장음표시 사용
161쪽
verborum melius respondere et ad usum loquendi Xenophonteum proprius accedero videbatur, qui ἐκπονεῖν solet cum quarto casu construere. βθεῶν - ζ σθη rae ori εἰ
θρωποι θεους θερ απευουσι; J Numerus plurativus pro singulari per attractionem quandam positus cst. V. Matthiae. Gr. T. ll. q. 305. Eu liner. T.
Iug. L, sit opportunior fugae collis, quam campi fuerant. V. G. T. A. Krugerum in Unters. uber d. L. Spr. T. ii l. s. 2 t. p. 67 sqq. et nos in Gr. L. q. 103. not. b.
ubi cs. ad . εκπομνῆσαι J Eκπονεῖν, quod aliis locis vi transitiva praeditum eum accusativo construitur, h. I. notionem intransitivam induit.
denburgii conieetura addito articulo seripserunt ol ἄνθρωποι. Facilior sit correctio αν- θιγωποι; at nulla mutatione opus est. Constat enim nomen ανθρωπος ex eis esse, quae Rrti culum adiectum habere non Soleant, nisi δεικrικως eumvi qua
per se σωμα et ψυχνὶ etiam ut exculta usu et arte possent in
αν additum est nomini stoos ad Dissilired by Corale
162쪽
σει καὶ τψ σώματι καὶ τῆ ψυχὴ κρατιστευοντες; ειτε γαρ βοὸς αν ἔχων σῶμα, ανθρωπου ει γνώμην ἐδυ-
αμ p ot ερ ωνι lunt. Κ. L. VOSs. 2. Vind. I. G. aμφOrερου. g. i5. Ora ν πεμπωσινJ Schneid. contra eodd. Orav μἐνπ. - ου σοι J Hanc optimam scripturam Schneid. e Par. F. laudat. Reliqui Omitt. σοί. Schuta. ῶςπερ σοι φίP. Dein καὶ συ δοκεῖς A. et is Pr. m. D. F. Steph. I. id tanquam vocabulum maioris momenti piserendum. V. Rost. Gr. I. I 20. not. b. Κ illiner.
Ad participium εrων ex antecedenti plurali ανθρωποι elicien
gato η δύναr ' αν cum A. et F. seripsi ἡδύν ' αν. Formae enim cum augmento j recentioris magia quam vetoris nitieismi propriae sunt. Quare ubi boni, quamVis pauci, Codd. formas cum augmento e exhibent, eas apud Xenophonis ni reliquosque veteris atticismi scriptores reeipiendas iudico. Nam librarios, p sterioria aetatis sormis adsuetos, saepe has veterum Attie rum seriptis importasse saeile est ad existimandum. Supra I,
2, 24. in omnibus libris logitur ἐδυνasλὶν 3. pers. dua l. impl. III, 6. I. cum ABCDH seribendum puto ἐδυνατο pro ἰδ. IV, 2, 33. in omnibus Xonophoniis libris lὐaitur ηδυνήθη, quanquam Stohaei eod. A. prae
ναμην in omnibus libris . CLBornem annum ad Anah. IV, b, i l. Popponem in Praefat. ad Cyrop. p. XXXVIII. nos ad nab. Ill, i, li in var. a ripi. De Thueydide est Popponem Part. I. Vol. I. p. 226. et Hane hium ad II, 2. et Dueverunt
quas alii haherent. V nos ad Ciceron. Tuscul. I, 5, 9: si
solos eos diceres miseros, Mi bus moriendum e set, neminam tu quidem eorum . qui viverent, exciperes. Ubi optativus in eiusmodi interpositione reperitur, significat netionem saepius repetitam, ut Isaei IU. h. ii
nam est illud, quod nhi dii sererint, eos te eurare putabia Sie saepe apud Graecos scriptores enuntiatio seeundaria poreoniunctionem inducta reppule indireetam enuntiationem in torrogativam transit, ita tamen, ut in-ehoata struetura immutata maneat. Exemplorum nubem eoe-
163쪽
Articulum ris Hinden b. ante πανrt addidit e eoniectura, ut intelligatur rerum universitas.
