장음표시 사용
281쪽
tem Deus exercere loeutionem directanis hic & nunc ad et m determinate, qui illud ipsum formaliter actu id et , aut cognoscit euidenter, quod manifestat locutio. nequit Deus ineptire loquendos nec velle Cultum auctoritatis suae derisorium eiusde. Ineptit vero, qui interposita sua auctoritate vii Ic suadere , aut docere rem formaliter, quam audiens aut videt, aut euidenter cognoscit; atque hic deridet potius illum, qua ι' colat, si dicat, se submittere intellectum eximiae eius auctoritati, in eadem re agnoscenda ut vera; quae namque ineptitudo,aut derisio potest esse manifestior,quam dicere: Crede mihi serio assii manti, duo de tria esse quinque: Se respondere t Volo submittere intellectum auctoritati tuae; atque ob eam aestimationem, quam de ea habeo, uti par est, crecio id ita esse λ Ea dentis porro ratio est plus, minus, de quavis veritate , utcumque scita per veram euiden
Probatur denique, quia licet non sormitadet actu . qui credit Deo, nec formidare possit in sensti coposito eius fidei, assentitur tamen veritati admodum formidantis: sicut
Cognost mus Deum ad modum Creaturarum, dum sumus viatores, tametsi non a firmemus eum esse creaturam. Sed nequit
intellectiis assentiri admodum formidantis, veritati, quam formaliter videt, aut euiden ter cognoscit. Ergo nequit eidem aia sentiri per fidem. Probatur maior , qui intellectus asse iacentis veritati per fidem ,, assent tur suo motiuo , quatenus apparenti obscvrc, nec tenetur rei minis propri s spo- te sua. sed alienis, ut captiuus,uti dicebatur supra ex D. Thom. α praetergreditur ter
minos clarit-ti , ct apparentia obiecti fi mitate
282쪽
mitate adhaesionis, suspieiens Iueernam Iuvientem in caliginoso Ioco , ut praelatum est
ex D. Petro , ac veIuti tentans Scipione Isolum, & clausis oculis iter agens, quae omnia uti sunt propriissima fidei; ita sunt imitatio maxime expressa, ac germana formidantis . Probatur minor, quia rem aliquam aeuidenrex cognoscens, non Ium non so midat, quatenus euidenter cognoscit , sed habet praeterea modum cognolcendi oppostum, modo cognoscendi proprio λrmia dantis; quia cognoscit siuum motivum eum denter , ct intellectus conuictus terminis PropriIs, conquiescit tanquam in centro, in veritate apparenti clare. Nec superat diLficultatem aliquam assentiendo ob imperiit
voluntatis, Quod renitentem cogat . Quiniano vi appetitus innati sipolite fertur incum-hens toto pondere in eam partems cui ad is
haeret; dissipat nimirum euidentia difficultates, quas aegre superat fides ; de cuius ratione ita est esse pugnacem ; sicut est det
xatione euidentiae esse denominantem pa- Cifice. Modi autem tendendi in obiectum, hoc modo inuicem oppositi, tam siunt in-ἀompossibilas inuicem , quam assensus , Sedissensus, de eodem secundum idem is Explicatur hoc magis , ct confirmaturp uia repugna et ut quis concipiat prominionem, quasi de futuro sub condition: ','uam videt iam existentem ab sute . Necaenii in quisquam poterit,iam etfi maxime eo- metur eIicere hunc actum: UOIci Petro da- Tecenti in nauis venerit, dum vitet nauimiam venisse . Similiter repugnat ut quis c5 piae assensum aenigmat eum, Circa id quod
in propria specie intuitiua cognoscit. Quodetoustat eκ Apostolo, opponente aen Igmati,
283쪽
ri euae uationem fidei aecedente rision . Raae incompossibilitates sic volendi Adeo
gnoscendi, non aliunde proueniunt, quam ex modis cognoscendi, & volendi cum res . volva per promissionem absolutam,& eon αditicinatam, siue sub conditione de futuro.'sii ue de praesenti; atque res credita, &visitalia tu eaedem. Imo hoc videtur communi hominum consensu supponi tanquam per se notum . Si quis enim aliquid enuntiet admodum sermidantis, quem aliunde notum est id scire certissime, protinus dicitur eum fingere, nec omnino loqui ex animo Quod tam mi fieri non posset , nisi suppo aere rur. vi certum, non posse illum simul habere in animo suo talem modum Concipiendi eandem rem . Ratio est, quia nemo sibi fingere potest, nec proinde agere interius , atque si non esset Riorum sibi conscius secretorum. Eadem igitur de causa nequit ae commodari intellectus, ut Utatur auctoriiatate at erius , que est medium obscurum ad assequendam veritatem, quam aliunde
habet, ac pollidet apparentem si hi clare. Modus enim cognoscendi per auctoritatem obi curam e t modus cognosc di proprius indigentis, nec susscientis sibi, Ae patientis molestiam sic cognoscendi , pr se ne
patiatur malus aliud ignorantiae totalis, au terroris malum, sicut qui pro iscit merces ne submergatur , non proiecturus semoto eo periculo .
