Xenophontis De Socrate Commentarii

71쪽

COMMENTARIORUM

j. 9. e περ metes J In F. post hoc vocabul. exciderunt aόrερον - μὴ ἐπιστύ μενοπι n, scribae oculo ad sequentia Gerrante. ἐπὶ ζευγος λαβεῖν - ἐπὶ rὴν ναυν - λαβεινJ orationis concinnitas requirebat Rut ἐπὶ γυγος et ἐπὶ ναvν λαβειν aut ἐπὶ τῶ ζευγος et επὶ trivi αυν λαβεῖν. At prius ἐπὶ ζευγος, omisso articulo, vim quasi verbi habet, ad V hondum, ut dieitur ἁναι ἐπὶ δεῖπνον, ad coenandum ut Ι, 3, 6. Anab.

VII, 3, 15. 18, 4, 3. CL Vur. Ser. ad III, l4, 1. , παρέχειν τι ἐπὶ μισθisi, ειὶ θῆραν si, at

Herod. Ι, 37. venatum ire, ἐπὶ οδωρ sivm id. III, 14. aqua tum ire et similia v. nos in. Gr. T. II. l. 4-4. noti Gr. schol. k. 24ὲ, not. 3.); alterum ἐπὶ τρν ναυν bene explicat Sauppius por: in navem, quam quis habet . ut saepe Articulus vim pronominis pos

gnifieat , quo paullo post ἐν

γεωργία, ἐν σωμασκία uctionsmagri eolendi, eo poris exercen-Hi , et ἐν νοσφ statum aegro fandi. I, 4, b. ra δια orόυατος ζδω, i. e. quae edendo percis piuntur: ubi v. adnot. Contra

II, 6, 38. ὁ δε ιιοι πεισθεὶς ἐπιτρεφειε σοι rhν να υν, i. e. na vem suam. 7, 2. ἐν τῆ οἰκία, in domo mea.

vo participii, infinitivo additus. I, 2, 49. II, 6, 26: ei ἐξῆ'

do post verbiam δουν at Variavit structuram. Cf. II, 8, 1. Cyr. I, 6, b. Do hoc attractionis genero enucleatissimo eXpOsuit G. T. A. Κrugerus in

τους rὰ τορ αυτ a κri. JIIaec enuntiatio δουνίδέτως adiuncta est, quin antecedentis orationis quasi summam breviter complectitur. V. Dis senium

72쪽

CL adnot. in II, 3, 19. Dein

αδεμ σt M Sic vulgata. Voss. 2. Vind. Par. ABC. do correctione) exhibent αθεμιτα Solinei de rus, qui aius στα retinuit, comparat Cyrop. I, 6, 6. ἀθέ- mora αθεμιτα infirma Ruetoritato nititur ot VIII, 8, 5. αδε- moro τεροι. Utramque formam veteribus scriptoribus in usu fuisse testantur lexi cographi Veteres, quos contulit Ed. Ma et 2 ne rus ad Antiphoni. p. l42 sq. , qui utraque sorma

usus est.

β. 10. ὼεὶ μεν xiv εν ro φ αν ε ρωJ D. re v. B e o k e r u mi u Chariete T. I. p. 252. Particula μέν respondet particulae δε in j. 1 l. o Dδεις δε. Locus Propterea memorabilis, quod interutram quo particulam alterum arundem Particularum par: ἐλεγε μεν ῶς ro πολυ, τοις δε βουλομενοις εξῆν ὰκουειν, inter

iectum eSt.

eorum usum exstruetae, qui Vu- Iotudinis tuendae causa ambu

labunt. V. Fr. Haasium ad Xen. de Rep. Lac. p. 241 sq. Pari modo apud Latinos VOcabulum amb lationis pro am-

bula ero usurpatur. V. nos ad .

temeridianum tempus divisum est in duas partes, quarum secunda πληθουσνῖς ἀγορας aut περὶ πυὶ λουσαν ἀγορὰν appellabatur. V. Dis senium in Progr.

Gotting. 1836. p. is.

genitivo constructum est propter sequens ἰ κουσεν, ut membrorum concinnitas servRretur.

