장음표시 사용
191쪽
a E N Ο I, Ω Ν Τ Ο ΣΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΩΝ
I. Socratos Aristippum, hominem voluptarium, rem publi- eam capessero velle suspicatus demonstrat eius, qui rei publicae praeesse animum induxerit, primariam virtutem esse temperantiam, ne voluptatum illecebris et laborum molestiarumque taestio
II. Sed postquam Aristippus animum suum non ad rem publi- eam, sed ad otiosam et iucundam vitam proclivom esse fassus est j. 8. 9 , novam Socrates infert quaestionem, utri iucundius vivant, ii ne, qui imperent, an.ii, qui aIiorum imperio subiecti sint, clominino an servi 3 S. 10.) Aristippus Vero se neque imperaro neque servire, sed liberum esse velle declarat: libertatem enim eam esse Viam, quae maxime ad vitam beatam ducat g. 11 . Tum Socrates ostendit libertatem, qualem Aristippus intelligat, cum homi nnm societate pugnare; in ea enim aut imperandi aut serviendi conditionem esse necessariam: quam Si quis, sive in publica sive in privata vita, subterfugere velit, eum a Potentioribus, ut aliorum imperio so subliciat, eogi q. 12. Γι). III. Quum ne sie quidem Aristippus loco cedero vellet, dicens non artis unius civitatis finibus Vitam suam inclusam esse, sod omnes sibi patere civitatos, ut et nusquam et usquequaque domi esset, Socrates quum alia pericula, quae ei, qui semper Per
192쪽
egrinetur, immineant maxima, tum servitutem, in quam tacito in peregrinationibus suis incidere possit, proponit ostenditque ne in servili quidem conditione constitutum hominem intemperantem latri
IV. Postremo quum Aristippus in angustias redactus eos, qui rem publicam capesserent, Stultitiae insimularet, quippe qui ultro laboriosam, molestam aerumnosainque vitam sibi elegissent I. 173: Socrates docet multum discriminis interesse inter eos, qui labores ultro, et inter eos, qui labores coacti suscipiant: illis licere, quando lubuerit, desistero laboribus, his non item; illos etiam omnes molestias aerumnasqne laeto animo subire, quia bonum et utile consilium Aequantur et amplissimos lanctus eX eis ad se redundaturos sperent ῆ.-l7 - 1 i); mollitiam et voluptates nequo corpori rectam valetudinem neque animo laudabilem scientiam parare POSSe, studia contra contentionesque ad bonas pulchrasque res perducere nihil boni et prastelari mortalibus sine laboro a diis cone essum essequum poeias testari j. 20 , tum elegantissimo declarare Prodi eum sophistam praeclara illa de Hercule in bivio collocato sabulat o qua appareat homini, nisi temperantiae omnisque virtutis studiosus sit, veram selicitutem obtingere non posse q. 2l-34 .
Cap. l. q. l. προς επιθυμια DJ Uterque Vict. εχ ει. v. adn. Caput I. q. l. do κει ν ἐγκράrειαν προς επιθυμίαν βρωro υ - πονουJ Obscurius Xenophon hoc loco sententiam eXpres Sit, quum vocabulum ἐγκράretav primum cum προς et nccusativo, dein cum gonitivis Oiγους καὶ θάλπους καὶ πονου iunxit. Planius oratio decurreret si aut sic scripsisset: ἀsκειν ἐγκραrειαν προς ἐπιθυμίαν βρω- Του καὶ πOroυ καὶ λαγνείας κάπρος ριγος καὶ δόλπος καὶ πονον, aut sic: doκεω ἐγκρurretur βρω-rου καὶ πorου καὶ λαγνείας καi ριγους καὶ θάλπους καὶ πόνου. Quibus duabus structuris consu- sis magna loci orta est obscuritas. De praep. προς cf. paullo post aκo ororέρως ἔχειν πρὰς Xenoph. Comment. τὰ rotavia. I, 2, s: προς χειμῶνα καὶ θέρος καὶ π άχτας πονους
nitur aut in iucundarum rerum moderatione atque ab
193쪽
Quodsi igitur loci dissicultatem
non a scripturae corruptione re-
Petendam, sed ipsius Xenophonti negligentiae tribuendam statuimus, variis quibus hic locus
a viris doctis tentatus est coniecturis supersedere Possumus. Ernestius suspicabatur ante verba καὶ υπνου κ. ρ. κ. θ. κ. π. excidisso substantivum καρτερίαν. Alius vir doctus in margins quintae Leonclav. e coniectura καρrεριαν Pro εγκραrειαν scripserat. Din dorsius tentabat καὶ ριγος καὶ θαλπος καὶ πονον; sed si hoc modo Xonophon scribere voluisset, sine dubio praepositionem πρώrepetivisset: καὶ προς ρ*Oς κ. r. a. Molior huic loco medicina parata videtur a Fr. Iuc Obsio, qui verbis προν ἐπιθυμαν, ut glosse, mate, expunctis verbum ἐγκρα-rείας ot de temperantia et do tolerantia accipiendum statuit. Verba autem προς ἐπιθυμίαν dici possunt Xenophontis orationi importatu esse ab imperito quodam lectore, quem sugiebat latior vocabuli ἐγκρατείας significatio. Schneide rus to
tum locum a v. προς ἐπι uti ax usque ad υπνου a glossatore intrusum iudicat; at quae sententiae suae attulit argumenta nu Ilius momenti sunt habenda.
