장음표시 사용
81쪽
illud επιπηφίσαι penes Socratem esset. CL l, 2, 2 ll, 8, 5.lII, l3, 5. CL Haas i uni ad Rep. Lac. Vt, 4. p. l4l. Stall-haum. ad Euthyphr. p. 127. ad Phaedr. p. s. ad Phileb. P.M. Cf. nos in Gr. T. II. 3. 676. 2. et ad Anab. I, i, T. Idem statuendnm est, ubi genitivi qui
dicuntur absoluti ασυνδεrose adiunguntur. Contra ubi participiorum ratio eadem eSt, coniunguntur particulis καὶ, zε- καί,
δε, uti βουλευσας καὶ ὀμοσας, idque vel tum fit, quum participium simplex et genitivi qui dicuntur absoluti iunguntur, ut infra I, 2, 25: τοιου ζων δε συμ
ιόντος καὶ δεξοιιε t. E Thucydide aliisque scriptoribus lar
gessit Poppo ad Thuc. 1Ιl, 84, 2. Part. Ill. Vol. 2. p. 334 sq. ἐννεα σ r ρατ v γ Ου ε J Anno 406 a. Chr. Athonienses pugna navali ad krginussas insulas,
inter Lesbum et heoli dein sitas, Lacedaemonios splendide devicerant ducibus novem PrRet Ἀ-ribus. Post pugnam finitam tempeStas cooritur, qua Atheniensium duces impediebantur, quominus caesos suos Sepeliendos curarent. Qua de re publica aecusantur capitisqne damnantur. V. Xenoph. Helleu.
quae κρίνειν dira εκαστον, i. e. de singulis seorsum sententiam
serri iubebant. Hellen. l, 7, 37. μιρ ψήφω J Haec verba postri ἐννεα orearnγους collocata Sunt, quo clarius appareret via oppositionis. V. nos in Gr. T.
μίους πλειν, X en. Hellen. l,7,3l sq. S. 19. rci μεν at δε ναι J Fuerunt vel philosophi, qui deos
82쪽
scriptura Paris. A. γεῖσθαι roυς θεους receptum velit articulum roυς
Stepli. - Ceterue edd. et B. πOre. - F. ODδεaore περὶ θεους. non omnia persequi, sed maiora curare, minora negligere censerent. V. Cicer. N. D. 1l, 66 ubi v. Davisium . ill, 35. et 39. γεῖτο θεους εἰδεν ae J lniuria Schnoide rus ante moverequisivit artieulum roυς. θεοὶ enim sine urticulo significat generatim deos, die Gottheit; ol θεοί autem sunt certi dii, quales coluntur a certo quodam Populo, ubi paullo ante: ου tot Athenienses μεν γαρ Omvrat τους θεους deos a so cultos ea μεν είδεναε, ra δ' οὐκ εΩεναι.r ά τε λεγ δ μενα καὶ πρα to μεν a J Ubi plura nomina per
καί vel te καί iuncta tam arte cohaerent, ut quasi in unam notionem coalescant, non repetito
Venat. V, 2ir αἴ τ' ἔρ μοι καὶ Οἰκουμεναι; ubi V. Sauppium. Anab . it, 2, 8: ol σπα-τηγοὶ καὶ λοχαγοί: ubi v. adn. Contra in sequentibus verbis καὶ τα σιγῆ βουλε Douεια articu tus repetitus est, quia hoc mem brum anteeedenti oppositum est. Infra ill, I 0, 5r ro μεγαλοπρεπες rε καὶ ἐλευθεριον κω ro rα- eodd. VOSs. I. et Vind. Ουδε-- rota Dra 3eJ F omiti. δε. πεινον re καὶ ανελευθερον. Hipparch. l, l9: αγωνίζεσθαι - περί re τῆς πολεως καὶ περὶ σκuias καὶ περὶ τῆς ψυχῆς, ubi priora unam quasi notionem: civitatis gloriam, designηnt. Omnino ubi singula membra, tanquam per se spectanda, copulantur, in singulis articulus repetitur. V. Sauppium ad h. I. IIaachium ad Thuc. I, II. Bin seler. ad is Ocr. Areop. P. 290 sqq. , qui ingentem eNem plorum nubem coegit De sententia es. l, 4, 'R Sympos. IV, 48, ubi v. Herbstium p. 99. g. 2il. Θαν μαζω ου ν, ὁ- πως π Ore ιπείσθησανJ miror igitur, qui tandem factum sit, ut. Infra IlI, 5, 13: καὶ γαυ- μαζω γε - , η πολις οπως πo τ' ἐπὶ ro χεῖρον ἔκλινεν. CLadnotata in I, l. 1. Ου δεν - οὐ et ' ε ἰπ ύνt a Oυr e πραξαν ra J Paullo anto usus est negatione μή lιDi σω- - φρονεῖν , quia sententia ex mente Atheniensium profertur, dein autem negatione Oυ, quia Xenophon suum ipso de Socratis moribus expromit iudicium. περὶ το υς θεου ςJ Σωφρονεῖν περὶ τους θεους est recte sentire ratione habita deorum. Neque aliter dictum est, quod sequitur: aoεβες μεν Ουδεν πore περὶ rove θεους ost' εἰ- ποντα Ουrε πρ ἀξ αν ra. Cf.
