장음표시 사용
221쪽
Plat. Phaedon. l. 5. p. H. Verbum κατακοιμίζειν proprio est consopire; dein eleganti metaphora transfertur ad eum, qui tempus inutiliter consumit et quasi somno obruit, uti h. l. diei optimam partem inutiliter quasi sommo obruens. CL j. 33: δια τουτον τον υπνονὶ με-
autem deinde in omnibus codd. et edd. constanter legitur ουδεν γαρ πωπOrε o εαυτῆς ἔργον καλον τεθεασat, non εαυτῆς, mirum videri non debet. Nam hie Ionge alia ratio est atque in illis locis. In verbis παιδευ- εις roυς εαυτῆς φίλους vel omisso εαυτῆς oratio satis clara esset; contra in verbis Oυδεν πω nore σεαvrῆς ἔργον καὶον rεθεασαι omnis rei cardo in esserenda se unda persona vertitur.
ubi v. Frot scher. p. 15. Cicero pro Archia poet. lX, 32r Themistoclem dixisse aiunt, quum
eX eo quaereretur, quod RcrO-ama aut cuius vocem libentissime audiret: Eius, a quo sua virtus optimo praedicaretur. λεγουσν rL π loreus ειε lPronomen ri iunge cum πισμυ- σεte, ut te νὼ ς eum επαρκέοει-
θια oovi Per ironiam utitur illustri vocabulo Maσου, quod proprie significat coetum homi
huius dei sodales r ubi plura contulit Herbstius p. 127. Do θιάσφ V. Schoeman n. ad Isaeum p. 423.
222쪽
I. 32. arari r v μeνJ Scit. ουσα. V. adn. ad I, 4, 10. Edd. pr. Puris. Brod. Stob. Bessario et Par. F. Perperam addunt γαρ, ut Supplendum sit Hul: quod h. l. durissimum laret.
n i u s legondum suspicatur τε- ρομενοι: quam quidem coniecturam ingeniosissimam sano Omnes fere editores receperunt. Ego vero, cur R scriptura omnium librorum auctoritate sussulta recedendum et ad coniecturam confugiendum sit, nullam video causam. Immo pulcherrimarum αν-rιθέσεων vis multo clarius in vulgata Seriptura, quam in illa coniectura exsplendescit. Voluptatis socii sine labore nitidi i. o. in omnium rerum asiluentia per iuventutem aluntur i. e. ab aliis se ali patiuntur); cum laboro squalidi ι i. e. in omnium rerum penuria) per senectutem transeunt. Quamdiu igitur iu-Venes Sunt, a Parentibus vel unsinibus aluntur et sine Iabore in omni rerum affluentia ingenio suo indulgere possunt; senes Rutem facti et parentium ultorumque Ru-xilio orbati, quum molles et e seminati, nulla bona arte instructi, non habeant, unde Vivant, uerumnosam et squalidam aetatem transigunt. Contra si Xenophon Scripsisset φερομενοι, huic verbo sinis dubio non περωντες, quod simpliciter est transire, sed aliud verbum, quod lentitudinis signifieationem haberet, OPPOSuisset. q. 32. παρα ανθρωπ te, οἶς προς κε EJ II. e. παρ' οἶς προς κει euh rιμασπαι. Infra III, 7, 3. Symp. IV, i et ἐν rcs Τρώω, H υμων ακουον : ubi V. Bornem annum et Herbstium. Ηieron. l, li: ἔρχονωι καὶ εἰς rus πολεις, ας αν βουλωνrat: ubi v. Frois cherum p. 14. Rarius praepositio repetitur. CL infra III, 3, 6: D roto Drοις - χωρίοις, ἐν οιOtςπερ. V. Matthiae.
de Fin .lV, 20: Platonem eadem esse in sententia, qua tyrannum Dionysium. V. nos ad Cicer. Tuscul. I, 39, 94. et in Gr. L. f. li 7, not. 2. b . De infinitivo
IV, b, 7. Diuiti rod by Cooste
223쪽
collocationem, quae nata est estudio των ἀντιθεοεων concinnitatem servandi. Nam vocula ε υproprie cum πραtroντες coniun genda erat. Alia est causa Cyrop.
