Hippocratis et aliorum medicorum veterum reliquiae, volumen tertium

501쪽

- 356 -

παντα ἔχει χαρίεντα, ἀποληξις δε τοὐναντίον. 'Aσάφεια δε γλώττης γίγνεται ii διαπάθος, 8 δια τὰ οὐατα, θ πρὶν - προτερα ἐξαγγειλαι ἔτερα ἐπιλαλεD, ii πρὶν τὸ διανενοημένον εἰπεῖν ἔτερα ἐπιδιανοεῖσθαν τουτο

στα gυμβαίνει φιλοτεχνουσι. Ηλικ'ς, σμικρου ἐόντος τού υποκειμένου, δύναμς ἐνίοτε παμπόλλη. Νούσου ἀταμ μῆκος σημαίνει κασις δε ἀπόλυσις νούσου. Μικρη αλ' ακεσι λύεται, ὴν 'περὶ τόπον καίριον πάθν.

Διότι ξυμπάθησις υπὸ λ ης ἔούσα ὀχλέει, ἐξ ετέρου ξυμπαθε*ς τοῖς ὀχλευνται. Κα-ταύδησις λυπέει φιλοπον*ς κρατερῆς υποπαραίνεσις ἀλυώδης, τύπος ιν τι φορος.

nente vero aetate contra. Linguae obscuritas

aut propter eius assectionem accidit, aut pro pter aures, aut si altera superinserat priusquam priora enunciarit, aut si, antequam id quod mente conceptum est eloquatur, aliud insuper animo concipiat. Hoc quidem his, qui artium studio tenentur, praecipue accidit, citra visioni subiectam affectionem. Aetatis, cum parvum subiectum exsistat, valde magna interdum est facultas. In morbis inordinatus decursus dimturnitatem indicat; iudicatio vero morbi dissolutio est. Parva causa curationibus solvitur, nisi quis praecipuus locus hffectus sit. Quan .doquidem ex dolore per consensionem exortus

nem vexantur

502쪽

ΣΥΓΓΕΓΡΑΦΘΑΙ ΔΟΚΕΙ ΥΠΟ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥ ΝΕΩΤΕΡΟΥ ΟΣ ΤΟ ΠΡΟΓΝΩΣΤΙΚΟΝ ΣΥΝΕΡΡΑΨΕΝ.

504쪽

LIBER II

Tων ἰητρων προρρεσιες ἀπαγγέλλονται

πιαι τε καὶ καλαὶ καὶ θαυμασταὶ, οῖας bis μεν οὐτ' αὐτος προειπον, οἰ τ' ἄλλου του ἡκουσα προλέγοντος. Εἰσὶ δ' αὐτογν αἱμD τοιαδε ιανθρωπον δοκέειν θλέθριον ειναι καὶ τψ ἰη φ μελεδανοντι αῖ τουπικαὶ

τοῖσι ἁλλοισι, ἐπεισιόντα δε ὶητρὸν ἔτερονεὶ πεῖν, οτι ὁ μἐν ανθρωπος οὐκ ἀπολειται, opθαλφιων δε τυφλὸς ἐσται καὶ παρ' ἔτερον δοκέοντα παγκάκως ἔχειν es λθόντα προει-τ- τὀν μῖν Mρωπον ἀναστῆσεσθαι, χεῖραδε χωλὸν H-ειν καὶ ἁλλψ 'τν δοκέοντι οὐ περιέσεσθαι εὶ πειν αὐτον μῖν Mytta ἔσεσθαι, ν δε ποδών τούς δακτυλους μιελανθέντας ἀποσαπῆσεσθαι ' καὶ τἄλλα τοιουτότροπα προρρεματα λέγεται ἐν τοιοίτ* ' τψ εἴδεῖ. 'Eτερος δε τρόπος προπῆσιος λεομένοισι τε καὶ διαπρησσομένοισι προειπεῖν τοῖσι μῖν θανάτους τοῖσι δε μανίας, τοισι δε ἄλλας νούσους, καὶ ἐπὶ πασι ,τούτοισι τε καὶ τοῖσι

