장음표시 사용
281쪽
218 Metaphsicae disp. III. Art. III. ASSERTIO PRIMA.Subsistentia, ac praefertim si loquimur Drtra limites pure Philosophicos , non est entitas ulla realis fu-
peraddita naturae existen ιι : quibus merbIs excludo realitatem quantumcunque diminutam ,
sicuti in articulo praecedente di dum est de exi
tentia. PRos Arua Primo. Si subsistentia est entitas rc.il:s superad. lita
natura inistrati , id paritcr vertit abitur in naturis spiritualibus& tnaterialibus: atqtu i l in neucris vcrificatur : crgo , Sc. Maior constat . quia Adversarii exceptioncm nullam proponunt sive pro istis, sive pro illis. Minor autem sic probatur. Et primo quidem id non verificatur in naturis spiritualibus ut in Angelis ; nam in Angelis cntitas hujusmodi esset spiritualis : si autem spiritualis est , quare non erit intellectva de volitiva λ & sie in Angelo esset tum duplex intellinus , tum duplex voluntas ; quod evidenter IcPugnat. Ne addam plurimas alias proprietates , quae praedietae encietati convenirene ex propter ipsius distrarum reale , quod stippotamir, distingi iactatur a proprietatibus Angelicis . cffecturas esse compositisucin , quae locum habere non potest cum spiritualitate Angelica. Neque secunao id ve-rificatur in naturis materialibus; quia non potin idonee illas aiscere , nisi per coextensionem : coextensio autem supponit in rebus cootcnsis Partes utrinque pares numero et sicque propter iliscrimen reale quod supPonitur inter naturam materialcm & eius item subsistentiam , ibi comperirentur duo corpora realiter distincta ; vel impenetrata , quod cxperimentaliter novimus fulsena esse ; vel penetrata , quod ampi cat. Sed multo insolithilior est difficultas . si agitur de subsistentia naturae partim spiritualis , partim vero corporalis : quae cst conditionaturae humanae. Nam ves cntatas illa, quae subsistentiae humanae a fingitur est spiriti talis; vel corporalis ; vel constant partim quidem ex corpore , partim autem ex spiritu. Si primum, contra in : quia generatio , ut aiunt , terminatur ad subsistentiam; at nihil spirituale generari potest. Si secundum , contra in ; quia emitas pure corporalis saltem non poterit perficere animam rationalem , quae in homine est ;ut revora illam perficeret , si communicaret illi e tam formalem
subsistendi : sicque anima rationalis humatia per se ipsani subsisteret. Dissiligod by Cooste
282쪽
De essentia, exist. oec. entis in communi. 219
quod Adversarii pernegant. Si tertiam denique , contra denique erit ;quia entitas illa , quae constaret partim ex spiritu , pyrtim ox eorpore, quid esset nisi homo λ at certe non esset illa ipsa humanitas , quae supponitur 'egere subsistentia superaddi a r essent igitur in t cm h mine duae humanitates. Quae Ze similia adcb sunt absurda , ut tanto absurdior censenda sit opimo , quae talibus consequentiis locum prae
Probatur Soeund.. Entitas illa subsistentialis , quae supponitur su- v II. peraddita rei existenti non utique superadditur nisi , ad perficiendam
illam vel intrinsecc , vcl extrinsece: sed netque intrins , ncque cx- sh .his, trinsece illam perficit: ergo decis Major constat ; quia Adversarii con- illi discipiunt subsistontiain perinde ac existcntiam admodum formae perfi- tincta, epcientis sutim subjaltim : de revora illi omnino inutiliter aductarei , inu i 'nisi perficeret : ncque aliunde haec pertatio nisi vcl intrins ca . vel l extrin&ca esse potestia Minor autem sic probatur. Et primo quidcm si subsissentia perficeret tantum extrinsece rein inistentem 2squeretur realitatem intrinsecana