Adversaria in Aeschyli Prometheum vinctum et Aristophanis Aves, philologica atque archaeologica

101쪽

indo probabile sit, qti Od, ubi contr3rium sumseretur, illuni suisse αριστεsoset άτην, liUS stsτε so ατας, Scinius Aves uno agmine prodeuntes, de quo jam SueVernius monuit se cundum locum, qui est S. 29 et 295, non ut turdo gra vive incessu, Sed currere Vel 3lire, sequitur vel ex s. 30T ubi Euelpides exclamat: oi rim πίζουσι και τρεχουσι διακεκραγοτες,

sed etiam inde apparet, quod 'agmen ciam inteos. 30 et 309, ' quo loco sic pergit Euelpidus: 1μ απειλουσίν σε tu ν; Mi ιοι ' κεχρο ναοί γέ Ἀοι

dicor incipit s. 10, si mam tutionem ipsi propriam cepisse videri jure potest. Quaeritur, haec qualis fuerit. De his rebus nihil quidquam traditum reperitur. Num igitur jam per Se

probabile est, chorum comicum eandem speciem, quam inter ingrediendum praeberet, etiam stantem in orchestra Tetinuisse, ita ut is, qui in Avibus est, κατὰ τοίχους fuerit dispositus, an credere praest3t, illum sic suisse collocatum in orchestr3, ut contr3riam speciem praeberet Equidem hoc probabilius duxerim altero illo, jam eam Ob caussam, quod solummodo sub hac conditione ii, qui inter ingrediendum vulgoύριGzεso Getύται SSent, Sed quum chorum peregre Venire singeretur, ut conjecimus, δεξιοσχάται, soli ordinem Spectatoribus proximum ossicerent, id quod consentaneum est locum Bbuisse. Haec si vera sunt, chorus avium ita prodiit ut Singuli τοῖχοι, unus post alterum, in orcheStra appIre rent, ut autem quisque pparuit ad latus Ioxime uia tecedentis se collocaret, quae jam Sueverni sententia fuit. Videtur autem Secundum ea, quae nullo Inte jam adnotavimus, chorus recta via tetendisse ad eum Orchestrae locum, ubi lineae erant illae, de quibus apud Hesychium sermo est his verbis: γραμ ιια εν zi Os ζGτρα ησαν. ως τυν χορον εν τοίχον iστασθαι, neque cogitandum esse de Plurib/ι conversionibus

aut de decursibus Vulgaris illa chori statio quae fuerit, aliquis pinetur, etiam ex s. 591 perspici posse recte emendato Esse enim in vitio, quae hoc loco tamquam a poetnscripta eduntur:

102쪽

clarissimum est. Quippe neque Verba θεον ferri possunt Sic Ola per Se OSita, quum certi cujusdam dei mentione opus Sit, neque Vero Ocnbuin o sito ν, une ne per Se qui dum admodum placent, stare in hac sententia, quum deus aliquis nominatus sit porteat. Quae quum ita sint, p93ret,

locum ita emendandum esse, ut Vocabulum θεον Bd Sequentia D 'io a trahatur eaque sic mutentur, ut de alicujus X-hibeant nomen. Non dubito equidem, quin scripserit ComicuS: 'Hν ν γέωνται ο θευν ut ιον, σὲ δὲ Γῆν ceti.

Dicam primum de voce Σαβιον. Inter Omne consint, Σαβαζιον eundem dici usioν. At illa Orma adhuc ignota. Verumtamen quidni ea eque bene usurpari potuerit juxtas Urmam tuboς, atque v. c. Βάκχιος juxta Βάκχος Sed ecce tibi etiam aliam analogiam eamque sorSan ptiorem. Notum est epiphthegina mysticum et bacchicum Do Eusiot. Ex

voce Moi fictum est cognomen vel nomen Bacchi υιος ipse deus tanquam nomine proprio 3ppellatur υιος θεός, D LO

beck. glaoph. . Ι. p. 646 sq. T. II. p. 1041 sqq. Quidni licuerit Statuere, ex epiphlegmate Asio sormatum esse Σάβιος et deum, Similiter atque vocabatur υιος θεός, spei latum esse δεον Σύβιον sive jam antea ab aliis sive ab Aristophane primo Quod vero attinet ad facilitatem mutatio

