장음표시 사용
161쪽
tit correctis venia mederetur, et pertinaces cum haeresi depellerentur. porro Africa Marciano destinati Imperii auspicium secerat. nam quo is tempore sub Aspare militans. in pugna adversus Vandalos. quae Romanis adversa suit, in hostium incidit manus, contigisse ei serunt inter, captivos sui, sole dormienti, ut aquila superadvolans corpus ejus alis expansis immota inumbra rot: quod quum hex Gensericus oeulis ipso suis vidisset. ratus ea ro imperium portendi. Marcianum ad sa accitum li-hertate donasse dicitur, postquam eum jurare coegisset . numquam sct cum Vandalis signa collaturum 3 . sed qua iamque sit sacto fides. Imperium Marcianus hoc anno, maxima omnium consensione, Constantinopoli suscepit: neque eum Valentinianus collegam est dedignatus, ex quo demum certi ad eum nuneii de viri virtute ac do Pulcheriae Aug. con
silio ac voluntate pervePeruat. 3 Evagr. LI. E. Iib. II. c. r.
Post Quodvultdei in Disc. Carthagin.
I. CONSULATUM cepit Imp. Fl. Marcianus, eique ex Occidente collega datus est Clodius Adelpli ius. bis Consulibus rursum Asrieam respexit Valentinianus, et Firminum Praesectum Praetorio. quae Afrorum solatio praestari vellet, lego lata commonuit. Censeo, inquit si , ut iuxta supgestionem culminis tui, honoratis Afris et possessoribus hostili vastatione nudatis isto remedio consulatur, ut quod fortunae impressis sostulit, id quantum potest, largitas Augusta compenset . ac primum, quia in Numidia Romana ingens desertorum locorum tractus erat, ex eo agrum honoratis et possessoribus ad tredecim millia centuriarum sub quin quo annorum vacatione concessit; liisque praeterea duo millia solidorum ex fisco dividi jussit: tum quao in Sitifensi et Caesariensi provincia atque in Numidia essent praedia juris empli yieutici et domus Augustae, ea honoratis dari provinciarum Proeonsularis et Byetatenae . quos Vandalio suis linibus ejecerant. denique praedia pistoria, unde Roma alebatur, ad eos tantum pervenire voluit, quos ab hostibus certum esset facultates captivitatis infortunio perdidisse: penes quos , inquit, salUO urbis Romae pris ilegio, haec humanitas permanebit, donec auspices Deo Africam redire contingat. enim vero tantis Valentiniani beneficiis recreata Africa . plurimum inde in Ecelesiam quoquo utilitatis et commodi redundabat :quod Episcopi in primis Presbyteriquo alimenta miserae plebi facilius Pararent, et in animorum cultura diuturniorem operam navare possent. II. At haee inter Imperatoriae litterae in Africam perlatae sunt. quibus Primates eum iis Episcopis, quos secum adducere fas esset ca .ia Concilium magnum evocabantur, ut halendis Septembribus dicae au
162쪽
in Bithynia adessent. nam illic primum Marcianus synodum eelebrandam censuerat: quae deinde, ut ipse interesse posset, Chalcedonem vocata est. ceterum nemo ex Africa pedem extulisse creditur . et qui adsuero in Coneilio Chalcedonensi Africani Episcopi, ex iis suisse putantur, qui a Genserico in exsilium ejecti, in Graeciam et Orientem jamdiu pervenerant. itinera enim ubique infesta, et Hunnorum late vagantium terror prosectionem impediebanL: quae caussa fuit . cur ex Occidente illuc perpauci navigarent, et Leoni synodus ipsa in aliud tempus utilius prorogari posse videretur. sed quia Marciani Aug. studiis obsequendum erat. qui maxime op abat . ut quam primum dissidia omnia ex Ecclesia tollerentur; haud omisit Leo, quod perfici unum poterat, ut epistolae, quam ad Flavianum ipse scripserat, exempla passim ad primores Episco porum quam celerrimo mitteret , eique omnes subscribere jul eret: quod Africanis quoque Episcopis imperatum esso, credibile est, ut Legati, quos Chalcedonem destinarat, testari vero possent. Occidentem totum cum L one sentire. itaque hoc pacto Afri quoquo tam longo positi. animo et voluntate adfuisse Concilio visi sunt: quemadmodum et Leo de se ipso ad Patres Chalcedonenses scripsit Noa abjuncta αTobis Praesentia mea, qui nunc in vicariis meis Maum, et jamdudum in fidei Catholicae praedicatione non desum : ut qui non potestis ignorare . quid ex antiqua traditime credamus, non possitis dubitare. quid cupiamus. tres autem ad summum ex iis, qui exsulabant, Chalcedonem adiere S . Aurelius Adrumetinus, Resticianus . qui Aser tantum in subscriptione dicitur . et Valerianus, qui Bassianensis uno in codice s vocatur, et Abbon Zousis suisse creditur. quum tamen ex eo tempore turbatum in Oriento sit . et Iacobitarum o Dioscoro secta per Aegyptum esse coeperit . passimque Monoptiysitae in perniciem rectas doctrinae oruperint; nulla ex ea contagione apud Asros avitas professioni macula adspersa est. tum quamquam Antistites Alexandrini o Dioscorose ipsos Asrieao etiam Patriarchas dicero ausi sunt. eos plano mentitos constat, nec praeter Episcopum Carthaginiensem Eeclesiis Africae quemquam unquam praefuisse te .
