장음표시 사용
381쪽
seeunda consequentia , quia necesse est esse eiusdem infimae speciei acius, quorum moti inu um formale est idem secundum idem.
R. Dicedum est cum D. Thoma I. a. q. ς2. a. .& distinctilis in 3. dist. 13. q. a. a. s. atque in hac a. a. q. t . a. . Cumque aliis Theologis Communiter aduersus paucos modernos, fi dem praecedere ordine naturae omites alius
Spei & Charitatis insuta ; adeoque omnes istos actus, dum sumus in via, pendere esse-tialiter a fide diuina , saltem mediate; nee posse concipi actus eiusdem specie , dependenter a directione cognitionis naturalis, aut fidei humanae . Quod satis colligitur ex quaest a. & probatur ulterius ; quia omnes actus Spei & Charitatis infusae sunt intritis: cesii pereaturales , &falutares. Sed omnes actuς voluntatis intrinsece supernaturales, & salutares pendent essentialiter, aedo terminato a fide diuina . Ergo omnes
actus Spei , & Charitatis infusae pendentenentialiter a fide diuina. Maior ijsdem
omnibus argumentis , seruata proportione, probari facile potest , quibus probatum est quaest .aisi omnes actus fidei diuinae esse in isti insece superitaturales, ac salutares. Minor coli stat ex illo ad Hebr. tr. 1ine Fide imis
pos ibιle einplaura Deo : id est, salutariter operari. Ex quo testimonio Augustinii, inprimis lib. i. de praedest. Sanct. & alibi , aede inde plerique alij deducunt fidem en initium. & fundamentum totius iusti scatio nis, omniumque operum salutarium . Quam ἱ rem videri possunt inter alia, quae produ cit noster Torrensis lib. r. Conses Augustianianae cap q. p. . Nec non quae praeterea producta ,& expeti sunt quaesto. de Gratia. , Verum quia hoc argumentum est commua
382쪽
insufis , probatur intentum aIiunde speel lias . Deus, neque Vi promittens promissione proprie tali ; neque ut finis v Itimus, ZEaucior supernaturaIis. cognosci potest certoae determinate, nisi per fidem diuinam. Sed nullus actus Spei , aut Charitatis infusae Iia- heri potest, ab laue cognitione certa ac de terminata Dei ut promittentis prcm ssione proprie & stricte tali ; &vt vltimi Finis, atque auctoris supernaturalis . Ergo nullus actus Spei, aut Charitatis missae haberi potest absque cognitione fidei . Probatur maior qu a quod Deus aliquU promittat uobi, promissione proprie ac stricte dicta: de a foristiori . quod se constituat 'ultim tam finem nostrum, Ad auctorem supernaturalem . est intrinsece , & quoad s hssantram supernaturais Ie . Q iod liquet ex quaest et tara de Super matural tale rc trelationis diuinae proprie, ae stricte lictae: I iquet vero tum a paritate, isi quoad promissiones. Quia pxi: .ssio proprie- ac stricte sumpta includit essentialiter in seu euelatione proprie ac sti iste dicta volutatis promirrctis ; siquidem voluntas pro mihi ensno potest habere comple ra rationc promi sol is, nisi innotescat promissario, quod firper reuelationem, se loquutionem ; Quoad constitutionem vero Dei in rinione ultime finis , Se aucto in supernaturalis; quia haec eo resti tutio includis si ster in se pro immonem Vitae affernae supernaturass; SecIusa namque promissione Dullam spem conet perepti semus de bono usque adeo Puperante vi res naturae; atque adeo nec intendere i liud possemus . Est vero de ratione ultimi finis, ut possit sperari ac intendi ab eo , qui debet in om conseqyi per opera in ipsum d recta , hii autem supernaturale certλs ac de temra nati coenos potest ri turaliter ut oster
383쪽
sum est In quaestionibus de Angelis, atque
dilibi non semel. Ergo Deus neque ut promittens promissione pro orie , & stricte tali: Neque ut vir mus finis & auctor supernaturalis, certo & determinate cognosci potest, nisi per fidem diuinam . . Probatur iam miner . nempe nullum acta Spei aut Charitatis infusae concipi possi, absque praeuia eognitione certa ac deteraminata Dei , ut promia emis promissione proprie , de stricte tali ; & ut ultimi finis, atque auctoris supernaturaliS; Cuius principij probatio desideratur magis et Probatur vero essicaciter , quia cognitio probabilis repraesentat suum obiectum cum possibilitate
oppositi, & quae indistincta est , ieu confusa,
