장음표시 사용
151쪽
dem capitis I. g. 2. religionem Socratis mentione sacrificiorum et usu μανεικῆς comprehendit; sed idem cap. lil. l. 2. primum preces, deinde sacrificia diis oblata, denique usum ιιανεικῆς tanquam Praecipuus religionis Socraticuo partes commemorat. SCHNEIDE R. - nν ο ρ ω π Ου ς Sie lunt. I; CDFGIIL pro vulg. dνθρω πων. g. d. II Orερ a J F. πύtεροι - δήιοθ'. εἶναι ἐJ F. αξ. εἰσὶν ζ. εἴπερ γεJ F, εtaeo. Idem ua O γνιωμθῆ. - γίγνεrαι J Sio Scribendum c. Vat. i. Flor. E. et Par. D. , qui γίνεται eahibent pro vulg. ωγεν'rat. Steph. suasit γεγεν irαι: quod complures receperunt. l. d. p. l2. legendum putat δι-
tendit earum vim: WEnn u uinclers nam lich. Locus nostro
consimilis ab II orbatio ussertur Anah. l, 7, 9. Adde Sympos . V, 6. Hellen. I, 7, 6. Eleganter
autem variata est Oratio in verbis tran et υπο ymvlι ς; z 'I' enim tanquam instrumentum, quo
quid fit, cogitatur; sed γνώμη tanquam res esticaX, qua quid
Πρεπει μενl Vocula μεν in iesponsionu posita idem valet, quod μῆν, unde originem traxit; habet enim vim confirma
j. b. 0υκουνJ Do praestantissima huius loci se utentia es. infra iv, 3, 3 sqq. De deorum providentia, eX hominis fabricatione Perspectu, v. quos Da- v is ius laudat ad pulcherrimum Ciceronis do Nat. Deor. Il , 51. locum p. 432. ed. CreuZ.
ye ιι λὶν usurpantur, quum oratio cum vi quadam uil rem uOvam transit iam Vero, Porro , ita quidem, ut particulure vocabulum autecedens graviter efferat. Saepe, ubi μεν praecedit, adversativa vi dicuntur. infra l, 6, 6: οὐκ otis,
152쪽
ύ ε ξ deri Artieulum Ern. Q Stepli. sec. addidit, et habent eum
que providentiae opus existiman- luni essep Scriptura, quam de
limus, habetur in lunt.' Ald. Par. Steph. ABCEGII. Alii eum
oss. l. 2. Par. I. ediderunt ἔργεν. l; or ne mannus o ind. 2. et Par. D. F. recepit ἔργοις. Salip pius recte rediit ad vulgatum ἔργον, duas alterus seripturas librariorum emendationes esse arbitratus. Corruptela nata Videtur partim ex εο, quod librarii erodiderint verbum ἐοικενae significare similem esse,
quum potius h. l. designet putari, haberi, ut SuePe; pus
δοκεῖ ἐορκεναι, in qua nihil est, quod Ossendamus. Num optimo monet S a u p p i u s, uti δοκε φαδεεσθαι dicatur, ita pari iure δοκεῖν ἐοικεναι dici posse, quod
σθαι καὶ et Οὐιν παrερων χείρους φαίνεσθαι. Plat. Phaedr. P. 269. D: δοκεῖ μοι φαίνεσθαι hμεθοδος. Discrimen horum ver borum clare apparet Oecon. X,
153쪽
θνρωσαι J Huius et sequentium infinitivorum subiectum in verbis rὼ προνοίας ἔργον latet
cum coniunctivo constructum est. O τρυσι τεJ Rarius apud Xonophontem particula re, non Sequente καί, ad copulandas enuntiationes usurpatnr. II in o Zeu
riora, super iliis obducta, sudorom n capito et a fronte defluentem ropolliant.
quentes infinitivi subiecta sunt postremae huius φ. enuntiationis, ubi pronomine ravrci comPreheu duntur. ι Ους rε μνεινJ V. Rost.
rior est ollipsis verbi eιvat post coni inctiones. De re ipsa es.
