De Iliadis et Odysseae partibus recentioribus sive de arte inducendi et ...

51쪽

Haec hactenus. Deduxerat nos ad hanc disceptationem faciendam 1 361. Si recolligis ea, quae exposui, quid quam in illo loco Homerico mutandum esse mecum negabis, simul assentieris mihi, si illud libri si episodium in o. vissima artis picae tempora relego.

De usu eorum verborum dicendi, quae a prae .positione μετά incipiunt. Iam in unum conspectum ponendi sunt ii loci, ubi inducitur oratio dir verbo, cui praepositio 3-τά praefixa est ab orationum autem clausulis illa verba plane aliena sunt Agitur de verbis

Nullus ex omnibus his versibus in Christi ipsius editione magnis litteris exhibetur excepto uno mi γ, quem iure ex genuina Iliade excludit Rob. g. 219. Sed audio te dicentem hoc esse indicium non testitimonium. Recte quidem, sed me non errare praeter multa alia comprobatur etiam comparatione ceterorum verboriundicendi, quae a praepositione μετά incipiunt. Vocis μετεφώνεεν provincia satis angusta est exhibetur

inter iuniores numerantur.

52쪽

Iliadis re vera proprium esse credamus Ego non audeo et proVoco ad eos scrupulos, quos mihi venisse g. 70-71 demonstrabitur. Si igitur summam facimus, colligendum est voces μετηνδα, μετεφώνεεν, μετεφη posterioribus demum carminum Homericorum temporibus in usum venisse.

De voce προσεφιλονεε, In ind.). Accuratius examinandum est verbum προσεφώνεε, quod non nisi ad or inducendam adhibetur. Legitur autem excepta scit formula τον δ' ἀπαμειβόμενος προσεφώνεε

Hoc verbum vetustissimae Iliadi plane abiudicare non audeo, praesertim cum duo versus A 46 et 8 inveteribus liadis partibus inveniantur, at tamen ex illa tabula, quam supra adscripsimus, colligi potest, quantopere illa Vox προσεφώνεεν recentioribus Homeridis cordi fuerit.

Cap. XVI.

De vocis φων εἶ in conclusionibus usu. Verbum φωνειν ad inducendas orationes in carminibus Hom. satis frequenter ponitur, neque raro ad orationes 1 cf. ad B vi Rob. g. 220 ad I ISI Rob. m. 209 ad T SI et Τ 100 Rob. g. 265.

53쪽

comprehendendas adhibetur, at una tantum eius forma ιδ ἄρα φω-- 6φωνήσασ', φωνήσαντε6O9, quam legi I in ΙL 27 in Od. Indicativus ιος ἄρ' ἐφώνησεν manifesto sero demum in usum venit, nam invenitur saepe in Odyssea e g.

recentes sunt, ut fortasse non longe a vero aberraverim statuens eos ex Odyssea desumptos esse, praesertim cum

Post Homerum omnes, etiam Ap. Rhodius Qu. Smyri meus, Nonnus verbum φωνειν post or dir plane respuerunt exceptomusaeo apud quem legi v. 84:το- μἐν ιθμον τις ἐφώνεεν

et apud Cossuthum 76:το α δ φωνήσασα προσεννεπε Τυνδαρεωνη Alibi verbum φωνευ in conci non comparet.

Cap. XV.

De verbo εἰπεῖν.

Iam supra in cap. I mihi inquirenti in pronominum et adverbiorum usum suspectae videbantur illae formulae, quibus inducuntur et terminantur orationes 3fictaeae: cf. δε δε τις εἴπεσκε et ς αρα τις εἴπεσκεν Ibi me offendebat ipsa verbi forma iterativa, unde ad observandum verbi ειπεῖν usum processi. taque teneas hoc: Frequens est vox εἰπεῖν in iis sententiis, quibus ora. tionis exordium exhibetur, at in complexionibus receptum non est nisi participium a εἰπών πουσα, πόντε, πον9, contra eius indicativus non invenitur nisi in exemplis supra citatis. At post Homerum magis magisque eius Susauctus et apud Nonnum frequentissimus factus est. Nam

Pindarus fingit novam formulam g ἄρ' ειπεν Pyth. IV1 6): Callim usurpavit nudum verbum εἰπεν ὀ παIO;

54쪽

Theocr. XXII 18 scripsit: εἶπε non miramur, quod Musi modi formulae plane desunt apud Ap. Rhod et Qu. Smyrnaeum, qui magis Homero se applicaverunt, at mirabile mihi videtur, quod Ap. Rhod. quamvis studiose Homeri

vestigia premat, verbum εἰπεis solus omnino respuit.

