장음표시 사용
391쪽
Perseverantia fecundum quid, est ea , qua lim ino Justus , per aliquod tempus, sed non uia Que ad mortem , perseverat in accepta Iustitia , per 'prosecutionem boni & fugam
Perseverantia simpliciter , definitur ab Aug. ἐεnum Dei quo usque in fnem perseveratur in CGυεο ι id est , usque in finem vitae 3 snem . autem dico , inquit, quo vita sa Initur , in
qua tantummodo periculum est ne eadatuν 4 Deliae sola. hila loquimur. Nota a. Dupliciter contingere potest, ut aliquis in gratia justificante perseveret usque ad mortem. I. Cum post acceptam gratiam iustificantem quis moritur antequam ullum actum liberum possit exercere, V. g. cum infans baptizatus moritur ante adeptum usum rationis 3 vel adultus statim post acceptam iustitiam . a. Cum iustus adultus aliquandiu vivit post a ceptam gratiam sanctificantem, &in observantia mandatorum Dei, tentationum victoria , ac virtutum exercitio ad mortem usque iugiter
Nota 3. Qiiaestionem hic non esse de insantibus , qui post Baptisma ante usum rationis adeptum moriuntur ; nec de adultis iustis, qui
e vita excedunt statim post acceptam gratiam justificantem: constat enim erga istos, tam infantes, quam adultos , elucere apecialem Dei protectionem & singularem providentiam, qua fit ut tunc, & in talibus circumstantiis , morantur, iuxta illud Sap. q. Raptus est, ne ma
litia mutaret intellectum ejus , placita enim erar Deo anima illius. Propter hoc properavit illum
educere de medio iniquitatum. Constat similiter in istis non necessariam esse gratiam perseverantiae internam, illustrationis nimirum di inspirationis, qua nee sunt capaces infantes, nec
392쪽
Indigent adulti statim post acceptam iustifica
Quaestio igitur de adultis, qui post iustifica
tionem aliquandiu vivunt, & pugnandum habent contra daemonem, mundum, & carnem. Itaque:
CONCLUSIO. . 'Homo justus in pras ui stastu, sine feriali di-
'ina gratia auxilio , non potest in accepta jus aeta perseverare usque' ad Anem vita. Probae. I. Ex Scripturae textibus , quibus D. August. lib. de dono perfeυ rantia, probat perseverantiam esse speciale donum Dei. . Cap. 2. ait : Si perseverantia non sie donum 1Dei, quomodo merum est, quod Apost. Philin. 1.
Aia: Vobis datum est pro Christo, non solum
ut credatis in eum, verum etiam ut patiamini Pro eo : Horum quippe unum pertinet ad inim rium , alterum ad Mem : utrumque tamen es Dei donum , quia utrumque dictum est esse do
p. 7. in haec, Naim. 79. verba, Fiat m nus eua super virum dextera tua , , super J Ilum Aominis quem eon massi ribi , er non insedimus a te , ait : Manus igitur Dei essisa , non nostra , ut non discedamus a Deo . Manus , inquam , ejus est ista, qui dixis δε--rem. 32. Timorem meum dabo in cor eorum, hi ata me non recedant . Propter quod , ρο- si a se moluit , ne inferamur in tentationem equia si non inferamur , nulla ab eo ratione d . Dedimus: quod poterae nobis , etiam non oran tibus , dari , sed oratione nostra nos voluit ad moneri , u quo recipiamus hac benescia. Cap. In haec verba orationis Dominicae : Et ne no; inferas is rentationem, sed' lis ber
393쪽
4era nox n malo I ait : Cum disune sancti, herile nos inferas in tentationem , &c. quid inliud, quam ut in Dinitare perseverent precantuγρ Additque perseverantiam esse Dei domum, e m 'b illo posDur , fatis aperteque 'momsratur. Nam , 'ut ait, cap. a. Dryoria petitio
est , eum id ab eo petitur , quod scitur ipsum
Probnt. 'χ. ex conelii set Araui teatro II. can. lo. Adjutorium Dei, etiam renatis ac sanctis, semper est implorandum , ut ad An- bonum per venire vel in bonσ ρ sine opste perdurare. Trid. sess. ἡ. Can. Σχ. Si quis dixerit justi alum vel sine seriali auxilio Dei, in aecepta Iustitia perseverare posse , vel cum eo non posse, anathema sit. Idem definiit Caelestinus S. In ερ . ad
Τρiscopos Gallia, dicens : Neminem etiam Ba ptismatis graria renovatum , idoneum esse ad superandas diaboli 'insidias , ad viaeenda carnis concusscentius , ns, per quotidianum a jutorium Dei, perseverantiam bona eonversarior
. Probat. rariane e mia gratia perseveran tiar hominem reddit in bono ita immobilem , ut finem, nempe mortem in Christo, indeest-nabiliter assequatur ; atqui homo justus cum gratia iustificante & donis eam domitantibiis , ac etiam cum au iliis Aratiae ordinariis , non est ita immobilis in bono , ut finem inde linabiliter assequatur, ob illius voluntatis mobilitatem; ergo gratia perseverantiae est donum
speciale ab illis auxiliis distinetum, quod ideo
a Cone. Trident. CH. Vocatur , Magnum perseverantia donum.