tici et editores hoc vocabulum scribero et pro imperativo habere solent. Scholiastes ad Aristoph. Nubes 4 4. explicat per: μhaθυιιε . V. Sali i e r. ad Moerid. v. p. sis. Λt recto iam Veis kius de Pleon. p. l38. adverbium esse Serihondum quo πιιεὶει, ut δυαχνί. διμομεί eett., demonstrat, significare itio cori-
154쪽
363. β. p. 4i 9. Legitur etiam infra IV, 4, s . ζῶα ειναι si ovi et' o αμεν oti J Eleganter Wois kius vertit: iter mit Uebor legungilas Da se in lebeii diger Weson hos chlosson fiat te. q. H. satiroi J Suhioetum infinitivi, quod aliis locis, ubi idem
est subiectum verbi regentis, omitti solet, h. l. propter oppositionis vim additum est, uti moX σε - δοκεῖς συναρπάσω κri. V. Rcis t. g. lgii. not. 3. Ruh-ner. Gr. T. I l. i. 646. l. Gr. schol. . 307, not. 4.) Cl. ll, ii. 35 ext r. 3-.ά ρ Atti γουν καῖ α πο- κρινον μαι θ Haec verba, quae in Oinnibus codd. leguntur, primus omisit Bess ario in huiusto ei Latina interpretatione, ne habet, uti Schulgius commemorat, editio Romana Brunelli, sed incertum, utrum operarum vitio an codicis auctoritate, deinde Ruli nke ni iis et Ernestius damnaverunt, et Sehu tatus, quem recentiores edito. res sero omnes secuti sunt, eX terminavit, Ze unius contra, V eis-kius, L angius defenderiant. Et si lateor his verbis sententiarum continuationem quodammodo turbari; iamdu intelligere nullo modo possum, quomodo, nisi ab auctore ipso prosecta sint, aliena manu importari potuerint. uuaro non dubitavi haec verba in pristinum locum restituere, praesertim quum eorum Sententia nihil habeat, quod absurdum sit. Socrates enim quaerit ex Aristodemo, utrum putot s quidem τοὐνιμον ri tχειν. Aristodemus, hae inexspectata in-
155쪽
θἐν ex h. l. assert. - καὶ τάδε tu J Sio Vat. l. Par. D. F. pro vulg. καὶ ra. - ώ ς Olst J VOss. l. Oυrως si ει'. quod receperunt recentiores edd. Hindenb. ως Ocit. Male. v. nos in Gr. T. I. g. 3 ij. terrogatione, quao quo pacto eum antecedentibus cohaereat non intelligit, quodani modo perturbatus, uou simpliciter respondero vult se φρονιμων re ἔχειν credere, Sed Socratis interroga
is ill dir antworteu. Fingendus est Socrates Post interrogationem: Συ δε oavrῖν δοκεῖς ra φρόνιμον ἔχειν οῦ Aristodemum aliquantisper eius eX- plorandi caussa et non sine uli qua ironia intuitus esse et ta-
euisse. Etiam Finckhius in Ialin. Annal. phil. t 8. p. 2M.
κρινου. Σὐ δε γε ἐρῶ tu. Particula γουν saepe tu responsioue usurpatur, ut infra i II, 3, 5. H.