προτέροισι χρονους προφητίζειν καὶ πάντα ἀληθεύειν. Ἀλλο δε σχῆμα προ- σίων ' τόδε λέγεται τοῖα ἀθλητας γιγνίσκειν καὶ τούς

ν νούσων εινεκα γυμνα μDους τε καὶ ταλαιπωρέοντας, 'ῆν τι του σιτίου ἀπολίπωσι

σωνται, ii του περιπάτου ἀπολιπωσι, ξ αφρο-

I. Ρraedictiones medicorum reseruntur pedimultae tum praeclarae tum admiratione dignae, quales neque equidem praedixi, neque quemquam qui praediceret, audivi. Ex quibus quaedam sunt huiusmodi: hominem, qui medico eius curam habenti et ceteris periclitari videretur, ingressum alium medicum non periturum esse pronunciasse, verum oculis captum fore.

Et ad alium, qui prorsus male affectus existimabatur, ingressum praedixisse, eum quidem

ex morbo relevaturum, verum mancum futurum. Et in alio, qui ne superesse quidem posse existimabatur, pronunciasse ipsum quidem sanum sore, at pedum digitos denigrioatos putrilaginem contraeturos. Atque alia multa id genus praedicta dicuntur. Aliud quoque praedictionis genus ad eos, qui in auctione et negotiatione versantur, spectat, cum partim quidem mortem, partim vero insaniam, quibusdam etiam varios morbos praedicunt et in his omnibus et antecedentibus illis tempora vaticinantur et vexa proferunt. Alia praeterea praedictionum forma esse dicitur haec: novisse athletas eosque qui

morborum causa corpus exercent et laboribus

satigant, si quid de cibo remiserint, vel aliud quid quam iusserasὶ comederint, vel potu nimio usi sint, vel de deambulatione detraxerint,

505쪽

- 360 -δισίων τι πρήα--D καὶ τούτων πάντων οὐδενλανθάνει, οὐδ' es σμικρύν τι ε' ἀπειθῆσας 2νθρωπος. οἱ τως ' ἐγκριβῶσθαι οἴτοι πάντες οἱ τρόποι λέγονται τίν προρρησίων. 'ΕγΔΩ τοιαυτα μἐν ου μαντεύσομαι, σημεῖα δὲ γράφω οἷσι χρῆ τεκμαίρεσθαι τούς τε ιγιέας ἐσομένους τῶν ανθρώπων καὶ τούς ἀποθανουμένους, τούς τε ἐν ' ὀλίγ* χρινν ἡ ἐν πολλοροιέας ἐσομένους ἡ ' ἀπολουμένους γέγραπται re μοι καὶ περὶ ἀποστασίων, Δο χρὴ

ἐπισκέπτεσθαι εκάστας.

3 . Δοκέω δἐ καὶ τοὐς προειποντας περί

ούτων ξδη αποστηρὴ ομένου του νοσθματος προειπειν καὶ δῆλου ἐόντος δτι οὐ παλινδρο- μεσει ἡ ἀποστασις, εI περ νόον εἶχον, πολύμαλλον ὴ πρὶν ἄρχεσθαι τὸν ἀριστασὶν γιγνομένην. Ελπ4 ω δἐ καὶ τἄλλα προρρηθηναι ἀνθρωπικωτέρως ' ἡ οσαπερ τοῖσι Δν ομένοισί ' τε καὶ περναμένοισι λέγεται προρρηθῆναι, θανάτους τε καὶ νοσεματα καὶ μανίας. Ταυτα δέ μοι δοκέει τοιαυτα γενέσθαι

καὶ οὐδέν τι ' δοκέει χαλεπὰ εἶναι προειπεDτ p βουλομέν η τὰ τοιάδε, διαγωνίζεσθαι. IIροτον' ἐν γὰρ τοὐς ' ἱ φύδρους τε καὶ φθινώδεαο 'τίς οὐκ ἀν γνοίης επειτα τοὐς παραφρονῆσοντας ἔστι stii πολῖὸ λανθάνειν, n τις εὶδείη ' οἷσι τι νοσημα τουτο ξ g γενές ἐστι, ἡ προσθεν ποτ' ἐμάνησαν εὶ γὰρ οἴσοι οἱ ἁνθρωποι es φλυγες εἷεν, ὴ κρεη

