장음표시 사용
231쪽
, destin I agi tui non potest . inquiunt,
erinsccam Ze ab lutam. Quae omnia ailhuc dilucullus intelligentur ex selutione objestionum sequentium. Objicies Primo. Si veritas ciatium consistit in consermitate ipserum cum primario quodam exemplari mittativo , Divinae cstcntiae quatenus participatae aut participabilis ; non consistit utique nisi in con seriaritate perseeta : sed nulla esse potest praesta litialismodi consorini tas e ergo &c. Sequela majoris patet ; nam ideo supra insinuavimus hominem pietum non esse verum hominem , quia nimirum effigies non habet cum homine , cuius cst cisgics conformitatem perseetam; sed imperfectam & nude consistentem in 1 ola assimilatione delineaturae extrinsccae. Minor alitem sic secrle probatur : quia quidquid in Deo cst , increatum , infiti tum , aeternum est: & e contra quidquid in creatura cst , id creatum finitum , temporale est. At cvidens est nullam posse esse peridetam , sive veram consernutalcm entis creati cum increato , finiti cum infinito , Gmporalis cum aeterito. Ergo die. Adde quod veritas entium debet cfle quid intrinsecum & absolutum inexistens : ergo non consistit in sipra dicta conformitate. Antece dens constat , quia omnis proprictas quandoquidem intimo conjungitur cum inentia cujussitae mi , tam inuinseca illi est , quam essentia ipsa ; nec ininus quam illa independet ab omni relatione , aut quacunque consideratione intelle fixis. Consequentia autem sic pro batur , quia talis confbrinitas est quid tum intrinsecum , tuin rela rivum , ut probati potest ex conis itate , quae generaliter r peritur inter exemplaria Omnia & exemplata ; & singulariter intcr tabellam
hominis appleti , de ipsum hominem qui in ca applictus cst : nain haec conformitas nihil est si abstuleris ordinem illum , quo pictura
ad hominein appletum resertur. Ergo &c.. Reis. Et concessa sequela majoris nego minorem , pro cujus priniatione Elvenda adverte do firmam, qua statutum fuit oim es omniumentium sive creatorum , sive creabilium per ictiones entitativas contineri in essentia Divina tanquam in Origine inexhausta nanis entitatis , intelligendam esse de continentia virtuali , quae a Deo imperisionem omnem creatae limitationis excludat, uti corporeae , temporalis , t calis , &c. Et adverte rursus continentiam illam etsi virtualem considerari tamen posse prout praecise aequivalet persedilonibus singulis rerum singularum , quarum entitates dictum est in essentia Divina contineri r & inde est ut seclusa omni imperfeEtione limitationis ri riatur in Deo persectio aequivalens , ac proinde norma & exemplar ejus perfectionis entitativae , quae est in quacunque creatura assigna-
hali. Neque obstat quod perseeuo ista creaturae alsgnabilis sit finita .
232쪽
De proprietatibus entis in communi. 2Ο9
quia nihil obstat quominus intelligamus petistionem Dei infinitam, veluti coalescentem in perfectionibus finitis infinities repetitis; & ad eundem modum . quo intelligimus in multitudine infinita reperiri
multitudines finitas , uti denariam , centenariam, &c. & in mole infinita reperiri quantitates finitas uti palmarum , pedalem, &c. Sic itaque, aut si volueris modo adhuc inultum sublimiori, cntitates finitat entium in entitate infinita Divinae essentiae concluduntur , ut in Theologia fusius cxponi sistet. Ad id vero quod additur respondeo con rmitatem, in qua veritatem entium asscruimus consistere, esse consermitatem fundamentalem, non autem formalem, quae utique, ut fateor, consistit in aestuali consorinatio- Ne scii comparatione riate Ioctiva entitatis quae in in singulis entibus cum entitate aequivalente , quae in D est; & participabilis quidem est, vel actu participatur ab illis. Uno verbo conῆrmitas , quae in veritas entium, est ipsa illorum cntitas derivata a Deo ; sed quia proinde conformis est entitati cuidam contentae in essentia Divina , quatentis in fons & origo omnis entitatis , eapropter veritas merito per hujus inodi conserinitatem explicatur. At haec con rinitas hoc modo funda
mentali acccpta, est quid intrinsecuin&absblutum. Unde fatis patet solutio instantiae. Objicies Semna. Conserinitas, in qua die n est veritatem entium consistere , supponit participabilitatem essentiae Divinae , sive quod idcm est, derivabilitatem portionis alicuius entitativae, quae praeextiterit
in essentia Divina, tanquam in thesauro omnis entitatist at hujuImodi participabilitas est omnino chimaerica: ergo &c. Major pater ex praenota- is; minor vero probatur; tum quia non potest entitas Scirtiae Divinae minui, ut revera per lupradi tam participationem , soli clerivationern minueretur: sicuti minuitur mare , quotis per subterraneas decursiones aut exsilictiones pervenit ad scaturiginem lsentis , pergitque cxcres.