σανJ Seil. εὐ καὶ κακως ποιεῖν. ἐξ an arcu μενου et Scit. τηδοξρ, ιυς οἱ θεοὶ ἐκανοί εἰσιν ευκαὶ κακεῖς πονειν. . t T . 'MναθἐJ Amica compellatio est, qua se tum maxime adhiberi solet, quum aliquem leniter admonere volumus. Continet enim plerumque tectam reprehensionem, ut Latinorum otione. Graeci etiam tu βέλτιστε dicunt. H ermania. ad Viger j. 64. p. 721. Cf. iusta III, 7, 9. ut ii, 3, 16., ubi pari modo
atque h. f., quanquam non u-Αt non opus est hae coniectura. inta est persona, interse tum est, quod in adhortationibus fit, ut auditoris animus adens magis attendatur. Cf. II, 7,l0: μη ουν υκνει, ἔφη, κri. III,
quod idem ad sequens μηδε repetendum est. Ceterum observandum est primum καὶ μή, non μηδε, deinde μηδε, non καὶ μή, positum esse. Causa haec est. Quum enuntiatio quae dicitur positiva cum enuntin-tione negativa coniungitur, id apud prosae orntionia acri-ytores per καὶ oti aut καὶ μή fit, 'pud poetas autem et u E-Diuitiaco by Gorale
164쪽
Neutrum παν generaliter accipiendum, ut similiter saepe dicitur εν παντί, in Allem. C rop. l, b, 27. II, 2, 32. ubi v. Born.
III, 7, 9. Anab. I, 2, 2b, ubi
v. ndit. V. nos in Gr. seliol. 9. 321, 2. Pedestris orationis scriptores Attici voculis oυδε et μο- δε non utuntur, nisi ubi antecedens enuntiatio negntiva sest. De
επιμελεισθα e αυ ros ςJ Sielegitur vulgo et in Par. ABCE. Κ rnestius αὐτους cum V ο s. 2.omisit. Pro at totos voss. l. Vindob. 2. Par. F. exhibent αυ- tot: in quo difficile non est glo
sat ris ninnum odorari, qui pronom sn at rους antecedenti sin-pidari θεῖον adaptars volebat. At numerus plurativus post nomen ro θεῖον, in quo notio rων θεῶν latet. ex structura καrὰ συνεσιν optimct sosse luptur. Quod Butem post praemissum substanti viam ex abundant in qua darn suh- aequitur pronomen αντους, id nilni hali t olfensionis. Saepe enim Grai ei luat iniquo seriptores vel perspieuitatis causa vel ob mniorem vim antecedentis nominis notionem stitis equΡnti pronomine domonstrativo repetunt.
dum est αὐrούς in secundar in enuntiatione positum reserri ad substantivum primariae enuntiationis , quae idem quod secun-dnria hahet subiectum. V. nos
165쪽
Temperant in ἐγκραreta, Selbstbeherraehung) his rationibus commendatur Temperantia si quis est destitutus, is neque sibi nequo aliis potest esse utilis ij. l - 3), neque in familiarium congressione gratus et acceptus er i I. 4 . Temperantia est virtutis quasi fundamentum, atque idcirco ante omnia animus ea est imbuendus h. 4 . Nam sine oa nihil gnaviter et strenue disci exercerique potest sq. 5'. Socrates non solum verbis commendavit hanc virtutem, sed ipsq. in omnibus et dictis et sactis temperantissime sese gessit I. 6). - De temperantia etiam in libr. II. cap. l. et libr. IV. eap. 5. Socrates disputans inducitur, et quidem multo susius et subtilius.
n δἐ δη καὶ ἐγκράτεια καλον τε καγαθον αν ἐκτῆμά ἐστιν, ἐπισκε ρα μεθα, ει τι προυβίβα λέγων
quos huius usus explanatores attulit Bornem annua ad S=mpos. IV, 63. p. lb4. Quare vο- eabulum a υ ros s uncis liberavi. quibus a recentioribus editoribus cinctum erat. - De sen
σαν legitur Altera mngia usitata apud Atticos forma εἰεν non minus sappe apud scriptorem nostrum legitur. Infra IV,
166쪽
particula, quaB Latino iam respondet , coniunctionibus, ut e ἐπεί, cύς, ndiuncta indieat rem, de qua agitur, esse notam et exintra omnem dubitationem positam, ut ei δ per si iam,
doquidem, da j a verti possiti I, 6, 9: εαν δὲ δη φίλους -
T. II. f. 691. p. 387. Gr. schol. l. 315, 1. Ceterum et rudh. l. et ad Symp. IV, 18. recte Horbstius Observavit saepe ab Atticis sententiam minime dubiam υποθετικῶς offerti, ut εἰ eandem fere habeat vim, quam επειδο, quoniam, coli. Ilier.
l2. CL Bornem annum ad Conviv. lV, 3. p. 101. Idem usus est nostri menn . Sic εἴ γε pro ἐπεί γε dicitur.
