장음표시 사용
241쪽
Et augeatur ex ' parte causae indeter minatae.
zi8 Metaphsicae disput. II. Art. II.
aut si non foret aliquando vera haec Petrus amat ἔ jam esset determinate falsa ista Petrus amabit. Ad instantiae etiam additae solutionem valet haec eadem distinctio. Neque enim nefandum est veritatem exercitam hujus v. g. propositi ius Petrus amabis pendere 1 praedeterminatione Divina; scis contendo dari veritatem abstrarum ejusdein propositionis etiam ante Omnem praedeterminationem Divinam. Supponamus enim & assiimamus inm intelligibile , in quo Deus nondum quicquam decreverit circa amo rem Petri r pro illo itaque instanti perinde ostenditur alteram d. fuabus propositionibus Petrus amabit , Petrus non amabit . esse dete minate veram e quoniam nullo decreto Divino impediri potest , quominus deinceps Petrus aut amet, aut non amet et si igitur ex hyp thesi Petrus est amaturus: haec propositio Petrus amabia tam vera in ante decretum Divinum quam post b, tam , inquam, ivera in abstracto. At, quod omnino notandum est, veritas haec abstracta est vere illa, de qua Praescias controversia intelligenda est , dc quam supra diximus omnino,& unice suboriri ex vi contradictionis, quae inter propositiones , de quibus sermo est, rUrritur. Objicies Seeundo. Si e duabus propositionibus de futuro contingenti alterutra esset detreminate vera etiam antecedenter ad decretum Divinum , Deus antecedenter ad suum decretum vel cognosteret veritatem illius determinatam, vel non : atqui ncturum rationabiliter responderi potest r ergo ctiam neutra ex illis est determinate vera. SNucla maioris negari non potest; minor autem sic probatur. Ea primo quidem Deus antecedenter ad suum dccretum non novit vexitatem determinatam illius propositionis v. g. Petrus amabit : quia si illam nosIet, non possiet deinceps. impedire amorem Petri : neque enim potost fieri etiam Divinitus, ut non aliquando eveniat quidquid determinate eventurum est. Secundo otiam neque negari potest quod Deus non noverit veritatem determinatam, si quae vi, praedictae propositionis i quia hare: inscitia Deum maxime deseceret. Igitur Sc. Adde quod e duabus illis propositionibus Petrus amabit ; Petrus non amabιι noscit ipse Petrus utra sit deteriminate vera : & ideones it aut quia nondum decrevit, sive amare , sive non amare; aut quia etsi alterutrum doercuerit, novit tamen eventurum forsitan est. ut muret decretum r Unde apparci Petrum , donec v. g. amaverit , este causiain indetermitiatam sui amoris c & proindc argumcntari Iicet in hunc modum. Et Astus petulens a causa adhuc indeterminata non est determinate futurus : Sed amor ille pendet a causa adhuc in i tominata r ergo Zcc. Ed idein dic de non amore I ergo &c. Imo
242쪽
De proprietatibus entis in communi. et Is
quia pro instanti intelligibili antecedente decreta omnia Divina Deus
nondum est determinatus ad concursum sive amoris, sive non amoris
Petri; hinc similiter sequitur tum pro illo ipso instanti Deum adhue
nescire determinate an Mirus fit amaturus , necne; tum nullam esse determinatam futuritionem sive amoris, sive non amoris I cum uter que pondeat a concursu ,ι quem Deus nondum decrevit aut praebere, aut denegare. EUO &c. .
