장음표시 사용
251쪽
τους. Cicero in Lael. XVll, 62: saepe Scipio in querebatur, quod omnibus in rebus homines diligentiores essent u t, ea pras et oves quot quisque haberet, dicere posset, amicos quot haberet, non posset dicere. αλλα καὶ - αν at ἐθε- σθαι I sed etiam postquam conati sunt sciscitantibus id recensere, quos in amieorum numero retulerunt, eos rursus improb re. De v. αPars o e v. ad 1, 2, 44. Pro participio ararιθεμενους pia situs psi infinitivus, ut videtur, ob antecedens εγχειρησανrcis.
d erua legendum auspicatur: καὶεῆς tων κοινων πρήξεως. Boris ne mannus omnium librorum scripturam recist tutatus eat, eoll.
252쪽
Disteri nonnihil, utrum articulustῆς addatur an Omittatur. Quum enim dicitiar η rῶν ίδίων καrα- σκευη καὶ rῶν κοινων πρήξεων, utraque καrασκευή per se speci tur; quum autem dicitur ri riυνῶδίων varaa υνὶ καὶ των κοινῶν πρ. vel ν τῶν ἰδίων καὶ riυν κ. πρ. κατασκευή, utrumque quasi in unam notionem confusum intelligendum est. V. nd I, 1, 19. L. autem Dindor fit coniecturam a Sauppio receptam καὶ tῶν κοινῶν πραξεως nequaquam possum probare; nam via Oppositionis neeessario requirit articulum τῆς. σφαλλομέ νους - ἐπ ανο ρ-
ουσι I Num erua plurativus ver-hi cum neutro plurativo subiecti constructus Pst Ob orationis concinnitalon, uti recte docuit Bor-
tiam amplexatus est Brem tua in Exc. X. ad Lysiam p. 448. Ceterum conser ad lV, 3, 12.
Verbum προακουειν Praeeunte Ueis kio Herbstius interpretatur a nos e remoto loco perciperet quod Nereor ne non recte sese habeat. Uti προοραν est prospicere, Sic προακουειν re dieitur de eo, qui prius, quam alter, auribus aliquid percipit.
desistit quin ad amici commo-Disiligod by Corale
253쪽
φορωτατον κτήματος, ὁ καλεῖrora φίλος, ἀργῶς κροὶ ἀνειμένως οἱ πλεiστοι ἐπιμέλονται.
Primaria linitis capitis sententia est haec: explorare aequemque oportere, quanti ab amicis ne stimari possit, et, ut quam maximi pretii amicis ait, elaborare. Ob brevitatem, qua disputatione sua defunctus est Socrates, multa in sententiarum continuatione insunt, quae Obscuritate quΗ-dam laborent. Plura e sermone suo audientis iudicio reliquit So erates concludenda, quam ipse planis verbis conclusit. Scilicet reia reo α υ et o D I lunt. Ald. Κ. L. neo tauroυ: ed. PBr. προτους marg. Steph. προς αὐτού: quod mutato αὐτου in αυ et οὐ probat fila asius ad Bi. XV, 2. p. 249. - προς τοῖς φίλουςI V. niln. ἔ- δινδρα ριὸν I Sic Vat. l. et Par. D. F. pro vulg ἔνιοι δένδρα '. unde Veis h. suspicatur aliquid omissum esse. - π ι μέ λο ντ α ιI L. ἐπιμελουνχαι. v. q. l. CAP. V. q. l. 'Aντωθεν J C. Aptioθενην. V. ad Ill, 8, 1. dum conserat. De participio eum v. λείπεσθαι coniuncto vide Mat
rastra ὁ φιλος προς τοὐς φ ίλουε ε ξήρκεσενJ haec amicus in amicorum consuetudine largiter suppeditavit. Interpretes e praegressis verbia finitis repetunt participiti ἐξεργαζομεν os κri., Coll. Cyrop. IV, b, 44 : ου re ἐγἀ αρκεσω πραttων τι προ δμῶν, ὁ τι αν δεη, ου ra ἡμεῖς προ πιμῶν.
