장음표시 사용
91쪽
venit, uti ait W is h. - De καθ fora σθαρ, θέ λειν et κεχρῆσθαι v. Ritu. lo. ἔσεσθαι J V. adn. - rat tot Steph. sec. et Schneid. σθαι Paris. libri D et F exhibent καθισrαναι, quod cum Bornem anno recepit Saup pius Non probo. E Xenophontis usu καθισωναι raνa est aliis quem alii collocare vel creare, καθίσrασθαί τινα aliquem sibi collocare vel creare. Cymp. l.
Cf. Cyrop. VI l, I, 79. Ceterum Sauppius in eo fallitur, quod καθίστασθαt pro forma passiva habet. Alia res est infraui, 5, 20. t V, 6, 12. R. L. t V, T. θ ἐλεινJ Sohnoide rus e Paris. A. dedit ἐθέλειν pro vulgato θέλειν, quod probat B Ornem annus, Sauppius recepit. Negari non potest breviorem formam θέλειν, ut apud ceteros antiquiores Atticos, ita
n pudXenophontem nostrum sane- quam raram esse. Comment.
λωσι. 43: ἐαν λυς in. Me morabiles loci sunt l, 4, 18, ubi primum ανει θεραπευειν ἐ θέ-io ντας et brevi post εἴ τι σοὶ θελήσουσι legitur, Il, 6, 27roi συμμαχεῖν ἐθέλοντες εο
nouitioi, Da θ e 1 es σι προθυμεῖσθαι, ubi diversus antecedentium vocabulorum exitus diversam formam Provocasse videri potest; sed haec causa non est
αν ασει ἐν περὶ ξενους θέ- λο em, uti in optimis codd. Iegitur. Quae quum ita sint, ubicunque codices et ped. veteres addicunt, formam θέλε ἐν retinendam censeo, lubricum esse existimans in eiusmodi rebus refragantibus libris scripturam sollicitare. in nonnulis locutionibus sine ullo sententiae discrimine modo hoc modo illud Verbum legitur, ut μν θεῖς θί-
st. Neque haec ratio apud Xenophontem valet, ut brevior forma Post mora Ophthongos et
diphthongos locum habeat. Cf. v. . Anub. I, 9, 14.ll, 6, l5. II l, 2,
l . . V, 6, 20. 7, 28, in quibus
Ioeis omnibus Post vocalem Se quitur ἐθέλειν. CL quae de prO- miscuo utriusque formae usu disputavit Lobeckius ad Phryn p. T. et ad Sopla Oct. Aiae. .
24. p. 8l sq. et de Platone C. E. Chr. Schneide rus ad Civit. ll I. p. 39l. A. T. l. p. 230.
De Oratorum usu v. Be iis e ter.
ad Isocr. Areop. p. 25T - 62. Ma igne r. ad Lycurg. p. 233.
92쪽
e. Bessar. et Stob. τὰ αυώοῦ - ABCDFL rat ta vel ταυ ra. Edd. ante Steph. ravra. Oti κοννὶ Ουκ ουν Zeun. ex ed. Junt. V. Excurs. lli. -rὰ ro aura πρ. I V. adn. bent χρῆσθαι, quod receperunt recentiores editores. Mihi vero etiam haec scriptura, ut Rntecedens ἐθέλειν, e correctoris manu profecta videtur. Nam persectum κεχρῆσθαι plerumque praesentis vi instructum esso adiuncta notione permanentis status, ut idem sere sit, quod habere, docet B uti mann. T.
l. p. 256, coli. Xen. do' re equest. lV, b: ἀνάγκη κεχρῆσθαι
rona P. 2 9, 40. p. 327, 304. Praeivit iam Homerus, ut Od.lli, 266. XIV, 422: φρεσὶ κέχρητ' αγαθῆσιν, proba mente
utebatur. Notio permanentis status nostro loco longe est ae- commedatissima.
q. D'. ν Ο μέζον et ε g ἱκανου ς ε σεσθαι J Ρro vulgato Dεσθat Selineiderus o duobus lyar. A. D. dedit εἰναι, quod etiam a recentissimo editore receptum et defensum miror. Neque Pro-bRre possum causam, quam idem vir doetus attulit ad defendendam scripturam εἶναι, scilicet apud Xenophontem, ubi νομίζειν construeretur um nominativo, semper videri additum habero praesens. Nam qua ratione nitatur haee causa, equidem EX-Putare non possum. Quos in medium protulit locos: Anab .