rei cxistentis aut non sibsistere , aut subsistere per se ipsem et pers ictio enim , quae in pure extrinseca', non assicit interior n dispositionem sui subj ii , sicut albedo non assicit interio-rcm contemp. rationem parietas. Neque secundo asseri potest, quod suta sistentia perficiat intrinsecc rem existcntcm ; quia hoc ipso quod supponitur distuacita rcalltcr a re existcnte , non potcst isti conferre , nisi perstitionein distinctam ; ideoque alienam , ac proinde non intrinseram. Et tandem si subsistentia , de qua agitur, siam habet realitatem distinctam ab illae, quae est propria rei minenti , cui concipitur adinvenire, apcrte sequitur illam caudem subsistcntiam non esse subsistentiam rci cxistentis , de qua parricr agitur'; scd alterius rei : at evidens est nullam rem subsistere posse per sibsistentiam alienam ; idque
ad cum modum , quo Pariis non potost crastoc per existet tiam pauli ; nce tab doctus per ii trinam Pauli; re sic de aliis. Sed neque praetcrco cogi Advorsarios ad tribuendam entitati illi VII r. subsistentiali , quam a re cxistente realiter disticiam supponunt , suam Atque peculiarem essentiam , imo existentiam , & subsistentiam : aut igitur ..ontitas subsistentialis illa subsistct per se ipsam ; be id probat entia om- ' .hiti: ma similiter 'r se ipsa subsistere ; aut dabitur progressus in infini- subsisteatum in assignρndis subsistentiaraim subsistontiis. Igitur subsistentia , tiae in i de qua sermo est . non est cratitas rcalis dissineti a se edto , cui coitia finitum 4 veinit ; mi cst merus gradus, aut modus existenti metaphysicus , nihil prolude obtinens , nisi formam de notionem metaphysicam ; ut masis rutvlligetur cx solutione objor i anum sequentium.
283쪽
χ6o Metaphsicae disput. III. Art. II1.
IX. Objicies primo. Non omne ens existens subsistit per se et atqui per Opp*'i' si subsisteret , si subsistentia nihil reale siperadderet ciali cxistenti ria.', i. ςrgo &c. Major certa est ; quia sunt plurima enisa, quae naturaliter substitu exigunt & opus habent subsistere in alio tanquam in subjecto ; ut Aa per se de motu , colore , figura , caeterisque accidciatibus planum cst. -- uod fu- que sequela minoris minus constat in ipsis terminis: nam si subsistentia se φλ nihil reale superaddit clati existenti , consequens est realitatem illam, quam sit bsistentia importat , reperiri in omni inte existente : alioquin signum evidens csset realitatem si stentiae non esse ipsam realitatcni existentiae. Qustiescunque enim duae realitates identificantur, non potest una in illis in aliquo subjesto comperiri , quin altera aeomperiatur e ε atque ita omni cnti, cui conveniret existentia , conveniret quoque se
sistentia ; quod est falsu in. Ergo Sc. Resp. Et concessa in ori nego sequelam minoris , pro cujus pro-A .stdh tatione solvenda dico subsisteutiam praecise in se ipsa sullam realita-ἡitur id tem impuriare , sive distinetim , sive non distinetini ab alia quacui male in- que assignabrii ; scd solam notionem gratius alicujus metaphysici : &Drxi ille quidem ipse terminus abstraetiis , quo dcsignatur . id satis probat. Igitur ex hoc quoei omne ens existens non subsistat per se cipsum, non bene arguitur subsistentiam esse realitatem distinctam ab cxistentia & reeiproce : nam distinimo realis inti r duci extrema suppoirere debet utriu'ite extremi realitatcm ; quatis in hoc casti nulla in . sive ex parte subsistcntiae , sive ex parte existentiar. Atque ut magis pateat solutio propositae dissicultatis , vide quam pravum csset ratiocinium ejus , qui