θάλπεὶ ' ἀλογίστως ομιλοῖεν, πολλαὶ ἐλπίδες

ἐκ τούτων τει διαιτημάτων παραφρονῆσαι vel venerearum rerum aliquid peregerint; aeliorum quidem omnium nihil eos latet, nee si vel parva quidem in re homo non obtempera verit. Adeo hi modi omnes ad exactam cognitationem redacti diruntur. Ego autem huiusmodi vates esse nolo, Signa Vero describo, ex quibus quis sanos lare aut morituros homines conie ctura cognoscat, eosque qui tum breviore, tum longiore temporis intervallo sani sunt suturi aut morituri. Scriptum autem est etiam a nobis dε his, quae abscedunt et quomodo eorum quidque existimare oporteat. g. Atque eos quidem existimo, qui claudie tiones et caetera id genus praedicunt, si modo quid mentis habuerunt, firmato iam morbo eas praedictiones fecisse et cum manifestum foret id, quod abscedere natum est, intro recurrere non posse, idque longe potius quam ante abscessus initia. In spem autem adducor et alia praedicta esse pro mentis humanae modo magis quam quae ementibus et vendentibus praedicta seruntur, mortes et aegritudines et furores. Haec autem mihi ad eum modum fieri viden

tur neque praedictu difficilia videntur illi, qui

in huiusmodi rebus operam ponere velit. D- primis namque quotusquisque est, qui aqua intercute aut tabe laborantes non noverit 3 Denique deliraturi ne diu quidem latere possunt eos, qui norint quibus vel innata est ac congenita ad hunc morbum propensio, vel qui iam antea insaniverunt. Si namque huiusmodi temulenti fuerint, aut carnibus vescantur, aut pervigilatione vel frigore, vel calore inconsulte

utantur, ex eo vitae genere magna spes est

506쪽

- 361 αὐτους. Τοος τε τὰς αἱμορροῖδας εχοντας, ct τις ορ- του χειμωνος πολυποτέοντάς τε καὶ εἰ χρόους ἐοντας, ωτι προειπεῖν αμφὶ τούτων, ἐς γαρ τῖ ἔαρ καταρραγῆναι αἴ πολλαὶ ἐλπίδες, Ιστε ἀχρθους τε καὶ υδαλέους ori την θερε ν τουτους εἶναι. 'Λλλὰ

χρη προλέγειν καταμαθόντα παντα ταυτα, οστις των τοιούτων ἐπιθυμέει ἀγωνισματων εστι γαρ εκ των γεγραμμένων προειπεῖν καὶ

θάνατον καὶ μαλ νθ καὶ εὐεγγ. EIπομι δ' ἁν καὶ ἄλλα πάμπολλα τοιαυτα; αλλὰ τὰ

εο γνωστότατα ἔδοξέ μοι γράψαι ξυμβουλαω δἐ ος σωφρονεστάτους εἶναι καὶ ἐν mii ἄλλη τέχνη καὶ ἐν τοι τι τοιούτοισι προρρθ- μασι, γνοντας δ ἐπιτυ γ μἐν ἄν τις του προρρῆματος θαυμασθείη -ι του ξυνιέντος ἀλγέοντος, ' αποτυχών δ' dν τις προς τψμισεῖσθαι ταχ' ἁν καὶ μεμηνέναι δόξειε. Ωνδη ἐνεκαυκελευω σωφρονως τὰ προρρματαποιίεσθαι καὶ τἄλλα,παντα καὶ ταυτα καίτοι γε ἁκούω καὶ ὁρω οἰ τε κρίνοντας, θρως τοῖὸς ἀνθρίπους τὰ λεγόμενά τε καὶ ποιεύμενα ἐν τῆ ταμ, οὐτ' ὰπαγγέλλοντας. γ . ' φὶ δε των γυμναζομένων καὶ ταλαιπωρεόντων τὰς μἐν ἀτρεκείας ' τὰς λεγομένας ' Dς λέγουσι οἱ λέγοντες οὐτε δοκέω εἶναι, οὐδ' εἴ τις δοκέει, κωλύω δοκέειν' ' ὐποσημείου μῖν γαρ οὐδενὸς βλάπτεται τὰ υπο