V. Gramm . nostr. 1. IL q. 528. not. 3. p. 185. Alii gsinitivum ab ουδεν pendere volunt, quod prohat K. F. Hert linius in Zimmerm. Afinal. lit. antiq. P. bsb. anni l838. Minus re te, opinor. Cf. q. 20: Σωκράrον-

τος εἰςOρας εμου, neque Rei si-gii in Commenti crit. p. 332. et in Enarrat. Soph. o. C. p. LX. ratio probanda. B orne mannus sic vertit: nemo unquRm vidit vel audivit, quum Socr. impium aliquid - saceret aut dieeret.

73쪽

te cs. I. c. 4. Xen. Symp. VI, 6 sq.) apparet, ut praetermittam Platonis Apologiam et Phaedonem eap. XLVI sqq. p. 97 sqq. et Di Og. Laert. II, 45; ut longe aliam ac ceteri plorique philosophi tu exquirenda

rerum natura ingressus est rationem. Scilicet, subtilibus ut- quo inanibus quaestionibus domundi ortu, coelestium corporum cursu aliisque Obscuris rebus omissis, Naturae investigationem ita tractabat, ut, quae

esset vis divina, quae ivdoles

humana, quae liominum eum divino numine coniunctio, quomodo omnia divina mente administrarentur , appareret. CLinfra IV. e. z.

solum coelum cum sideribus dicitur. Appellationis auctor di

CL Plat. Gorg. p. 207. E .et 508. A. Respondet Graecum

vocabulum plano Lutino mundus. V. Passo vii LeN. Gr. h. V. ἐτυJ Haec scriptura in veteribus edd. vulgata Erat, confirmata etiam auctoritate eod. E., qui ἔφυ, cui superscriptum esto ς oi πλεἰorOι: unde Finckh. ἔχει, repraesentat. Ze unius

primus ulterum ἔχει, quod multi codd. F. habet QOιὶ praebent,

recepit, eumque Schneide rus,BOrnem. , alii secuti sunt. Mihi vero sententia, quae e scripturta ἔχει prodit, non solum admodum languida videtur esse, sed etiam et a re ipsa et a Xenophontis consilio prorsus aliena. Ac primum quidem constat antiquissimos Philosophos maxima in exquirendo perscrutandoque mundi ortu collocasse studia. Dein si

ἔχει legatur, ut antiqui philosophi in observando mundi statu et habitu oatus εχει, versati

fuisse dicantur: nonne eadem fere sententia etiam proxime sequentibus verbis: τίσιν ανύγκαις κ. r. i. notatur 3 Keiliouι duas potissimum quaestiones suisse Lenophon signiscare voluisse videtur, quas antiqui philosophi studiose essent ample Tati, primum, unde omnia generata essent, tum, quibus mundus , in primis corpora coelestia obnoxia essent legibus. De

niquo aliquid praesidii scripturae ἔφυ Parutum est in Luciani Iearomenippo p. 756. ubi

de ἔχει nasci potuerit. Nimirum

74쪽

LIB. I. CAP. I. '

lin Diar. Darmst. 1 9. 108. locum sic constituendum censet: ν περὶ rῶν αHων ων Oi πλεῖσroι. Acutius, quaIn Verius. V. R dti. ἔφυ J Alii ἔχει. V. adn. - ὰπεδε ἐκ 1 vel J Sio cum Euseb. Stob. ed. Vatio. I. Vindob. 2. Paris. D. correxit Zeun. vulgatum επεδείκνυε. G. Iunt. Ald. Steph. : ἐπεδείκνver. F: απεδείκνυ. loco perverso intellecto laetio ob sequens γίγνεωι tanquam Supervacaneum Rut prorsus eiiciant in verbum ἔχει mutari potuit. σκοπ ῶν, O πως - καὶ ria σινJ Rariora sunt exempla, in quibus in bimembri interrogatione obliqua prius membrum formam obliquae interrogationis habet, posterius per rectae interrogationis pronomina inducitur; unde posteriori membro

g. 15, eleganter dicuntur naturae leges. Sic: naturae necessitas ap. Cic. de Divinat. 2. 6, 17. Nomina abstructa plurativo numero posita significationem induunt concretorum; designant enim plura genera species et partes vel diversos status notionis abstracta . M--γκη est sati n8cessitas, αναγκat quasi partes huius necessitatis,

φροντίς Oνrας rct rota N- traJ II. e. tales res scrutantes, investigantes, Studiose tractantes . .