sic inferret. Non omne ens es possibile et ergo bibIas super adci emi realitatem r possbilitas enim , ut dictum cst suci loco , non est realitasse; sed mera non repugnantia. Aut si aliter &in hunc modum inferret. Non omne ens ydsibile , est futurum : ergo futuritis es realitas superaddiιa posbιhiaιι ; nam quis haelanus realitatem ullam finxit in futtiritione pXI. Objicies Secundo. Entia subsistentia disserunt realiter a non subsic. Conten rentibus , id est , accidentibus t ergo si ibsistentia est aliquid reale si dui te mradditum rei existenti. Anto dens manifestiim cst et tum quia sub- i RV sistere & iton subsistere sunt duo praedicata contradi istoria , quae non x , ei PGssuut uni & Pidem realitati convenire : tiun quia cntia sit,sistentia a. nita sint etiam inii pendenter ab omni intellediu priora ac praestantiola esse duo accidentibus: haec autem tam p alitia, quam prioritas satis denotat ἔςnςτη realitatem distinctam. Consequentia autem sic probatur: quatenus cratia
subsistentia non disserui t ab accidentibus nisi per subsistentiam, & ad cinninodum, quo homo non disteri a leorκ , nisi per humaintatem. Igi-
284쪽
De essentia, exili. . entis in communi. 26ι
t subsistentia reale aliquid sit raddit rei mustenti ei alioquin nitul reale asssignabile inci , per quod entia sibinciuia a non siibsistetitibus discreparent et sicuti nihil reale assignabile taci , per quod diste rct homo a leone , nisi humanitas esset aliquid reale si peradditum
. animali. Ergo &c. Resp. Et ablolute nego antecedens e tum quia non desunt entia ,
quae simul sunt lubsistentia & accidentia sub diversis respectibus , ut supra annotabam de motu , qui a mobili quidem subsistentiam cinc Eicat ; scd simul eam ilippei litat vclocitati , diuturnitati , aequabili tati , caeteris lite accidentibus , quibus subiacet. Tum rursus quia cum respectus . illi sive subsistendi , sive non subsistendi sint pure metaphysici , non possucit nisi distinetioncm metaphysicam efficere inter entia hinc subsistentia, hine non subsistentia. Exemplum autem , quini Pro fert Adversarius cle homine & lcone , non convenit ; quia homo &4co non sinat res abstrastae , quales. sint clientia, existentia , subsistentia , accidentia scii accidentalitas , & alia id genus. Sed si Crino esset de humanitate , N ex adverso , ut nomen aptuin confingamus, de Ie ninitate in statu consimili abstracto, perinde dicerem illas non distore inter se realiter , nec proinde posse conferre hinc homini , hinc leoni spective , ditarentiam ullam realem , quia in se ipsis realitatein nurulam obtinent. Idque vellem in primis ad humani ratiocini rectitudi-inem , ut omnibus posuasum cissit vocabulis abstradi s siualibuscunque nihil desisnari , nisi formas & uotiones metaphysicas. in quibus nihil inst clatitatis prodiadis , sive , quod idem est , physicae realitatis. Quaveritate scind stabilita nulla superetice dissicultas de diserimine hujiisin di serinarum seu notionum , scu qualitatum , &c. sive into ipsas reciproco, sive etiam inter spias & subjecta, in quibus recipi intelliguntur.
ASSERTIO, SECUNDA.2 Illum es argumentum Theologicum, quo compellamur ad admittendum discrimen ullum reale inter subsistentiam in naturam qualemcunque e issicit metapbdim
cum aut etiam morale, quod deinceps explicabitur.
P Ros Aru R. Et ut potero breviter . ne nimis extra fines mei hysicos in Theologiam procurratur : sic itaque discurro. Ualidissimum aut potius unicum argumentum Theologicum. quod Advolatii objiciunt, desumitur in hoc. quod verbum Divinum assumpse-