a C in determinata, repraesentat suum feeundii Conceptum communem pluribuet inter dist: iactis. Neuter autem repraesentandi modus sume it ad actum siue Spei, siue Chari. tatis infusae . Nempe bonitas repraesentata secundum conceptum eommunem aliis distinctis ab ipsa no potest communicare actui persectionem aliquam peculiarem s quam communicare non possit quidlibet ex iis Quibus talis conceptus est communis , a iproinde nec eam communicare potest , quaa est propria & peculiaris actuum Spei, Charitatis infusae . Bonitas auten repraesentata cum possibilitate oppositi non potest mouere ad actum firmiter sperandi r quia possibilitas oppositi ex parte obiecti voliture mouentis, necessario facit trepidare affectum, per 'nde ac facit trepidare promissio non i n fallibilis . Nepe aequivalent inuicem promissis infallibi Iis , fortasse non eκ istens , α promissio. tali bilis certo ex stens: Cum utrimque sit aequale periculiun vi Spes seu-'rctur. Eadem ferς ratio est de Charitate im2O-
384쪽
impotem e praeserre super omnia perfectk - nem, quae ut sibi proponitur, fortasse nono datur, Se est chymaera. Dictum praete rea est, Charitate ira fundam in Sper idque infra pallebit claritas. Unde necesse' est Charieatem degenerare, degeneraute Spe - id Valer plurimum ad confirmationem huis aus rationis principium quoddam communi ter receptum , & essieaciter comprobatum in quaestionibus de Actibus huma fis: Nem- .e repugnare, ut ultimum dictamen prude-aiae di xigens immediate actum honesium sic
Falsum, & non proponat veram, ac realena honestatem , quae . sit reaIe motivum actus
honesti, utque quoad hoc uon sit metaphysice euidens idem dictamen. Hinc enim clare deduci dux repugn re ut cognitiQ me id laxe dirigens, quo innititue dictamen vIci'mum prudentiae, fit tantum probabilis, quoaclaeam rationem formalem, secundum quMniam
iudicat conuenire obiecto bimestatem ; licen Possit esse tantum probabiliss quoad coniunctionem eisdem rationis sol malis Cumis h. ac, vel Ilo obi ecto materiali determinato f. mpto. Deducitur vero , quia si ea cognia
eici mediate dirigens posscc effa tantum Pro-
habilis, quoad rationem formaIem Codis itutivam honestatis sequeretur posse etiam esse Usiam, quoad eandem 3 quandoquidem omnis cognitio probabilis, quantum est ex se, est exposita falsitati, nec habet vim diuersaliqformandi intellectum , inserendi alias cognitiones, & alliciendi voluntatem, vera sit, siue salsa reipsa . S i autem cogni-.tio mediath dirigens eget sara, quoad ratio-ialem formalem constitutivam honestatis; --ἀςssario , euaderet taliani , quoad eandem, Tationem , dictamen vlaimum conscientiae 4
385쪽
te Iud Ieat esse amplectendam , quam cognitio mediate dirigens proponit. Ergo repugnat cognitionem media e dirigcntem esse tantum probabilem, quoad rationem forma Iem constitu tiuam honestatis, quae mouet adacttim voluntatis honestum . Cum ergo ratio formalis constitutiva honestaris . quae mouet ad actiis Spei, & Cha ritatis infusae, sit Deus ut promittens,& Reus ut ultimus filiis supernatui alis, prout infra
Ostendetur, & exponetur: repugnat cognitionem, mediate directitiam eorum actuum esse tantum probabilem , quoad Deum, ut promittentem , & νt vltimum finem supernaturalem . Certa autem ei te non potest, propter euidentiam , quae repugnat homini viatori circa ea. ration os formales . Ergo eis Certa propter aucto ita em diuinam ;estque proinde actus ficiti, vel ex actu sidete uidenter deducta . Est igitur directio fidei essentialiter requisita ad actus Sp ei & Charitatis insulae . Ad i. Non potest naturali discursu certo,& distincte cognosci Deus , ut omnipotens , nisi quoad effectus substantialiter naturale .ct prouenientes ab activitate statque exige
tia causarum naturalium. Vnde intra hos Iimites contineri necesse est omnem Spei naturaliter conceptam de Deo , eodemque per consequens reducitur omnis naturalis
diligibilitas Dei ; nec ulterius re ipsa assurgit conceptus ille confusus naturalis, ut cum
que magnorum sperabilium de Deo. Dein dea ut possiet disci rsu naturali certo , & derer in minate cognosci Deus , ut poten S promitte re, aliosque edere effectus intrinsece supernaturales ; dum tamen non cognosceretur certo S determinate ut promittens actu s