θάλλουσιJ Cicer. Tusc. I, 49. init.: Harmodius in ore et Aristogito, Lacedaemonius Leoni das, Thebanus Epaminondas vi
servandum est verbi passivi structuram translatam esse ad substantivum verbiae. Hieron. Vil, 6: αἱ υπο Των φοβουμενων τιμαί eset: ubi v. Frois cherum
p. 53. Cyrop. III, 3, 2: et δε-
224쪽
Agit hoe caput, quo Socratis eum filio suo Lamproclo matri irato eolloquium continetur, de liberorum in parentes pietate. Pulcherrimus est locus, qui describi ι parentium, imprimis matris, in liberos amorem. Sententiae sic sero sese excipiunt: a) Ingrati homines ii disiuntur, qui beneficiis amoti gratiam non reserunt, quum POSSunt.b Ingrati in iniustorum numero referendi sunt q. r. 2 .e Quo quis autem maioribus beneficiis affectus psi, eo iniustior habendus est, qui gratiam non refert. Atqui maxima beneficia sunt ea ducenda, quae a parentibus, amprimis a matrου, in li- heros conseruntur sq. 3-6 . Hinc sequitur, ut, licet mater dissicilis et morosa sit, tamen filius, quum han E educationis asperi tatem non ex maligna mente, sed ex optimo consilio proficisci sciat, matrem pie colere debeat ij. 7-l2 . Quam grave autem crimen neglecta in parentes Pietas ducatur, vel ex eo intelligitur, quod , qui id in se admisit, a civitato poena asscitur et ab hominibus contemnitur sq. la. 143.
Σοὶ δ' οὐν αξιονJ V. ad II, 3, 6. Sequens ri est aliquo
Filii Noeratis tres fuerunt. L n m- proeles, Sophroniscus, Me-n xenus. V. Cobetum Pro
225쪽
Oi κοὐνJ Edd. vett. οοκ our, ut 3. II, 1, 5. V. Expurs. lil. l. 2. δίκαιον, καὶ J V.
σιν,'J Mira quadam dicendi bre
λουσιν; Sic saepe apud Graecos interrogatio instituitur, ut, sive interrogatio sit recta sive obliqua, uti h. l. , participio eum articulo posito et inter utrumque pronomine interrogativo interiecto duae interrogationes in unam conitentur. Hae rations fit, ut eiusmodi interrogatio o duabus in unam confusa sormam induat interrogationis recino. Loci no
stro plane gemini sunt Plat. de Re p. p. 332. C. Symp. p. 206. B : re δ' ro Dro υ ὁ ἔρως ἐσrίν, η
III, l, 14, ubi es. adn. Hier. 8, 3. Addo exempla a Born P manno ad Symp. Vil I, 36. allata. V. Matthiae. T. II. 9. 567. Buti m. I. 127, 5. Rost. g. 123b. 10. e. Κuhuer. T. II.
Pliaedri P. 23 . A. Matth Iae T. II. 9. 420. not. 2. b. Buti m. q. 13i, not. 11. Rost. β. l04. 4. r. cum uot. 14. Euhner. T. ll. l. bori. b. t Gr. schol. q. 2-0, 1. κ arato γίζεσθαι J Zeunius post hoc verbum intelligi vult infinitivum δεῖν. Nihil intelligendum est, sed res sio animo consormanda. Ubi post verba credendi, ut νομίζειν, O σθαι, ηγεῖσθαι, δοκεῖν, similia, infinitivus δεῖν omissus videtur, in verbis illis aut consilii voluntatisve aut probandi vel aequum necessariumve censendi notio latet. Cf. inempta a Lo bookio ad Phryn. in Parerg. p. 753sqq. et is nobis in Cr. m. II. g. 638. P. 337. allata. Sic infra lil, R, l. 9, 4. V. HOrnem annum ad Sympos . t V, 42. p. 13 sq. et Cyrop.
Νchoeni annum ad l8aeum P. 397 sq. De Latino sermone V.
Soyffert. ad Cic. Lael. p. 414.