ita est , quia idem en Potest esse subsis
Affertus potissima authorutas . io
285쪽
261. Metapb sicae disp. III. Art. II.
na Ad- rit irat .irmn humanam,& non assumpserit pers aeram humanam, id st, subsi-ς i/ ii sti nixam humanitatis unde sic aiunt.Inter duo, quorum unum assunitur,l : : alterum autem nou assimitur,admittendum cst discriincia reale : & ratio Pst,e quia assiimi & linia assiimi sunt duo praedicata contradictoria , quae proinde convenire non possitiat uni &culem subjecto reali. At humanitasaVerbo Divino aesimitur: subsistentia sive personalitas humanitatis non in imitur:& hoc est de fide ; nam alias essent in Christo di in personae , Divinastilicet & humana : quae fuit haeresis Nestoriana damnata ui variis Coi ciliis , ex quibus unum referam Francos diense celebratum anno 7sq. tempore Adriani Papae primi, & Caroli Magni , ubi ex epist. Paschasii Romanae Ecclesiae Diaconi in libcllo de Spiritu Sandio cap. q. sic legitur. In Deo homine,id est Christo,gemna substantia, sed non gemma p.rsona est. Eademque cst mens Sanctorum Patrum , inter qitos D. Aug. in libro de fide ad Petrum cap. I . sic ait Firmissime tene, ct nullatenvi dubιtes Deum Verbum earnem factum , u m habere Dιυrn ratis sua , carnwqM personam ... Deus enim Verbum non accepiι perso, in hominιν, sed naturam.
A. uis Ratio quoquς satis inanifesta adstipulatur ; sive quia ropugnat duas
..tissima pysbius uniri, Persenalitas ciat in importat complementum ultimum eratio. naturae z ad cntia quae completa sunt, non postulat uniri :=sc quippe in qua non es ni . completa contra hypotesim ; sed incompleta , ut pote con- curtentia ρο aliter ad compositionem tinii cujusdam ciatis. . Sive aetiam
quia si suppontinus duas personas unio vi easque esse inaequalis dignitatis , uti contingerer in hoc casu humanae personalitatis unitae cum Divina , necesse cit unam ab altera perfici: illa igitur quae perficeretur, non esset hoc ipso per se ipsam completa atque ita amittcrct dignit tem personae. Sive demum quia aettones , ut vulgo dicitur, sunt suppositorum, ae proinde quoque personarum et Igitur si in Christo essent duae personae, absque dependentia unius ab. altera ; alii in illius aliae quidem. Diissint pure & omnino humanae: aliae autem pure & omnino Divinae et nullae autem filissent Davino-humanae & quae allicr vocantur ea ricae. Unde consequeretur falsa esse quaecumque docent The
Iogi de communicatione lutomatuin tam in Christo ; ac praesertim demerito infinito actionum. ejusdem , & de aliis id genus plurimis , in
quibus fides Catholica stabilitur. Cur itaque in his omnibus inferes dum non erit persenain addere aliquid refc supra naturam, & sic Rcneraliter comperiri discrimen reale intcr qualemcunque subsistentiam Nnaturam At hoc argumentum , cujus vim Omnem paucis proposui , nihilai bEici omnino Cot vincit con ra nos , qui contendimus nactaphysicum diseri-y men inter personam & naturam admissum sufficere ad hoc , ut natura
286쪽
TV esseAtia , exsti. cte. entis in communi. 26
humana asti imi a verbo Divino potiterit ina Tumpta periona. Nec obitat quod assiuni & non assiimi sint duo praedicata contradictoria ς nam non ramuininodo illa , sed ctiam quaecunqtie alia susscienter fundantur in diversis respeetibus metaphysicis , aut etiam Logicis uni & eidem Tei convenientibus. Sic quippe licet essentia & existentia non differant nisi metaphysice ab invicem , de illa tamen verificatur quod nec produci , nec destrui pollit : de ista autem verificatur contradi flarid quod postit& produci & destrui. Et smiliter quantumvis unica ac simplicissima sit realitas animae rationalis , nihilominus veste & non velle ;intelligere de non intellisere ; mereri & non mereri ; & alia praedic ea contradictoria lilia utilio si de illa vcrificantur secunduin diverses res linus potentiarum M quibus praedita est. Itaque a pari potuit a Uer bo Divino assumi natura liumana juxta illuni se alem ac praecisim
conceptum , quo natura in ; & non affumi juxta alterum Brinalem ac praecisum conc tum , quo subsistens est.