386쪽
exurgere actus Spei Theologicae ; quia potentia, quatenus Omnino βr aequaliter indifferens non magis mouet ad sperandum, qua ad desperandum . Ad a. Deus ut auctor naturalis nihil proin an itere potest prom ssione proprie ac str dicta ,quia nequit promittere, quin reue stet voluntatem promissiuam . Nihil autem Teuelare potest, ut auctor pure naturaliv,
Teuelatione proprie. aesti e d cta, ut saepe4dictum est. In quam vero proprie, & stricte; quia iam dictum est quaest. illa a S. Plura r
uelare Deum ut auctorem naturalem, reum
1atione late sumpta,quatentius per ereaturaM quarum coexistentia, α consideratio debetur hoinini ex natura rei , innotescunt ei de FIura praedica a Dei , & plures determin riones voluntatis diuinae , idque Deo mania festante . Inter alia autem, quae in hunc modum manifestantur naturaliter est voluntas de conserendis praemijs bonorum operii,
in infligendis malorum suppliciis, absque
quorum cognitione esset male constitui humana natura. Atque haec ipsa manifestario voluntatis praemiandi, ac puniendi com-rtet ultimis rationem promissionis & comminationis , quoad vim mouendi hominem , stanquam apphicatio voluntatis promis briae. ore comminatoriae. Verum, qui a istam noti etiam non assequitur homo per voluntatem Hiuina pure liberalem, & gratuitam ex taprositione existentiae eiusdem hominis; sed Per necessarram quandam consecutionem axespectit propriae exi flentiae, & per ouandia eluti dictionem, ω inspectionem exempla- Trum, quae sunt iuris proprii hominis naturi Taliter, ideo nec ea notitia habet rationem Propriae reuelationis ; nee voluntas diuina
387쪽
sionis & comminationis . cum reueIatio , promi illo, ac comminatio proprie tales deaheat aliquid superaddere is, quae unus qui que propria industria, Δ viribus asi equi pote si per usum e Ocuntiquae sunt proprii iuris ac potestati S. Cum autem inquiritur,quid impediat Delipotentem praecise ut auctor naturalis est, ad conferendum beneficium, quominus eadem promittat Dicendum est Deum ut auctore puret naturalem a nulla posse conferre beneficia, quae saltem in determinate debita non sint ias , quibus conseruntur, supposita eoru
existentia, ut dictum est quaesi s. de Gratia. Promissio autem proprie dicta est beneficiis
Rbstantiis rationalibus creati tam distrib liue, quam collectine . tam determinates quiBindet Crminate prorsus indebitum, ut lique eeκ nuper dictis. Repugnat vero mam feste nolentem conferre , nisi quod est debitum , saltem in determina id quod Deum ultimo constituit in ratione auctariS pure natur istis, simul velle conferre aliquid prorsus in debitum, etiam in dederminate e quod perti net ad conceptum auctoris supei naturalis. Hac igitur voluntatum incompossibilitat: impeditur Deus, quominus ut auctor pure naturalis; id est, ut nolens esse auctor supernaturalis, quidquam promittat promissione proprie, & stricte dicta , non vero difficul- tate aliqua , quam patiatur in promittendos sicuti nec ullam patitur in constituendo suauctorem supernatu TaIem. Solam namque
pati potuisset metaphysicam ad id imposit hilitatem indistinctam a voluntate sua , nihil supernaturiliter, hoc est, omnino indebita
Ad 7. Conceditur cognosei posse proba
biliter per fidem acvisitim di oaturalem
388쪽
eadem omnia, quae sub alio motivo eogncisis cuntur certo per fidem infusam . Sed nega tur actus Spei, & Charitatis ortos a tali cognitione naturali probabili, poste habere idem motivum adaequatum , quod habent actus directi cosnitione supernaturaii, ac certa. inita actus orti ex cognitione pro babili, necessario paterentur adjunstam tib1 trepidationem, ες timorem resultantem ex
possibilitate oppositi, qu .im indiusim pro-
Ponit cognitio probabit s; axque adeo motivum in adaequatum eoru actuum esset pol
sbilitas oppositi. Quod locum nullum ha
het in actibus directis cognitione tu perna turali, Se omnino certa . Motiuum Igis rvtrorumque eorun actuum, neςessario est inadaequatς diuersum . . Deindς mo iuurris volendi bonum ncertum, sempςr ac nece fariis reuoc tur ea quam in motivum forma.
