Hippocratis et aliorum medicorum veterum reliquiae, volumen tertium

432쪽

τὸ σκῆνος τρί ετα. Tο δε ἔπαρ ὁριο ηιξ γ ν εχει τοῖς ἄλλοις ἀπασι, αἱμοφφωδέστερον δέ ἐστι των ἁλλων, υπερκορυφώσιας ἔχον δύο, ὰς καλέουσι πίλας, ἐν δεξιοῖς τόποις κείμενον' απι δε τούτου σκαλθνη φλῆι ἐπὶ τα κατω τει νεφρων αποτείνουσα. Νεφροὶ si haecis Πιοι, τὸν χροὶ, γ δἐ ἐναλίγκιοι μελοι- ἀπῖ δὴ τούτων ὀχετοὶ σκαληνοειδέες

Arteria ab utraquρ saucium parte excresdens in summum pulmonem se init annulis inter . se similibus constans, quorum circuitus In plano mutuo se attingunt. Ipse aptem pulmo ad dextra et sinistra co versus pectus implet quimque habens summitates, . quoa lobos vocant, cinericium .habens colorem punctiis nigris distinctus, natura persoratus. 1n cuius medio cor situm 'st, rotundius Oon titutum quam in omnibus animalibus. Ex corde vero . ad iocur profunda pervenit vena et cum profunda vena quae ma et Vocatur, per quam totum corpus nutritur. Iecur autem cum omnibus quidem cognationem habet, sed sanguine magis fluit, duos habens vertices, porta8 vocant, dextra parte situm. Ab eo vena oblique deorsum temdit ad loca insta renes. Renes vero inter se similes colore malorum speciem reserunt. Ab his ductus obliquo tendentes in summum vesiboae verticem siti sunL Vesica autem tota ne vosa et ampla; e vesica vero ductus ad exteriora enascitur. Et his quidem sex partibus in medio

στρογγυλω έρη καθεστεωσα πάντ- ωω9: - intelligendum recte; - iam vulgo αρ βρογχ- πολλἡ καθ ει καὶ

433쪽

ῆς aκρην κορυφην κύστιος κεῖνται. Κύστις δε νευρίδης οὐλη καὶ μεγάλου ἐκ δε της κύστιος μετοχέτευσις ἔξω πέφυκε. Καὶ ταμῖν re ἀνα μίσον ἐντὸς φύει ἐκοπι . Ol- σοφάγος δε απὸ γλώσσης τφν χην ποιεύμενος ἐς κοιλ*ν τελευτρε, δν δὴ καὶ ἐπισ--μαντικως κοιλίης στύμαχον καλέουσι.

Πρὸς δε ἀκάνθης ὀπισθεν θυτος φρένες πεφύκασι. 'Εκ δἐ πλευρῆς νύθης, λέγω Mἀριστερες, σπλῆν ἀα-αμενος ἐκτέταται ὁμοι-ορ ριος Iraei ποδός. Κοιλίη δἐ επατι παρακειμένη κατ' εὐί μον μέρος οὐλομέλης ἐστὶ νευρώδους. Ἀτι δἐ κο νς πέφυκε ἔντερον ὀροοι Θυσμον, μακρῖν, πηχέων οὐκ ἔλασσονδίδεκα ἔλικηδον ἐς κόλπους ἐνειλούμενον, δκαλέουσι ενιοι κώλον, δι' οἴ ἡ παραφορἁτες τροφῆς γίγνεται. 'Aπο δἐ κίλου πέφυκε ἀρχὸς λοίσθιος, σάρκα περιπληθέα ἔχων, ἐς ακρον δακτυλίου τελευτων. Τὰ δὴ ἄλλα

eo τις διεταξατο . a intus natura exornata est. Gula vero a lingua initium ducens in ventriculam desinit; quam etiam nomine ad rem accommodatissimo basentrisuli appellant. Ad spinam autem, retro hepar, septum transversum situm habet. λcosta vero notha, sinistram intelligo, lien ini lium sumens ad humani vestigii similitudinem extenditur. Ventriculus iecori in sinistram ad iacens totus nervosus est. Ex ventriculo vero procedit intestinum sibi simile, longum, cub, torum non minus duodecim, in orbem per sinus convolutum, quod nonnulli eoiam vocant, per quod alimentum desertur. Colo annexum est intestinum postremum, multam carnem habens, in summum podicem desinens. Reliqua vero natura disposuit

436쪽

α . Tὰ φύσι εὐτροφα τῶν παιδίων οθκ 1. Bene nutriti pueri non pro ratione carnis ανάλογον τῆς σαρκωσιος καὶ το γάλα θη- isto sugunt. . Tis βοροι καὶ πουλύ ἔλκοντα γάλα ob πρῆς λ γον σαρκομαι. γ . TE πουλῖὸ δουρέοντα τει θωλαζόντων

ἐπίνοσα.

ἐπιγίγνεται, ὀλιγήκις σπωνται. η . Οκόσα ὁδοντοφυεύντα εὐτροφα μένει καταφορικα ἐόντα, κίνδυνος σπασμον ἐπι- θ . TA ἐν χειμωνι ιδοντοφυεύντα τἄν ἄλλων ὁμοίων ἐύντων, βέλτιον ἀπαλλάσσει. - οὐ τάντα τα ἐπὶ θλυσι σπασθωτα τελευτβε πολλὰ δε καὶ διασώζεται.

2. Voraces et multum lac sugentes. non proratione carnosi fiunt. 3. Qui ex laetantibus multam urinam reddunt, minime vomituriunt. 4. Quibus venter multa delicit cum bene

concoquunt, saniores sunt: quibus vero parum, cum sunt voraces, neo pro ratione nutriuntur, morbosi.