μοι δοκcii Di. e. νομιζωJ et πο- μένειν, ubi Steph. coni. ὐπομενεῖν, non curans IV, 1 , 5. 4, 18. , in eis omnibus post verba putandi rectissime sequitur infinitivus prao sentis; at ubi vel alia est ratio loci vel aliud consilium Scriptoris, pari iuro
scrimen trium temporum expositum est. Atque hoc quidem loco, in quo nune Versamur, suturi usus est elegantissimus; qui librariorum aciem facile sugere potuiti Futurum enim uo. Signat rem, quae certa quadam conditione fieri potest: ego vero eredo eos, qui animi cultui operam dant seque putant, si tempora vel res ita ferant, idoneos suturos esse civium prae
βιασθέν re ςJ Notum est in eis deponentibus, quae noristum et mediali η et passivao sormae
93쪽
instructum esse solere. v. Rost.
κ ε χα ρ ι σμεν οι J bene telis affecti. Herod. Vlli, b ου tot δὸ ἀναπεπεισμένοι πισαν καὶ rοῖσι Εὐβοὐσι ἐκεχαρεστο. Sehulgius, quum χαρίζεσθαι apud Xenophontem Omnibus IO- eis nihil aliud significet, quam gratificari alicui, liberalem esse erga aliquem, donare, honesicio assicere, nunquam ita ponatur, ut sit
beneficio affici, locum si evertit: -Nam qui vi coacti aliquid tribnerant, ut spoliati Oderunt eos, a quibus coacti sunt); qui autem persuasi ahquid tri. buerunt , tanquam gratificati ais sol che, die EtWas mit gu-tem Willen hergegeben oder ge-sehenkt haben); ita quidem, ut primum βιασθεντες et περ- σθενυς vi eoaeti et persuasione indueti , deinde ὀφαιρεθενως spoliati) et κεχαρισμένοι die EtWas mit gutem Willen her- gegeben oder gesehen hi haben
inter se opponantur. At aDrAθεσις multo magis rationi con-Sentanea est, spoliatis si ii, qui beneficiis affecti sunt, quam si ii, qui alterum bene sietis affe
cipiendis potius, quam dandis h. l. rectius conciliari diei videtur. Perseetr m autem d ponen- . tium saepissimo vi passiva usurpari in vulgus notum est. t is tor avr α πράrre 3 JHaec est scriptura Omnium codd. et edd. vult. auctoritate munita.
. , e Ii a e s o r u s ad Dionys. Halle. p. lil. legendum suspicatur rδ
in verborum ordinem recepit Bornem annus, qui idem in
adn. coniecit: rὐ ra ro avra πρ. Quamvis membrorum concinnitas articulum requirere videatur, lumen, ut a codd. et edd. seriptura recedere nollem, com- vlures me impulerunt causiae.
Nam primum alter infinitivus ab altero remotior est; dein infinitivus solitarius φαζεσθαι articulo tanquam sulcro, quo Sustentetur et frmetur, magis indiget, quam alter intinitivus, eui obiectum adiunctum est; donique multi apud diligentissimos scriptores reperiuntur Ioel, in quibus orationis e Oncinnitas non anxie est Obser
94쪽
tum glossema miror a Born. receptum. Dein idem F. ακρατέorarυς re κ. εἴβρ. Vos l. et I . i βρι or/κόraron καὶ βιαι ὀ r a ro p. illud te a glossatore additum videtur ad membrorum concinnitatem restituendam; verba καὶ βιαιο t. omittuntur a Paris. A. et Bessarione.
