장음표시 사용
261쪽
IT Hine se quitur abhil repu-raia posse pro imis
α38 metaphsica HO. III. Art. I. ASSERTIO SECUNDA .
Possibilitas rerum est independens a molunrate Diving rc haec assertio est contra Cartesianos , quibus libuit essentias rerum sis dependere a leo, ut nihil sit posse sibile , nisi quidquid voluit Deus esse possibile : ae proinde nihil tam impossibile excogitarι poste a nobis, quod, si meus voluerit , non evadat pusibile: sicque evadet postibile ut totum non sit majus sua parte ;ut triangulum non constet ex tribus angulis I ut numerus binarius per se ipsum multiplicatus non producat quaternarιum I circ.
P Ros arva Primo. Si possibilitas rerum depetiueret a voIu tate Divina , nihil ex iis omnibus , quae a nobis maximὸ lin- possibilia iudicantur , impossibile esset Deo : sed saltan est nihil ex iis omnibus impossibila esse Deo : ergo Sc. Sequela maioris manifesta est e quia sic Deus perinde esset arbiter possibilitatis, de qua agitur , ac suae ipsius voluntatis r quare sicut nihil est, quod Deiis non myt velle , ita nihil est , quod non posset efficere. Minor autem scprobatur assime o in exemplum hoc quod contendo esse mari ire impossibile , nimirum ut aliquid simul sit oe non sit , & sic argumentor. Si istud possibile esset Dco , id utique esset possibile propterea quod Deus id posset velle e sed neque Deus id posset velle ; nec posset voluntas Divina reddere illud possibile r ergo &e. Major conceditur ab Adversariis ι minor auton sic probatur quoad utramque partem. Et primo quidem Deus id non posset velle , quia id velle , quid esset nisi velle existentiam , & nolle simul existentiam ejusdem rei rmus autem non potest simul velle & nolle aliquid , vel maximi quia eum nihil tam opponatur volitioni , quam nolitio , Ae alias volitioni Divinae nihil , ut aiunt , resistere possit , consequens est ut nolitici per volitionem destruatur ; si aliunde tamen destrui potest. Nam eum nolitici Divina non sit quid miniis Divinum, quam viai-tio , non video eur ista potius illam, quam illa istam aboleat. N
que secunia id esset possibile , etiamsi Deus id posset velle ; quia Diuitiaco by Gorale
262쪽
De essentia, exis. circ. entis in communi. 23s
inestus Divinae voluntatis non potest esse talis , ut ei obediatur 6- naul & non obediatur : at ex parte ejus, quod es et simul & non esisci , comperiretur Obedientia illa praestua voluntati Divinae di simul non obedientia : nam ut voluntati, quae statuit rem existere, obeditur per ipsam ejusdem rei existentiain, ita per ejusilem non-existentiain resistitur et ar res illa, ut existeret ex hypothosi , ita quoaue non existeret : 8e sic voluntati Divinae obediret simul Se non obediret. Ergo impossibilis esset existentia simul & non existentia alicujus rei, etiali possbilis esset voluntas , qua Deus utriusque simultatem dece
Probatur Secunῶ. Si quaecunque iam sunt impossibilia, potuerunt fieri mpossibilia per decretum Divinum, sequitur potuisse similiter per decretum 6ς rsus Divinum impossibilia fieri, quaecunque jam sunt possbilia: atqui hoc falsum est, ac turpiter erroneum : ergo &c.Sequela majoris conceditur, dc nihil' .si
aliunde negari non potest; nain quae est ratio cur potius possibilitas , set possi. quis impossibilitas rerum a decretis Divinis pendeat p vel praesertim bile. quia possibilitas unius rei est ipsa impossibilitas rei contradietoriae. Minor autem sic probatur supponendo possibilem misse speciem v. g. perseditorein Angelicae de de illa contendo quod per decretum ullum Divinum evadere non potuerit impossibilis et sic itaque argumentor. Non potuit Deus per ullum decretum spoliare se potentia producendi rem producibilem : ergo species illa ex hypothesi possbilis non potuit per ullum decretum impossibilis evadere , & sic de emis teris. Consequentia rectὸ deducitur et antecedens vero sie probatur et tum quia omnipotentia attributum est non minus estentiale Deo . quam omni scientia , independentia, aeternitas , &c. quaproptzr ut non
potuit Deus per ullum decretum spoliare se sua omnisicientia , inde- Pendentia , aeternitate , dcc. ita nec omnipotentia. Tum rursus quia si potuit Deus spoliare se potentia producendi rem unam producibilem , potuit proinde etiam spoliare se potentia producendi res omisnes possibiles ; neque enim est potior ratio pro una, quam pro alia. Atque ita potuisset Deus per suum decretum impotentissimus evaderer sicque jam non posset producere , vel unam sermicam , vel unain atomum. Et certὸ mirum est Cartesianos non cite memores ratiocinii, quo Cartesius utitur Princip. Phil. prete a. art. 2o. ad probandum nullas atomos posse dari. Guin etiamsi singamuι , inquit, Deumsscere voluisse , ut aliqua matriria particati in alias minores divissinon possit ; non tamen ilia proprie indivisibilis erip dicenda. υιπι enιm ejecerit eam a nulliι creaturis dividi posse , πιεν ανιὸ sibi 'si
263쪽
et o Metaphysicae disput. III. Art. I.
