장음표시 사용
181쪽
x Io Defensio Decretorum Concilis Trid. O .
pite superiore est eum Dionysio Carthusano, Eminentissimo Petra, creterisque Canon istis, ideo votum paupertatis abdicare dominium, quia d minium usus consequitur, & quod chimaericum votum esset, ad domati dam cupiditatem quod attinet , si, dominio reiecto , usus liber esset vo venti ex venia Praelati, qui possit revocare, sed qui nunquλm revocet ad mortem usque. Similiter repetimus nunc, perridiculas fore Regulas , &vota, si tam severe interdicerent vel volam proprii, seu retentionem bonorum sub nomine proprii, concederent vero census vitalitios, pecunias. que ex praelatorum arbitraria licentia sub nomine peculii. Concilium Tri. lentinum , ut his effugiis aditum praecluderet , missa voce pectitii , seu proprii, pressius rem definivit, prohibendo, ne bona sne mobilia , finis immobilia quocumque modo aequisita, sub quocumque titulo , seu voce retineantur , quae de communi non sint collata.
VII. Haec rationum momenta subodoratuς P. Magi iter Visa Claus alis impeditissima quadam verborum congerie peculium Monasticum de scribit his verbis pag. ras. is Peculium ergo Monassicum & Claustrale si non nisi improprie peculium dicitur, Utque aliud nihil quam quaedam se pecuniae, auertu e rei quantitas ordini , aut Monasterio intuitu , &is causa privati Claustralis obtingens, ipsiqua ClausPali , qui eam , aut si Parentum donatione, aut propria industria, & labore Monasterio ac- se quisvit, ad necessarios, licitosque usus a Praelato permissis Or concessb.
- Quod Peculium, si constitui os non excurrat limites , suisque continea-- tur finibus, voti sectitati tantum abest , ut adversetur, ut immo is eam foveat, tueaturque . Pressa atque perspicua finitio . Paucioribu verbis dicere debuisset . Peculium Monacticum es c nsus vitatilius. σιmne id quod Claustralis aut Parentum donatione , akι indus a propria atquiris, iliique, quoad vixerit, o Praelati venia in usu honesos concessitim, in Monasmum fleriti proprietate erilli rerecta . Dicas nunc milii velim. Hoc peculium est ne proprium , aut commune Quid hiscis
Prorium quantum ad usum non ne Commune vero quantum ad dominium Monasterio abdicatum: seu est proprium re, voce commune. Pr prium in actu, commune in potentia. Proprium quoad Reri tatem, commune quoad capaeitatem. Eisi studueris usque ad Iudicii diem, nil seli. cius excogitabis. Viden' quibus seipsos conficiunt paradoxisy VIII. Duo alia verba in laudatam definitionem . Acucum Sanctita
182쪽
aem FOVET tueturque Oh sanctitatem inauditam, quam iga rarunt Apostoli, quam ignorarunt Sancti et de si absque blasphemia dici potest . quam ignoravit Christus Iesust Uel ipsi laxiores, benignioresque Calui stepeculium Monasticum aleae, periculique plenum, malorumque originem plurimorum esse adfirmant. IX. Porro, ut fiat compertius cuius generis esse peculium debeat , ut
FOUERE Sanctitatem vaIeat iuxta RR. Magistros, audias iterum oporistet P. Magistrum Vitae Claustralis , qui eis. pag. a 26. se invehitur in Authorem Disciplinae Apostolico-Monasticae. Ar archus nosser pectiliami d ad tot talesque angustias nititur redigere, ut obfremitu impusbile fiat. Comprime quaeso indignationem P. Magister, quoniam Arisarchus Coneellita tuus hactenus ignoravit , quod peculium foveret , tuereturque Sanctitatem, quin eum omnibus Theologis Sanctitati illud periculosum existimabat e ideirco eat illi angustas circumdedit conditionea, quas com muniter praescribunt Theologi, & dubio procul arctiores imponunt ipsa tui ordinis statuta. Nunc vero novissimae tuae Theologiae perfusus lumine, inaudiens, quod peculium Sanctos facit Fratres, aliter ratiocinari coisgitur. Edissere ergo. Ut Peculium sowar tueaturque Sanci .atem, non an
gustum, sed amplum sit oportet marsupium non uel Si enim angu la siterum ena, s ad breve tempus , si pro usu determinato, & necessario intum, & cum proposito illam dimittendi, & reclusum in arca communi , quae reapse sunt conditiones praescriptae ab Avarebo tuo si inquam sint
adeo angustae non foene , sed suffcieant a non tuentur , sed interficiunt
Saestitatem, persectionemque Quid ergo obtrudis illam perlochami se estu. situlos non excurrat limites Quia, reponit ille, propositio haec indefinita est, nihil determinate praecipiens, deservitque solum ad quemdam fu- eum, & speciem. Eadem prius scripserat ster illius commilito P. Maagister Vindiciarum, nempe peculium fovere pacem , tranquillitatem, ac Sanctitatem augere. Etiam ille saepe eiusmodi indefinitas phrases repetit, nempe, quod peculium istud sit intra moderatos cancellos , & ad finem honestum. Uerum si dicatur, finem honestum Regularis mendicantis mgenere paupertatis esse frugalem victum & humilem vestitum , e vestiagia vociferatur e Et non ne etiam Regularibus debentur honesta solatia, licita commoda, suave sorbitiunculae Si quantitati peculii praefiniantur arcta confinia, tunc clamat Magister Vindex pag. 39. Non inficior R. a dem
183쪽
rax Defensis Decretorum Concilii Triae cte.