14. Cf. Hariun g. Gr. Part. II. p. 15. Langius locum sic ac-eipit: Quum pudor Λiistodemum prohiberet rem plano a firmare et veritas negare, tecto et eallide hunc in modum respondet: interroga igitur et respondebo, i. e. dum respondeo, eo gnosces me φρύνιιιόν ra ἔνια Credit igitur non tam e responsionis argumento Aristodemum velle eolligi se ratione praeditum eSSe, quum eX ipso respondendo; nam qui respondere possit, eundem ratione praeditum esse OPOrtere. Ze unius Sier interroga igituralia, quaa hine necessario eOnsequuntur quae quo tu Soles ex
eiusmodi praemissis colligere, et tum habebis me paratum ad respondendum. IV eis kius sic :Frage Dur Weiter, die AntWori soli sol gen. μ ι κ ρ ῶ ν μ ε ρ ο ς λαβον ει tibi exiguum partem sumenti corpus est compactum. Miris Sehittgius iasios ra cum ri sessia coniunxit et ita interpretatus est: tum corpus nanciscerere. νουν δε - συναρπάσαι JCicero N. D. Il, 6: Undis enim hanc me utem) homo arripuit 3 ut ait apud Xeuo-phontem Socrates. Cf. ibid. lis,ll. Plat. Phileb. p. 30. A. ibi l. Stalib. p. li 0 sq. Goth. et tulia
prosecto, ne quo umrm ut per SeSe nequis negat, sed simpliciter vim habet cousirmativam. Hinc et in affirmativis et in negativis enuntiationibus locum habet. In enuntiationibus asstr. mativis coniungitur cum ναί:ναὶ μὰ to ν ista; in negativis eum particula ου: Ου μὰ Asa Ubi autem simpliciter legitur μὰ Βία sine ον, enuntiatio negativa aut antecedit aut subsequitur. Sie h. l. μὰ Asa reserendum est ad remotiora verba: aliori δι Ου-3aμo υ ουδεν φρόνιμον εἶναι.
156쪽
not. 4. Vulgata non est tentanda; nam verba ιυς Oιει reserenda sunt ad δι αφροσυνπν τινα, infinitivus auisem ἐχεtν pendet a δοκεiς.
Saepe particula negativa snbso-quentis enuntiationis coniuncta est eum Particula adversativa,
45. Denique non pauci reperiuntur loci, in quibus nequendit ita vocula ου neque ante edente vel subsequente enuntiatione negativa sormula μα Θί' negativam vim habet. Nimirum id fit, ubi quum e sententiarum continuatione facito intelligi potest negari quod alter interrogarit, tum id subsequenti purticula adversativa satis significatur, ut infra III, 18, 3: 'Ao'
r', φανat, ἐπελαθου τι, ων ς βου- λου εἰπεινοῦ Matam, φανα , Hr ῆκω διὰ χρονου, minime vero, sed. II, 2, 22. Exposuerunt do hae iurandi formula Sanppius ad h. l. , Bornem annus ad Symp. lV,
7., R ei si gius in Aristoph. Coniectan. P. 106., Stailhaum ius ad Plat. Phileb. p. 36. g. 78. Gorg. p. 489. E. p. 154., II el
ter mannus in Disserti de Gr. verb. tim. struet. Berol. 1H33. p. 2 l. , Passo vitis et Ro-sti iis in L X. V. t a.
num enim, sRepe refertur ad sententiam cogitatione supplendam , uir pulchro dixisti cum ironia, et vor tres siteli ;ne iust enim etc. Hic ollipticus usus quum alias, tum maximo in responsione Doquens est. CL
σεαυrου, et Vat. l. Par. F. et M. Gauro υ. Quamvis gravi auetoritato scriptura σεavrου nitatur, tamen vulgatam μυτου deserere nolui, quia, ut tacito inurovin σεαυτου a librariis mutari potuit, ita dissicillimum ad intelligendum est, quo modo contrarium fieri potuerit. Pronomen reflexivum tertiae p rsonao deprima et secunda persona et apud poetas et in pedestri orationo frequentissime usurpatur, ubi, exuta certae personae notntione, solam reflexionis nil subiectum vim retinens simpliciter significationem habet adiectivin to p et ex ipsa enuntiationis structura sponte patet, ad quamnam personam reserendum sit. Quod ubi non est, huic Pronominum mutationi nullus Ioen
est. Quare infra lI, 1, 7. inepte Disiligod by Corale
157쪽
aliis locis ob ante sedentem lite- oocs με γ αλοπρεπέσrερ οι Jram o scriptura dubia est. Sic Scit. Om. quo magnificentius nu-li, i . 39. sententia flagitante men divitium est et innien te legendum est O Dros γaρ παιδευεις cura sua dignum .hisbet. Derous se avrni Κ φιλους, quanquam Omisso participio or cf. II, I, non pauci libri habent is vrfς. 32: rmicultat δε statiora πανrων-, Contra lI, 6, 35. -υrου egregie ἀγαπηrri ιμεν. συνεργος rni δεαες respondet loci sententiae. Cf. κri. scit. ουσα . 3, 15: titoπα Anab. I, 6,l5. VlI,5,5. Cyrop.I, 6, - καὶ Ουδauῶς πρῖς σου, 44. Frustra conatur Dorn har- et nullo modo tibi convenientia.