Sed ut aliunde argumento , quod proponitur . Theologico non dinsit responsio Theologica, dico similiter sufficere diveris respectus in rates ad fundanda praedicata contradictoria, quales sunt v. g. isti duo resipoctus , quos scligo, hominis ingcnui de servi r nam ut ingenuus , usi siti juris ; scd si in servitutem incidat , jam non est sui juris et atine sit juris N non esse sit juris sunt duo praedicata contradictoria ἔnihilominus uni & talem somini conveniunt propter duplicem illum moralem, sive adii niabilem respectina ingenuitatis & servitutis. Ille autem respectus moralis consistens in hoc quod est esse sui juris , optime convcnit omni naturae prout subsistenti: nam prout subsistens . est independens sitque domina r sicut ex adverse si per se non subsisteret, conciperctur esse voluti fissi dominio illius alterius entis, cujus ilibsistentia indigcret. Quo paesto natura humana hoc ipse, quod fuit assiimpta a Verbo Divino, non filii sit juris, & sic amisit, per hocstiuin quod fuit assiimpla , rationem suae personalitatis ; nec tamen ob id amisit entitatem ullam realem , tal solum illum respectum moralem,
Et ne putes hanc responsionem esse gratis confictam adverte rationem quam subjunxit sui dogmatis Concilium supra laudatum Francosordiense. In Deo homine gemina substantia ; sed non remina persona est. Ecce dogma Catholicum et Tum vero addit et Nam persona personam counmere potest, non Fubstantia sub ηι iam et quia persona, ecce rationem, res juris est, Abstantia res natura. Qui l itaque
addit per na supra naturam , nisi id quod est esse sit iuris Id autem, quo est cile sui juris, nihil in nisi respectus quidem moralis, cujus
xv I. Et haee differen ita iussi .eit pro solutio
fundatur tu Co .eilio, e . ius asteis
287쪽
Metapyysicae disp. III. Art. III
anussio aut acquisitio nullam immutationem rcalem importat. Η hos quoque apud Innocentium tertium sermone primo de Sanctis Apostolis Petro & Paulo rationem consimilem , qua distincte proscri naturam nomen eo generis : persenam vero nomen se iuris. Igitur ratio, ob quam Verbum Divinum assimptate humanitatem &nan hominem , haec una in tum naturaIis , tum Thcologica. Humanitas per hoc ipsum , quod fuit unita Verbo Divino, sive as
filmpla , desiit esse homo ; quia desiit esse sui juris , subsistendo deinceps non per se ; sed per subsistentiam Verbi Divini : Quale
si illa cadcra humanitas dimitteretur a Verbo Divino & redderetur sibi ipsi , in hoc casu fieret homo por recuperationem sui juris, consequentem ex sola dimissione. Atque ita id ipsum exprcsssire docet D. Thomas in 3. sene. dist. q. 3. art. 3. ad 3, Separatio
se in actu. Unde supposito quod Verbi in Divinum homιnem δε- λοηeret , subsisteret homo illa per se in natura ratιonali , tr ex hoe ipse acciperet rationem persena. Qiubus vabis apcrtissime innuitutuibsistentiam cujusvis naturae deperire propter solain unioncm cum natura nobiliori r ut contigit in hoc mirabili casu naturae humanae unitae eum Divina in Christo: sic quippe personalitas Divina humanam consumpsit, submittendo humanitatem suo juri , sitique simul vendicando attributionem & denominationem actionuin ab illa pro leui tium: in quan ira actiones sunt & dicuntur suppositorum, Neque deest exemplum satis congruum, quod inperimentaliter peti potest,' sive ex unione partium alimentitiarum cum substantia primigenia viventis; quod illis deinceps fiam subsistentiain & denominationem communicat : sive praesertiin in iusitione arborum fieti selita di quando enim nobilior sipecies , uti de more est , ignobiliori insi itur ; haec se vit illi , nec