226쪽
δίκαιον; - Καὶ μαλα, ἔφη ' καὶ δοκεῖ μοι, υφ' Ου
ἔ. 3. t Oxo γονεω ν J Sie Zeun. auctore Stephano e Stob. L et Par. V., qui Detro supra scriptum habet, pro vulg. ἀπo. δίκαιον, καὶ rὁ ἀχαριστεῖνJ Sic edd. pr. cum eodd. Par. omnibus inisi quod. et hi et illae δίκαιον εἶναι καὶ to exhi-hent . Stephani secunda ante voculum καί addit o υrcu: quod in omnes sere editiones migravit. Etiam Bessario vertendo eXPres. sit nee ignorat Stobasus p. 46 LAt recte Sauppius comparat IV, 4, 7: ωςπερ Ου, καὶ ἐγώ. Omis. si ovrως exempla frequentissima Sunt, ubi alterum comparationis membrum per sςπερ inductum alteri subiungitur. idem V. D. comparat Cyrop. l, 6, 3. V, 2, 12. Adde Oecon. l S, s. Sic cuςπερ . .,
υφ ου αν re ςJ Est genua attractionis, quo enuntiatio relativa consormatur ad enuntiationem sibi subiectam vel, ut h. l. , ad participium sibi subiectum. Nam ex nostrae linguae ratione oratio sic constituenda est: καὶ δοκεi μοι, Oςrις αν υπο εινος ευ παθῶν vel ἐὰν varo τινος ευ
quentissima est. V. G. T. A. Eruing e r. : UnterSuelig. a. d. G. d. Lat.
Spr. III. j m. p. 239 sqq. et nos
ad Cicer. Tusc. I, 34, 14. et in Gr. L. q. l 45, si . q. 3. εἴ γε ο υτως ἔχει, - αν εἴηJ V. ad 1, 2, 28. De voeabulo εἰHκρινῆς et h. l. et Cyrop. Vill, b, l4. nulla scripturae diversitas enotata est; sed C. Ern. C h r. Selineidorus ad Plat. Civ. V. p. 477. A. T. II. p. l 23 sq. doctissime demonstravit huc vocabulum cuiu a spero spiritu ab Atticis pronuntiatum fuisse.
227쪽
rogativarum in unam eon susione
stat. Hunc vim saepe habet particula dii. V. nos iu Gr. T. II.
q. 692. CL II, I, 21. III, 1 l.
γοις κειrat Pararo Κ n dium. Praepositio ἐπί cum dativo iun- eta h. l. eadem potestate posita est, qua in Iocutione Doμους θέσθαι ἐπέ rari. V. nos in Gr.
ἐπιr θεσθαt. ποιεῖν. Cf. PoppOnem ad Thuri P. II l. Vol. 2. p. lul. et 644. Ν tali hau mium ad Plui. Protag. p. 325. u. Mue igne r. ud Lycurg. l. d. . cilicet in priore locutione artioulus additus indieat subiectum, in Posteriore nomen ς μίας non vim subiecti habet, sed vocabulo θανάτου accuratioris eXplicationis causa ais Stra se adiectum est. Mae igne rus ad Antiphont. Or. V. p. l34, 3 . μία interpretatur suu
vioris mali metu iniuriam coercituros sore. De particula cus
228쪽
διδουσα τῆς τροφῆς ης καὶ αὐτὴ τsi ρεται, καὶ αυν
not. 2. De collocatione arti euliv. au I, 6, 13. rhν σοφίαν roυς μεν πωλουrras. Denique veti. edd. Par. AELI. et Vindob. I. exhibent του γε pro rουrου γε, quod habet Stob. L et a prima manu Pur. I . omisso γλ Illum scripturam tot γε praeeunte Schulgio reposuit Schneide rus, reiecit B O r n o ni a n n u s, defendit eum Bernhur dyo Gr. Synt. P.