83쪽
Iani alteri crimini, Socrati ab accusatoribus Obiecto, quod iuventutem corrupisset, his rationibus argumentisque Oecurritur: 1ὶ Socrates adolescentes impietate, legum eontemptio no, in-.3 temperantia, mollitie avocRvit, quum Virtutis eis Rmorem inspira- 'vit spemque excitavit, Si eam colerent, bonos se Probosque suturos esse. Atque eius doctrina eo maiorem in adolescentium animos habuit vim, quod ipse quas eos colero et exercere voluit virtutum persectissimum specimen erat s*. 3-H. 2 Neque sermonibus suis adolescentes incitavit, ut constitutam rei publicae formam contemnorent legibusque receptis per vim reniterentur. Nam quum eos prudentia et sapientia repleret, hae eorum animos imbuit Sententia, ut ad assequendum aliquod consilium non vim adhibendam, sed persuadendum esse hominibus
existimarent I. 9-l l . Nec quae Alcibiades et Critias intemperantia sua rei publicae intulerunt detrimenta, Socratis culpas tribui possunt. Nam hi non illius vitam et mores imitandi cupiditato agitati ad eius consuetudinem se contulerunt, sed quia ex ea dicendi et rerum gerendarum peritiam percepturos se osse sperabant. Neque intemporanter sese gesserunt, quamdiu Socratis consuetudine utebantur, sed tum demum, postquam magistri sui disciplinam deseruerunt I. 12 - 18 . Virtus autem, nisi semper eXercetur, debilitatur ac postremo plane opprimitur ῆ. I9-2ι . Ab aliis potius hominibus illorum mores corrupti sunt l. c4-2, , non a Socrate, qui nihiI intermisit, quo eos ab omni turpitudine et intemperantia avocaret. Quocirca quum nullo alio consilio ad Socratis disciplinam sese applicassent, nisi ut ex ea quasi quoddam instrumentum sibi Pararent, quo postea in gerenda re publica excellen-Pl sit. Phaedon. p. lae. B. Quod discrimen tam tenue est, ut non
autem mox sequitur tota Dra δὲ mirere vel idem verbum eadem καὶ λέγον ra καὶ πρarro ν- fere sententia modo cum περί etra et ρὶ θεῶν, i. e. de diis, ne gen. modo cum περί et acc. con-
in eo quidem offensionis quic- strui ut locis dictis, quibus
quam est. Saepe enim vel post adde quos Fiso herus ad Plat. brevissimam verborum interea- Phaed. f. ll. p. 2A;. eontulit: pedinem scriptores praepositio- Plut . Euthyphr. P. 3. B. καρ-nis structuram variant. 4 e- νοτομεῖν περὶ τα θεια, P. b. .se hin. Timareh. g. 52. Bremi): καιδοrθεῖν περὶ tia ν θείων , vel περὶ rων αναθ ar ων ακουω saepe Recusativum legi, ubi λογους λεγομενους, dein ibid.: genitivum exspectes, ut locis περὶ δετον των δνθρώπων βίον supra allatis, genitivum contra, καὶ τον λογον κα me πρά- ubi accusativum, ut Plat. Ma- ρειε ἀψευδης τις-πM 'arae φη- non. p. 9 . B. V. B Ornem. μη καrα την ποιν'. Sasepe utrius- et Si uppium ad h. l. Straniaque praepositionis περί structurae gium in Lips. Diar. Suppl.