licinceps suos scd alienos filictus enutrit , quin & suo ipso nomine spoliatur : uti quando in-λitur surculus mali armeniae in truncum amypsae sylvestris: hie ab illo deinceps perficitur propter nobiliorem succi distributioncm unde suaviores ac pulchriores fiuctus consequuntur , & sic novam acquirit subsistantiam S denominationem , suamque pristinam amittit. Quare si potest huinana renuitas qualicunque excirapto romadeo incomprehensibilem, qualis est Incarnatio Verbi Divini, ει- planare , illud p istitia , ut dixi , satis congruum est , quo dicatur a Fri naturam Divinam veluti insitam humanae , istam in suum jus transtulisse : atque ita cfictum fuisse ut pcrsonalitas Verbi Divini humanam consumpstiit , & eapropter dcinc Ps actiones
humanitatis Disitiaco by Cooste
288쪽
De sentia oe exist. Gre. entis in communi. 26s
humanitatis assiimptae mcderari caeperit A: denominare , ita ut merito dieantur omnes Theandracae. 'Obiicks Authoritatem D. Thomae , qui in 3. Sent. di st. s. q. I. XIX. art. 3. sic ait. Restondeo dicendum quod Nestorius, qua ponit duas in opponi. Christo personas, ex hoc deceptur fuit , ur dicit Bottius tu lib. de xv duabus naturis , quia credidit idem se personam or naturam : --da credidis ν bd eum sint dua natura in chrius , sim dua per- eis: a. .sna : est ex eodem fonte processis error Euxicerir , qui cum auri. tiumsenuit unam personam in Christo , a imavit unam naturam : est ex eo. tientis. dem fonte eonpra Trinitarem processit error Arii est Sabelisi. Cuin itaque tot errores , idque contra fidem , derivati fucrint cx senten. tia Philosophica , quae docui personain a natura , & sitniliter omnem subsillantiam a natura non differre realiter : sequitur illam saltem esse suspeetum ac proinde repudiandam. Adde quo l supposita distinet ne reali inter personam & naturam Eivali id omnino & iacile explicatur , qualiter in Christo sit natura huin tua doeia mana absque pcrsonalitate ejusdem: quaecunque cium distinguntur triuam realiter ,1 parabilia sunt: sicquo potu te Verbum Divinum unite ς8 u sibi humanitatem , & non unire personalitatem : At e contra sublata illa ilistinebonex mali multis ambagibus circuitibusque uten- dit temdum est pro praediisto dogmate fidei explacando r nec advertitur quod pro ex- si perisna non est nisi metaphysicus , aut lo3icus, aut moralis, aut pli rio quivis 1lius respestus , nectae crit fateri verbum Divinum assiimp-sille , si minus -rationem Erinalem & abstractam pCrsonae , at certe quo aei. num cius Asa personae realitatem et quandoquidem una cst & - tui. dem utriusquc , scilicci personae ev naturae realitas. Igirur realiter esisuit in Christo duae personae Divina & humana , quod est haer ticum. Ergo deniquc rationabilius , ac praesertim in fide tutius est , admittere distinetionem realem inrcr persenam & naturam ,& generaliter inter omnem sibsistentiana & naturam , vel minaxime quini non victetur , cur deneganda sit personalitaribus creatisqtiae iam rualitas, idque ad instar Divinarum, quas constat esse in toto
Rιθ. Saeptilinae tui contingere, ut propter humanam sive' malitiam, Sed pinis sive ignorantiam , aut contumaciam ex certissimis principiis falsissimae eonsequentiae cruantur e fatisque erit resurre ex plu' gratiae effica- ἡ; Is ci, , ex cujus doctrina Calvinus intulir nos necessitari ad eos om- .ihil nos actus , ad quos per gratiam efficacem compellimur. Scis nunquid obessi propterea rejicienda est gratia esticax , eo quia Calvino praebuit Oecasionein aroris prorsus haeretici Aut nunquid potius retinensu est, ,
289쪽
a66 Metaphsi e disput. III. AN. III.