394쪽
obieἰos i. Omni iusto debetur gratia , cum qua perseverare Pota I ergo Perseverantia non est speciale donum. Resond. dip. ant. Omni justo debetur gratia communis & lassiciens, cum qua perseverare possit , saltem mediate , cone. gratia specialis , cum 'ua actu Perseveret, nego ant. Ita que omnes justi donum habent suffciens, cum quo possunt usque ad finem perseverare, saltem mediate, quia habent gratiam , qua, perorationes & bona opera , possunt impetrare perseverantiae donum ; sed omnes non habent . donum speciale & essicax perseverantiar, quo fiat ut actu perseverent , neque tale auxilium eis debitum est; immo neque illud mereri pose sunt de condigno, sed tantum de congruo auxta illud D. August. lib. de dono perseu
Tantiae cap. 6. Hoc ergo Dei donum supplicito inmereri potest.
Inst. I. Homo iustus habet ius ad gloriam ,.quae in gratia habituali , velut fructus in semine , virtualiteri continetur , iuxta illud r. Ioann. 3. Semen Dei est in illo . Ergo perseverantia, quae Conjungit gratiam Cum gloria , mon est speciale donum a gratia habituali distinctum .. .
Resp. dist. ant. Habet jus ad gloria', m - bile, eonc. immobile, nego ant. Equidem iustus habet jus ad gloriam, quandiu Fatia habitu B illustratur; verum non habet jus ,' ut usque ad mortem in gratia perseveret, quippe, qui, ratione liberi arbitrii ad bonum & malum . ruandiu vivit, deflectere possit, unde, quano quis a Deo ita protegitur, ut non amittat gratiam instante morte, maiamum est & spe
395쪽
eiali stirnum misericordiae divinae beneficium de quo D. Aug. lib. dono perseveri capit. s. ait: Ex duobus justis , cur huic donetur perse iverantia usque ad Maem , illi aurem non idon - itur, in frutabiliora funae judicia Dei. Est enim beneficium , quod Deus, ex mero suo beneplacito, quibus voluerit, largitur. - Inst. a. Gratia habitualis est excellens quaedam divinae naturae participatio, quae tum coincursu Dei generali suffciens est ad omnia prascepta adimplenda, omnia peccata vitanda, SIC. Ergo cum gratia habituali , & generali Dei concursia gratiae debito, potest quis persevera, re absque speciali auxilio. Respond. dim ant. Gratia habitualis sussciens est , absolute , & secundum propriam virtutem, osm. relative ad infirmitatem hominis la- Psi, nego uni. Licet enim gratia habitualis ex se suffcientem virtutem habeat ad quodlibet peccatum vitandum, & ejus occasiones expellendas ἀ tamen ad id, in homine lapso, non est isuffciens , nisi speciali auxilio fulciatur ac ro-
horetur: etenim, etiamsi gratia sanet animam, diluendo 'culpam, non tamen eam sanat, au rendo infirmitatem, quae ex parte concupilaentiae suboritur. IV. 3. Cone. Mileuitanum Gn. 8. definit: Si quis dixerit gratiam, par quam justificamur per Christum , valere ad fiam rem Anem peccat um , qua commissa fune , o non in adjuto
rium, ne Derum committantur anathema sit.
