Caroli Boucheroni De Priocca, Vernazza, et Valperga Calusio

241쪽

CXXXIXhaud eodem semper oris hiatu proserendas, quae inertes et incertae manerent, nisi punctorum lumen accederet. Id porro praestitisse docet Masore thas, qui vel incolumi adhuc populo, vel deletis iam ierosolymis, veriti , ne legendi vetus disciplina intercideret , interpunctionem excogitaverint, qua et vocales

et musicam temporis mensuram a modulationem exprimerent. Haec primum pressius deinde rem agit , atque ostendit quam Saepe et turpiter errent si qui subtilioris huius doctrinae expertes, ad hebraicorum voluminum interpretalio nem se conserant. Qui igitur Calusium auctorem sequatur, is nihil ab usitata Iegendi ratione recedet, neque morOSam Vasmuthi in accentibus diligentiam aut Iudaeorum magistros omittet, quorum Stoica in verbis sedulitas nimia

242쪽

CXL et superstitiosa videri possit, at satis habeat acuminis. Infinitus essem, si vellem singula persequi tanta ibi se offert rerum et observationum copia. Et de punctis quidem doctissime iam egerat Ioannes BuxtOrsus in Tiberiade, sed magnum interutrumque discrimen apparet. Ille enim antiquitatis testimonia congesserat, hic rationibus pugnat ille Masorethici artificii historiam tradiderat, hic totius Orientalium scriptionis causas declarat, eiusque necessitatem evincit. Adde iam argumentationis subsidia a priscis literis tot populorum quaesita, adde solertem

europaearum linguarum tractationem,

eamque demum stili peritiam, qua dissicillima quaeque dictu optimis verbis explicaret. tque id proprium Calusii suit, in pervulgato argumento ita O

243쪽

CXLItuisse versari, ut suus omnino videretur. Quod cum alia eius opera Stendunt, tum vero eruditae lucubratiunculae quas veluti per saturam huic libro adiecit. Omnium instar sit ipsius excursus in antiquam Gnosticorum sormulam ab Irenaeo allatam. Verba hebraica sunt, sed graecis characteribus exarata ad eum

plane modum, quo punici illi senarii

in lauti Poenulo leguntur latine. Qua Sane in re nemo ignorat quantum dissicultatis evanescentis unius literae iactura aut permutatio possit afferre. Sed miraconiiciendi felicitate hic usus est Calusius. Nam chaldaicae dialecti vestigia in hebraicis verbis odoratus, adeo commodam sententiam elicuit, ut non iam multo labore quaesivisse , sed prima statim suspicione invenisse putandum sit.

Hunc Calusi librum evulgavit Bo-

244쪽

CXLIIdonius Salutiensis, Roscius artis suae longe venustissimus, in cuius gratiam latinam praefatiunculam ad graeca Longi Pastoralia , Bernardo Derossio a non nullis salso attributam, paullo ante conscripserat Placuerat Bodoni graecam Villoisoni editionem, quae, ondum reperto forentino fragmento, absolutissima liabebatur, omni librario cultu expolitam repetere, praemisso Paclaudii de roticis antiquorum libris commentario. Huiusmodi opportunitatem nactus

Calusius, de Sandebari vel Sendabadiparabola, deque alila et Dimna egit diligenter, qui duo orientales libri per aesopicas ambages, uti servientis populi

mos est, multa continent sapientum prudenter dicta et acute responsa. Vberrimam utrumque opus imitatoribus materiam praebuerat. Vt enim e Sandebare

245쪽

CXLIII turcicum commentum de quadraginta

Satraρi , et graecus Syntipas, quem nuper ex Andreopuli f. edidit Boisson adus v. ci antiquitus manaverant, sic etiam italica narratio de Erasto Diocletiani silio, qui importunissimum phrodisiae novercae amorem aSpernatuS, et

in magnum adeo vitae discrimen adductus, solerti septem philosophorum consilio e media morte eripitur; e Kalilavero et Dimna sabulas sum Serant, quaS varie ornarent Angelus irenguola et Franciscus Donius ille in animalium sermonibus, hic in sapientia a veleribus depromta. Et incredibile dictu est, quot subinde sormas uterque liber induerit. Nam ut Sandebarem omittam, Kalila et Dimna indice primum scriptuS, OX in pelilvium in arabicum, in hebraicum