πιστεύειν, ου γαρ ἐμποδὼν ἶσταμαι. Δοκέω

ipsos deliraturos. Atque eos, qui per ora venarum sanguinem landere sunt soliti, si quis per hiemem liberaliore potu usos aut bene coloratos conspiciat, hic facile praedidierit ipso vere erupturi sanguinis magnam spem affore, adeo ut sub aestatem decolores et aquosi eum dant. Nempe sic decet eum, qui haec omnia addidicerit, praedicere, si huiusmodi contentibonum praemium reportare desiderat. Ex his namque quae scripta sunt et mortem et ins niam et bonum corporis habitum praedicera licet. Quin et alia id genus multa reserre possem, nisi in animo esset quae sunt cognitu

sacillima scribere. Quodsi quis me audiat, is quam prudentissime et consultissime tum in reliqua arte tum in praedictis huiusmodi sogeret, probe intelligens, qui praedictionis successum consecutus sit, apud prudentem aegrum

admirationi fore; qui vero deerravit, praeterquam quod odio gravabitur, eum ne insaniae quidem suspicionem effugere posse. Quapropter praecipio praedicta tum haec, tum alia omnia prudenter fieri, etsi sentio et video quae in arte dicuntur aut fiunt perperam ab hominibus aestimari et reserri. 3. Quod autem attinet ad eos, qui exercitationibus et laboribus satigantur, quae quidem

pro certo asseverantur, ut asserunt qui ea narrant, nec esse puto, neque si quis fidem iis habeat, prohibeo. Etenim quam quis animo concepit opinionemQnullum signum, neque bonum, neque malum resellit, quo quis fretus

num recte renunciatum Sit, necne, possit cognoscere; imprimis autem sufficit illi, qui fidem

507쪽

' πρότερον γεγραμμίνων, πρῶτον μῖν τῶν σημείων, ' ον λέγω, τινὶ τεκμερασθαι γνόντα, ἔπειτα ἐνδοιαστως τε καὶ ἀνθρωπίνως προειπεῖν, αρια δἐ καὶ τούς απαγγέλλοντας

τερατωδεστέρως διηγεῖσθαι ἡ δες ' ἐγένετο.

Επεὶ οὐδ' ἐν mi τι νούσοισι εὐπετὲς γιγνώσκειν ' τὰ ἁμαρτῆμα καί τοι κατακεινταί

γε οἱ ανθρωποι καὶ διαιτῆμασι θλιγοτρόφοισι χρωνται, οστε μη πάμπολλα δεῖ ὁμσθαι-οσκεπτόμενον τον μελεδαίνοντα. Οἱ μἐν

γὰρ πίνουσι μονον, οἱ δε πρῖς τιρ πίνειν θροοημα ii σιτιον ' μίγιστον ἐπιπροσφέρον-

ταν ἁνάγκη νυν ἐν τ* τοιούτφ το μῆντψ ποτῆν πλέονι χρησαμένους δυσπνοωτέρους γίγνεσθαι 'καὶ οὐρέοντας πλέον φαίνεσθαι,το- δε τψ ροφηματι '8 τν σιτίον πλεονα- σαντας διιαν τε μαλλον καὶ πυρεταίνειν es δέ τις ἀμφοτέροισι, καὶ τψ ποτ* καὶ τοι περὶ τα σιτία, ἀμάτρως χρήσαιτο, προς τιμπυρεταίνειν καὶ δυσπνοεῖν καὶ τὸν γαστέρα περιτεταμίνην ἀν καὶ μείζω εχειν. Ἐξεστι δε καὶ ταύτα πάντα καταβασανίζειν καλ- λιστα καὶ 'τάλλα τοῖσι δοκιμιοισι οἶσι ἔχομέντε καὶ χρε ι.εθα ἐς πάντα. IIρῶτον μἐν γάρ