Ergo gratia habitualis sufficu , cum concursu Dei generali, ad vitanda omnia Peccata. Respond. nego eo eq. Equidem gratia , qua Justificamur, valet in adiutorium , ne Peccata Committantur, ubi graves non urgent tentatio mes & occasiones peccati; ubi vero urgent ta
les ad peccandum illacςbra, praeter fratiam h
396쪽
bitualem , necessaria sunt auxilia specialia, qui 'hus anima in aversione mali & boni prosecutione roboretur, ac immobiliter ad finem usque
perseVeret. 2 Inst. 4. Ex Conc. Trid. Sess. 6. C. ἔ I. Deus sua .
gratia famel justificator non deferte , ns ab stiae 'prius ae feratur. Λtqui si perseverantia finalix. speci lis est gratia, quam Deus cui voluerit concedat, vel deneget, iustificatos, quibus gratiae illa denegaretur, Deus desereret priusquam abi eis desereretur; ergo perseverantia non est gratia specialis, sed communis est omnibus iustis. Resp. nego min. Etsi enim perseverantia sit gratia specialis, non sequitur quod Deus iustum: . cui non conceditur, primus deserat, Cum omni iusto conferat auxilium vere ac relative susti- ciens, ut perseverantiae donum, quod ex Au gues.suppliciter emereri potest) impetrare possit; quod si non impetret necesse est praecesserit ali qua ex parte iusti culpa, sive sit negligentia de tepor in oratione, sive sit praesumptio quaedam , ac occulta superbia, propter quam perseverantia a Deo denegatur ex quo sequitur Deum
prius a iusto deseri, quam 3 ustus a Deo, iudicio occulto , O justo, deseratur , iuxta illud
D. August. lib. de corrept.& gratia , C. I3. Gramaeiam Dei fuscipiunt qui non sunt perseverat Ori) sed temporales sunt, nec perfeUerunt , defe- runt is deferuntur. Dimin enim fune libero a Merio , non me re perseverantia dono , juricio 'Dei justo occulto.
Obicies a. Ut quis in accepta iustitia usque in finem perseveret , sufficit ut ultimum impleat praeceptum atqui illud implere potest
cum auxilio ordinario s ergo ad perseverantiam non requiritur donum speciale. R p. λ' min. Potest cum auxilio ordinario implere ultimum praeceptum, quatenus praecise
397쪽
praeceptum est , conc. quatenus est ultimum , nego min. Ultimum siquidem non est, nisi quatenus mors contingit post eius fidelem adimpletionem , quod singillari Dei beneficio tribui . necelle est, cum in statu gratiae justificantis ex hac vita eripi, speciale sit donum Dei. aeres 1. In quo praci e situm A magnum.
. Respond. Situm est in duobus, I. In interno gratiae aestualis auxilio, quo homo justus , vel a peccando retrahitur , vel a suis peccatis propter quae a Deo deseri merebatur, Cito rC-sipiscit, ac tandem in accepta justitia finaliter perseverat, ut docet D. August. de eorrepr. gratia cap. I a. Dicens justis , in praesenti statu, naturae lapsae, dari tale auxilium. Nons Ium tit sine so dono perseverantes vise non pol fine , verum etiam ut per hoc donum nonnisi per- . fuerantes sne a. Situm est in singulari Dei protectione externa, qua Deus ab homine i sto, qui per preces & alia pietatis opera Pe severantiam impetraVit , graVes tentationes , peccandi occasiones, & alia salutis obstacula removet, ac tandem mortem ejus cum gratia sanctificante coniungit. Qtiae res 2. An , is qualiter donum perfeυ antia finalis dissinguatur a eonfirmatione in igratia p-Respond. Probabilius est utrumque aliud d num non essentialiter differre , I. . Quia Scri- ..ptura sacra hoc utrumqtie donum pro uno eodemque dono indiscriminatim usurpat, Ps. 3 6. Confirmat autem justos Dominus , a. ad Thess '3. Melis autem Dominus est , qui confirmet o . custodiat n malo. Hoc autem Deus praestat iis, quibus donum perseverantiae concesssit. Σ. Quia
Utrumque domm pria uno eoaemque usurpat, dum
398쪽
' de Deo Incarnath. 38' dum ait, Deum Apostolis dedisse nbn solum
justitiam , verum etiam in ilin perseverantiam ν quos tamen certum est fuisse in gratia cotuis
Disserunt tamen accidentaliter , I. Quia , confirmatio in gratia datur paucis , iisque singulariter privilegiatis ; donum vero perseverantiae datur omnibus qui cum gratia habituali ex hac vita rapiuntur, ex quo privilegium dici non potest. Σ. Quia, confirmatio in gratia supra perseverantiam addit maJorem quamdam gratiae habitualis intensionem, maJoremque co- viam auxiliorum actualium , ex quo fit , ut , etsi graviores occurrant tentationes , facilior itamen ac suavior sit victoria in confirmatis , quam in perseverantibus. Quaeres 3. Gerum homo in statu innoceustia in diguerie auxilio ad reusa perseverandum usque in finem ρ 'Reis. Assirmativa est probabilior.
