장음표시 사용
101쪽
q. 23. καὶ δίκαια - ἀδυνατεῖνJ Haec in edd. pr. omissa Zoun. auctoritate Stob. Bessarionis, ed. Par. et Steph. germana recte censet. F. liabet MusoονDo-rας ut δυνζανως, idemquo c.
Atque in forma ανθέων Omnes Attici conspiraro videntur, quan quam de Venat. V, 5. ὰνδῶν secundum librorum testimonium a Sauppio receptum est. CLP o p p o n e m et B Orne mannum ad Cyrop. lit, 3, 53. Bornem annum, Κ rugerum, I sad Anab. I. 2, 25. et GrRmm . l. 23. IIcυς Ουr o υκ εν δε-χer α J qui igitur fieri non potest. Infra IV, 7, 9: μανθάνοντας οσα ἐνδεχοtro. III, 9, 4:
μενων, deligentes eX eis, quae fieri possunt. V. Ν tali baum. ad Plat. de Rep. VI. p. 5 31. C. De sententia conscrendus est Platon. Theag. P. 130. A. δοκηtti J Weis kius e con ieetura edidit ασκζrea: quod recte reiecit Schnoide rus, haec
contra monens: Hoc ipsum erat demonstrandum, virtutem esse ἀσκζυ ν; eae eo enim per Se eonsequitur eam ἀοκnrεαν esse. Iu-e o h s i ii s in Socrate p. 22. eX-plicat per ασκnῖσεως δρωί M. Virtus e Socratis sevientia ut adhibita exercitatione comparari, augeri, perfici, ita omissa eXercitatione minui, debilitari, amitti poteSt. Oυχ ν κι ora J alia μαλισra, ut saepius legitur apud Her Odotum, ut II, 43. Infra g. 32:
ad Apol. I. p. 33. αἱ ῆδονα H Sie apud Roma
nos voluptates dicuntur pro cupiditatibus voluptatis. De numero plurativo v. ad Ι, l, li.
g. 24. Καὶ Κριτίας δὴ JParticula δῆ saepe inservit recipiendae orationi interruptae, et quidem ita, ut haec fore vis in ea insit: ut laeni ad propositum revertar. Nam postquam Xenophon mentionem de Critiae et Alcibiadis intemperantia laetam 9. 12-lii) inserta disquisitione de universa temPerantiae natura interrupit, iam ad propositum rodit breviterque demonstrui illorum virorum intemperantiam non esse
tribuendam Socrati. Cf. infra g. 56. et b8. V. do i Ila particula Hartura g. Gr. Part. T. I. P.
102쪽
am vim hae particulae habent infra II, 6, 7. , ubi v. ud notuta. ὰπα Lia γε vetes J De hoc nominativo participii appositionis partiti vae vel distributivae v. Ros t. l0l, . b). Kuhaior. T.
II. s. 67ψ, 2. Gr. schol. f. 266, 3. 4 s. infra II, 1, 4. et quos locos attulimus ad Anab. I, 8, 27. φυγῶν εἰς Θετταλίαν J CL Hellen. II, 3, d6.ανομία J Omnino tota gens Thessalorum tum infamis erat summa licentia vivendi, proter-vitate, lovitate, fraudulentia, aliis vitiis. CL Platon. Criton. P. bd. D. , ubi V. Fi Scherum.