re in fluvium aut in stagnum . m. Τum etiam quia quidquid entitatis est in essentia Divina , id essentialiter conjunisu in .est cum omnibus ac singulis attributis Divinis; quae cum incommunicabilia sint entibuserearis, ut patet de Asseitate, de Inde e cntia, de omnipotentia, &c. Hinc liquido apparet quam chimam cum sit , quidquid ad explicandamentium veritatem fingitur circa supradictam participabilitatem cssentiae
de quod etsi supponatur essentiam Divinam non esse participabilem, atque ita non esse cxemplar entitatis , quae est in rebus caeteris: Inati etsi supponeretur Deum prorsus nullum existere , nihilominus singulis rebus sua veritas conveniret , ut auro veritas auri ; lapidi v Dd
Opponuiessentiam Di Winam se scire
233쪽
plieata. partiei patione Di .inae adntiae
aio Metaphsicae disputia II. Art. I.
existentia ritas Iapidis, &e. igitur veritas rerum singularum nullatenus pendet ex ulla conserinitate. Idque praesertim, quia cum ipsa essentia Divina nullum habeat sui exempla , cui conformis sit , hinc sequeretur veritatem entitatis essentialis Divinae nullam esse; quod perabsurdum est, ergo &c. RA'. Et conoesia majori nego minorem , cujus probatio duplex illa, quae adducitur, vim nullam habet , si participabilitas , de qua supra dictum est . accipiatur in sensu legitimo,quem replico sic. Quando it que diaimus essentiam Divinam esse participabilem aut participatam , non sic intelligimus , quasi portio aliqua aecntiae Divinae transferatudives transferri in creaturam possit realiter ; scis tantum assimilative: quatenus nimirum producit Deus de pro lucere potest entitatem assimilatam alicui portioni ejus totius tinmensae N inexhaustae crati ratis , quae in ipsis est. Unde sequitur nullum imminere periculum imminutionisentitativae in Deo: neque exempla quibus ad istam incntiae Divinae participabilitatem explicandam uti licet , maris in fontes & fiuvios derivantis rigorose accipienda seni ; sed cum tali interpretatione accommoda, quae suadeat derivationem utriusque ine quidem utcunque similem, sed salva intestitate omni essentiae Divinae , quae non modo non potest exhauriri: sed nec ullatenus imminui. Deinde cimi non sic communicetur essentiae Divinae entitas, ut Adversarius fingit affingitque nostrae assertioni, nec etiam ullum imminebit periculum talis attributorum Divinorum communicationis , quae supremam Dei majestatem desectat; neque enim aliter communicabuntur; quam assimilative, imo nec Omnia , ut est Asotas aut Independentia, &c. stat quae & quo modo mimunicabilia sinat, uti vetitas, bonitas , unitas , justitia , misericordia, sapientis, &c.