Probat. I. Ex SS. PP. Div. August. l. de eo c rept. 9 graria cap. II. de primo homine di 'cit: in reciperet bonum , rarit non egebat , qui 'nondum perdiderat, ut autem in D permanerer,uebar ad torio gratia; sine quo id omniso non.
posset : se acceperae posse si Vellest , sed non habuit velle quod posset , nam si habuisset , pers
i. Divus Fulgentius, i. , ad prasimundum cap. 2. ait ' Profecto cognoscitur uniformi cunctor Angelos ) Opprimi potuisse ruina e/nfortio , nisi quos vellet a casu pravitatis virtus illa gra iriae) defenderet, qua sola naturaliter mutari depravarique non posse . Ubi pensanda sunt haec Verba , nisi quos vellis, quae peculiarem favo rem indicant . . . Div. Anselmus L da ea diabolἰ eap. a. ait r Constat ergo, quo/ ille Angelus qui stetis inve pR α rita ,
399쪽
inare, sicut ideo perfeυeravit, quia persu an .riam habuit , ita ideo perseverantia' habuir , quia ρccepit ι θ' ideo accepit , quia Deus dedit Prob. 2. Ratione Divi Τhom e , qui libr. g. contra gentes , necessitatem auxilii ad perseverandum repetit a mobilitate voluntatis 3 atqui in statu innocentiae voluntas fuisset mobialis ad bonum & malum ; ergo licet homo in illo statu maiorem ad perseverandum facilitatem habuerit, quam homo lapsus, tamen speciali divinae Providentiae cura indiguit , ut in
bono immobiliter ad finem usque permaneret. Dixi , Probabit; or, quia negare non possumus
oppolitam sententiam probabilem esse, quae. si cui arrideat, illam amplecti poterit & tueri . .
' Vtrum gratia Chrsi interior sit necessaria
ad bonι moralis ordinis naturalis
Nota I. T N omni opere morali bono , duo. I sunt distinguenda, nempe obiectum seu officium, & finis, qui duplex est , proximus , nimirum, qui primo & per se ab agente intenditur, estque actionis motivum; & uiarimus , ad quem asstu, vel virtute, omnia referuntur , ipse vero ad nihil prorsus ordinari potest, v. gr. In eleemosyna ; objectum , est ipsum opus eleemosynae 3 sinis proximus , est sublevatio pauperis ; finis ultimus , est Deus , ad quem opus eleemosynae refertur, vel actua Iiser & formaliter , cum quis expresse & re- sine statuit dare .eleemosynam propter Deum 3 - virtualiter, cum quis , licet actu de reserenda sua actione ad Deum non cogitet, facit lamen actionem moralem rectam , tum eX S
400쪽
obieeto , tum ex fine proximo ; illa enim - actio, quando nullo alio particulari fine per verso ex parte operantis vitiatur , ex se , &innato quasi motu, ad finem ultimum , Deum - scilicet, refertur, eamque agenS, generali qua-.-dam ac implicita intentione, ad illum referre
dicitur . . - Nota 2. Hic controvertitur de opere mora-
.li bono, tum ex objecto, tum ex fine & aliis . circumstantiis I nam ultro quilibet admiserithonum opus ex objecto & ossicio, absque gra-
Nota 3. Licet quaestio procedat, tum de imfideli , tum de fideli peccatore , tamen satis erit de infideli agere; eo enim ipso quo probabitur infidelem posse absque gratia aliquod Opus morale bonum agere , multo clarius fid . lem peccatorem hoc posse demonstrabitur. Ita-- que sit: . a
Infidelis potest absque gratia aliquod bonum
.vus morale naturalis ordinis velle, ae facere .
Est certissima contra Bajum & Iansenium.
Probae. I. EX Script. Rom. a. dicitur: Gen- res, qua, legem non habent , naruraliaeer ea qua
egis fune faciunt ; ejusmodi legem non haben- eoi , ipsi sibi fune tex: qui ostendunt opus legis scriptum in cordibus fuis . Ergo gentiles aliquod opus bonum naturalis ordinis possi int fa- Cere naturaliter, idest, sine gratia, sine fide, ut interpretantur Patres : Origenes in hunci locum , Gentilis , inquit, qui eum legem non ha-bdae , Vse sibi est lex , ostendos opus legis in
eoiae δεος , ratione naturali motus, vel justiriam Peneae, vel castiratem , vel temperantiam, θι. custodiae: isse licra a vidia alienus videatur R 3 gre