Resp. vel primo ad praesentis difficultatis solutionem nihil interesse quod sciat Deus aut nesciat utra e duabus propositionibus, de quibus agitur, sit determinate vera; quia difficultas non est de notitia hujus veritatis , sed de veritate ipsa I cujus determinatio non pendet , ut probatum filii, ex causis ullis extrinsecis; sed ex sola vi intrinscca oppositionis, quae est inter propositiones contradictorias. Volsecundo respondebitur tum si supposueris Deum cognoscere siturum amorem Petri, nullum inconveniens aec in hoc quod impedire illuin non posse; ut enim nulla cst inconvenientia in hoc quod impecti re non possit praeteritionem rei,quae praeteriit;ita nec nulla est in hoc quod impedire non possi futuritionem rei,quae futura supponitur. Tum si e contra negaveris Deum cognoscere futuritionem praeusti amoris, nulla rursus est inconvenientia in hoc quod Deus non cognostat id,quod non est cognoscibile eat secundum Adversarios determinatio praedictae futuritionis , cum antecedenter ad decreta Dei nulla sit, non est proinde Cognoscibilis. De caetero non est hujus loci explicare fissius qualiter fiaturitio rerum , ac maxime contingentium, pendeat, aut non pendeat a decretis Divinis. Ad instantiae additae solutionem tantum opus est , ut ex mox dictis advertas Adversarium hoc tantummodo probare , nimirum quod neutra e duabus propositionibus , de quibus agitur , sit determinate vera quoad nos ; sed non quod non sit determinate vera quoad se, ut esset probandum. Aliunde autem ad determinatam futuritionem amoris , aut non amoris nihil prodest, aut obest sive cognitio, sive ignorantia talis si ituritionis': idque omnino ad eum modum, quo sive non noveris , sive noveris Petrum nunc amare , id nihil confert ad dae inatam veritatem , aut falsitatem hujus propositionis de praesenti Petrus amat. Dein de etiam nihil recte arguitur contra determinatam futuritionem amoris praedicti, aut non amoris ex eo quM antecedenter ad omnia decreta tum Petrus sit indeterminatus ad amorem, tum ipse Dciis ad concursum amoris ; nihil, inquam, recte arguitur ἔ quia id non impediequominus determinate alterum e duobus eventurum sit, aut quod pone. rur utriusque determinatio ad amorem, aut quod non ponetur: id autem
sufficit ad veritatem determinatam in abstracto alterutrius propositionis
xv. Sed e g. nitio Diovina ni hil affer ad rem de qua agitur.
243쪽
quam test esse falsea I. Bonitas ad veri tatem e62qui tur , Sula boni tas duis plex est.
aeto radetaphimicae disp. II. Art. I V.
praediet e. Et haec ut puto abunde sufficiunt ad decisionum philosophicam praesentis controversiae , theolOSicam autem immiscere noluimus. Tum denique ex hactenus Jietis circa veritalcm & falsitatem propositionum , quam vocare solemus logicam ; satis quoque intelligitur propositionem , quae semel vera est, nunquam posse evadere filiam; nam Propositio non censetur cadem, nimirum eadem Erinaliter, nisi adsignificet eandem prorsus temporis circumstantiam , aut cujusvis alterius m di,qui supponatur ad propositionem attinuisse. At propositio quaei semper easdem circumstantias adsigni sicat, semper est vera, si semel fuit , era, aut fis es falsa sitit, erit etiam semper falsa. Et ratio cuidens M.quia qiudquid est,quandiu est, necesse est esse : & aliunde ex eo quod res est, aut non in, propositio est vera aut false,ut toties dictum fuit. Igitur. cima res,quae per candem propositionem enuntiatur, sit semper eadem, erit proinde semper eadem aut veritas,aut falsitas illius ejusdem propositionis. Et sic propositio, quae stinet vera filii de praesenti,erit semper vera relative ad illud rempus , pro quo erat vera : propterca non potest nunc argui falsitatis propositio qua Christus fideles suos olim ad commiserationem movebat, Deus me. Deus meus quare dereliquisti me cui nunc vita beatissima & omnis is loris immuni perfruatur;quia nimirum propositio illa ut una Readem sit, non in nunc resercnda ad hoc tempus, quo gloriosus triumphat; scd ad illud, quo lethales dolori serae crucis accrbitates patiebatur. Et sic de aliis.