su propriam suam potentiam imminuat. Si igitur non potuit Deus privare se potentia dividendi rem divisibilem , nec potuit' privare se potentia producendi rem possibilem. Ergo , &c. x I. Pr batur Tertio. Iuxta sententiain hane, quae statuit possibilita-τδ' ςm tem & similiter impossibilitat in rerum pendere 1 voluntate Divina, j. nihil est, de quo dubitari non possit: sed multa sint, de qui Bus non po-ia dubiia test dubitari; ergo &c. Minor constat : nam praeter prima principia & g
te voeari. neralissima plurimarum scientiarum artiumque axiomata, de quibus siquis dubitaret, pro homine male sani judicii reputaretur, non desunt v ria dogmata , quae ipsi Cartesiani tuentur pro demonstratis & proinde certis , nec in dubitationem ullam revocandis; nec opus est illa commemorare. Nunc autem major sic probabitur. Iuxta hanc sententia nquae statuit, &c. nihil est, quod non posset se habere omnino aliter, quam a nobis cogitatur r atqui hoc ipso nihil est , de quo dubitari non possit , ergo, M. Minor rursus constat : nam si potest fieri, ut totum non sit majus sua parte , 5c sic de aliis; nulla est ratio, quae 'me convincat totum esse majus sua parte ς sicut nulla est ratio, qua me convincat sere ut crastina die mi splendeat, quandoquidem fieri potest ut non splendeat ob Erlὰ futuram nubium interjeotionem. Ma orquoque si bene attenditur, non minus constat; quia a nobis v. g. c Sitatur totum esse majus sua parte , potest autem non esse majus sua parte: quis enim scit an vohiecit Deus totum non esse majus sua parter
Potuit quippe Deus id velle, si autem id voluisset: id juxta Adverserios fuisset possibile.Ego quia non constat Deum id non voluisse: neque
etiam constat totum esse majus sua parte : quin potius eadem ratio, quae permittit ignorare ac dubitare, utrum 8 duobus decreverit Deus totum
esse majus, vel non esse majus sua parte ; eadem , inquam , permittit, imo compellit dubitare sit-ne totum majus sua parte necne ; atque ita de aliis. Quia vero adeo perabsurda est haee sententia, qua asseritur possibilita-XI I. tem & similiter impossibilitarein rerum pendere a decretis Divinis, ut ii vix credi possit viros anae mentis eam sisari, non seperfluum esse duxi, tui .u si pauca hic transcriberem ex recente Metaphysica Cartesiana Syl .ani R thoritis gis, qui suam ac suorum de proposita quaestione mentem aperit his verbis cujusdam ex Gallico in Latinum versis lib, I. pari. 2.cap.Iq, n. 3. Superest itaque C xxςDr nullam esse impossibititatem ante decretum Dei I eapropter cum dies sm- possibile esse ui idem sis simul ct non fiet ut baculus non habeat duo existrema ἔ ct ut istum non sit maj flua parte: sensus ealium propositionum iras se est, voluisse Deum ut res omnis tamHu χροι quandiu essere t
264쪽
De essentia, existentia σc. entis in communi. a
ara baeulus haberet diso extrema : or ut totum esset maiηι sua parte. Ex quibus verbis reste insertur potuisse aliquidussu simul & non cite: & si militer potuisse baculum non habere duo extrema , ac tandem potui Dse totum non esse majus sua Parte r quatenus potuit Dciis haec & similia decernere in contrarium. At valde mirum in potuisse scriptorem adeo parum sibi constare, utpauculis lineis interposuis sic subjunxerit. δε orandum quoque est res impumiles non tam se entia realia, quam chima ar, quas Deus Bro cere non potast quamvir si omnipotens ; quin νι iam est omnipotens, propter impotentiam producendi illas, St. Unde in oppositum conicquitur rerum impossibilitatem csse ab omni decreto Divino independentem. Quid igitur di vcndre iste Auclior, nisi dogmata secum pugnantia Z Quamquam alias cohaerentia eum instabilibus sententiis sui Magistri, qRi nunc confidentcr affirmat nihil esse impossibile
Deo, vel etiam in iis, quae manifestam involvunt repugnantiam: nunc auinclaeser negat plurima posse a Deo egisl, quae repugnare nullatenus videantur , uti cum negat posse Deum creare atomum materialem . inducere
vacuum; mundiim alterum fabricare: Sc. At jam siperest ut videamus quid Cartcsiani scitu dignum obiicianta. obiicies P νμo. Impossibilitas, quapraeced zrct decretum Dirinae vo- xurluntatis,inlini cret Divinam Omnipotentiam ἰ& rurSus possibilitas,quae ει oppotii.
