장음표시 사용
121쪽
σοφωrερους ποιεῖνJ Ernestius o Vossiano libro post αυτῶ addidit αὐτους : quod re-ete ab editoribus reiectum est. Nihil est enim frequentius deintractione pronominis post antecedens nomen, ad quod referendum erat. Infra Ι, 7, 1: εἰ καιαλαγνείας ἀποrρίπων Τους συνόντας αρετῆς Drtuελεῖσθαι προε-rρεπεν. II, 6, l: εἰπέ uol - , εἰ δεοίμεθα φίλου ara δου, πως αν ἐπιχειροίημεν σκοπεῖν; So. αὐ-τον. V. nos in Gr. T. II. q. 852. b.
clementiae convicisset Patrem.
rhy ασφάut αν εἶναι, Sed V. Adnotata. Per roυrea intelligenda sunt antecedentia verba: καrὰ νομον ερεῖναι παρανοίας eioνre καὶ τὸν Iratερα δησαt. Scilicet hac lego Socrates tanquam urgumento utebatur ad demon-
122쪽
que teneri. q. 50. εσκο ret, rί διαφε-
discrimine τῆς μανως et rῆς ἀνεπtor μοσυνης inlia III, 9, 6. fusius exponitur. k. 52. ώ ς ουδ εν ο φελοςJScit. ἐσrL Socratis de amicitia opinio, h. l. breviter commemorata, uberius infra II, 4, 5 sqq. explanatur. V. Prologomen. III. ε ρ μηνε υ σαι J quod idem Pericles de sese praedicat apud Tliucyd. II, 60: ουδενῖς Οχ-
Infra I, 3, 4. III, 5, 4: η rῶν
sitio inservit comparationi. V. Rullia kenium in Dictat. ad Terent. Eun. II, 3, 69. et nos
cratis verba interpretatus est accusator. De μεν v. ad I, 1, i. περὶ πατερων re κai r ωνα a1 ων Ουγγενω ν τε καὶ περὶ φίλωνJ Voculam τε post συγ-
γενων auctore Moro Setinoi de rus seclusit; Bornem an nns retinuit quidem eam, sed neque quum attulit rationem, ea est, quae cuiquam satisfacere
123쪽
ro sos ιι α του ο ι κ. J F. post σῶμα inserit καί: Par. C. καί verbis et O sesua praeposuit. Quare contra reliquorum librorum auctoritatem nihil mutandum consui. - acpurgo vota J Sie Iurit. Par. Stopli. 2. Voss. l. Ald. αφανίσουσι, Leoncl. αφανωo G ν.
possit, et quem comparavit locum III, l0, 5', a nostro Veli menter discrepat. Nam ibi quattuor vocabulorum Paria Per
καί quater repetitum ponsociantur. Singulorum autem Parium membra per re καί connectuntur. Prius r ε post πα-ρων
omittunt quidem codd. A. et B. et Guel L; sed inde ad alterum raexplieandum nihil lucramur. Equidem verba oυγγενειν re καὶ περ) φίλων vocabulo risu aliων appositionis loco addita esse puto: de patribus ceterisque, et propinquis et amicis. Molesta quidem videtur esse praepositio περί ante τμλων repetitu; nam eX spectamus orationem sic continuatam: περὶ παιερων re καὶ τῶν alitor, o Uyr. τε κtii φω0ν vel περὰ πα ρων καὶ περὶ rων Giων, G. rs καὶ cpiamr; sed semitis difficultas sublata videtur, si statuimus ante Vocabulum φίλων propterea rep titam osse praepositionem περί, quod nomen cytimvnotionem designet a notione παrερων et συγγεν diversam.
tores et posteriores scriptores nonnunquam usurpatam reperiri, tamen a veteribus Atticis hic usus abiudicandus videtur.