a m Amicum nostrum, aliquod depositum concedere, illudque innoxium de clarare. Verum rem hanc ipse ITA DOLABRA LAEVIGAT , er isdruncinam mittit, extematque, M vel umbratilem tandem praeseserat deposti imaginem. En quam bene sibi constant Commilitones Magisses. Ambo proprietatis crimini Velum quodpiam moderatae quantitatis praetendunt ; nunquam tamen ipsi istius moderationis limites assignant di sic aliis praestituantur, clamant, arctos nimium esse, & angullos, pecuintiumque essicere observatu impossibile. Hoc pacto Christiani divites omnes fatentur praeceptum Evangelicum dispensandi pauperibus superfluum. At eum istius superfluitatis limites praefiguntur, respondent, se nihil hahere superflui. Quamobrem plurimi divites observant Preceptum eleeis osynae, quemadmodum RR. Magistri, quatenus ex eorum libris eoiliis rere licet, observant votum paupertatis Monasticae . Infra probabo imuictis demonstrationibus , assignatas conditiones nec minimum arctas esse, quin clarius praefinientur, peculiumque defensum a RR. Magistris evidentissime secundum omnes Theologos proprietarium demonstrabitur. Quod Rutem opponunt, peculium , quod nos ob solam gravem necessit tem concedimus, esse observatu dissicillimum, verum dicunt . Idcirco demonstravit Author Disciplina Nonastea paucos reperiri , ubi non vi get exacta communitas, qui votum observent paupertatis o quoniam . admissa etiam licita peculii permissione , pauci sunt, qui peculio ne cessariis conditionibus circumscripto utantur, ut suo loco palam fiet. X. Alia gravissima hallucinatio Magistri Vita Clauseratis consutanda entet. Verum adeo enomis est, ut consutatione non egeat. Scribit pag. 243. Portiones, quas Ministri Collegii Apostolidi e communi patrimonio tribuebant singulis, prout cuique opus erat , fuisse peculia . Sane pre-yia cupensata , inquit , prentia erant 2 atque Me modo eamdem cstmmuni
ratem, sub gravissima obligarione, mperare laudatas Patriarchas non dissile m r. Gravissima ergo obIigatione imperant Sancti Patriarchae peculia Si pretia illa dispensata erant peculia, non ergo e communi Conserebantur. Commentum ergo fuit Communitas Apostolorum. Si e communi conseis rebantur, quomodo peculia Quod enim de communi patrimonio subministratur, sue in specie, sive in pecunia. nunquam peculium est, si peculium juxta omnes, est parvum patrimonium a magno Domini Patrimonio separatum' Et Me ipsum probat P. Magister Hra Claustralis pag. at s.