nis nullum liud exstare dei nomen, quod tam prope accedat ad tractus iterarum, quales in libris Scr. reperiuntur, certa res est. Denique, nisi mea me sallit Opinio, nullius alius dei commemoratio melius quadrat in hunc locum: Sabagium enim solem 3bitum esse constat ex Macrobii Saturn I, S; quod ver aliunde cognitum habemus, Sabagium ipsi risto phani vilissimum et contemtissimum unum suiSSe deum, deo ut apud eum ab agium et quosdam alios deos peregrinos judicatos e civitate ejici relatum sit a Cicerone libri de legi bus II cap. 15 - Omicum non voluisse, ut is non esSet inter deos ab avibus repraesentatos, opparet ex s. 75, ubi isυγίλος Σαβάζιος commemoratur. - Iam vero, ut eden muS, unde SumVS i Si, inquirendum est, num s. 591 di rectus sit ad pupam, ut Brunckius et qui tum secuti sunt

103쪽

editotes atque interpretes videntur statuisse. Etenini ante Brutichium altera pars versuum 592 et 595 et s. 606 cum priore parto versus 607 pupae tribuebatur, nunc vero in iis , quae leguntur inde a S. 550 usque ad s. II, pupae soli adscribi solent Omnia, quae non sunt isthetaeri aut Euolpidis. Quod num jure sat dubitare licet. Mirum est, quod, si haec distribuendi ratio probatur, is thetaerus inde a V s. 593 ita loquitur, quasi chorum vel Ves in uniVerSum Se cernat ab pupa, antea vero OnStanter ita Sermocinatur, ut hanc tu numero avium comprehendat, et quod pupa inde a Vs. 69 sic loquitur, ut de avibus in universum dicens tertia ut9tur perSona, antea vero Semper Se pSam adnumeret prima utens. Quod modo diximus de S. 597, Verum non est, si Vulgata Scriptura probatur. Hic enim locus ex de librorum mScr. Sic Scriptus editur, ut pupa dicat: . Ουτεὶν δὲ ποθεν obso ιεν Letoisti Και γὰρ τουτου sus so Uιν. Λ haec scribendi tali, jam it, eam laussam jurae potest SuSpecta videri, quod pupa paullo infra Vs. 603 simili utens Orationis consorinatione haec ponit: Πῶς ὁ υγιειαν δωσου. -υτοις, ουσαν nasce sis θεοχις Hanc in dicendo discrepantiam video sublatum iri, si hoc POSteriore loco pro υτοῖς scriptum fuerit: αυτοὶς, ut de ipsis hominibus sermo sit. Et prosecto Verba in hunc O dum resicta Optime quadrabunt ad ea, quae respondet iSthe

Sed vel sic s. 69 justo stare talo videri non potest. Qui enim pupae illa loculae sic respondere potuisset Pi

104쪽

Λut ego allor, aut scripserat hic poeta: Πλου τεῖν δε ποθεν 0σιν ἀν αυτοῖς; Iam, quod ad versuum distributionem attinet, non est dubium, quin inde a s 59 non chorus dicat, sed pupa. In priores cevae parte seri potest haec eadem ut a Verba secerit, quae sunt s. 553 item veri est simile, Upupae esse tribuendamniteram partem versus 592, de quo Statim post Bullo accura tius dicam. Cetera igitur s. 57 sq. vel, si Vera est Ontentia ergkii, de qua nuperrime exposuit Mus Rhenan saSc. I. a. Si odit. p. 92, s. 577 et una pars versus TS, qui dem choro esse nil scribenda censeo. pupam enim hac in Scena, quum de avibus in universum Vel de choro loquitur, Prima uti ei Sona jam secundum ea, quae disputavimus de Us. 59T, etiam minus credibile est. Porro, ne quis nobis

objiciat Euelpidem tamen Vs. 59S:

ita sermocinari, ut pupam et chorum in unum conjungat, moneo. illud i 3 ἐν optime ad Cpupam it listhetaerum re serri posse, et s. 10:

Euelpidem solas dicere videri aves, ex quibus chorti constat, ut pupam his non immisceat, aeque atque is thetaerum lacere monuimus. Denique quovis pignore contenderim VS 591 , etiamsi is non sit ad quattuor diversa person 3 Prne- Sentes directus, pupam non posse eSSe appellatam atqui mire esset illo Versus subito ad chorum directus, si istheta erus et ante et post sermonem habuisset cum pupa. Quam quam non nego OS ipsunt illum locum OSse sermonem ab

