Hippocratis et aliorum medicorum veterum reliquiae, volumen tertium

542쪽

ΤΟ Π TON. LIBER PRIMUS.

α . Εὶ μῖν μοί τις ἐδύκεε τῶν πρύτερον 1. Si quis ex his, qui antea de victus ratibξυγγραψάντων περὶ διαι 1ς ἀνθρωπίνης τῆς one, quae ad sanitatem spectat, scripserunt, προς ωμιαν ὐρθῶς ἐγνωκὼς ξυγγεγραφέναι omnia in totum recte cognovisse et quantum παντα δια παντος, ὁκόσα δυνατον ἁ ρωπων humanus animus complecti potest, scriptis com-γνίμη περι φθῆναι, ἱκανῶς ἀν εἶχέ μοι, prehendisse mihi videretur, satis esse putarem,

ἁλλων ἐκπονησάντων, γνύντι θρθως ἔχοντα, si aliorum labores, quippe quos recte susceptos τούτοισι χρέεσθαι, καθοπι ἔκαστον αὐτίν esse existimarem, ad eorum cuiusque utilitatem ἐδόκεε χρεσιμον ε L. Nυν δε πολλοὶ μῆν accommodarem. At vero cum multi iam ea de

ρδη ξυνέγραιαν, οὐδεὶς M 'πω εγνω υθῶς re scripserunt, nullus tamen quid scribendum καθύσι 'ἡν ευγγραπτέον ἀλλοι γὰρ 'Eλλου fuerit, recte mihi cognovisse videtur. Alii enim

Drἔτυχον, του δε ξλου οὐδείς πω τῶν πρύτει aliud attigerunt, totum vero ne unus quidem ρον. Μεμφθῆναι μἐν οἶν ' οὐδενὶ αὐτών ὲξιεν ex his, qui ante exstiterunt. Neque tamen ἐστι, es μῆ ἐδυνέλθησαν ἐξευρεῖν, ἐπαινέσαι δε eorum quisquam reprehendendus, quod inve-- ον παντας ' δτι αλλ' ἐπεχείρηλιν - nire non potuerint, quin potius laudandi omnes, τῆ p. 'Ελέγχειν μῆν οἶν τὰ μῆ ορθως εὶ - quod saltem investigatione aggressi sunt. Neque ρημένα οὐ παρεσκε σμαρο προσοριολογέειν ergo quae recte dicta sunt arguere decrevi, sed ni τοισι καλίς ἐγνωσμένοισι διανελ μαρο his quae recte sunt cognita assentiri in animo ὁκοσα μῖν 'γὰρ ὀρθῶς υπὸ τῶν πρύτερον εD habeo. Quae enim ab iis, qui ante nos fue- ρησαι, ουχ οἷόν τε αλλως κως ἐμἐ ευγ- runt, recte dicta sunt, de his fieri non potest, γράψαντα θρως ξυγγράφαι , ὁκοσα δἐ μη si aliter scribatur, ut recte scribam. Quae v Oυθως ευρκασι, ἐλέγχων μἐν ταυτα δ' δτι non recte dixerunt, si ea quidem ita non se

543쪽

ἀκούσωσι, περί τινος ἐξ γευμένου, οὐκ ἁπο- tem audierint, eum, qui posteri ut δέχονται τον ὐστερον περὶ τούτων διαλεγό- disceptat, non approbant, nescieμενον, οὐ γιγνώσκοντες ὀτι τῆς αὐτῆς ' δια- mentis esse ea, quae recte dicta νοίης ἐστὶ γνωμι τά ὀρθως εὶρ μένα, εἴωρειν scere et ea, quae nondum dicta 'sτε τὰ μετω εὶρημένα. 'EγΔ οἶν, τπερ εἴ- his igitur, quae recte dicta, sunt πον, τοῖσι μἐν θρθως εὶρ μένοιM προσομολο- assentior, quaenam vero Sint, P

'οκοῖά τινα ἔσω ὁκοσα δε so δὲ Drεχείρησε eorum nullus, qui ante me fuerim δεὶς των προτερφν δηλωσα, ἐγώ ἐπιδείξω aggressus est, qualia sint demon καὶ ταυτα ὁκοῖά ἐστι.

