장음표시 사용
231쪽
eum eo questus, Episcopos Catholicos non sino ipsius contemptu multos praestigiis decepisse, aureis quinquaginta donat, hortaturque, uti se coecum esse singat, et in loco sedens, qua ipso cum Episcopis suis transite solere . ad praetereuntem magna Voce clamaret, ut oculos sibi redderet, et antistitem se verae religionis prodigio illo ostenderet. paret ille, et quo jussus erat loco subsistens, accedente Cyrila, magna vocis contentione exclamat. Audi me beatissime omla, audi me sancte sacerdos Dei, respice coecitatem meam: evertar ego medicamenta, quae saepe coeci reliqui a te meruerunt, quae leprosi experti sunt, quae si etiam mortui persenserunt. Giliam te per Usam virtutem , quam labes , ut mihi desideratam restituas trecem , quia gra i sum coecitatepcrcussus. haee planus illa, praeter Opinionem suam vere praenuncians, quae jam im in inel ant. quippe ut Cyrilas, tangi se hominis aerumna simulans, maxima cum miseratione ad eum divertit, ac manu super oculos posita impiam usurpans formulam . Secundum , inquit, sidera nostram, qua recte Deum credimus, aperiantur oculi tui; is qui plane videbat, illico coecus factus est, tanto oculorum crueiatu, ut eos utraque Manu comprimere cogeretur, ne disrupti absisterent. tum vero Cyrilas quidem flagitii auctor , praesenti numinis violati ultione perturbatus, populi etiam sibilum metuens, omni festinatione ad suos properavit: at coecus, miserum se ac scelestum inclamans, quod Deum irridero voluisset . abeuntem Cyrilam ita insectabatur: Ecce aurum tuum , redde
Iumen meum, quod dolo tuo perdidi. mox Catholicos adloquens, Vos rogo , ajebat , gloriosissimi Christiani, ne despiciatis miserum: Sed
T lociter succurrite pereunti. vere enim cognopi , quia Deus non irridetur. mI. Iam qui Arianos omnes ea poena perculerat. Ecclesiam suam Deus prodigio erigere voluit, atque illustri facto nobilitare. deducitur coecus ad tres Episcopos nostros. Eugenium, Vindemialem et Longinum: interrogatur, quid do Dei Filio sentiat ' quid de Spiritu sancto prositeatur ' ille Arianam detestatus perfidiam, omnino ex formula Cat solica respondet: nihil cunctantur Episcopi talem post consessionem. manus coeco imponunt Vindemialis et Longinus, oculos ejus Eugenius cruco descripta signat, In nomine inquiens. Patris et Filii et viritias sancti veri Dei, quem trinum in una aequalitate atque Omnipotentia constitemur, aperiantur oculi tui: ac dicto citius sanitatem coecus recepit pristinam , manifestissimoque testimonio Catholicae religionis sanctitas comprobata est. Vulgatur simili tanta Cyrilao fraus, exsibilantur omnes Sectae ejus Episcopi, notantur, contemnuntur. at quis crederet ' Rex, qui Daudem senserat, qui prodigium cognorat, ira non in Arianos exarsit, sed in Catholi eos: et qui Cyrilam damnare, totamque sectam abjicere debebat. Eugenium et socios Episcopos perdere institit, Catholicos omnes vexare, ipsam denique , si fas esset . Ecclesiam eorum nomenque delere: nisi quod sensim ea, quae deliberaverat, persiciebat,
232쪽
et erudelitati quandoque obsequutus , multa consilio agere , ac diu meditata afferre videbatur.
ANNUS CHRISTIANUS CCCCLXXX III.