Ad id vero quod additur respondeo tum suppositiones de imposs-bili nihil probare, quia ex impossibili posito sequitur impossibiler tum
etsi in hypothesi Dei. non existentis Erct in rebus caeteris veritas quaedam: at non scire talem, quae nunc statuitur . scilicet repraesciatativam ejus, quae est in Deo tamquam in primatio & legitimo exemplari. Onod autem spectat ad ipsius essentiaeDivinae veritatem,haec cum supremisit, non mirum est, quod nullo egeat praevio exemplari: itaque inentia. Divina ipsa sibi suum exemplar est: sed essentia omnis creata Divinam habet pro exemplari. Unde sequitur non posse convenientilis veritatem. de qua agitur, entium creatorum explicari quam per confbrmitatem ci i a litatis, quae in ipsis est cum entitate , quae in Deo est prout correspo dente perseetioni connaturali ipsorum.
xiv. Ex dictis intelliges quod cum veritas realis consistat in consorini-Η e M. LMe entitatis .cujuslibet rei cum entitate Divina participata, aut partici
234쪽
De proprietatibus entis in commvns vi
pabili in ratione exemplatis, sic veritas sermalis seu veritas nostrae cognitionis consistit in conformitate Rusdem cum re cognita ; acciditque h. conserinitas quoties cognoscitur in re id totum N eo minio, quod & quo modo in ipsa occurrit cognoscendum. Igitur sicut omisne ens reale est veruiri per hoc quod obtinet attributa omnia, quae in suo exemplari entitativo comperiuntur ; ita omnis cognitio hu vera per hoc quod attinSit omnia attributa , quae in ente cognoscibili praeexistunt; aut rediter , si agitur de ente actuali, aut ait in Objective: si agitur de possibili. Unde habes cognoscibilitatem entis conscis qui ad veritatem ejusdem, sicuti & cognitio suppon cognostibilit tem et quare Omnino perabsurdum esset , si cogitares objecta esse vera eo quini intelligibilia sint, cum E contra quidquid intelligibi- Atatis obtinent , id totum in veritate fundetur a sicque veritas rerum reputanda est pro exemplari cognitionum, non aliter quis Divinae essemetiae Veritas sit exemplar ejus veritatis , quae in caeteris omnisus ac mgniis entibus reperitur. Et haec nou parum proderunt ad ea intelligenda, quae de veritate & BIstare propositionum visa fuerunt in ameticulo conisquente pertractanda. Rursus ex iis quae hactenus dicta sunt ad explicandam entium veritatem transcendentalem , tum intelligis nullum posse Se ens reale , quod non sit verum e nam cum omnis resis encitas in essentia nivina eo, quo dictum est, modo praecontineatur . non potest proinde fieri , ut careat suo exemplari, sicque omnium entium rentium seu posmbilis seu actualis entitas est necessario vera. Tumintelligit quoque sitatem entium rationis in hoc consistere quM ntellectus aut rei posisibili impossibilitatem , aut impossibili possibilitatem : 8e rursus aut existenti non - existentiam , aut non existenti existentiam affingah rac si dicerem, affingat aut non enti entitatem, aut enti non entitatem, quod in idem recidie. Unde evenit ut id essentia Divina millum sit exemplar galium sive entium sive non entium , quae finali intellectus , de exinde habentur pro chimaericis. Uti si ciuis ubi fingeret hominem lapideum aut lapidem incorporeum, repraesentaret sibi hoc ipso objecta , quorum ut nulla est entitas in se ipsis, ita nee ulla est in Deo entitas . quae tali entitati correspondeat, scilicet propter eontra lictionein taliuin attributorum, quae cohaerere non postulit. Fuine
iam constat talia objecta non posse attingi , nisi per cogit itiones fusa, N ertoneas, quandoquidem per illas aut reputatur non et 'id quod est: aut reputatur esse id quod non est verum de his entibus rati nis suse actum est in Logica.
veritis gniticianum nos trarum.