84쪽
ter versari possent, Paullo post Socratis severitate osseusi eum deseruerunt. At vero ii adolescentes, qui vero sapientiae studio ducti totos so penitusque Socrati tradiderunt, omnes per eius disciplinam boni probique facti sunt ε. 28-483. 33 Quod autem aecusatores dicunt, Socratem impietatis in Parentes, Propinquos, ninicos Sen Sum adolescentium animis inspiravisse, id totum inanibus et salsis argumentis nititur 9. 49 - b5).4ὶ Absurdum denique est, quod accusatores Socrati obiiciunt, eum improbis nobilissimorum poetarum versibus tanquam testimoniis usum malivolentiam adolescentes docuisse et tyrannidem g. 56-60 . immo tam benevolus semper erat, tam Popularis, tam humanus et ab omni tueri et quaestus e doctrina sua laetendi studio alienus, ut nihil prius atque antiquius haberet, quam ut, quantum Posset, hominum salutem adiuvaret et promoveret S. 6 l . Quae quum ita sint, dignus pro laeto censendus suit, qui summis Praemiis potius a civitate quam supplicio afficeretur l. 62-61).
algoris et caloris patientia v. quae praeclare de eo narrat
Plato in Symp. p. 2 Π. B. CLinfra i , 6, 2. 3.
85쪽
frugalitate cf. infra I, 3, 5. Oecon. li, 3. Socrates dicit ta
Particula μεν refertur ad sequentia verba . 3: καίrot γε Οὐδεπώ πore υπεσχεro διδασκαλος εἶνae ro υrOD: quae licet verba αλλα - εποίει negationi praegressae opposita habeant, tamen et ipsa opposita sunt antecedentibus. Avocavit quidem sprosecto Soerates a vitiis multos, qui eius consuetudine utebantur, neque tamen unquam se hoe prosteri velle pollicebatur. COniunctioni μεν respondet g. 3. καίrot. - Ἀλλα refertur ad negationem, quae in praegressa onuntiatione interrogativa latet.
Ct. g. 27. ll, 6, 2 l, ubi etiam
pergitur: MLA' ἔχει μεν, ἔφη ὁ
αν-- ἐπιμελωνται J Post praeteritum pro εἰ ἐπtueiotaro. enuntiati Ono secundaria, ut saepissimo fit, quasi formam rectae orationis iud uente, ita quidem, ut praeteriti temporis cogitatio tanquam praesens efferatur. Inha
quam quidem. Particulao γε et quidem confirmant intenduntque oppositionem, ita quidem, ut antecedentia simul au- curatius definiantur, restringuntur vel corrigantur. Alteri ingsthat er diess, Wie Di v. s. w.
Cf. t V, 2, 7. Cyrop. III, i, M. Anab. VII, 7, 4 l. Ubi particula γε non Vocabulo καίroe, sed alii subiecta est, non nu totam enuntiationem, Sed tantum ad id vocabulum, quod subsequitur, pertinet, ut infra I, 6, 1 l. II, 3, ib. III. l2, T. IV, Anab. I, 5. I, 4, 8. V, 7, 1 D.
V. Hariun g. Griecti. Partie. T. I p. 4ll. Cf. nos in GP. gr.
p. 33. At πῶ δε διδύσκαλος μενουδενος πωπor' ἐγενωινὶν κrLHinc Socrates nusquam eos, qui eius disciplina utebantur, vocat μαθητάς, sed συνονrας, συνδιαrρίβονrαῆ, γνωρίμους, ἐπε-rηδείους, uti bene observavit
86쪽
Socrates se opponit sophistis, qui, inani de se persuasione ducti, omnia doctrina sua efficere se posse iactabant. ἐκεῖνον J Η e Pronomen, R danteceden' substantivum vel anteceden em casum obliquum pronominis ανrός aut reflexivi pronominis εαυrου relatum, SuePepro tertiae personae Pronomine aut reflexivo Pronomine u Surpatur. Sed probe tenendum est hanc pronominum permutationem non admitti, nisi ubi oppositio graviter esserenda sit: quaevis inesse non potest in casibus pronominis at ros , qui nihil signineant, nisi pronomen tertiae PerSonae, nulla adiunc in vi Op
totovio νς: quod nasuti correctoris maniun redolere videtur. Constat enim pronomi nn δ δεω δε, ro ιυς δε reserri solere adsequentia; Our os, ου Τως, TO ἐ- ου roς Bd Praecedentia, ut Cy
bus υδε, to eo Κ δε ita usur-PRntur, ut personam vel rem tanquam praesentem oculis nostris subiiciant, ut Cyrop. lit, 3, 3 1: ἐγεὴ de νιιιν μεν παραι- νων, πολυς rινας χρη εἰναι ἐν tio rotcδδε, καν αἰπυνοίμην αV, i. e. in praehenti rerum statu pari modo si. im: εν rcs rotis δε . Anah. VI l, 3, 47: εἶπε Ta δε δ 17. ω Ξενοφῶν, si os Πεπεῖ alias relativo respondet Pron. Ovrος, non οδες sed hoc loco aptissimum estra δε. in quo inest haee sententia: Niolio, d a isidas, wRS . Hellen. ll, 4, 3. Simili modo Latini ad vividiorem reddendam rerum praeteritarum de . scriptionem pronomine hic pro is utuntur. V. adnotata nostra ad Cicer. Tusc. l, 3, 5. P. b3. Utriusque generis exempla confudit Haasius ad RP. I Re.