Eugenio Discoρο Carthaginiensi
I. CONsULATUM susceperunt Ioannes Scytha, Decius Paullinus: hisque consulibus annum regni sui tertium attigit Trasa mundus. eodem anno vertento diem obiit supremum Anastasius Pontifex maximus, cui X. kal. Decembres successit Symmachus. jam vero in Africa crudele admodum
Catholicae cladis initium fuit. nam Rex minime propositi sui tenax in IIunerici mores repente delapsus est. Sanctos Dei, inquit Gregorius Turonensis tr , post multa tormenta, post equuleos, po4t flammas, post ungulas, jussit intersci. hic nempe Vindemialis atque Longini exitus fuit: Eugenii aliaε vices fuerunt. Beatum Eugenium, inquit idem. decollari jussit sub ea specie, ut si in ea hora, qua ensis super Cemicem ejus incumbebat, non reςerteretur ad haereticorum sectam, non
Occideretur; ne eum Pro Martyre excolerent Christiani, sed exsilio damnaretur. quod ita factum esse manifestum est. nam quum imminenti
morte interrogatus fuisset , si mori pro sile Catholica destinaret .
respondit: Haec enim est sempiterna vita, Pro justitia mori. tunc suspenso gladio, apud Albuensem Galliarum urbem exsilio deputatus est, ubi et snem vitae praesentis fecit. caussam autem si quaeras, cur ille Eugenio habitandi locus sit circumscriptus, ea asserri potest, quod ea provincia lx Regi Gothorum Alarico pareret, quem et foedere et
secta eum Trasa mundo conjunctissimum fuisse nemo inficietur. sed qui Eugeniam Martyribus adnumerari noluit, alios eo honore auxit non paucos, e quibus nominatim cietur. qui Episcopum suum sequutus erat. Octavianus Archidiaconus Ecclesiae Carthaginiensis. porro Gregorius ingentem plano Martyrum numerum facit; sed Hunericia ira tempora comprehendere videtur, quae magnis, ut Vidimus, triumphis insignia suerunt. et crebris Consessorum caedibus nobilitata sunt. memorat idem et Episcopum nomine Revocatum, qui in ea rerum conversione Ecclesiam suam miser deseruit, et ad Arianorum castra transfugit. cujus quidem multis lae rimis deplorandus est casus, exemplo ipso in tali viro foedus et perniciosus; sed commendanda impensiuet ceterorum est fides atque constantia, qui nec praemiis illecti, nec suppliciorum terrore subacti. documento omnibus suere, quantum quisque roboris vel in summis periculis a Deo impetrare supplicando posset.
233쪽
AN A CII AIATIANUS CCCCLXXXXVIIII.
Ergense Disco o Carthaginiensi
I. CONsULES proeliero Fl. Asclepiades. Fl. Ioannes Gibbus. Τrasamundi in Africa regnantis annus sub . Octobrem incohatus est quartus. uulicii Carthaginem lanesti ad Eeclesiam perlati jam suerant. Eugenium Episcopum post longa supplicia in Gallias a Rege esse relegatum: Octavianum Arctii diaconum cum Vindemiali et Longino Episcopis martyrio esso
delanctum; post hos saevitum in alios esse, nec finem hunc cladis novae, sed initium videri: ut non jam fortunarum et domorum . sed vitae et salutis periculum portenderetur. qui tam Catholicorum luctus suerit , qui omnium gemitus et plangor et lamentatio , nemo tacito explicare dicendo possit. quo enim egentiores facti, opum minus halaebant, eo vehementius Ecclesiam amabant; et quum vix ullis rerum humanarum illeeebris tenerentur, hoc illis unum erat in hac vita solati uin . ut cum Episcopo suo ad sacra celebranda convenirent . eoque doctore divinae legis scita et Christianorum ossiciorum praecepta perciperent. vulgata ha et subinde per Africam, parem in omnes Ecclesias luctum metumque attulerunt. nec Arianorum minus crescebat audacia, tempus advenisse jactantium, quo jam una totius Africae Ecclesia esse inciperet, id est Ariana: nam hoc Rex maximo urgehat. ac sperare ausus suerat. II. Ad hunc porro annum pertinere videtur Trasamundi Edietum, quo sanxit. no uspiam Catholici, eo, quem haberent. Episcopo amisso. alium crearent ii . hanc certe, quae mitior esset, primam Ecclesia ii, Iendae rationem ille inivit , postquam demum et carceres et exsilia praeoptavit. eo autem Edicto primi Carthaginienses petiti sunt . qui Eugenium jam senem ita amiserant, ut reditum ejus in posterum in te clusum viderent; ac fortasse unum aliquem o Clero insignem taciti designabant, quem Eugenii morte audita Episcopum renunciarent. itaque Ecclesia, quae ceterarum parens erat, ante alias viduata, annos quatuor
et viginti sine Episcopo fuit: quamquam ei litteras Eugenii, quamdiu ille vixit, non defuisse, et ex tanti viri auctoritate in ministratam esse , credibile est, qui alias etiam, quum ab Ecclesia sua abesset, depopuli sui recta institutione plurimum laboraverat s .
