장음표시 사용
451쪽
si old. Glos s. ad Aeschyl. Prom. 241., non est cur vulgatam de
De uenitivis in ovς et σκοιονς comparat S a u p p i u s Anab. IV, b, la: ἐπικουρημα rῆS I OVO Get E u r i p. Androm. 28: ἐπικου- ρησις κακων. Inest in lioe vocabulo vis arcendi ab utiqua re, ut defendere ab aliquo dicitur. V. nos in Gr. T. I i. q. 5 3, 4. Quod autem Passovius in
nignitate exsuperat, i. e. in haero magis quam in aliis deorum benignitas eXsplendescit.
cus in uno codice Meermanniano Servatus glossatoris manum aperte prodit. Primum offendit adverbium αφθονως, Pro quo EX spectes αφθονον, ut l. 6., quanquam id et leve est nec Graeco sermoni repugnat; deinde sorma noristi διαχυσαι muXime Suspecta est, uti docte demonstravit Lobeckius ad Phrynich. p. 725 sq.; tum in verbis προμαχον ζωῆς non solum affectatum quoddam dicendi genus, quod alienum est a Xenophontis naturali simplicitate, sed etiam
absurdam sententiam cognoscero mihi videor; etiam συνreo pocalias passivam vim habet, non, ut h. l. , activam; porro Sequentia verba reiici καὶ πελάγο αε- ραν male cohaerent cum ante
452쪽
dit forma aiaurocri quum aliis huius aetatis scriptoribus Atticis, tum Xenophonti inusitata. Thomas Mag. p. 1i1 sedit. Ritsch. tradit: υλλοθι, aias θεν, aiiooε δοκιμωrερα ri dilarοθι, aliatorii , aliarc oe. Quis autem serat verba καὶ ἐν aiioδαπῆ orελλομένους ποριζεοθat 3 certe exspectamus εἰς ἀλλοδα- π ,: sed vel sic maeula quaedam residet; nam in his verbis inest ieiuna quaedam proximenntecedentis sententiae rePetitio. Neque verborum πιυς ODI ὐπερλογον facito quisquam suscipiet patrocinium; num ut taceam vix ita Graeeo diei posso nullo addito adiectivo, ut φιλανθρωποι , θαυμασrόν, repugnat etiam sorma et antecedentis et sequentis orationis, in qua tδ δε cum infinitivo absolute, non ex alio Vocabulo aptum legimus. Etiam Euth domi responsio 'Aνεκτρα-σrOD, nisi verborum υπυ toror interpretamenium habendum est, longissimo recedit a reliquis Εit thydemi responsionibus. Denique totius loci sententia tam in-fieeta, tam illepida est, ut vix tibi persuadeas eum e limpido Xenophontis sonte fluxisse.
Quum in codieibus Par. AlIC DEGH a verbis To δε καὶ aερα usque ad To δε ror i or lacuna sit, Deile quis induci potuit, ut
eum suo modo eXplore tentaret, praesertim quum nulla adhuc quarti elementi mentio tacta sit. ra μεν εἱδ ρ t; a o Pra. 2 α
αἰ παλι a J o Rarius hoc Drdine, frequentius inverso πω ν
let. erit. p. 39. V. Bor ne murinum ad Conviv. VI l, 1. p. 178
Codex C. omiti. a P. γ ἐνη ra ιJ Scit. ει ratioci. eo pervenerit.
