장음표시 사용
171쪽
rio Deses Decretorum Contilii Trid. cte.
VII. Crassius hallucinantur RR. Magistri ambo ex alio capite in ex plucatione ejusdem usus facti. Non distinguunt eruditi homines usum facti rerum, quae ex communi conseruntur, ab usu facti peculii privati. Exi stius distinctionis ignorantia invehuntur in riguanum, & Uanespen, hique adeo in Eminentissim . Cardinalem Petra, ac si negarent usum facti supellectilis ex communi concessae, quia improbant usum facti peculii privati . P. Magister Vindiciarum pig. 27. haec scribit. Vtrum quod Religiosae paupertati , re huicce abdicationi haud repugnet usus facti , quid quid pera peram dicat Rigidus Van pen, quem propιerea, nedum Camnisu, sed Iari periti omnes exsibilant, clarum est. Idemque repetit pag. 3o. En ex ipsa Leetana ventιlatum emilium Van eoen, o Fagnani, usum facti non dissimetientium a dominio . Audiamus Vanespen ipsum, se ab hac calumnia de senuentem Disert. de pecul. par. I. cap. I. g. 6. pag. Io. Εἰt. Venet is Nec tamen quis inde arguat, me sentire, quod Concilium Trident. ab se solute usum facti rerum mobilium, sive usum, quo necessitatibus Reliis giosorum succurratur, vetuerit. Tantum voluit, ut priusquam ille usus se concedatur, Religiosus, iuxta Christi consilium , omnia quae sibi ob. ,, veniunt, absolute abdicaverit : quo facto, tanquam verus pauper,neis si cessaria sua a nutu, & voluntate Superioris expectet . . . . Ex quo pa- , , tescit, quod Concilium Tridentinum a norma vivendi primorum Christi stianorum non recesserit, dam voluit, ut Regulares primo omnia, is qua quovis modo acquirunt, absolute & simpliciter a se abdicarent, tra- is dendo Superioribus: & Superiores ea omnia Conmmus incorporarent, seu is eum reliquis Monasterii proventibus plane confunderem, ut eo pacto, si ex omnibus ita eonfusu omnium necessitatibus, sine respectu persona.
rum, quarum opere, aut labore provenerint .... Quod fgnanter S. Au-- gustinus expressit cap. 8. Regul. In rem eo tinem redactum, etii necesse se fuerit praebeatur ,,. Hactenus Uane spen. Iudicent nunc sapientes, quis a Canonistis, & Iurisperitis exsibilandas si r an P. Mazi ster Vindiciarum, an Vanespen, an Fagnanus Asserimus, nullo modo, neque ad usum facti concedendum esse peculium, sed hunc usum facti concedendum esse de communibus Monasterii bonis, praecipit Concilium ipsum Tridentinum. VIII. Ex hae erata hallucinatione usus facti deceptus P. Magister Viata Clausralis, existimat in arbitrio Praelatorum esse impertire facultatem retinendi peculii ad usum fasti, si dominium abdicetur. Contra hanc vori
172쪽
dem Diandisii . adversuq hoc nrimen iuris, undique zeli flammis ardens de ronat, invehitur. Sic enim exclamat a. p. D 1. I. cap. 3. pag. zor. veos prepterea Cl rustrales , ne aur propr a ductι malitia, aut Cae daemonisa , Ο te delusi, quid vel minimum ex his, qua penes se quocumque moado habent. Dum esse putent, ei que se VEROS DOMINOS esse ; sed
semper μι satus memores ad Regulas, quas professe sunt , ad Romanorum Poruscum Decreta, ad Sacros Conciliorum Canones, ad Ecele sileas denique Cens ras anιmos intendant et hac diu noctuque mente Hrsent , me ditentur, memores semper emisse isti. In similes flammulas non raro erum pit etiam alter commilito Magister Vindex. Obtendunt ante oculos imperi orum fucatum rete , ut facilius e piantur. Ex utriusque operis sto D & lectione compertissimum est, isthuc recidere ejusmodi declamat tu las. Claustrales hilari anim. estote. Fruamini honestis deliciis vestris usu facti r At cavete vos reputare veros Dominu . Inhabitate ampla eubi. cula, retinete splendidam supellectilem , evacuate in commoda vestra erumenas , laborate, ut repleantur, gaudetote usu facti, caventes semisper, ne reputetis vos esse veros Dominos. Hoc dominium ei vile cie nobiis vestris relinquitote, ut eodem illa vescantur. Uos autem Ua f