eunte Bess Rr io ne e coniectura
edidit γνους γαρ, com P. II, 7, 1. III, 3, . Finckli ius i. d. haec
verba sic Vertit: als er aber bEmerkte, dass den nocti etc. Ro-ctius il ornem annus et Siau P pius 3 ε non pro adversativo, sed pro explicativo accipiunt. Saepe enim δε ponitur, ubi enuntiatio. eui additum est, non solum explicationis causa adiuncta est, quod sit per particulum γαρ, sed novam simul praecedentibus adiungit sententiam, quae Rutecedenti sententiae non est subiecta, sed primariae enuntiationis quao
dieitur Iogicae vim atque digni-- Disiti red by Corale
194쪽
g. 2. απtεσθαιJ Κ. L. αφασθat. --Εr n. coni. α ρ- γων. Temere. V. adn. - βουλων ra/J Steph. et Schut g. mutaverunt in βουληrat. Frustra; nam bibendi cupiditas utriquo convenit.
Eadem ratio est Latinae particulae autem pro enim positae. V. adnotata nostra in Cicer. Tuscul. I, 2, 3. p. 50. M ρι o τι πεJ Aristippus,
Socratis discipulus, o Cyrene, urbo Asricae, oriundus, Ructor fuit sesitae Cyrenaictae, quaE Voluptatem summum bonum, dolor In summum malum putabat. U.
10. III, 5, l. IV, 2, 13. 16. q. 2. Εἰκος γάρJ De γὰρ in
responsione posito V. Rd. l, 4. 9.π ρ ο α ι ρ ε ῖσ θ α ι - μαλλονJ Saepe verbo προαιρείσθαι EX abundantia quadam additur μαλ-
Suppl. 1834. p. 60 l. εθιζot με ri Verbum ἐθίζειν
eum duplici accusativo constructum est; sed, quod probe ob-s rvandum est, accusativus rei non est simplex substantivum, sed infinitivus cum articulo ro; infinitivus autem cum a cuεativo aristiculi saepe cum verbis coniungitur, quibus obiectum per substantivum designatum in genitivo vel dativo vel . eum prRepositionibus iungitur. De Re Eiu. IX, 9: Ἀγαθον δε ἐθιζειν αυrον κai ro ρεμεῖν. V. nos in Gr. T. II. l. 643. Gr. schia. Φ. 278, 4.) Eadem ratio valet in pronominibus. Apposite Sauppius contulit Hollen. VI, 1, lb: καὶ et Ους
Η. e. per id tempus, quo imPerat. De hoc praepositionis usu v. F. A. Wol si iam ad Demosth. Lept. p. 478 sq. ecl. Brenni et
nos in Gr. T. II. q. 6sb. III. Gr. schol. l. 297. li I.
195쪽
sed posterius καὶ Iuutinae, Paris., Λ Idiua eum octo codd. Paris. omittunt. Ae recte quidem; nam καὶ γαρ particulae per se significant nam e iam . CL I 2, ll. I, 2, 37. 59. II. 1, 8. Ili,4.2. I, 8. 9, 9: καὶ γαρ ro νς πεrret'Oνζας -πoteis ra γί), ubi Ernestius perperam Scripsit καὶ γαρ καί. IV, 4, 14.21. Cyrop. II, 4, A. CLIO S. S tr angium in Lips. Diar Suppl.
1835. p. 61 sq. Staithanmium ad Plat. Symp. p. 176. B. Hi PP. Mai. p. 29st. C. Frit et schium ad Aristoph. Thesmopla. 173. et nos in Gr. T. II. g. 754. Gr. schol. q. 324, not. 3. et ad Atiab. I, 9, t 0. Etiam tum καιωςπερ habet καὶ οἱ ιιοιχοί: undos ἰδores, Ort J F. ora κίνδυνον particulae γαρ pr Ponitur, quum
rpspondet sequenti καί: ubi vertendum est per nam et - et.
oscini ἄν καὶ οἱ φήμαις ἀνθρω- πων χρωμενοι. R'rius καὶ γαρ ro- spondere videntur Latino e tia enim', ut supra I, 5, 3. j. 4. Τουτων-ra μὲνJ Brutorum animalium scilicet quae dum ventriculo i. e. edendi bibendi quo cupiditato inescata, et quidem ex eis nonnulla, tametsi vehementer sata) instans periculum suspicentur, tamen V scendi cupiditate ad escam ducta piuntur. Verba ἔνια δυςωπου- μενα antecedentibus verbis τὰμ ἐν γασre δελεα,ομενα tanquam appositio partitiva subiuncta
196쪽
fiunt; v. ad I, 2, 21. Cf. infra
II, 7, l. III, 10, ll. IV, 2, 3 l.