I. CONSUL TUM gessero Fl. Sporatius. Fl. Herculanus, hic Oecidentis Consul, illo Orientis. synodo Chalcedonensi absoluta, et Actis ejus Romam perlatis, curae Leoni suit, ut de his ad omnes Occidentis Ecclesias perscrilieret eodem exemplo, ac simul totius concilii breviarium mitteret.
163쪽
est, fraternitatem vestram sanctoriam gaudiorum habere consonium. nam fratres mei, qui vice mea Orientali Synodo praesederunt, quae vocaretulere signisco, consermotam Catholicam fiam et gloriscatam Apostolicae praedicationis triumpiar: quo etiam hi, qui ad Golandum Delaeducti fuerant vel impulsi, recepta Ceritatis luce laetanturi siquidem
omnes Domini sacerdotes in una sententia, sancto Spiritu docente, consensere. et de sacramento Dominicae Incarnationis, im qua multorum intelligentia caligabat, ita tenebrae erroris ablatae sunt, ut in uno Domino nostro vero Dei et hominis Filio nec de humanitatis ambigatur natura, nec de Deitatis essentia. in imρios autem nefandi erroris auctores, qui indignos se Dei gratia iudicantes, correctionis uti remediis noluere, qualis sit lata sententia, exemplaria, quae misimus, edocebunt: ut agnoscat vestra dilectio, fratres carissimi, in sancto examine dioinum non defuisse judicium , quo et vindicta retributa est obduratis, et pax i ensa correctis. Dominus vos incolumes custodiat, fratres carissimi. his porro litteris per Asricam promulgatis. Catholicos
omnes plurimum esse laetatos . probata eorum fides et singulare veteris religionis retinendae studium persuadet. II. Vna hoc anno lege Valentinianus multa complexus, quum praeeiperet, ut caussae omnes forenses tricennali temporum definitione concluderemur , excepit Afrorum negotia . qui se probassent necessitatem Vandalicam pertulissΘ: ut de eorum caussis illa tempora praefixo tricen Dio subtraherentur, quae sub hostilitate consumpta esse claruisset lax sed
in eo parum aequus erga Ecclesiam habitus est, quod eadem lege Episcopis jus judiciorum eripuit. nam caussatus, querelas de Episcopali judicio crebras jactari, ita da ea re sanxit : Quum inter Clericos jurgium Nerιitur, et ipsis litigatoribus conoenit, habeat Episcoρus licentiam judicandi : praeeunte tamen vinculo compromissi. quod et laicis,
si consentiant, auctoritas nostra permittit: aliter eos Iudices esse non patimur. verum qui modo Episcopos in ordinem redigebat , mox Principis Episcoporum auxilium implorare coaetus est. Attila enim post magnas Italicarum urbium clades appropinquante, ad Leonem confugiendum fuit . ab eoquo petendum . ut ipse suscepta legatione ad Attilam pergeret, placatoque hoste impendentem calamitatem pro
hiberet. Suscepit hoc negotium , inquit Prosper si, cum viro Consulari Aoieno et viro P mefectorio Trigetio beatissimus Papa Leo, auxilio Dei fretur , quem sciret numquam piorum laboribus defuisse. nec aliud sequutum est, quam Praesu serat sides. nam tota legatione dignanter acceρta, ita summi sacerdotis praesentia Rex gαὐisus est, ut et bella abstineri praeciperet, et ultra Danubium promissa pace discederet.