Ad I. Apostolus non Ioquitur de quali- eumque accessu ad Deum etiam imperfectissimo per effectum quo illi uniatur, praecise ut auctori,& caulae suae physicae, cuiusmodi accessus, neque Daemoni deest: sed Ioquiis tur de accessu ad Deum perfectiori, & Ω-pora Murali; nempc ut ad iustificato renias
284쪽
ει glorificatorem, siue ut auctorem superta naturalem; loquitur enim de accessu iusti ficante . Unde eum subiicitur, quod Opo ιι findere, quia et , intelligendum est de fide, Qua credatur existeris , ut iustificator, &glorificator, Mauctor supernaturalis . Subaea namque ratione oportet credere, quod Neus est, sub qua acceditur ad eum, idest, talis credendus est per fidem, qualis quaeriatur per accessum . Ita D.Thomas in hune
adum, & in omnibus iis , in quibus agit, de incompossibilitare fidei cum scien via , fiue quod obiectum fidei debeat esse non
Nec apparet qua ratῖone Suar. Ualantis Arrubal, & alii Auctores contrariae sente tiae, dieere potuerint, aut duram, aut Hienam istam intespretationem di cum & ipsi similiter interpretari teneantur, , Deum an prima pariη peri ossi, ad Dea, ut liquet ex notatione praemissa eidem in terpretationi et atqua Apostolas tum in eo capite; tam in tota ea Epistola agat d i Deo, non ut auctore naturali, aut praescindendo a naturali, aut supe1 naturali; sed deinterminate ut auctore gratiae,prout ea in
Christo, Se eη Christo est , suppositis , Sevissumptis ad redarguendum Hebraeos, ijs, quae iam ipsi amplectebantur iuxta vetum
Testamentum, inter quae unum est acceeti Dei, quae a nobis exhibita est. Qua etiam de causa, To Remuneνaνον , accipiendum , est de remuneratione Gratiae , & GIOriae .. Cum Deum esse Remuneratorem per ali Praemia inseriora , sit non ruiniis prae uiua L, xationi naturali.
Dici deinde potest non praedicari ala Apostolo necessitatem fidei, qua credatu v
285쪽
DOsre; sed qua credatur haec hypothetica '. enquirentiburis remuneratoν est quae coniunctio non icitur per ration om naturalems sensu quo etiam ab aduersariis aCclpitur . Atque his rationibus similiter exponitur, qnod docti, & indocti dicimus . Gredo sn Deum Parrem omniposentem ine Dicendum enim est vel id accipi sensu copula t1uo, quo, ut patet, est imperium racioni naturali 3 vel το Deum, correspondere coroceptui Deitatis proprio fidelium, qui subaeo nomine complectuntur primum principium , &vltimum fineni supernaturalem, maxime cum eriguntur ad faciendam proin temonem Fidei.