τιγιν. 4 , t T. περὶ τῶν ἐναύδε- φρονrιζειν, est de re aliqua . diligonior cogitare, et III, 7,

thiae. Gr. T. II. g. 34'. not.2. p. 823. et nostram q. 533. not. I. Gr. schol. q. 274, not. I.)Vocabula φ ρOPrίζειν, μερι ιιναν proprie dicuntur do illis operosis physicorum studiis. Sic apud Aristophanem in Nubb.

De re ipsa cf. IV, 7, 5 sqq. k. 12. Ααὶ πρῶτον μενJ

75쪽

COMMENTARIORUM

V. Sauppium ad h. l. Rost. q. l08. p. 536. ed. 7. Ic si linor. T. ΙΙ. k. 528. et adn. 3 Gr. schol. g. 273, not. 20.

t ανθρωπιν αJ Hoc edd. Veteres et plerique codd., in eisquo F., Praebent. Par. AHM habent τἀνθρώπεια, quod recepit Setine id erus, quum deinceps ἄνθρώπεια omnes praeter Guelph. libri exhibeant et j. l5. ot Hi . eadem forma sino ulla scripturae varietate legatur. Semper sero haec duo vocabula in IISS. inter se permiscentur, atque ipsi veteres scriptores tam promiscue eis sunt usi, ut de eorum notionis discrimine, quod vulgo ita eonstituunt, ut ὰνθρώπειον dicatur id, quod humunae naturae conveniat, ἀνθρωπ'or id, quod ab homine factum sit, vix certum quicquam constitui pos

2.2, 27. ἀνθρώπινα πραγματα, contra IV, 6, 5. ἀνθρωπεια πράγμαrα Iegitur. Sic apud veteres promiscue dicitur ἀνθ ρωπίν' φυσιό Hellen. VII, 1, 2.

tur exemplis luculenter apparet Λttici starum de utraque huius vocabuli forma praeceptum Vnnum esso. Thomas enim MR-gister p. l2. ed. Riuch. haec habet: ' νθρωπεία φυσις, οὐκ ανθρωπίνη : quanquam corrupta esse opinantur. V. Ritscheolium. Moeris: ἀνθρωπεία φυ- σις, Armκως, ωΚ Θουκυδίδης δνθρωπίνη, 'Ei 7ν κως. Quare, quum, utra forma recipienda sit, una codicum auctoritas decernero possit, reduxi h. I. scripturam τανθρώπινα, etiamsi Statim subinsequatur sorma ἀνθρώπεια τὰ μεν ανθρωπ εια - Τα

76쪽

LIB. I. CAP. I. II

De εἰ particulae post verba a sectuum pro Ort Positae usu V. Fro se hor. ad Hieron. I, 6, qui comparat Cicer. de Amicit. XV, b 3: Quamquam miror, illa superbia et importunitato siqnem quam fidum amicum) ha bero potuit. Rost. j. t 2 l. adn.

νατον ἐστινJ Paullo ante k.

genter hune grammaticae locum pertractavit K si h nast. RepraeS. d. votet. Konjunkt. p. 71. 78. μεγισro ν φρονουντας J r armanγων του με γ α τρο νεῖν. IV, 7, 6: o μέγισrον τροπιν σας. Apud poetas nonnunquam neutrum singularis superlativi adverbii loco usurpatum reperitur, ut Eurip. Heracl. 79 8 : ζωσιν μ ε γ t o r O ν γ' -- κλεεῖς κaria στραror'. Apud solutae orationis scriptores, si a locutione μέrtoroν τρο ιν discesseris, res dubia est. NamCvrop. V, 2, 6. O πως νομέγιασφαλεoratori uti cum Praestantissimo Gneis ot Par. Λ B proaoφαλεσωτα, quod miror a B orno manno in ed. novissima retentum, legendum est, plano aliam rationem admittit.

77쪽

COMMENTA I: IO RU M

uno i εισθα ι J Ex Iunt. Ald. Basil. l. 2. Leoncl. Voss. 2.Vin iob. utroque, ed. Par. ct Paris. octo libris Stepli. in ed. II. correxit απολεσθαι, quod habent otium Euseb. et Stob. natur Schneide rus, sed recte

contra monet B Ornem annus

liuio opinioni adversari additumrὰ tDrύνω quaelibet): quod otiam ad vocabulum λίθους pertinet. Loquitur enim de Foti-

φροντίζονrες, dictum de eis, qui res Obscurus et reconditas per- serutari et investigare student.

V. ad k. 13. ἔν μονον et δ ον εἶναι JMulti philosophi, ut Thales, Pythagoras, Empedocles, Xenophanes, Parmenides, Melissus, Heraclitus, AnaXagoras, ενα r ὀνκύosιον esse statuerunt. V.