si peeuniarum Duamini; quia non aliud praecipiunt Regulae, Canones,& Pontificea, nisi istius dominii abdicationem . Huc pertinent eiusmodi
praefervida Magistrorum nostrorum hortamenta. IX. Si evangelicae paupertatis sincero arderent Telo, hae ratione ex .elamandum illis emet . Eia agitedum Claustrales Nolite errare . Deus non irridetur. Excutite crumenas de manibus Vestris: convertite in eom
munes fratrum usus pecunias , & peculia Vestra . Quid praetextus do minii, & ωβιὸ quid effugia proprii, δc approprimi captatis Pauperta
tem veram a vobis Deus exposcit. Paupertas vera non dominio ean tum, sed usu rerum potissimum cavet. Paupertas vera imago est Chriasti & Apostolorum paupertatis . Ludrica illa est, & commentitia , quae sub latebra dimiis domini. , & sub pallio licentia Abbatiatis pecuniis, cubiculis, vestibus, deliciis, & commoditatibus affluit. Quid nocet pruvatio dominii pecuniarum, si earumdem usu revocabili, qui nunquam revocatur, fruamini Dominiam sne usu, nihil cupiditati inservit. Usus, reiecto dominio, appetitiones omnes explet . Ideo votum dominio privat, quia usus dominium consequitur. Si habeatur usus, prohi-
173쪽
Defensio Decretorum Concilii Trid o e.
bito dominia, chimaericum evadit votum r Alter dominium scrinii ta beat sine uis : Alter usum sine dominis ἰ quis pauper erit Mariiugdominium uxoris habeat: Alter e; usdem usu gaudeat et qui erit eastus'
Jampridem Viri sancti,& docti spectrum illud paupertatis sine dominio,
sed affluentis usu pecuniarum, & commoditatum, labefactarunt. Audiate piissimum Theodoricum de Monailerio apud Dionysium Carthusianum
de Reformatione CDUralium seu Rra Claus Iis ar. I 6. se Magis nocet ,, Religioso habere usum peculιι sne proprietate eiviti, quim habere pro se prietatem sine usu. Proprietas namque in se non e it peccatum, nec se ad peccatum inducit, nisi per usum rei . . . . Quoniam usus propter ,, quem vitandum prohibuerunt Sant, Patres proprietatem , est propimis quior libertati utendi, quam proprietati possidendi. Immo quantum se ad progressum de malo in malim, parum aut nihil resert an habea. o tur usus siue prostriciate, an eum proprietate se. Neque hei ne sophisti.
centur RR. Magiitri non distinguere dominium, ab usu. Quis tam stupidus, ut talem ignoret distinctionem notam vel ipsis lippis, & tonsoribus, nedum doctissimo Praelato Fagnano, & Uanelaenio ' Sed dicimus, ideo Regulares abdicare dominium, ut consequenter abdicent usum
cuiusque privati peculii. Usum sero facii necessarium pro victu i vestitu, de communi patrimonio Monasterii a praelato accipere debent, ut post eaeteros Canon istas scite explicat doctissimus Cardinalis Petra, de quo plura insta. X. In hujus capitis calce, quoniam opportuna fert occaso, ab inepto vindicare commento lubet statum Religiosorum, qui in Iaclyta Societate Ieso tria simplicia vota emittunt . De his scribit Magister Clivia stratis r. p. Diff. VI. pag. II 6. is Hoc dicimus praesertim , postquam se Gregorius XIII. in Cons. Ascendente Domino Jesultas , qui tantum si vota simplicia in Societate a Sanctissimo Patriarcha Ignatio ad misse serem Dei gloriam instituta, solent emittere, vero esse Religiosos de- , finierit, quamvis tamen undequaque persectos Religiosos fidenter ne. garim; deest namque illis VERA Status ratio, perpetua nempe si ,, bilitas, & prefecta fui abnegatio , quae dominium rerum omnium R,, Religioso expellit : & sane, ut exemplo utique ampliore utar, si BM,, ptisma perfectum Chrillianum sne confirmationis Sacra mento homiis nem minime facit, .... quanto magis ob solum votum simplex, Iese suita perfectus omni ex parte Religiosus non erit M. XI.