235쪽
Denique ex iisdem hactenus probatis non dissicilὸ ctiam intelliges qualiter accipiendum sit id , quod vulgo dicitur cssciatias rerum esse india visibiIes , de ad instar numerorum nequaquam sitscipere posse magis
minus. Nam cum essentia cujusibri rei sit complexio quaechm perfectionum, quarum norma & exemplar comperitur in Divina essentia : si a praediista complexione vel unam perfectionem abstiιlcris , aut addideris essentia non amplius erit eadem,sicuti nec cadem inius couformitas cumstro exemplari. Unde apparet de csscntiis pcrasHe ac de numeris merito asseri quod in indivisibili consistant i sic enim si a numero ternario unitate aus res, non jam, ultra ternarius,scii binarius esset, sicuti si unitatem e contra adderes, evaderet quatcrnarius. Tum cum essentiat omnis veritas consistat in supradicta coiiserinitate , Omnis autem .conῆrmitas, aequalitas quaedain sit, hanc sequitur essentias perinde ac aequalitates rerum consistere in indivisibili: at aequalitates, ut patet,. in indivisibili consistunt : Si enim sipposueris duos baculos esse aequales , tantum abest ut per cujuscunque extensionis additionem , ves daractionendi tragis aut minus aequales fiant , ut potius evadant illico inaequales. Quid fieveritas cujusvis Propo tio iv.
o TANDUM Pνimo veritatem sicuius propomtionis consistere in acti uata con imitate ipsius cum re proposita. Ad hoc autem uti noveris , in quo co sistat haec confbrinitas adaequata , spestandus in plenus ac perfectus sensus propositionis , scii potius proponen iis , qui in sensu determinato propositionem suam conficit Sic quippe in omni . propositione in sensu pIeno: ac persecto speetata non tantum simplicem rei enimitarionem assirmativam aut negativam reperieS I sed ... insuper tum temporis , tum modi alicujus ad illam affirmationem aut negationem artiuentis et uti si quis dixerit Ptirus δεδι , evidena.
236쪽
De proprietatibus extis in communi. 2I3
est assiemari studium Petri , at non nisi pro tempore praesente ς ω-que nisi pro tali modo utique libero, quo convenit Pctrum studere; aliter enim studet , scilicet libere , & aliter in corporcus v. g. aut rationalis , scilicet necessario. Veriun pro vitandis plorisque ambagibus habeamus' tantummodo rationem temporis adsignificati per voebum , quod in propositione est ; 6e statuamus juxta vulgare axi ma Philosophieliin ex eo quod res est aut non est , nimirum pro tempore adsignificato , pmpositionem esse verum aut filiam. At quia res eadem non potest esse simul & non esse pro tempore eodem ad-Μnificato , nee potest non esse quandiu est , ut in principiis nicta. pnysicis continetur : hine sequitur duas propositioncs de eadem recontradi istorias taliter se habere , ut ex illis una sit Omper ac necessario vera , Ne aItera filia. Notaiulum Seeunda necessitatem iIlam , qua ex duabus proposi- r rticinibus contradictoriis uni veritatem de falsitatem alteri convenire mi &didium est , non suboriri aliunde, quina ex ipsa vi contradictionis r quanta secum autem contradictio unam eandemquae vim habeat in quacunque ς u- propositionum materia, sive haec contingens , aut necessaria fuerit;
sive de caetero aut impossibilis , aut possibilis e & rursus cum eandem quoque vim habeat pro 'tiocunque tempore per P positiones adsignificato : non video cur potior dissicultas statuatur circa propositiones contradidiorias in materia contingenti , & de futuro , seu ue aiunt , de futum contingenti, qiam circa p positiones pariter comtradictorias alterius materiae N alteriust temporis. Sed etiam valde inutiliter indu sic in statum quaestionis deinceps agitandae mentionem decreti Divini , quod utique cum nec augeat , nec minuat vim contradietionis , quae inter duas propositiones supponitur ; nihil ea- propter confert ad determinatam vetitatem aut falsitatern disjunctivam illarum. Nihilominus cum quaestiones proponi eo modo debeant , quo solent , ideo praesentem sic propono. Utrum ex duabus propositi nibus de futuro contingenti una sit determinate vera , & altera de terminatὸ falsa , idque independenter ab Omni decreto Divino rquamquam cavebitur ne eatur ultra limites Metaphysicos investigando
curiosius , ac prolixius quod instituti Theologici est qualiter adderetis Divinis futuritio rerum pendeat. His igitur Praenotatis superest tantum ue non sit iteatur potuisse e solere tradiari a qui
busdam hane dissicultatem in Logicae , ubi de propositione asitur , visim tamen filisse hie eommodius decidendam propter praedicta cir-- veritatem eatium transcendentalam et de saetero autem parum-
237쪽
terest quod hic aut alibi tractetur , modo id accurate fiat ; ut spem me facturum in assertione sequente.