Eugenio Discopo Carthaginiensi
Ι. CONsULATU lancti sunt FI. Patricius, Fl. Hypatius: hisqiae Consulibus Rex Trasam undus annum regni sui quintum attigiti Edicto adversus novos. Catholicorum Episcopos promulgato, nihil a Rege tristius hoc anno
234쪽
tentatum aut iussum apparet. nec mirum, siquidem in hunc annum reserendae nuptiao sint Amalafridae Regis Theodorici sororis, quum illo uxorem duxit i . in illa enim totius regni laetitia cavendum videbatur. no cui moeroris ot luctus caussa subjiceretur. fortasse etiam Regem pudebat interdum furoris sui; quumque et acri esset ingenio, et aliqua
gloriae cupiditato flagraret , iacile intelligebat , quidquid injuste et
crudeliter fecisset, aequum de eo verumque posterorum suturum esso judicium: ut quae tum Ariani assentatores commendabant, illi contra improbaturi maxime atque vituperaturi videremur.
II. Eugenius interea in Gallias pervenerat, atque in media Aquitania. ubi Cadurci Eleutheri suere. in pago agri Albigensis consederat: quo in loco sepulcrum erat insigne Martyris Amaranthi, qui sub Decio Aug.
Iauream motuerat. illic monasterium sibi condebat sa , in quo sociis adscitis Deo famularetur, et maximis jam laboribus periculisque defunctus, vitam denique poneret. nee illi studia deerant Catholicorum, apud quos jam do meritis ejus et virtutibus multa vel ante ipsius adventum fama vulgaverat . itaque sanctissimo viro exsulanti non modo quies, sed etiam dignitas fuit: et quantum apud suos existimatione innocentiae floruerat . tantum integritatis laude apud Gallos inclaruit. do sociis autem, quos secum ex Africa adduxerit, minus constat. nomen quidem apud Gallos insigne est Clari Episcopi, quem Tutelenses in primis inter caelestes Patronos jamdiu numerant. et Alium habent: qui Martyr a multis Consessor a nonnullis appellatur. sed do ea re certi nihil hactenus prodiit et quique eum cum Eugenio illuc prosectum cogitarunt, veri Lantum simile aliquid indicasse videntur 3 . III. At in Africa vir alius insignis et jamdiu monachorum societati adsuetus, in tantis illis Arianorum motibus quietem non reperiens , alias id temporis plagas ad iro cogitaverat, ut Deo uni tandem Vacarct. is erat
magnus Fulgenitus, qui, dum Felix Abbas, quocum dura pro Catholica religione olim perpessus fuerat, novum ad urbem Mididi in provincia
Byzacena monasterium exstruere moliebatur, Aegyptum ipso et Thebaicas rolitudines petere statuit. nec diu cunctatus Carthagine solvit, et indoin Siciliam, Redempto monacho comito, navigans appulit Syracusas c. . Eulali iis eum Episcopus hospitio accepit, edoctusque quo iter dirigeret, ab Aegyptia proseetiono dehortatus est, quod hoc tempore Alexandrinam Ecclesiam Ioannes Mela haereticus obtineret, et tota Aegyptus a Romanae Ecurlesiae communione sejuncta esset. at Vem Fulgentius quum apud Eulalium hibernasset, ineunte vere deliberaturus quam se in viam daret,
Rufinianum quoque Episcopum proximo parva in insula degentem. qui
ante monachus fuerat, consulere voluit. at hujus etiam eadem, quae
Eulalii, sententia suit, ne Aegyptum cogitaret: accessum illum juveni Peticulosum videri; nec potioris vitae studio summam esse fidei ac reli-
235쪽
