장음표시 사용
111쪽
νυν, ut particula μεratiarικῆ v. ad I, 2, 29.), nonnunquam usurpatur, quum quis alterius orationem celeriter et alacriter excipit eique promto animo respondet, uti h. l. Guti teli binboroit den Gesutaen Zu geli Or
Partili. T. II. p. 350 sq. Cf. nos in Gr. T. I l. q. 758, 2.
nnisioni alieni auXilio esse. V. nos in Gr. T. II. q. 601.
construitur cum Optativo aφε-κrεον enia. Scilicet haec structura non usurpatur, nisi ubi scriptor alterius verba e tempore praeterito commemoriat, uti h. l. δῆλον δrt, O ελεγομεν, ἀφ. εἴη. Alias post Praesens et persectum et suturum Ort semper cum indicativo construitur, cuius rei rationem
explicavi in Gr. T. II. ζ. 769. p. 476. CL Iculina fit. D. Re
tel. Conj. Hastenburg. 18bl. P. 33. πειο ar έ Oν ορθως λέγεινJ sontentia totius loci lineo est: Interdicitis artem dicendi si obrevitatis causa τὴν rων λογωνrεὶ ζν Vertamus, quanquam non plane recte, uti apparet eN Ois, quae ad k. 3 l. eX posuimus . Quaeritur igitur, utrum artem reete dicendi intelligatis an artem non recto dicendi. Si interdicitis artem recto dicendi, qualem ego exerceo, a recte dicendo abstinendum est: quod absurdum ost; sin autem intor- dicitis artem non recte dicendi,
qualem V. e. Sophi Sine eXercent,
opera clanda est recte dicendo, et probanda mea dicendi ratio, quae ορθῶυς λέγειν docet. Nam
112쪽
cte, dicendi artem a vobis interdici ne cogitari quidem potest. Ergo interdictum Vestrum ad me quidem, qui recte dicendi artoui discipulis meis trado,
D'ν εἶναι. CL supra I, i, i 8. re taκ οντ α εr ων J Ante trigesimum aetatis annum cives in senatum legi non poterant. V.
t Leonet. correx legiturque in
πω vJ Schneidorus diversa particulae forma Offensus proῆν commodius legi putat και
nisi ἄν tempus, 1 i conditionem signifieare dicus. Utrumque rationum nonici hodie probabit. Nam primum utramque sormum eandem habere vini ne moneroquidem opus est. Deinde illud καί, quod Pro ἴν importarΘvult, importunissimum est. Scilieot si ratio enuntiaticinum conditionalium diversa est, ita quidem , ut altera ab altera pendeat et quasi ei subiecta sit, vel ait serti alteri explientionis et neeuratioris definitionis causandiuncta est: Particula conditionalis siue copula repetenda est. Nin h. l. emendi actio Pen-00t ab actione vendendi. Aliquis emit, si quis vendit: id quod longe diversum est ab hoc: aliquis emit et aliquis vendit. l aullo post: μηδ' αποκρίνω-
νειν. Anab. III, 2, 31., ubi v.
sunt seiungendi ii, in quibus per negligentiam quandam Mirepetitum est, ut in Anub. III,
113쪽
2, 3b. Oeeon. II, 15. Neque aliter Latini, ut Cicor. de Finib. I, 3. V. nos in Gr. Gr. T. II. q. 823, 9. et ad Cicer. Tusc. V, 9, 24.
laici rotJ veruntamen. Particula restrictiva tot intendit vim oppositionis taber ge-wiss). Eadem particularum iunctura infra II, 2, 7. III, 6, 10.
Saepe hae particulae verbo aliquo interiecto dirimuntur, ut Cyrop. I, 5, 13: I λα πισrευωr Oe, at confido tamen, ubi v. BOrnem annum p. 72. ed. Goth. V. nos in Gr. T. II. q.
num demonstrativorum vi prae- Parativa v. Gr. nostr. T. II. g.