174쪽
XI. Nihil nune quaero, cur hanc quaestionem huc intruserit . Quo niam, eum singulas fere paginas parergis impleat, passim eiusmodi interrogationibus vellicare, atque sollieitare illum deberem. 1llud potiugpercontor, cur in una brevi periodo turpi anti logia iugulum suum petat. Cregorius XIII. veros esse Religiosos definivis P & eontinuo subdis: Deest ilijs VERA satus ratio. Si vera ita tus ratio deest : ergo falsum
est, veros Religiosos esse. At rationem audiamus, cur vera status ratio
illis desit. Deest, inquit, illis perfecta sui abnegario. Pape Nemo erisgo Chri itianorum persectae sui ipsus abnegationis virtutem assequi pote rit, quod capacitatem ad dominium habeat S. Philippus Nerius, S.Carolus Borromaeus, aliique innumeri semetipsos minime perfecte abnegarum , quod capacitatem ad dominium non abdicarunt Exemplum , quod obtrudit de baptismate, & confirmatione, adeo est efficax, ut nec refellere velim. Cedo. Si Religiosi isti abaicassent dominium abdicatione civili, haberent vero re ipsa census vitalitios, pecunias ad lautiores dapes & cupedias, ad solatia intra & extra ordinem, ad munera
tribuenda, ad ludos exercendos et haberent arculas argenteas , horologia argentea Gene vensia , & Parisiensia : Tum ne perfecte abnegalsent seipsos Uerum quod his omnibus careant , exactamque servent coinmunitatem, seu veram & realem paupertatem , haudquaquam semetipsos perfecte abnegarunt, quoniam potestatem usu ligxtam ad dominium habendum retinent, sic exigente commani Societatis bono . Legat P. Magi lier Clauilr. lis Sapientem S arez Tom. q. de ReLg. lib. q. cap. q.
ubi quaestionem hanc versat , & invictis argumentis demonstrat, nihil perse boni obstare talem modum proprietatis . Proprietaς civilis sne usu, sterilis, & futilis est, quod exemplo Matrimonii sine uxoris usu con firmat ibidem. Usus vero sine proprietate appetitiones saturat , cupiditatem, & concupiscentiam explet, ut toties dictum, & dicendum saepius est. In hoc quippe sita potissiimum est Magistri Claustralis cras ahallucinatio. Quamobrem nos cogit tam frequenter repetere, ideo Regulares abdicare dominium, quia dominium consequitur usus . Domi nium abdicatur Religioni, ergo eidem quoque abdicatur usus . Ab eadem itaque Religione accipiendus est de communi usus facti. Retinere redditus, census vitalitios, pecuniasque propria industria partas sub la
va usus Iacti, est media in luce & alios, & semetipsum fallere. Actu
175쪽
ra Defensis Det retorum Concilii Trid. G.
I ergo paupertate cupiditas coercetur, & appetitiones fraenantur. Si plura cupis, legesis laudatum P. Franciscum Suare1 De. est. XII. Haec pro re nata obiter dicta sunt, non ut a quoquam gratiam in eam , sed ut veritati litem. Propositum es enim seri reperiendi causa oe contra nostros, o pro alienis etiam dicere: oe cum res postulat, utrosque, nullius accepta persona, reprehendere, inquit Melchior Canus lib. 7. c. g. opportuna quoque hic sese offert occasio retundendi
alumniam mihi impactam, quod in Dissertationibus meis super lasoria Probabilismi o Rigorisni praestantissimam lacessiverim Societatem. Quae
sane calumnia eo mihi amarior est, quo maiore obsequio, & existimatione eamdem Societatem prosequor, suspicioque. De eadem cum P. Vincentio Contensonio lib. o. disi. 3. cap. a. Decia. a. testari iure meritoque valeo. Ingratus audiam, si Societatem illam de me optime meritam, corruptelarum amantem pronuntiem. In eadem prima literarum lyrocinia posui, nihilque unquam vidi. quod morum integritatem non
redoleret. Heinc est, quod in laudata Probab limi, o Rigorimi hiβο-ria numquam absque laudis pruriatione ejusdem memini . Si aliquorum ex eadem Societate Theologorum laxas opinationes resutavi, tanta Prae. sui moderatione, ut numquam, cuius ordinis sint patefecerim, eorum.
que piam excusavi intentionem. Quid ergo est, quod carpere, quod criminari iure valeant Quid Fanat ismum improperant' id maledicta intorquent Uerum & hare christiana sortitudine contemnenda sunt. Nec mirum in perampla Societate quosdam minus prudentes reperiri , s te stς Augustino quaeque prosessio suos habet fictos. Mihi sufficit conscientia mea, & Deus mihi testis est, quod non mentior, me & corde, &ore, & scripto hane praeelaram de Universa Ecclesia, & Republiea literaria in omni sere scientiarum genere optime meritam Religionem lamma semper veneratione coluisse , aeternumque colam et at non pro
176쪽
D Jertatis Secunda. rasCAPUT IV.