Stob. Ecl. phys. I, 23. p. 496. Xenophanis, Eleati eae scholae

liliis locis, ut in Sophist. p. 242. D. , attigit, tum in Parmenidooxplieavit. V. Sext. Emp. P. II. I, 33. 22b. p. 59. Fabric. , Simplie. in Aristot. Phys. I. p. b. Cicer. Acad. II, 37, li R., ubi es. Davi sium et Hulse

ἄπειρα εὐ πληθος J Intelligendi videntur Leucippus,

atomorum doctrinae auctor te.

500 n. Chr. , oiusque discipulus

Democritus, qui doctoris sui decreta uberius Persocutus est. V. Creugerum ad Cicer. N.

qui appellabatur b00 sero a

tus est Zeno Eleates s 460 seron. Chr.). V. Aristo t. Phys. VI, 9. τοῖς μεν πάντα γίγνεσθαι - ἀπολεῖσθαι J V. Stobaeus Eol. Phys. I, El. P. 4l2. 414. E Leucippi sententia per atomorum si ἄγκρισιν κa 3tάκοισιν corpora et oriuntur et intercidunt; ad hanc reserri possunt verba: πανrα γίγνεσθαί te καὶ ἄπολλυσθαι. Sequens S n-tentia roserri potest ad Zeno

78쪽

nem Eleaten. - Infinitivus eum ἄν coniunctus significat h. l. et paullo ante κιν θῆναι αν, ut in oratione recta optativus cum αν, aliquid, quod fieri potest, conditione, ad quam αν referenda est, SuPpressa. CL β. I s. Hilao - ανδραποδώδεις αν δικαίως κεκλῆ σθαι.

particulis καὶ - δε v. adnotata in k. 3. κακεῖνος δε.

Sic edd. pr. cum Par. G. H. Particulam αν, quam eum Eusebii libris ed. Pari . et Ste-Phan. Omiserunt, exterminavit

Schneidorus. At vix intellig.

potest, quomodo hoc αν, nisi a Xenophontis manu prosectum osset, inferri potuisset, quum contra sponto appareat per librariorum ignorantiam id saei ledeleri potuisse. Pervagatus est usus particulae αν iudicativo praeteritorum adiunctae, quo significetur rem aliquam non Se mel. sed saepius factam eεse, quot inscunque occasio ferret, ut reete eXylicat Her-

- ἄν τινος εραν. Anab. I, b, 2, ubi v. adnotata nostra. Cf.

haec particula Sedem suam O cupavit post rων ἄνθρωπείων, quia in hoc vocabulo maximum sententiae pondus positum est.

ανδρεία, repugnantibus libxis, Stephanus et Ze unius scripserunt ανδρία. 'A νδρ ία dueitur a voe. ῖν ρ respondetque plane Latino nomini virtutis, quae, ut ait Cicero in Tusc. II. 18, 43, appellata est ex Viro; viri autem propria maXim est sortitudo. 'Aνδρία igitur omenta Philosophorum est Solentia rerum perferendarum, fortitudo, tanquam una EX quisituor quae Vocantur eardinalibus virtutibus. Cf. talia III, 9, 1. IV, 6. IV. ubi ανδρέα scribondum et Cicer Tuso, iT , 24, 63.

Uνδρεία stutem ducitur ab ad-

79쪽

COMMENTARIORUM

9. 17. οὐ θαυμα oro νl Sic edd. pr. ct i aris. C. D. E. F. G. H. L. - Bessurio, ed. Par. et Steph. Omis. ου. Male. Est enim interrogatio. - εἰ si 17J Voss. l. εἰ sosis. s. lου. et Οὐς δμφὶ Θρασυλλον καὶ 'Eρασ.J Fuerunt qui haee verba tanquam ab interprete addita damnarent. At acute conioetivo ἀνδρεῖος i. e. virilis notatque sortitudinem, qualis in agendo conspicitur, ut Ages.lsi, i : o που δνδρείας αγών. Hinc recte h. l. ανδρεια Opponitur voci δεώίας. V. Sauppium

ad h. l. , ad Hipparch. IV, 13 et in Quaest. Xen. I, ll sq.

Breiten bach. ad Ages. 6, l. Plato aliique scriptores utraque quidem forma utuntur, sed, ut videtur, sine sententiae discrimine.