Upupa Susceptum esse, modo tutuItur, antea chorum Ser

mocinatum Sse quin censeo, ut jam significavi, alteram s. 592 partem probabilius tributum iri Upupae quam choro. Quum enim certum sit, pupam dicere inde a s. 597, non potest bene fieri, ut ua non jam eo loco dicere inceperit, quo primum agitur de ea re ad quam interrogationes pupae spectant,

105쪽

dico bona omnia, quae is thetaerus hominibus promittit s. 592. ompo s. 575 vel T ad postremum dixerat chorus: deinceps per breVe tempuS iSthetaerum sermocinantem inter pellat non chorus, sed Euelpides deinde, OStquam chorum dedita pera appellavit isthetaerus, pupa SuScipit Sermo nem, non tam ne ipSa nimi opere tacere videatur, sed ut etiam ab ipsa examinentur dicta et promissa isthetaeri. Apparet, quam egregie etiam 3b hac parte commendetur nostra distri

quanquam concedimus, non SSe omnino neceSsarium. - Ergo

Vs 591 chorum alloquitur is thetaerus. Dicat jam aliquis,

non liquere, is cur potissimum quattuor appellet Ves, ni Si stationem chori eam fuisse sumatur, ut quattuor choreutae reliquis propiores essent isthetaero in proscent collocato; unde Sequeretur, chorum ciet a se γα suisse dispositum, id quod supra p. 81 alio ratiocinandi modo probare studuimus, et, si etiam id verum est, quod diximus, chorum, nisi quod converSuS SSet, eundem ipsum Ordinem servasSe in orcheStra, quo ingressus esset, quattuor illi choreutae eSSent vi ερδιξ, κιτ 2α, νερτος, Πορς υρίς. Sed, quamqu3m haec sane egregie congruunt, non OSSum, quin, ut riunt, ipse mea Vineta Iedam.

Etenim quum s 875 videamus φρυγίλον dici Σαβάζιον, vsv-γιλον DuStra quaesiveris inter aves, quae chorum esticiunt. Ergo si sumere licet, in his rebus sibi constitisse hunc Oetam, Sequituros. 591 non appellari singulas choreulas. Odem pertinet quod Vs. 566 videmus ιatem haberi ρνιθα, O άν cis3 oc,' κατὰ Ποσειδωνα. Sed infra ostendetur, fieri posse, ut Vs. 564 de simili accipitris ad Apollinem relatione Sermo uerit, quo de si . etiam s. I si jam ver Us. 570

cogi OScimus κυκνον Πυθιον και Λ ἐλιον. in aliquis pro bubile ducat, poetam unum eundemque deum B pluribus avibus repraesentatum fecisse. Sed postulabis, ut Stendatur, quibus de caussis secerit, quatenus quadrent Ve ad de OS, quibuScum Omponuntur. An hoc in hac caussa non pu vi debitur Dissicilis est conjectura veritatis. Equidem rem SUS-ΡenSBm teneo. Hoc lamen non nego, OSSe illum versum bene ad univei Sum chorum directum St9 tui. - Ea, de qua nil huc disseruimus, chori statio Vs. 400 a choro signiscatur bi verbis:

106쪽

'Potin ἐς τάξιν Πάλιν ἐς et αυτον. Neque enim multo post quam capta est, relinquitur, et in struitur acies ita ut duae alae sint, ut apparet ex verbi chori, quae leguntur s. 344 Sqq.: επειγ , Πιθ ni φερε i noλειιιον

Agitur de ratione , qua se gesserint isthetaerus et Euelpides per eam scenani, quae incipit nos. 10. Illustrantur dissiciliores quidam hujus scenae loci. In transcursu disputantur quaedam de Ollis Atticis, quae X DTs,co appellabantur; exputatur, in qua proscenti parte collocati suerint Pistbeta erus atque Euelpides Tentantur s. 386 4 463.