Τῶν σκυτεων via. J Brevius dictum pro: rων παραδειγμα ζων τῶν αao rcῶν σκυτεων. Scilicet Socrates in disputationibus suis hanc sequi solebat consuetudinem, ut sententias vel pruecepta sua exemplis ot similitudinibus B communi vita, a sullonibus, coriariis, figulis, sumptis illustrare vel confirmare studeret, contrarium plano sophistis ingressus disserendi rationem, qui exemplorum et imaginum splendore ac magnificentia orationisque granditate auditorum animos praestringere quasi et ea-ptare studebant et Socraticum
dicendi genus tanquam quotidianum, tritum, humile derido-bant, quum vim in hoc disserendi more latentem non Per i perent. Cf. infra IV, 4, 5 sq. Plat. Symp. p. 22 l. E: Oνους γαρ κανθηλίους λεγει Σωκρα-rης καὶ χαλκεας rivas καὶ σκυ- roroμους καὶ βυρσοδέψας. Gorg. p. 491. A., ubi Sophista dicit:
n ut Et se in , so ost futir stdu sto im Munde. Proprio dicuntur exempla contrita; sed h. l. verbum ερίβειν lepido
ad ipsos homines, a quibus So Diuitigod by Cooste
114쪽
t.Iν επομενων et OύτοιςJeis, quae cum istis exemplis cohaerent et coniuncta sunt et eX eis consequuntur. Sic saepe Verba rά τινι επόμενα usurPuntur.
V. Plat. de Rep. III. p. 405. D. p. 4l2. VI. p. 48ii. D. tῶν ἁ λλ ων et ευν roe Οὐ-rωνJ V. Bor ne manuum ad Apolog. q. 33. p. 77. ed. l824. p. 352. ed. 1829., qui plura contulit exempla, in quibus post οἱ aiiot, iis citia subsequenti nomini articulus additus est, ut Cyrop. I, 2, 2: και ratia ta
reliquorum. Sic Iegitur in D F Η,
qui rων Omisit, pro vulg. Tων δικαίων : quod Schulgius interpretatur: deque eis, quae iustis sunt oppositu.
π o on ς J Sic in omnibus et editis et scriptis libris legitur.
Est hic Iocus e multis eis, qui regulae Dame Sitanae, qua particularum οπως μή cum coniunctivo uoristi primi structura negatur, repugnat. Haec regula etiam ad oncus transfertur. At II, i, i 9. in plurimis libris legitur: ο acusis ους
χ et ιγώ σευν ra ι. 10, l: επευεis, O πως ανακομίσP, quod omnes libri tonent, praeterquam quod F. habet ἄπ. ἀνασωσζ. Λnab. V, 6, 21: οπως ἐκπλευσθ. Sed nolumus plura afferre ad confutandam regulam omni ratio nodestitutam. Si quis plura cupit, adeat L Obeckium ad Phryn. p. 7l6 Sq. Krugerum ad Anab. I, 3, I 4. C. E. Chr. S chnei de ruin ad Plat. Civ. T. II. p. 48. POppouem ad Thue. Part. I. Vol. l. p. 136 Sq. P. II. Vol. l. p. 422. P. III. Vol. l. p. 236. et ad Aen. Cyr.
115쪽
particula habet vim urgendi: iam, Sine mora, sos Ort gur
δv μοι. Sed concludendi quoque vim habere potest, ut III,
6, 5: Aέξον δή, die igitur. V.