5. Qui multum laetis speciem reserens vomunt, iis alvus subsistit. 6. Quibus in dentitione venter plura deficit, ii minus convelluntur, quam cui raro subit 7. Quibiis in dentiti e .sebris acuta accedit, ii raro convulsionibus tentantur. 8. Qui cum dentitione bene habito corpore permanent, gravi somno premuntur, periculum est ne eos convulsio prehendat. 9. Quibus hieme dentes erumpunt, si cetera similiter se habeant, si melius degunt. 10. Non omnes dentibus erumpentibus comvulsione tentati moriuntur, plerique etiam se

vantur.

11. Qui cum tussi dentiunt, iis tardius dentes erumpunt, in ipsa autem punctione magis

extenuantur.

2. Qui in dentitione molestias patiuntur,saei lius serunt, si diligenter curentur.

437쪽

μένον.

φέρει ἀπογαλακτισμον. ιζ . Tα πολλάκις παρηθεύντα δίαιμον καὶ Eπεπτον κατὰ κοιλίην, πλεῖστα τἄν ἐν πυρετ* υπνώδεα.' . Ta ἐν παρισθμίοιο ἔλκεα ειευ πυρετων γιγνόμενα ἀσφαλέστερα.

κ Oκύσοισι ταχεως ἐν παρισθμίοις νομαὶ ἐφBτανται, τῶν πυρετἄν μενοντων καὶ - χίων, κίνδυνος πάλιν γε αι. κα . TE OMνδρηι αντα ἐν is uom ἔλκεα τοῖσι νηπλα κινδυνώδη.κβ . Τοῖσι παιδίοισι ἀξιόλογα Duκεα ἐν παρισθμίοισι, καταπίνειν δυναμένων, σωτήριά ἐστι, ὁκοσα δἐ μEλλον τει προτερον, μη

δυναμένων καταπίνειν, . 'Εν παρισθμίων ἔλκεσι πουλῖ, τὸ χο-

λ δες ἀνεμεBθαι ii κατὰ κοιλίαν διέρχεσθαι,

κινδυνώδες. κδ . 'Εν τοῖσι ἐν παρισθμίοισι ἔλκεσι, ἀμ-

runt, pro ratione melius nutriuntur. 14. Qui non pro ratione metunt, alvo vero cruda deiiciunt, ii morbis sunt obnoxii. 15. Qui bene dormiunt et bene habito sunt corpore, si copiosum alimentum assumunt, et corpori apponitur non satis distributum.16. Qui interim dum lac sugunt capiunt cibum, facilius a mamma depelluntur. 17. Qui saepius cruentum et crudum per alvum transmittunt, plerique oum febricitant

somnolenti sunt.18. Tonsillarum ulcera, quae sine sebre fiunt,

securiora Sunt.

19. Quos insantes dum lac sugunt tussis udiget, ii uvam iuuiorem habere consueverunt. 20. Quibus in tonsillis ulcera serpentia cito subsistunt febribus et tussi perseverantibus, periculum est ne revertantur. 21. Ulcera recurrentia in saueium angustiis puerulis periculi plena sunt. 22. Pueris magna ulcera in tonsillis laeta, cum deglutire possunt, ad sanationem perdincum deglutire nequeunt, mortem adserunt . 23. Bilem multam revomere in saucium ut, ceribus, aut per alvum transmittere periculi plenum est.24. In tonsillarum ulceribus si quid aranein sum insit, bonum non est.

438쪽

- 293 -- κε . Εν τοισι D παρισθμίοισι ἔλκεσι μετασοὐς πρώτους χρονους διαρρεῖν φλέγμα διασού στύματος, προτερον οὐκ ὶιν, χρμιμον, δμως ἀνακτέον ῆν δε ἁρειται ην ξυνδιδερ, πάντως ωμενιστέον τι δἐ μὴ ούτω διαρρέον εὐλαβητέον.κς . Pευματι μένοις παμφα κοιλίη κατενεχθε λύει τας γρας βῆχας ἀνε

πνοιαν ἐπιφέρει. 25. In tonsillarum ulceribus post prima tempora pituitam per os defluere, cum antea non fluxit, utile; educenda tamen est. Quodsi fluere incipiat, cum ulcera remittunt, lubenter amplectendum. Sin non sic defluat, verendum. 26. Quibus tonsillae destillatione tentantur, plurimum subducta alvus tusses siceas discutit; sed concoctum quid superne eductum magis 27. Τonsillarum ulcera longo tempore citra augmentum manentia ante quintum aut sextum diem periculo vacant. 28. Qui dum mammam sugunt, multum lactis assumunt, ut plurimum somnolenti sunt. 29. Qui cum mammam sugunt non bene habito sunt corpore, ii macilenti permanent et

aegre reficiuntur. 30. Tonsillarum ulcera aestate suborta peiora sunt quam quae aliis oriuntur temporibus, cito enim serpunt. 31. Serpentia circa uvam tonsillarum ulcera, 32. Serpentia circa sauces ulcera, quae magnam molestiam exhibent, et acuta magis sunt,

ut plurimum spirandi difficultatem adserunt.

440쪽

IΠΕΡΙ ΤΡΟΦΗΣ.

Α γΟΡΙΣΜΟΙ ΕΙΣΙ ΝΕΩ ΡΟΥ ΤΙΝΟΣ ΙΑΤΡΟΥ ΩΝ ΟΙ ΠΛΕΙΣΤΟΙ ΠΕΡΙ ΤΡΟΦΗΣ.

HORISMI SUΝΤ MEDICI NESCIO CUIUS MOENΤIORIS. QUORUM PLERIQUE DE ALIMENTO AGUNT.

라틴어 텍스트