Post ipsum chori adventum suga se subtrahunt vel saltem se occulunt isthetaerus atque Euelpides, quippe anxii et sibi metuentes. Anxietatem animi produnt imprimis verba uel pidis s. 30 sq. de avibus posita haecce: AD' πειλους W γε νων i. υμοι, κελλὶ ναοί γε τοι καὶ βλεπουsιν εἰς ς κα tia. Homines illos aut Omnino non aut non lacile adspectabiles suisse in prima iij ii Scenae parte, apparet e eo, quod, o Siqu3m

quaeren it Sermocinatur: Moeto v ου Παρ 'istis. Sed post haec ipsae verba Pisthetaerus t atque Euelpides, aut redeunt in scenam ut, si hunc non reliquerant, quod proba bilius . videtur, in iculos cadunt choro. Sequitur loc certo ex iis, quae reSpondentur Bb pupa:

107쪽

digito illos monstrante, ni salior esse ibi adspectabiles, Vs. 337 sq. expressis verbis significat chorus inde a s. 33 ipsos sermocinantes deprehendimus. - Sed RVP loco, quem paullo ante typis exscriptum dedimus, nil impetum faciendum se pro vocant. Deinceps haec Verba facta legimus ab Euelpide et Pisthetaero:

108쪽

ciscitur, 1 r. s. 435 et sit nisi σης, quo nomine ipsum in signiri a Pisthetaero Vs. 448, supra disputavimus. Sed quae ritur, quatenusa Quem sinum habeant veru et duo τρυβλία

tot enim arripuisse Euelpidem, perspicitur ex s. 387, in iis, quae supra repraesentata Sunt, ipse satis declarat poeta, o apertius etiam infra s. S et o ν βελ οκον Vocat et o δόρυ:sed Euelpidi de usu Ollae interroganti quae respondentem se cit isthetaerum poeta, non sunt ita comparata, ut tacite oppareat, ad quam grRVi armaturne partem repraesentandam olla sit adhibita. Audiamus primum de huc re quae disseruerunt vetere interpretes Aidi ειος, uit scholiastes adn. ad Vs. 43 δέ φησιν ἀ/ιυντηρια αυτους των ρνεων βαGTαζειν, ἀντι πλου ιὲν το κανουν, ἀντὶ δὲ Περικεφαλαίας et ἐν Ἀ-

ollae, quas prehendendas SSe Significat isthetaurus s. 35T, en ipSue Sunt, quas Secum tuliSSe nostros homines Atho nienses, ex S. 43 cognoscimus. Sed, quae de canistro dixit Didymus, salsa esse, Verba Aristophnni Supra exscripta docent. Contra scholiastes ad s. 386 et 390 haec adnotavit: καὶ ο ν σελίσκον δε φρησίν, στις ἐοῖιν 73ιῶν δορυ, ἐντος etων πλων χρη λοι Πον χειν λεγε δε ἀντὶ των χυτρῶν. εθος δὲ ἐχον σω των ἀοπίδων εχ ειν τὰ δορα Τα. - τωνοπλων ἐντος : ἐχρηται zy λέξει ἀντι ob ἱ/ιατίων, o Gανει

πλίσθαι Hic igitur sibi persuasit, Ollam loco clypei suisse. Didymo obsecutus est Theodorus Panos a libri, qui inscribi

p. 15 sq. et, ut illam Sententiam sulciret, advocavit locum Pollucis, qui est IX, 7, 13. 14 salso in sermonem Fr3nco gallicum OnVersum, nam Verba ἐχεται νης πτρας καzὰ νὴν κεφαλὴν τῆ χειs τλ λαια non Significant: tient a chytro dela main nuch sur a tete , Iisdem ipsis Pollucis verbis ad hunc locum explicandum jam Bergierus usus erat, qui Vi deturn, inquit, mihi respicere ad ludum illum, qui dicitur χυτρινδα, quia chorus paullo ante dicebat, se velle istos duos τίλλειν, ellicare, et Ox 364 dicit ibi κε τίλλε, παιε, δειρε, κONTE, Πρωτ=ην τὴν Det ραν quod etiam in illo ludo fieri

109쪽

ore δοιὰν ευται τῆς χυτρας κατὰ γην κεφαλην tenet supcriorem partem ollae )ὶ τὴν χειρὶ τί λαια Περιθεων ἐν κυκλω etc. Qui vir doctus Si id, quod verum est, vidit, hic Pollucis locus possit credibile reddere videri, apud Aristopha num ollam pro clypeo fuisse. Sed objiciat aliquis τρυβλία jam esse clypei loco. Neque injuria, ut mihi videtur. Praeterea pro sententia Didymi facere Videtur, quod, si Euelpidem