I. D Ater Magister Vita Clauseratis DisI. I. cap. 6. pag. 233. σ seqq.
a. ex ipso Augustino tanta evidentia se colligere peeulium licere Regularibus asserit, ut habeam, inquit , unde glorier ae triumphem . Ita ille gloriarum plenissimus . At non plus ex Augustino peculium Monasticum, quam ex Alchorano castitatem ext det unquam homo triumphans. Ineptirem ipse, si quae a pag. 233 ad pag. 2 o. commenta consarcinat, ut quaedam Augustini loca obscuret, expendere vellem, eum nec ille, quae scribit, intelligere videatur . Ut paucis rescire lector possit, quam sint eruditionis & acuminis Magistri noltri altae radices, legat quae scribit pag. et . Ibi resutat Authorem Disciplinae Α-postolico-Monasticae, quod minus seliciter exposuerit notionem commuis nitatis ab Augustino praeseriptae. ,, Fallitur bonus vir L inquit P. Mais
se gilio I veluti qui Augustini mentem non fuerit assecutus . TIB commune, quod saepe hic usurpat S. Episeopus, non id significatum is habet, quod sibi effingit Daniel, nempe, ut illud tantum com nuneis sit, quod pluribus inservit, & nemini determinatum, milliusque usui ,, peculiaritre deputatum: Sed id sonat damtaxat, QUOD UNIFORME, si CETERISQUE PAR SIT, ET SIMILE PRORSUS ,, . Rectimis
me. Quando S. P. Augustinus, ceterique Patriarchae omnes inclamant,snt vobis omnia communia, non aliud praescribunt , nisi ut Claustrales habeant similes & uniformes Vestes r non aliud edicunt, nisi quod habeant uniformes & similes crumenas. Explicat uberius ibidem quid communitas proprio contraria significet. Id est sinquit ille J Nemo pro a bitrio det vestem alicui ex Clericis, qua aut pretio , aut forma communi Monassent legi eonformis non sit. Tota ergo rerum communitas in v stium, & peculiorum conormitate sita est. Saltem heinc colligam, omnes crumenas de re esse ejusdem formae , eiusdem pretii : omnes ce sus vitalitios eiusdem summaet omnia fercula ejusdem ponderis. Audistis res adeo lepidas, festivasque unquam Oro, obtestorque lectorem , ut
adeat duos Augustini sermones nempe 333. olim q9. & 3 6. Olim O. ubi
177쪽
ubi exactissimam rerum communitatem propugnatam inveniet . Sermo. nes illi ad Fratres in Eremo, in quibus ex instituto communitatis v tum versat, sunt illi ipsi, quos obsicit Eruditus Claustralis . Inquit erago Augustinus ser. 49. cap. I. Nosis omnes sic nos Vivere , ut . . . . quantum possumus, imitemur eos Samios , de quibus loquitur liber ae lucim Ubiorum. Nemo dicebat aliquid proprium, sed erant illis omnia communia .... Ecce quomodo vitamus . Nulli licet in Ibcietate nos habere aliqtiid proprium. Sed aliqui habent . Nulli licet. Si qui habent, faciunt quod non licet . . . Ecce dico, audite. Qui societatem communis
vita iam susceptam , qua lauratur in intibus Amsolarum, deserit , a VOTO DO cadit, o a profesto ne fancla ea iit. Legesis ambos sermones 333. & 336. ubi Magister Claustralis in sui favorem allegat Factum
Januarii. Nec frustra. Quemadmodum enim Augustinus tanquam proprietariam damnat Ianuarium, quia communitatem professus habebat aliquid. Habebat aliquid, reponit Claustralis noster, non publice, sed occulte; ideo Proprietarius. Subtilissime. Adeone stolidus erat Presbyter Ianuarius, ut occulte vellet habere pecunias, si mos fuisset eas tenere publice ex licentia Abbatis, ut nunc fieri soleti Author Vua Clausis lis disputare olim assuetus : sis ne natura Angelica species praedicabilis λhabeat ne materia prima actiam entitativum vel appetitum innatum ad formam amissam ' qua facilitate tunc una cerebrosa distinctiuncula , sus deque omnia miscebat : eadem prorsus nunc simplicitate, ne dicam garrulitate, iocatur, cavillatur in exponend.s Patrum textibus Quicumque duos laudatos Augustini sermones contulerit cum ineptis comis mentis Claustralis nostri, comperiet, me illum elementissime alloqui Quoniam vero pulvetem in imperitorum oculos proiicere studet, conte dens, aliud proprium, aliud peculium esse, opcrae pretium existimavi palam facere illud omne esse proprium, quoi non est commune . Aia
II. Theologi , Canonistae, & Concilia ipsa loeo eodem semper habuerunt proprium & peculium . Inquit enim Concilium Lateranense
III. Monachi nequaquam habere permittantur pectilium . Cuι in extremis
eum peculio inventus fuerit me. Uni sensis R ligiosis praecipimur observari , fidicet, quod non habeant PECULIUM, SEU PROPRIUM . Antiqui res Theologi omnes, ut videre ea Penes Trahemium , Carthusianum , aliosque ,
178쪽
aliosque, peculium, & proprium pro eodem usurparunt . Unum intee plurimos allegare lassiciat Visitatorem Generalem ordinis Cliterciensis, qui, ut ex Manriqueet stom. an. Cil . - Serie Abba. J colligitur , est Ioannes de Martiniam, quique interfuit Concilio Conflantiens. Hie i.