gionis periclitatulam. tum ei praeterea Rufinianus auctor fuit . ut in Afri eam rediret, ac se ad Felicem rursus atque Mididit anum monasterium conferret. consilium igitur suum abjecit Fulgentius. et navem conscendens, quao Romam petebat, urbis adeundae occasionem adripuit . ut Apostolorum monumenta et Martyrum sepulcra inviseret. vidit autem Romao Regem Theodoricum; nam hoc ille anno in urbem magnifico apparatu ingressus est, et senatu populoque Romano plaudente praeclarum et humanitatis et liberalitatis suae specimen dedit s . ae tum Fulgentius . tanta illa urbis specie et festo viarum atque aedium ornatu captus exclamasse sertur, Quam speciosa potest esse Hierusalem caelestis, si siefulget Roma terrestriss et si in hoc saeculo datur tanti honoris dignitas diligentibus τanitatem, qualis gloria et honor praestabitur Sanctis diligentibus veritatem l hoc ille pacto se urbis illecebris deliniri non est
passus: et Roma digressus, quum Sardiniam attigisset. in Africam et ad monachos suos rediit, magna omnium laetitia, quod eo recepto decus
maximum ac singulare ornamentum non monasterio solum, sed toti etiam provinciao redditum Videretur. ceterum modestissimo viro tanta illa existimationis significatio vehementer displicuit, et hanc illi mentem injecit, ut alio secederet. ignota ergo veste indutus clam inde aufugit, si noullo comite, ot monasterium adiit in vado medio situm prope Uticensolitius, plane inaccessum, nec ullis vitae commodis exoptandum. illi parendi studiosus sub alterius imperio lil entissime esse coepit, beatum luctSe putare, quod privatus atque abditus obsequiis hominum et honoribus
I. CONSULEs fuero Fl. Pompejus, Rusius Magnus Faustus Avienus senior, quorum Consulatu Rex Trasa mundiis annum regni sui sextum incohavit. tristior in dies Ecclesiae Asticanao secies fiebat. Episcopis mortem occumbentibus, in quorum locum sustici nemo posset. Sed horum tamen vicem aliquatenus supplebant vicini superstites, quos diuturni labores duraverant, et singularis quidam ardor mentis ac summum religionis studium ad optima quaeque incitabat. quod autem Eligenius in litteris suis Ecclesiae Carthaginiensi ineuleaverat, ut Catholicam fidem constantissime retinerent, ac Filium Deum Palenti aeterno aequalem a sererent, Spiritum saucium Deum agnoscerent, unicum Baptisma, quo abluti fuerant, tuerentur; id erat . quod Episcopi passim urgebant, commendabant, praedicabant. ex bis quidam et scriptis eadem confirmare .ggressi sunt, ut populus ea ratione accuratius Catholicam doctrinam edisceret, et Arianorum commenta felicius refutaret. manent sane adhue
236쪽
ejusmodi lucubrationes, quae Vigilii Tli apsensis opera pntantur, sed non unius tantum, sed multorum potius dictata videri possint. illud ex Vigilii
industria fuit potissimum, ut opera quaedam adversus Arianos in lucem emitterentur. magnorum Patrum nominibus insignia , ne ab Arianis molestia auctori exhiberetur, neve doctorum tantorum auctoritas contemni
posset. hujusmodi sunt Altercatio sub nomine Atlianasii adversus Arium , si vo Dialogi duo in Concilio Nicaeno habiti Proho judice inter Athanasium et Arium: item Dialogi tres sive Altercationes Athanasii eodem judico contra Arium, Sabellium et Photinum i rursum Altercatio sive Dialogus sancti Augustini cum Pascentio Ariano, coram judice Lauren-lio si . haec porro. in quibus nihil erat quod tantis Patribus indignum esset, securius a Catholicis legebantur, et in Arianos plus aliquid vale-hant. tum autem a Vigilio ipso conscriptum esso Symbolum , quod Athanasii nomen praeseri, doctorum virorum opinio est ca), veteris quoquΘeodicis auetoritato probabilis.