V. Popponum ad Tliucyd. Part. III. VOl. I. p. 425. Certe apud Xenophontem loci, in quibus διδ re pro ori, dasS, Iegitur, et paucissimi sunt et incerti , ut recto commemoraverunt Sauppius Ad h. I. et Hor nomatinus ad IV, I, l. , ubi tros codd. Paris. Pro Vulg. δ ore praebent or . Praeterea in
libro de Rep. Ath. III, 3. 4egi
Ab his lodis diligenter SePurandi sunt ii, in quibus δέ ora significat propterea quod, ut oecon. VIII, 8. Sγmp. VIII, l l . infra IV, 2, . - Purticulae καὶ - γε Saepe in complurium membrorum enumeratione ita usurpuntur, ut ultimum membrum cum vi quadam esserant
8, s . , ubi v. adnotata. lI, 10. 14, 3. Hieron. II, l. SymPOS.II, 5. , ubi v. Herbstium P. 26. Addo is orti e mann um ud
culis non raro additur δη particula tanquam sulcrum, quo illarum vis magis stabiliatur otconfirmetur. Aptissimum locum affert Wois kius ex Oecon V, 20: vaερ υγρων καὶ ρ ρων κaρπῶν, κaὶ βοων-- καὶ vaeo πανrων γε δη rων κr ζμώ
124쪽
men forma uor. I. etiam reperitur II, 2, 5. διενέγκασα F.
προς 'νεγκα. In primis communi Atticorum usu con1irmata est sorma III. Pers. pl. ν νεγκαν, V.
ra, ut Saepe. Fr. Iacob sius comparat Sopli. Antig. 26 l.
του, δ παροι,γ yaitora μυrovφελεῖ roυ o Gyarος Ἀγω. , G Tlαν αχρειον r. De genitivo ἐαυ- του relativo praemisso es infra III, l l l : εα Dr es υσα καλως εῖοι. Saepe enuntiatio relativa vel cum pronomine demonStru-tivo vel etiam, ut h. Sine eo praemittitur substuntivo, ut id explicationis causa additum videatur. Neque aliter apud Latinos, ut Cicer. Tuscul. I, l3,29: qui nondum ea, quae multis post annis tructuro coepissent, physica didicissent. V. nos ud Tuscul
παρεχειJ Scit . iactat ρειν. αυro ι re γεJ Sic legebatur ante Ernestium, qui e Vossiano l. scripsit αυroι re γύρ. Ego rescripsi vulgatum avios re γε, etiam codicum ABCDEFauctoritate suffultum; γε h. l.
non ad singulare vocubulum αυ-roi, sed ad universam antecedentem sententiam pertinet. uult- manuus quidem ad Demosth.
Midian. q. 2 l. not. 7. P. 46. Pro but Ernestii correctionem, quin
revera non argumentum vele Xemplum asseratur, Sed iai Psum . quod universe uniea loquutis Socrates Solum in aui mo liabet, distincto statim subiiciat idem. Suilicet vir doctus: Quum quis, inquit, uno urgumento vel exemplo aliquid probat, potest hoc ut sussciens a DRrre: quod sit particula γάρ;
potest etiam significare plura quidem posse desiderari, sed hoc unum satis grave esse: quod fit addito γε, certe, Eultem. Ego vero lateor sanam qua hoc praeceptum nitatur rutionem indugare me non POSSe; num quum γάρ ex γέ et αρα natum sit, utriusque particulae usus argu- meritativus vel suppletivus adeo conspirat, ut usquequaque sero
generali Oris notionis particula rigravioris particulae γαρ vices
sustinere possit. Neque vero diserimen illud eonstitutum confirmatur veterum Scriptorum uFu
125쪽
gata: artμόν Dro καὶ παρεκάλει t quae nata est ex eo, quod negatio ου non ad verbum finitum ελεγεν, sed ad participium διδασκων relata est. Oratio enim e vulgari ratione sic consormata esse dobebat: ravr' ουν
antecesserit: παρεκύiet ἴκαστον
ἐπιμελεῖσθαι. V. de hac subiecti ellipsi Ros t. q. 100. not. 2. d.