fateor ma non intelligere, quid ait, cur suppleamus pnrti ripis, quum etiam sine illis huius verbi notio planissima sit. Scripturam πρῖς τοὐς φίλους codicum A. B. C. E. G. H. m rg. D. nuctoritate fultam et ante Schneiderum, qui προ ros φίλου, quod in Par. D. legitur et in scriptura Vaticani προς toὐ φίλου latere videtur, edidit, in omnibus edd. vulgatnm
revocavi; scriptura πρὼ rου cpia toti sine dubio ex ante silenti προαυrosi nata est. De πρός praepositione cum accusativo mutuam hominum inter ipsos relationem significante v. Sturae L. X. V. πρός. p. 698. Bern
254쪽
darguere voluit aliquem discipulorum anorum, qui amicum paupertate pressum non curabat; sed consilium suum magis te et equam sperte persecutus est, ut nil sententias recte inter so conis nectendas nonnulla cogitatione supplenda sint. Primum igitur dicit, ut servi pro minore aut maiore utilitate, quam heris praestent, minore nut maiore pretio aestimentur, ita similem esse amicorum aestimationem. Deinde haec sententia ex antecedenti elicienda videtur: Quemadmodum autem servorum pretia non ex opibus, quas habent, sed ex utilitate, quam praestant, constituuntur; ita amici non ex opibus aestimandi sunt, sede timore et carit A te, qua Bmicum complectuntur, si ex studio benevolentia et officiis de eo promerendi. Iam pergit sic: Ergo decet explorBre se quemque, quanto pretio amicis dignus ait, et operam dare, ut quam maximo pretio dignus sit. Ita amicos artissimis caritalis vinculis nobis devinciemus, neque verendum erit, ne n b eis degoramur. Aeerba igitur inest in Socratis verbis irrisio eius, qui, ami. Qitiae pretium non ex amici praestantia, sed ex eius opibus constituendum arbitratus, Amicum suum ob paupertatem deseruerat.
q. 2. ως περ οἰκεrων I Sic lunt. Steph. 2. L. Margo Λ. Vinis. I. Vat. l. Flor. DCE.; Ald. Par. et Ε. ωςπερ ἐπὶ OLεrωνοῦ Par. A. H. ως ἐπὶ Οἰκ. - δ et o μνα ἐν I Sie margo Steph. cum AC DFGH. pro vulg. δύο μνων; Ic. δυοῖν μναιν e correet. V. BOrn. ad Anab. ll, 2, 32. - σκοπουμαι J V. Rdn. Antisthenes, Socratis discipulus, auctor fuit scholae cynicae. '. Coli se tum in Prosopogr. Xen.
255쪽
. 3. ἐλοίμην αν I Voculam ἄν e Vat. l. et Flor. addidit
M ANNUS. Hoc quidem loco liuius collocationis causa posita est in vi oppositionis verborum αὐtου et βλλων πο1λων. q. 2. δυο μναῖν I De servorum pretio v. Boecklitum in Stantshausti. d. Atti . T. l. p. 73 et Beckerum in Cliariete Il. p. 30. Νικίας De Nicia opulentissimo v. Cobetum is Prosop.
Xem p. 42.rἀργυ ρ ια I Alii raργυρεῖα. Cf iusta III, 6, 12. et de Veci. IV, l. ibid. q. b. ll. 13. 14ete. dicuntur αργυρεῖα ωγα, argentifodinae. V. Zeunium ad Viger. P. 89. et Sauppium ad Vectig. IV. b. p. lh0. ed. Schn. σκοπουμα ei Besanrio vertit consideremus. Leon lR-vius, Steplianus aliique e coniectura dederunt σκοπῶμεν interrogandi signo post αξίαι νο- alto. Etsi negari non potest ora tionem psse paulo duriorem, tR-men haec non debet esse eBuSR, cur scripturam librorum auctoritate suffultam deseramus. Scilicet Socrates, post Iunm servo rum pretia exposuit, redit ndquaestionem propositam, ita tamen, ut interrogationem, supra directe, ut niunt, pronuntiat m, nunc oblique proserat, praemisso verbo σκοπουμαe, i. e. quaero.
Neque placet quod nern hardy Gr. Synt. p 396. legendum
καὶ rων φHων ἀξίαι. ἐγώ γου ri Sic recte scribendum suspicatus est Bornem annus et edidit Sauppius. qui acute docet scripturam ἔγωγ' ουν propterea ab hoc loco alienum esse, quod Socrates antea se pretium B micorum statuere non eerto indicaverit: ,,unm ἔγωγε eum oppositione, ουν Cum consensus significatione dicitur; perlinetque o υν ad totam sententiam, γε nd unum quod praecedit vocabulum .u CL Sta lib. ad Plat. Pliileb. p. 1 l. E. '. 97. ed. Gotii. . De γουν particulaevi exposuimus ad I, 6, 2.