clyus Synt. p. 278. probare IV, 6, H Symp. IV, 2b: καὶ γὰρ
hunc pronominis Doro Diuo Asiaυ- cirrii Ioroν scit. ον καὶ ἐiπίδας του et omυzου usum in numero τινὰς γλυκείας παρεχεt: ubi singulari ab Isocrxto demum et B Ornem annus largam exem Xenophonte originem ducere et plorum copiam conge Ssit. Apo-
158쪽
bavit i OD DO in Annal. liti. Berol. Iri . 2. D. t 3. - re σου res e ιν Par. E. et edd. Pr. oniit t. te. ep. BOrn. - κακοπαθeἰν, Ounde Vietorius scribendumeensuit κακοπαθε, ων. Scripturam et vulgatam ot librorum Victorianorum esse vitiosam uehVictorii emendatione Persanari non potest esse obscurum. Nameno tantum res h. i. commemorari Possunt, quae hominibus praeter cetera animalia tanquam propriae ac praecipuae a dis tributae sunt: statura ere tu, manus, lingua, quae vocem arti-rulet, uni mus praestantissimus. Oculi autem et aures et Os hominilius eum bestiis Funt communia. Huc accedit, quod, quum ne urον μεν-επε tα sibi iespondeant, clare apparet verba καὶ υτιν - ἐνεποχοαν nou novum nrgumentum continere, sed primi argumenti membrum quoddam Syl. Lungius, L. Dindorsius aliique verba Post κακοπαθεῖν : οἱς ἐνεποίησαν ut suppositicia uncis sepserunt; Cora es autem locum si e constituit: καὶ rrον κακοπαθεω καὶ ως ν κ. ακοὴν καὶ orομα, eX-
puncto verbo ἐνεποίγανοῦ Vei-skius excidisse ex his uti quid
Putat; nempe sensuum horum iustrumenta esse Ritius L si vis in capite excelsius sublato locata; nam do his, ut partibus animanti necessariis, iam l. 5. dictum fuisse; hie autum humani corporis i n- πλεῖονJ F. nitor: quod re-ἱςJ V. udn.
altum ore et i praestantiam demonstrari ; eadem causa ductus He in dorsius locum sic relinxit: καὶ υσφρνοῦσιν καὶ ἄψιν κ. ι κ. κ. or. α νω Moozoar: Borne mantius denique legendum couiniicit: καὶ ὐψιν-ανωθεν ἐπωίγγαν. Ego Vero, quum neque verba κui Ovιν-ἐνε Τωι Gai' ub aliena manu illata esse persuadere mihi Possem, neque editorum emendationes placerent, ducibus libris Vietorianis κακοπαθεῖνιυνὶ scribendum diarii κακοπαθεῖν ola: crecta statura efficit, uvminus laeduntur one Corporis Partes, quibus καὶ O νιν καὶ α κο νῖν καὶ Orί- μα di in generaverunt. Voeabulum oψις latiore uotatione videtur dictum, ut universam facient, in qua et oculi et nasus et os fiunt, indicet, et orίμα non de sensu gustandi, sed potius de saeuitate loquendi intelligendum sit. Fateor sententiam aliqua premi difficultate. Nam obscurum est, quomodo erecta hominum statura magis, quum Prona bestiarum efficero possit, ut illae eorporis partes minus laedantur. At interpretis non est, quaecunque minus repton veteribu& scriptoribus di et avidentur, elicere vel eorrigere, sed, qua raxione explicari possi ut,
159쪽
quos laudat G o di e k i u s ad Pindari carm. selecta Pyth. I, 47. p. 2lu. Sed hie Atticum
tractamus prosa oratione utentem. Hoc ego hae ratione expedior Socrates hic animalium tantum truncum spectare debebat, quia de pedibus eorum deinceps dicturus erat. Sino his enim serperent, si possent, otessent quasi reptilia. WEISK.