184쪽
v seqq. & perpetuis antilogiis se conficit. Hine eolligat lectorquibustum
nobis disputandum sit. Cavillationes, quas consarcinat pag. 228. adversus eonditiones, quibus Theologi limitant peculium, ut ineptas praetereo. Omnes Theologi docent, quod peculiam debet esse incorporatum Conoventui saltem acceptatione, & destinatione Superioris, seu, ut alii diis eunt, Iure sin re. omnes addunt, quod sit revocabile ad nutum Superioris , quando reapse non incorporatur, sed causa urgente reservatur ad aliquem futurum usum Religiosi Claustralis. Et hanc conditionem ridiculam vocat Magister noster. Alteram conditionem, quod peculium istud non penes Religiosum sit, sed in arca communi occlusum, asserit sponte sua labi. Denique potissimam illam conditionem, quam Theologi omnes ut necessariam ad votum servandum imponunt , videlicet, quod Atigisse habenter pectilium, sincera animo parati fini ad illud ex malari arbitrio deponendum .
Disper tammunitati imebenda non modo refragari nequeant, sed pronι ad illam fiscipiendam esse debeant, oe pro viribus alaborare, ut exacta rerum communitas introducatur et hanc inquam conditionem rejicit, eo quod peca lium, inquit pag. 229. radicitus comestit ἱ additque: Verum enim υero, si praviribus adlaborandum, cooperandum es, Me exacta rerum Communitas introdueatur, iam fas non es Clausralibus pecatium habere. Ignorat P. Magister quae litonis lutum, idcirco ex una hallucinatione in aliam turpio unilabitur. Ob solam necessitatem, ut unanimi consensione vel benignio. res Theologi clamant, permitti interdum peculium potest. Si haec necessitas voluntaria sit, criminosa est t. sie uti necessitas permanendi in oce sone eis inexseusabilis, si sit volita. Porro ne voluntaria, & libera die tur, ad laborare pro viribus homo debet, ut eam excutiat. Quando Regularis paratus non est ad dimittendum peculium, neque paratus ad recupiendam exactam communitatem, juxta omnium vel laxiorum Probabilistarum sententiam , crimine proprietatis inquinatus est. & ia gravissimo anetnae damnatio is pericula versatur. Quare neque in Bordonio, neque in Escobario tantam opinandi laxitatem offendi, quantam in libro Vitae Claustralis. Et si omnia inaudita paradoxa, quae consarcinat, expetaedere vellem, in immensum volumen opus istud cresceret, vixque esset seribendi finis. Idei reci plurima praetereo & ut praeititutae brevitati m
rem geram, & ut illius pudori parcam. Illud tantum adjiciam : si nullum extat praeceptum communitatis, ut effutiunt RR. Magistri, licitum pe-
185쪽
134 Defensio Decretorum Concilii Trid. Oc.
eulium erit nullis limitibus circumscriptum. Pralati poterunt in magnavεl in maxima quantitate pecunias concedere. Si voto sat est pecunias habere Praelato annuente, aureorum scrinia Religiosi tenere licite poterunt. Et quidni reponent, ut saltem reponere debeat Ria Magistri. De hoe suo loco.
Regulares voventes paupertatem Monasticam , vovent exactam communitatem peculii vacuam. I.'X positam thesim suis calamo demonstravit Author Disciplinae V,
nasticae Dissere. I. cap. 3. Ibidem animadvertit se ita tractare hane quaestionem velle, ut etiamsi falsa foret, non inde tamen quidquam em lumenti eolligere adversarii valeant, ut adducto textu infra patebit. Quoniam sive eommunitati huie devincti Regulares sint vi voti, ut sentit ipse, sue vi praecepti, ut docent omnes, ad conscientiam , & excusationem quod attinet, perinde est . Et quia ambo RR. Magistri nonnulla sessiva sane, & lepida sophismata adversus praefatam sententiam opponunt idcirco operae pretium duxi, eamdem ad incudem revocare. Idque ut clarius praestem, caput istud intres tribuo para graphos. In pimo duabus dein monstrationibus propositionem , quam exposui , confirmabo. In al ero
Magistri disiarum , ire tertio Authoris Vitae Claustralis responsa e
Demonstrationes duae, quibus evincitur , vi voti Regularet
reneri ad exactam communitatem. I. Emonstratis prima. Votum paupertatis generatim acceptum varios excipit gradus. Alter dominium & capaestatem ad illud,& usum cujusque rei , eeu propriae excludit. Alter dominium, usumqueFoprium reiicit, rapacitate retenta ad dominium habendum . Tertius dominium servat, sed rerum usum ab aliena voluntate accipit . Postre