militer episci Divinae viailiatatis decretun antccini crin, Divinam minue- tur immi. ret libertatem. Ergo ut nulla cst rerum impossiuilitas,sic nec ulla est possia nutio Di talitas i adcpendetis a voluntatem vina. Probatur antecedcias quoad utram 'ae rum te pariem. Et Primo quidem impollibilitas, quae pracederet decrotum Divinae voluntiatis, minuerct Diuiuam omnii dentiam, quia iit evid ς heltatio est, quamvis ad Divinam omniP tentiana pertincar Posse omnia, id hine ais
sutem possibile non esset .mo , quod indepen lenrer ab ipso supponcretiir impossibile r imo quia Hiiiisnodi mapossibilia quae volunt rem Dei praecederent, sunt infiniva. aut quasi infinita: non tantum ut cunque , sed quasi in infinicum pexentia Divina minueretur. Ac secun uis possibilitas, quae decretae invina praecederet, Divinam minueret libertatem; quia cum mutim sit , ut res Omnes in omni statu ab illa rendeant , saltem ab illa non penderont in statu possbilitatis. EGM, Sec. Neque alias partiri indecorum est libertati Divinae, ut ab ipse non X I ripendeat dispositio naturarum , quae singulis rebus conveniunt , qualiter Addi M titique non pendet , si supponitur res possibiles aus, impossibilos esse an- v Maecedenter aci doctria Divii ae voluntatis. Cum nihilCininus ex senteima pende e Patrum , illa tantianr cuilibet rci conmniat natura, quam Deus vo- a volu
ducrit con uire ; inter quos videatur D. Aug. lib. 2I. de civitate Dei cap. Me Del
265쪽
vina tum Poleatia, tum liis herum
et a Metaphsicae disp. III. Art. I.
8. Omnia qxippe portenta, inquit, conιra naturam dicimus esse, sid non sunι: Quomodo es enim contra naturam , quod Dei sit voluntate ; cum voluntas tanto Μιιque conditoras condata reι cvusque natura sΠ Αe deinde. Sient ergo non fuit impossibile Deo quar volvit instituereola ei non est impossibile, in quidquid voluerit , quas instituit , mutare nat Arar. Quibus verbis nihil validius objici potest contra praemissam assertionem: Ergo &C. Resp. Et nego antecedens quoad utramque partem. Et ad proba.tionem quidem prioris dico ad Divinam non pertinere omnipotentiam. ut posse, nisi ea, quae non repugnant sive quae nullam involvunt coi tradictionem; atque ita Divina omnipotentia nullatenus imminuitur eo quod Deus non possit impossibilia ; cum haec ad illam non pertineant: idque ad eum modum, quo nemo dixerit Reges esse minus potentes eo quod non habeant facultatem volandi. quia haec potestas non ad Reges; sed ad volucres attinet. Tum vero ad probationem posterioris solvet dam contendo id, quo 1 asseritur de possibilitate rerum praecedente d Creta Divina , non obstare quominus res possibiles 1altem in hoc a Deo Pendeant, quod absque Divino auxilio statum purae possibilitatis in starum purae actualitatis commutare non possitiat. Et rursus sicut Deus nullo decreto suae libertatis officere potest, ut quae praeterita sunt , non sint praeterita , nec tamen status ille praeteritionis quicquam obstat Divinae libertati, ita nec eidem obstabit status possibilitatis. quamvis decernere Deus non possit , ut non possibilia sint , quaecumque possibilia sunt; & idem cogita de statu impossibilitatis. Act authoritatem vero D. Aug. quod attinet , Respondeo satis constare ex toto contextu citati capitis D. Aug. nihil aliud per na- curam cujussi bet rei , nisi statum naturalem. sive, ut clarius loquar, statum saluum intelligerer atque ita in D. Augustino Deus non aliter potest mutare naturas rerum , nisi quatenus commutare &transferre