164쪽
1I. Aurelium Adrumetinum Episcopum hoe anno in Graecia exsulem obiisse, veri plane simile est: nam Ecclesiae illi anno insequenti Felicem praesuisse inveniemus. atque id indicio, opinor, est. Genserici animum erga Catholicos paullo mitiorem factum, jam tum connivere coepisse, si quid sorte Episcopi adversus leges ejus admisissent: vel certe non omnes Vandalos ita Catholico nomini inimicos suisse, ut quidquid novi tentatum esset, recta ad Regem deservem.' ANNUS CHRISTIANUS CCCCLIII.
I. CONSULEs prodiere Fl. Vineomalus, Fl. Opilio, hic in Oee idente, ille in Oriente: quibus Consulibus duo Romani nominis hostes teterrimi interiere. Attila Hunnorum, Thoris mundus Visigothorum Reges, nullo
tamen rei publicae hono . quae jamdiu malis domesticis laborabat. Catholici Carthaginienses hoc anno, quum tamdiu sine Episcopo fuissent, eonsilium clam inierunt Valentiniani Aug. exorandi, ut auctori tute sua Censeri cum sibi conciliaret, impetraretque, ne se diutius Episcopo ca-Tero vel iri. nam eos, credo, ad hanc spem erexerat, quod de Adrumetinis iam a nunciarat. Ecclesiam apud illos a Felice Episcopo administrari. II. Verum ea Adrumetinorum laetitia perbrevis suit. et a me anni exitum Ecclesia illa parto nuper honore spoliata est. sorte enim Felix monachum quemdam transmarinum , Ioanliem nomine, hospitio acceperat. hune Arianis facile erat tamquam exploratorem ex Italia summissum traducere: itaque res ad Regem delata suspiciosum animum et omniani tuentem nullo negotio impulit . ut Felicem in exsilium ejiceret ii . ceterum ea Felicis calamitas Carthaginiensibus minime obfuit, quominus Valentiniani opera quod in votis erat adsequerentur.
Dcogratias Episco o Carthaginiensi
I. CoNgULEs suere Fl. Sindius. Fl. Aelius. ambo ex Oriente: nihil enim hic ad Aelium Magistrum utriusque militiae pertinetiat, quem hoc anno Valentinianns sua manu interfecit; sed apud Marcianum Aug.ogebat , et Comes Domesticorum hiennio anto fuerat ci . his Consulibus litterae Augusti ad Gensericum adlatae, quibus, Leonis etiam, ut credere par est, hortatu permotus, Regem rogabat, quandoquidem Cath licos Carthagine esse pateretur. ut Episcopum iis praeesse sineret, quem, Comitiis permissu ejus habitis, ipsi renunciassent. nee vero inutile illud
165쪽
Valentiniani offetum fuit, aut Carthaginienses diu frustrata spes est. nam sub anni sinem rescriptum tulere, ut Episcopum sibi creare possenL: Dei quo munero hoc etiam accessit, ut sanctissimus plano vir, et tem poribus illis maximo idoneus designaretur. Factum est , inquit Victor
Vitensis a , sumticante Valentiniano Augusto, Carthaginiensi Ecclesiae post longum silentium desolationis Episcopum ordinari nomine Deogratias: cujus si nitatur quisquam, quas per illum virtutes Dominus fecerit, Paullatim excutere, ante incipient verba deficere, quam illeoliquid explicare. II. Enini vero ea Bogis indulgentia hoc quoque attulit Catholicis boni. ut Basilicas aliquot recuperarent . in quibus secreti ab Arianis. impuno
acris operarentur. ac primus eorum conventus, ut est in veteri Chronico s in Basilica Fausti celebratus suit, ibique vii I. kal. Novembres, qui dies Dominicus erat, a finitimis Episcopis. quos acciverant, consecratus est Deogratias, incredibili Ecclesiae Carthaginiensis gaudio, cui jam spes aliqua affulgebat, soro brevi, ut Clero restituto et veteri splendore revocato. ad pristinum statum dignitatemque rediret. III. Ceterum viros tum aliquos morum Sanctitate insignes, quorum studia ardoremque amoris vis regia coarctabat, impetus quidam divinus alio, opinor, transtulit, ubi Deo liberius vacarent. et barbarorum saluti consulerent . clara certe Severint manet fama, quem Noricorum Apostolum veteres appellarunt hic in Orientem primo fio contulisse, mox ad Norici Ripensis oppida Pannoniae superiori vicina. quae harbarorum, ut Eugi pius ait is . crebris premebantur incursibus. divina compulsus revelatione venisse dicitur. vitam ejus ab eodem Eugipio accepimus co , in quam irae eminent viri sanctissimi virtutes , et facta Apostolo digna elucent. Afrum vero Severinum . quum ipse patriam suam vel rogatus dissi inultiret . Eugi pius facit his verbis t= : Loquela tamen ipsius Africanum testabatur, hominem omnino Latinum