186쪽
mus nee dominium , nee usum abdicat, sed dumtaxat adeo moderate .nis utitur, ut praeter neeessaria ad vitae sultentationem, omnia alia pau. petibus eroget. Ad hos quatuor gradus plures alii revocantur. H e do
ctrinae subseribit Magister Vita Claustralis pag. I 86. Paupertas non est se-
uti eastitas. Haee cum extra matrimonium sit omnibus iare tum natura
ii, tum divino servanda, si semel Deo adpromittitur, integra , & tota vovetur. Nullus hic gradus, nulla lim latio, individua materia est. Quo omnis actio castitati opposita, Matrimonio sublato, vetita sit. Nunquam eoa tingere potest, ut votum istud interdum non obliget. Possessio e contra rio divitiarum paupertati opposita, nemini interdicta, omnibus licita est. Quisque pro arbitrio se eadem privare potest, vel ex parte, vel in totum rseveriorem, vel mitiorem paupertatem hoc, aut illo gradu circumseriaptam, prout expediens existimaverit, ad promittere quisque valet. II. Hinc consequitur, votum quodlibet, cuius materia latitudinem grais dusque latiores, aut strictiores admittit, circumscribendum esse a vovenistis animo. Quaelibet namque promissio, ut prudens sit, certam, praefinitamque sibi materiam vindicat. Quis non derideret votum victimae onferendae incertae, & indefinitae' Effugeret ne imprudentiae labem ille, qui votum , aut eleemosynae, nulla desgnata quantate rei erogandae , aut peregrinationis, nullo praestituto termino, ederet Quoniam haec omnia, di alia id genus plurima, non secus ac paupertas, latius patent, defini.
rique a voventis intentione debent. Quamobrem P. Franciscus Suaret Theologus doctissimus, & gravissimus aduertit, peculium non repugnare
Uoto Paupertatis UT SIC, secus vero si votum spectetur ut est praeeeptia Regularum, legibusque Ecclesiae circumlcriptum. Tamdem advertenaum es, tentiam hane intelligendam esse forum in generali, re ex vi voti pauperistatis UT SIC. In particulari autem unaqxaeque Religio servare debet, si
qtiam Regulam peculiarem circa paupertatis votum o materiam ejus habu νit, qua eum eiusmodi peculis, o licentia eius repugneτ. ram. 3. de Relig. lib. 8. c. I . n. q. Quia ad hanc doctrinam animum non intenderunt pluris Recentiores, qui votum paupertatis Monasticae consderarunt LIPSI Zc a legibuς taclesiae seiunctum p idcirco viam aperuerunt laxitati. His
delibatis, hanc efficio argumentationem. III. Regulares omnes paupertatem Deo vovent, non incertam, non
indefinitam, non quam quisque Regularis sibi ex arbitrio fingit. Quoniam si a
187쪽
si a Giusque privata & arbitraria intentione paupertatis votum penderet, tot essent diversa in singulis coenobiis vota, quot sunt voventes Fratres. Eam itaque pauperta em Deo spondent Regulares, quae in eorumdem Regulis descripta est. Libere vovere, aut non vovere possunt i at hyp thesi facta, quod emittere votum velint, illud ad Regulam, quam professori sunt, exigere, & conformare astringuntur. Idque patet in altero obedientiae voto, cuius materia amplitudinem, & gradus habet. Hae enim Regulares obedire praeutis ad eorum ingenium astricti sunt, sed iti iis tau tum, quae Regulae servanda praescribunt. Haec omnia adeo certa, adeo luculenta sunt, ut a nemine vocari in controversiam possint. At omnes Monachites Regulae a Sancta Romana Ecclesia approbatae, non aliam praescribunt paupertatem, quam vitam communem. Sint vobis omnia coma
munia , ut Iegitis in actibus Apostolorum. Sic Augustiniana, se Benedictina, sic omnes, quarum textus videri possunt in Disciplina Apostolico. Monastica Differt. r. cap. VII. o VIII. Me itaque secunda propositio evidentissima est, nulli cavillationi subjecta: & facti res cum sit, oculis
