장음표시 사용
141쪽
Quaestio V II I. risui illi propter quem, aut propter quod .s
caetera sint Paria. Quod ad amorem conditionatum attinet. Repugnat in primis Deo omnis omnino a ctus pure conditionatus forma luter. Quia necesse est volentem pure conuiti nate nemque velle, neque nolle conditionem ; sed se haberi pure omissiue resipectu ipsius. Re Pugnae autem Deo pura omissio, ut fert communia Theologorum consensus. Deinde,admisso per impossibilem Deum Pos. levelle aliquid pure conmilona te,negδtur volentem Petro ea .gr. aliquod bonum Pu te conditionate , propterea amare ipsiuna Petrum aliquatenus adiolute. Quia sua conditionatum Mullatenus prodesse, ut etiaadesse podit Perro, nisi prout coniunctum cum condatione,a qua pendet; imposit Ie cst PecTum mouere ad volendum condiat innatum, quin moueat indivisim ad voin Iendam conuitionem, ut pote euentia liter inclusam in conditionato, quatenus utili , ctuoso rei pectu ipsius Petri. Impossibile autem rursus est actum , ad quem nullatenus mouet Petrus, ille a morem Petri. vi
de talis actus non est appetibilis a Petro eae vi appetitus, quo cupiat amari,sed ex sola appetitu , quo velit dispositionem causam ad suum bonum volendo simul conditione, sub qua sunt disposita ad iIlud. Aliter enim nec ipse amabit seipsum. Negatur igitis: assumptum obiectionis a i pote non solum insufficienter probatumε sed cuius insuper probationes efficaciter reallorquentur in contrarium. Praeterea assiis
gnara superius fuit specialis ratio repugnaeiae, ut quis transeat ad statu mali hominis,4 inimi ei Dei in non malum,& non inimita
cum Pti Absquc mutations intrinseca ipQ
142쪽
sus. Quare transimsi antee edendi, potest nihilominus negari consequentia. Sed me. litis, & expeditius est negare antecedens tespectu Dei ob rationes iupra adductax, quidquid sit de amore cFeatu.
Vtrum ipsusio grallar sit suis ciens ad
tem de potentia Dei absolii ta . I. Quia D. Paulus ad Rom. 4. Is ad Coloss r. i .ia r. ad Corinthin. ix. Et D. Petrus se M. I quuntur de remissione peeeatorum. & de sancti fieatione precatoris, tanquam de cluet. hvs ribus inter se distinctis quatenias utra que exprimunt se oesim . atque in eundem sensum dicitur ps so. 21. Omnas iniquitatos
meas aeter eor mandum πea in me Deas . in f ruum rectum inmma in visceribus meis. E
dem expressionis distinctio usurpatur Cl tius a SS. PP. apud Ripaldam t. a. d. V IlIν ma, sect 17. Ergo remissio peccatorum est aliquid saltem inada quate distinctu ab inosusione gratiae , perquam forma iter hab tur politi ua sanctifieatio hominis. a Cone. Trid. sesῖα cap untio dicis de iustifieatione; qua non νsola peccatorum ramis tu; fad oe sanctificatio, in revoua io &c. Et iterum ad medium: Vnde in ipsa iusti , cstione, cum νε Dione pena orum , hac om nia
143쪽
n a simul infusa areipiι homo, Re. Si autem sola in susio gratiae sufficeret ad remissionem peccatoriam . non acciperet homo gratiam cum remissone , sed remissionem aeeiperet ipsis gratiae acceptione 3 atque iustificatio esset sola remissio peccatorum , quia haec sola per seipsam formaliter esset sanctifica
. Non potest componi eum peccato actuali remi illo ipsius, ut dictam est in quae stione praee edenti ad s. Potest autem eum eodem componi gratia habitualis. Quia priuatio huius gratiae est poena peceati latque de ratione poenae est, ut supposito peccato possit infligi , de non infligi pro libiecipunientis. Nam quae neeessitate ineuitabili physica, aut metaphysica consequuntur adactus seu honos, seu malos, non habent rationem proen ij, aut poenae, ut patet in ha-hitibus bonis a & malis per eos productis . In ubi eatione, S duratione: alijsque simili-hus. Quae a nemine computantur incer proemia, aut sapplicia, praeei se ob necessitatem squa consequuntur ad actus. Potest igitur Deus supposito peccato nolle nihilominus subtrahere gratiam a ac proinde gratia P x est componi cum peccaeo saltem actuaIi. Ergo eadem est separabilis a remissione Peccati, utpote incompossibili cum ipsis
. m. ius est non potest eontinerῆ in eo, quod minus est. Remissio autem pec eati est aliquid maius, quam infusio gratiae. Gu a nomo iussus potest mereri de condi gno gratiam sibi, & alijs i cte tamen non a poten mereri de eondigno remissionem peccati ; cum ad eam obtinendam necessa Num fuerit meritum infinitum Christi DP mi , , quod necessarium non filisset pro i-
144쪽
u sone gratiae respectu innocentium is Erpore missio peccati luperaddit infusioni grais, tia fauorem εκ transecum Dei maiore, qu mqui inest voluntati conferendi gratiam se. eundum se; ideoque ille sauor est separabilis ab hac voluntate. s. Peccatum non est intrinse ee in eo minpossibi 'e cum gratia . Ergo neque grati P cum peccato. Pa et consequentia . Quia
nihil est in eoae possibile respectu compossi bilis secum ; cum non possit huic inesse possibilitas ad impossibile iuxta illud Phidosophi : possibili posito inesse, nullum se quitur impossibile. Prohatur antecedens . Quia quidquid est intrinsece incompossiti l.