de collocatione vocularum lιεν δἐ in verbis δια μεν κeriiος - δια δυναε ιν δέ v. ad I, l, 12.κ ia ii. Os J Hoc nomen ubstraetum, et Si certum quandam pulchritudinem signifieare videtur, ob eum causam urticulo destitutum puto, quod verbi quasi notationem habet; δια καὶiος enim idem sere valet, quod diu ro καλὼν εἰναι. CL infra III, 3, lI: δια λογου μανθάνειν, animi sensus Oratione expromendo. Cf. ad
ordine infra III, 5, 3: μείζω - rus o. Hellen. IV, 2, 5. Cyrop. I, 4, IT: miris toυς καὶπiriorOυς. V, 3, 44. VIII, l,l2. Plat. Phaedr. p. 234. E:
noti senem multitudinis non tanquam externum quiddam et in sola comparuit Ono cum aliis rebus positum, sed tanquam tuternum quoddam in rebusque ipsis inhaereus nitributum spectaverunt et idcirco cum alio vocabulo attributivo per και coniungere soliti sunt. Cf. II e r
in annum ad Vig. 323. p. 83Ν. Strangium in Lips. Diar. lit. Sur pl. 1 36. p. 343. Lube kerum ita: Gramin. Studien, I. P. 49. Lobeckium in Paralip. p. 60. Matthiae. Gr. II. g. 444,4. Tulinor. II. g. 726, 3. et 727. not. 2.
103쪽
καὶ δυνατῶν κολακευειν ἀνθρωπω, διαθρυπτόμενος,
Verbo κολακευειν complures edi
tores haeserunt, ut id extormi-Handum censerent. Ac W eis-kius quidem verba πολλαὶ καὶ σεμνGὶ γυναικες et πολλοὶ καὶ δυνατοὶ ανθρωποι inter se referri sti altera alteris opponi statuit: quod si seriptor voluisset, Sine dubio non ανθρωποι, sed ανδρες seripsisset. Ε quidem nihil video dimouitatis
scripturamque firmissimo pedo stare arbitror. Sollicet per τοὐς
intelligendi hominos blandiendi et adulandi arte insignes οἱ
δεινοὶ aut ἱκανοὶ κολακευειν , qui ab hoc loco alienissimi sunt, sed homines potentes iu blandiendo Aloibiadi et adulando, h. e. homines, qui blandiendo magnam tu Alcibiadis animum habebant vim. Nam Alcibiadesu prima iuventute hominum blanditiis ita erat adsuefactus, ut, Vulgaribus adulatoribus spretis , eorum tantum assentationem sociaretur, qui et ipsi volingenii gloria florebant vel rerum geStarum splendoro emi uc-bant vel munerum amplitudine auctoritateque conspieui erant. Tales viri h. l. dicuntur δυω-
haec verba de sociis potissimum intelligenda putat, praeter PO-pulum etiam eos adulantibus, qui magna apud Plebem auctoritate valerent, coli. de Itep. Ath. I, l8. t 'oppo in Aran. Berol. 18ὲ2. p. Ti . haeo verba interpretatur sic: dio salii g waren Zu schineichoin, d. h. dio os liber sieli gewinnen hi nuteudem Alcibiades au selimelehelia. δι α θρ υπr υμενοςJ Aptum vocabulum de eo, qui assentnti Ono quasi se mollitur, frangitur,
cum vi quadam punitur Pronomen demonstrativum, Rute e- deus subiectum graviter repetens. CL lV, 2, 25. Hellen. II, 4, 41. Iam upud Homerum,
Extra compi rationem Cyrop. l, 4, 19: or, 1 ι εχ' ἐκείνους x μεῖς
104쪽
nnte Bornem ann., qui a centu mutato scripsit a T O. Frustra. Nam profecto idonea ratio eX putari non Potest, cur haec praepositio, Si per απωθεν explicari possit, necentum retrahere debeat; praepositionis enim vis eadem et sino dubio eadem pronuntiatio manet, sive cum verbis motionis Sive eum verbis quietis construitur. Fuerunt quidem iam veteres grammatici Graeci, qui accentu Saνασωοφῆν probarent, adversantibus tamen Aristarcho et
τα tu interrogationibus indignationis, ironiae, admirationis
usurpata significant ex antecedentibus conseeutionem non eX
Spectatam duci: tamen. CL I, 4, i 1. I l. 7, 5. 6. I. init. 13. lit, si, ib. Maiore vi dieitur χἄaetra, ut yrop. II. 2, 31:
5, o .J Latini scriptores hae vi
usurpaut particulas et tamen vel simpliciter et, ut Cicer.
