Xenophontis De Socrate Commentarii

171쪽

COMMENTARIORUM

CAPUT VI.

Hoc caput complectitur tria Soeratis eum Antiphonta sopi sta eolloquia. I. Antiphonti, quum Socratis philosophiam, o qua nullus ad eum beatioris vitae lauetus redundaret, irrisurus ot victus cultus que tenuit tem atque omnium rerum egestatem obiiceret . l. 2. diceretquo eum, quia doctrinae suae mercedem non acciperet, discipulis suis, si exemplum suum Sequerentur, non beatae, Sed miserae vilao magistrum esso ij. 3ὶ, is haec sere respondit: Iὶ Si quis do et rinam suam aliis gratis impertit, is non cum quibuscunque hominibus ad mercedem . sibi comparandam colloquia instituere cogitur, sed cum eis tantum colloquetur, quibus-

2 Vietus tenuis non solum salubrior est et parabilior, quam opulentus, sed sapienti etiam iucundior q. 5ὶ Vestitus autem simplex semperque idem eorpus contra frigus caloreatque et via rum n speritatem durat q. 6. I . 3 Non ventri nequo somno libidinibusque dedet se is, euius animus imbutus est robus, quae non solum, dum utitur eis, sed etiam eo, quod perpetuae utilitatis spem praebent, laetitiam ei asso- runt. Nam si homines, quum vident negotia sua, ut agri culturam, navigationem, alia, bene procedere, laetantur et felices soso praedicant: multo maior tibi esssorescet voluptas, si et in ipsum meliorem fieri et alios, quos tibi amicos comParaveris, per tomeliores fieri tibi persuaseris i q. 8. R. 4ὶ Osseia ami eis et civitati debita multo facilius explebit is, qui paucis contentus est, quam is, qui, nisi magnis sumptibus. vitam sustentaro non potest . 9 . b) Non in luxu et magnificentia posita ost vita boata, seclut quisqno paucissimis indiget, ita proxime ad divinitatem aeco

γνώώκουσι μὲν ro δίχωον DD.δει ὁ Γ nrrOν τῶν ἄλλων αν tύπων. Keilieet tibi in enuntiatione negativa ros in comparationem Vocata pronomine indefinito rigaut αλλος ris decIaranda erat, negatio cum pronomine in nega tivum pronomen ουδείς coales cit, hoc autem in genitivo positum comparativo praemittitur.

172쪽

II. Eidem Antiphonti, quum diceret Socratem iustum quidem so habere, sed sapientem nequaquam, quia nullam doctrinae suao mercedem acciperet ideoque ipso suam doctrinam nullo pretio dignum iudicaret q. 11. 12ὶ, haec Opponit: qui sapientiam suam cuivis pro mercede Vendat, eum sapientiam commaculare; qui autem, si quem bona natura praeditum cognorit, eum sapientia sua imbuat amicumque sibi conciliet, eum boni civis omela explere q. t 3 et quum ex amicorum bonorum consuetudine, tum ex eorum Ri virtutem progressione plus voluptatis capero quam e mercede ij. ig)ἈIII. Eidem denique o Socrate quaerenti, quomodo aliis sorei publicae regendae artem tradere crederet, ipse autem rempublicam non curaret, respondit eum, eui eurae esset, ut quam plurimi rei publicae administrandae arte instituerentur, rei publicae plus ProVidore, quam si solus in gerenda re publiea versa retur q. ib).

Cap. VI. q. l. ro υς συνουσιαστὰςJ Eadem scriptura delitescit in Iunt. et Ald. roυς συνουσίας raς et in Par. H. Τας

τω Σωκραr et J Exspectamus αὐτῶ, quum modo Prae esserit ahiros; sed frequens est post Antecedens pronomen vel substantivum substanti vi repetitio, praesertim ubi plura Pro nomina, uti h. 1. αυζου, συδῶ, αυτ υν, eon urrerent. Cf. II, 5, 4: τοῖς φίλοις - , Da vrrον auroν oi φίi οι προδεδωσιν

Conviv. VIII, 34. Cyrop. I, 4, 2. Vectig. XII ,l9. In primis

nomina propria vel accuratissimi scriptores saepe repetunt, ubi pronomina usurpanda erunt. Anab. I, 9, 15: πο η ην α- φθονία αυ to sc. Kυρωὶ τῶν ἐθελονtων κινδυνευειν, o που ullosoreo Κυρον αἰσθήσεσθαι. 31.