DE BON ITA TE ET MALITIA' entium transcendentali.
OTANDUM P=imo bonitalcm aliquam esse necessa rio Omnibus entibus tribuendam; idque propter verit tem , quae in illis est : nam statimariue intelleximus esse in illis id totum , quod obtinere debuerunt ad hoc ut sint id quod sunt; quae in ipsorum veritas , ut die iam
est : statim , inquam , intellisimus bonum esse illis, esse id quod sunt rquandoquidem bonum quoddam est cuivis enti obtinere quidquid ad Diuitigoo by GOrale
244쪽
De proprietatibus entis in communi. Iri
peritationem sui status requiritur , ut e contra malum reputatur , si quid deesset. Sic ut in bonum homini esse rationalem , disciplinae capacem, admirativum , risibilem , sociabilem, &c. ita quibuscunque cael ris omnibus entibus bonum cst suis respectivo attributis non privari rhaec igitur integritas, sive plenitudo attributorum , ex quibus sin3ul rum entitas coniurgit, est ipsorum bonitas : ut deinceps sesius probabitur. At cum non tantummodo cuivis enti bonum sit esse id quod est.
sed id 1,pe alteri etiam bonum sit; uti non tantummodo bonum est panitae id quod est , sed. etiam id homini bonum est propter vietum , qui in pane suppeditatur, & sie de aliis ; eapropter selent distinguere Meta- physici duplicem bonitatem , scilicet bonitatem ad se, & bonitatem ad aliud : at haec , ut evidens est , ex illa oritur; cum nihil sit , nisi
quaedam illius communicatio. Notandum Secunda non modo rebus existentibus ς sed etiam poss-bilibus convenire talein bonitatem , quae nunc inquiritur, & quae Propterea transcendentalis vocatur , quod omni enii , scilicet veroenti, conveniat. At supra ostendimus qualiter rebus possibilibus perinde ac existentibus ilia competat veritas. Nihilominus etsi de bonitate in hunc modum abstracta sermo sit , ad eam intelliget damnon parum juvant exempla , quae circa bonitatem rerum physicam afleruntiir ; quia quidquid existendo bonitatem physicam obtinet, habuit antequam existeret metaphysicam: nec proinde eadem caret,quoties in statu quodam metaphysico consideratur praecisum ab e istentia. Idque puto non fore superfluum annotasse ob periculum, quod sic sorte incurreretur confundendi haec, & alia physica rerum lattributa cum metaphysicis. Tandem sicut veritatem entium supra explicuimus per consermit,tem cum suo exemplari, quod est in Divina essentia: ita nec inconia gruum erit eoruiuilem entium bonitatem intelligere veluti derivatam a suprema ac primaria quadam Divinae bonitatis origine : hoc nimirum sensu, quod sicuti in Dco bonum in continere eminenter talem aetatem perfectionem , quae est in creatura ἰ ita consimiliter in creatura bonum est talem ac talem perisionem obtinuisse, quae correspondeat
perstetoni cuidam Divinae, aut potius cuidam veluti portioni eminei tis Divinae cujusdain persectionis. Et haec praenotata sufficient ad faciliorem intelligentiam subsequeptis assertionis.
III. Omnia bonitatis origo est
245쪽
est peris ctum in tuo statu lublata hae plein alludiae
aeta Metapbmliae dist. II. Art. III.