Ergento Disco o Carthaginiensi
I. CONSULATUM susceperunt Fl. Probus. Rusius Magnus Faustus Avienus junior. regni Trasa mundi annus coepit septimus. Concilium hoc anno Romao a Symmacho habitum est, in quo legem Patres abrogaverunt , quam sub Odoacro tulerat Basilius Praefectus Praetorio, ne sino Begis Italiae consensu Pontificem maximum renunciari fas esset. in Asriea nihil a Rege gravius Catholicis contigisse videtur: qui inter spem metumque ad virtutem et pietatem ira pensius erudiebantur: illud exploratum habentes. quidquid demum ah adversariis impenderet, eam profecto operam non perituram, quam in Deo honorando et religione colenda posuissent. II. Iam et Donatistarum laetio , quae numquam in Africa exi ineta est, sere id temporis jacuisse videtur, et in tenebris magis, quam in luce versata esse. dilapsos enim interdum ex illis quosdam . at quo in Gallias usque pervonisso accepimus. qua de re testimonium exstat Aviti Viennensis Episcopi in epistola ad Stephanum Lugdunensem, qui Donatistas Lugduni esso nuncia rati rescripsit enim Avitus. ne durius cum iis ageret, neve ullum ejus sectae vestigium apud se esse pateretur. Olιο- circa, inquit si , Donatistarum nomen, ne diu in loco vipere possit alieno, benedictione protinus sepelit e vitali. recipi autem Donatistam julbet sola manus impositione . quod constaret, qui in schismatis professione versati essent, eos cum ministerio baptismatis etiam chrismate effo
237쪽
consignatos. Hoc certe, inquit. eos in regione illa obseroare manifestum est. idque Optati etiam Augustinique auctoritates confirmant is .
Et/genio Disco o Carthaginiensi
I. CONSUL Es prodierunt Fl. Derti cratus. Fl. Volusianus: regni vero sui annum Trasa mundus incohavit octavum. Romae hoe anno synodus Palmaris acta. in qua Symmachus se purgavit. et sellisma sublatum est. Ecclesiarum Africanarum quan vices suerint . ignoramus. eas felicioressuisse, quae in Maurorum potestate erant, vix ambigendum videtur. nam eorum plerosque Catholicos fuisse. constat aut ethnicos . et a Vandalorum haeresi alienissimos . quibus hellum intulerant. ae permagni etiam intererat, Catholicos a Mauris bene haberi, ne imperium eorum detrectarent, et in Vandalorum ditione esse mallent. itaque quamquam Mauri Principes ex Regis Vandalici auctoritate, ut superius monuimus, regnare dicerentur; nihil tamen apud eos Trasa mundi leges valuisso crediderim : nec Catholicis unquam vetitum esse, ne Ecclesiao apud eos
alium sibi Episcopum in demortui locum designarent. ANNUS CHRISTl ANUS DIIII.
Eiιgense Disco o Carthaginiensi
I. Cossu LATUM solus gessit Fl. Caetheus, qui aliis Cethegus est :annum vero regni sui nonum attigit Trasamundus. ne hoc quidem anno insigne quidquam de Ecclesia Asricana traditum accepimus. sed si quid otii per baec tempora Episcopis suit, id in populorum utilitatem collatum
esse merito statuemus. nonnullos etiam sacris in litteris. mature versatos novimus, quorum meminit Cassiodorius. nam scriptores recensens si , qui
Ioatinis Apoealypsin illustrassent, Vigilius, inquit, Afer antistes de mille annorum intelligentia, quae in Praedicta Apocal si continetur, unde maya quaestio nonnullis oboritur, plenissima et issiligenti nam ratione dιsseruit. is ne autem Thapsensis Episcopus. an alius aliquis fuerit, ille non tradit. sed Episcopum alterum Asricanum subinde commemorat , de quo infra dicemus, non uno scriptionis genere clarum. Nostris quoque , inquit, temporibus Apocalypsis praedicta beati Discopi Primasti antistitis Africani studio, minute ac diligenter quinque libris evosita est: quibus etiam libris unus, Quid faciat haereticum, cautissima disputatione subjunctus est: tum alter, Qua E in templo Domini sacrata donaria sanctis altaribus osserantur lx . ad haec quoque
238쪽
tempora pertinet Luxurius poeta non ultimus aetatis suae apud Carthaginienses, cujus epigrammata exstant i 3 .