Haudq i aquam fauet magis aduersariis. quod dicitur. Aprata saeuia esse Veνbo Dais fia ApostoIus non hoc praecise docet dari
Causam primam,cuius voluntate coetera existiterint. Multo namque plus est saecuIa aptata esse. verbo Dei. N mirum eme iuste correspondentia, per optimam suam dispositionem, Sapientiae , & Prouidentiae Dei Se inibus intentis per illas , ut exponit ibi Dis Thomas , subdens priorem illam expositionem satis ruditer datam esse . Et qu deITuscum scopus Apossoli immediate an te praesi-κus , sit praedicare fidem, quatenus est sperandarum substantia rerum, de argi mentum non apparentium. Atque adeo Commenda ore vim iIluminatiuam, &eleuatiuam Intellectus humani, quae est propria Fidei, non de huit nec nisi absurde potuit eo diuertere oculos, eaque doctrinae Capita , & eatenue praecise proponere, quo, 6c in quae, & qua-
temis absque subsidio Fidei pertingit rationaturalis. .modad Philosophum attinet conuersum
ad fidem, dicendum cst cum Bonaventuris ubi
286쪽
.bi supra, eum ex instructione Cathollei
assentiri existentiae Dei unius, ut coniunctὰ eum Τrinitate Personarum, re Prouidentiae, ut intentiuae Beatitudinis supernaturalis &mediorum ad illam , & sic de eleuatione Icceterorum Principiorum rationis naturalis, nempe omnia percipit per Fidem, estqu necesse ut percipiat modo multo sublimiori ex parte obiecti, quam perciperet per rMtionem naturalem.' Deinde debet credere ideR Philosophus eos etiam articulos nostrae fidei, quos cogitoscit euideter esse reuelatos a Deo; quod ipsum nulla euidentia naturali cognoscere Potest . Debet praeterea habere animum parat' m ad credendos eosdem articulos se insim S secundum se tametsi ratione natu Tali non assequeretur illos; quo nihil illi deperit meriticovenientis fidei hominis ignorantis . Fieri demum potest, imo videtur oppositum fieri non posse , nempe ut Cum Philosophus conuertitur ad fidem seseque committit instruct ioni, & illustrationi diuinat auoeet inter m animum ab attentione ει memoria suarum demonstrationum;atque Ide δ credat omnes & singulos articulos,non
secus ac Idiota . Mod itidem contingit Doctoribus Cainolicis, quoties se applican piexercendae fide i di meditandis mysteriis reuelati si ut reuu tis. Ad summum enim reistinent memoriam confusam, qua coniiciunt eadem mysteria esse valde . rationabilia avt quid sim Ie , rapiente animum motivo px stantiore fle alliciente uniformitate attenaetionis, ut nihil in praesenti dicatur de simul tanea attentione ad ea, quae disparate se habent. Ad a. Lie et obscuritas Be desectus aph m
287쪽
Iem niniui; habet tamen rationem dispositionis necessariae ex parte credentis, & es se sitialiter praesuppositae ab actu fidei, Ut docet D. Thomas maxime illo art.6. q. a. ad a.
α dc sideritim dc eodem secudum idem. Eandem in rem considerandae sunt duae confirmationes postrena o superadditae pro vera cntentia . Quod tangitur in obiectione dea dentitate icientiae & Fidei est impossibile pe ali ratione, nempe quia scientia & fideson sunt perfectibiles inuicem neque com nuitalcabiles quantum unaquaeque ex ipsistet pecLu sui, ut patet a fortiori ex dictis pia . uesae autem eo modo ccmparantur inter se non sunt inuicem identificabili 1 3 cum sit de conceptu identitatis tanta communicatio mutua identificatorum quanta est vimus libet eorum secum : Sicut est de con-Ceptu unitorum ac unibilium phisica comis munica Io, & cooriunt cabi Iitas aliqua penes enectus formales.
Ad 3. E si quidem de Fide , quod dentur argumenta quantum est de se suffcienti, is ad gignendam eu dentiam credibilitatis ; aequod teneamur animum applicare ad considera ida ea argumenta, & ad credendia m 4
illis iussicienter cognitis. Nihilominus nota est de fide adesse mihi hic & nunc , euidentiam credibilitatis conuenientis, vel reue lationibus directis, vel istis alis s reflexis , ac per Consequens, non est de fide , me hic renunc proxime urgeri obligatione reflexa credendi piarceptum obligans ad credendumysteria . Versantur ergo circa di tersa formaliter euidentia, &reuellatio, atque actus fidei quo creditur credibilitas mysteri , rum fidei, nec est ulla ha et in re difficultas , si at-rente , ct caute discerna utur cognitiones idtrectae
288쪽