Deogratias Disco O Carthaginiensi
I. CONSULATUM susceperunt Imp. FI. Placidius Valentinianus VIII. FI Anthemius Marciani Aug. gener, qni postea Occidentis Imperium adeptus est. Eodem anno, ut ait Prosper in Chronici sui sine, Pascha Domnnicum die VIII. kalendas Madi eelebratum est, pertinaci intentione Alexandrini Discopi , cui omnes Orientales consentiendum putaMerunt. ceterum in Occidente atque in Africa xv. kal. Majas actum esse, non
est ambigendum: in hunc quippe diem Leo magnus indixerat, cujus
166쪽
auetoritati Eeelesia omnis obsequium debebat. atque id optimo jure factum , litteris ad Marcianum Aug. datis ostendit idem, quibus, ut ait
Prosper. ratio veritatis sollicitatae epidenter Patefacta est . at vero non alius hoc annus rei publicae tristior, et Romano uomini luctuosior fuit. indo enim labes et ruina caepit Imperii, quod nulla dein consilia, nullae vires restituere potuerunt. initium malorum a Valentiniani eae loductum est, cujus anctor Petronius Maximus suit. is qui Consulatum bis gesserat, conspirantibus cum eo Aetii amicis, ut mortem ejus ulciscerentur. patratum Romae parricidium creditur postridie idus Martias li). ab eo die Maximus Imperium adripuit, et Avitum utriusquo militiae Nagistrum ereavit. sed ex quo rumor in provincias pertulit, Valentinianum o vivis sublatum esse, nihil usquam pacatum suit. harbaris lato inproviticias Romanas irruentibus, quos nulla auctoritas, nulla vis cohibebat. II. Nec vero dispar provinciarum Africanarum conditio fuit, quae hactenus Valentiniano paruerant. nam Gensericus, morte ejus audita, nullo se foedere teneri putavit, et quantum Romana Africa patebat. in potestatem stram ditionemque redegit. Posι cujus mortem, inquit Victor t. . totius Africae ambitum obtinuit, nec non et insulas maximas, Sardiniam, Siciliam, Corsicam, Ebusum, Majoricam, Minoricam
et alias multas superbia sibi consueta defendit. qua tamen ratione Vandali in novas provincias immissi fuerint, pacatus ne eorum accessus fuerit, an hostium moro omnia peragrarim, litteris traditum non reperio: nisi quod Catholicis. Episcopis eos parum aequos fuisse, multa crudelitatis eorum exempla declarant, quae in serius proserentur. III. Romae interea Maximus, quum jam ingenti invidia flagraret, sa- cinus novum molitus. perniciem sibi et patriau maturavit. nam quum uxorem paullo anto amisisset. hujus loco Eudoxiam Augustam Valentinia ui sui morte pereulsam abjectam quo, ac nuptias omnino detrectantem, in matrimonium perduxit, ac filiam ejus Eudociam Palladio filio nubero coegit trin. id nempe Augustae in moerore suo atque luctu gravissimum accidit, exarsitque animus ejus incredibili dolore atque iracundia acerbissima, nihil jam cupiens. quam ut Augusti sanguinis ultor esset. quia
vero serum a Marciano auxilium adlaturum videbat. ab Africa, quae in conspectu esset, sibi arcessendum putavit. itaque litteras clam ad Genseri cum misit 4 , quibus eum etiam atque etiam rogabat, ut Romam cum exercitu properaret, poenas de Maximo sumpturus, qui amicum ejus et laederatum impie necasset: misit et munera; quae animum ejus capere possent, et majora sperare jussit. porro gratissimae Genserico eae litterae suere, quae tantam illi diripiendi ac praedandi occasionem praebebant. quare, quum in portu classem haberet instructam ornatamque, propediem cum ingenti exercitu ex Asriea solvit, et anto ad Italiae littora accessit, quam eum discessisse Maximus rescivisset. quantus in urbe
Pros. Canis Anu. Leci. T. I. p. 16a. 3ὶ Idat. Pro p. in clinon. etc. N Pera. Via . lib. I. c. Evasr. II. E. lib. II. c. 7.