β . G μὶ δεῖν τὸν μέλλοντα θρεις ξυγ- 2. Qui do hominis victus ratio

γράφειν περὶ διαΘης ἀνθρωπίνης α ρτον μεν plurus est, eum meo quidem tu παντος φύσιν ἀνθρώπου γνωμαι καὶ διαγνω- totius hominis naturam nosso iναι γνωμαι μὲν ἀπὸ τίνων ξυνέστηκε ἐξ ἀρ- oportet. Ao nosse quidem ex qu ς, διαγνωμαι δε υσι τίνων μερέων κεκρά- constet, dignoscero vero quaenam τηται ' εἴ τε γὰρ την Δρ ς ξύστασιν superent. Nisibenim primam cons ἡ γνίκτεται, οὐχ οἴω τε ἔσται - οπ' verit. non poterit sotro, quae ab ἐκείνων γιγνύμενα γνῶναι ' εἰ τε μη γνώσε- constat, accidant; sin non noveris ται τὸ ἐπικρατέον ἐν τφ σώματι, οὐχ ἱκα- corpore superet, ea quae homini iv ἔσται τά ξυμφέροντα τοὶ ἀνθρίπν προσ- nime afferre poterae Haec igitur ενεγκεῖν. Tαυτα μεν ούν χρηiγιγνώσκειν est cognoscere debet, deinde vero iτὸν ξυγγραψοντα, μετά ὁὶ ταυτα σθων um ac potionum, ex quibus victu8 καὶ ποτων ἁπάντων, οἷσι διαιτώμεθα, δύναμοιν quam singula saevitatem natura sus ν καὶ τενην ἀνθρωπη51ν. Δεῖ namque convenit quanami τίν τε ἰσχυρον φωτι - χρη natura vis detrahatur et ipαιρέεσθαι, τοῖόσι δε ἀσθενεσι cuiusque occasio se obtu

544쪽

δκως-ὶσχει προστιθέναι διὰ τέχνης, δκου

αν ὁ καιρος ἔκαστων παραγένηται. ' Γνύντι

δἐ τα εἰρημέναιοί κω αὐταρκης ἡ θεραπείη σου ἀνθρώπου, Mori οὐ δυναται ἐσθίων ' Ων

ναντίας μἐν γὰρ ἀλλήλοισι ἔχει τας δυνάμας σῖτα καὶ πορι, ξυμφέρονται δὲ αλλῆ- λωτι πρὸς bis αν irim μἐν γὰρ πεφύκασιαναλώκται τα υαερχω ' σιτία δἐ καὶ ποτα ἐκπληρώσαι τα κενωθέντα. Δεῖ δὲ, ρς ἔοικε, τῶν πινων διαγιγνω κειν τὸν δύναμιν καὶ

τίν κατα φυσιν καὶ τίν δια β'ς γιγνομένων, καὶ τένες αὐτῶν ἐς αύξησιν'παρασκε - ουσι σάρκας καὶ τίνες ἐς ἔλλει ιν, καὶ οὐ μόνον ταυτα, ἀλλα καὶ τας ξυμμετρίας 'των πόνων πρὴς τὀ πλῆθος τῶν σιτιων καὶτ ν φύσιν του ἀνθρώπου καὶ τας ἡ λικίας τεισωμάτων, ' καὶ προς τας Io ρας του ἐνιαυτου καὶ προς τας μεταβολὰς των πνευμάτων, καὶ πρῖς τας θέσιας τον χωρίων, ἐν οἷσι διαιτέονται, πρός τε την κατάστασιν του ἐνιαυτου.

Ἀστρων τε ανατολας καὶ δύσιας γιγνοί-σκειν δεῖ, δκως ἐπίστησαι τὰς μεταβολας καὶ υπερβολὰς φυλασσειν καὶ ' σίτων καὶ πο- ν καὶ πνευμάτων καὶ του θλου κόσμου, iii Iν περ αἱ νουσοι τοῖσι ἀνθρώποισι φύονται. Ταυτα δὴ παντα διαγνόντι οἱ κω α 5ταρκες