illas potest ex statu solito in insolitum : sicque Solis cursum potest sistere ; & aquas profluentes retromovere et & ardorein ignis extinguore ἔ & cadaveri animam restituere ; Rc. At nihilominus mutare non potest citentias rerum ; neque enitri efficere potest ut aqua sit ignis; ut mors sit vita ς ut motus sit quies ; Zec. Quapropter hinc patet D. Aligustinum per naturam non intellexisse essentiam , qualiter intelligere debuisset, ut hinc probarent aliquid Αὐversarii contra essentialem rerum possbilitatem aut impossibilitatem, de qua agitur , a decretis Divinis independentem. Obijcies Secundo. Non est determinabile quid sit possibili tu illa , qtiae suponeretur antecedere voluntatem Dirium et ergo nullx
266쪽
De essentia, existentia, c c. entis in communi. 243
hujusmodi admittenda est. Probatur antccedens. Vci enim possibilitas illa esset merum nihilum , vel esset aliquid oppositum nihilo , sive , ut aiunt, aliqua saltem nonrepugnantia praedicatorum pertinentium ad naturam rei , quae dicitur possibilis : sed lacu trum asseri potest : ergo &c. Major fatis patet et minor autem probatur quoad utramque partem. Et primὸ quidem possibilitas illa non est incrum nihilum; quia ineri nihili proprietas nulla est : at talis possibilitatis proprietas aliqua est, & ista saltem , qtiod antecedat Divinam voluimratcm , sitque ab illa independens. Secundὸ neque partici consistit possibilitas in tali nonrepugnantia attributorum rei quae simponitur possibilis; quia implicat omnino dari non repusnantiam absque suta jecto talis non repugnantiae r at hujusmodi, si celum nullum esse potest, siqui lana reale cuci; nullum, inquam , esse potest sive aiat cedenter ad voluntatem Divinam, sive independenter ab illa. Tum vero quini de possibilitate diebun est, applica tu ipse impossibilitati: ergo &c. Resp. & nego antecescias , . pro cujus probatione sislvenda dico posisbilitatem, de qua agitur non inc qui scin merum nihiIum: quamquam errat Obijcicias in hoc quoil putat nulla esse meri nihili attri buta , imo tot illius sunt attributa , quoe cntis, sed contradi et ria; ut ens in verum ἔ nihilum non est vorum ; &c. Sed esse silpta- die alii illam non repugnantiam attributorum , quae adscribuntur rei possibili. At si talis non repugnantiae si ilicebun ali quo l assignanduin est , quale aliud ass3namium erit, quam ipsa attri-huta, quae non repugnant, aut quae sal cm nullam inter se haberer pugnantiam intelliguntur Id ipsum autem in quini contenditur , nullum esse nimirum inconveniens in hoc quod indepc cnter a d
cretis Divinis verificetur aliqua attributa , ut animal v. g. & ratio nate , non repugnare inter se ab aeterno : nam revzra non repugnaverunt , ut constat in post facto; quia jam consociantur : si autem ab aeterno repugnassent , nunquam consociata tassent, ut probatum fuit.
Neque iatri A tali non repugnantiae, aut ejus lem subjecto tribuimus ullam reaIitatem ab aeterno, nisi pure objectivam; ac proinde non est quod Adversarii conquerantur, quasi entitati alicui reali tribuamu existentiam ab aeterno , quin & a Divinis decretis indepcndentem. Igitur hoc argumento nihil solita probatur contra possibilitatem , adeoque nec conira impossibilitatem, de qua controvertitur. Et nihilominus hoc serὸ unicum est argumentum, in quo Cartesiani sente tiam suam stabiliunt , ut videre est apud Silvanum Regis loeo
267쪽
impossibilis. XX. Addunt aullam rem ponse eetib
est tuor. sus imis possit, iis
et Metaph vae disp. III. Art. I.