453쪽
I. 9. Tδ δ' αὐJ Edd. pr. et BD GII. omitt. αυ - υ πε- νἐ γκαιμεν J Par. A. υπενεγκοιμεν : qucid si maiore codicum auctoritate munitum esset, recepissem Formae enim optativi nor. I. huius et verbi εἰπεῖν rariores sunt. - γίγνο tro J lunt. et Voss. 2. πνὶ γνοι ro. Par. A. πηγνυοι ro; lue. πυγνυοι. Schneid. suspicatur ἔνθα ῶ ν - . A φελοίη ' L. habet ενέλα ῶν μαitor' αν ii ον. ἰDind. coni ἔνθα αν μ. h. M. Hur s. ἔνθ' αν ῶν μ. η. ώ. Quae coniectura quamvis magna probabilitatis specie commende tur, recipienda inmon ii On videtur. Permulti enim apud probatissimos Attici sermonis scriptores reperiuntur Ioel, in quibus optativus sine αν potentialivi instructus legatur. Cyrop. I, 4, 14: εἰ βουλει - ζδίευε μεθηραν, ἄφες roυς κar' ἐμε διαγωνίτεσθαι, οπιυς quemadmo
ρω υμῖν πῶς αμ φ ι σ βηr o ί η P. Andoc. Or. III. p. 23, i : οἰρ roster roa μεν Ortos are rῆς εδερ νος συγχωρουσι, rota δ' ἔργοις, ἀφ' ων ξ εἰρήνη γένοι ro, EVαν HODyrm. Huc etiam reserendus videtur locus, qui supra I, 2, 34. legitur: α νεκrεων εἴη. CLΚ u h n a s t. Repraesentat. imGbr. des 8g. apotelest. Coniunetius.185 l. p. 39., qui tamen non Satis diligenter exempla discrevit. Discernendus est enim ab hoc potentiali optativo set is cipiativus, qui pendet ab altero optativo vel arte cohaeret cum eo,
ut Plat. Phaedr. p. 276, B. Menon. p. 8', E. 92, B. Hipp. Mai. 284. A. v. nos supra RuII, l, 18. , et is, qui cum relativo coniunctus resolvi potest in εἰ c. opt. secundum formulam illam: εἰ roiiro λέγοις, αμαρrάνεις, ut Cyrop. I, 6, 19. II, 4, 10 ubi primum Ους αν τις βου-
ti rota θεοῖς ἔργον ν κti. G. T. Λ. Κrugeriis in Comment. de formula ἀλλ' 17. Brunsvig. l834. p. 36. recte iudicavit. V. nos in Gr. T. II. g. 747. not. 1. p. 446. Sententia est negativa: dubito, num quicquam negotii sit diis, nisi ut hominum commodis Prospiciant.
454쪽
ro υ rota J bonorum, quae Su-Pru commouit ruta fiunt.
αν θ ρώ π εό ν ἔνεκ a J Eadem sententia consignata ost apud Cleor. N. I . II, 62. Doci ci νθρωποι l Codd. D.
et G. exhibent Ooa o ανθριωπος:quum scripturum recte Borne mannus statuit illatam esse obsequens δοκεἰ, Seil. ανθρωπος.
Transitus a plurali ανθι eo ποι ad singularem au θρωπος h. l. eo minus offendere potest, quod antecedunt verba re alio psor. Sed etiam alius a plurali Uessectit oratio ad singularem et rursus a singultiri ad plurulem. V. nos in Gr. T. II. q. 43i , uAddo Sehoomanii. ad lsaeum p. 466. Mao ignor. ad Lyeurg. p. tri . Etiam ita hio locus explicari possit, ut oratio sic compleaturi ἐμοὶ δοκει m νομιζον,
πους - απολαυεtr: at durior videtur esse haec ratio. πλείεω rων τ ῶν J u. P. mihi quidem videtiar homo Plus utilitatis capere OX aut inalibus, quum e plantis. Zo unius posta tu particulam νοῦ exoidissis suspicatus est: ut Graeci suopo per breviloquentiam quundam post compurntivum genitivo utuntur, ubi exspectes c. V. nos in Ur. T. l I. l. 7ιη. Gr. schol.
x. 323, 3. i et ad Anab. I, 9..ti . Apte IV eis kius comparat
μένων th. e. repPriat pauciores mori eX eis, sc. qui honestam mortem vita μ turpi Pracserunt, quam ex eis, qui propter metum fugere malunt): ubi v.
Sa lippi nni. Similem di eo nili brevitatem supru III, 11, 5. vidimus.