talum opus est, ut quisque de ea certior fiat. Ergo Regulares voventes paupertatem, Vovent communitatem . Singulas expendamus propositiones. Prima certa est. Contra secundam reponent aliqui, votum paupert1-tis Monasticae non aliud imponere nisi sine propris vivere. Si quispiam tibi hanc pernegaret propositionem, quo pacto eam evincerest Hac via. Paupertas Regularium , ideo monastea seu Regularis appellatur , quia iuxta Regulas Monachales ab Ecclesia approbatas Deo nuncupatur. Porro Regulae istae omnes praecipiunt sine proprio vivere Peregregie. Ergo, saudi illationem, quam colligo J ergo exacta communitas voti essentiam inogreditur . Probo . Regulae Monachales omnes ab Ecclesia approbatae potissimum Augustiniana , & Benedictina , qua severitate prohibent Proprietatem , eadem omnino praecipiunt Communitatem. En illarum verba. Et
non dicatis aliquid proprium, SED me iobis IMNIA COMMUNIAE. Concedunt RR. Magistri primum legis membrum sine proprio visere ingredi voti naturam . Cur Quia id praeceptum in Regula est. At non minus praecipitur a Regula alterum membrum t Lm vobis omnia communia. Ergo aut utrumque negent , aut utrumque adfirment, necessum est . Si
negant secundum, reiicere & primum debent. Si primum suscipiunt ad mitiant & secundum oportet. Nulla hic evadendi rima. Aut negandum me
188쪽
fine proprio vivere ad naturam paupertatis monasticae pertinere, aut cone dendum, communitatem proprietati oppositam eiusdem ingredi voti naturam . Quicumque prohibet vitium aliquod, praecipit simul virtutem hule vitio oppostam. Ideo enim sancti Patriarchae proprium prohibent, ut via
IV. Secunda Demonsratis ab ipsa communi Theologorum definitione arcessita. Docent isti votum paupertatis ut sic, in abdicatione dominii si tum esse, idque adfirmant RR. Magistri. Author Disciplin E. Monastieae animadvertit, finitionem hanc minus esse exactam, si sermo sit de pauper. tate Monasιω : quoniam ex illa Regulares plures violandi votum ansam arripiunt. Sibi quippe illudunt existimantes licitum esse retinere usum peiae uniarum , dummodo per Praelati voluntatem dominium civile ad ueseetur Monasterio. Caeterum, si definitio suo collocetur in lumine, optima est, ut clare indicatur in praefata Disciplina, & ex illa evidentissime in
fertur, exactam rerum communitatem voti naturam ingredi. Quod siee vinco. Regulares secundum omnes ad unum Theologos vi voti paupertatis abdicant dominium omnium rerum, omniaque sua bona, tum praesentia tum
sutura sub dominio constituunt Monasterii. Quidquid aequirit monachus aequirit Monasterio, ut lex, & omnes tum Theologi, tum Canonistae clamant,& potissimum RR. Magistri. Dominium ergo peculii cuiusque privati
Regularis aeque pertinet ad Monasterium ac dominium reddituum eiusdem Monasterii. Et in hae dominii abdicatione sta est voti natura &essentia . Ergo aeque commune est dominium cujusque peculii ae dominium reddituum Monasteria. Ergo pari ratione communis est usus Do minium quappe usus consequitur. Commune est dominium landi. astripecuniarum .' & usus non erit communis uis, nisi communi sensui re nuntiet, hoc asseruerit Commmitas dominii, omnium Theologorum eonsensione voti naturam ingreditur e ergo etiam eommunitas usus Cia. mani R R. Magistri, Regulares neque dominium, nec usum fructum , neque e uium iuris, seu nihil omnino iuris retinere super quibuslibet bonis sed ius omne penes Monasterium residere. Ergo qua ratione Praelatus qualiter distribuit Monasterii redditus, eadem dividere aequaliter debet nrivata Monachorum peculia. Haec demonstratio adeo decretoria est ut RR
indictam eam praeterire expediens iudieaverint. V
189쪽
1 Defensio Deeretorum Concilii Triae cte.
revocare, in examen veniet. Interea addiderim, quod supra innui , suatilem atque perridiculam esse paupertatem illam, quae, retento sibi libero bonorum usu , dominium civile Monasterio abdicat . in id , inquiebat olim nobilis quidam, mihi prodest aureorum scrinium & dominium , si eorum usu caream Aut quid dominii abdicatio nocet , quoties usus liabor est Usus , non dominium , explet , saturatque appetitiones . Usu expenduntur, usu distrahuntur pecuniae. Usui pecuniarum obediunt omnia. V. Neque opponas, usum pendere a potestate Prelatorum, usumque facti lieitum Regularibus esse. Quoniam has cavillationes supra refutaviis mus. Usum falli ex communi provisione collatum, licitum asserunt ominnes. V m facti in peculiari crumena, in deposto, in cendi vitalitio situm, necessitate vera sublata, damnant Theologi omnes.