167쪽
metus. quae omnium trepidatio fuerit, nemo satis explicare verbis possit. primi omnium senatores sese in fugam dedere: cumque his magna eorum
turba, quibus aliquod per Italiam perfugium esset. Maximus item consilii
expers nec fugientes retinebat, et sugam ipse etiam meditabatur: sed anto quam ex urtin egrederetur, milites et populus auctorem malorum tantorum detestati, partim armis, partim lapidibus incessere: prostratiImquo unus o Valentiniani protectoribus gladio confodit: corpus per urbem trae tum laceratumquo et in Tyberim projectum est. haec pridie idus Iunias contigerant: at triduo post adsuit cum exercitu Gensericus. uri emqtie omni praesidio spoliatam invenit . unus suit Leo Pontifex maximus, qui ei obviam ex urbe progrederetur, eumque rogaret atque obsecraret, ut ab incendiis et caedo abstineret is . IIII. Nec Gensericus nihil Leonis auctoritati atquo precibus tribuit: sed in tanto tumultu et militari licentia ipsa Regis jussa parum valuere.
urbem ingressi Vandali xVII. kal. Iulias. Expilandis a tripiendisquo civium
domibus ac templis plerisque omnibus dies quatuordeci in Vacarunt: quo tempore cuncta scrutati, quidquid auri argentique et gemmarum ubi quosuit, rapuerunt: vetera etiam urbis ornamenta ex aere potissimum, statuas, tripodes, vasa, tegulas ipsas Capitolii inauratas in naves comportarunt, ut in Asticam eonveherentur t6 . denique, quum jam restarct
nihil videretur, quod auferri posset. Censericus. indieto in Africam reditu. Eudoxiam cum Placidia et Eladocia filiis, et Gaudentium Aetii
filium, maximum praeterea captivorum numerum Carthaginem adduci jussit, et urbem squaloro luctuque perditam, et inopia rerum omnium laborantem educto milite reliquit, ut sola aliquando calamitatem suam lugere posset. at quum tantum ille praedao coegisset, quantum avaritiam multorum satiare posse videretur; non ante Carthaginem reversus est, quam Campaniam caede atque incendiis vastasset, Capuam cepisset a Nolam, agrum omnem Neapolitanum depopulatus esset tr . tum autem
captum quidam putant adolescentem viduae filium . pro cujus redemptione Paullinus Episcopus Nolanus Africam ultro petiisse seqne vicarium in servitutem tradidisse sertur is . sed quia Meropius illo Paullinus Augustini amicus ante annos xxIL decesserat, et Nolam Episcopus alter post eum rexit Paullinus nomine; iactum illud praeclarum ad hunc pertinere creditur, quem item Nolani sanctis Caelitibus adnuineranti quamquam ne id
quidem satis, ut constare omnia possint, quao a Gregorio Magno narran tur. quum enim Paullinus in captivitate proximum regis exitum praenunciasse hero suo dicatur, repugnat historia, quae Conseri cum usque ad annum CCCC.LXxvII. regnasse tradit. itaque vero propiora scripsere. qui haec ad saeculum sextum retrahunt. et ad Paullinum tertium spectare arbitrantur, quo tempore Traismundus regnabat in Africa.
168쪽
V. Interea Avitus , quem Maximus exercitibus praeseeerat , et in Gallias miserat. hujus morte et urbis direptione audita . Imperium. qualecumque tum erat, Gothis faventibus . qui plurimum illie poterant.