173쪽

k. 2. φιλοσοφίας l Sic Par. ADF pro σοφιας. - δε-o π o et 37 J Par. F. δεσποrov. Dativus optime sese habet. V. nos in Gramm. T. II. g. 6l7. - μείνειε J Vnich. malebat ύπομεμνει εἰ sed recte docet Z e u n. μενειν verbo δποδιδρασκειν opponi. - σει sal Born. praeeunte M S. F. edidit σῖτα, nulla cogento necessitate. V. Kruger. et Borno m. ad Anab. VII, 1, 33. OtLycurg. contra Leocrat. 8 . p. 220. Vide Ioseph u in S t rangium III. Supplem. ill. Fas . Lips. Diar. l834. p. os . Scho ma nnum ad Isaeum p. 243. nos ad Anab . l, ii, 11. l. 2. ταναντία t ῆ ς τι-λos o φιας ἀ π o λε λα υ κεν a Jcontrarium fructum e sapientiae studio percepisse. V. Matthiae. Gr. T. lI. q. 327. not.

ex argumentativo γε et restri- clivo ουδ composita, confirmandi argumentandique vim cum Te strictione significat usurpaturque, ubi, quum universa sententia prolata est, ea doinde ad singulare argumentum eXemplumvere ociatur, quo sententiam illam, si non universam, certe ab

hac quidem parte firmissime sta

ponem ad Cyr. II, 1, 2 l. Bor-

ne mannum ad eundem locum

p. 123 ed. Goth. Sta libaum. ad Plat. Phaedon. p. 72, D. Sic apud Latinos non ullus fortius dieitur pro nullus. V. nos ad Cicer. Tuscul. I, 3l ,

alia non -, sed) et intero εἰ μονον - , alia κ a e n O nmodo - , sod etiam). Nam uti Οὐκ - , αλλα non sed usurpantur, ubi prior notio tota tollitur, et in eius locum posterior notio substituitur, ita quidem, ut hosterior priorem eN- cludat; ου μονον - , αλλακαί non modo - , Sed etiam , ubi prior non per sese, sed, quatenus sola egi, negatur, et posterior simul iuxta priorem locum habet: i in od μονον - , αλλα suon modo - , sed usurpantur, ubi posterior notio, ut maior vel gravior vel latior, in prioris notionis locum substituitur quidem, sed prior non Dissiliaco by Cooste

174쪽

nos ad Anab. VI, 2, 4. Persaepe haeo vocabula in codd. confunduntur. CL II, i, 24. I. 3. c ἰς περ καὶ rcii P aiλωνὶ Edd. pr. et D. omiti. και.

plane tollitur: unde necessario consequitur, ut posterior notio priorem subiunctam sibi habeat. V, C. E. Pu t seli i um in Annal. I rnist. 1837. p. bli 3. Isocra tis exempla collegit Brem tu sin Excursu IX. ad Isocr. ed. Goth.

p. 212 sq. Adde Stat Ibau-mium ad Plat. Symp. p. 206.

A. in V. L. Ma et Enerum ad Antiph. Or. I. q. 3. p. lil p. l29 . Rariora sunt exempla, quale Plat. Symp. p. 219. E: οὐ μονον ἐμου περιῆν, αλλα καὶ 2ῶν αλλω ν απαν Των, ubi καί sino dubio per negligentiam quandam additum est. ανυ ποδη r OP re καὶ ariato ν δ tat ελεῖςJ De Soeratis δνυποδησία v. Fors teri et Stali hau m. ad Plat. Phaedon. p. 64. D. interpretes ad Aristo ph. Nubb. 103. 362. et ad Plat. Phaedr. p. 229. A. - αχίτων is non ita accipiendum, quasi nudum corpus velarint pallio, sed quod interulam tantum tunicam habebant ἡπενδυτην , non autem SuPerariam ἐπενδυrηνὶ, quam κατ' ἐξοχθν tunicam vocarunt veteres, et qui eam non habebant, ὀυ - τωνας, ut doluit multis S a i m a s.

ad Tertullian. da pallio p. 70 sq. 4l0 sq. V ERNESTIUS. CL

Rep. Laced. xv, 1. De Uecti g. V, 2. Pari modo δρα γίγνεσθαι, ut Cyrop. I, 2, 1b. VIII, 7, 24. Ages. l, 4. Infra II, 8,

5. Etiam tυγ ra νειν, ut Hellen.

IV, 3, a. 8, 29. Anab. III, 1,

I l. p. 369. B. VOL l. p. 151 .

bues, ut te imitantes eandem victus tenuitatem Sequantur. f.

IV, 2, 40.