Ex duabus propositionibus eontradictoriis de futura
bit : una est determinate mera , c altera deter
minate falsa ; ιdque independenter ab omni decreto sive Petri , sive etiam Dei aut posito, aut ponendo.
P Ros Arua Primo. Determinate verum in nunc , & indeia pendenter ab omni decreto non posse utramque praemissam propositionem esse simul stu veram , seu tiliam : atqui hine sequitur unam tae nunc determinath veram , & alteram determinate falsam et ergo &e. Major cst certa . quia unicuique manifestum est& absque ulla ambiguitate notum non posse fieri , ut unquam c-jungatur amor Petri cum non amore ejusdem ob contradictionem , quae inter utrumquc est ; Et aliunde etiam satis constat ad veritatem
hujus impossibilitatis nihil conferre ullum decretum , sicuti nec ad veritatem hujus principii impossibile est idem esse simul or non esse ;aut alterius , Ridquid est , quandiu est , nuus est esse ; dic. Pr
batur sequela minoris. Si determinatὸ verum est non posse utramque illam propositionem esse simul veram aut falsam . determinate quoque verum est unam tantummodo posse esse veram. & alteram tantummodo falsam di avi ut id sufficit ad hoc ut una sit nunc determinate vera , & altera falsa : ergo &α Major rursus constat . ex ipsis terminis r minor autem sic probatur ; quia cum dctriminate jam verum si unam tantummodo posse esse veram . pariter verum est unam tantummodo fore veram ; & rursus ac pariter verum est illam nunc esse veram , quae aliquando crit vera ; s enim supponatur verum fore ut aliquando Petrus amet , haec propositio Pra ιιιι vera est ; igitur & falsa est contradictoria illius . scilicet Pe- ras non amabis et ergo &e. v. Adde quod nullo decreto impediri potest quominus aliquando sit , aut Nee im- nou sit res per illas propositiones contradictorias enuntiata : ergo de-P'diri terminata illarum veritas , aut talitas non pendet ex vi decreti sed exi a ', N-Λntecedens mamiectum est ι quatenus cum nulla d f
238쪽
De proprietatibus entis in eommuni. a Is
creto possit fieri , ut res illa aliquando sit simul & non- sit I repropter sive decretum supponas , sive non supponas , alterutrum neces Eo continget. nempe rem esse, aut non esse; ut si ad existentiam rei opus Eret decreto , tolle decretum & res non erit ; aut si E contra. Opus esset decreto ad illius rei non existentiam , tolle decretum , &res erit. Nec minus manifesta cst consequentia , quatenus , ut supra dictum est , ex eo quod res est aut non est ἱ erit aut non erit; tuit aut non fuit, &c. omnis propositio adsignificans diversitates illas temporum est vera aut filsa. Ergo si nunc determinate verum est