32ii. S a Ma pius ad III, 10, 4,
ubi pro Ovκοὐν rouro γε μιμη tbν ἐν tota o ασιν; ulli habent Oυκουν ro γε - . At lapsus est V. D.; nam quos in partes vocavit locos, Plat. Euthyd. p. 29l. A:αλiα μὴν ro γε ευ οἶδα, Ort κri. Polit. p. 305. C: to γε οὐκarα-νωνὶ riou, nihil Prorsus probant, quum in eis to γε euuutiationis initio legatur, quod saepe fieri apud Platonem satis constat. At neque rου γε pro ros rου γε neque post ουκουν to γε prorsuro γε apud Atticos solutae orationis scriptores usurpatum
sex codicibus Omnes edd. Vett. praeter Steph. , quae eum Stob.
Schnoide rus, B Ornum an nus, alii receperunt. Rarissimus est usus attractionis pronominis relativi, in dativo ponendi. EXem
plis a me in Gr. T II. q. 787. not. 4. Gr. Schol. q. 332, not. 6. collectis adde Aeschin. de F. Leg. 43: παρ ων μεν βοηθεis
229쪽
mat absolutorum nominativorum structuram h. l. esse statuendam.
Neutra ratio mihi placet. Prior duplici causa reiicienda est: primum, quod durissimum est hae
θυῖα ουδεν αγαθον interiecta sint, et. Et ad antecedens verbum reserenda essent, certe non ad
prius rρεφει, sed ad posterius verbum ἐπιμελεῖται vel quae est sententia Breiten bachii et maiorem probabilitatis speciem prae se fert) Ad utrumque rρεφει re καὶ ἐπιμελεῖται diligentoralit reserenda essent; deinde,
quod tota orationis consormatio ita est comparata, ut ex eis Iuculenter appareat haec duo orationis membra, per Particu-Ias Οὐrε - Ο re inducta, R prioribus verbis esse disiuneta.
Altera ratio propterea displicet, quod, quae a V V. DD. diei
haberi quo solet nominativorum absolutorum struetura, nulla eSt. Sed, quae ad confirmandam hanc sententiam afferuntur exempla, in eis aut accusativi absoluti accipiendi, aut nominativi vel ex orationis ἀνακολουθία vel ex oratorio quodam dicendi genere explicandi sunt. Quid igitur statuamus de loco, quem nune tractamus 3 Scilicet oratio vulgaris grammaticae regulis adstricta si e
230쪽
his καὶ τρέφει πολυν Iρονον κτλ.vntecedentia hreviter repetuntur, et quidem novis uncta senistentiis, quibus incredibilis matris in insantes declararetur caritas. In καί igitur latet, ut saepe, vis: et quidem. Oυδ ε - δυνάμενονJ Er nestius et Setino id erus exHindenhurgii coniectura ediderunt O υτ e. Temere; mepissime enim post oti re insertur Oυ-
q. 6. επι με λο υ ν 2 ae παν-ra ποιουν rες, ὁ πως o ἐπαῖδες avro ἐς γένων rael BOrnem annus aliique, codicis Parisiensis F. auctoritatem secuti, scripserunt: οπιυς αν οἱ παῖδες γένοιν ro. Non nego equidem hane scripturam milii quoque arrisuram esse, si ultorum codicum auctoritate firmaretur. Nunc autem suspieari mihi videor manum emendatricem, quam etiam aliis Io eis in hoo codice non raro deprehendimus. Nam quum strueturat ἐμμε-iΟὐιμα , onms αν γενotro, apud Xenophontem frequentissim et sit v. BO In anniim ud Νym P.
VII, 2. ad Cyri p. I, 2, tu. in ed. Lips. l838. et imprimis Popponem nil Cyrop. l. d. P. 12. et nuper Sauppium ad R. Equ. IX, R), facile fieri potuit, ut cloetus librarius hunc
cturae exempla collegit Borne-nx annus ad Nympos. VIII, 25. p. 203. Structura coniunctionis Dacos cum indicativo suturi vel cum coniunctivo post verba curandi logitima est. Quid diseri
minis inter coniunctivum et indicativum sit, satis constat. Setine id erus aut O πως aν γέ-νωvrat aut υπως γένοινro seribendum censet. At posterius ngrammaticae norma abhorret; priorem constructionem ζοπως αν e. coniunct. Poppo ad Cyrop. I, 2, J0. p. 12. docet minus probari Xenophonti; pleruque enim eius exempla, ut Cyrop. I,