장음표시 사용
231쪽
que recte dicitur, πανra etaurα, ut II, 7, b. IV, 4, 24. et rauria παντα, ut II, 6, 22. IV, 2, 27. V. BOrnem. , qui plura contulit, et Savpp. ad Hipparch. Vt, b.
infirmatur v. Cyrop. V, 5, 48.
VIII, ι, 6. De re equ. iv, 3. Hellen. t 6. 9. , tamen, eur li. l. iuvitis eodicibus et Ithris editis αν addamus, nulla prorsus excogitari potest causa. Cf. oecon. II,
2N. Quod autem ad πεποίς κε non adiiciatur ' ἐμὴ μήrζρ, non est mirum; Lamprocles enim suam tantum mAtrem in aui mohabet. Τουrων π o λλαπλάσι αδ V.
Harbstius eum Stobaeo articulum τῆς ante μ' roos Omi Serunt. Perperam. Socrates quidem recto dixit μζrρύε sine articulo, ut qui generatim de matre loqueretur; Lamprocles autem, qui ἀe sua tantum matre Cogitaret, articulum apte addidit. Hic enim non dicero vult so cuiuslibet durae matris saevitiam minus tolerabilem, quam serarum iudicare, sed suae matris, rῆς γε rot αυτης, i. e. quum talis, tam saeva sit. πώποτεJ Haec particula, significans noch jem Ris, cuius propria sedes est in enuntiatiouibus negativis, ut Anab. V, 5, 9: ουδε vαρ ξι εἰς υμὰς ODδδεν πώποτε ιπODuεν κακῶς ποι- ΟινrEP, Pari iure etiam in enuniatiationibus interrogativis, quippe in quibus vis negativa insit. usuris
232쪽
hil tentandum. Recte inter δυψάνεκrα et πράγμara ea sunt interiecta, quibus explicatur, in quibus rebus illa δυςai . πρ. cernantur.
ori i. e. ὀ rt, quicquid : quae scriptura non dubito quin a Xenophontis mauu profecta sit. Etiam Bessario vertiit quod qui e quid matur dicit. Quare eam in verborum Ordinem recepi pro vulg. εΩως ora omisso ώς. Stob. habet είδεὼς ora a iέγει : quod post. Stephanum Omnes edd. reposueruui. terea etiam locum habet post eoniunctiones conditionales, ut ει τι πώποθ' of ὰς Otitoe Oίκησαν Anah. V, l. 6. Bornem. Comp.
Cyrop. VI, 4, 5, Hellen. II, 3,
49. Aristoph. Acharn. 380ὶ; deinde Post pronomina relativa Sauppius comp. Plat. Apol. p. l9. Ι : οσοι εμοί ati Irorεaκηκοαtε διαλεγομένου ἰ denique etiam additur participiis in
Cf. Popponent ad Tlluc. P. III. Vol. 2. p. 847.
COS rarius usurpatur, multo minus rara est secundου personis
Primam pluralis ειπαμῆν re fugiunt Attici; secundam autem εἴ rare frequentissime usurpant; tertia ειπαν rara est: Saup
pius Comp. Hellen. III, 5. 24. IV, 1, 3 l. VII, 4, 4., quanquam
alii hiis locis εἱaror, προῆε πον legunt. Symp. Ill, 2, tres codd. exhibent εGrαν, ceteri ει - πον. Iiclem tres codd. etiam IV, 56. habent εGrar, et cod. A., Sed supra scripto ε. V. ibi Dorn. P. 148. Imperativi forma ειπον etiam raro reperitur, ut III, 6, 3. Frequentissimum est είπάros, ut Hieron. VIII, 3. de Rep. Ath. III, 6. προΚειπλως dein εισα re fortasse
q. 9. Sententiae sic inter se cohaerent: Quemadmodum hi Striones in tragoediis gravissimis inter se conviciis lacessentes non ira incenduntur, sed facile serunt,
233쪽
q. ll. ιοὶ δ' επε σθαι l Haec verba omiti. CD FH L. et Stob. Sequentia C. G. recte exhibent μηδ/ πείθ. pro μ re π.Ceterum B. omiti. haeo verba, et Zeun. V. Ren. quoniam sciunt vituperantem