τούτοισι πρὸς εκαστην φύσιν σίτου μέτρον

καὶ πύγων ἀριθμος μἡ ἔχων υπερβολὴν μῆτε

dere oporteat. Neque commemoratorum cognitio ad hominis curationem satis esse videtur,

quandoquidem qui comedit, nisi etiam laboribuS utatur , sanus esse non potest. Cibi enim et labores adversas inter se facultates, mutuo tamen ad sanitatem conserentes obtinent. La-hores enim ea quae adsunt consumere solent, cibi vero et potiones quae vacuata sunt explent. Laborum autem quantum par est sagultas, tum eorum qui a natura, tum eorum qui per vim fiunt, dignoscenda est et quinam ex ipsis cadines ad incrementum, et qui ad desectum praeparent. Neque ista tantum, verum etiam conveniens laborum modus, pro ciborum copia, hominis natura, et corporum aetate, pro anni temporibus et ventorum mutationibus, pro locorum situ, in quibus vitam agunt, et pro anni constitutione. Quin etiam siderum ortus et Og- casus noscendi sunt, ut mutationes et ciborum ac potuum redundantias ventorumque et totius mundi, ex quibus sane morbi hominibus proveniunt, observare sciat. Neque tamen cum haec omnia cognoverit, satis iuvenisse existimandus est. Nam si praeter haec inventus fuerit cuiusque naturae conveniens cibi modus et laborum numerus, qui neque supra neque infra modum excedat, sanitas sane hominibus exacte inventa suerit. At nunc praedicta quidem omnia quaenam sint inventa sunt; hoc

vero inveniri non potest. Si quis igitur prae-

545쪽

- 400 -' ἐπὶ τι πλέον, μῆτε ' ἐπὶ το ἔλασσον, εὐρητο ἁν ' ἡ πίεια τοῖσι ἀνθρίποισι ἀκριβώς. Νύνδῖ τα ραν προειρημένα παντα εὐρηται, οκοῖά ἐστι, τουτο δε ἀδύνατον ευ B. Et μἐν ουν παρε* τις καὶ Ῥέni τὸν ἄνθρωπον ἐκδύνοντά τε καὶ ἐν τοῖσι γυμασίοισι γυμνα μενον, γιγνώσκοι αν ως δεῖ φυλασσειν πιαίνοντα, τον μῆν' ἀφαιρέων, τοῖσι δε προστι- θεις μη παμύντι δἐ ἁδύνατον οποθέσθαι ἐς ακρίβειαν σῖτα καὶ πόνους' ἐπεὶ ὁκόσον ' γε

εὶ καὶ πάνυ ' ιικρὸν ἐνδεέστερα τών ἐτέρων γίγνοιτο, ἐν πολλιν χρων ἀνάγκη κρατηθῆναι τὴ αρια υλ τῆς υπερβολῆς καὶ ἐς νουσον ἀφικέσθαι. Τοῖσι μῖν ουν ἄλλοισι μέχρι τούτου ἐπικεχείρηται Θειναι' εἴρηται δἐ οὐδἐ ταυτα ' ἐμοὶ δε ταυτα ἐξεύρηται, y καὶ πρὸ τού κάμνειν τὸν ανθρωπον ἀπο -υπερβολῆς, ἐφ' ὀκύτερον ἁν γένηται, προ- διάγνωσις. οὐ γαρ εὐθέως αἱ νουσοι τοῖσι ἀνθρίοισι προσγίγνονται, ἀλλὰ κατὰ μικρὸν Γυλλεγόμεναι ἀθρύως ἐκφαίνονται. Πρὶν ουν κρατέεσθαι ἐν το ανθρώπιν το ῖσι ἐς υποτου νοσερου ἁ πάσχουσι ggε- ταί μοι, καὶ δκως χρη ταυτα καθισταναι ἐς την ὐγίειαν. Tούτου Π ' προσγενομένου πρῖς τοῖσι γεγραμμένοισι, τελέεται τὰ ἐπιχείρημα τῶν

διανοημάτων.