105쪽
ne mannus in editione min. et S a u p p i u s comparant h. l. cum
locos accuratius eXuminamus, patet diversam esse utriusque loci rationem. Illo loco particula γε concessivam vim habebat v. adnotata , hoc auteni loco auctivam nec ad totam enuntiationem, sed ad unum vocabulum πατερες pertinet. At
ne ipsi parentes quidem, si ipsi modesti et sobrii sunt,
quamvis filios semper sucum ha boant, ob eorum delicta accusantur; quomodo igitur magistri , modestiae dediti, poterunt culpam sustinere discipulorum delinquentium, quum eos multo minus quam parentes secuin ha
δμrελει, est vere laetum et idcirco per indicativum imperseetivertendum: si autem temperantiam exercebat, quomodo iure vitii, quod in ipso non inerat, culpam sustineat 3 De Optativo cum ἄν in apodosi post εἰ eum indieativo coniunctum V. Bornem annuua ad Sympos .
IV, l0. et ad V, T. p. l62. et nos in Gr. T. II. ii. 817. b.
infra II, 2, 7. 5, 4: ει γε Ταυ raro aura Dra, καλῶς ἀν ἔχοι. II, 2, 3. , ubi v. adn. 6, 14. III, si, l4. IV, 2, 3 l. Hue etiam reserendi sunt loci, qualis III, 6,
ut saepe aliis locis es. I, 3, l.),
vim habet ueraβαζικην, h. e. transitum significat. V. Har-
tun g. Griecti. Partih. T. II. 34q sq. Selinoiderum ad Cyrop. I, l , 2. et B ornem annum ad eun d. loe. p. 3. ed. Gotti . et ad Cyrop. I, 3, 16. P. 45. ed. Lips. 1 38. Sta libaum. ad Plat. de Rep. VII. p. 'bl8. D. VIII. p. bsii. E. Iculiner. Gr.
καλOs appellatur. V. Cobetum Pros P. p. 66. Diversus ab hoc est ille, qui infra 3, 1. comme
106쪽
g. 29. ἐπεrtharo J Iunt. Ald. G. tam lato : in quo Born. latere putat scripturam codicis F. ε.Mrtl1Hro. Part. I. Vol. I. p. l .) exemplo a Xenophonte usurpatam esse statuit B O r ne maun v s, quanquam addit infinitivum χρε - σθαι de interpretamento SusPectum videri. Etiam Sauppius πειρῶJura pro πειρ υμενον accipit; sed video nunc e Suebodii Annal. Phil. 1839. P. 2I9 sq. eum
At quum hic formae votivae usus a Xenophonte alienus esse videatur, equidem, deleta distinctione post EDθυδν siol , verba rίαν aio νυμενος ἐρc rra Ei' hodium11 καὶ πειρωPra So. avroto χρῆσθαι sie explicanda censeo : quum Socrates animadverteret Critiam Euthydemi um O
Nic. Att. p. Il0. ibique P ier- sonum et Stali hau mium ad Plat. Phaod r. p. 22 T. C. P. 6. Verbum χρῆσθαι de turpi consuetudine saepius dicitur. RP.
Id. Symp. p. 203. B. Locus nostro consimilis Iegitur in Sympos . VIII, 23.ῶ ς π ε ρ τους πτωχοὐςJ
nos in Gr. T. II. g. 830, 3. Gr.
schol. 4. 342, not. 3. : CL adnotata nostra ad 9. l9. Neque aliter apud Latinos, ut Cicer. de Liuio. I, l: te suspicor iisdem rebus, quibus me i P sum, interdum gravius commoveri. V. nos ad Cicer. Tusc. I, l7, 39.ίκε revor ra καὶ δευμενο iri Haec duo participia reserenda
sunt ad verbum προςatre v. Zeu-
suit comma, ut taetευυνω ad προμεμῖν. δεόμενον ad προς- δουναε reserendum significaret.