Contra Nonnus, quippe qui novas et varias formulas appetiverit, indicativum verbi εἰπειν post orationum finem in deliciis habet. Neque contentus simplici verbo dicendi plerumque participium vel saltem substantivum adiecit, ut pleniorem sonum redderet. 20 indagavi apud Nonnum ελεν adiungit autem haec fere participia: ομοκλήσας,

ἀγγελλομενη ἀναβλυζων, ἀπειλεων, παραιφαμμη, γελοωσα, παραπλάζων, παρηγορεων, κοτεουσα sim Saepe etiam addit

pronomen.

Liceat mihi etiam verba ex stirpe ἐπ- et praepositioi nibus composita obiter perstringere, cum quibus sine dubio quodammodo cohaerent verba ἐνέπιειν, ἐνίσσειν, quae, ut in cap. XV demonstrabitur, in paucis et recentibus tantum formulis quibus orationum initium notatur locum habent: in complexionibus contra plane ignota sunt haec verba Homero, apud pigonos autem sicut et alia in conclusiones invaserunt. Primum exstat apud indarum Olymp. Ι 89 et Nem. X 79 ς εννεπεν. Tum apud Callim hymn. in Dianam 1 8. Crebrius est verbum nudum εννεπε sine

ἄo, quod ipsum quoque primum apud indarum Olymp. VIII 41 et Isthm. ΙΙΙ 46 inveni. Bis apud Callim hymn. in Dian. 86 et hymn. in Del. 205. ulto frequentior

factus est usus apud Nonnum, ubi in Dionys. inis venitur, ter in paraphr. articipia ad εννεπε adiecta numeo rari quindecim locis. Haec sufficiant, sed unum quoque notatione dignum puto Ap. Rhodium, qui alias nusquam verbum μευ admittit, semel II 367 scripsisse τοῖα παρεννεπεν Ἀργος Ἀ

55쪽

quo iure conclusiones Homericas, quibus indicativus verbi εἰπεῖν inest, suspectas habeam quam maXime.

Cap. XVI.

De verbo ἐνί-ειν ἐνίσσει U. Quid de aetate vocis ἐνέμειν ἐνίσσειν statuendum est Θ

Ι Ιliade legitur

239 seqi Iam vero a 238 adnotationem non desiderat. Nullus ex his locis in vetustissima Iliade legitur, apud recentiores demum Homeridas, quos Ionicos dicunt, manifesto in usum receptum est. Quae cum ita sint, non plaudere possum eis quae Rob. g. 20 seq. ad T 427 adnotavit. Nam etiamsi totum illud carmen proprium quod est de aridis et enelai certamine ab Iliade vetustissima seclusit, tamen illius retractationis, quam poetae ionico attribuit, non pauca

56쪽

stant, Robertum fugerunt. Γ 396- 20 ipse eiecit, at Γ 427 illi interpolationi addere debebat. Alia eiusdem retracta, tionis clara indicia infra apparebunt. In Odyssea verbi ἐνίπτειν ἐνίσσειν deprehenduntur duodecim exempla: A17 78, 26: - , 90 et 17

Omnibus his quos citavi versibus Homericis orationes inducuntur in complexione verba de quibus agiturnusquam occurrunt, Sed crebro apud posteriores poetas, ut supra in cap. XV exposuimus.

Cap. XVII.

De verbo ἐρεείνειν ἔρομα c.