Voeabulum Jμυς non eum δυς 9-πυνμενα cohaerere, uti Saup pius vult, sed cum seq. aiωκε-rae coniungendum esse supra uul, 2, 20. demonstravimus. V nl-ckenariuS verba rao rei δελεαζόμενα spuria censet: quae Opinio iure reiecta est ab editoribus. Nam primum post τὰ μεν verbum ἔνια admodum durum est; deinde recte docet Bornemn unus Pofit parent liesin καὶ ιαλα ἔνια δυς sa. sententiam Pri uiarium, quae est de quorundam animalium voracitate, aliquanto magis efferendam et inculcandam suisse. Huc ac edit, quod,uti acuto observavit Ι erbstius, verbuγαoroi δώ. ea μενα αλίσκεrat sequentibus retors ἐνεδρεύεrat, illa
multa etiam sint, quRe eos re-
197쪽
Deindo vulgo legebatur: ἐ-υνεται ομυς εἰς Τα ἐπικίνδυνα τερε - σθαι. Solin. verbum nαυνε rαι eXpunxit praeeuntibus Par. D. in margine et H. Videtur scilicet hoc verbum interpretamentum esse sequentis φερεσθαι. At ἐλαυνεrαι φερεσθαι non est serendum. q. 6. τάς τε πολεμικὰς J F. Omitt. re. - προς re ψυχοκαὶ θάλπη J Sio seripsi eum ACDEFGH. et Sauppio pro vulg. καὶ πρos θαλπη. V. ad 1, 3, 3. - ὰσκειν δεῖνJ ABCF. et Pr. m. D. asκ. δει. Vulgatam recte defendit Born. , docens infinitivorum cumulations non offendi valeres. Cf. infra lil. 6. ib.
Tum Venerearum cupiditata liberare possint. Infra ii, 2, 4:
indigenti adiutoris . lli, 8, 2. t V,
q. 14. q. 6. To δὲ εἶναι μεν - ros ς δεJ Η. e. quum plurimae
res maxime necessariae homini-hus sub dio peragendae sint, i R-m e n multos inex citatos esse ad frigora et Restiis. De hac particularum μεν et δε oppositionis
Lob. : υ παιθρ ον μὴ λεγε, roδε ἡ παίθ ρ t ον τετρασυλλύβως:ubi Lobeckius demonstrat hoo praeceptum non esse referendiim ad verba ἐν ὐπαίθρω ἐν τεύυπαί 'ρρ' , quae nunquam aliter scripta reperiantur. Cf. Schao forum ad Bosii Ellips. p. 484.
q. 7. rovrων ε κα Τερο υto υ φυλου Τ utriusquo generis horum hominum.
ades. Saepe verbum aρκειν, Sufficere, sine dativo personae dictum reperitur, ut it, 2, 7. iv, 4. 9: αρκει γάρ. Ort τῶν ἄλλων
198쪽
q. T. ιι η δ α Drtast η σομενου S J Vulgo μηδ αντιποDῖσα- μενους. Futurum S e h n. cum Steph , Leouel. , Vindob. optimis- quo codd. dedit. F. habet Οὐδ' uvrmotησομενουs: quod recepit Horn. , ut de re quam minime dubia poneret Socrates. Erravit v. D.; μηδε egregie convenit enuntiationis rationi, praesertim eum negatio eum participio futuri coniuncta sit. - savrὐν δικαίς ςJΗ. -υror. Male. V. ad I, 4, 9. f. F. ἔργoti J Sic Steph. cum KLM.; luntinae, Aldina, Paris., Bessario, Brodaci libri, ed. Schutg. et eod. Par. G. omittunt hoc verbum. Ac sane glossatori doberi videtur. Quare uncis cinxi.κπιαγελας, Satis enim est, quod alios rides. Ceterum lacile quispiam exspectaverit μὴ aρκεωθα et ouros, alia προςαναθεσθα , non in hoc acquiescere, sed etiam sibi adiungere, ut etiam ceteris civibus ea suppeditet, quibus indigeant. Sed nihil frequentius est apud Graecos scriptoreS, quam enniitiationis obiectum in sequenti enuntiatione derepente subiectum fieri, et quidem ita, ut ne pronomine quidem indicetur.