I. CONsuLATu lancti sunt Fl. Sabinianus, Fl. Manlius Theodorus. do ei mum regni sui annum numeravit Trasamundus. Carthaginiensium hoc anno auctus est luctus nunciata o Galliis Eugenii morte ci), quem Deus eximiis virtuti hus et maximis victoriis clarissimum ad immortalia praemia
evocarat. huic tanto viro caelestes honores passim a morte decreti sunt. sed non eundem omnes Ecclesiae diem servaverunt. nam Carthaginienses
nonis Ianuariis memoriam ejus in kaleii dario consignarunt: Ecclesia Romana III. id. Iulias celehrat: Albigensis autem V Ii I. id. Septembres: aliquamdiu demum in reliqua Gallia kalendis ipsis Ianuariis cultus est ta . sed ex his diebus ille emortualis habendus esse videtur . quem Ecclesia Albigensis retinuit, in qua ille non modo decessit, sed sepulcrum quoquo insigne ac praecipuos honores nactus est. de ejus autem exitu haec Gregorius Turonensis litteris mandavit : Hic quum magnis in saeculo polleret mirtutibus, et jam victor de tormentis martyrialibus exstitisset, tempus vocationis auae, quo accerseretur ad gloriam, Domino re-ιante cognooit: illud Praecipue, quia populis occultabatur, manifestum noscens, sct Martyri Amarantho socium esse futurum, ad ejus sepulcrum dirigitur, prostratusque solo diutissime orationem fudit ad Dominum: dehinc expansis per papimentum brachiis spiritum caelo direxit. describit deindo Gregorius sepulturam ejus ad Mari ris hypogeum , et Christianorum in ejus lanere lacrimas ingentemque luctum. tum prodigia ad tumulum ejus crebra attingit, et unum insigne fusius persequitur, quod ipso die ejus anniversario patratum multi plane mortales spectaverant, qui undique ad sollemnia convenerant. puella nempe ex indigenis, quum ad negotiatorem quasi aliquid emptura accessisset, et ab eo nescio quid contemplandi caussa in manus traditum accepisset, id ipsum sodali suae
porrexerat, ut abduret averteretque. negotiatore autem rem suam repe
tente negaverat, se quidquam accepisse. is vero, quia puella iterum et Iertio increpita surtum a se factum pernegabat. Si tibi, inquit, tanta eει pertiniacia, a paritia stimulante, negandi, judicet illud beatus Mamtyr Eugenius, ad cujus sepulcrum si cum sacramenti interPositione dixeris te non accepisse, damni mihi nihil aestimo quod amisi. tum illa ad sepulcrum impudentissimo accedere ausa, quum jurisjurandi concipiendi caussa manus sustulisset, repente toto corpore obriguit, si xi pa-
239쪽
vimento pedes haesere. vox ore hianto interrupta esti atque bie diu puellae pejerantis habitus statusque suit: donec populi supplicatione placatus Eligenius sontem puellam ea poena liberavit: ut surtum consessa negotiatori satisfaceret. II. Ad hunc annum pertinere putantur Fulgentii libri duo, alter de jejunio, alter de oratione, quos ambos Probae illi virgini dicavit. quam Parentem suam Cassiodorius is) appellati eam fortasse Fulgentius quinquennio ante, quum Romae versaretur, de facie norat, rogatusque ab ea suerat, ut illius caussa aliquid perscriberet . quod ad pietatem colendam incitamento Esse posseti