107쪽
θ. 30. υλκον αυτ se δοκοί J V. adn. - προς κνῆσθαι JSic eorrexit But tui. ad Plui. Gorg. p. 522. ed. Hurs vulgatum' προὐκνν scio 'at: Ald. Steph. M. et II. suo. m. habent προςκνασίλαις Par. II. et lunt. προῆκνω t. - υῖδι αδ But tui. Gr. ll. p. 33b. scribendum censet υδια : ad quod etiam seriptura lunt. Λ ld. E. G. Ωια ducere videtur. Κ. F. Heuntiq. p. b96. laudat Bachmanni
Λt recte contra monet Bor ne In annii s Graecos omnino saepe
ιι ηδενος ἀγαθουJ II. o. ut sibi imperti ut, et quidem e X eo, quod non est honestum, vel aliquid eius, quod non est honestum fgi itis a r alio re phia- cprilia Nymp. VIII, 233. Tυ mi-δεν αγαθυν est vitium, cnius quasi pars est flagitiosum illudnmoris genus. Verbum προςδOD- ναι, quod Langius apto vertito ine B eis te uer gehen, eandem habet structuram, quam tiErado Drat alia quo id genus. Eu
. os . TOD δε Κριτίον --ro ν Σωκρiarn ν - ro υ Eυ- λυ δὴ in D - Ο Κ etr ία ς J A rticulus additus videtur ad oPrt linus in Zimmerm. Ann. lit. Anecd. V. l. p. b93, ubi nosterpositionis vim angendam. Namusquo nil h. l. quae loguntur in hae narratione nomina propria omnia articulo destituta erant. Ort νῖκῖν αυτ ιδ δοκοί )J Sio legitur in D. F. Florent E., quibuscuiu consenti unt Phot. leX. 1 Orson. p. 532. Lips. et
δοκοίης equidem non multum ponderis in hac auctoritate po-ududum Puto, Praesertim quum illud ra ex antecedenti ori facile nasei Potuerit. Minime nutem post neutrum υ κον desiderari vocabulum rt docte et co
108쪽
locus affertur. Veteres grammatici consentienti voco tradunt diplithongum ut non usurpari nisi ante voculem. Quam quidem opinionem commentum esso a grammaticis excogitatum demon
ios. Strangium in Lips. Diar. Suppl. 1836. p. 357. Hort-linium inobservare. criti. 184 l. P. 24. Plurativo numero infra IV, 8, 6: θavsitiora uγεις Devocabulo υὶ κον cs. Cyrop. V, 2,
ουςJ CL Hellen. II, 3, 2. ibid.
I. 1 l. Ceterum e triginta tyrannis praeter Critiam, tyrannorum principem, solus Chari- les nominatur, quia, cum Critia et paucis o triginta amico Onspirans, magna posthac in re publica esse coeperat auctoritato et potenti R.
malum et tu bonam partem utll. XXIV, 428. Hesiod. Theog. . M. Thuc. l, 137, ubi v. Poppon. lli, l. p. 66b. dicitur, ut sit aut beneficium ab aliquo
tori ea intelligenda est, sed universa de rebus vel publieis vel ad philosophiam aliaque literarum generis spectantibus disso- rendi disputandique ars; neque ad solum Socratem, sed ad omnes, qui diseipulis huius generis artes tradebant, refertur. Hinc patet, cur articulus omissus sit. επηρεαζωγε ἐκείνo, J idem
verbum infra II l, 5, 16. legitur. Copiose do eo agit Wassius ad Thuc. I, 26, 3. Cf. Popponem Part. III. Vol. I. P. 222. Signifieat eal umni is ali
abendum iudicavi. Vulso et in D F L. legitur ου re γαρ ἔγωγε
109쪽
του ro et post αἰλον addit rot , quod Boria. recepit, nulla cogente necessitate: quantilaum K. F. Horti in iis l. d. p. b93 Bornemanni sententiae aceessit.