ἀπο to Dr uiri ab nnimalibus, o a' ἐκείνωW, a plantis. V. ad I,
455쪽
q. 11. τοις a νθρώπ o e ς - ἀπολαυομενὶ Exspectes aπολα νουσt, quum antecesserit τοῖς di θρώποις; sed elegantissime Persona in altero membro est mutata. In priore enim membro apta est notio generalis hominum, . in Posteriore autem Socrates orationem ad se et eum, quicum loquitur, revocat, quo vividius opportunitates et commoda e sensibus ad homines red
non futurum apparet ex Rute edenti απο νομεν. V. do huius verbi formis adnotata nostra nil Armi,. I. I, l . q. 12. πρ ον Οεισθαι υπερ
α ν α ρ t s r α γ έγνο t 1 t o JTres codd. GL M. exhibent γέ- γνοιro, quod eorreetoris manum aperte prodit. Nam quod h. l. numerus plurativus relatus ostad neutrum plurativum rὰ αποβησόμενα, duplici modo explicari potest. Etenim quia hoc
remotius est, facile oratio transis ire potuit ad numerum plurativum, ita quidem, ut negligentiao cuidam haec constructio tribuenda sit; aut de industria ot dedita opera Xenophon usus est numero plurativo, quo clarius iteratao actionis notio indicaretur. Haec enim potissimum, Saltem apud Λtticos solutae Drationis scriptores, videtur esse vis numeri plurativi post neutrum plurativum illati, ut, ubi res e pluribus partibus composita nutin variis locis vel iteratis vici-hus sacta commemoratur, Prne
456쪽
V. adn. Post hoc verbum Bessario addit: Magni, ait, amoris hoc est: unde Herbstius satis audacter importavit verba de Latinis in Graeca conversar Llανεν, ἔφη. καὶ rου ro λικον ἐora. dicati numerus plurativus hane vel singularum partium vel iterationis De tuentiaeve notionem singulari quadam vi efferat. Etiam ibi plurativus verbi numerus locum habere videtur, ubi actio de subiectis praedicata non eodem tempore fieri, sed temporis successu saepius repeti cogitanda est, ut Hipparch. V, 4: M' προς-
tivo numero aedium regiarum multitudo accuratius signifiea
i tur. Ihi d. IV, 2, 20: ἔνθα tu
situs est, uti supra ad II, 4, 7. vidimus). Hellen. II, 3, 8: εβ-
ρar ς tu i i εστιν ' Miras in explanando hoc loco editores excitarunt turbas. Dupliei autem
457쪽
modo ub eis peccatum videtur, Primum, quod ud unum Omnes
verba Euthydemi q. 12r Σοὶ δ',
deinde, quod verbis: 'Ei νοει δε- - statoς risiis Drιν Socratem demonStrare voluisse credebant esse deos, etsi non conspiciendos oculis sese praeberent. Sed primum virorum doctorum Sententias varias interque se mire discrepantes recenseamus. BES-
nemRnnus verba: ore δε γε ais N λεγω non ad proxime au- tecedentia Euthydemi verba, sed ad primarium Socratis Seuten tiam: deos hominum curam habere, reserunt. Val-ckenarius et Schnoide rus ante verba: Ort δε γε κri. nonnulla excidisse Suspicantur. v eis kius sententiarum neNum sic exponit: Me vera dicere, inquit Socr. , deos nempe in rebus dubiis divinatione nobis Succurrere, ipse reperies, si precibus illos reliquoque cultu veneraris, h. e. si hac ratione illos permoves, ut tibi gratificentur, cona P.
I, 1, 9. et 4, 18. Sed in seqq.