amorem v. g. Petri re aut non Ere . determinate quoque verum est hanc pro fitionem Fetrus amabit esse veram aut Sisam ; qua-tcnus aliquando verum aut filium erit Petrum amare : igitur si haec stipponitur vera Petrus amabiι , altera consequenter est filia , Petres non amabιν. Ergo &c. Probatur Secando. Illa propositio est determinate vera aut selsa, quae determinata ac distincte enuntiat rem qualiter erit aut non erit, in aut non est a &c. sed ex duabus propositionibus de futuro contingenti contradictoriis una Otorminate ac distincte enuntiat rem . qualiter erit, & altera rem candem qualiter non erit: ergo &c. Major eonis stat ι nam quae indeterminatio potest esse in veritate alaeuius propositionis , in qua sine ulla ambiguitate affirmatur rem Ere sicut de is, erit , aut non re sicut de secto non erit ; & similiter remesso ut de secto est , aut non esse ur de secto non est ;-Ibi cnim rorimur perficta conserinitas ; & quali major nulla esse potest
inter propositionem & rcua propositam. Minor ctiam constat ; quia ex his propositionibus neutra affirmat quicquam , aut negat sub ambiguitate iuturi tioniς , aut non fiaturitionis , uti si diceretur Petrus forte amabis , aut Petrus fort. non amabis is sed una quidem omnino assertive id enuntiat , altera autem conuanter negat : quare si una ex illis est vera , stera autem Sisa - uti necesse est , cum utraqua esse simul vera aut Blsa non possit ; consequens est veritatem unius perinde ac seisitatem alterius csse omnino determinatam; sive distin tisii inE , aut quod idem est , determinatissime enuntiatam. Adde quod haec propositio disjunctiva Petrus amabit, vel Ferear non amabis cst determinare vcra : Ergo ex his duabus propositionibus separatis Petrus amabit e Peιrus non amabit , una est determinatὸ vera ; & alia pruinde cst determinate selsa. Antecedens negati non potest , aut si Erte negabitur , proe vo , probari evidenterim hune modum potest , quatenus haec propositio conjunctiva Petrus amabiι.ct Petrus non amabiι , est determinate selia neque
v I. Ubi non est ambiguitas sabi est
veritas aut salsitas deis termina.
Affertullexempla propoli tionis
239쪽
ri 6 Metapbasicae disp. II. Art. II.
ter intrinsecam impossbilitatem hiijusce conjunctionis. Igitur si haec conjunctiva in determinate falsa , quis neget . disjiu tivam alicram esse determinate vcrana 3 Consequentia autem sic probatur ἔ quatenus propositio illa disjunctiva non est dpterminate vera , nisi quatenus ac dcterminate verum e i , e duobus enuntiatis unum quidem fore , alterum autem non fore. Ergo propositio simplex enuntians s re id , quod revera erit , est determinate . vera e ac proinde etiam filia erit altera , quae enuntiat non scire, M., quod revera non erit rat istae duae propositiones simplices Petrus amabit ἔ Petrus non amabit continentur in illa disjinictiva Petrus amabit, vel non amabit r& aliunde sunt de futuro contingcnti r ergo M.