non laedendi causa vituperare et minantem non damni inferendi causa minari; ita multo minus tu matri irasci debebis, quoniam scis eam tibi benevolam esso et te reprehendentem illud sequieonsilium, ut tibi optima quaeque Parentur, h. e. ut homo evadas continentissimus, probissimus, honestissimus. q. 10. Oπως υνεαίνy ς τε καὶ ο πως - ἔσpJ Par. L. et Stob. habent vγιανῆς , quod Sehneide rus propter Sequeus ἔση in υνιανεῖε mutavit; eum secutus est Hertistius. Par. H. et margo D. prae se ferunt νγιαινεες, et codd. Stob. υγια - νοις. Vulgata nullo modo tentanda erat. Satis frequentia sunt exempla, in quibus coniunctio nes in duabus se ex eipientibus enuntiationibus eum diversis modis construuntur, semper tamen eum diserimine quodam sententiae. Sie h. l. primum positus est coniunetivus, quia consilii ventus magis aliunde, i. e. R deorum voluntate, quam ab eo, qui consilium concepit, Pendet; dein autem sequitur indieativus futuri, quia alterius con- cum Νtephano et luntina seelusit filii esseetio magis in matris p O- testate posita et ob eam causam eonsilii eventus certior est. CLII, 4,2., quanquam ibi scriptura dubia
num ad Symp. VIII, 25. p. 203, qui comparat Anab. IV, 6, l0:
μενη νJ Recte vertit S a lippius: multa hona a diis p recantem: quod alias sui
Cyrop. l, 6, b exprimitur per:
αλλοι ἄνθρωποι rois θεοῖς ευ-χωνωι πολυκαρπίαν. IV, 2, 36. Edrae αποδιδονα l. votis reddere, est per Solvere, quae diis promisisti. β. ll. μηδενὶ - αρεο κειν. μηδ' ἔπεσθαι Ma δε πείθεσθαι - αρχον rhJ Uerba μηδ' επεσθαι - αρZorri ab hoc loco aliena videntur, quum quae
significant non sint arbitrii, sed Disiligod by Corale
234쪽
malo. Reliqua8 edd. et Vindob. I. βουiει sol. omeli et idcirco eum verbis antecedentibus θεραπενειν et αρέσκειν, quae ad arbitrium spectant, pugnare videantur. Quare Langius omniα post αρεσκειν usque ad aρχοντε abiicienda censet. Verum observandum est haec verba Antecedentibus μηδενὶ αρεσκειν accuratioris explicationis causa esse adiectu . Settieet quum eX superiore sermone clare appareat Lamproclem filium matris admonitionibus et correctionibus obstinato animo refragari et adversari solitum esse atque
adeo obedientiam matri debitam non praestitisse; ΝΟ orates nunc plaeendi aliis studium revocat ad studium aliorum hominum voluntati obsequendi. Unde patere videtur verba μηδ' επε-
σθαι κri. arte cohaerere cum antecedentibus. Sequentia eXem
pia nihil quidem habent commune cum isto aliis parendi studio; sed hoc nihil ad rem. Nam quoniam significavit et aliis placendi et aliis parendi studium laudabile esse, in Sequen tibus exemplis redit ad placendi
studium, cui tanquam pars Subiectum est parendi studium. Verba συνωνυμα ἔπεσθα t et π είθεσθαι composuisse videtur ad maiorem Orationi concinnitatem conelliandam. Prius enim, quod magis spectat ad corpus, reserendum est ad σrρατηγῶ, posterius, quod animi est, ad υλλω aρIo Pre. Cf. Anah. Ι,3 ,si., quanquam ibi scriptura dubia est. Pendent antem hi infinitivi ab παρείκευασαι. q. 12. Di δεν αν σοι δρα-
Guil. Stra ubi um in Lips. Annal. phil. Suppl. 1939. p. 473.
νοίας J benevolentiae ab his profectae. Cf. llI, 11, 3.