Dpra J Verbum ἔφη edd. Pr. et Pag. 8. Omittnnt; sed non est ai-milo veri illud in aliis eodd. --

175쪽

160 COMMENTARIORUM

202. C. CL Cyrop. III, I, l4.

et Frois cherum M Hieron. l. p. ll. BOrnem annum ad

Symp. l. d. p. 58. et ad Cyrop. 1, 3, 6 ed. Goth Raro autem ἔφη repetitur, ut Cyrop. ll, 2,

13: δυ γησαμενος ἔφη ' H που αν, ἔφη, κτλ. Ibid. l, G, lsi. scriptura dubia est. De Latinis, qui pari modo inquit ex abundanistia quadam orationi inserunt, V. nos ad Cicer. Tuscul. V,

enim duae enuntiationes, quR-rum prior sententiam secundariam, ulterius causam contin Entem, posterior primariam designat , per Particulas μέν et δε eadem structura inter se copulantur , quum altera alteri subiecta esse debeat: quod eo consilio fit, ut hae oppositio noenuntiationis primariae vis a dignitas in clariore quasi luco collocetur. Luculentum huius usus exemplum legitur infra ii, 1, 6., ubi v. aduolata. Adde

stium et Sauppium ad h. I. Bornem ann. ad Cyrop. I, i, 4. p. b. et POp p on em ad Cyrop. ll, 2, 5. p. 1l8. Ludolphum Dis senium ad Demosth. de Coron. q. 97. p. 262: AHaec oppositionis forma nervosior est, quandoquidem nunc non subiici inr altera sententia alteri

176쪽

tinuerunt rum Bomi. rerentiores edd. Castal. παρασκευαγις. Ed. Par. σοὶ παροσκευωPrαι. - λμοὶ ὁ ἐγώ J Sic vulgatum ἐμοὶ 1ἐγω correxit Ern.; haec correetio firmatur a Vat. 1. et L. - Bessario vertit: mihi quas ego sumo. Flor. E. ἐμοὶ ὁ λέγω. Ed. Par. omis. λέγω. g. ii. spar ια οἰσήγ' δtti Par. F. Oaria Otrκ οἶσθ' ori: quod probat Born. sed pari vi ambao ponuntur. et Matthi Re. Gr. T. I l. q. 622, 4. Euhner. T. I l. p. To3. e. Nonnutiquam etiam sine μεν hoc modo, Sed minus graviter, duae enuntiati Onses sibi opponuntnr, ut infra lV, 2, 6. - Multo rariora sunt exempla, in quibus sententia primaria per μεν Prae mittitur , sententia autem fie-cundaria per δε adiungitur, ut

V. ad I, l, 4. ῶς ro υ δαρμονίου προσημαίνονroς. Post antecedens μου sequitur ἐμου ob oppositionem. De genitivorum qui dicuntur absoIutorum structura

Pterea meum vivendi genus vile iudicas, quod putas victum meum comparatu difficiliorem esse. Ad χαλεπωrερα ex seqq. ii διω ὁνtα supplendum est oνrα. - De accusativis qui dicuntur abSolu Xenoph. Comment. tis cum cυς v. ad I, 2, 20. De infin. πορίσασθαι Post χαλεπωrερα v. nos

του ἔνδον μεν ο ν τα I me, etsi caleois non utor, magis quam alium, qui calceis utitur, domi mansisse. De Vocabulo ἔνδον significanto domi v. Weis k i u in et nos ad Anab . vll, I, 19. Do re cf. Plat. SymP. P. 220. A. B. i. 7. οἱ φ υσει ασθε νε- starcti roῖ σωμα rei qui sunt a natura corpore maxime imbe-eillo. Ad sequens participium μελεrrisavrες accusativus ro σεύμαsupplendum est.

177쪽

γεωργιαν ἡ ναυκληριαν ξ αλ o ri αν τυγχάνωσιν

rro ὁ ς di/ὶ Sic egregie pro

uulg. πρὸs a Din dorsius e Flor. C. Par. F. et ut . l. , qui πρὼς αν exhibent, rostituit: quae qui dein crasis, apud poetas fro- qtientissima, apud pedestris Orationis scriptores saopo obliterata St. Νnuppius comparari iu-

bot C. E. Chr. Seline id erum ad Plat. Civ. X. p. 606. C. Vol. III. h. 23 9. , qui l. d. pro Vulg.