Quaestioni quae fuit de verbo ἐνί-ειν ἐνίσσειν simit limum est id, quod de verbo ἐρεείνειν ἔρομα. statuendum est. Collegi haec exempla ex Iliade:

et Κ 543 λλωνειω ἐξερεεινε Κ 81 - ρ 50 ): ἐξερεείνετο μυθω - 08 θεομαχίω ἀνείρετο ὁ γελάσας. Haec reputans miror equidem, quod Rob. g. 216AS 1 inter vetustissimos numerat et demum inde a G18 interpolationem ionicam incipere statuit. Μihi etiam aliis de causis quas hic explicare longum est interrogationem Thetidis suspectam esse fateor. Ceterum hoc loco A 513εἰρετο significat precariα, nam quid Thetis interrogat 8 Augetur mea suspicio similitudine, qua ille locus A 13 cum ichoscopiae versibus T 191 et 225 coniungitur. Certe hoc in versu AS 1 meum iudicium, quo hoc verbum ἐρεείνω recenti demum arti epicae tribuo, minime litabatur.

57쪽

Habeas etiam de vocis ἐρεείνειν in Odyssea frequentia tabulam.

ἐρεείνετο μυθω ε 305. ta τ' - ντο I. Neque raro hoc verbum posuerunt ii, qui post Homerum carmina fecerunt, ut ante ita post orationes directas. Casu mihi ad manum sunt hae inductiones: hymn. in Apoll. 50 ἀνειρομενη ἔπεα εροεντα προσηυδα ibid. 525 τον καὶ ἀνειρομενος . . . ἀντίον ηυδα h. inmerc. 404 . . . τάχα δ' ει ρετο κυδιμον ' μῆνh. in Cer. 63: ... καὶ re ετο δῖα θεάων Bacchyl. XVI 20 et 4 . . . Iρεν τε Ap. Rhod. Ι 1268 αλλος δ' αυτ αλλον ... ἐξερεεινεν Eurip. r. 874 ρομην; Callim. epigr. L 1 2: ... τις

ἀνή ρετο Πιττακον Ῥυτω . . .

Apud Eudociam saepe legitur εἰρωτεε, εχετο, ἀπάμειπτο καὶεψετο, κτλ. Orpheus Arg. 117:αυτα ἐμυθεόμην ἐρεείνων ανδρας ἀρίστους, Theod. Rod et Dos B IS . . . ἐρωτα. In orationis clausula inveni ἐρεείνειν adhibitum hymn. inmerc. 13 αυταρ ἐπεὶ τα καστα διαkkήδην ἐρεεινον; Ap. Rhod. ΙΙΙ 317 τοῖα πιν ἐξερευντα Qu. Smym VII 182ώς ματ εἰρομενος Nonnus paraphr. II 157 καί σφιν ἀνειρομενοι τι . . ., V II: εἰρομενη δ' ἀγόρευε, VI 57: εἰρομενοι δε κτλ.Denique in pedestri sermone verba interrogandi ante et post orationes posita vulgaria sunt.

58쪽

Cap. XVIII.

De verbo ἀγορευειν.

Unum ex iis verbis dicendi, quae postremo demum in dictionem Homericam recepta sunt, est verbum ro- ρετειν, quod proprie significat in contione ἀγορά ora, tionem habere. Quae significatio genuina manifesto saepe animis poetarum obversata est. Sic B 22 ea Calchantis verba quae Ulixes orationi suae intexit inducuntur sententia: Κάλχας δ' αυτμ' ἔπειτα θεοπροπεων ἀγέρευεν, quae etiam propter participium θεοπροπεων quod adicitur omnem usum laedit. Etiam ea sententia B 330 κεἶνος τό - ἀγορευε cf. cap. ΙΙ qua comprehenditur illud vaticinium ipsa clamat seram originem Ni egregie fallor hoc loco auctor Calchantem sibi finxit in contione verba facientem. Cum B 322 duo loci comparari possunt: 6 . . . παραβλήδην ἀγορενων in contione deorum

quam sine dubio interpolator fecit Rob. g. 209 et

148: Ἐκτωρ αρ ποτε φήσει ἐνὶ ρώεσσ' Πορευ ων, quem versum etiam Christ suspectum habet. Ceterum car.

minis auctor maxime praedilectum labet hoc verbum ἀγορενειν quod posuit m :αυτος δε σφ' ἀνάψετε, θεοὶ δ' πο πάντες ακουον, deinde praeter alios versus qui non in nostram provinciam cadunt in V. I9 . . . μάλα γαρ κρατερους ἀγόρευσεν usui

respondebat ἀπεειπεν porro 168, quem iam supra citavi. Quae cum ita sint non miramur, quod etiam Θ 542 Hectoris oratio consummatur formula plane nova ῶς Εκτωρ ἀγορευε. Sane magna cum libertate egit hic libriis serus auctor nempe, ut nihil dicam de insolita positione subiecti huius verbi ἀγορευειν numerus ingus laris alibi semel tantum admittitur Σ 10 ως Εκτωρ ἀγόρευε in contione Troianorumα Haec duo carmina novicia

59쪽

inter se quodam modo cohaerere mihi constat, sed utrum recentius sit vix discemere audeam.