ticulae dita γε verti possunt Latine Pert ut enim, Germaniceperi aber freti ich. Vim particulurum perspicias, Si sententiam sic circumscribas: καδεοι γε rouro Oυrως ἔχει οἷς συ λεγεις, alia γε Κριrίας τε καὶ ui κ. πλε ora κακα rhν πόλιν εποι viarum unde apparet vim palliculae γε non minus ad antecedentia Pertinere quRm n d eam enuntiationem, in qua collocata est. tecedentia conceduntur quidem, sed ita, ut sequentia tanto maiore efficacia opponantur. Ja,
alterclings mag sicli die Naeuieso Verhalten, ab er go Wisskanu nichi geleugnet werden, dass etc. Cf. quae supra ad l, 2, 3. de particulis καiror γε exinposuimus. Similiter Cicer. Tuscul. lli, 34, 4: Vernm quidem haec hactenus. Ia i das Mollen wir thun; jedoeli surii eute haben Wir geWis 8 ge nug. v. adnotata in h. l. Particula γε proprie coniungenda erat cum alia; nam utraqne particula pertinet ad totam enuntiationem. Verum ubi post αλλα Statim equitur praedicatum, nihil fere differt, utrum γέ vo cula Θ alia an praedicato subiiciatur; diserimen tam tenue eSt, ut vix appareat. Nam praeedi -
cutum est gravissimn pars tratius enuntiationis. Nie infra IV,
res est, ubi non Prnedicato, Sed alii enuntiationis p rti subiicitur γε. Tum γε non ud uita, sed ad vocabulum, cui subiectum
est. reserendum est neque ad tO- tam enunti utionem, sed ad hoc unum, quod comitatur, Vocabulum pertinet idque extollit, ut j. 4 i. et bl . Raro GH γε, nullo
interposito Vocabulo, reperiuntur, apud solutae orationis scriptores nunquam. Quare huius loci seripturam non sollicitandam puto. . ar. Scr.
Λ ρετια, J Critias, Callaeschri filius, unus XXX tyrannorum, qui Atheniensibus a Laee-dnemoniis. post sinitum bellum Peloponnesiacum Grae lao principatum adeptis praefecti erant 403 a. Chr.), summam eXer ruit crudelitatem,donec a Thrasybulo interfectus est. Hellen. Il, 3, tu sqq. V. COh t. Prosop. p. 43 sqq. Alcibiades, Cliniae filius, quanta hello Peloponnesiaco patriae intulerit detrimenta,
95쪽
'lil. 92. al. Cl. Popponem Vol. 3. C. 4. p. 44. v. nos in Gr. T. I l. q. 739. 2. p. 435. ἡ β ρ ta et δε at o ςJ v. de hac superlativi sorma Lo bookium in Paralip. p. in sq. et 4 3 sq.
96쪽
6. 16. αὐτοῖςJ Ed. Par. M. et Steph. αDroω. V. ad I, 2, 33. q. l7. χρῆν J F. ἐχρῆν: quam formam ut'. Attie. rariorem esso docet Elms l. ad Eur. Horael. 149, a B Orn. allatus. Legitur etiam Apol. 3. Cyrop. Vill, I, l. Itors. male revin de Rep. Ash. I, 6. At χρῆι legitur de Rop. Λth. llI, 6, quanquam hic locus non omni suspieione caret. - MOX A. liabet Σωκ itito V. adn. in li:, 8, 1. at rous J Sic lunt. ; αὐτους Alcl. Par. Steph. inepte ob seqq.: in interrogationibus dubitativis Rost. g. illi. 2. ba. Iculiner. T. II. q. 4 4. Gr. Schol. 259, t. De hoc coniunctivo in orat. Obl. Posito V. II, I. 21. 23. III, 7, 6. Bor nem unnum ait Apolog. g. l3. P. b0. ed.