Quam medicinam Bolikerus etiam adhibendam statuit Plat. Gorg. p. 48ii. E. et Criityl. P. 395. A., ubi v. Sta libaumium p. 73 sq. Alii legunt προς α

sine am. quod o Stobaeo, ed. Par. , Vatio. 1., Flor. ΑΗΕ, Vi-COr. L. , Pur. libris septem revocans Ze unius edidit προὐα αν, quod a Schnoidoro aliisque roceptum eSt.

mo igitur, qui sem Por me e Xerceo ad fortiter ferenda corpore Omnia, quia oei accidant. E qua inter pretatione sponte putet non statuendam esse h. l. Verborum traiectionem, quam oditores commenti sunt, existimantes Verba

Oecon. XI, 22. 23. l. 8. ευφρα ειθ Hoc ver-hum utriusque orationis membri commvno est, ita quidem, ut verba sic construe uda sint: ὁ Ουμονον ἐν χρeία ὁντα i. o. dum eis utimur aut fruimur , aliis καὶ ἐλπίδας παρεχοντα ἀεὶ εὐφελησειν

178쪽

εὐπιγα ειν l felices esse. Deinde ως εν πράrto Pre Κ, existimantes so rem hΘrio gerere. Est lusus Verborum, quem veteres scriptores in deliciis habere satis notum eSt.

nath. p. 208. l6r λύγους ποιου- μενος περὶ ἀνθρώπων, osis ot -δεὶς υπείληφεν ἀξίους εἶναι λο- γου. V. Ioseph. Strangium in Lips. Diar. Suppl. lm36. p. 362. De sententia os infra IlI,

. it. τέλους α με ιν ου κτῆσθαι l Schnoide rus sieexplicat: amicos, quos acquisiveris, meliores reddere. Proprie est amicos sibi pax are, mςre αμείνους γίγνω t. Cf. παι

ἐκπολιορκηθείη i Hoc ver-hum significatu capiendi Hriti,)de Personis quoque usurpari in

vulgus notum. Herbstius pomis

179쪽

COMMENTARIORUM

ευρεῖν δεόμενοςJ Sie Castal. , Brodaei libri, Bessarionis, Stobaeus, F. Vind. 2. Vat. l. et Voss. l. 7 Iunt. e. Vind. l. ot Paris. H. ευρεῖν δυν/άμενος. : Ald. ευρεῖν re δυνάμενος. οῦ Parisina ευρεῖν τι δευμενος.; omnes Flor. et A B L E G Κ M omittunt ευρεῖν.

q. 310, not. g. Infra IV, 3, R

scriptura dubia est. B. C. exhibent δεί- σθαι, quod non probandum. Satis enim constat Xenophontem saepe in hoc verbo formas solutas admisisse. V. Buti mann.Gr. mai. T. II. p. 108. not.

sita v. ad I, 2, 46. o. μεν δίκαιον J F. Parisiensis exhibet σὲ δίκαιον μέm. quod post Schne iterum receperunt editores. Ego vero non dubito, quin haec elegantissima sane scriptura ab emunctae naris homine prosecta sit. Quare scripturam ceterorum librorum auctoritate stabilitam non deserendam eXistimavi, praesertim quum h. l. μεν particula inter σέ at δίκαιον interiecta etiam σέ pronomen offeriatur, uti recte docet Bre ite n b. IIuo accedit, quod aliis locis vel accuratissimi Atticorum scriptores in collocatione particularum μεν et δέ non semper orationis

membrorum concinnitatem unxio et religiose observarunt. V.

180쪽

ου δ' ἔλαττον τῆς αξίας λαβων. δῆλον δὴ o τι, εὶ 12

assumitur, quod ad argumentationem necessarium est. At lapsus est V. D.; nam neque καίrοι hano vim habet, nequo friget sim- Plex καί, neque ἀπο κοινου Verbum a sicloo intelligendum est Descendit enim Socrates a sua sententia ad sententiam ramulum, qui deum colunt, hominum communem.

μη ειπος, ore προικα δοίης, Vestem, domum ceti. nemini, ne dicam grati ου des, sed, l . e. nemini non solum non gratis des, Seu ne si minus quidem accipias, quam est illarum rerum

pretium. Cf. Cyrop. l, 3, i 0.

καὶ οἱ φίλοι αυro υ, non Solum, sed etiam. V. Hermann. ad

Viger. p. 790. 253. et gram

ει coniungendum, sed ad ruν συνουσίαν reserendum est; non solum vestem, domum ceti., Sed etiam consuetudinem.

pturam ἐλαrrco ex edd. Princ. et eodd. ABCFGH pro ultera Eiarroν revocavi; ἐMitto enimadverbialiter accipiendum eSt, uti ap. Isaeum de Hagniae her. q. 44: n ovosa καὶ πλε ίω ra D

라틴어 텍스트