Arelato suscepit, atque inde Romam, populo eum ultro invitante. prosectus. legatos ad Marcianum Aug. illico misit oratum, no se collegam repudiaret, neve opem suam collapsae reipuhlicae deesse pateretur. ceterum Avito in Africam ne adspirare quidem licuit: et quae Romanis tam diti moribus vixerat, et libertatem cum dignitate servarat . tota jam arbitrio condonata barbarorum, jugum subiit servitutis, et Vandalica sieta est. nisi quod cives neque veterem togam abjecere ty . neque Latinam linguam commutarunt: quam contra Vandali, jam in Hispania Latino scinioni adsueti, receperunt. Latinis etiam usi titulis, quum
Deogratias Disco o Carthaginiensi
I. CONsuLEs in Fastis eientur Fl. Varanes. Fl. Ioannes, ambo ex
Oriente. ceterum Romae novus Imperator, ut mos erat, consul processerat , quem tamen Fasti non recepere, quod legationem ejus Marcianus
kalendis Ianuariis nondum admisisset. at Asri, ad quos jam Consules nihil
pertinebant, annos ab Regis adventu in Africam numerare didiesrunt: qui quum transfretaverit anno CCCC x XVIII. his Consulibus annum novi regni vicesimum octavum agebat. enimvero Carthaginem jamdudum perveneravregia classis spoliis urbis onusta, et captivos exposuerat, quos barbari inter se dividerent venderentque. luctuosis plane nundinis, atque ad speciem et cogitationem acerbis, quum mariti ab uxoribus. Ii heri a parentibus separarentur. angebat vehementer Afros Catholicos tanta Catholicorum Romanorum aerumna: sed neminem magis. quam Carthaginiensem Episcopum Deogratias, qui nihil eorum praetermisit. quae levandae ca- Iamitatis caussa vel consilio vel opibus vel laboro efficero atque adsequi potuit. Statim. ut a Victore accepimus , scitegit vir Deo plenus et carus, unioersa ministerii vasa aurea vel argentea distrahere, et libemtatem de aeroitute barbarica liberare, et ut conjugia foederata manerent, et pignora genitoribus redderenturi et quia loea nulla sussiciebant adeamssendam multitudinem tantam, Basilicas duas nominatas et amplas , Fausti et Nouarum, cum lectulis atque scraminibus deputacit rdecernens per sinsulos dies, quantum quis Pro merito acciperet. et quia plerosque insuetudo napigii et crudelitas cutioitatis Ulixerat, non Pamotis inter eos numerus fuerat aegrotorum, quos ille beatus antistes, ut nutriae Pia, per momenta singula cum medicis circumibat, sequentibus
169쪽
eibis, ut inspecta vena, quid cui opus esset, illo praesente daretur. sed nec nocturnis horis ad hoc opere misericordiae feriabatur; sed per nebat excurrens per singulos Iectos, sciscitans qualiter quisque se haberet. ita se huic tradiderat omnino labori, ut nec defessis membris, nec cariosae jam senectuti parceret. haec omnia Victor de pientissimi Episcopi praeclaris ossiciis et singulari misericordia: quem virum Deus
providentissimo consilio Ecclesiae illi praefecerat, non modo ne tot miseris ex urbe captivis solatium deesset. sed etiam ut idem Arianis et barbaris documento foret, unam esse catholicam Ecclesiam, in qua vera virtus et gratuita caritas inveniretur. I. At haec inter Avitus Aug. viribus, ut potuit, confirmatis, quum et Italiam pacasset, et classem jam instructam haberet. legationem ad Censeritum misit, qua monebat . ut pacis meminisset ac foederis. quod cum Valentiniano pepigerat . iisque provinciis contentus esset, quas tum consensu ejus receperat: reliquas redderet, quas ad Imperium Romanum spectare non ignorabat: se quidem paratum addebat, nisi sponte cederet.