Bonitas entium consistit in ea plenitudine sive abundantia attributorum , ex quibus singulorum natura constituitur
P Ros AruR Trimo. Bonitas entium e sistit in eo , quc domnibus primario & invariabiliter bonum est r scd omnibi sprimario di invariabiliter bonum est habere praxitelam plenitv-dinem, sive abundantiam attributorum et emo &c. Major fatis constat, quia cum bonitas, de qua agitur , sit transcendentalis , lit praenotattim est , non alia proinde est, nisi quae primo dcinvariabiliter competit omnienti: minor autem probatur. Quatenus donec cuilibet enti plenitudo illa accesserit, intelligimus aliquod attributum ei deesse : at carere aliquo attributo ad conditionem sui status o recessario , tantum abest
ut bonum sit, ut sit potius quoddam malum a igitur id quod primo
bonum est cuilibet enti, est obtinere praediistam plenitudinem attributorum. Aliunde etiam talis plenitudo invariabiliter competit omnienti . nam si vel unicum in talibus attributis adimeretur alicui cnti, hoc ipso non esset idem ens . sed aliud ; essentiae enim: , quae utique consurgunt ex omnibus ac singulis attributis cujuslibet entis, invariabiles sunt. Ergo rursus praedicta plenitudo est primum invariabile bonum cujusti het entis : sicque optime explicatur bonitas transcendentalis entium per eam plenitudinem. Probatur Secundo. Persectici adaequata cujustibet rei in sto stitu. est vera ac sola bonitas illius. Ergo bonitas transcendentalis entium recte explicatur per plenitudinem attributorum, ex quibus magula consitituuntur. Consequentia recte deducitur, patetque ex terminis; quatenus persedito adaequata cujussi t rei est ipsa plenitudo attributorum . ejusdem rei r quapropter si perfectio illa adaequata identificatur cum bonitate, bonitas identificabitur cum ista alitibulorum plenitudine, de qua agitur. Antecedens autem probatur ; tum quia persectio adaequata rei cujustibet in suo statu non aliter vocari solet, quam bonitas rsic quippe opera, quae fecit Deus ab initio, dicuntur juxta textum sacraescripturae valde bona , id est persedis in genere suo : & revera m dus ille loquendi apud omnes nationes ita invaluit , ut nihil fi quentius Occurrat , quam quod audiamus vocari bonum quidquid
in genere suo perseetum est , uti cum dicitur aliquid este bene pi tum , bene elaboratum iam temperatum , &c. id est persecte pi Dissiliet Gorale
246쪽
De proprietatibus entis incommunia 22 I
tum , elaboratum , temperatum , &c. Tum etiam quia eum privatio vel minimae perfectionis attinentis ad statum alicujus rei reputetur pro malo illius rei r nihil evidentius est quam quod perfue-tio adaequata illius , sit vera ac sola ejusdem bonitas. Ergo denique, ut asservimus , bonitas entium consistit in ea plenitudine attribui rum , in quibus singula constituuntur. Nunc autem juxta hanc do Strinain generaliter stabilitain perinde intelligitur bonitatem cujuscunque res , & in quocunque genere physico reprelatur , nihil aliud esse , quam plenitudinem attributorum, quae ad determinatum illum generis physici statum attinent i ita bonitas auri est plenitudo attributorum , uti soliditatis , ponderis , -- loris , caetcrorumque attinentium ad id , quod est esse aurum ; &c. Nec aliter ile genere etiam quovis morali discurrendum est, nec puto ob aliam causam opera, quae in genere moris bona, seu persecta fuit Iocari opera plena, ut legitur Apoc. Cap. 3. Atque hinc praeterea cum omnis plenitudo sit veluti propenso quaedam ad cflusionem , ut satis conjicitur ex vase , quod abundὰ impi veris , concipies qualiter quaecunque in se ipsis bona sunt , prompta ac parata sint ad aliquesein suae bonitatis communicationem ; sive haec
communicatio per commixtionem , quo modo particulae elementa-rcs Perficiuntur reciproce,quando se commiscent: sive per distullonein corpuscularem , ut aceidit in Sole, quando luminis sui bonitatem communimi r sive per i transnutationem , ut convenit alimentis, quae
in substantiam aliti convertuntur r 3ee. Uno verbo quidquid in seipso bonum est, etiam aliquo modo aptum est , ut sit bonum relative ad aliquid aliud ; ubi advertis non dicere me ad omne aliud , cum ex adversio non pauca sint , quae licet in se ipsis bona , non sunt benefica ; sed potius vaentam quibusdam aliis. Tandem si de entibus agitur , in quibus ratio est , eum nihil sit in iis eam naturale ac solitum , quam appetere quidquid in aliis . aut ex aliis sibi bonum esse agnoscunt, hinc planum est omne . quod est bonum , esse amabile ; nec amabile esse, ac proinde nec amari, nisi bonum. At si de caeteris entibus sermo est , in quibus nulla est pariicipatio rationis , haec quidem non sunt rapacia appetitionis uti priora. non deest tamen aliqua propensio saltem localis in id , quod ipsie bonum est, ut in Physica enarrabitur. Unde rursus dico propensionem illam sive liberam , sive coactam in id , quod bonum est . esse invicti naum argumentum , quo probatur omne quod est bonum . ex hoc ipso , quo l bonum est , esse amabile , sicut supra dicebatur omne quod est verum, ex hoc ipso quod est verum .esse intelligibile.