CL Popponem ad Thuc. I l, 39, 4. et Schneide r. ad Plat. Civ.

virtutis numeros explet, qui non solum egregiis animi ingeniique lacultatibus instructus est, sed etiam animi virtutes in omnibus vitae institutis actionibusque eN-hibet, ut vita et mores amice inter se conspirent. Proprie autem

sic appellabatur vir nobili loco natus et ingeniae liberaliterquo institutus ὁ εὐγενὴς καὶ γενναῖος), cuius corporis vires et animi saevitates pari modo eXe lino erant. Talis vir opponitur τω aνδραπόδω, qui omni liberali corporis animique institutione carebat. Cf. iusta I, 2,

του ζων propter περὶ adrose dictum est pro vulgari περί. De ol) θαυμασrὀν, εἰ tDi v. adito tuta in g. id. . Tot rων ε νεθυμ, θησανJ Verbum ἐνθυμεῖσθαι cum genitivo rei iuuetum significat idem fere quod rationem habere alicuius rei, cum praepositione περί et genitivo rei cogitare volae cum reputare de aliquare, eum accusativo autem habet vim transitivam: e X Paendore aliquid animo. Rarior est autem structura genitivi rei.

80쪽

tra monet Born. , si Xem notos tum vulgo duces significare Voluisset neque eos nominars, scriptum oportuisse τους ἐννεα orρατηγους. CL adn. Pro O ράσυλλον Steph. et Schnoid. scripserunt Θράσυλον : quod, uti Born. docet, reiiciunt Bast. . Or. P. 243. et Osann. Syllog. lnscr. p. l41. not. norum ad Antiph. p. 203. Structura accusativi nihil frequentius.

Infra lV, 5, 9. V. I. Strangium in Lips. I tur. 183b. p. 564 sq. Ab his structuris denique discernenda est ea, qua eum hoc verbo genitivus personae, in qua quid consideratur, et accusativus rui vel enuntiatio secundarin, quae quasi vices accusativi rei eonsideratas Sustinet, coniunguntur, ut it 1, 6, l6r ἐνθυ-

ad I. 12. attigimus. g. 18. B ουλευσας J Observandus hic usus a risti. B Oυλευσας significat senator faetus. Infra I, 2, 35. βουλευ-ειν, senatorem esse, legitur,

et i I, 2, la. ἄρχειν, are hontem esse.ὶ Pari modo dieitur infra II, 6, 25. αρξαε, mRgistratus sactus, ill , 5, 1. σου

στρατηγήσαντος, te duco sacto, βασιλευσας, rex factus, εαμευσας, quia estor factus,

similia. V. G. II. Se haeser. ad Demost h. in appar. T. Ill. P. 457. Sio inter so differunt is χυ- ων, P otans, et ἰσχύ σαε, potens fa o in .s huc. l, 3. et s. . tio θενῶν et ἀσθενήσας, qui Xenoph. Comment. inoidit in morbum Cyrop. I, 4, 2. , δυνάμενος, Potens Lysias c. Andoc. 248. , et δυνηθείς, potentiam nR-ctus Pausan. VII, 1. 235. . V. Λ. Loboch. ad Phrynich. p. 197. E. Clir. Selinei de r. ad Plati Civ. T. ll. p. 109. P op pone m ad Thuc. Part. lli. Vol. l. p. bl. Hausium ad Xen. de Rep. Lae. VI, 3. p. 138. Κ si h ner. Gr. schol. g. 256, 4, g). De re os. PIat. Apol. p. 32. B. ibique Sta lib. Bovidi, vel

senatus Atheniensium continebatur quingentis civibus e decem phylis Ieetis; hi quingenti se- eundum decem phylas divisierant in deeem prytanias, quarum singulae per ab vel 36 dies ei.

vitati praeerant. Ex his potanibus sorte Iegebantur singulis hebdomadibus decem προεδροι, qui senatui praesiderent, quorum princeps ἐπισrύrης dicebatur. V. G. F. Sohoemann. do Comit. Athen. c. VI l. p. Ν3 sqq. et K. F. Hermann. Lehrb. d. Gr. Sinaisalterth. 4. 127.

συνδεtius semper adiunguntur, ubi aut ea diversa ratione ad verbum finitum referuntur, Rutalterum alteri subiectum rat.' ιοσας significat, cur SocrMesem νηφίσαι noluerit, ἐπιστάrris