τii γνώμη τε καὶ τοῖσι opθαλμοῖσι ἀνθρωπον

κατακείμενον ἐν το αὐτ* καὶ ἀτρεκέως διαιτώμενον ρβῖον ἐστι γνωμαι, ῆν τι ' ἀπειθῆση, ἡ περιοδοιπορέοντα καὶ πάμπολλα ἐσθίοντα επειτα τῆσι χερσὶ ''iδαίσαντα τῆς γαστρος

τε καὶ τῶν φλεβων ἡσσών ἐστι ἐξαπατῶσθαι ἡ ριὸ φαίσαντα. AI τε ρῖνες ἐν sc ἐν τοῖσι

πυρεταινουσι πολλά τε καὶ καλως σημαί- illi habere velit; neque enim ego obsto. Puto autem, si quid veri dicatur, aut de his, qui exercentur, aut de illis, quise antea scripsimus. primum quidem illum signo stliquo eorum, quae dico, cognito coniecturam facere, dein illum dubie et ut seri humana natura Praedixisse simulque eos, qui renunciant, prodigiosius quam

res exstitit, commemorare. Quippe ne in morbis quidem lacile est errata cognoscere: et in men homines decumbunt, et parum nutrientibus cibis utuntur, adeo ut non admodum multa

medicum intueri oporteat, qui haec in considerationem adhibere velit. Etenim quidam solo potu utuntur, alii ad potum vel sorbitionem vel paucissimum cibum adiungunt. Quare tum

necesse est eos. qui largiore potu uruntur. di Lficilius spirare et maiorem urinae copiam reddere, eos vero, qui sorbitione aut cibo abunde usi sunt, siti maiore et sebro tentari. Quodsi quis ad utrumque, et potum et cibos, immode.

rate Se gesserit, esIam ad Abram et spirandi difficultatem ventris circumtensionem et magnitudinem adiunget. Licet autem et in his omnibus optime periclitandis ceterisque eam probationem facere, quam in omnibus adhibemus eaque utimur. In primis quidem lacilius est mente atque oculis complecti eodem loeo decumbentem et diligenti victus ratione utentem, num qua in re non obsecutus sit, quam ambulantem et multis cibis utentem. Deinde

manibus tum ventrem tum venas attrectantem

minus salsi convenit quam qui non attrectavit. Nares quoque in febricitantibus quidem multa

eaque pulcre demonstraui, odores namque iub

508쪽

ἁν ἐλέγἴαμι- εὶ δ' ε' τα αμαρτή- rant, deprehendere queam. ματα, δν τινα τρόπον 'ἐπισκέπτεσθαι χρη rint errata, quonam modo iγράφω. μὴ δε πρωτον μῆν τὸν ἀνθρωπον, venire debeant, scriptis conD . μέλλει τις γνίσεσθαι τα ' ἀπειθείμενα, Imprimis quidem oportet, iαπασαν ἡμέρην πΞν ἐν τοa αὐτ ρ τε χωρίον gnitionem habere volet, qui καὶ τὸν αυτην Δρην, μάλιστά τ' ῆμος ηίλιος medicis non auscultando, euνεωστὶ καταλάαπεν τουτον γὰρ τὀν χρονον et eodem in loco et eadem h