I. CONSULEs processerunt Fl. Areobinda. Fl. Messala. sub his Trasa- mundus annum regni sui undecimum exorsus est. Episcopis, qui de Catholicorum bono maximo laborabant, gravo jam nimium Ecclesiae a perniciosum illud Regis praeceptum videbatur, quo septem antB Rnnis jusserat, Episcopum in demortui locum non creari. ergo convenire Clam, et alii alios consulere coeperunt, qua demum ratione viduatis Ecclesiis prospiciendum existimarent. visum autem omnibus est, magnam Omnino esse caussam, cur vel invito Rege Episcopos, ubi occubuissent antiqui, novos constituerenti et addebant quidam ti . si sorto Rex eam ob rem iracundia elatus succensuisset, brevem iram ejus futuram, et facilis passurum, ut Episcopi jam renunciati in Ecclesiis manerent, quas a Cepissent. quod si Rex apertas simultates suscepisset. et atrocius aliquid in Catholicos molitus esset. se non poenitendo consilio auctores fuisse futuros. ut quos Pontificali honore ornassent. Martyrum quoque lauream ferrent: utique Ecclesiae in eo periculo hortatore ac duce non carerent, quarum caussa in eam deliberationem se venisso fatebantur. quamobrem decretum statim saetum, et elam ad omnes Ecclesias missum est, Episcopi ut essent rursus, ubi ante fuissent. in provincia Byzacena synodum hanc a Victore Primato cum finitimis Episcopis celebratam , propocompertum habeo. nam et Victor ipso apud Regem primus est accusatus,
et in ea provincia Episcopis plus aliquid suisso libertatis videtur, ut
munere suo defungerentur. εὶ in νis. Fulsem. c. I i.
240쪽
Post Ergenium Disc. Carthagin.
I. CONSULATUM gesseio Ιmp. Fl. Anastasius III. Venantius Decius: quibus Consulibus Trasamundus annum regni sui duodecimum incohavit. nihil quidem Carthagine in oculis Regis, et ubi Arianorum summa erat auctoritas, tentare Catholici ausi sunt: quamquam undecimum jam annum Episcopo carebant. nam qui hoc tempore Fulgentium Planci adem Carthaginiensibus Episcopum datum serunt, nullo auctore dicunt: quem id- modum volumino primo ostendimus ι . at vero in reliquis urbibus, audito lectoque Episeoporum Decreto , Catholici , qui Episcopum non habebant . certatim PresbTteros Diaconosve , quorum spectata virtus esset, ad honorem Pontificalem invitos etiam pertrahero atque evehero coeperunt. nec deerant Episeopi, qui consecrationem rite peragerent, eosque vacuis in sedibus collocarent. 6 ωρente, inquit egregius ille vitae Fulgentianae scriptor t, communis assumptio , Presbyteros , Diaconos et si quos inueniret electio, ruere, benedicere, Consecrare certatim locis singulis properantibus. itaque non multis diebus Ecclesias passim Episcopos receperunt, suitque, brevis quidem, sed magna ubique laetitia, gestientibus gaudio Catholicis. quod moderatorem deniquo ac magistrum nacti Ecclesiam quisquo suam constitutam arbitraren Iur. II. Interea Ariani sacile senserunt, quaenam eaussa Catholicos extillarasset. nec dubitandum est, in ipsa eos Catholicorum templa ausus irrumpero, ut novos Episcopos in thronis sedentes deprehenderent. res statim ad Begem delata. accusati multi, conflata omnibus invidia est sed ex provincia Byzacena potissimum nunciatum fuit, Victoris auctoritate , qui Primas illic Episcoporum haberetur, animos ceteris additos, ut Edictum Regis contemnerent, et Episcopos, qui nusquam esse deberent, novos passim inducerent. itaque Rex in Victorem maxime exarsit. et satellitum suorum manum in eam provinciam proficisci jussit. qui
eum vinctum Carthaginem pertraherent, primumque in carcer in contruderent. quae res Catholicos etiamtum recenti jucunditate exultantes summa repente tristitia affecit. 1 v. εκπos αι thago. a c. I 6.
I. CossuLEs in Fastis cientur Basilicus Venantius Decius, Fl. Celer. at in Asriea Trasa mundus tertium decimum regni sui annum attigit. quem Ecclesias Catholicae insectationo acerbius turpiusquo foedavit, quo
tempore Mianus item Rex Theodoricus in Italia lege cavebat providen-