argumentationem valde claudi curo conqueritur. Nam, inquit,
quod fieri posse si . SPq. bene ostenditur, id vere itas os o habere doctendum est. Argumentum autem a diis ipsis monstratum atro oδεικνυουσινὶ hoc affertur, eos in
tribuendis beneficiis non cerni oculis. Sed hoc ipsum doeendum erat, a diis profici sei hominum commoda, et ea esse deorum, non nuturae offecta. tu
Germanica luterpretations idem V. D. anto verba: 'Eννύει δε aliquid desiderat ab Euthydomo Socrati obieetiam, simile dubitationi illi Aristodemi supra I, 4. 9.Iectae, ut: , , id ipsum, quod deos non cerno oculis, dubitationem in me excitat, deindo etiam nonnulla e Socratis responsione verba excidisse existimat; nam verba: 'Ervom δε non commodo
udnectere argumentum, Purti eu-Ias μἐν γαρ vel similes requiri. Herbstius verba: Ei νοει δε- ἀορα roς huis ἐστιν, ut aliun de illata, exsulare iussit, Diu dorsius ut suppositicia un- eis cinxit. Langius in his verbis sententium i nesse putat hanc: ut dii beneficia sua non apparentes distribuunt, ita non
apparentes gratiam nostram eX- spectant. HOrnem annua denique vix aliam his verbis extundi posse arbitratur nisi hauc
miram satis argumentationem: ex operibus eorum deos et cognoscendos et colendos esSoipsi dii eo significant, quod cum
cetera numina ab hominibus, quibus boneficia tribuunt, non conspiciuntur, tum supremum illud num on, quod universum mundum regit, rerum est eclarum
ut fulminis 3 quidem auctor esS intelligitur ra siεytora πραr-rων Oρara γ, sed in efficiendis rebus ab hominibus non conspicitur, vel brevius: non magis dii
in conspectum nostrum Veniunt, quum coluntur, quam quum
Iam, ego quid sentiam, asterromitii liceat. Fatoor quidem totum hune Io-
eum argumentutionis quadam obseuritato laborare, in orationeque philosophi subtilitatem desiderari; sed haec aperta interpolationis vestigia esse praefracto nego. obscurior argumentandi ratio Xenophontis potius ingenio tribuenda videtur. Neque in ipsa oratione quicquam rePΟ-
458쪽
ritur, quod Xenophontis stilo indignum iudicandum sit, immo nonnulla insunt in hoc IOeo, quae elegantiae quadam laudo
sese commendent. i. Quare locus non continuo condemnandus erit,
sed diligenter exquirendum, quomodo sententiae in eo Prolatae conciliari inter se Possint. Argumentatio igitur mihi sic constituenda videtur. Postquam Socrates multis orobus a diis humano generi concessis deos' hominum curam agere demonstravit, tanquam Postremum divinuo curae argum ti-
tum hoc ponit, quod dii hominibus divinationem concesserint, qua res suturae coguΟScantur.
Ad haec Euthydemus: se Ergate,' inquit, se O ΝOcrute, videntur illi benigniores etiam quam erga ceteros hominos sese Pru er ,
si quidem ne interrogati quidemn is Praesignificant tibi, quid
facere to oporteat, quid non . Haec verba, ab omnibus interpretibus mirum in modum neglecta, sine dubio m imi momenti sunt. Nam nisi ea eerto quodam consilio interiecta esse arteque eum Sequentibus cohaerere statuimus, profecto intelligi non potest, quid tandem sibi velint; ieiuna plane atque inopia
ποιεῖν καὶ ἀ μῆ v. I, 1, 2 sqq. V. Proleg. . Euthydemi igitur
verba Soerntes arripiens demonstraro studet illud δαιμονιον non sibi soli tanquam proprium quoddam beneficium a diis tributum, sed commune esse sibi cum ceteris hominibus; ceteros autem homines illud δαιμονιον
non agnos ere, quia non in eo acquieScant, ut eius vim animo percipiant, sed oculis cernere cupiant. CL extrema verba paragraphi 14.3 Quod si igitur, inquit Socrates, huius boni particeps fieri cupis, non debes
exspectare, dum deus forma quadam indutus in conspectum tuum veniens futura tibi praedicat, sed, ubi divinorum operum contemplatione certo tibi de deorum in humanum genus cura aeprovidentia persuaseris, illos pio sancteque colero scs. q. 17. . Hac mente si quis imbutus erit, ei δαι uo νιον illud in omnibus rebus. quid facere debeat, quid non, significabit, quum eius animus deorum reverentia agitatus neque in eis, quae sapienda sint. neque in eis, quae sugienda, unquam dubius haerebit, licet dei