Ie eum aliquo, est eo ipso intrinsece connexum cum possibilitate eiusdem. Et rursus quidquid est connexum intrinsece cum possibilitate alicuius supernaturalis, est in trinsece supernatura Ie , ut multis Conten .dit P. Ripalda. Certum autem est peccatum non esse intrinsece supernaturale . Nullain igitur est incompossibilitas inter Mallam , di peccatum; ac proinde gratia no est suta fietens se sola ad te missionem , & deletionem peccati. s. Pro pitvri naturae ad voluntatem in fundendi gratia homi ni anteeedenter Pecissatori Deus est indifferstns , ve eum puniae priuatione gratiae . Impossibi Ie autem est Deum esse adhue in disterentem ad punien dum , se odio habendum peccatorem Pro aliquo instanti; & peccatum non inesse ei isdem pro eodem instanti: sicut est impossi. bile aliquid esse visibile pro aliquo instan ti, quin supponatur ine ira illi colorem pro eodem instanti. Ergo pro eo instanti rea ai, ero quo primum infunditar gratia ho.
145쪽
lasi peeflatum . Ergo gratia non de' et, &excludit peccatum se sola , sed est composisibilis eum ipso.
v. Hominem esse proximE potentem ad diligendum Deum, non neeessitat Deum, ut diIigat hominem. Primis . Quia homo ipse manet nihilominus indisserens, ut diligat, vel non diligat Deum,sed peccet eontra irsum, sitque proinde odibilis Deo. Secund), Quia homo no est simplieiter bonus, ideo que nec simpliciter dilectus , Deo praeciseratione alisuius actus primi, sed ratione acta se odi, ut Apparet ex quaest.ν. in pον trema confirmatione. Tertio, Quia ante inivsiunem gratia habitualis inest peccatori potentia proxima ad dilestionφm Dei supermnnia per auxilia gratiae actualis, di tamenondum terminat dilectionem Dςi erga se. Iaaryo , Quia nequidem homo contrahit necessitatem diligendi alium hominem ob
Potentiam .eius ad dilect onem ipsius. Deo mumi Qui4 potentia creaturae ad diligendit Deu m non est honitas, Ae per estio finita Φqualis tamen sola est iussieiens ad necem tandam voluntatem infinitam; utpote qum mne finitum contemnere, ae respuere is cile potest. Gratia auteni habitustis, cum sit indistincta ab habitu charitatis, ut di ctum est iupra , solam confert homini potestatem diligendi Deum . Ergo non induincit necessario dilectionem Dei erga homi-Nem Ergo nec induete neeessatio remissio. Mem pecςati, quae essentialiter in se eontinet dilectionem Dei erga eum, qui fuit an tea peccator, ut dictum est in quaestion
8. Habitus naturalis dilectionis Dei non sufficeret se solo ad remissionem peccati somnii si pro statu purae naturae. Ergo ne si
146쪽
rib tus supernaturalis charitatis sume it se
solo ad remissionem peccati commissi pro statu piaesenti eleuationis. Patet consequentia, quia habitus supernaturales non plus praestant in ordine supernaturali, qu1 naturales in naturali: & praeterea peccatum hominis eleuati est deterius peccato hominis non eleuati eadem proportione, qua habitus supernaturalis charitatis est pet&ctior squam naturalis, Ut apparet ex quae is stione praecedenti ad 3. Patet antecedens. Primo , quia hahieus naturales virtuos sunt
compossibiles cum actibus peccaminosis vi iij contrarij, ut e X perientia liquet, di dici. tur in quaest. a. de viri. Theol. ad 3 . & Laismen re mi iso peccati non est eompossibilis cum actu peccaminoso AEt dictum eli sa , Pra. Secundo quia semissio peccati estici debita peecatori tcumque operanti post
Peccatum, ut dicetur quast. s. de Incarnati ner; cum tanwn habitus naturalis viris.