Difficilior videtur quaestio de et 48, quos versus Rob. g. ibi inter antiquissimos numerat. Sed cumulantur hoc loco gravamina: E 30-40 et E 42 ipse ob elidit, mutat, E 49- 1 exsecat, a W--48 in vetustis. sim Iliade servare studet. Frustra ille Ut taceam de eo, quod oratio indirecta 46-47 exstat mihi quidem quaestio de his versibus A - statim soluta erat ob. servatis formulisa 45 A. πατ' ἐπηπείλησεν ἐνὶ ρωε , ἀγορευ ων et ἰ V 330 et is 271, κεῖνος το αγορευε cf. cap. II). Accedit una formula insolita

I 155 ῆκα προς ἀλλήλους ἔπεα πιεροεν ἀγορευον. Exspectabam verbum προσαυδάω, quod tritissimum est cf. επεα εροεντα προσηυδω, at verbum ἀγορευειν in talibus enuntiatis perangustam provinciam habet analogiae enim

non inveniuntur nisi in ultimis Iliadis libris Q 121 4ῖ7: 377 ἐν 25 quater in Odyssea α 581I82 δ 89:

409 549. Ceterum sine dubio obversata erat auctori complexio haec:ῶς ο μῖν τοιαυτα προς ἀλλήλους ἀγορευον. Ceterum nonnulli codd. offerunt locis supra citatis προσηυδα, id quod legi respondet, sed nihil mutandiu esse eluceti propter analogiarum numerum, 2 propter omnium docorum quos citavi recentem

aetatem.

Si recolligis ea quae exposui, de huius verbi ἀγορευειν aetate dubitatio relinqui non potest, praecipue si breviter perlustramus Odysseae locos. Quater ibi invenitur singularis numerus istius verbi δεορ ειν Bis et 89)legitur νυιὸν ἄρ ως ἀγορευεν, quod analogia caret insuper neutro loco agitur de contione, immo vero videmus ene.

60쪽

lopam inter ancillas versantem. anifestius proditur serae aetatis usus loquendi eo quod adicit poeta e 505 6:ήμενη- θαλάμων. Deinde 271 B 330, a 48x κεῖνος τοσὰ ἀγορευε. Quartus Odysseae locus 3 76

του δ' ἀγορετ οντος ξυνετο ξανθος Μενελαος nusquam in carminibus Hom. sui similem habet, saepe apud pigonos et movet animum quasi conclusio cuius caput ώς ματ sim. desectum sit. Hactenus de verbi ἀγορενειν apud Homerum Su. Ne posteriores quidem poetae huic verbo favisse videntur: legitur enim apud Ap. Rhod bis tantum in conis clusione. 260 αι μῖν ἄρ ῶς ἀγορευον ἐπὶ προμολῆσι κιοντων II 450 ω τώ γ' ἀλλήλοισι παραβληδην ἀγορευον.

cf. Hom. - παραβλήδην ἀγορευων Tertio loco HL 1226 adhibet verbum novum Ἀγορα ομαι:ώς - H ήγοροωντο Nonnus Dion VII 308 τοῖα πατὴρ ἀγόρευε subiectum addit XXXVIII 70 XLII 313 paraphr. VI 20 verbum ἀγόρευε nude ponitur. Mons etiam Eurip. Ρhoen. 1177, 12 5 Electra 788 Bacch. 1082. De formulaia o μὸν τοιαυτα προς ἀλλήλους ἀγόρευον cf. cap. ΙΙΙ.

Cap. XIX.

De verbo λεγειν. Verbum λθειν in carminibus Mom. ante raudi post orationem perpaucis tantum locis invenitur, quibus insuper

l De senetivo quem absolutum duco f. cap. XXVII.