Sermonem ConverSuS, Seculo demum

246쪽

CXLIV XIII a Ioanne Capuano latinitate donatus, diversos colores pro diverso linguarum ingenio acceperat. Eo accedebant

hispanicae, gallicae, talicae, germanicae interpretationes, ubi quisque vel stili ostentandi, vel sallendi lectoris causa, aliquid novaverat, unde magna quaedam obscuritas de primaeva operis ratione debuit oriri. Et rem quidem tetigisse videtur Calusius, sed multa etiam desiderabantur; nondum enim e codicibus regiaelarisiorum bibliothecae arabicae versionis historiam depromserat magnum illud Galliae decus, Silvester

Sacyus, neque sanctiores Brachmanum literae satis erant compertae. At ubi scientius tractari coeptae sunt, Sans riticum ipsum exemplar omnium anti- Iuissimum, cuius tot quasi foetus exstiterant, doctorum manibus evolvi potuit.

247쪽

CXLV Panicha antra, seu quin Sacra O- Iumina vernacule appellant, auctorem

ver non iam Bidpatum, ut plerique putabant, sed Vichnou Sarma, de quo tamen recte quispiam dubitet, utrum ipse sabellam excogitaverit, an ab alio vetustiore acceptam scripto mandaverit. Iucundior ortasse videbitur prima huius praefationis pars, quae in amatoriis et sabulosis Graecorum libris versatur Pertinent isti ad seriora tempora, ut etiam in laudatioribus , senescentis populi vestigia identidem invenias. Nam cum devicta a Romanis regione, iacta deessent ad narrandum illustria, homines ingeniosi et a natura diserti, ad hoc leve scriptionis genus poesi sinitimum se contulerunt , quod a Milesiorum otio, qui mollissimam Asiae urbem incolerent, et potius ab ristide Milesiacorum

248쪽

CXLVI auctore, Milesiae dictae sunt. De his igitur iudicium profert Calusius, uitio ab Iamblicho sumto, quem nonnulli narrationibus permoti, quas subulae inseruit suae, ad Marci Aurelii aetatem referre non dubitant, ipse Vero posteriorem sucit Heliodoro. Quis inquit,li omini idem adiungat, tot vana Omnianti de mago illo Babilonio, in cuius Ore et auctoritate tota historia ponitur ZQuis potius fraudem non suspicetur in ipso scriptoris nomine, qui cum mullus suisset in explicandis Chaldaeorum

mysteriis, ab illo Iamblicho orphyrii et Anatolii discipulo, voluit appellari, cuius liber de theurgica Aegyptiorum

doctrina, cunctorum studiis serebatur 3 Solemne autem fuisse graecis sabularum scriptoribus et genus et perSonam ementiri, iam Ostensu in est a Dorvillio

249쪽

CXLVII ad Charitonem, nec alia ortasse causa suit, cur tres Xenophontes haberemus,

Ephesium, Cyprium, Antiochenum, qui

omnes atticae Musae nomen Sumerent,

cuius in assectatam in scribendo simplicitatem reserre se profiteretitur. Quod si, hisce iam omissis, Heliodorum legimus, vix quisquam erit tam ineptus ingeniorum aestimator, quin statim intelligat, non solum Iamblicho, sed et Libanio, Themistio, Iuliano, eum eSSe antiquiorem, et propter operis elegantiam unum omnium dignum suisse, qui in amatoriis scriptionibus exemplo ceteris praeiret. os Heliodorum, Longum a se editum eo praesertim nomine laudat Calusius, quod naturam Secutu quo tempore salsi colores essent in honore, ruris voluptates pulcherrime verissimeque descripSerit.

250쪽

CXLV IIta sentit Calusius de praecipuis Milesiarum sabularum scriptoribus, in quorum censu omittit Parthenium Nicaeensem, Tiberio in deliciis habitum, et multo antiquiorem Clearchum Solensem, Aristotelis auditorem, quem in istiusmodi argumentis stilum aiunt exercuisse. Sed in deperditis auctoribus noluit singula persequi, ne ab H uetio et Paci audio actum agere videretur. Est

autem viri in primis erudiit, copiam in

medio positam strictim et pro opportunitale attingere, singularia et minus pertractata subtilius declarare. Quod quidem tanto rerum et verborum delectu praestitit Calusius, ut excultissimus

ipsius sermo Bodonianae illi pumici et nitori aliquid etiam venustalis addere

videatur.

Sed iam antea eiusdem Bodonii opera