicuti injerronea: illa elua interpretatione necessario in sequente ἐπωum M αγον του εργον pstrticula δέ in γαρ mutanda,erat quod re 'ipsa. segi, ita nunc sta non οὐ rungenda. : Legemus, iam: Ναγγοὶ remisiat, τρυσίμουτος

ἰῆ-ν οδε κάρτα ἐπίκαιροι ἐς κίνδυνον , δε καί τι πίθωσι δῖέως Ῥαδενωδεες γαρ τὴν φοσιν ἐς δῖ μευον ευρθεες ἐπικαιρον si αο ν τ4 ἔργον, - τε liδιάκρισις των οὐρων ἀπο τουαῖματος καὶ η διάκρισις. Pag. 49. vs. 4. libri: ευτε ξυμπαθε*ς μὲν τῆς διὰ τὸν ἰδίην του σωματος, κακον γίγνεται οὐδἐν, η δὲ α-χεσις τον 9υρων πανσα τὸ δεινα πρεατει.*- In quibus: de suo, ni fallor, Adamsius ευτε ἐκ ξυμπαθε*ς A D κ et rectissime praepositionem ἐκ supplens. Pago b0 o. legitur ξ οAν ἀνεμος Bτίοισι ἐγκυβερνει γ' αὐλῶν καὶ συρρογα=l Dωrii κ. τ. c. Est autem illa vulgata lectio in editionibus; codices praebenti ἐνεργεI νηὶ ἡ αὐλον, et ἐν κυβερνι 1 αὐλων, et ἐμβυν' αὐλων. Certum est εγκυβερνοκ et quodcumque eiusmodi

editur de coniectura nescio cuius, forta33o G pyli, esse profectum. Sed apposite Adamsius comparat Il. m. 627. . . . . ἀνέμοιο A δεινος αρτης - - ἰστίον ἐμβρέμεται . . . . . .

In codicum scriptura habemus reliquiris verbi ἐμβρίμεται et alterius ἐγκυρει, quod in illa latere putavit Trillerus. Nos iam confidenter recipiemus apud Aretaeum, quem vere Homeridum appellaveris: si, οἷον ἁνεμος ἱστίοισι ἐμβρέμεται, si αυλών καὶ συρίγγων ἐνοπη κ. Adamsius nunc locum dissicilem, quem paene desperatum dixeris, perieliciter illustraxit.

Pag. 65. vs. 12. de morbo sacro haec dicuntur: . . . ἁλλα .... μετεξετέρους αἰ

138쪽

Petiti, quam hic ipse postea repudiavit et quam Adamsius item reiicit, codicum vero lectionem σύνφν retinet. 'lia iterum auctorem Qerem, τού κάλλεο non' tangerem, sed poeticam dieitimem scriptori poetico permitterem. Pan 82 ult. αἱ κοιλίαι βυσαὶ καὶ πλατωρ edi sim est /m Ultraiectina. Codices praebent πλατ&ς, quod servandum et Ionismum reseris existimat Adamsius'; cum qua re cohaerere videtur, quod alio loco, de quo postea dieam, edidit αἱ κατομίδιοι γαλέαι βρωθέν- τες Nos eiusmodi Ionismis sollim: noli utemur; sed , vere obsεrvat ille κοιλHι h. l. dici de partibus; extremis' rotundatis digitori im--kdverso unguium, ' non isset mirerii Pag. 96. vs. 2. . editum aesti γοωτι φεν κορυφῆ δὲ τώδε κακῶν ἴδρωοἰ Codices serunt γαστῆρ Ευῆ διαχωρεσιες πυκιναί 'κορυφε γὰρ σών κακων ἴδρωμ i quam ieetionem restianuit Adamsiug. Sed nunc etiam i γαστὴρ ειρε una cum, δαχωρμιες πυκιπαι constare non posse: mih videtur. Fortasso'ῆ, quod Wigganus Latine expressit, imprendum est, ita ut legas γαστῆρ γρῆ, ῆ διαχωρῆσιες πυκιναί. Neo tamen ideo γάρ servari posse opinor; particulaepeaussili loeus non est, . adeo ut κορυφὰ δέ τίν κακύν ὐδρωψ legere pergam VPag. 110 'vs. 7. habes κακῆ μἐν ' θ' εκάστου εὐσταθις, οὐ κακίων δε πολλόν si ἡτωνδs ἐπιμιg5 . Est autem haeo Avulgata lectio, e qua cum Petito et cum Wimano in Latinia οὐ expungere, debuisse me scribit Adanistri: - Νωρ 4mplius advergor, quod in ad ot

rig. 112. vs. antepenuit. post ετοῖμοι reieci ἀπόθερμιοι, quam vocem Arelata aliis locis etiam usitatam abundam credebami S bd recte Zdictum suit at sorsplares γεροντες αἐν αντα

rig. Il4. vs. i. i speciem veri refert Adaiugii eoniectura, qua praepositionem δια illatam

eupis verbis ἐντέρων ἶαγῆ, adeo ut διὰ τον ἐντράων ραγ- sroponat. Non eredo tamen aliud quid quam quod libri serunt, ab auctore datussi sitisse, propter id, quod statim sequitur, in γυ Lyινἐς, οὐδ' ἁ QMθρον ν ἔντερον. - Scillaei ἡ M τἄν ἐνσέρων