faciem quandam sorinamve non cernat oculis. Nam ne in divinatione quidem dei sormum quaeri oportere ipsi dii significant eo, quod ne in ceteris quidem suis
operibus in conspectum nostrum sese Praebent, etsi dubitari non potest, quin omnium rerum essectores sint. De purticulis δε γε v. supra ad II, 6, 3 t. Verto: dass icti aber alter lings dio Vati rhuit sage. Utitur Soerates his particulis, quia in antecedentibus Euthydemi verbis εἴ γε - μῆ) aliqua de Noeratis datuoi res
dubitatio latore videbatur. Haec expositio si vera est, apparet lapsos esso interpretos in eo, quod totam hane disputationem putabant eo consilio a
Socrute institutam esse, ut demonstraret esse deos, etsi in conspectum nostrum non venirent;
immo Socrates nihil aliud videtur
docere voluisse, nisi perversam esse huminum opinionem, qui in divinatione deorum formam re quirerent. Num ex omni superiore sermone liquet Socratomtanquam firmissimum disputatio-
459쪽
nis Suae fundamentum posuisso osse deos. Etiam ea, quae q. 14. dicuntur, sententiam nostram confirmare videntur. ubi disputatio sic concluditur: a ron να-
τας μορφας rων θεω ν J Dere comparant editores Ciceronem de Nat. Deor. I, 12: Xenophon - tacit- in eis, quae a Socrate dicta retulit, Socratem disputantem formam dei quaeri non oportere ; eundemque et solem et animum deum dicero, et modo unum, tum autem plures deos: ubi v. Davisium. Oυr ως et ποδεικνυον sti JScil. in divinatione formam dei
θεοί, quod omissum est, quia antecedit avroi si μοι. Socrates et qui eum secuti sunt, Plato, Stoici, Cicero, praeter unum supremum atque principem deum otiam ullos esse deos statuo-bant. longe quidum illo inseriores, sed tamen immortales reis rumque omnium praestantia excellentes, quibus tanquam ministris princeps ille deus in administratione mundi uteretur. Fusius de hac re exposuimus in
libro de M. T. Cieeronis in philosophiam meritis. Hamburg. 1825. p. 185-188.
suo scripsit: παπια r ὰ καλακτὶ ut sit: quicquid bonum est et pulchrum, id reperitur in
muti do. Quam coniecturam a recentioribus editoribus receptam esse miror, quum nequaquam sit necessaria. Sententia aperta est: In mundo Omnia sunt pulchra et bona, h. e. in mundo omnia tam Praeclara sunt
instituta et temperata, ut nihil sit, quod non et pulchritudine et utilitate excellat. Unde re-
riim universitas nomine κοσμου
mundi in appellata ost. χ ρ ω με P ο ι ς J Ne linei de rus
desiderat articulum rotς. Frustra; sententia enim inest haec: hominibus, quando utuntur.
460쪽
LIB. IV. CAP. III. 445ραννος τε γὰρ υτι si ἐν ἄνω νεν ἀε δεται, δῆλον, και
rα μεγισra μεν πράrrων ὁ ρ ὰ r a ι J rerum muXimarum quidem os sectorem θ Sse supremum illum deum a P paret. Haec verba quam non repugnent toti disputationi, upparebit ex eis, quae ad prima huius paragra pili verba protulimus. Tonendumost enim Socratem hanc disputationem non eo consilio instituisse, ut esse deos, etsi in conspectum nostrum non venirent, demon Straret, sed ut doceret in divinatione quaeri non oportere
quippe quod antecedentia respiciat, usurpatum est, hoc minus potest esse offensioni, quod Pronomen οδε, ξδε, rode adhibetur ad significandas res ante oculos nostros positas, uti Sauppius recte iudicavit. U.
supra ad 1, 2, 3. q. 14. Καὶ - δε l V. ad I,
I, 3. De sententia Ernestius commemorat puri m0do libros sacros fulmina et ventos apPellare ministros dei. κεραυνος - αν eluo iri Nae-po hae e vocabula ut nomina propria sine articulo ponuntur. Distilior est quaestio, cur in seqq. ανθρώπου γε vim omissus sit articulus. Credo sequens Pronomen relativum quasi articuli viees sustinere.