parat Philost r. Vii. Aholl. IV
Xenoph. Comment. τα H Sic recte scripsit Selineidorus cum indob. 2. et Paris. ABCDF; nam προ ς βεβαζε ε 3 et ιν α r ω λόγω Significat: verbis vel praecopiis discipulos edocere. PrOPrie adducere, scilicet ad en, quae docontur, percipienda. Aeschin. c. Ctosiph. c. 28: τῶ torcs πίνοςβι
97쪽
antecedentia v. rὰ του σεό uaros εργα.l T. legimus et plerisque horum librorum locis legitur; nec tamen altera scriptura tentanda; num Xenophon, ut ceteri eiusdem aetatis Attici. utraque forma Promiscuo utitur. Bornem annus comparat Ι, I, 4. et 2, F. Τῶν
συνδείπνων IV, 2, 2. ξυνουσία, contra lit, T. 3. συνουσίαις, αἶς συνει. His exemplis adde ill, 4 5. ξυν ἄλη rri πολει et ξυν rj φ vij, quod in omnibus libris legitur, quanquam in simpliei praepositione altera sorina Xenophonti multo est usitatior. Usus sormae ξυν, et simplicis praepositionis et in compositiono. multo frequentior est in Hellenicis, quam in reliquis Xenophontis libris. De Cyro paedia egit Poppo in Prae-sat. p XXX llisq. ; de nab. V. nos ad ii, i, l7. Idem valet de praepositionis ἐς forma, quae in Cyropaedia et Anabasi multo
rarius, quam εἰς usurpatur V. POpponem l . d. 'p. XXX. et nos
mentariis nusquam reperitur. in Hellent eis contra frequentissimo. Undo tacito coniicias in Hella uicis Xenophontem ad Thucydidis exemplum Sese contuli S So. q. 19. τῶν φασκον Των τ - λοσοφεῖνJ Sophistas intolligere videtur. Ου δε αλλο οὐδέν J Hi aecusativi non pendent, uti Saup pius vult, u participio μαθων, sed a sequenti adiectivo verbaliave π lor μων. Cyrop. III, 3, 9: επισrx uoνες δε πισαν rὰ προς- κοντα. Pl at. Epi nom. P. 979. Dro ravi' ἐπισrζμων. V. Mnt-thiae. Gr. T. II. g. 346. uot. 3. p. 8l 9 sq. K illiner. T. II. q. 553. not. 5. P. 217.
υrcs re γνωσκω J De Socratis sententia, virtutem locori et usu exercitationeque eonfirmari posse, cf. infra lII, 9, 1. IV. l, Symp. II, 6., ubi V. B o r-
ne mannum. Haec quaestio, utrum virtus disci posSet neone, omnino a veteribus philosophis multum erat Agitata. ὁρῶ γὰρ ως περ - ου δ υνα ιιενο υ ς π Olεῖν J Frequens
98쪽
ita ut syllaba antecedens per arsin producatur. BOrn. affert Spit Z-ner. de versu lier. p. 63 Sqq.; scriptura codicis Κ. Tore μεν -.ός absurda eSt. ost in enuntiationibus comparativis hoc genus attractionis, quo enuntiationis secundariae Structura formae enuntiationis primariae adaptatur. Nam, uti recto observavit B O r n e m a n n u S, Ora tionem exspectamus h. l. Sic con formatum : Oρω, ἄδςπερ - οἰ μ ἡ
Similiter Cyrop. l. 4, 15: Κυρω
in Gr. T. II. q. 830. p. 5Tl. et eXempla, quae collegit diligentia Loboekii in Parerg. e.
V l. et ad Pliryn. p. 75b f). Dosimili attractione in Structura accusativi e . infinitivo usurpata v. ad Ι, 2, 29. Breiten baeti ius in Annal. Darmst. l. d. p. 259. ad OKπερ - δ Πνaμενους ποεειν, ut j. 2 l ., Antecedens Oρω repetendum putat: . quae interpretandi ratio in huius loci sententiam non conventro videtur.
oti J Hanc Scripturam, quam ha boni Ilrodaeus, Stobaeus, Vindob. 2, Paris. F., Vulte. l, recto reduxit Bornem annus, sed idem iniuria cum Herh-stio praeeunte Elms toto ad Eurip. Med. 1216. post Oμως virgulam posuit. Ut taceam Io
eos ad firmandam suam sententiam allatos, Aesch. Clioeph. 1l5. Soph. Ai. i5. O. C. DbT ,
depromptos esse e Poetica oratione; tamen, si eos accuratius eXaminaveris, lacilo intolligos in eis longe aliam rationem esse atque in nostro, qui plane eodem modo constitutus est, quo
Isocr. Paneg. p. 46, 28. Nequo
99쪽
I. 2 l. ἐγγιγν. J ΛD EII ἐγγιν. V. Exe. I. - ἐπεθυι ISio Vos s. l. et Viud. 2, quibus aceedit F., qui habet μεθυμε .
σχοντας, δει αδικεῖν πειρωμενους. Quare interpunctionem, v Bor-nemanno inductam, a nostro loco alienam esse censeo. Nequo
praesidium ad eam defendendam peti potest ex eiusdem particulae υμως participio subiunctas collocatione. V. nos ad II, i , 4. In libris h. l. Vehemen ter turbatur. Ernestius nu-etore Stephan O e. Voss. 2. M. et Vindob. edidit Elay. Osμως απο r. n. ἄνθρ. Iuntina, libr. Flor. ΛCE et Paris. G. omittunt oμως; alii codd. et edd. Oμως post gi θρώπω ponunt; denique in M. Paris. habetur arro r. r. ἀνθρωπων ε*y. υμως. Cetorum subiectum verbi cυσι esse filios per se patet.