se,in aliquid atrudi cuius bonitas ες appetibiaitas ipsi in se reipsa conueniens, sit omnimo ςerta. ut ostens im est supra . apro Pter in casu argumenvi sola mouere poterit Tatio promissionis , quatienus praest iident; 4 diuina est hum qa , non vero qRatenus ingludenti3 perfectionem propriam, Se pecus ιiarem promissi opis diuinae, ur diuin e ;aeum volunt s mouςrx non possit ea formaliter persemione quae prout subest cognitio ni ipcim dirigent i sortassis est chymaera, MPurum malum . Et quidem si sensus decipi non potest circa prqprium sensibile , ut d uet Philosophus, consequenter neque appetitqs sensitiuus pircg proprium appetibile formaliter ve e te ; multo minus eiusmodi deeeptio cadere noterit in putentiam rationalem. Tota igitur deceptio possibilis consistit in coniunctione motiui cum re, cui
ipsum non insiti non vero circη ipsum m . tiuum
389쪽
iuum feeundum se. Igitur nmn possunt e
se eiu sdem speciei actus directi per fidem
humanam, cum actibus directis per fidem di iFinam, ut diuina est. Ad . Deus Ut Auctor naturali , re Deus ut A lictor supernaturalis sunt praedicat vidisti licta tantum latione: unde non aequalis, sed etiam prorsis est perfectio re aliqvtrobique: sed quia Deus apparet secudum Praedicara diuersa, quando cognoscitur
Irim ut Auctor naturalis,& quando cognoscitur ut Auctor supernaturalis, propterea
terminat actus specie diuersos, sub alio, atque alio conceptu.&quidem praestani o- Te S, quando praecognoscituri, ut Auctor su-Pernaturalis, quia tunc apparet magis ho-nitas Dei, licet non appareat bonitas , quae a Parte rei sit maior . Videantur, quae dicta furi quaest. 3s Ad s. Subuentionem miseriae esse bona. Sc appetibilem honeste e si certum , euidens, sol simque potest probabiliter,aire falso indieari huic determinate homini inesse miseriam, Ad hanc numero actionem miserentis esse subuenti uam . non solum qu au tum est de sea sed etiam reipsa hic, &nunc. MOtiuum autem miserentis , ut miserentis sermulter ac praecise est honestas subuen tioriis miseriae, Non quod miseria insit huieiudiuiduo determinate ἔ eidemque determinate prosit actio subuentitia . Nam . qui operatur praecise ex motivo misericordiae . aeque subueniret cuius alii iudi uiduci: αquod huic subueniat determinate, nihil co- fert ad taxandam perfectio nem actus , aut ad appretiationem operis, quam facitvolutas. Imh magis & laudabilius appretiare videtur honestatem miserendi , quando il-
iλm quatrix, circa subicctum , cui non
390쪽
est eereum inesse mi seriam: Sicut eoIIt --gis amicitiam , qui subuenit Am cos etiam sin peliculo dubio , aut solum suspicabili. Nomine autem motivi intelligitur obiectum pecificans, & eo serens perfectionem actui, in quod conuituit determinatum gradum appretiationis affectivae, non quod ad indiuiduationem determinat. In rebus nimirum omnibus creatis species,totaque persectio rei, numero multiplicabilis sunt extra ind. viduarionem; adeisque determinatio in diuiduationis est quid pure mater ale, & de quo in electionibus, perinde atque in scien ei is nulla habetur ratio, dum non adiungitur illi aliquid specie diuersum. At ratio ni communi Deo,& creaturis, quatentis deis terminatur ad Deums accrescit perfectio multd maior, quam inesset independenter ab hac determinatione. mapropter eaderatione, qua necessarium est ex dicas , eum ui exercet actum honestum circa promiselonem humanam, esse cert m de possibiIitate humanae promissionis , & de honestateaeam prosequendi ; Necessarium quoque est, eum, qui exercet actu honestum circa pro-anissionem diuinam , t ut diuinam ; hoc est , exercet actum Spei Theologicae, esse certa de diuinitate promissionis , seu quod auctor Promissionis, qua nititur sit Deus. Alias enim sola mouebitur ratione promissionis, ut praescindent s a diuina , & humana , hahente diuinitate formaliter sumpta rationem obiecti purE terminatiui ac materialis ; Seexercente opinione de divinitate solam vim determinandi ad indiuiduationem actus te seminati ad diuini atem, seu ad coniuncti nem promissionis cum diuinitate . . . L . Ad s. Uerum est , posse esse obiecturius