Multa alia sunt argumenta , quibus impeti solet opposita , quae maxime in Thomistarum , sententia: at seu quia Theologica sunt, scii rursus quia non difficile solvuntur , omitti debuisse existi ino ; id
enim quis nesciae in rebus omnibus probandis ac maxime in Philos phicis cavendum este ut sciliceantur potius, quam congerantur levia , si quae osseruntur , ratiocinia : haec enim tantum abest ut ad conviciationem prosint , ut potius, ab illa mentam removeant. De caetero ad ea plurimum confiiman la , quae in gratiam nostrae assertionis adduximus , valde proderunt obicistionuiti sequentium silutiones , in quibus ordinandis id maxime curabitur , ut ostendamus quam aequivoce praesens difficultas tradictur in Scholis et proptereaque patrat con-rrovcrsiis nunquam dirimendis, itonoe de alio quaestionis statu cautius tranquilliusque proposito converriatur. Objicies Primo. Illa propossitio nondum in detcrminate vera , c jus veritas adhuc pendet a determinatione liboea voluntatis nondum posita : atqui ex duabus propositionibus contradidioriis de futuro
contingenti alterutrius veritas pendet a determination libera voluntatis nomhim posita t ergo neutra est dcterminate urea. Major videtur clara ex ipsis terminis , quia efludius non potest praecedere suam causim : s igitur veritas determinata alicujus propositionis sortitur pro sua causa dcterminationem libcram voluntatis , recte statuitur nullam in propositione illa cile dricrminationem veritatis , nisi praecesserit libera voluntatis determinatio. Milior autem probatur assumendo ex praernisfs propositionibus contradictoriis alterutram , ac videlicet in tam Petrus amabit : sic itaque arsum tor. Veritas hujus propositi uis Peirus amabit , initia in ; si in posterum non est vera haec es-tera de praesenti Petrus amar : sed veritas istitis penisci a deterissi natione libera voluntatis nondum posita et ergo dec. Major rursus pa-
240쪽
De proprietatibus entis in communi. 2IT
ret ex terminis , quia nisi in posterum Petrus amet , falso praedicitur Petrum esse amaturum. Neque minor , ut puto, inevidens est: cum enim amor Petri sit adiici ejusdem libera , pendet proinde a Praevia determinatione libera : haec autem determinatio nondum cst
Posita , Petrus enim ille , de quo fit ista propositio , Petrus ama-bιι , supponi ad arbitriuin potest nondum natus et ergo &c. Adde quod nihil est deinceps contingenter fiiturum , quod Deus
non praedeterminaverit ita fiiturum et orgo etsi veritas illius proposi- nihil haetionis Petrus amabit , non penderet a determinatione Petri ponensia: fututum, at saltem penderet a clererminatione Divinae voluntatis jam posita : nisi quod 'uo pacto si propositio illa obtinet veritatem aliquam determinatam , ' i' illam utique non obtinet, nisi dependenter a decreto Divino. An ς ς 'te lens certum est ; nam alias invito , aut etiam Iaziciente, Deo multa contingerent: consequciatia autem sic probatur. Aut enim praevia illa Divinae voluntatis determinatio influit aliquid in veritatem determinatam propositionis , de qua agitur , aut nihil influit : si nimum : ergo veritas illius determinata pendet a decreto Divino ; si secundum et ergo Petrus amaret , etsi Dcus illum amaturum non is
crevissct r quod nisi impie potest asseri. Igitur. dec.
Resp. Et concessa majori distinguo minorem. Veritas alterutrius pen- XI. det &c. scilicet veritas concreta de exercita , concedo minorem ; vs Distin
ritas abstraeta & exercenda, nego minorem: qua distin mone ad ejus gu, Mydem objoctionis varias propositiones utendum cst : & ratio propter quam utaris , haec est. Dupliciter enim potest attendi veritas alicujus Ebriete. propositionis de futuro contingenti, aut secundum id totum , quod tam &praecedit immediate exercitium ejus actionis , quae proponitur v. g. abstra amor Peiri ; de sie sequitur nunquam verum fore , ut Pctrus amet, quin se ipsum ait amorem ante determinaverit : aut secundum id , quod talc cxercitium mediate & multo ante praeciniit , ctiamque ab aeterno , scilicet necessitas aut ponendae , aut non ponendae determina tionis ad amorem t sic sequitur esse etiam ab aeterno verum, quod Petrus vel amabit , ut supponitur , vel non amabit. Et haec veritas vocari potest abstraeia & exerccnda, ad discrimen alterius, quam vo cavi concretam & exercitam. Uno verbo Petrus non amabit, nisi post quam amare decreverit , & sic veritas prout exercita amoris pendeta decreto Petri r at eum Petrus non possit aliter se gerere , quin vel decernat , vel non dccernat amare , hinc anticipate verum est, quod
vel amabit , vel non amabit. Si igitur , ut supponimiis , amabit iram determinate vera est in abstra sto nunc haec propositio Pe rus amabit , quam vera erit aliquando haec in concreto. Petrus amar i