247쪽
Metaphysica disput. II. Art. III.
Nec addam qiiicquam aliud ad convictionem praemissae assertionis , nisi selutionem objectionum sequentium. Obiicies Primo. bonitas , de qua agitur , consisteret tantum in praedieta plenitudine attributorum , non distingueretur a veritate et sed veritas & bonitas entis sunt attributa illius distincta et ergo &c. Minor in clara ; sequela autem majoris probatur in hunc modum. Quatenus ad hoc ut aliquod ens sit verum , nccesso est ut obtineat quidquid habere debet ad hoc ut sit id, quod est. nam si vel minimum quid ci deesset , non esset proinde ens verum , sicuti nec omnino conserme esset primario suo exemplari , quod supra per participabilitatem essentiae Divinar explicuimus. Ad hoc autoin ut aliquod cias obtineat quidquid habere debet ad hoc ut sit id, quod est : nihil minus requiritur quam tota illa plenitudo atrributorum , ex quibus constituitur; sublata enim hac plenitudine inducitur descientia alicujus attributi. Igitur non distingueretur veritas cntis a bonitate ejusdem entis : quod falsum cst. Adde quod haec plenitudo attributorum alicujus rei nihil addit supra congeriem eorumdem attributorum , ex quibus res illa constat 1 at illius rei veritas nulla esset , si tolleres hanc congeriem et Igitur veritas, quae per hanc congeriem constituitur, etiam constituc tur per plenitudinem praedictam : Ergo rursus si per istam plenitudinem constituitur quoque bonitas entis , consequens est veritalcm & bonitatem identificari , cum aliunde nihilominus certissimum sit distingui: atque ita non relicte quadrat doestrina , quae bonitatem per praedictam plenitudinem inplicat.
Resp. Et nego sequelam majoris , pro cujus probatione silvcnda dico discrimen , quod est inter haec attributa metaphysica entis , nothesie nisi metaphysicum ; ad discrimen autem metaphysicum sufficit conceptibilitas diversia , seu radix conceptuum divorsorum , quibus utique subjacent ea , quae hinc veritatem , hinc bonitatem entis constituunt : ut intelligere non incommode potes exemplo vasis , quod omnino plenum aqua supponitur. Illius itaque vasis picnitudo , cisi nihil reale superaddat aqucae moli , quae intra ipsum est , aut, quod idem est, particulis aqueis omnibus , quae molzm illam constituunt rnihilominus talem seperaddit respectum , quo talis aqua vas illud sic persedla implet , ut sit veluti prompta & parata ad inundantiam. Itaque similiter licet illa attributorum seditudo , de qua agitur , nihil reale superaddat multitudini attributorum, addit tamen respectum, qualem multitudo non involvit , illum scilicet respectum , quo clas num ita plene persectum in , ut sit etiam paratum ad communicationem
248쪽
De proprietatibus entis in communi. 22s
istionem , sive dimisionem sui : in quo sensu accipi potest vulgati Lsmum illud axioma omne bonum est sui iussu um.