ἄλλα πάντα καὶ ὁ ἀνθρωπος ἀπο 'δυοῖν, διαφόροιν μῖν την δοναριιν, ' ξυμφόροιν λτην χρῆσιν, πυρος λέγω καὶ ὐδατος. Ταυταδε ξυναμφότερα αὐτάρκεά ἐστι τοῖσί τε ἀλ- λοισι πασι καὶ αλλῆλοισι, ἐκάτερον δε χω-sens adsit et inspiciat hominem exuentem se et in gymnasiis exercentem, is utique noverit haec quidem detrahendo, illa vero adiiciendo, ut sanum servare oporteat. Qui vero minime praesens adfuerit, is exacte cibos et laboreqpraescribere non poterit, cum quantum quidem quis invenire possit, a me iam relatum sit. Nam etsi a ceteris non multum deficiunt, temporis tamen spatio corpus ab excessu superari et in morbum incidere necesse est. Ab aliis igitur ut hucusque investigatione provenirent tentatum est, neque vero haec dicta sunt. Α me autem et illa Inventa sunt et inventa est morbi praenotio, antequam quis ab excessu aegrotet, utramvis in partem fiat. Neque enim morbi derepente hominibus accidunt, sed paulatim collecti acervatim se produnt. Prius ergo quam quod sanum est a morboso superatur, a quibus homines afficiantur et quo modo sanitate restitui debeant, a me inventa sunt. Quod ubi ad ea quae scripta sunt, accesserit, ad exitum per

ductum est quod cogitatione aggressi sumus 3. Omnia igitur tum animantia, tum homo ipso ex duobus lacultate quidem diversis, usu

vero consentientibus constant, igne, inquam, et aqua. Quae duo simul iuneta tum aliis omnibus tum sibi invicem satis sunt; utrumque vero seorsim neque sibi ipsum, neque cuiquam alteri

546쪽

καὶ κρατέεται ἐς τὴ μή κιστον καὶ το ἐλάχιστον ως ήνυστον. Oe δίτερον γαρ κρατῆσαι παντ-- , δυναται διὰ τόδε ε του μῖν πυρὸς ἐπεξιοντος ἐπὶ το ἔσυτον του υδα- τος ἐπιλείπει ' η τροφῆ ἀποτρέπεται Ουνικόθεν μέλλει τρέπεσθαι του δε bδατος ἐπεξιιντος ἐπὶ το ἔσπιτον του πυρος, ἐπιλειπει ἡ κίνησις ' ῖσταται οὐν ἐν τούτω, οκόταν δεστῆ, οὐκ ἔτι ἐγκρατές εστί, ' αλλ' si1R1 τψἐμπίπτοντι πυρὶ ἐς την τροφην καταναλίσκεται. οὐδέτερον λ δια ' τουτο δυναται κρατῆσαι. παντελως ' ει M ' κοτε κρατηθε' κάτερον, ουδεν ἁν . ει η των νυν ἐόντων I 'περ ἔχει νυν οἱ τω δἐ ἐχόντων ,αlat i εσται τααί τοι καὶ οὐδέτερα οὐδαμα ἐπιλ ίψει. Toμῖν ουν πυρ καὶ το οδωρ, ο σπερ εἴρηταί μοι, αὐτάρκεα ἐστι πασι διὰ παντος ἐς τὸ μήκιστον καὶ τὸ ἐλάχιστον ωσαύτως. P. Tosτων δε προσκέεται ἐκατον τάδε

ἀλ- λων τι μῆν πυρ ὰπι του ὁ δατος τουγρον ἔνι γαρ ' ἐν πυρὶ πρύτης - το δε υδωρ ἀπὸ του πυρὸς το ξηρόν ενι γαρ ἐν on ' gηρύτης. Oυτω δε τούτων ἐχόντων ἐς πολ-λας καὶ παντοδαπὰς ὶδέας ἀποκρίνονται ἀπ' ἀυ. λων καὶ σπερμάτων καὶ γων, οῖ δὸν

satis esse potest. Horum igitur utrumque hanc obtinet saeuitatem: ignis quidem omnia sempermoVere, aqua vero omnia semper nutrire potest. At secundum partes utrumque superat et superatur ad summum et minimum usque,

quoad eius fieri potest. Neutrum enim hanc ob causam prorsus superare potest: igne ad extremum in aquam irruente, deficit alimentum; avertitur igitur id, unde nutriri debeat; aqua vero ad extremum in ignem irruente, defieit motus: sistitur igitur in eo; cum vero constiterit, non amplius superior exsistit, sed ad alimentum ignis irruentis insumitur. Neutrum vero hac de causa plane superius evadere potest. Quodsi alterutrum aliquando etiam superaretur, nihil eorum, quae nunc exsistunt, velut nunc se habet, permaneret. Cum autem ita semper se habeant, eadem erunt et neutra

usquam deficient. Ignis igitur et aqua quemadmodum a me dictum est, in summo ac minimo similiter omnibus in universum satis sunt. 4..Horum autem utrique haec adiacenti igni quidem calidum et siccum, aquae vero frigibdum et humidum. Habent autem a se invicem

ignis ab aqua humidum, inest enim in igne humiditas; aqua vero ab igne siccum; inest enim in aqua siccitas. Quibus sic se habentibus

in multas et omnigenas sormas secernuntur ab se invicem et seminum et animantium, nullo modo sibi similium neque conspectu, neque