ον τιν' αν αἰσθαν Ο με - θα xit rcul Post verba sentiendi et declarandi saepe adiectivo vel substantivo non additur participium ων. V. nos in Gr. T. II.
εθ' at V. adn. Particulum σν optimo intersa- αν. - Τους πο λεμίου sJ Par. - Par. ΑΚL exhibent: Oνrινα αἰσθανώμεθα. Perperam. Optati v ne cum αν in relativa enuntiatione pari modo explicandus atque in conditionali: εἴ rtνα aν aio θανοίμεθα ita quidem, ut hoetidi ad conditionem suPPressum, ut εἰ rvrst, si quid accidat, reserendum sit. v. ad 9. 3. nos
rου σώμαroς ηδονων, ut etiam Latini dicunt inferior voluptatibus. In Voc. πονου haeret Selinei clerus, ut quae cumclissimilitius robus γαστρOR ODOR αφροδιοίδε ν, υπνου, quae voluptate alliciant, copulata sit. Atos. II, I, i. Aliquis potest esse inferior et ad abstinendum aliqua re γασrρόου, οἶνον, αφροδισίων, υπνου et ad tolerandum aliquid i πονον . Madvigius ad Cic. Fin. I, 16, bl comparat Cie. nath. 4l, ubi Hispani dicuntur agris stipendiis que multati, i. e. agris ademptis stipendiisque impositis. ΝΟ -
est is, qui inserior est labore, qui labori succumbit.
167쪽
ros ιερου. V. Popponem in consura laud. p. 74. lnisa IV,
5, 10. legendum est ἐχθρους κρατήσειεν pro ἐχθρῶν. Vide Matthiae. T. Is. q. 360. l . Rost. g. 107 - 109. not. l3.
optativo v. nos in Gr. T. II. 9. 8l9.
ἔργων ε π ί στασινJ Verbum ἔργ o P, ut Latinorum opus, Saepo de agricultura, de opere rustico dicitur. Siti apud Latinos opus sacer a pro agrum colere. V. Ruhnhonium ad Terent. Eun. Il, 1, l4. De signifiratione seqq. v. διακDνος mediastinus) et aγοραστζς v. Hae igne r. ad Lycurg. p. ITH. et Becker. Charikl. T. II. p. 38. ro eo υroi J Zonnius uor-n m annus alii quo e Stobaeo et Athenaeo articulum addide
erat viris doctis j. l. , ubi legi
huius loci longe aliam esSe rationem; nam ubi articulus Pronomini ro ουrος additur, agitur de re personave certa quadam vel iam commemorata et nota ut
rro ν φίλον νομίζειν; h. e. tR-lem, qualis antea descriptus est; supra I, 2, 8. 2, 37t καὶ των at λων rων roιoυrων vel sequenti enuntiationa relativa descripta ut j. 4. res rO Ουrcs ον eides κ. r. Lὶ Saepe etiam de toto genere eorum, qui tales sunt, usurpatur . nunquam autem donliquo, qui est o genere eorum, qui tales sunt: quod ubi significandum est, articulus omittitur. At hoc loco διύκονον καὶ ἀγορασrxὶν roto Droν non aliterdicinin est utquo antea δουλευακρarεῖ. Quare cum Sauppio articulum omisi.
α κρατῆ δεξαίμεθ' ui J sine servum quidem acet piamus, εἰ oυroy a κραr g εἴq, si is intemperans sit. Particula αν in enuntiatione conditionali posita reserenda est ad conditionem vel
168쪽
suso nec tamen plano nullo discrimine discernuntur. De mentis in nii qua re defixae intentione επωraσις, de rerum administratione επιorciose communiter dicitur, raro hoc sensu ἐπίσraoιε v. Se haeser. ad Dion. p. 123. 1 - roto DrOνJ v. adn. . 3. αὐτοι J Alii male αυ rob. V. adn. distincte expressam vel in ipsius enuntiationis vocabulo aliquo latentem, ut. h. l. in v. ἀκρα-rn, vel cogitatione suPplendam.
2, 30. ei interrogativum eum DP tativo et αν coniunctum est. Multus est in illustranda eXemplisque comprobanda hae straetura Bornem annus ad Nymp. t V. 3.