tis sit dehitus eidem, si post peccatum ire, quentet actus naturales diligendi Deum . Tertio, quia D. Τhomas de veritate, q et 8. uae est de iustificatione, art. a. ad s. dicite Adam : Paaeen si a solo fiat a natura δεσμ
tas , & similes quaitaces possunt compis otin eodem subiecto etiam quoad gradus ia- tensos saltem de potent a Dei absoluta' . Gra ia autem,& peccatum opponuntur in ter se solum, ut duae qualitates in uice con trariae ex natura rei Ergo possunt similiter inuicem componi saltem de potentia ab soluta. Licet enim repugnet fieri a Deo
147쪽
non repugnat,ut prae existente peeeato na turalitor pro priori naturae, fiat deinde mi raculum pio posteriori naturae ad inducea' dam nihilominus gratiam . O. Deus est agens infinitae virtutis. Ergo potest superare quam eumque dissiculta istem , & resistentiam . quae non sit simplici ter infinita. Difficultas autem compositionis inter gratiam, & peccatum; & oppositio, atque resilietia alterutrius ex illis ad uersus alterum non sunt simpliciter infiniritae . Quia non distant infinite interis; &Praeterea in iis, quae sunt finita simpliciter , nihil potest esse infinitum simpliciter. Coqfirmatur; quia homo potest componero
Conversionem actualem ad Deum cu auerissione habituali ab eodem. Ergo multo maingis potest Deus eomponere conuersionem habitualem ad hominem , quae continetue
in gratia , eum auersione sue aquali , siue habituali ab eodem . quae continetur it
peceat o. R. Impossibile est eumdem ab eodeam ti simul, & odio haberi simpliciter,& absolute; seu, quod eodem recydit,eundem eI dem esse ami eum, & inimicum pro eodena
empore . Quod quidem de mutuis nomianum inter se affectibus est notissimum in indubitatum apud omnes. Id vero ipsum eae quodammodo manifestius de amore,&odio diuinis, quatenus eoru effieacia est maiora di diriguntur meliori cognitione, & sunt inducti ut maioris tum boni, tum mali. Deus autem prosequitur odio peccatores, & di ligit iustos non tantum secundum quid, sed absolute de simpliciter, utrumque patet ex Ps. 44. Dilexi, odisti iniqui. satem: Et Malach. t. a. de Iacob, & Esau salicto iustorum, altero peccatorum exem.