547쪽

μενα, ἀλλ' Hεὶ ' ἀλλοιούμενα ἐπὶ τὰ καὶ ἐπὶ τὰ, ἀνομοια ἐξ ανάγκης γίγνεται καὶ τὰ απο τούτων ἀποκρινομενα. 'Aπόλλυται ἐν ουν οὐδἐν ἁπαντων χρημάτων, οὐδἐ γίγνεται δ τι μῆ καὶ προσθεν ῆν ξυμ πο-

μενα δἐ καὶ διακρινύμενα ἀλλοιουται ' νομί

ἀποθανεῖν οἴόν τε, εὶ μὴ μετὰ παντων' που γαρ ἀποθανεῖται; οὐτε τι μῆ θν ' γενέσθαι, ποθεν γαρ ἔσται; ἀλλ' αὐξεται παντα καὶ μειουται ἐς το μιμιστον καὶ ἐς τὸ ἐλάχιστον τίν γε δυνατών. 'Oτι δ' ἀν διαλέγωμαι γενέσθαι ' ξ απολέσθαι, τἄν πολλών εῖνεκενενι νεύω ταυτα δἐ Ευμμίσγεσθαι καὶ διακρίνεσθαι δηλa ἔχει δἐ Iδε- γενέσθαι καὶ ἀπολέσθαι τωὐτὸ, ξυμ γεναι καὶ διακριθη- ναι τωιτο, αὐό- θῆναι καὶ μειωθῆναι τωὐτo, γενέσθαι, αὐλθῆναι, ξυμμιγῆναι τωὐτο, ἀπολέσθαι, μειωθῆναι, διακριθῆναι τωὐτο,

ἔκαστον πρις παντα καὶ παντα προς ἔκαστον τωὐτο, καὶ οὐδὸν πάντων τωὐτο ὁ νομος γαρ τρ φύσι περὶ τούτων ἐναντίος.

saeuitate; quippe numquam in eodem consistentia, sed semper in hanc illamve partem mutata necessario dissimilia fiunt quoque ea quae ab iis secernuntur. Nihil igitur rerum omnium perit, neque nascitur quod antea non fuit: commixta vero et secreta mutantur; apud homines vero opinio est id quod ex orco in lucem nuitur perire; oculis enim maiorem quam menti fidem habent, cum ne facultatem quidem p sident de iis quae visa sunt iudicium serendi: ego vero haec ex mente explicabo. Sunt enim animantia et illa et haec; neque fieri potest ut animans aliquod moriatur, nisi una cum rebus omnibus; ubi enim morietur 3 Neque ut quod non exsistat nascatur; unde enim proveniet pSed omnia augentur et minuuntur ad summum et ad minimum, quoad eius fieri potest. Quod vero dicam nasci, vel interire, vulgi causa interpretor eaque commisceri'et secerni significare declaro. Res autem ita se habet: nasci et interire idem est; commisceri et secerni idem: augeri et minui idem; nasci, augeri, commisceri idem; interire, minui, secerni idem, Unumquodque per se idem, et nihil omnium idem: lex enim de his naturae adversa est.