s. II. Responsa Magistri Vindiciarum.
l. Irifica , unaque festiva sunt responsa , quae Magister Mndex ad haec, quae disputavimus reponit . Et primum integram , atque intactam relinquit argumentationem. Quo ergo se recipit Ad calumnias, ad dicteria homine frugi, honestoque minus digna. Haeresis, & tui id rismi suspectum traducit Disciplinae Monasticae Authorem. Illius verba de mora transcribenca. II. Haec itaque scribit pag. 34. Innoxie, veraciter, recteque possem adve su eum repetere , quod N. G. Melchier Canus tanquam normam inconcusisam tradit, nimirum is Concordem omnium Theologorum scholae de fide, ri aut moribus sententiam contradicere, si haeresis non est, at haeresi pro- is ximum est ,, Et proximum quidem rigidiorum Systemati de tutiorismo te. nendo, quod Alexamler VIII. diris devotati praecipue quum ex praefato Sinstemate Zelotis , sequeretur nee Romanum Pontificem posse sver communi vi ta eum Monacho dispensare, si ea ad essentiam σ quidditatem voti paupertatis De Iaree . Communis Theologorum sententia est, Regulares omnes sub gravi reatus culpa communi vitae esse astrictos . Hanc communem Theologorum sententiam propugnavit Author Disciplinae Monasteae, pro is pugno ego . Quod autem teneantur aut vi voti, aut vi praecepti voto connexi
190쪽
nexi ad praxim , quod attinet, perinde fere res sese habet . Omnes enim. Theologi, qui defendunt praeceptum vitae communis, docent sacrilegium perpetrare contra votum, qui eiusmodi transgrediantur praeceptum voto a Regulis Monachalibus, & Ecclesiae legibus adjectum is Uerum , ut calumnia tanti Magistri evidentissime pateat , verba Iectorum oculis subiicienda, quibus Author Diseiplinae MonaJeae suam sententiam exposuit . Sic enim sub initium disputationis praefatus est pag. 8. ,, Antequam manus,, consero, illud te admonendum permagni interest, me videlicet ita illius is capitis quaestionem pertractare , ut etiamsi falsa forent quae dicturusis sum; non ob id tamen praeiudicii quidpiam accedere possit causae meae. - Istius siquidem praecipuus ae ferme unicus scopus o spectar, ut evincam is Regulares omnes ad vitam communem amplectendam , & peculia abi-- genda sub peccati mortalis, & damnationis aeternae poena adstrictos esse. ,, Idque ex communi consensione& Theologorum, Ac Canon illarum asseis rentium vi gravissmi praecepti laudatae communitati devinctos esse Rem gulares. Quod autem communitas ipsa vota essentiam ingrediatur, sive ,, extra di vagetur, sive directe, sive oblique a voto inspiciatur , utcumis que res se se habeat, ad meum primarium insitutum quod attinet , peris., de fere es. Non est ergo, cur praeiudicii quidquam subire debeat ca , , sa mea principalis, tametsi , qua hoc in capite dicturus sum. tibi minime
III. Ubi hic, R. P. Magister , tutiorismi vola Z Ubi haeresis suspicio δTibi non probatur sententia expositas' tam retice et inter nugas amanda.
Nihil inde emolumenti colliges ad evitandum sacrilegium, si, absque justa causa , communis vitae praeceptum transgrediaris. Suspectus de haeresi, & tutiorismo apud te inaudit Theologus , qui , ut efficacius aliquam sententiam communem inter Theologos confirmet , novam quampiam rationem promit, aut prius indicatam meliori in lumine collocat , eamque sapientum iudicio de milia subjicit . Id autem praestitit Author Discuplinae Monasticae haec subdens loco citato. Cum pavertatis Monastica --ri examen recurrat, non abs re existimari debet, pos expositam aliorum Theologorum opinionem , si , quid ipse sentiam , libere pronuntiare, er ALIO RUM IUDICIO SUBJICERE UELIM . Deprehendat nunc R. Magisterquam si manifesta calumnia Ttitiorιμι, suspicionisque haeress Fratri suosficta λ Consectarium , quod talari de tablata Pontifici Summo potestat S i exi-