sed explicanda eo , quo par in , ininio ad conciliandam eum ipse Mimanam libertatem λ Tum vcro quae suspicio , aut quod pericu- Ium cst incidendi in errores Nestorii, Euticetis , Arii, Sabellii, Rc. cum plane ab illis abliorreamus , consectemurque verbo , corde &opere fidem Catholicam , quae docci tum esse in Christo cluas naturas , Divinam nempe & humanam ; tum non esse in illo , nisi personam unicam, scilicci personam Verbi Divini , Cc. λ Igitur de istis rebus fidei convenitur , tantumque agitur de modo caepljcandi illas Philosophieo. Ac tum contendimus multo convenientior &veriorem esse illum, quo utimur , & quo si usi suistent praedicti haeretici , nunquam in errores suos incidissent ; quia novissent personam, eo quo i res iuris sit, Potnisse consimi secus autem naturam , quia res est substantiar per solam unioncm cum persona ac natura Divina: atque ita neque duas naturas negasicut, neque duas personas
insissent in Christo. Ad id vero quod additur respondeo ispissime etiam contingere, ut principium falsiim idoneum sit ad aliqua clarius & secietis oplicandae neque ramen propterca aequum cst ut adhibeatur. Sic ad cxpIlia. Candum clare & facile cur in Divinis Pater generando Filium situm ei qui
dem suam Divinitatem communicet, Paternitatem autem non communi-cer, quid excogitari expeditius potest quam si quis dicat Divinitalcm distingui realiter a Paternitate λ Et nihilominua id omnino stulte diceretur , quia falsum cst : itaque a pati quamvis clipposita 'distinetione reali inter personam & naturam facilius explicetur , qualiter Verbum Divinum potuerit assiimere naturam humanam inassi impia persena; non tamen hinc statuiti ir distinetionem illam csse sippmnendam, ac naulto minus propugnandam, hoc uno titulo, quia falsa est , ut satis probatum filii. De caetero cum Personalitas praecise ac formali ter accepta nullam habeat realitatem sibi propriam, sed consistat in puto qWodam respectu metaphysico , aut morali, ut diximus, ideo non potest verificari Verbum Divinum assumpsisse realiter personam .humanam : quia sensus illius propositionis inet 4ste , scilicet Uerbum Divinum assumpsisse realitatem propriam personat hi .manae r at realitas talis nulla vi. Aliunde autem differentia serui Iis inter personam & naturam sufficit ad hoc , ut propositio quae verificatur de natura , non velificetur de pressina ; sicuti propositiones multae , quae de intellectu verificantur, non vcrificantur de voluntate ; quamvis utriusque disterentia noni sit nisi serinalis , id est, abstracta & metaphysica r quis enim dixerit aut intellectum velle, aut intelligere
290쪽
De essentia , exis. o e. entis in communi. 267
Demum realitas illa, quae competit personalitatibus Divinis , mi, XXIII. quid cum natura Divina identificatur 3 Quid ergo hinc probant Adversarii , nisi in gratiam assertionis nostrae voluerint inferre similem ' esse illentitatem realem in rebus erratis inter naturam & personam λ Nec omittendum est non omnibus Aristotelicis identitatem istam displi- nalitati euisse: nam Scotistat illam docent ; & videri apud ipsos poterit qualiter u . in μsubsistentiam , de qua hic agitum, explicent per solam negationem de pendentiae in existendo; ita ut illa natura sit subsistens , quae ad exis tendum non dcpendet a sit cistitione alterius r ideo autem non d pendet , quia cst sui juris, sicut iam toties diximus. Nec quicquam alnid subiungo; nam lim, ut opinor , sufficiunt ad convincendum id, quod Iecnnvis assemimus nullum esse argumentum di bili
Theologicum, quo compellamur ad admittendum discrimen ullum reale tinet inter naturam & subsistentiam , nec aliunde convenit difficultatem, Theolo inquam tetigimus , Theologicam intra istos Metaphysicae limites cu- gi3M Uriosiux aut prosundius pςrscrutari. liniti nisi ob
OTANDUM primo , sive potius recoIendum ex articulo praecedente alia quidem entia posse ex itere ex se ipsis ; alia vero non posse sic existere a sed egere subjestatione extranea et & illa quidem merito vocantur sos emia , haec autem non minus; congrue , insu, stentia vocabuntur, nimirum propicr sibsistentiam , quae illis; & econtra insubsistcntiam , quae istis convenit: Cum itaque ista entia sint ex se ipsis instibsistentia: hinc patet quantum necesse sit, ut reincipiantur in aliis, aut, quod idem est , subjectentur pro obtinenda ab illis communi cxistentia , quandoquidem propriam ac singularem non habent. Atque inde fit, ut sint essentialiter accidentia propter nocessitat- tacntiat , qua premuntur , accidendi suis respossitis