3ll., ubi Hesiodus de opere rustico loquitur; sed Socrutis calumniatores versus sententiam detorquentes accipiebant de cuiuscunque generis lactis, etiam
126쪽
T. II. q. , . b. et q. 797, 3. lGr. schol. q. 337, 7.ὶ CL I, 3,
4. , ubi v. adnotata. 4, l9. II, 9, 4. et saepe . Eudem vi optativus post relativum Positus est in sqq. versibus Homericis. Pro επειδὴ ὁμολογησαιrO iu eod. F. habetur ἐπεὶ διομολογῆ- atro, quod recepit Nauppius; vereor ut recte. Nam quod dicit διο ιολογεῖσθαι esso Persequendo et perluStrando singulas alicuius rei partes et rationes efficere, ut de ea conveniat: quod quum omnino duorum sit, quorum communis est disputatio, si de uno dicatur, id certe, ubi impares sint partes disputationis, proprie tu eum cadere,eX quo O inuis disputandi ratio pendeat: id quidem per Se egregie sese habet, sed huic locoulienum videtur esse. Longe
alia ratio est Plat. Phil. p. l4. E et do Rep. V. p. 47 . E. Nostri loci ratio nihil aliud requirit, nisi verbi simplicis ὀμο- λογεωθαι, i. e. disputando sibi
cum aliquo convenire i Sich ver- standi gen , notionem. ReS, quae commemorutur, vel per se tam aperta erat, ut ad ulterius assensum impetrandum Opus non
esset eam ab Omni parte aut diligenter perpendi atque eX-
cuti. Verbi simplicis Oti Oλογει- σθαι exemptu larga manu Suppeditat Din dorsius ad Symp.
127쪽
boni inest in ipsis vocabulis ἐργήεσθαι et ἐργαrζς Tamen
ego germanum Puto παθονά, cum ενεργεμ quadam, ut mihi videtur, additum. Von detien, diu otwas Gutes iliaten, Sugieor, sto arbet teten und waren vackere Arbei ter, ut II. i, 27. τεῶν κακῶν καὶ ὐε ινων ἐργαr1 ν
ἀγαύων γενεσθαι. - Ad huius loci sententiam cs. III, 9, 9
δημοτας J Η. e. δημοrt κουΚ, plebeios. Ilio usus Ionum et ex Atticis scriptoribus unius sero Xenophontis proprius est.
V. Lexio. Sex. p. 236, 26. et Helland . de dial. Xen. p. 20. CL Cyrop. II, 3 , T. , ubi Muν δημοrcῶν opp. q. b. εις rῶν δρον rhuc νν. Ibid. q. l5. VIII. 3, 5 de Rep. Ath. I, 4. brinuae Otdns ottκoi eadem significatio no plebeii in usurpantur. Infra autem j. 60. h rsior κός componitur cum φιλάνθρωπος, ut sit Ρ 0 Pul uri s. q. 5'. ἄν o εto J De hoc impersecto conditionali, quod
pro a tristo positum videtur, V.
τω καὶ θρασε ἐς cooel praetereaque aut insuperque ieiusmodi homines coercendos osse dieit , si ad hoc etiam insolentes sint, hoc est, et Prue Cipue uut praesertim si . Si dictum esset αλλως rε καὶεαν, loci sententia quidem eo dem fere rediret, sed orationis sorma diversa esset. V. II e r- mann. ad Vigor. p. 7 0 sqq.