ραγῆ potius transitum quemdam violentum periemum intestinorum significabit, 8 σων ἐντίρων ραγρο rupturam tunicarum intestinorum, viam re vera spectavit. Ad locum' g, 12T: - psittit. vero mὸ ζ Adamsius in mea laeti me, φαρμάκων prae

139쪽

Adamsius recipere potuisset verissimam inam emendationem: ὴν τῖ σῶμα ἐπιφυ ἐν se ἐκλεων. Ρag..207. vs. 9. nuperrimus editor rectissime intutat vocabulorum ordinem legens , καὶ

γῆ ἀρίστη Σαμίη καὶ ἀστῆρ κάρτα λευκος καὶ 'Eρετριας καὶ Σιγampi Nempe καὶ Tρε τριάς in libris ante καὶ ἀστὸρ κάρτα λευκω inserebatur. Dioscoridis, aliorum de his terrae

speciebus loci, quos attulit, prorsus firmant perturbationis restitutionem.

Pag. eadem us. 14. habemus : Ην μἐν ἄν ξυνεπείγη η ψυὴ , ἀπαξ τῆς 'μήρης, προ τῆς προσάρσιος, δοτέον . iv δἐ καὶ. Mς καὶ τριτον ἐς τὸν Lσπέρην.ἱ Adamsius iure aliquid desiderat; itaque μή transtulit ad loci initium et scribit hv μῆν ει μῆ ξυνεπείγη, . . .. ῆν δί, καὶ δὶς κ. τ. ἐ. Bonum factum quod ξν μὸν οἶν μὴ ξυνεπείγη seripsit, sed nolim ideo με post ῆν δέ delere: recte se habebit ξν μἐν ων μὴ ξννεπείγη ἡ φορη, ἀπαξ της ημάρης τῆς προσάρσίος δοτίον ῆν Π μῆ, καὶ δὶς, καὶ τρίτον ἐς ἐσπέ 'ν. Νimirum alterum, μῆ vim prioris tollit, est quasi dieas ῆν λ μὴ μῆ ἐπείγη , i. e. ῆν δε

ἐπείγη, quod illo non perspexisse Videtur. Pag. 210. vs. l. librorum lectio est: Dη δἐ σαρκουν ξδη τὸν ἄνθρωπον καὶ σας st τειλὰς ἐς τι πιηρον ἄγειν αἰωρης θ τρίψεσι κ. T. e. Quum haec vitio laborare constorei, ad semsum, quem alii iam expresserant, καὶ τας Dτειλας ἐς το στερεῖν ἄγειν edideram. Adam-sius longe aliud quid proponit, τὰς ad τειλάς emblema esse opinatur et legere suadet: Πηδἐ σαρκουν ξδη τιν ἁνθρωπον καὶ ἐς τὀ πιηριν ἁγειν αὶίρησι, ὸ τρίφισι κ, τ. ἐ. Ego

quin verum viderit, nullus dubito, Eadem pag. vs. 11. codicum scriptura est: τά τε παρεοντα ἐπεσσυμένως σονεργα ἐνσεο, aliorum ἐνίσω et.ἔνθεο. Equidem edideram συνεργα ἀν εἴη σοι Adamsius propius aecessit in codicum scripturam legens συνεργοῖεν ποι, uno textam scripsis traditum natum esse iacile mihi persuadet. - Sed in illa lectione ἁν abessε non potorii et legendum erit τά τε παραντα ἐπεσσυμένως συνεργοῖεν ἄν σοι. Pag. 212. vs. 11. librorum lectio sen: κλυσμοῖσι δε ἐπὶ σκυβάλοι τι παλαιοῖσι μουνον χρέος. Ego κλυσμον - μουνον χρέος edidi; editor nuperrimus propius accessit ad min. lectionem edens κλυσμοῖσι δἐ . . . . μουνον χρέο.Pag. 215. Vs. 2. mss. habent: ὁμγκος χυλὸν εὶς φύρησιν ξυντεθῖν, ὀμφάκιον ακμαῖον. Videram χυλος - ξυντεθείς esse legendum et alterutrum tantum servari posse, quare solum

θμφάκιον ακμαῖον retinui putans ἔμφακος χυλις ἐς φύρησιν ξυντεθείς esse alterius explicationem. Editor nuperrimus id retinuit, quod ego glossam esse arbitrabar. Puto nunc illum fortasse recte secisse: nempe eiusmodi περιφράσεις nominum remediorum non sunt plane alienae a scriptoris oratione. Pag. 222. vs. 5. salsus est Adamsius et locum sanum non intelligens frustra emendare

χρέος ἔτἐρωθεν ῆκειν .... Rectissimel ad alias partes continenter novus ac recens sanguis advehitur, in hepar vero, quippe ipsum sanguinis sontem, recens ut advehaetur non est opus,

sponte semper illi inest sanguis, qui ex ipso originem ducit. Cossides pro νίη habent νέει, quod Bernardus in νέη mutavit, quemadmodum editum est. Adamsius pro νέει edidit ζω

140쪽

de suo, quo sacto locum sanum, - nam pro νέει scribendum esse νέη vel puer viderit, plane corrumpit.