directae & reflexae , uniuersales & partieu- Iares circa tempus. & personas , quae semper inducunt diuersitatem formalem inter obis,ectum fidei, & obiectum scientiae de credi. bilitate. Αd 4. Demonstrationibus Theologi eis accommodandum est, quod quaest. 3. dictum fuit itidem ad 4. circa rationes probabiles. Nempe est eadem de utrisque ratio; dein confirmationem doctrinae ibi datae videri potest D. Bona u. ubi supra quaest. 1. Ad s. Euident a physica potest componi eum fide circa idem secundum idem , quando simul oecurrunt circumstantia &motiua valentia secundum se inferre enuntiationes iuuieem oppositas, per consequentias phy- see necesimias; Uel etiam alteram necessariam& alteram probabilem ; quorum primum accidit Thomae Apostolo memori mor. tis Christi, & videnti, ac palpanti exteriorem eiusdem viventis apparentiam ; Posterius vero accidere potuit, ei qui alterum horum vidisset, alterum audiuisset ab eodem veracissimo Apostolo. Ratio comp'ssi ilitatis inter euidentiam, aut quasi euidentia physicam S: fidem , in casu posito , est quia alterutrum ex illis motiuis impedit certitudinem physicam conseque nitae inferi bilis ex altero secundum se: unde simulaas utriusq: reddit InteIIectum an ei pitem, nisi subueniae .sdes, eertificans de altra parte contradictionis circa consequens sompta determinate . Ex quo apparet in euentu proposit m nodari proprie: sed tantum secundum quid ι euidentiam physicam , quae componatur cum fide. Cceterum secluso eiusmodi obiectorum, Aecircumstantiarum sibi inuicem aduersantium occursu mutuo, nequit componi fides , cum
289쪽
eo ςnitione physice euidenti de eode, secuniadum idem . usa necessitas physica determinata alicuius euentus includit in se necessitatem metaphylicam vagam , ut detur vel idem ille euentus , vel alius incompo sibili, cum ipso, & compensativus eiusdem, ut minimum aequaliter, ut apparet ex quaest. s. de Crat a. Quapropter nullo eiusmodici mpensationis i id icto existente in intelleis et ii, perinde illuni reddit securum, Se alienum amodo cognoscendi proprio formi dantis, seu ad instar formidantis euidentia physica, atque metaphysica; cui veritati videtur attestari experient: a intellectus penitus securi, & tranquilli, cum tali cognitione physice e tridenti; ac proinde haec euidentia est perinde incompossibilis cum fide, ac euidentia metaphysica . Nec obstat maiorem esse simpliciter certitudinem fidei, ut dictum est quaest et .
Quia non est maior quoaci nos , ut ibidem notatum est eX D. Thoma, nec habet intellectus claritatem. & euidentiam eius exces' s, qui est proprius fidei; sicut habet Cius excessus, qui est proprius cognitionis sitio phvsicc, siue metaphysice euid iis tinclinatio autem & determinatio voluntatis atque intellectus est secundum id, quod utrique innotescit. Unde probabile est, nec de potentia absoluta componi inuicem post e eiusmodi cognitione ς. inia est essentia operationum vitalium, saltem intelationalium, Ut sint ab intrinseco physice, de quo alias; ac proinde ut fiant passo Conferente Vim, ac nati ime renitente . Dracturix autem est in ellectum, quantum est ex reniti assensu co D cipiendo ad moduin lormidantis, dum habet euidentiam de eodem secundum idem.
290쪽
Ad s. Visio Dei se actus fides , neque metiam, quoad praedicata re obiecta materia- Ita diuersa, componi inuicem possunt . Liuia
Wt docet. & probat D. Thomas in hac a. ais q. . a ε.& I. a. q. 6o. a. 3, ct s. fides esseniatialiter est cognitio aenigmatida circa Deus
ut dictum est supra , α quidem,sub aenigmate non permittente euidentiam locutionis diuinae, ut diuinae, seu quod Deus sit auctor locutionis, ut semel atque iterum dictum est supra quaest. IN. Repugnatauic
aenigmaticus iste cognoscendi modus, videri immediate Deum,& eius ad se locutionem aliquam, ut sum in se . sei ia cum sit infiniare diuersa locutio Des, a qualibet alia locution dinon Dei, repugnat ut non d sternat aevidenter locutionem propriam Dei ab eas quae non est propria ipsius, is , qui locutioin nem aliquam Dei cognoscit, ac videri ut est
in seipsa . Vnde si fides posse e compon icuoisione Dei circa diversa, eo ipso possetaeum eadem componi circa idem formaliterpi aedicatum, nempe circa Λuctorem, ut au et or locutionis est. Deinde eognoscens per fidem habet Inois. m. ς gno endi solli citum cum motu rais aionis in contrarium in existente sibi actualit a' , vel saltem aptitudinaliter , circa existentiam diuinae te uelationis . Ni docet D. Thomas quaest. a . de veri r. quae est de fide, art. a. corp. sub fin. M ibid. quaest. a a quae est da Prophetin art. 1. corpis ad med.dieit sic. Maamdiu enim non m reis Ois3is cognitorum in sua pνιωψιa , ςognitis non firmatur in unam sed apprehenos ea qua σαο πιι se aedum probabilitasam quaridama Et ex eodem pi incipio art.a, corp. fine sis asserit, demqnstrabilia non esse prophe