Obiicies Tertib. Fieri non potest, ut Deo nolente impbssibilitatem alicujus rei , ea res sit impossibilis r ergo nulla est impossibilitas indopendenter a voluntate Divina. Consequentia patet, quia ii res aliqua esset impostibilis, nec Delis impossibilitatem illius decrevissct; pollet contingere casus, in quo res aliqua impossibilis esset, quamvis Deus in contrarium vesici cam csse possibilem. Antecoclens vero probatur: tum quia ex parte Ni impossibilis nihil excogitabila est, quod resisterepossit Dro nolenti ipsam esse unpossibilem : tum etiam quia sicut non potest fieri, ut Deo nolente existentiam alicujus rei, ea res sit existcias; ita nec fieri potest, ut res aliqua sit impossibilis Deo nolente: quatenus tam potens est ad tribuendam , quam ad denegandam rei cui tribuere. aut denegare voluerit existentiam. Praeterquamquod nulla ost res , de qua quis asserere possit eam impossibilem esse ; ad id . enim asserendum . nunquid esset comprehendenda Divina omnipotentia : quatenus si non comprchendis, non nosti quaecunque . potest Deus efficere : id autem quod tu negas Deum posse eiscere , est sorte inter illa , quae eiscere Deus potest. Atque ita euin Divina Omnipotentia a nemine comprehendatur, hinc sequitur nec quicquam in particulari proferri posse , quod pro impossibili reputctur ; nec proinde etiam Iscri universaliter posse , quod dentur aliqua Deo impossibilia. Ergo neque impossibilia , lino aeuue possibilia ulla sunt, nisi quae Deus talia esse νoluerit : quod evidenter pugnat contra superiorem assertionem Resp. Objeetionem procedere de sit biecto . non supponente , seu potius non supponendo : quatenus sipponitur Ubilcm esse easum,
in quo Deus nolit impossibilitatem , rei alicujus impossibilis, quasi vero velit ut possibile sit id, quod ex livpothesi est impossibille :cuin enim voluntas Divina non feratur in incognitum , nec quicquam aliunde rateat intelleimini Divinum a quo dirigitur , non,potest proinde appetere possibilitatem , ac mulio Nunus cxistentiam rei coanitae impossibilis; uti neque in nobis unquam accidit, ut quod impostibile novimus, id appetamus. Tum vero fucor nihil resistere posse Deo per resistςntiam physicam & positivam ; sed simul contendo nullum csse inconveniens in hoe quod ei resisti possit per resistentiam metaphysicam S negativam ; sicque motus resisteret Deo, si xcllet Deus, ut ossa quies ς &c. quia si motus esset quies , estet igitur motus & non motus r quod omnino contradicto ritum est : quamquam, ut dixi, non Sotcst contingere casus , in quo Deus velit contradictoria; & sc Deo nunquam resistitur, vel etiam notaphysice N. nςgative.
268쪽
De essentia, misentia, et r. entis in commv. 24s
ac tuin denique dico ad asserendum non posse Deum impossibilia immine necessariam cssc comprehcnsionem Divinae omni sentiae; sed satis esse si comprehcnditur , ut revera comprhenditur de convincitur inultis argumentis non posse Deum mutare rerum essentias ; nec multo minus rem ullam componere ex essentiis contadidioriis r hinc
enim sussicienter probatur ad Divinam Omnipotentiam minime pertinere, ut quae impossibilia sunt, ea possibilia fiant : aut e contra. Nunc autem ex dictis toto hoc articulo clare infertur possibilitates N impossib,litates rerum Se aeternas , ac proinde etiam este aeternas essentias rerum oti tum sive possibilium , sive impossibili uin ; quat nus ab aeterno aut conatangi potuerunt propter non repugnantiam ἰ aut conjungi non: potuerunt propter repugnantiam attributa , quae ad ususmodi egentias pertinere intelligitur. Sic ad Alentiam chimaerae spectant retributa , quae ab aeterno conjungi inter se non potuerunt rae e contra ad cssentiam hominis spectant attributa , quae ab aeterno jungi potuerunt. Atque hinc sequitur hanc proposicionem lomo essanimal raιιonale esse veram ab aeterno r quia ab aeterno verum fuit posse conjungi animal & rationale ad constituendam naturam hominis et & econtra hanc propositionem Dpia es animal rationale filisi se ab aeterno sellam : quia sesium fuit ab aeterno posse conjungi animal & rationale ad constituendam naturam lapidis. Unde ii relligis qualiter propositiones attinentes ad taentias rerum v rae , aut fallis sint ab aeterno et praeter ea quae superius dioti simi deii Kominutabilitate Propsitionis verae in sellam , aut selsae in veram runde similiter consequitur propositionem , quae nunc vera in proco tempore re modo quo vera est, fuisse ab aeterno veram a aut ex adverso falsam pro co tempore ac modo , quo falsa est. Nee s -rte opus cst ut annotetur possibilitatem rerum etsi explicati s lzat negative per non repugnantiam attributorum ad naturam rei PossibiIis attinentium , consistere tamen potius , ut conjicitur , in aliquo positivo, quod explicare potes per consociabilitatem eorumdem a
tributorum. Et haec hactenus dieta sint de essentia entis in communi.