548쪽

l ε . Xωρεῖ δε παντα καὶ θεῖα καὶ ἀνθρώπινα ἄνω καὶ κατω αμειβόμενα. 'Hμέρη καὶ εἰ -

μάκριτατον καὶ βραχύματον, παντα ταμάκαὶ ου ταυτα. Φαος Ζηνὶ, σκοτος AUν,

καὶ τάδε κεῖσε πασαν Δρην, διαπρησσάμενα

κεῖνα τε τα τωνδε, τάδε τε 'τα,κεινων. Καια μῖν πρεσσουσι οὐκ o ασι, ἁ δε οὐ πρεσσουσι δοκέουσι εὶ δένα ' καὶ ἁ μεν, ὁρέουσι οὐ γιγνώσκουσι' αλλ' ωρς. αὐτολ παντα γιγνεται δι' ανάγκην θειεν καὶ ἁ βούλονται καὶ ἁ μη βούλονται. Φοιτεθντων δ' ἐκεινων

ωδε, 'τῶνδέ τε κεῖσε , ξυμμισγομDων πρῖς Ελληλα, τὸν πεπρωμένην μοιραν ἔκαστον ' αναπληροῖ καὶ ἐπὶ τὸ μέζον, καὶ serti τὀμεῖον. Φθορη δε πασι ἀπ' αλλελων, τφ μί-

μεν λαμβανοντα πλεῖον ποιέει, τα. δε m. 5.&Cedunt vero omni azet divina et humana sursum et deorsum' vicissim. Dies et nox ad lunae summum et minimum iaccedit. Igni suus est impetus et aquae item suus. Sol ad longi simum et brevissimum accedit. Omnia eadem et non eadem. Lux Iovi petenebrae Orco, luxorco, tenebrae Iovi. Commeant illa hue et haedilluc et omni quidem temporu illa horum, haec vero illorum res peragunt: et quae quidem sa-ciunt nesciunt, qu e vero non faciunt seire vibdentur et quae quidem vident non cognoscunt, sed pariter his omnia necessitate divina acoibdunt et quae volunt et quae nolunt. Illis autem huc, his vero illue commeantibus invicemque commixtis satalem suam sortem quodque complet et ad maius et ad minus. Interitus autem est omnibus mutuus, et maiori a minore et minori a maiore; quin etiam maius a minore 6. Reliqua vero omnia, tum hominis animus et corpus, velut animus, certo ordine describuntur. Irrepunt autem in hominem partes partium, totae in totum commixtionem habentes ignis et aquae, partim accepturae et partim traditurae et aliae accipientes plus faciunt, aliae

549쪽

- 404 -

δόντα μεῖον. Πρχυσι' ἀνθρωποι ξύλον, ὁ μἐν

r αυτο καὶ 'φύσις ωθρίπων, τὸ μὶ, Δθίει, rh δἐ ἔλκω σὴ μἐν δίδωσι, το δε λαμβα-νω καὶ τψ μἐν δίδωσι, του δε λαμβάνει, καὶ τψ μῖν δίδωσι, τοσούτ* πλέον, του δε λαμβ ει , τοσουτω μεῖον. Xίρην δε ἔκαστον φυλάσσει την 'si του καὶ τὰ μῆν ἐπὶ τὰ μίον' ἰξντα διακρίνεται iς την ἐλάσσονα χώρη τα δε ἐπὶ το μέζον πορε μεν , ξυμμα ι, μενα ἐξαλλασσει ἐς την μέζω τάξιν τE HEεῖνα seMεται ἐκ χώρης ἀλλοτρίης. Εκάστη A ikυχῆ μέζω καὶ ἐλάσσω ἔχουσα περιφοιτρὶ τα μιμα τΔ ἐωυτῆς, οὐτε προσει- σιος ο5τε αφαιρωιος ' δεομένη τῶν μερέων, ' κατα δε αξύλων καὶ μείωσιν των ὐπαρχόντων δεομενη ' χώρης ἔκαστα διαπρεσσεται ἐς ῆν τινα ' ἁν ἐσέλθη καὶ δέχεται τὰ προσπιπτοντα. οὐ γὰρ δύναται τι μη ὁμιτροπον ἐν τοῖσι ἀξυμφοροισι χωρίοιαι ἐμμίνειν πλα-

minus cedentes. Lignum homines serra secant

et hic quidem trahit, alter trudit, idem tamensacientes id faciunt et minus facientes plus sa-ciunt. Idem et hominis natura, partim quidem propellit, partim vero trahit, partim dat, partim etiam accipit, et alii quidem tanto plus

dat, ab alio accipit tanto minus. Locum autem suum quodque tuntur et quae quidem ad minus tendunt in minorem locum secedunt; quae vero ad maius proficiscuntur, commixta in maiorem classem transeunt; Bliena vero ex alieno loco pelluntur. Unusquisque vero animus maiores et minores partes habens suas circum meat ipsius, neque additione, neque subtractione partium indigens, sed pro earum, quas habet, augmento et decremento loco indigens, singula perficit in quemcumque locum; devmnerit et ea quae incidunt suscipit. Neque enim potest quod non est eiusdem generis in loco