128쪽
Καὶ pertinet ad θρασεῖς. Cf. nos in Gr. T. II. q. 726, 3. Gr. schol. q. 32l, i, a in exemplis. Hipparch. VIII, 14: ol δ' ἄγαθοὶ dinoi καὶ ἱππεῖς δυνατοὶ
ρὶ τῆς ῆγεμονίας τῆς ἐπ' ἐκείνους. Contra infra II, 6, 30:
Particulae αλλα - γε h. I. Non eandem vim habent, quam Su
129쪽
1, 3l: τις δ' αν δεομένn scit. σοι εινος ἐπαρκέσειεν. Vido uost. t. 107- 109. l. P. 538. Icilliner. T. Ιl. φ. bis. a. DGr. schol. I. 27. , 3, 6 .J - Hanc Socratis in docendo liberalitatem eleganter praedicat Antisthenes in Xen. Symp. t V, 43. Cf. supra i , 2, 5. 6, 3. et I l. Apolog. lii. Plati Hipp. M. p. 300. D. Apolog. p 1 3. E. V. B Orne mannum ad Xen Apolog. p. 342. ed. 1829. ων τινεςJ o obliquo carpit tum quum alios Socratis discipulos, tum inprimis Aristippum, qui primus Socraticorum philois sophiam mercede docere instituit. RUI NEEN. V. Diog. Laert ll. lib. q. 6 l. 'Ἀλλα Σωκράrης γε IEtsi Socrates in re tenui constitutus erat, tamen, si quis alius, summum apud exteroseivitati conciliavit ornamentum.
vus praepositioni iunctus eleganter significat gloriae propagationem. Ρlat. Tim. p. 2b. B:
πνιγν. Fuit filius Arcesilai si Socratis aequalis. V. Thucyd V, b0. CL P o p p o n e m ad Thue. P. l. VOl. 2. p. l16. Commemoratur etiam in Xen. Hel Ien. ill, 2, 21. , ubi P erique codd. habent Λειχας: qunm Scripturam improbat C. Gu Krugerus ad Dionus. historiogr. p. 28 i. ἐπὶ to ut 0J Ouros pronomen plerumque quidem ad antecedentia, saepe tamen etiam adsequentia refertur. v. ad l, 2, 3. Do ε xl prnepositionis usu cf.
ταῖς γ υμνοπαιδίαι ς J Dies festi erant Spartae mense Hecatombaeone celebrati, quibus pueri nudi in honorem eorum qui ad Thyream ceciderant, ei rea Apollinis Καρνείου statuam choreas ducebant. Herbstius in partes vocat Mans onis Spart.
I, 2. P. 2l1. C. O. Mulieri Diuiti rod by Cooste
130쪽
δ 37 particulae saepe usurpantur in conclusionibus, ita quidem, ut res, do qua actum est, tanquam absoluta ad certumque exitum perducta et extra omnem dubitationem posita significetur.
sequitur δε vel δε δη, indieatur rem, de qua oratio instituta
fuerat, esse conclusam et trans
Retam , iamque trans tum seri ad rem novam. CL I, 3, 15. Supra I. 2. 14: εγενέσθην μεν γαρ
Mεν δη particulae novum Aententiam inchoant; Xenophon enim se accingit ad Aleibiadis et Critiae cum Socrate conSuetudinem deseribendam; at non absolute, sed ita, ut prius quaedam iani Praemissa sint, quae re spiciantur, tum, ubi ad rem ipsum perventum sit, eam inchoent. CL Ap Olog. g. 3l extr. et 32 prine. et k. 3ι. Hieron. I, 19: rODro μἐν δ' - παννσυγ χωρῶ -, ait' δρας κri. Neque aliter locus, qui infra IV, 3, 2. legitur, explicandus: πρωτον μεν δ' περὰ θεους επει-
όντας; ubi etiam his particulis transitus fit ad rem ipsam, Rntecedenti orati Ono Draeparatam. v. de his particulis IIo g voen. do et r. pari. gr. ed. SchutZ p. 460 sqq. Schae erum in Appar. Demosth. T. II. p. 205. Hariun g. Gr. Pari. T. I. P.
262 sq. Κithner. Gr. T. ll. l. 691. u. e. p. 387 sq. τιμῆς ἄξιος ει ναι ry πο- χει J V. adnotata in I, I, 1.