bello repetero quidquid per vim ademisset; nec illi secum tantummodo. sed eum sociis et laederatis pugnandum sore, quos brevi in expeditionem
esset educturus. at Gensericus Aviti legatione contempta . classem sexaginta navium adornari jussit. eamque in insulam Corsicam misit. sorte autem Ricimer Comes e Gothorum gento, sed apud Romanos potens, Siculum mare cum classe navigabat. hic, ut Vandalos Corsicam appulisserescivit, barbaros adortus ingenti clade assecit. tam laeta victoria, ut
de ea Avitus laureatos nuncios ad Theodori eum miserit, qui Visigothis in Hispania imperitabat saὶ. sed tamen Aviti laetitia tristem habuit oxitum, nec Genserico post illud proelium metus ab hoste fuit. Dicimer enim
facito essecit, ut Avitus. quem oderat, honore spoliaretur . et in ejus locum Senatu auctore Imperator fieret Majorianus . quem anno insequenti Augustum appellatum constat. III. Alias legationes hoc anno ad Cen ericum venisso, a Marciano nempe geminas, compertum est. nam hie edoctus, quaa nuper Regis avaritia Roma passa etat. certior etiam saetus, Eudoxiam et filias ab eo in Africam ala ductas esse; legatos ad euin mature proficisci jusserat , qui Augustam et filias ab eo repeterent, commonerentque gravibus Verbis, ut ab Italiae vastatione abstineret. quum autem insecta legatione illi rediissent, et dura ab Rego responsa nune lassent; Marcianus, qui Augustam
et filias ejus in libertatem adserere vellet. legatum alium ex Arianis Episcopis, quo Regi acceptior esset, delegit. Bledam nomine; qui tamen.
quum ad Genseri cum venisset, ab eoque . partim precibus, partim minis Hegem flectere conatus, eadem postulasset . quao priores legati in mandatis habuerant; repulsam neque tulit, et solus reverti jussus est. Rex insuper, ut ostenderet, quantum ab eo consilio abesset, quod Marcianus
urgebat, Eudociam Augustae filiam Hunerico filio suo in matrimonium
170쪽
Vocavit: et classem rursum instrui jussit. quam in Italiam et vieinas ansulas et Illyricum etiam atque Peloponnesum immitteret h
ANNUS cIIn ISTI AXEs CCCCLVII.
Deogratias Disco o Carthaginiensi
3 CONRULEA . ex Oriente ami3 3. prodierunt Fl. Constantinus, Fl. Buius: Gensstrici in Africa regnantis annus Vertebat vicesimus nonus. his autem Consulibus, Ianuario extremo. Marcianus Aug. diem obiit suum, ejusque loco Imperium adeptus est Leo. nec multo post collegam idem accepit Majorianum . qui Ravennae magno omnium ordinum consensu Augustus dictus est. prima anni navigatione classis praedonum ex Africa solvit. perniciem adlatura, ubicumque nec hostium naves, ne firma praesidia essent. Italiam enim Gens ricus et totum Occidentem dotalia nurus suae praedia habebat, quae sibi optimo jure vindicaret quamquam in Orientis quoque irrupit sines. et Graeciam terrore implevit ti : quin Alexandrinis ipsis timorem incussit. ne ad eas etiam oras Praedatum excurreret saxi I. Iam domi, secundis rebus elatus, rursum vexare Catholicos . et Episcopis in primis inimicus insensusque esse coepit. strignis nominacorum deserentibus, quorum virtus maxime enitebat. acti igitur in exsilium ex Mauretania Caesariensi Crescens Aque is, qui provinciae suas primatu sungebatur: ex Tripolitano tractu Vincens Sabratenus et Cresconius Oensi s. ex Byzacena provincia Eustratius Susetanus, ex Proconsulari Urbanus Girhensis et Habetdeus Theuda lensis. quos omnes Victor recenset 3 . Ceterum Arianis nemo magis invisus erat, quam Carthaginiensis Episcopus, cujus admirabilis pietas et praeclara misericordis animi ac benefica a voluntatis exempla palam ante oculos omnium erant. Quare, inquit Vicior a. iapore Ariana succensi, dolis eum quam ρια- rimis voluerunt saepius enecare. sed vim Deus prohibuit, et captivorum Romanorum solatio tantum virum tamdiu servavit, dum alii redempti libertatem reciperent, alii mitiori jam servitutis conditione, liberius paullo respirarenti
Deogratias Disco o Carthaginiensi
I. CONsuLATUM inierunt ipsi Augusti, Imp. Fl. Leo, Imp. Majorianus. ipsum autem anni initium Ecclesiae Carthaginiensi pertrista sulti nonis