minime sibi conveniente permanere; vagantur enim mente carentia; secum vero invicem congredientia noverunt cui adhaereant; adhaeret enim conveniens convenienti, quae vero mi,

ni me conveniunt dissident et pugnant et a se invicem discrepint. Quam ob causam hominis animus in homine, neque in ullo alio, incrementum capit; eodemque modo res se habet in

ceteris magnis animantibus. Quae vero aliter habent ea per vim a se invicem secernuntur.

550쪽

περὶ δε ἀνθρωπου δηλώσω. 'Εσέρπει γὰρ ἐς ἄνθρωπον φυχη πυρος καὶ ὁδατος ξύγκρη τινο ρυσοι, μοῖραν σώματος ἁνθρώπου μ ταυταδε ' καὶ θελεα καὶ ἄρσενα καὶ πολλα καὶ παντοῖα τρέφεται, τρέφεται δε καὶ αὐξεται

διαιτη τρ1 περὶ τον ἀνθρωπον - ἀνάγκη δἐ καὶ τὰ μέρεα ἔχειν πάντα τὰ ἐσιόντα - οἴ τινος

gηθείη ούτε πολλῆς ἐπιούσης τροφῆς, ούτεολίγης, οὐ γὰρ ἔχει τι προσαυξόμενον ἔχονδε πάντα αὐξεται ἐν χώρη τρ ἐωυτου ἔκαστον, τροφῆς ἐπιούσης απο ὐδατος ξηρου καὶ πυρις πρου, τἁ μἐν εἴσω βιαζομενα, τὰ δε ε U. Ωσπερ οἱ τέκτονες τι ξυλον

πρίουσι καὶ ο μἐν ἔλκει ὁ δε Dθέει τωὐτο ποιέοντες - - κάτω δ' ὁ πιέζων τὴν ἄνω ἔλκει , οὐ γὰρ ἁν παραδέχοιτο κάτω Ηναι - ῆν δε βιαζωνται, παντὸς ἁμαρτῆσονται - τοιου

βιεται παρα καιρον, παντος ἀποτεύξεται. U. X ρόνον δε τοσουτον ἔκαστα τὸν αὐτῆyεχει τάξιν, ἀχρι μηκέτι δέχηται η χώρη, μηδε τροφὸν ἱκανὸν ἔχη, ἐς τι μῆκιστον

των δυνατων, ἔπειτεν Δαείβει ἐς τὸν μέζονα χώρην θῆλεα καὶ ἀρσενα 'τιν αὐτον τριπον

7. Ac ut reliqua animantia praeteream, de homine tamen dicam. Irrepit autem in hominem

animus, ignis et aquae temperationem sortitus, corporis humani partem. Haec autem seminea et mascula multa et cuiusvis generis nutriuntur. Victus autem ratione, qua homo utitur, nutriuntur et incrementum accipiunt. Quae vero ingrediuntur, ea omnes partes habere est necesse. Nam cuiuscumque pars non inerit, a principio, nulla unquam ratione augeri poterit, neque copioso, neque pauco accedente alimento, cum non habeat quod incrementum capiat. Augetur autem quodque in suo loco quod omnia habet. Superveniente vero alimento ab aqua sicco, ab igne vero humido, alia quidem intro, alia vero soras vi adiguntur. Non secus ac sa-bri lignarii cum lignum serra secant, et alter quidem trahit, alter vero trudit, idem sane sa- cientes et qui deorsum urget eum, qui supra est, trahit, neque enim descendere possit; sin per vim agant, penitus aberrabunt; tale quid circa hominis alimentum contingit, aliud quidem trahit, aliud vero trudit, intro vero vi actum foras repit. Quodsi alieno tempore per

vim abigatur, prorsus successu frustrabitur.' 8. Eodem autem ordine singula tanto tempore procedunt. quoad locus non amplius suscipiat, neque satis alimenti sit, quam longissime possunt. Postea ad ampliorem regionem transeunt tum seminea, tum mascula, eodem modo vi et necessitate coaeta. Utra vero satalem sortem