Et cx his patet etiam solutio ad instantiam additam ; quia jam satis constat conceptum praedicte plenitudinis tae ulteriorem & distinctum a conceptu simplicis congerici; vel praesertim , quia potest esse congeries sine plenitudine , ut si aqua non repleat vas , in quo continetur ; habes illic congeriem seu molem aquae , at plenitudinem non habes. Igitur a pari ultra illam attributorum congeriem , in qua consistit veritas entium , concipi potest picnitudo aliqua , per quamens non solum si is omnibus attributis perfruitur, sed ii silem perfruitur modo quodam post N abundante, imo quasi superabundante& dispo sto ad effisioiκm. Atq; in tali plenitudine consistit bonitas, ut dictum est..
Objicies Secundo. In omni cnte datur plenitudo attributorum , ex quibus constat : at iron in omni ente in bonitas : ergo bonitas non consistit in ea plenitudine : maior est clara , alioquin constaret simul ex illiς re non constaret , quod cst rinpossibile. Minor autona probatur; quia ibi nulla est bonitas , ubi nulla est amabilitas : at non in omniente est amabilitas v. g. in vencnis et quin & in plerisqite antinalculorum ex putridis materiis provenientium generibus et ergo Sc. Adde quod bonitas cujustiue rei cst perseetio illius : at non omnia cntia sint perseeta: ergo nec omnia bona sunt: ergo rursus cum in omni cnte detur plenitudo attributorum , ex quibus constat, sequitur bonitatem non consistere in ca plenitudine. Maior in praedicitis parci ; minor autem probatur; quia persectio, scilicet adaequata, de qua agitur, excludit Omnem impe deii oncm: at nullum est cus,praetcrincreatuin, assignabile quod non laboret aliqua impersectione , nimirum aliqua inarciscetionc ejus generis aut unius, aut multiplicis, in quo sinsula entia reperiuntur alta nec homo perscctus in ingenae discurrcndi ; ncc cervus in genere Currenda , nec aquila in gcnere volandi: Sc. homo cnim non sentes errat discurrendo; &ccrvus currendo defatigatur ;&c. Ergo Sc. Reyρ. Et concessa majori nego minorem , pro cujus probatione solvenda contei vis eam saltem cuilibet enti competere bonita n ,
per quam ipsi boni uti est esse id, quod est ; & per quam proi/Me ip
si saltem amabile est esse id, quod est. Quamquam praetctea cum nulla sint cuiuscunque generis entia , quae non ordinata sint a moad utilitatem aliquam & varictatem univzrsi, consequons est, ut non
tantum sint bona bonitate ad se ; sed cliain bonitate ad aliud : licet nobis non plane constet quaenam sit bonitas illa ad aliud. Quod autem objiciunt de venenis N vilibus animalculis sei volum est ; n. in haec sunt saltem alia aliis amabilia ; illa aulcm etsi quibusdam temperaἀ
nunt non omne ens esse bonum a
249쪽
malitia Praedictae honitati opposita.
226 Metaphysicae disp. II. Art. III.
mentis noceant , quibusdam prosunt, N id saltem utilitatis obtinent . quod in salutaria reincilia verti possint , si per artem idoneam fuerint
Praeparata , ut multis experimentis comprobatur.