roυ. V. nos in Gr. T. II. q. 633. Gr. schol. q. 303,.4. παντες γ ὰ ρ iroe ν δ ιι O e εἰσέν J Per attractionis genus,ot Graecis et Latinis scriptoribus
116쪽
vulg. o σα δ' αν G u. Dindor L: , Invecta particula δε ab librBriis est non veterum, sed suae aetatis consuetudinem sectantibus. Fallitur Bastius in Append. ud Epist. erit. p. 4 L οποία δ' αν τυχη in lylat. t Symp. p. ll 9. B. defendens, ubi omnes libri particulam δ ε tenent. Scilicet eadentis graecitatis Scriptores . saepius δέ adi lingunt relativis, ut ἴςrις δε, omolor δε in sententiis indefinitis ad augendam notionem indefiniti l quicunque demum . Sed ex antiquioribus scriptoribus praeter illum Platonicum locum nullum alii ini exagitare potui. Nam quos supra ad I, s , 3. ut tuli locos: Commentar. I, i, l5. Νγmp. II, 9. καὶ ο ῖ-rtς de, nullo modo comparari possunt. In eis enim καί praemissum est: καὶ ἴς τις δε vertendum est et quicunque Porro, ct δ ε habet hie eandem vim copulativam, quum in riai quis eXem. plis, in quibus καὶ - δε leguntur. Picii ria naelata. Infra III, Il,
dit neutrum relativi o te, enirespondet demonstrativum roύ-roi. Sed etiam aliis locis non raro apud Graecos negligitur attractio; Anab. I. 3, idi: ἔγωγες tr ui raura μἐν φλυαθίας εἶναt: ubi v. B orno m. et nos. CLItost. g. 99. 6. e'. Κuliner. T. II. g. 42 l. not. 1. Gr. Schol.
νομίσαν J Sic cum Herb-stio et Sauppio pro vulgato ἰνο Ποαν, quod etiam F habet, e scripsi ex elegantissima Reif-kii correctione, quam primus recepit Wolsius. Faepe enim nominativus partieipii ita poni
117쪽
9. 44. ro οσαJ Haec EIegans Heindorsi coniectura confirmatur D et F. Vulgo tot οσα. S. 45. rotὶς πολλουςJ Sie Steph. cum M. et libris Par. pro rota ποHois, quod habent sild. pr. et Par. B. Dativus penderet a γραφουσι. - φῶμεν ῆ u n φωμεν ει ι J F. φῶμεν
Η. o. retracto muto, corrigo sententiam meam. Meta phora ducta est R ealculorum membri ludo; ἀναθεῖναι πεrroυς est retrahero calculos, i. e. ullo loco ponere, scilicet postquam intellectum est calentum mala positum esse : cui contrarium est θεῖνae πεrro υς, poner calculos. Hine Verbum a-ιθεσθαι translate dicitur prorerrorem eorrigere vel Perperam facta retractar . Infra II, 4 4:ους εν rota φίλοις ἔθεσα ν, πα-χtν Τουroυς ανα rίθεσθα t.
Saepe apud Platonem hoc verbum hac vi usurpatum legitur, ut Gorg. p. 461. D. ΡrOtag. p. 2ll. E. Menon. p. 89. D. Charmid. p. 240. C. Phaedon. p. 37. A., ubi v. Uytten-hachium. Eadem vi με ra τι- oθαι legitur infra IV, 2, i, i uetari Giat ra ειρ Uuενα. 4, 14., ubi paullo post sequitur: δει γε τοι - ἐξειναι μαλλον ξ μη ορ- θ ω ς τιθένα t. De articulo ins nitivo addito post avarί - μαι v. Rd 1, 3, 7: ἀποσχομενον
tot in responsione inservit assensioni confirmRndae. V. nos
legitur in responsione sormula
dem distinctionem recepit SauΡ- pius, ego vero reiiciendam conseo. Nam primum necessaria videtur responsio ad Alcibiadis interrogationem. Deinde etiam offendit collocatio vocabuli μάλα ab adiectivo δεινοί nimis r moti, quanquam Probe scio adverbia μάλα, μαλλον, πάνυ, πολύ saepe pluribus interiectis πο- eabulis ab adiectivo vel adver-
118쪽
τορ αυτ a ημεν 4 etiam nos, quum in iuvenili aetate constituti eramus, acriter incumbebamus in eiusmodi. studia, qualia tu nunc mihi videris vehementer ampleXari, in primis disserendi artem rην διαλεκrtκηH. De raro apud pedestris orationis scriptores numeri plurativi primae personae modestiae causa pro singulari positi usu, ita ut seri pior sua quasi cum aliis communicet, cs. infra II, 7, l. Cyrop. I, I, l : Eννοια ποθ' υχὶν πενε ro. es. ibid. 9. 2. init. q. 3. init. Anab. I, 7, 7. V. Weis-k i u in ad locum allatum, Saup pium ad h. l. et nos in Gr. T. II. g. 430. d. Alia ratio est Iocorum, quales sunt III, 3, l. 3. , de quibus v. Prolego m. P. 20,
r avra η σθαJ quum in ipse tu his studiis superabas plus
quam ullo anto vitae tuas tempore valebas . V. Matthiae.