235쪽
line γραφῆ κακώσεως γονέων, contra omnem in parentes contumeliam data, v. Me i erum et Nohoe in annum Att. Proc. III, l. p. 2R'. et C. F. Herma n ni Gr. StantSalter thumer
ε ιr a J Paris. oeto libri exhibent καὶ εἰra, unde Zo unius secit Diu ljZod by Corale
236쪽
Socrates, quum duos fratres, Chaerophontom et Chaerecratem, intor so dissidero comperisset, Chaerecrati minori natu frater. nam concordiam his sere argumentis commendat. I. Frator tibi carior esse debet quam opes j. I . opum enim possessio dubia est atque incerta, nisi habes amicos et socios, quorum auxilio fretus et tueri eas et frui eis possis q. 2. 3). Verissimus autem sine dubio amicus iudicandus est is, qui a natura tibi datus est, i. e. frater. Nam primum mutuus fratri-κ ara, quod recentiores editores receperunt Equidem cum He indor fio vulgatum et raretinendum iudico Satis enim constat εἰra et επειra saepe Pro καὶ εἶra, καὶ ἔπεtra post Verbum finitum inferri significareque vel deinde, postea, Vel, quod rarius est, atque in m.
id non potest esse Cnu AR, Curii. l. legatur κara.
runt γoveas. At altera necus ti vi forma in εῖς nominum in ei ς non rarn est apud Xenophontem. lntia lil, 5, 19. roυς ειπεῖς. 7, 6. γναφεῖς, σκυrεῖς, χαλκας. lii, ij. δροιιεῖς. IV, 4, 20. primum cum librorum eonsensu legitur γονεας, sed paulo postqtIntrior codd. eum Stob. lint,piit
male edidit ἈπεαH. Ages. 2, i 3. Anab. l, 5, i 3 ίππεῖς, ubi v. adii. Multos alios locos e Xenophonte exagitaverunt Bornem nn n iis ad Annb. Vll, 4, 22. p. 511. et Poppo ad Cyrop. l. 4, 1., qui idem observavit nee
trBgicos ne sativi formam in εἰς prorsus spernere, in melicis saltem carminibus, comp. Sopi .
Ai. 383 Herm. . Adde Fro-tselierum ad Hieron ill, 7. γονεῖς et S a uppi uni ad h. I. et ad Hipparrh. IX, 3. Sed
accusativi sorma vista omnibus seriptoribus Atticis legitima est. V. Lobeckium ad Pliryn. P. 69. Contra λπεας legitur installi, 3, 5. , φονεας Hieron. t II, i 4.
237쪽
bus insitus est amor; deinde etiam ii, qui fratres habent, et magis coluntur ab hominibus, et minus adversariorum impotui ob noxii sunt quam qui non habent fratres q. 4ὶ.ll. Quae quum ita sint, ossicium exigit, ut, etiamsi frater ini-mἰcam et infestam in te habeat mentem, tamen eum ne odio persequare, sed omissa ira placare studens I. 5-9 . Placabis autem, si ipse prior tentabis illius animum benevolia et dictis et factis adroeonciliationem provocare q. l0- l4ὶr quod eo magis te sacere oportebit, si minor natu es, quandoquidem usquequaque more receptum est, ut minores natu mnioribus plus reverentiae tribuant. Quo magis autem ambitioso et liberali ingenio praeditus est frater inimicus, eo facilius eum benevolentia tibi reconciliare
lli. Fratres non alter alteri obstare, sed amice inter se conspirare debent. Sicut corporis membrorum paria, ut manus, ut pedes, ut oeuli; ita fratres ad mutuam opem a deo proereati sunt; et quidem fratrum amicitia eo maiorem affert utilitatem, quod, lieet longo spatio disiuncti sint, tamen animis coniunctis alter alteri utiles esse possunt l. 18. 193. Ceterum bene docet Reis kiua non exiguam Socratem in hoc sermone ostendere sapientiam et prudentiam. Saepius enim fit, inquit, ut alius, qui similiter inimi eos reeonciliare vult, alterum alteri adducat, utrumque moneat, roget, obtestetur et gravissimia rationibus eommemoratis ad concordiam revocare studeat, ceterum nihil emeiat, nisi ut et albi ipsi reddat inimicos et inter se etiam inimiciores. Hoc modo peccat locasta in Euripidia Phoenissis Ete elem et Polynieen ad fraternam concordiam reducere tentans. Vl-dit Soeratea unum esse adeundum in tali negotio, et eum quidem, qui longius abesset ab implacabili odio, quique alterius animum movere et posset et vellet. Chaerephon autem servidioris erat ingenii et praeterea φαοτιμος q. 16, Cum eo igitur eaute agendum erat, et frater permovendus, ut ipsum adiret et ad reconciliandam gratiam se praeberet a uetorem.