Qualiter essentiae R propo sitionea
269쪽
OTANDUM Prim. rem omnem , ut supra didit inest , in statu abstracto possibilitatis talem esse , ut ei nihil deficiat ex omnibus attributis, quae ad illius naturam, sive essentiam spectant: alioqui non obtineret rationcin entis veri r neque enim potest ens esse verum, nisi habeat totum id , quod habere debet, ad hoc ut sit id , quod est ; idque consermiter ad normam immutabiloen sui exemplaris. At id totum non habet nisi per coadunationcm attributorum omnium statui suo essentiali convenientium. Nihilominus rei cuivis in hujusmodi statu essentiali abstracto consideratae concipimus adjici posse novam persectionem , scilicet perfectioncin existentiae, sive aetiisitatis, per quam ex statu abstracto, aut aliter metaphysico , in statum com Cretum , sive aliter physicum transeati: haec autem transitio nihil aliud est quam positio talis rei extra causas sui productivas ; quateruis donec existae , censetur contineri intra suas Caucas , , ut intra potentiam agentis naturalis, a quo suo tempore producetur. Eapropter solet exi silentia in hune modum definiri --πι essendi actus , par quem rerponitur extra suas eausas ; quam definitioncin sic intelliges e licet enim existentia non habeat locum inter persectiones essentiales rei , nihilominus illis novum splendorem , & qui videbatur deesse, adjungit r unde vocari debuit tritimus essenda actua et caeterae autem particulae modum .exprimunt , quo ultimus ille actus acquiritur ἔscilicet in quantum res , quae priusquam existeret, conti batur tantum intra suas causas ; aut, quod idem est, intra potentiam & activitatem naturalem suarum causarum , quas supponitur praemistere aut certe esse pratenituras , tum extra ilias. constituitur , ut deinceps magis explicabo. Notandum Secunia quod quando dicitur rem aliquam transite
270쪽
De essentia, exip. c c. entis in communi. 247
de statu possibili in actitatem , sive quod idem est de essentiali in existentialem , id non sic intelligi debet, quasi res illa transeat de uno
statu reali in alium ; nam nulla realitas esse potest absque existentia :atque ita res , quae de aliquo statu reali transiret in statum existentiae, non existeret de novo, ut supponitur , sed novae suae existemtiae praeextitisset , quod repugnat in terminis. Unde consequenter intelligis transitum illum cujusvis rei de statu possibili in ad tualern non esse reputandum pro transitu resi , qualis omni mobili aut locum aliquem realem , aut persectio in aliquam realem transmutanti tribuitur, sed esse tantummodo logicum aut metaphysicum propter scilicet terminum , a quo intelligitur transitus fieti ; nam terminus ille sive status purae possbilitatis , aut etiam iuturitionis nihil praeter notionem objectivam , nempe logicam aut metaphysicam , Obtinet. Et hinc rursus fatis constaret quam turpiter errent plerique ΑΠΩtotelici, qui notiones pure llogicas aut metaphysicas confundentes cum realitatibus physicis, essentiam fingunt ad instar entis realis , existentiam vero ad instar alterius priori advenientis: sicque in re existente praesumunt distingui realiter essentiam ab existentia. Satis. inquam, constaret quam turpis sit error ille et nihilominus aut quia nimis invaluit, aut quia multis aliis deinc s reprehendendis occasio fuit: eapropter non superfluum erit ,paulo fusius ostendere quain liter nulla distinctio realis inter essentiam & existentiam admittenda sit; nec quantumvis diminuta. Sicque uno v bis distinebotium omnem realem sive majorem , sive minorem , sive modalem . sive formalem ex natura rei, &c. excludimus t alioquin nunquam haec decisio a solveretur, si enucleandae Brent singulae sententiae . in quas Thomistae& Scotistae , & Reales , & Nominales & alii festitores abierunt ad supradiet e clistinctionis augendam , aut Guuendam , aut tempe