λείπεινJ Subiectum ud. v. βού- Lerαι ex Rntecestentibus verbis aφρονος ανθρώπου repetendum est. 'Ei λείπειν te ἐαυτ se est sibi do negare. ro υro πῶς ου πολλῆ α
sine interrogatione dictum est: πονυ μοι δοκεῖ αφρονος δνθρωπον εἰναι, idem post longiorem verborum intercapedinem per interrogationem cum vi repetitur. Consimilis locus legitur Oecon. 8, 17 : πά3 υ αν μων εἴη βλακι
199쪽
πολλα πραγματα ἔχειν αυrοῖς re καὶ α λλοις παρεχεινJ Haec est scriptura omnium librorum auctoritato sussulta, quam Reis kiu s et Vale konarius ita diffinxerunt, ut pro αυτοῖς substituendum censerent αυτ ου S. Morus expuncto verbo παρέχειν locum sic legendum putabat: πράγμα ra ενεναυrota re καὶ aiλοις, is qui multis cupiunt et suis et aliorum negotiis distineri. ' Langius locum si si mutari vult: πολλα πραγ ra αυrους τε ἔχειν καὶ ἄλλοις παρεχε ν quod probat G u. D in uorsius, coli. Iso r. de Pace p. 1 92, 64. Bevh e tῶν κακωνων agros τ' εχομεν καὶ role ai-λοις παρεχομεν, et recepit Bornem annus. idem Dindorsius prius sin ed. p. Vll.) et αὐ-
tota et alioις abiicienda censue inrat. Weis kius verba fio constituit et distinxit: roυς μὲν βου- λομενους πολλὸ πράγμαra ἔχειν,αυ rota δε καὶ aiλους παρεχειν, Vertens: odio gern seth stvi et Sorgo uud Arbet tuber u E li me ii und voti A n deren auset ebur det liaben ollen. Fortasse Xenophon-tsem scripsisso addit: ἔχειν αυτούς, αυrou δε κri. Utraque ratio nihil habet, quo commendetur. Nimirum vir doctus eo ne quere non potest, qui Aristippus inter αρχικοὐς illos reserat, qui aliis mulin negotia lacessere velint. At sontentia haec optime sese habet. Nam qui imperii vi-Ces sustinet, non solum ipse multos inhores et negotia subit, sed etiam aliis multa negotia iu- iungit eosque ad industriam instigat. Omnino qui vitam negotiosam et actuosam agunt, etiam nliis negotia lacessunt et agendisindium iniicero student. Egregie nostro loco respondent qune apud
200쪽
δ. sin Oi αρχομεν oi J Sie Vat. l. Flor. R CD. Par. G. m. sec. L. ulgo sine articulo τε toυς alio υς ἀνθρώπους αν,ορλυς αν inot. Apte Herb-stius in partes vocavit Diog. I aQrt. X, 139. , ubi haec ι18 Epicuri sententia leguntur: ro
ρεχM: quae verba Cic. Ν. l . t , T. sie interpretaturi Quod no-ternum bentu mque est, illnee h a b e t ipsum no gotii quicquam nec exhibot alteri. Addo Cieer. de Ostietis III, 28, 102. t e locutionum πραγματα ἔχeti' et πράγμαra παρε- χειν oppositione cs Hellen. IU, 5, 19: πράγμαrα ειχον re καὶ παρφον roiς ἐν rcfi ασrει. V, 1, 29. V. los. Strangium in Lips. Diar. 1835. p. 569. De sentsentia igitur nostri loci omnia
clara ne ''rspieun sunt. De scriptura equidem, cur invitis omnibus libris quicqvnni mutetur, nul- in in idoneam causam video; im-nio dativo αυro ῖς oppositionis vis ningis offerri videtur, qvnnisi legnuius adro IS. ἐμαυτον τοίνυν l Inchoatam enuntiationis structuram seriptor mutavit. Ordishntur enim orntionem iro νς ι is βουλομενους κri. sic, ne si scripturus erat r
νους; omissa autem hac oppositione derepente Oration m ad seismetipsu ui refert, particula roίνυν usus, quR iudientur ex antecedentibus verbis concludi se non e se referendum in numero τῶν aρrincui'. Quibus expositis elare videtur Bpparere scripturam codicis F. ἐμαυrον μέντοι tetuliam et inficetam esse. De voeula τοίνυν antecedentem με v excipiente Hertistius apposite contulit Cyrop. I, 1, 2. q. l0. Βουλει Ουν καὶ roυτο σκε istωμεθα J V. ad j. l.
DE pro non in E To Dro non, ut vulgo, antecedentia, sed sequen
F r. lncohatus observat de industria ex compluribus contem piissimas gentes BP pel in ri, coli. Eurip. Alc. 678: τίν rei χεῖς,