Pag. 226. vs. 10. leguntur haec: 'Hν Dστασιες λίθων lacri, ἔν τε φλεγμασιν , ταμνειν φλέβα κ. τ. o. Editor nuperrimus non male, ut opinor: ῆν τε φλεγμασί . Quod tamen si scribas, malim: Ην τε ἐνστάσιες ψων ωσι, ῆν τε φλεγμα , τάμνειν φλέβα κ. r. p. Ρag. 229. vs. 4. Θηραιος in editionibus accentu peccare vere monet et Θηραῖος esse

scribendum.

Pag. 230. vs. 9. occurrit hocce: καὶ γὰρ προπετεστέρη ἡ οστέρηὶ τψ βάθεI καὶ τί κν του H χένος γιγνεται, quae mss. est lectio. Adamsius pro τ βάθεῖ legere mavult τω βαρεἶ, quod quin laudabilem sensum reserat, nemo dubitabit. At mihi minime constat quidquam esse mutandum: τι βάθος του αὐχένος τῆς ὀπτέρης recte ponitur propter causas, quas diri in adn. dig. 234. vs. i5. libri scripti serunt: χρέος sit, γλευ-ου, 11 σικυωνίου αντἱ ροδίνου εἰρίοισι δε καθαροισι καὶ ἐπιπλάσμασι ἀλεαινουσι εμάλαξε γάρ κοτε των νεορων τὰς πρεσιας ἡ τοιῆδε θεραπείη. In his χρέος μἐ, ων edidi, de meo ἔν inserens, quod nunc

etiam factum velim; tum εὶρίων δε καθαρ ν ceti. genitivo scripsi, ut oratio constare posset. Hac in re aliam viam ingressus est Adamsius et συγ εὶμοισι δἐ κ. τ. ἐ. scripsit, de suo σύν inserens, quo sacto propius ad scriptis tradita accessit. rig. 24I. vs. 1. mss. serunt μετα δε τὸ αἶκος κεφαλαίη κ. T. P. De meo dederam μέτα δἐ του ἄκεος κ. T. E. Praestat nuperrimi editoris ratio legentis: μέγα δε τῖ. ἁκος κεφαλαίη κ. T. ἐ.Ρag. 243. vs. 2. καίειν πυριησι καυτ ρων tentatur ab Adamsio, qui πυρῆνι proponit. Cum eo consentio, modo mihi concedatur plurali numero πυρῆσι legere; nam pluralem requibris sensus loci et inde mss. lectio nata est. Pag. 244. vs. 17. codd. serunt σύκων δε οπώρη καὶ σταφυλὴ προσηνες καὶ δ τι ἀν ἐπὶ τῆς Ωρης ἄριστον, ubi do coniectura, scripsi οπίρης δε συκα κ. τ. ε. Editor nuperrimus leniorem medicinam saceret sibi videtur scribens συκον δὲ ὀπῶρν κ. τ. ε.; itaque ιπίρη de anni tempore dici existimat. Dissentio: οπίρη hoc loco oegurrit inter classes ciborum et potulentorum, quas plures eo loco enumerat Aretaeus; quapropter nunc etiam rationem, quam inii, tenendam esse opinor. Pag. 251. vs. 20. γαλεοί ferri non posse vere monet Adamsius, sed edit καὶ αἰ κατοικLδιοι γαλέαι βρωθέντες. Codicum lectio debito modo emendata praebebiti καὶ αἰ ἐνοικίδιοι γαλέαι βρωθεῖσαι .rig. 260. Vs. I. reperis ῆν καὶ ως πτισαν,1 σρωσματίδης πτισθῆ. Recte vocabulorum consecutionem hanc protulit Adamsius: καὶ σφώ γμα ρδης, θν δες πτισαν' προσθρ. Pag., 26 l. vs. 7. in Verbis μεμινησθαι δε καὶ τού si πατος χρεων, ἔνθα τgν ἐλκέων ἐστὶ si plo, Mamsius proponit τῶν φλεβει pro των ελκέων. Atque utitur sane alio loco Aretaeus notissimo ex pseudo-Hipp. dicto ίζωσις φλεβων ἔπαρ. et est potius iecur in morbo, de quo

sermo est, των ελκῶν ἡ εὐη quam η ρίζα. Itaque puto erudito Anglo esse obsequendum. Eccet protuli omnia, e quibus me iudice re vera proficimus ad scriptoris intelligentiam ex Aretaei editione nova. Pauca attuli, in quibus dissentiebam, quia operae pretium me

라틴어 텍스트