87쪽
g. 4. o σα γ' εδ. J Sio Zeun. e. ed. Par. et VOss. l. Y. Edd. pr. c. Paris. E O Osa δ' ηδ.: Steph. c. Stob. osa 1 3. es. Var. Scr. g. 43. 9 5. 21 λλ' ου μηνὶ Voss. l. alia μνῖν OD. ut CyrOP. IV, 3, l3. - θου Irre κ ος γε Τ F. o. re. p. 200. Neque huc pertinet de Rep. Lao. XV, 9; nam h. l. rii δε non ad antecedentia, sed ad sequentia refertur. De loco, qui iusta IV. 3, 13. legitur, PO stea dicendum erit. Crebri Ora multo sunt exempIa, in quibus
re οὐκ ῆμHει ro νς r' as eλουν rας οὐκ ἐπῆνει verba ri Ουκ non idem significant, quod Ουζε. . Ουre, sed negatio ουκ Rrte cohaeret cum Verbo. V. nos in gr. schol. g. 32 l. not. 6.υπερεσθίον ra υπερπονεῖν 4 Athletarum genus signifieat, quorum voracitas antiquitus quasi in proverbium abierat. CL Fr. lae obsium in So- erat. p. l4. Adde Cicer. Tusc.
ll, l7, 40: Suhduo cibum unum diem athletae; lovem Olympium, eum ipsum, cui se eXerinoebit, implorabit, ferre non POSSeelamabit: ubi v. adnotata nostra.
e Obsius I. d. p. ib. in partes vocavit Hippocr. de Diaeta lil 4r ὐπως rροφζν Γλροrερνῖν ηψυχ ξ δέ ret at aas τῶν εἰς Oντων. Vocabulum ista 2ῆς Saepius usurpatur de voluntate et facultate appetendi, ut apnd Latinos uvc. animi. Cyrop. l, 3, 18. De Latinis v. ndnotata no stra in Cicer. Tu se. II, 22, 53. Hinc etiam de edendi bibendique appetitu ponitur. Cyrop.
vehementiore amoris appetitione. υγ ιε ινε ν rε ίκανευς ει - ναι J Adverbia adiectivis vel verbIs subiecta maiorem vim habent, ut h. l. r hanc vivendi rationem corpori salubrem es Re, et quidem satis. V. Stall-haum. ad Platon. Phaedr. p. 256. Et rita ovrm. ud Mene-Xen. p. 23b. A. Strangium
Saepe usurpantur, ubi antecedenti sententiae alia Sententia cum confrmatione OPPOnitur, ut h. l. : etsi Socr. nimiRm corPO-ris curam improbabat, profocto tamen non erat homo mol
88쪽
autem antecedenti orationis membro alterum non repugucti, sed cum eo concordat . in Ρηrticularum Ου ο ὐδ ε μ ή ν Iunctura u ῆ ν non solum coninfirmativam, sed etiam auctivam vim habet, uti apud Latinos vero in neque vero, ut I, 2, 6. . V. Hariun g. Uriecti Part. T. l I. p. 373 sqq. Nae-ge Isbacti. Excurs. l. ad ilia d.
Cf. nos in Gr. T. ll. q. 6l 6. p. 392. ἀλαζονικὼς J Tecto perstringit sophistas, qui ornatum et magnificentiam vehementer um pleXabantur utque Ostentare studebant: unde saepe int' εξo- χην αλας ο ν ες nominηntur.