256쪽
in quibus πρίασθαι cum geniti vis πολλου, μικρον, similibus iungitur, alia linius quem tractnmus
cuius notio iam latet in illo. Huc ntepuit, quod, uti rorte doeet eis itis, voenbulum ποροι i. P. rμditu minime quadrat in Antisthenoni, quem constat fuisse
pauperrimum ci. Symp. lil, 8.lV, 3i . Quod autem idem V.
D , Diog nis Laert. in Antiat henis vita verbis P. t M. et p. 140. nisus, Antisthenem labores aut molestia' πονουςὶ ideo eon iunxisse cum χρ μασι Put8t, quod illos πόνους pro maximo bono habuerit, id argutius
est quam verius. Verba πρ ὁ παντων χρnμάNυν καὶ πόνων quasi proverbialem quandam vim mihi videntur habuisse. in licissimn est autem coniectura, quam idem proposuit, scilicet pro πδρων acri hendum efise πανυ. yίλον μo a εἶναι J Alias additur coniunetio scra. Cyrop. lli, i, 36: λεξον μοι, ποσου ν πρίαιο, ῶςre τὴν γυναῖκα ὶr - ωβειν. Vill. 4, 23: o υκ αν πεμato γε παμπόλλου, ως te σοι ravra Xenoph. Comment. εἰρῆσθαι. 9 4 ει γ ε - εσrι, κ α λω e
orationia membrum, Cum finiμ- eodentibu Rrte toni unetum, verbo
αναγκασθἡ7σεrae aliove simili interposito disiungi oportuisse. idque nunc cogitando supplendum es ne existimat. S au p pius nominativum apost refert ad subiectum, quod latet in verbia καλῶς αν ἔχοι ἐξεrαγιν, h. P. Na λως αν ἐιεtaγε - καὶ πειρῶτ . Similia comparavimus in Gr. T.
σκοπον, μηJ E vertio finito σκοπῶ eliciendum est partieipium σκοπιοῦν : Quae quidem
257쪽
pretibus eredere possum lioc pnr- ut lil, 9 si πραξονras τὰ βελ- ticipium formae aetius e dici PBs- risu rovio P, mpliora, quam lino sivo squovis pretio . Scili- sunt. Sententia istitiar haee e Street tis εὐρ oν est id pretium , Si quis amici ini malum vel mi- quod res venalis reperit ni in i prptii habet, instile, si li- der Κau preis , πωλειν τι του ευ- cpat pro minimi pretii amico odi ros, Et aa ver ausen sur dns, plus aecipere, quam quanti illo was es snd si , uti ni ins quoque sibi sit aesti mundus, induet no- verbum εύρωκειν de rebus Ve- terit, ut sum vendat, i. e. si li-nalibus dieitur. Recte in pnrtes ceat hune minimi pretii amicum vocantur Oeeon. II, 3: ποσον αν amico maioris pretii permutare. osti ευρεῖν τὰ σὰ κτ Mara πω - induet poterit, ut illum deserat λουμενα; Hellen. lli, 4, 24: tὰ novumque adsciscat.
258쪽
A. lὶ Primum quaeritur, qualea osse debeant, quo nobis amicos deligamus. - Debent esse temperantes et fidi et prompti ad officia amicis praestanda eorumqua commoda
2 Dein, quomodo anto initam consuetudinem lingvirtutes in hominibus explorare possimus. - Videndum est, qua ratione prioribus usi sint amicis g. 6. 73. - Perbrevis est haec responsio neque satisfacit, si quis rem diligentius perserutetur. Nam si tibi eius, euius amicitiam expetis, priores amici noti non sunt, nec eopiis data est eorum moro ΘXaminandi, consilium a Socrate datum nihil iuvabit. J3ὶ Tum, qua ratione, si quis amicitia dignus esse videatur, is amicus nobis faciendus sit. - Primum consulendi sunt dii, suadean ne nobis, ut cum eo amicitiam ineamus j. 8 . - Deinde ei, quem nobis amicum fieri volumus, et dictis et sactis nostrum erga eum amorem declarar debemus q. 9 sa'. Amicitia autem nisi inter bonos et honestos esse non potest j. 14 - lti . Saepe quidem intor honos inimi eitiae et discidia et simultates exercentur neerrimae, quum easdem res pulchras et acceptas iudicantes de eis inter RQ pugnant et sibi adversantur; sed tamen per has omnes cnpiditates victrix pervadit amigitia, si homines bona indole fiunt, eosquΘinter se copulat. Virtus enim, quao in eis inest, cupiditates, quae discidia concitaverant, temperat et coercet rationisque imperio
B. His expositis addit Socrates in amicis doligendis non corporis pulchritudinem , sed animi praestantiam esse spectandam j. 29 - 3J . Amicitia proficiseatur oportet ex admirati novirtutum S. 3 i ): haec admiratio inspirat benevolentiam I. 34 efficitque, ut omni officiorum genere amicum nobis devincira studeamus j. 3b . Amicitiae adtem landamentum veritas est S. 36-28 Quapropter et brevissima et tutissim a et pulcherrima via ad amicitiam est haec, ut, qualem to ab ami eo haberi cupias, talis revora osse conere h. 39 .