suo Tract. eo r. Proprietarios cap. II. primum de Monachis habent ibis peculium scribit. Noluno oboa.eo Generati Concilio , quod asι ae ista omnes Ordines reducere ad communem Riam. Qua re sunt extra statum Daratis. Quia Monachus habens Obulum , non valet obuium . . opponit sibi
cap. t. distinctionem peculii, & proprii, respondetque. Μc etiam ansuret, quod fallunt, qui dicant , quod quidquid Abbas permiseris, Me non D PROPRIUM .... Diso enim, quod idem es proprium, o tetidium
iure, quamvis unum ab alio in verbis dissum. Videamur igitur eonficientias is fras, qua temeritate altari tangam r, qua securitate mstylamur .... -- de Bernardus Monachias habens proprium, Deus denegavit eum suum proprium , quod est misereri oe parcere. Paulo post sibi subjicit . Item di eat quis r Et si non possum habere PROPRIUM, habeam autem PECU LIUM. Diso quod Regula S. gusini,m B.Benedisti NULLAM Deluis disserentiam inter PROPRIUM, ET PECULIUM. Unde diciem dientur: Omnia snt eis eammunia. Lege integrum ractatum insertum Disciplin. Apostoli. Monastie. pag. 43a. Ratio evidentissima indicatur. III. Bona terrena omnia, aut propria, aut communia . Nihil hiemedium. Falleris, inquiunt. Inter utrumque extremum peculium est. Ita ne vero Peculium istud proprium ne est, an commune Aqua hic haeret, nee ad evadendum latebra ulla patet. Et ut acutioribus stima. lis eos pungamus : quaenam est iuxta omnes Theologos & Canon istas pse ulli notiost Haec sane: Peculium exiguum patrimonium est a magno mismini Patrimonio separatum. Peculium emo proprium est, cum commuin ne non sit, nisi Magistri nostri velint primas rerum notiones pervert re, omniaque perturbare, lucem pro tenebris, & tenebras pro luce obtrudentes. Heine Canon istae & Theologi illi , qui secundum ius eommune peculium in aliquo casu Claustralibus concedunt, a servi parita. te, cui permissum peculium est, argumentum arcessunt . At, inquiunt RR. Magistri, nunquam Regularibus licitum proprium est, quod de peculio dici nequit . Si proprium licitum non est, neque peculium oSed licitum aliquando me ullum , ergo & proprium , cum peculium
179쪽
ri 3 Defensio Decretorum Cone hi Tryd ore.