iidem o Socratis ore proseruntur. Unde alter versus sumptus sit, non liquet.
ctura onuntiationis comparati- ne, per sς περ inductae, modo
etiam eorum, quibus antea animus affectus et agitatus temporantiam expetebat. q. 23. εἰς ἔρωτας ἐγκυ Le- σθεντας J De plurativo numero ἔρωτας amores, Liebes h an dol) v. adl, l,ll. ἀναγκαις. Scriptura ἐγκυλ. habetur in edd. pr. et Paris. D. E. F. G. H. Stob. pro ἐκκυλ. Utriusque verbi usus et significatio non multum dissert. Ruhnkenius cum VO-cabulo ἐκκPi. comparat ἐκφέρε-ostat, εγκεαειν, ἐξολισθ άνειν, ἐκχεισθαι προς ν δονας. ἐπιμελειοθαι J Sie in omnibus libris legitur. Thomas Mag. 'Eπιμελοιμαι καλλιον ῆ ἐπι-μHOυμαι. Ct Moeridis Attio. Lexie. Att. p. l4S. Plers. Hoc Λt-
100쪽
tieistarum praeceptum sexcentis 4, i 2. 6, 14. 7, 2. in omnibus
Xenophontis exemplis consuta- his locis sine var. , 7. iii Iunt. tur. Xenophon certe utraque sor- AGH , si , 10. unus A. ουμε- ma utitur. Neque vero acce- Unde putet Xenophontem dero possum sententiae A. Lo- utraque forma promiscue usumbeckii, qui in Addendis ad esse, Dequeutius tamen con-Buttin. Gr. T. II. p.742. non dubi- tracta forma. - Do seqq. Purtavit contendero. επιμελεσθαι ticipiis dσυνδεrωs iunctis v. ad
apud Platonem nunquam, apud I, l, 18. Xenophontem semel tan- κερδῶν J Eadem contractatum tanquam scripturum sorma Cyrop. Vill, I, 26. κερ- variantem reporiri. Primum δων. Anub. I, 2, 25. Hellen. IV, contra Attici starum praeceptum 6, b. 8. VI, 5, 16. ορῶν. Etiam colligamus ex his libris locos, in Cyrop. III, 2, 1. cum Guelph. et quibus contracta sorma legitur: Pur. An legendum ost Ορων pἐπιμελεισθαι Ι, 2, 5b. III, 2, porro βελῶν Hellen. lV, 3, 23. 1. 3, 3. 4. 5, 3. 8. in omnibus Crrop. ill, 3, 58. 61. 6 l . 70. t V, 1, locis sino var. ; επιμελουμε- 3. E quibus locis apparet ve- νος II, 4, i. F. o γίνου III, torum grammaticorum de hac b, 8. et ib. duo codd. ομενος); sorma Praeceptum vehemonter ἐπιμελῆται III, 2, 3. sino vacillare. Tradit enim Suidas Var. ; ἐπεμελεῖν σ Il, 9, 4. in v. cli ρε-: Mrθεων, rῖν sine vur. . Iam sequuntur lo- rerικι ν os οίως rota γουσιν οἱ ei, qui refragantur Lobeckii 'Arrικοί καὶ ἐν τοῖς εξῆς - , sententiae: επt με λε si at in o Drως δε καὶ si ε λεω ν καὶ ὐ o Lliis quidem libris non legitur, ει ν καὶ εrερα πλειον α Ξενοφων sed in Ann b. t V, 2, 26. επε - διαιρεῖ. Cf. Herodian. p. 4b6. λονro in optimis eodd. V, 7, 10: Od. Piurs.: 'Aνθεων γραπreni eati ieiosi ενον. Cyrop. t V, b, 46. καὶ I/ἰ ανοεῖν, ως γενων καὶ in optimis codd. habetur; ἐπι- βρὶ GP. Sol ut ne formae exemplulie λονται li, 4, 7. unus Iu leguntur: rειχει ν Agos. l, 22.