logiao ς. 24. At vero hic locus nillil probat ; nam ibi Oratio aperte est aνακολουθος, h. o. alterum orationis membrum aliam ac prius membriam induit sormam. E vulgari enim rutione dicendum orat: ου re γὰρ ἔγωγε - αλλους θεους ἀναπές ira Oυ-rε Τους νέους διεφθαρκας sed ob sententiae posteriore membro eXpressae gravitatem subito orationis formam mutat, quo maiore vi sententia offeratur. Sio infra II, 6, 19: ου re γαρ rONSπονζρους ορῶ φίλορος δii, fioις δυναμενους et ναις tum sequitur post interiectas enuntiationes :olia μήν, ωὐπερ οὐ λεγεις, Ουδ' ciν τοῖς χρζorois si πονκροί ποrε συναρμοσειαν εἰς φιλίαν pro ου- re rota χρηστοῖς φίλους δυναυένους ebat. Se lineidorus cum Paris. A. B. C. G. m. pr. edidit:
Ου re γὰρ ἔγωγε avrύς, doleto altero ου re. Ide in dorsius legendum coniicit ου γὰρ ἔγωγε
γά ρ in negativis enuntiationibus pari modo ac καὶ γαρ inpositivis usurpari constat. CLI, 4, 9. Contandi autem saepe in codd. particulas OD re et Od-ὶν έ, μή re et μηδε notum est. CL
ABCDEH. oot δοκεῖ. Edd. UR-Πaasium ad R. L. VIII, 2. p. I 53. Particula rae rationem
reddit sententiarum antecedentium, participiis ἐπ=ῖρεύζων - Ουκ ν - ἐπιφέρουν - διαβάλλειν expressurum, in quibus haeelatot sentontia: non iusta cauSacto ratem inscctans, sed salsis et sic tis eriminibus id Socrati obiiciens, quod tum vulgo philosophis a multitudine crimini dabatur se. eos artem tenere disserendo ossiciendi, ut deterior causa superet meliorem, rῖν erras λογον κρείrro ποιεῖν); neque enim ego ipso hoc ro κοινῆ- intris tus ιενον) a Socrate uu-dlvi sc. se talem artem profiteri , neque alius qui Squam. Video nune o Soebouit Annal. phil. 39. p. 219. etiam Savppium idem de h. l. sentire. BOrnem annus cum Langio explieat sic: Istgem illam Socratis causa scriptam suisse; tum antecedens γάρ referendum est ad sententiam mente Sus plendum, ut: haec est mea opinio; num neque e Socrate neque eX alio audivi. Sed sat eortale additamentum mihi quidem admodum ieiunum et inficetum videri.
110쪽
Leocr. q. 50. V. Stali hau-mium ad Plat. Phileb. p. 20. C. p. 147. Goth.) et ad Gorg. p. lm3. D. Matthiae. Gr. T. II. q. 360, 2. Nubner. T. II
ut sententiae sic se excipiant: legem illam Socratis causa suisse a Critia factam equidem non audivi, Red Critias ipso patefecit , quum Socrates eum
cum bubulco comparasset. At v. adnotationem Pro Xime antecedentem. De Se l. γαρ explicati vo post ἐδήλωσε δε v. nos in Gr. q. 754. β. p. 453. Gr. schol.
h. 324, 2. Infra III, 4 , t 2.
tyrannorum saevitia v. Hellen.
neque aliter intelligenda est scriptura ed. Iunt. Ald. αδεχυ-r Otra pro vulgato αἰσχυνοι root omuo. quod est in Ald. Steph. et E. Indicativus post anteco dentem Optativum: εἴ τις - μὴυ μ o i O γ o sn κακος βουκoioς ει - ναι egregie sese habet. Primum enim oratio vorsatur in similitudino aliqua, h. e. in cogitata re, nunc autem in vere sa-cta , quam Socrates suis ipso viderat Oculis. V. exempla aBremio in Excurs. IX. ad Lysiae orat. p. 447. ed. Goth.
allata. Cf. nos ad II, 6, 4. et in Gr T. ll. 9. 8l9. not. b.