259쪽
Cap. VI. q. 2. μισεῖJ ABCDEFGH; edd. vett.. μισεῖν,
quod sine dubio ex antecedenti αποδιδοναι ortum eSt.
ma optativi verborum in ecuexeuntium in numero plurativo rarius reperitur. Cf. Buti m.
Gr. T. I. q. 105. not. 20. P. 49 l. Ros t. q. 77. p. 220. Κuh-ner. T. I. q. 14i, b. αρα l Sunt non pauci, qui
αρα saepe pro ἄρ' οὐ, i. e. non ne, usurpari dicant; at falluntur. Significat quidem dubitationem: unde fit, ut plerumine negativo usurpetur et vim particularum aρα μή aut Latini num habera videatur, cf.
l. 16. III, 13, 3. 1 V, 2, 22. ;
sed Attica urbanitas utitur hae particula etiam in interrogationibus minimo dubiis, h. e. ubiis, qui interrogat, certo scit at terum responsionem affirmaturum esse: undo fit, ut, ubi αρα pro αρ' Οὐ dietum videatur, oTR-tioni saepe color quidam ironiae
admisceatur. Cf. infra IlI, 2, t. 6, 4. 10, l. T. 13, 2. IV 5, 2. Neque aliter ao οὐν pro αρ' Ουνου non no) interdum positum videtur, ut Ιl, 7, 5. III, 10, 4. IV, 2, l2. 22: 'Αρ' ουν rῶν τακαλα καὶ ἀγαθὰ καὶ δίκαια μη
ne, quod aut pro nonne aut pro num positum Videtur, V.
nos ad Cicer. Tuscul. II, 11, 26. et in Gr. Lat. I. io 8, not. li. πρῶro ν μενJ Alterum membrum, quod per εἶτα δε inductum hulo respondere debet,at,
latet in sequentibus verbis β, 23:Tίγαρ: Cicero Tuscul. V, 27, 78: primum ii, qui sapientes ha
hae particulae, ubi quis eum alacritato quadam ad novam sententiam transgreditur isnun p . III, 10, 3. Infra Il, 7, 5. post rί δε: sequitur τί γαρ; V. Hariun g. Griecti. Partili. T. I.
260쪽
pactis iaciendis aliisque Hegotiis eontrahendis aut tractandis difficilem so praebet, uti interpretatur Sta libaum ius ad I lat. de Rop. I p. 486. B. απ οδιδ υν αι δε ου βουλεται J Bornem annus e codd. D. et F. edidit iiii βουlarat, ut in re, quae mera loquentis cogitatione niteretur, et ob 2. μηαλάρκης ἐotis Et μη δυ rarat. Sed hoc ipsum clare arguere Videtur duorum illorum codicumscripturam μὴ βουuωι Ab attentioris ieetoris manu prosectam Sse. Utrumque, et με et ου, recte sese habet. Si dieitur opras μὴ βουλε rat, negatio pertinet ad relativum, ut sit idem, quod εἴ rες ni aut εἰ μή ris: s. in autem o Κεις Ου βουλε rat, negatio ad verbum Pertinet, ut ου βουλε rat designet
itum cum continuationis notione.
I, 6, 2. - σχολὴν ποιεIta . Infra III, 6, 6: Ουδε πρos raυra πω εὐχoicroa, his rebus vacavi. O ποθεν et υrog χερρανε nunde ipso luerum capturum se sperat. Sio saepe futurum exisplieandum est.