509쪽

- 364 ὐποκεκενωμένος ἁν ε' καὶ νῆστις ἁν ἔτι καὶ cum primum sol collucet. Tunc enim:aliquan τεταλαιπωρηκῶς οὐδἐν πλην των θρυινων πε- tum exinanitus fuerit et adhuc ieiunus erit. πάτων, ἐν οἷς si κιστα ἀπειθεῖ, ῆν γε ἐπαν- neque ullo labore praeterquam matutinis de εγερθεὶς 2νθρωπος ἐς τὸν περίοδον καταστῆν, ambulationibus 'sessus, in quibus minime me. ωστε ἀναγκη τὸν δικαίως διαιτώμενον μά- dico contradicit, si quidem somno experrectus λιστα ταύτην την &ρην ὁμαλος ἔχειν την ad deambulandum se contulerit. Quare necesse κατάστασιν του χρίματίς τε καὶ τού ξύμ- est eum, qui absoluta victus ratione utitur, ea παντος σώματος, διι καὶ ὁ ἐπιμελόμενος hora praecipue aequabilem cum coloris, tum Θευτατος τ' ἁν ε&1 καὶ τὸν νόον καὶ τοὐς etiam totius corporis statum nactum esse. Ide- ὀφθαλμούς υπῖ τουτον τὸν χρινον. Eνθυ- oque et qui ad hoc negotium incumbit, tune μέεσθαι δὲ χρη και τού ἀνθράπου 'τεν τε temporis maxime mentis acumine atque ocul, γνωμ,ην καὶ τους τροπους του τε σωματος rum acie valuerit. Praeter haec in cogitationem την δύναμιιν - ' ἄλλοι γάρ αλλα hiδίως ἐπι- etiam adhibere oportet hominis mentem, mores τελουσι τει προστασσομίνων καὶ χαλεπῶς. et corporis vires, quandoquidem quidam saei,

II τον μῖν ολ ὁ λιμαγχόμενος θν πλείονα lius aut dissicilius imperata exsequuntur. In- φαγιν τε καὶ α , τούτοισι δῆλος ' ἔσται primis igitur qui inediam subit, si abundanti

καὶ ὀγκηρότερον αὐτου το σωμα φανεῖται orem cibum et potum sumpserit, his se praebet καὶ λιπαρίτερον καὶ εὐχρουστερον ' ἔσται, indiciis: nam et eius corporis moles maior vi-ῆν μῆ κακως διακεχωρῆ η τὰ απὴ τῆς γα- debitur et plenior, ac melius coloratus fuerit; συις αὐτ* ' ἔσται δε καὶ εὐθυμότερος ἐν nisi male prodierint alvi excrementa, eritque ad τὴν ταλαιπωρίν. Σκεπτέον δε καὶ ε I τι ἐρυγ- fatigationem alacrior. videndum quoque est γάνει θ υπὰ ciύσης ἔχεταν ταύτα γὰ; προσ- num quid eructatione reiecerit, aut salibusic κει γίγνεσθαι τοῖσι liniδιακειμένοισι ἐπὶ vexetur, quod fieri solet his, qui in eo victus ταυτιν τῆ ἀμαρτάδι. 'Ην δἐ ἐσθίειν τε ξδη errato huno in modum se habent. Quodsi ubi ἀναγκαζομενος συχνὰ καὶ ταλαιπωρέειν pleniorem cibum edere cogitur, aut valenter ἰσχυος, ξ τι σιτίον μῆ καταφαγη, ἡ 'θω- fatigari, aut cibum non comederit, aut inebri- ρηαθρ, his περιέλθη ἀπὸ του δεργου, - atus fuerit, aut post copiosiorem coenam non

χνου, βδ' υποσκέπτεσθαι' το ' μἐν δ πον deambulaverit, hunc in modum explorare p0' εὶ καταφάγοι, περιπατῆσαι δἐ τὰ sae. ιαθ - teris. Coonam si quidem sumpserit, deambulet κότα, ἡδίων τε ἀν προσιδεῖν, οξύτερος τε autem uti consuevit, tum aspectu iucundi Mκαὶ ἐργαστικώτερος ἐν τοῖσι γυμνασίοισι 'io fuerit, tum hi exercitationibus obeundis acrior δ' αποπατος σμικροτερός τε καὶ ξυνεσπ κδες et efficacior, secessus vero et minor et maxime V μῶλλον ἀν τουτρη γένοιτο. 'Hν δε το δεῖ compactus huic contigerit. Quodsi coenam sum' πνον καταφαγαν μὴ περιπατεση, ἐρυγγάνοι pserit, nec deambulaverit, ructatione et statibus