illud , aut proprium aut commane sit , necessum est . Ut amplitis
logia omnis procul abeat , advertendum, quod T. Promium res nomeli genere suo mala, cum omnes, quι voto paupertatis soluti sunt,
proprium habeant et malum unice eit, quia isto NerιιMm. Porro ea omisnia. quae mala dumtaxat sunt, quia vctita , pollunt interdum licita isti ob necessitatem, quae legem non hibet. N anne iamnes adfirmant, et
iam Magi liri nostri adversarii, proprium 1llud esse, quod repugnante Pra. lato habitur Id aiunt omnes. Fac Praelatum eo usque in te Levire , ut sua maligni. a te necessarium victum ad alendam vitam tibi subtrahat i Non ne potes, immo teneris in casu servandae vitae proprium necessimum procurare vel ipso renuente Praelatot Proprium tune est , sed malum non est; quia in tali casu a voto vetitum non est. Malum pariter non est, cum Praelatus legitιme dispensat: Neque ex dispensatione notionem proprii amittit, sed malitiam exuit, eo quod a lege prohibente tune exemptum est. Uitiosus eii eius carnium die Veneris: Dispensante Praeislato, licitus evadit. Propterea ne carnes non sunt earnes ' Proprium eringo, sive peculium absolute vetitum est Regularibus omni modo , sive quantum ad dominium . sive quantum ad usum, solaque urgens necensitas alendat, & induendae vitae essicere interdum licite illius usum potest. Quare, dum Concilia, & Theologi dicunt, quod neque Abbas, neque Summus Pontifex super habendo proprio dispensare possint i sensus germanus est, neminem ab hae gravissima lege dispensare licite posse;
immo a nulla lege, tametsi adeo gravis non si, ut haec est, utpote voto solemni firmata, dispensare licite Superiores valent, nisi legitima occurrente causa. Sed aliud est, quod nequeant Piae lati absolute a lege dispensare. ab eadem subditos omnino eximentes: aliud quam maxime diversum, quod in aliquo urgenti casu non possint hie & nune legis rigorem relaxare ob legitimam gravemque causam. Primum verum. Alis rerum falsum.
IV. Allata doctrina adversariis haudquaquam arridebit , quia vident ex illa consequi, eorum peculia vitio proprietatis polluta esse, eum non neeessitatis, sed commoditatis causa retineant. Et tamen doctrina haec adeo vera est, ut nisi communi sensui renuntient , admittant eam &ipsi oportet. Quod ut evidentior evadat, animadvertendum, quod Navareus ipse, qui fibulas in hae materia nimium laxavit, ut notat Natalis
180쪽
lis Alexander, primus sorte omnium in Comment. eap. Non dicatis 1. g. r. n. 47. praemittit, inquit Fagnanus in cap. de Stat. Monach. a. a.
Proprium esse duplicis generis. Alterum dominiit alterum administra tionis, quale habent Beneficiarii, quod alio modo peculium dicitur Rubr. de pecuI. Clarisor. Hoc proprium secundi generis in tres species tribuit. Primae speciei proprium est, quod administrandum datur in uatilitatem, & damnum concedentis tantum, quale est, quod conceditur e talibus Monasterii. Alterius speciei proprium est, quod datur in damnum, & utilitatem concedentis cum iacultate disponendi de eo in suos honestos & pios usus tantum. Proprium tertiae speciei est, quod datur in commodum, & damnum accipientis eum facultate disponendi pro libitu ita quoscumque usus etiam profanos . Pressius idem Navaris rus hoc explicat in Comment. I. da Regia. n. 13. inquiens . Proprium es duplicis emeris, seu duplieiter dicitur in hac materis . Prims quidem quoad domimum σ proprietatem . . . . Secundo quoad detentionem ertisum, or admini'ationem, σ possessionem facti ιantum , exius sunt empares etiam Servi, Monachi, Er quicumque alii βomines . . . . er primi quidem generis proprii rei pecuniaria Regulares Dur incapaces. U. Non est ergo ambigendi locus, quod proprium , & peculium in causa nostra idem prorsus sint. Nam peculium sive castrense , sive aduentilium, sive profectitium proprietatem & dominium ineludit aeque e proprium. Eo ergo in sensu, quo licitum est Regularibus peculium quantum ad usum, licitum est & proprium: & qua lege interdicti sunt a proprio, privati quoque peculio intelliguntur. Nomina diversa sunt , res eadem. Cur potius vox peculii, quam vox proprii R R. Magistris a rideat, ratio in promptu est . Regulae omnes & Concilia peeuliarem usum bonorum sub voce proprii, non sub voce peculis, vetant. Ideo peristentant in fraudem legis, salvis verbis legis , sententiam eius circumis
VI. Cedo. Quando Regulae , Cone ilia, & Uotum ipsum prohibent, ne Praelati permittant proprium, quid prohibent Bonorum temporalium permissionem inquis. Peroptime. At quis non derideret & Regulas, & Concilia, & vota ipsa tanquam ludrica, si prohiberent, ne Praelati permitterent bona, pecunias, census vitalitios&c. sub voce proprii, eadem vero retinenda permitterent sub voce peculii Dictum ca-Tamo I. R pite