148쪽
plati dieitur et Iarob dilexi: Esau autem ossistha ι. Deinde de odi aduersus peccatores constat ex la. Ecclesiastici 1. AItissimus odis habeι peceatores. Cuiusmodi sunt qua plura alia, ut videri potest inter alios, apud Mont disp. si . de voluntate Dei sect. t. Nec paueiora habentur de dilectione iustorum iiuxta illud Ps et s. 8. Dominus diligit in tonNeque vero haec,& similia accipi possitne de odio, & dilectione secundum quid tantum, & non constituente amieitiam, & in iis micitiam. Quia quod ad odium attinet a u ersas peccatores, illud est inducti uu perditionis ipsorum, ut apparet ex Illo Ps. s. odissi amneι, qui operantur iniquιιatem I perdes omne is qui Dquun rur mendacium. Dii ctio Dei erga iussos est similiter unitiva per secte Dei eum iustis & iusto tum cum De ut apparet ex illo I. I a . DL sas mane in ebaritare, quam dictum ell supra esse iustitiam , & gratiam habitualem in Dasmanet, or Deus in eo is Manifestum autem est singularem istiusmodi immanetiam mvis
tuam Dei in homine & hominis in Deo e εώ einere in se dilectionem simpliciter talem se e proprie amicabit m Dei erga hominem oNec est minus manifestum odium causatiuum perditioni, personae odio habita esse odium simpliciter tale, & proprium inimiis ei quoad magnitudinem mali intenti, aginQcii, esto non sit propriu inimici quoad ultimam terminum intentionis diuinae. De
Neque dici rursus potest liberum Deo esse, ut odio habeat, vel non habeas euntis . eui inest peccatum, in sensu eo posito pe eati, aue ut diligat,vel non diligat eum, cui inest gratia habitualis in sensu compolit θgratia . Nam, quod ad peccatum attinet. - ipsum
149쪽
Ipssim est intrinsee E eontemptiuum legi gdiuinae , qua grauiter prohibetur, ideoque est intrinsece conexum eum voluntate di inuina grauiter prohibente ; iὰ ese, cum v Iuntate diuina comminante indiguatione, M odium diuinum ex supposmone ipsius peccati, ideoque volente odio nabere auctorem peeeati ex suppositione, quod pec cetis Di ctum nimirum est in q* de actibus humanis per haec intrinsece , ae formaliter constitui legem diuinam grauiter obligan tem . Implicat igitur in terminis inesse Momini peceatum; re no Meile eo ipso in Deo odium, quale dictum est.aduersus talem ho minem. De infusione porro gratiae essen t tali ter eonnexa cum dilectione amicabili Dei constat ex quaest. 3. quatenus nequIt non esse dilectio amicabilis, respectu hominis viatoris, voluntas it Ii conserendi sum. mum ipsius bonum inter eae quoru est e paκ pro eo statu , quale bonum ast grati
habitualis, seu charitas, ut innotuit ibide, ae elarius ex Apostolo, de Augustino tot quaest. 4. & praeterea B. Thomas 3. contra, gent. cap. 1si. doeet nihil maius charitate concedi polle a Deo puro homini viatori . Patet igitur peceatum essentialiter esse inacompossibile cum cli Iectione amicabili Dei cum qua connectitur essentialiter gratia hiabitualis, atque gratiam habitualem esse similiter incompossibilem eum odio, de
abominatione Dei , cum qua peccatuni es- sontiali ter connectitur; atqu e i deo gratiam.& peceatum esse inuicem incompossibilia essentialiter. Sussicit igitur insusio gratiae ad remissionem peccati lethalis. Praeterea aliqua dilectio Dei erga hominem est essenti liter incompossibilis eum pulsato. La nimirum quae est reni ita ua,
150쪽
deletiva, & destructiua ipsius peceati τ ea
que dilectio est maior, qua uis alia dilecticiis ne compossibili cum pectato; id est, coma possibili eum sumnio hominis malo , sum n aque eluiae miseria, ut liquet ex qusst . . Ergo est aliquod Dei donum essentialiter incompossit ite cu peeeato idque est maius quouis alio dono compossibili cum peccatu . Consequentia est manifesta ex quaestio. ne praeeedenti sub initium . Nullum autem donum Dei consei ibile homini viatori est maius, quam gratia habitualis, ut liquet en otis nuper indicatis. Ergo gratia est essentialiter incompossibilis cum peccato . Eodem fere recidit, quod si infusio gra. tiae non sussieeret ad remissionem peecavis necesse esset remissionem saltem partiali ter fieri per condonationem pure extrinse-τ m Dei; quandoquidem nullum aliud do .. num Dei est pintialiter , .el totaliter dele tuum peecati, de quo ne quidem aduersa-1ij umquam dubitarunt. Consequens autem
est salium, ut Iiquet ex doctrina quaestionis praecedentis; ut pote aeque essicaciter imω eugnante partialem , di totalem condonsitionem pure extrinsecam peccati. sequeretur ulterius maculam peeeati so
re indelebilem , & inausetibilem ; si gratia
per se solam non esset essentialiter deletivas ct ablatiua ipsius. Quia nullus actus diuinae voluntatis, sola sui additione, cte praecise volendo seipsain , ad id sussiceret, ut con-s t ex eadem quaestione , nec non e ni uersali prineipio , quod nullus actus diu ianaes vel etiam creatae voluntatis differt ab aliquo alio actu,& multo minus habet spe Cialem aliquam tussieientiam ad aliquem es- sectum positiuum, vel negatiuum pratis C s