ad novum rem, ndiuncta nΟ-tione confirmandi μην): et vero, Re profecto; γε particula habet vim suppletivam quidem . ut in inί-γε. Infra
I, 6,3: καὶ μῆν Io ara γε os λαμβανε g. b. II, 2, 4. 7, l. 8, 2. III, 4, 4. 5, 3. li0, 2. Saepe autem
in hac particularum iunctura μην habet vim adversativam: quod ubi est, hae particula verti possunt per: et και vero
oων - α ρθρ o sa/J V. ad j. 6. o&υς rἐμνειν. - De re ipsa Selino id erus bene haec addidit: ,. I lationis potius usu sermo nititur, ut bene monuitiam olim Aristoteles. Vel potius sic: in utraque re arte coniuncta, ratione humana et linguae totiusque oris artificiosa conformatione. καὶ σημaίνειν παν Τα ἀλ-
e. καὶ Om ν μῆς σπαίων ali., α ι'. Graeci enim, ubi duae enuntiationes relativae Se eN-cipiunt, in ultera relativum voIplane omittere, uti h. l. , vel inclemonstrativum mutare solent, licet relativum posterius in alio casu, atque Prius, ponendum suerit. V. nos in Gr. T. I l.
2b0 eum Sauppio eX antecedenti Oῖαν coniunctionem cJςrε eliciendam censet: καὶ ωςre i μας o μαίνειν. Quod autem ad infinitivum σζμαίνειν subiectum m μας Omissum est, offensioni osse non poterit, si meminerimus Graecos subiectum infinitivi, nisi maioro vi osterendum sit, Semper Supprimere,
160쪽
L. Vos s. 'P. Vind. rαυra: quod recepit Brettenb., comp. Oec. I, 23: δεῖ. . πρῖς raura sc. rας ἐπιθυμίας) ova rσσον διαμαχεσθαι. ubi onuntiatio relativa, quaesoquitur, idem habeat subiectum. To G - δουναι - π α- ρεχε O J Infinitivus cum articulo ellipti eo quodam modo in exclamationibus et vividioribus interrogationibus usurpatur. Sententia. o qua pendet infinitivus,
χρονος est Jahres geli. Saepe enim substantivum sine articulo cum genitivo attributivo, cui praepositus est articulus, componitur, ut utriusque nominis notio quasi in unam coalescat. Temere ego hunc usum in Gr.
tieulum addidit . Cyrop. V, 1, 33: απαλλαγῆς του βίου. VII, 2, 20: ἐν Ozκυῆ et oti βίου. Pari modo explicandi sunt loci a Ios. Strangio in Lips. Diar. Suppl. l836. p. 372. excitati:
Archi d. p. 406, 15: δι' ἔνδειαν
Hυν δναγκαίων. Idem compararis iubet Sohoeman n. ad istaeum
p. 421. Hert lin. ad Thuc. VI li,5. p. 42b. Isaas. ad Xen. do Rep. Lac. p. 54. Qui hus addo Sauppium ad libr. de Venut. VlI, 4. Bornem annum ad Cyrop. II, 4, 4. ed Lips. Raro utrique substantivo additur gr-ticulus, ut Anab. l, 9, 20: Dis r. vrij rου βίου : ubi v. ndn. q. 13. οὐ ra ίνυν J V. ad I, 2,29.
rhν ψυχην κ ρα resta 3 JAdiectivum sino articulo Suh- stantivo vel postpositum vel praemissum praedicati vim habet, ut v. c. hoc loco κραrωrην resolvi possit in κρατίσrην Ουσαν vel in