et sententiae gravitate et orationis brevitate elegantissimus. Socrates, quemadmodum discipulos suos ceteris omnibus cupidi tat i bus liberare studebat, ita habendi cupiditatem in
eis eo restringebat, quod ipse a sui cupidis non doctrinae mercedem eXigebat, sed omnis avaritiae expertem sese ostendebat. Ceterum etiam his verbis sophistarum ratio tangitur, quo rum in exigenda a discipulis suis pecunia in vulgus nota est
avaritia. V. Plat. Hipp. Mai. p. 282. D. , ubi es. Stailhaum. q. 6. ἀ ν δ ρ an o δ ι s r ὰ ς εαυ-roii J se ipsos in servitutem vendentes. lnisa l, I, 6:
Ephemer. Darmst. l. d. p. 25 l. Quanquam etiam αποκαλεῖν eodem modo usurpari solet. CL
dicens se cum relativo et Optativo raro tu oratione obliqua coniungi. idetur V. D. inductus esse adnotatione Icrugeri
ad Anab. I, 5, 9, qui idem nostrum locum non recte cum
alius generis exemplis composuit. immo aptissima est h. l. particula αν. Optativus enim
89쪽
huius Verbi a Or. II. a t. ei. med. forma, apud Atticos scriptores
rara illa quidem, sed ab eis non abiudicandη, B Orn. ad h. l. et ad Anab. I, 4, 13. lnd. p. 59i., Lobeckium ad Soph. Ai. 3l3., nos ad Anub. I, 4, i 2, quanquam res est difficilis ad diiudicandum, quum scribae saepe et am in aliis huius verbi sormis unum a pro ii posuerint. Vido C. E. Chr. Scrum LV coniunt tus est modus
potentialis, qui et in recta et in obliqua oratione lorum habet. Verte: quia necessitas eis imposita esset cum iis colloquendi a quibus mercedem accipere Possent. V. nos in Gr. T. II.
Longe alia ratio est infra IV, 1, 2. , ubi v. adnotata. De
omisso pronomine demonstrativo rου tot ς ante relativum παρ ων romplura exempla con
μεγίσrην χαριν ερο ιδ Obser-Vandus est usus duplicis μ ξ post verbum timendi pro vulgari structura: μζ oo, ut in Da II, 3, l0: δεδοικα, μ' ονκ ea tu
non habeam. Ratio, qua G. line i der uni ad Plat. Civit. T. l. Hermannus ad Viger. l. 2tib. p. 797. hunc usum explicavit, subtilior quam verior mihi videtur esse. Dicit enim, si μ' --οil τὴν μεγίσrην χάριν εροι scripsisset, sententiam fore: timeret, ne non muXimam gratiam persolveret; μζ Ru tem pro ου posito, sententiam esse hanc: ne - gratifim, quae non esset mRNima,
ye ponderet. Equidem in ipsa sententia nihil inter utrumquidistendi genus: μη ου et μη μή
discriminis statuendum ESSE Censeo, sed Propter eam tantum causam Xenophontem usum esse particulis μη μζ, quod ut totam sententiam e Sω ratis mente proferre, sic Verba μ e rην μεγίστην χαριν ad eiusdem coinuitationem reserre voluisset. Orationis obliquae color non solum in tota eniintiationis forma apparet, sed etiam per singula eius membra quasi susus est. V. nos in Gr. T. II. q. Tl8. not. 2., tibi eundem locum pertractavimus. Suuppius, qui Hermanni rationem amplexatur, affert
Thuc. VIII, 46, ubi Aleibiadis
cum Tissapherne de Graecis subigendis sententia profertur:
90쪽
consentaneum esse Lacedaemonios non solum Graecos a Graecis i. e. Atheniensibus , Eed etiam a barbaris esse liberaturos, nisi si quando eos Athenienses non evertissent, uti recte hunc locum eXplanavit
hoc exemplum ad explicandum nostrum locum nihil valere videtur; nam alterum μ' ob antecedens ἐν μη positum est, ut in loco a Poppone ad Thuc. I. d. P. III. Vol. 4. allato:
dem diversa et patriae et his utilia sunt. Sed nostro loco similem afforo o Thuc. II, l3:IΠερικλῆς - ώς ἔγνω rῖν ἐςβo-
- προηγυρευε κrA. e mente Periclis , in tuens, ne Archidamus suos agros intactos relinqueret et non devastaret.
ticulae, at Latinorum ni si forte, cum ironia ponuntur. V. nos in Sic Bessario, Ald L. et Paris. ABCDFL et Bessar. pro μω e sapientiae Socratis con-
cum Guelph. Par. Λ. B. et Vat. reete Bornem annus in ed.
semper dictum sit ἔφην ἐγώ. Vulgari verborum collocatione verbum iis xi praemitti et nomen subiungi solet, ut j. 26. V. B or- ne manuum et Herbstium ad h. I. et ad Conviv. lli, T. Sauppium ad h. l. Fro, schorum ad Hieron. l, l. Popponem ad Cyrop. 1, 6, 19. P. 78. Eadem ratio est verbi Latini inquit. V. O. M. Mulier. ad ic. de orat. p. 'S.