238쪽
rua Oh sequentes singulares exedit Ρaris. et Si pliaui coniectura recepit aδελφον r quod optimo iure a recentiori lius ediis toribus reiectum est. Nam primoloeo Socrates omnino de omni bus eis loquitur, qui opes prcte serunt fratrihus, et ideirco plurativo numero utitur; dein orationem desteetit ad ipsum Cline- recratem, qui unum habebat fratrem. Quod autem Ueis kiva post v. αδελτους multa excidissW auspiratus est, linc potissimum ratione ductus, quod verba ro ν μἐν αφρόνων minua apte . ad χρῆμαra referrentur, quam si putares mentionem iumento
rum . armentorum . pecorum un-
tecessisse. recte obiiciunt Langius et nor ne manu u 2 1ρη- μα ra proprie esse omnia qui-hua utimur, i. e. omnino omnes possessione . Ergo etiam
tentia, quae proverbii speciem prae se fert. CL ll, 4. br ποως γαρ ιππος N πOων ζευγος Ου rein
l, 4, S. - βοηθείας δεομενων. da e μrba Oh ανrέθεσεν stor- θεῖν δυναμενον obscurius dicta sunt. Signin rare vult pecuniameelerasque Possessionea curam
239쪽
requirere possessorum, ut custodiantur et Serventur.
l, 3. 16. I. 4. Καὶ μῆνJ Atqui, et
δέοι J interpres Latinus vertit rat si plano do sit ossi- eio. Quod abhorret ab huius
verbi usu. Herbatius intelligit αυτιυ, coli. Anab. VI l, i, 41i ἐαὶ δὲ πολλῶν ἐνέδεε αυ1 ω. Optime huius loci sontentiam percepisse videtur Veis kius sie vertens: wenn ab er hier-Eu unendi teli vi et fellit, enn er gera de das G egent heil ist. Scilicet ex antecedentibus hic loeus sic vidE-
T Οις α δ ν ν ά et o ι ς J ut scilicet ea, quae sibi sunt maxim econtraria, concilientur et consocientur.
240쪽
ll, 1, 34. Symp. IV, l3. 54. 56. Anab. Il, 3, 2b., ubi v. adn. Sic legitur in edd. pr. Paris. Stob. et codd. Par. D E F G H. pro Vulg. ἐιιέ, ut Cyrop. Vll, b. 56:
tio Latina λογω καὶ lars, ut g. S. Sed ibi optim Q sese habet
in aliis locis, ut β. 17. supral, 2, 59. Cyrop. li, 2, 30. t V, 1, 2. Vt, 3, 27., huius collocntionis nulla alia causa videtur esse, qu m ut fiscensio quaedam a minore ad maius significetur: non solum Verbo, sed
si iam re dureli Wort undΤ liat). Contra καὶ ἔργον καὶ λόγω lum dicitur, quum plus pondoris positum tu verbo priore,
plementum modo ad prius adiunctum est. lnisa it, 3, 15:
Λὶ λόγω διαλέγον Ιας κaeta γένη τό μὲν ἀγαθα προαιρε θαι, χων δὲ κακῶν ἀπέχεοθαι. ubi alii perperam legunt καὶ λόγω καὶ lar ν; nani temperantiae vis maxime in eis saetis cernitur. Ages. X l, 9. Utriusque ordinis exemplo rum inrgam copiam suppeditant B o r n se in a i n u a Bd h. l. et L Oh e e k i ii s in Paralipon . T. l.p. ii 4sq. q. 7. 1ω ὰνεπιστῆμον μέν,