αυτ υν γεJ Auroς, servis DP- positum, significat homines liberos atque ingenuos. Ergo locus sic vertendus: Nonne par est ravere, ne nos ipsi tales se. intemperautes: fiamus. τῶν ἁλὶ ο ν ἀφ αι ρ ου μενο ιχ ρ ζιι α r a J Rarior verbi ἀφαε-
ρεῖσθαί τινα ri, ut Cyrop. V, 4, 29. ΗΙ, 4. 11. Demost h. de Coron. p. 232, 22: ous Ῥαχίαν
tivo personae; tum habet vim arcendi. Sauppius quem v. ad e. 7, 5. excitavit de Venat. VI, 4. Apud Lysiam de Invalido f. 6. πρωὐοδος δε μst OυκεσGν αλλη πλὴν raυrζs, η ς ανὰ φελησθε με, geniti Vus N. zetiam per attractionem explicari potest. Etiam cum simplici accusativo personae iungitur, ut
νους ἀφαιρου. Easdem structuras admittit verbum uncto TE PEI P. Primum enim frequentissime cli. citur axoσrερειν τινα ra; deinde saepissime etiam construitur eum Recusativo personao et genitivo
minos sui possessione privare nam εα os pro genitivo rei accipiendum est); tum, ut raro, abstrahendi vi praeditum construitur cum genitivo personae et accusativo rei, ut de Venat. Nil, 8: εἴ ra βουλονται ἐπιrημευ ειν καλων, ουδενος αποστερεὶ ira κυνπγέoin . Thuc l. 40: υςrις, mi ἄλλων έαντον ἀποστερεῶν, α σφαλείας δεirat proprie aliis se subducens, i. e. alios se privans, uti ullis descis enS; accusativus muroν h. l. Pro uccusativo rei accipiendum est ; denique e. simplici accu
169쪽
q. 4. γε Ουl V. ad 1, 3, 1 l. Particula γε inte rogativo ἄρα additum indieat
Orationem vel praetermissis vel enumeratis aliis rebus tandem descendere ad ultimam atque e tremam rem, quae tanquam certissima ac firmissima pOuitur. Verti potest per nostrum: am Nn de , ja ge wis s. V. Har tun g. Griecti. Partih. T. l. p. 3T T.
γε - curaς με; sim En do, a geWiss Dagst dii mich 8Saepe has particulas ironiae inservire docet Ma et Ener. ad Lycurg. p. 208.
ponebat sapientis sermonis. Ibid. V v, 3: κρηπιδ' ao δαν pa-ποισι βαλέσθαι. Fragm. nr. 93. de pugna ad Artemisiam comis missa: οθι παῖδες Ἀθαναιωνεβαλονro φαενναν κρηπιδ' ελευθερίας. De temperantiae apud veteres philosophos vi otnatura eonser quae ad Ciceron. Tuscul. IV, 13, 30. composuimus. Etiam infra ii, l. de temperan tia tanquam omnis virtutis fundamento disputatur.
stitutus et corporo et animo. De Recusativo eum passi VO eon
iuncto v. Gr. nostr. T. I l. q. 565,
quod dicitur solitario v. ad l, l,l. ri tu ν Ηρai J Haec iurandi formula, quae alias usurpari solet a mulieribus, Rocrati admodum familiaris erat. Cf. Oe On.
X, 1. et infra ΙΙΙ, 10, 9. 11, b.
IV, 2, 9. 4, 8. Ρlat. Phaedr. P. 230. B. De Platone v. Stat 1 baum. al Ilipp. Mai. P. 29 I. E.
τεύεινJ Saepe adiectivorum verbalium structura transit in infinitivum. De Re Equ. III, 7. pri mum dicitur iηπυον πεῖραν, dein πεῖραν iaμβάνειν. V. nos in
170쪽
ovrως γαρ J Sic Iunt. Λld. Par. ed. BCDF pro vulg. ουτω γαρ. iV. adn. in I, 3, l. - μονως l Sic Flor. C. Parisini complures. M. Steph. see.; eodem ducit μειος in Par. E. F. Ed. pr. Stob.; μόνον Leonet. Ern. Volspium δουλεουοντα opponitur Verbis ελευθερω ανδρι. Sententia huius loci est haee: Ut libero homini preoandum est, ut Servum intemperantem ne nanciscatur; ita ei, qui voluptatibus servit earumque quasi servum praebet, dii sunt obsecrandi, ut dominos bonos nanciscatur. Do ιεν - δε v. ad Ι, 6, b. II er b-stius per αγαθους δεσποrας intelligit virtutes, nisus Piu S- modi locis, in quibus vitia δεσπorae vel δέσποιναι appellantur,
ut infra IV, b, b. Oecon. I, 22. Sed quum vitia, libidines
malae cupiditates, nunquam Rutem virtutes δεσπorαι vel δεσποιναι appellentur, neque dica
proprio intelligenda sint: equidem cum Weis kio et Finck-hio in Iahnii Annal. phil. 1828. p. 294 , qui apte com