510쪽

τ' ἀν καὶ φυσίδης ε', καὶ πλησθεὶς οὐκ' ἔλασσον φαίνοιτο καὶ ' ἱδρίη ἀν μάλλον ῆπροσθεν ἐν3τῆρ ταλαιπωρίη καὶ δύσπνοος ἀνεIη καὶ βαπις φαῖ τε διέξοδοι τῆς κοιλίης - νίς τε καὶ ἔσσον γλίσχραι ' τοὐπίη γένοιντ' ἄν. Et δε μῆτε τι σιτίον καταναλωσειε, μορτε περιπατῆσειε, νωθριωπος ἁν ε'

καὶ ὀγκωδέστερος. Eὶ δὲ μεθυσθε', ἰδρῶντ' ἀν μαλλον ὴ προσθεν καὶ δύσπνοος ἀν ε' καὶ βαρύτερος αὐτὸς ἐωθου καὶ προτερος

μῶλλον ' εὶ δὴ πλειστάκις διαπρῆξαιτο, σκληρότερος ἁν γένοιτο καὶ αὐχρω Μν τι ἔχων καὶ ἀχροωτερός τε καὶ κοπιωδης μάλ- λον. Ἀποπάτους δε χρὴ διαχωρέειν τοῖσι ταλαιπωρέουσι, ἔστ' ἁν ' ὀλιγοσιτωσί τε καὶ θλιγοποτέωσι, σμικρούς τε καὶ σκ- ρούς,

ἀνὰ δε πασαν ἡμέρη 'ῆν δε διὰ τρίτης Θ τετάρτης ξ διὰ πλέονος χρονου διαχωρέν, κίνδυνος ρ ' πυρετον ὴ διαρροιαν ἐπιλοεῖν.

Oσα δε ρο τερά ἐστι τρν διαχωρημάτων ἡ Ω ε ἐκτυπουσθαι ἐν τῆ δεξιδρ', ταυτα δὴ πάντα τούτοισι κακίω. 4Tοῖσι δε συχνὰ ἐσθίουσι ινε καὶ πολλὰ ταλαιπωρέουσι τὸν διέξοδον χρῆ μαλθακὸν ἐούσαν ξηρὸν εἶναι, πλῆθός ' τε τῶν εἰσιόντων κατὰ λόον ' καὶ τῆς ταλαιπωρ*ς διαχωρέει δἐ ἀπο τῶν ἴσων

σιτίων τοῖσι μἐν ἐλαχιστα ταλαιπωρέουσι πλεῖστα, τοῖσι δε ταλαιπωρέουσι πλεῖστα

σμικρον, ξν ὐγιαίνωσί τε καὶ δικαίως διαιτῶνται καὶ τἄλλα πρὸς ταυτα ξυμβάλλε- conflictabitur, neque plenitudo minor videbitur et in satigatione magis quam antea sudabit, spirandique difficultate et gravitate laborabit et

alvI secessus copiosiores et minus glutinosi huic suerint. Si vero neque cibum absumpserit, neque deambulaverit, languidior et turgidior suerit. Sed si inebriatus suerit, utique quam prius magis sudaverit et difficilius spirabit et solito gravior et humidior evadet. Quin et alacrior

fuerit, nisi caput aliquatenus dolore vexetur. Uxore vero semel urus et acrior fuerit et magis expeditus. At si venerem saepius exercuerit, durior evadet cum quodam squalore codipusquo decoloratius erit et maiore lassitudine tentatum. Secessus vero necesse est his,' qui

defatigantur, dum parvo cibo aut potu contenti sunt, exiguos et duros procedere, sed quotidie; sin tertio quoque aut quarto die, aut longiore ex intervallo prodeant, metus est ne febris aut alvi profluvium ipsos prehendat. Qui vero nimis humidi sunt secessus quam ut figurati sint,

cum deponuntur, omnes his deteriores sunt. Frequentem vero cibum sumentibus et multum delatigatig mollem in transitu deiectionem siccam esse oportes, ciborumque ingostorum copiae et defatigationi respondere. Sumpta autem aequali ei horum copia his quidem, qui minimum defatigantur, plurimae, his vero, qui plurimum defatigantur, paucae deiectiones prodeunt, si sani sint et proba victus ratione utantur. Ac reliqua ad hanc normam convcere oportet.

At liquidiores deiectiones, quae citra febrem et die septimo, aut ditius, iudicio terminantur,