T. II. q. 460. Ros t. q. 97. 12.
5. . Sic comparativus Venat. XII, 20: απας εαυτου ἐσrι βελ- rίων. de Re eq. I, l4: απανrαβε irm εαυroo ἔσrae, ubi V. Sauppium in ed. Setin. Pro δε νυ raros Frit schius ad Aristoph. Thesmoph. 838. δεινότερος scribendum censet, quoniam Alcibiades eum magna neerbitato hoe dicat: U tinam tum, Pericle, te eum vi Ni S om, quum in disso rendi arto temet ipse vincebas plus in ea quam nunc valebas); nam plus eum dici adolescentem in dialecticis, quam nunc Senem profecisse. Verum haud saei loquisquam viri doctissimi seu
119쪽
μηγορικοὶ ἡ δικανικοὶ γένοιν ro, ἀλλ rura, καλοί τε κἀ-
et .. graviter ferebant. Saepe se excipiunt purticulae oυrε et τε,
ἐora ν ίκανκὶ - , ῆ τε χώρα πολεμία. V. C. G Kruge r. ad Dionys. Hal. historiogr. p. 269, qui multa exempla collegit, in qui
ωνπερ ἔνεκεν καὶ Σωκρarea πρ in uno Iibro R. omittitur καί: quod licet prima spodie otiosum esse videatur. tamen optimo sese habet. Graeci enim saepissime post pronomina relativa inferunt par
v. C o b e t u in Pro Si P. p. 58, de Chaerophoniti ibid. p. sil Sq., de Chaerecrute p. 62, de Hermo- rate p. b , de Simmia, Cebetoot Phaedon de p. 32. Hermocrates suit clarus bello Peloponnesiaco Syraeusanorum duX: qui quum, etsi apud Platonem in Critia et Timaeo) inter personas cum Socrate loquentes Hominetur, tumen non apto in Socrati deditissimorum virorum numero referri possit, neque illius cognitus sit, G. G. Vnii Prins terer Prosopogr. Plat.
p. 225 sq. Hermogenis, amiciot discipuli Sostratis, nomen le
120쪽
cratis diseipulus, in scenam inducitur patrem sustibus permulcens demonstrans quo id iustum csse. Προπ'λα κἀειν proprie est stercore aliquem inquinare: cui contumeliae Obnoxii erant qui ἀru ως damnati erant. Deinde transfertur nil quodvis gemis contumeliae. V. B rem tu in ad Demost h. de Cor
orto ν αυτεμ i sine Vur. . Quare quum utriamque recte diei possit, nulla est causa, cur scripturam vulgatam auro7 deseramus. Scilicet diserimen in eo positum est, ut pronomen reflexivum reseratur ad cogitationem eius, de quo nitur, pro-ΠOmen αυroς nil cogitationem eius, qui loquitur. Eadem ratio est in lingua Latina, sed in Graeca pronominis avrός usus frequentior est quam pronominis reflexivi, quod contra Sehabet in Latina lingua. Multis
locis pronomen resto Xivum ponitur, ubi oppositio cum vi quadam esserenda est. Praeter loros nil utos confer I, 2, 12: προς ἐαυτον sine var. . Vur. Ser.