Olla tanquam clypeo usum esse Statuitur, Vix intelligitur, quomodo duo ερυβλία gestare potuerit, nisi sorte sumitur, eum ambo una eademque 3nu tenuisSe, quod parum credibilo est. Deinde illo Osit non liquet, cur Euelpides, quum a men clypeum habeat ad oculo tegendos satis idoneum, ex Pisthetaero quaerat, quomodo oculo tutos reddere possit. Sod conficietur res Verbis, quae eguntur inde uos 386, ac curatius perper Sis, quam rem eo magi oportet agamus, quod vetus interli res, qui Ollam pro clype fuisse existimat, illis verbis nititur. . Sunt autem haecce:

τω τε τρυβλίω καθίει'

και et dos χρὴ , τον βελίσκον,

MI Dυτραν κραν θωντας ἐγγυς' ἰς ου φευκτεον ψῆν. Debontur haec ita constituta Dawesio, qui librorum scriptu rum paullum mutavit et sic, ut dubitari nequeat, quin genui nam poeine manum pr3estiterit. Non acquievit tamen in illo ακsαν Osωντας DTOJSeniuS, reScribendum TutuS: ορθουνταρα κραν. Sed hanc mutationem non Solum citra Omnem ne cessitatem tactam ess , verum etiam ne per Se quidem surri posse, facile est ad demonstrandum. Ouamquam hoc Verum eSt, neque vulgatam verba distinguendi aut interpretandi a tionem stare posse. Delendum est comma, quo vulgo inter pungitur OS Vocabulum, Dro et Verba , Sic , construendI:

110쪽

τας αυτ, ν . Verba των πλων peto significant: ita ut

arma ante nos Sint , me ita inter nos ataue υes. Intelli

guntur autem arma tam duae illae ollae quam quattuor illa τρυβλία. Orr esse Vocem εγγt jungendam cum Verbis nas αυτνην τὴν χυτραν, inua cl3rum St, ut ViX Opus sit pro Vocare ad ea, quae congessit Berialiard Synt. p. 25 T. Aυτοαεικρα ES exta'ema, Myrema pars ollae. Denique obliti videntur viri docti, osa et Valero rationem habere alicujus, de quocis Butim anni ad n ad Demosth. Mid. g. 1 et Meinelii ad Menandri ab in c. LXXXIX Fragm. com Graec. Ol. IV. p. 25T . His ita disputatis sponte apparet, Sententiam Scho liastae et o πλα interpretantis clypeos et ollas intelligentis,

non esse dinittendam, quantumvis notum sit, esse illum signi sicatum proprium Atticis scriptoribus. Sed utut statuitur de loco constituendo Vel interpretando, serri ea nequit. Ergo ollam Euelpidi pro clypeo esse Vult isthetaerus. Non nego equidem, hoc non uti perspicue esse significatum verbis λα/tβάνειν ταν πτρων immo haec potius e videntur ducere debere, ut alteram illam interpretandi rationem sequa mur. Sed sumendum est, Pisthetaerum, dum Euelpidi consulenti responsa dat, ipsum praeire ea, quae hunc sacere jubet. Ita suisse, intelligitur etiam tam ex eo, quod Vs. 35 et 35 dualis numerus est, quam ex loco, qui legitur inde a Vs 388, quo docemur, Pisthetaerum non solum Su9m Ollum habere, sed etiam Ver arripuisse, ita ut dubium esse non POSSit, quin etiam duo τρυβλία vel ξυβατα sibi Sumpserit. Neque tamen jam clara in luce positus locus, ubi de armis capiendis sermo est. Quatenus is thetaurus dicere potest, si Ollas prehenderint, noctuam ipsos non esse aggressuram Respondet is vetus interpres, cui ea debentur, quae ad s.

35 reperiuntur adscripta, sive is Euphronius est, sive alius quis Φοβεiται γαρ γ ν πτραν et ἰ ρνεα δια et 3 ελα αυ- των, contra S, qui Verba γλαυξ Hν ου προ ρεισι νέων adnotavit: Ου διὰ et ην 'et ραν υ πρ0ςεισιν, ως Κυτρονιος 20υτο γα κοινοὶ πάντα τα ρνεα φοβεῖ ἀλλὰ διὰ το --τικον ιναι ὀ ζωον. Αιτικοὶ δὲ καὶ αυτοί, quam ineptam interpretationem recoxit Henricus ossius Melius Droysenius:

라틴어 텍스트