Ait id vero quod additur, respondeo id, quod asserimus de bonitate conis veniente omni enti, intestigendum csse de bonitate connaturali, non autem dc accidentali, quae deinceps acquiri & augeri potest, aut minui: neqi ecnim ad istam attenditur, cum contenditur entia omnia esse in se ipsis perse a ; sed suum contenditur illa esse connaturaliter persecta, qua renus ex Persestionibus , quae ad singulorum naturam desiderantur, nulla est qua careant, imo qua carere possint, alioquin non essent id, quod sint. Deinde etiam nullatenus necesse in , ut quaecunque entia gaudent perseetione communi ad aliquod genus attinent obtineant illam modo excludente omnem impersectionem ; sed sufficit ut obtineant ejus Persectionis, qua perstuuntur , omnes gradus illos, qui ad st cum ipsis connaturalem attinere intelliguntur. Ex quibus omnino patet quid in forma scholastica responderi ad instantiam debeat. Nunc autem ex dictis toto hoe articulo sequitur nullam dari malitiam transcendentalem bonitati transcenticia tali oppositam; cum enim satis probatum sit omne cns esse transcendentaliter bonum , quid clarius, quam nullum esse transcendentaliter malum p id nihilominus non impedit quominus variis entibus sua competat malitia seu physica, seu moralis in diversis generibus : in quantum scilcet entia illa deficiunt in suis Ermis utcunque accidentalibus, atquc in si iis praesertim actionibus a plenitudine respeetiva, quae ad illas spectat. Et equidem circa malitiam moralem obitcr annota cana, si in rigore metaphysico loquimur , non consistere ut vulgo putant in non consermitate operis cum a cta ratione, sed potius in aliqua nu silem operis vacuitate, ad talem non conserinitalcm consequente. Ncque difficile id intelliges, si de veritate N falsitate morali, & riirsus de bonitate & malitia morali
discurrendum est cohaerento ad tincta haetenus circa utramque in oratine metaphysico spectatain. Sic quippe moralis veritas alicujus operis nihil aliud crit, quam diis lem conserinitas cum regula morum , quae est tecta ratio bonitas autem erit plenitudo quaedam resultans ex caeon rinitate, Fe in Apocalipsi memorantur opera plena. Igitur e contraselsitas moralis erit non conformitas cum recta ratione; in illa autem non consermi tate resultat vacuitas quaedam , ratione cujus opera morali ter mala nullius sunt momenti', cum in statera aequitatis Divinae appenduntur. Praeterea suum hic locum obtineret, vulgatissima illa divisio boni in honestum , utile & ddediabile, msi ex proseta traetanda taet alibi in Philosephia morum. Digitigod by GOrale
250쪽
De proprietatibus entis in communi. 22 T
tudine entium , ac praesertim in diu
duorum. O T A NDUM primo Ens non sere verum, nisi obtineret attributa illa omnia , quae habere dcbet ad hoc ut sit id , quod est : nec rursus bonum Eret, nisi attributa illa omnia contineret cum quadam plenitudine scuabundantia, & dispositione quasi ultima ademisionem; cut supra explicuimus. At nunc addo neque poste ficri utens sit unum , nisi sua attributa obtineat unita, scia indivisa e duplex autem concipi potest indivisio entis: scilicet livli visio entis a se , & tintivisio entis in se. Prior non distinguitur a veritate, per quam utique cns cum non possit non cile id quod est, secum proinde identificatur, sicut etiain distinguitur ab omni alio: a veritate itaque ens id habet ut sit indivisum a se, & .insvisum ab omni alio . Posterior autem constituit unitatem, de qua hic agitur, ut deinceps erit Ostendendum. Notandum stesmano triplicem vulgo disinsui unitatem, scilicet simplicitatis, compositionis, & aggregationis. Unitas simplicitatis competit rebus , quae in se ipsis non admittunt realem ullam partium disti iustio- ncm : N haec proinde unitas convenit substantiis spiritualibus. Unitas i autem compositionis tribuitur iis rebus, quae coalescunt ex plurium spartium ac realiter distinetirum unitione: di hujusmodi sunt substantiae Omnes mixtae & corporeae. Ac denique unitas aggregationis de iis tantummodo rebus dicitur , quae concrcscunt ex partibus, quarum aut unio nulla in , aut certὸ non est intima; eujusmodi sunt collectiones omnes sive hominum, sive librorum , sive lapidum , &c. Neque de istis unitatibus occurrit quicquam aliud subjungendum, sicut etiam nec opus est aliquid repetere de unitatibus gcneticis & specificis, de quibus in Logica actum est : cum hic agendum sit tantum de unitate